თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტი; „საერთო სასამართლოების შესახებ საქართველოს კანონის მე–7 მუხლის მე–3 პუნქტი; „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ ორგანული კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტი, ამავე ორგანული კანონის 31-ე მუხლი, ამავე ორგანული კანონის 42-ე მუხლი;

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

საკონსტიტუციო წარდგინება აკმაყოფილებს „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31³ მუხლითა და ,,საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის ,,ა“-,,ზ“ ქვეპუნქტებით დადგენილ მოთხოვნებს, კერძოდ-

ა) წარდგინება ფორმით და შინაარსით შეესაბამება „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31¹ მუხლის მე-13 - მე-15 პუნქტებითა და ასევე „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-16 მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს; ბ) წარდგინება შედგენილია უფლებამოსილი პირის მიერ. („საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტისა და „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-7 მუხლის მე-3 პუნქტის შესაბამისად, სასამართლო უფლებამოსილია, წარდგინებით მიმართოს საკონსტიტუციო სასამართლოს, თუ საერთო სასამართლოში კონკრეტული საქმის განხილვისას სასამართლო დაასკვნის, რომ არსებობს საკმარისი საფუძველი, რათა ესა თუ ის კანონი ან სხვა ნორმატიული აქტი, რომელიც უნდა გამოიყენოს სასამართლომ ამ საქმის გადაწყვეტისას, შეიძლება მთლიანად ან ნაწილობრივ მიჩნეულ იქნეს საქართველოს კონსტიტუციის შეუსაბამოდ); გ) წარდგინებაში მითითებული სადავო საკითხი საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადია; (საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილი შეიძლება მიჩნეულ იქნეს საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველ პუნქტთან შეუსაბამოდ, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ნორმების არაკონსტიტუციურად ცნობა კი, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პრეროგატივაა) დ) უნდა აღინიშნოს, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის კონსტიტუციურობის საკითხი, საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველ პუნქტთან (16.12.2018 წლამდე რედაქციით - 42–ე მუხლის პირველი პუნქტი) მიმართებით, იყო საკონსტიტუციო სასამართლოს მსჯელობის საგანი, თუმცა განსახილველ საქმეზე ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმისწარმოების განახლების საფუძვლები, არსებითად განსხვავებულ გარემოებებს უკავშირდება, რაც წარმოშობს სამართლიანი ბალანსის დადგენისა და კანონიერ ძალაში შესულ გადაწყვეტილებაზე ახლად გამოვლენილ გარემობათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანასთან დაკავშირებით დაწესებული ხანდაზმულობის ვადების გავრცელების მკაფიოდ განსაზღვრული წესის დადგენის აუცილებლობას.

კერძოდ, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ, 2003 წლის 30 აპრილს, მიიღო №1/3/161 გადაწყვეტილება საქმეზე - „საქართველოს მოქალაქეები ოლღა სუმბათაშვილი და იგორ ხაპროვი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, რომლითაც არ დააკმაყოფილა კონსტიტუციური სარჩელი და მიიჩნია, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილი შეესაბამებოდა საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის პირველ პუნქტს (2018 წლის 16 დეკემბრამდე მოქმედი რედაქცია).

დასახელებულ საქმეზე მოსარჩელე სადავოდ ხდიდა მითითებული ნორმით დადგენილ ხანდაზმულობის ვადას, საქმის წარმოების განახლებასთან დაკავშირებით, თუმცა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422–ე ან/და 423-ე მუხლით გათვალისწინებულ რომელიმე კონკრეტულ საფუძველზე მითითების გარეშე. შესაბამისად, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ, 2003 წლის 30 აპრილის №1/3/161 გადაწყვეტილებაში, საქმის წარმოების განახლების 5-წლიანი ხანდაზმულობის ვადის კონსტიტუციურობაზე იმსჯელა ზოგადად, საქმის წარმოების განახლების რომელიმე კონკრეტულ საფუძველთან მიმართების გარეშე და სადავო ნორმა კონსტიტუციის შესაბამისად მიიჩნია, თუმცა, იმავდროულად, საკონსტიტუციო სასამართლომ მიუთითა ცალკეული საგამონაკლისო შემთხვევების დადგენის აუცილებლობასა და საჭიროებაზე. კერძოდ, სასამართლო კოლეგიამ აღნიშნა, რომ „ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების მომწესრიგებელი ნორმები საჭიროებენ შემდგომ სრულყოფას. კერძოდ, მხედველობაშია მისაღები იმ ქვეყნების გამოცდილება, რომლებიც მართალია ადგენენ კონკრეტულ, აღმკვეთ ვადებს, რომლის შემდეგაც დაუშვებელია გადაწყვეტილების გასაჩივრება, მაგრამ მათგან ითვალისწინებენ ცალკეულ გამონაკლისებს“.

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის კონსტიტუციურობის საკითხი, ასევე, განხილული იქნა №3/1/531 საქმეზე, „ისრაელის მოქალაქეები - თამაზ ჯანაშვილი, ნანა ჯანაშვილი და ირმა ჯანაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“.

მოცემულ შემთხვევაში სადავო იყო გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნით საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანის დაუშვებლობა, გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ მაშინ, როდესაც პირი, რომლის უფლებებსა და კანონით გათვალისწინებულ ინტერესებს უშუალოდ ეხება მიღებული გადაწყვეტილება, არ იყო მოწვეული საქმის განხილვაზე (საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საფუძველი).

საკონსტიტუციო სასამართლომ 2013 წლის 5 ნოემბერს მიღებული №3/1/531 გადაწყვეტილებით, სამოქალაქო საქმეების გარკვეულ კატეგორიებთან მიმართებით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილით დადგენილი 5-წლიანი ხანდაზმულობის ვადა არაკონსტიტუციურად ცნო. თუმცა მოცემულ საქმეზე მსჯელობის საგანი არ ყოფილა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილით განსაზღვრული ხანდაზმულობის ვადის კონსტიტუციურობის საკითხი, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილში ჩამოთვლილ

შემთხვევებთან, მათ შორის, ,,დ“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებულ შემთხვევასთან მიმართებით. მნიშვნელოვანია, რომ მითითებულ საქმეში, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო დიფერენცირებულად მიუდგა საკითხს იმის მიხედვით, თუ ვის სასარგებლოდ იყო დავა გადაწყვეტილი. კერძოდ, საკონსტიტუციო სასამართლომ სადავო ნორმის ის შინაარსი, რომელიც ადგენდა კერძო პირების სასარგებლოდ მიღებული გადაწყვეტილებების ბათილად ცნობის მოთხოვნის 5-წლიან ხანდაზმულობის ვადას, სამართლიანი სასამართლოს უფლების შესაბამისად მიიჩნია. თუმცა დაადგინა, რომ ხანდაზმულობის 5-წლიანი ვადის დაწესება სახელმწიფოს სასარგებლოდ მიღებული გადაწყვეტილებების ბათილად ცნობის მოთხოვნისთვის, აწესებდა არასამართლიან ბალანსს და არათანაზომიერად ზღუდავდა სამართლიანი სასამართლოს უფლებას. შესაბამისად, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ არაკონსტიტუციურად ცნო საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის ის ნორმატიული შინაარსი, რომელიც შეეხება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული პირებისთვის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნით საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანის დაუშვებლობას იმ გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, რომელიც მიღებულია სახელმწიფოს სასარგებლოდ.

ზემოთ აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკონსტუტიციო სასამართლოს მითითებული გადაწყვეტილებებით ერთმნიშვნელოვნად განსაზღვრული არ არის კანონიერ ძალაში შესულ გადაწყვეტილებაზე საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანის 5-წლიანი ხანდაზმულობის ვადის გავრცელების ფარგლები.

განსახილველ შემთხვევაში, სადავოა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის იმ ნორმატიული შინაარსის კონსტიტუციურობა, რომელიც შეეხება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტით (სასამართლო განაჩენი, გადაწყვეტილება, განჩინება ან სხვა ორგანოს დადგენილება, რომელიც საფუძვლად დაედო ამ გადაწყვეტილებას, გაუქმდა) გათვალისწინებული საფუძვლით, პირის მიერ ახლად აღმოჩენილი გარემოების გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანის დაუშვებლობას, სახელმწიფოს სასარგებლოდ გამოტანილი გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, მაშინ როცა ახალი გარემოება, რომელიც ქმნის დასახელებული გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის საფუძველს გამოვლინდა ამ გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 7 წლის გასვლის შემდეგ. (კერძოდ, იმ ორგანოს დადგენილება პირის ბრალდებულად ცნობის შესახებ, რომელიც საფუძვლად დაედო სახელმწიფოს სასარგებლოდ მიღებულ სასამართლოს გადაწყვეტილებას, გაუქმდა ამ გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 7 წლის გასვლის შემდეგ).

დადგენილია, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილით დადგენილი ხანდაზმულობის ვადის ფარგლებში, განმცხადებლები მოკლებული იყვნენ შესაძლებლობას მიემართათ სასამართლოსთვის და მოეთხოვათ საქმის წარმოების განახლება, რის გამოც ხანდაზმულობის ვადით სამართლიანი სასამართლოს უფლების შეზღუდვა ვერ იქნება ლეგიტიმური მიზნის მიღწევის პროპორციული. ამგვარი მიდგომა შეესაბამება საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებას, რომლის მიხედვით ,,სასარჩელო ხანდაზმულობის ვადით სამართლიანი სასამართლოს უფლების შეზღუდვა მხოლოდ მაშინ იქნება ლეგიტიმური მიზნის მიღწევის პროპორციული საშუალება, თუ პირი აღჭურვილი იქნება საკმარისი და ადეკვატური ბერკეტებით, იცოდეს კონკრეტული უფლების დაცვის საჭიროებისა და ხანდაზმულობის ვადის ფარგლებში სასამართლოსადმი მიმართვის შესაძლებლობის თაობაზე“. (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 5 ნოემბრის N3/1/531 გადაწყვეტილება „ისრაელის მოქალაქეები - თამაზ ჯანაშვილი, ნანა ჯანაშვილი და ირმა ჯანაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ, II-33).

ე) წარდგინებაში მითითებული სადავო საკითხი გადაწყვეტილია საქართველოს კონსტიტუციით;

ვ) წარდგინება შემოტანილია კანონით დადგენილი ვადების დაცვით;

ზ) არ არსებობს სადავო აქტზე მაღლა მდგომი კანონი, რომლის კონსტიტუციურობასთან დაკავშირებით მსჯელობა საჭირო იქნებოდა სადავო აქტის კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობის უზრუნველყოფის მიზნით;

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, არ არსებობს წარდგინების სასამართლოში არსებითად განსახილველად მიღებაზე უარის თქმის საფუძველი

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

საქმის ფაქტობრივი გარემოებები:

გალისა და გულრიფშის რაიონული სასამართლოს 31.01.2007 წ გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა საქართველოს გენერალური პროკურატურის სარჩელი, მოპასუხეების ემზარ კვიციანის, თეთნულდი ანსიანის, მაია ანსიანის, იაგორ ანსიანის, ეთერ ჩხეტიანი–ანსიანის, სისონა კვიციანის, ნუგზარ კვიციანის, მირიან დოღონაძისა და თამაზ ბალაშვილის მიმართ, მოპასუხეთა მფლობელობაში არსებული ქონების დაუსაბუთებლად ცნობისა და მისი სახელმწიფოსათვის გადაცემის შესახებ.

დაუსაბუთებლად და უკანონოდ იქნა აღიარებული :

1) თანამდებობის პირის ემზარ კვიციანის შემდეგი ქონება:

– მიწის ნაკვეთი და შენობა ნაგებობები საგარეჯოს რაიონის სოფ. უჯარმაში 1473,5 მ² (ყოფილი სანერგე მეურნეობა)

– მიწის ნაკვეთი 141, 6 მ² შენობა-ნაგებობებით (ნავთობგასამართი სადგური) მდებარე წალკის რაიონი სოფ. ედიქილისა

– მიწის ნაკვეთი 15 ჰა, თელავის რაიონი, სოფ. იყალთო

– 70 % წილი შპს ,,ვარდისუბანი“, მისამართი ქ. ფოთი, დავით აღმაშენებლის ქ.

– ავტომანქანა ლენდ როვერი, სახ. ნომერი SKY 010, გამოშვების წელი 1997 წ

2) თეთნულდი ანსიანის (ემზარ კვიციანის ოჯახის წევრის) შემდეგი ქონება:

– ავტომანქანა ,,მერსედეს-ბენც c-240-ის გასხვისების შედეგად მიღებული 27856 ლარი და ეს თანხა გადახდეს სახელმწიფოს სასარგებლოდ.

3) მაია ანსიანის (ემზარ კვიციანის ახლო ნათესავის) შემდეგი ქონება:

– საცხოვრებელი ბინები, მდებარე ქ. თბილისი, ი. ჭავჭავაძის გამზ. 17-18, 2 ავტოფარეხი იქვე

4) ეთერი ჩხეტიანი ანსიანის (ემზარ კვიციანის ახლო ნათესავის) შემდეგი ქონება:

– არასაცხოვრებელი ფართი (რესტორანი) მდებარე ქ. თბილისი შავი ზღვის ქუჩა/ ქეთევან წამებულის გამზ. #6/71

5) იაგორ ანსიანის (ემზარ კვიციანის ახლო ნათესავის) შემდეგი ქონება:

– მიწის ნაკვეთი 20 ჰა, მდებარე თელავის რაიონის სოფელ იყალთოში

6) სისონა კვიციანის (ემზარ კვიციანის ახლო ნათესავის) შემდეგი ქონება:

– 100 % წილი შპს ,,იბერია 2000“ ში, მისამართი თერჯოლა, იმერეთის ქ. #5

– ავტომანქანა ვაზ 21213, სახ. ნომერი OAS 924 (გამოშვები წელი 2004)

– ავტომანქანა ,,ფოლცვაგენ ვენტო“ სახ. ნომერი LOV 324, გამოშვების წელი 1993

7) ნუგზარ კვიციანის (ემზარ კვიციანის ახლო ნათესავის) შემდეგი ქონება:

– 20 % წილი შპს ,,ნაციონალურ სერვისულ კომპანიაში“, მისამართი ქ.თბილისი, ჭავჭავაძის 49

8) მირიან დოღონაძის (ემზარ კვიციანთან დაკავშირებული პირის) შემდეგი ქონება:

– 1473,5 მ² მიწის ნაკვეთი და შენობა ნაგებობები საგარეჯოს რაიონის სოფელ უჯარმაში (ყოფილი სანერგე მეურნეობა)

9) თამაზ ბალაშვილის (ემზარ კვიციანთან დაკავშირებული პირის) შემდეგი ქონება:

– 10 ჰა მიწის ნაკვეთი თელავის რაიონის სოფ. ნაფარეულში.

დაუსაბუთებლად და უკანონოდ აღიარებული ქონება ჩამოერთვათ მოპასუხეებს და საკუთრებაში გადაეცა სახელმწიფოს.

მოპასუხეების, ემზარ კვიციანისა და სხვათა მიმართ სარჩელის აღძვრას, ხოლო შემდეგში სასამართლო გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკამყოფილებას საფუძვლად დაედო თანამდებობის პირის - ემზარ კვიციანის მიმართ წარმოებული სისხლის სამართლის საქმე, რომლის ფარგლებში, 2006 წლის 25 ივლისს, 2006 წლის 28 ივლისსა და 2006 წლის 3 აგვისტოს ემზარ კვიციანს დაუსწრებლად წარედგინა ბრალდება საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსის რამდენიმე მუხლით გათვალისწინებული დანაშაულისათვის, მათ შორის სსკ–ის 332-ე მუხლის პირველი ნაწილით, 182-ე მუხლის მე-2 ნაწილის „ა“, „გ“ და „დ“ ქვეპუნქტებით და ამავე მუხლის მესამე ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტით, გათვალისწინებული დანაშაულებისათვის, რაც საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 37¹ მუხლისა (სადავო პერიოდში მოქმედი რედაქციით) და ადმინისტრაციულ საპროცესო კოდექსის 21⁴ -21⁸ მუხლებით (სადავო პერიოდში მოქმედი რედაქციით) დადგენილი წესის მიხედვით, ქმნიდა სამართლებრივ საფუძველს, სასამართლოს მიერ გამამტყუნებელი განაჩენის დადგენამდე, პროკურორის მიერ აღძრული სარჩელის საფუძველზე, თანამდებობის პირის, მისი ოჯახის წევრის, ახლო ნათესავის ან მასთან დაკავშირებული პირის ქონების უკანონოდ ან/და დაუსაბუთებლად ცნობისა და ქონების სახელმწიფოსათვის გადაცემის შესახებ სასამართლო გადაწყვეტილების მისაღებად.

გალისა და გულრიფშის რაიონული სასამართლოს 31.01.2007 წლის გადაწყვეტილება უცვლელი დარჩა ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 2007 წლის 12 ივნისის განჩინებითა და საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2007 წლის 3 ოქტომბრის განჩინებით.

გალისა და გულრიფშის რაიონული სასამართლოს 31.01.2007 წლის #3/2 გადაწყვეტილება შევიდა კანონიერ ძალაში და მისი აღსრულების მიზნით გაიცა სააღსრულებო ფურცელი. გადაწყვეტილება დღეის მდგომარეობით აღსრულებულია, ქონების გარკვეული ნაწილი დღემდე სახელმწიფო საკუთრებად ირიცხება.

2014 წლის 01 მარტს, ემზარ კვიციანს წარედგინა ბრალდება საქართველოს სს კოდექსის 25,180-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,ა“ და ,,გ“ ქვეპუნქტებით (2000 წლის 5 მაისამდე რედაქციით პირველი ეპიზოდი), სსკ-ის 25, 180-ე მუხლის ნაწილის ,,ა“ და ,,გ“ ქვეპუნქტებით (2000 წლის 5 მაისამდე რედაქციით მეორე ეპიზოდი), სსკ-ის 332-ე მუხლის პირველი ნაწილით და სსკ-ის 182-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,ა“, ,,გ“, ,,დ“ და ამავე მუხლის მე-3 ნაწილის ,,ბ“ ქვეპუნქტით, სსკ-ის 375-ე მუხლით, სსკ-ის 223-ე მუხლის 1-ლი ნაწილით, სსკ-ის 237-ე მუხლის 1-ლი ნაწილით, სსკ-ის 236-ე მუხლის 1-ლი და მე-2 ნაწილებით, სსკ-ის 312-ე მუხლის მე-2 ნაწილით და სსკ-ის 315-ე მუხლის მე-3 ნაწილით (2006 წ მოქმედი რედაქცია). საქართველოს მთავარი პროკურატურის დეპარტამენტის პროკურორის 2014 წლის 19 ივნისის დადგენილებით, ემზარ კვიციანის მიმართ შეწყდა სისხლის სამართლებრივი დევნა 25,180-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,ა“ და ,,გ“ ქვეპუნქტებით (2000 წლის 5 მაისამდე რედაქციით პირველი ეპიზოდი), სსკ-ის 25, 180-ე მუხლის ნაწილის ,,ა“ და ,,გ“ ქვეპუნქტებით (2000 წლის 5 მაისამდე რედაქციით მეორე ეპიზოდი), სსკ-ის 332-ე მუხლის პირველი ნაწილით და სსკ-ის 182-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,ა“, ,,გ“, ,,დ“ და ამავე მუხლის მე-3 ნაწილის ,,ბ“ ქვეპუნქტით, სსკ-ის 375-ე მუხლით, სსკ-ის 223-ე მუხლის 1-ლი ნაწილით, სსკ-ის 237-ე მუხლის 1-ლი ნაწილითა და სსკ-ის 312-ე მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 28-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ ქვეპუნქტის საფუძველზე, სისხლის სამართლის კოდექსით გათვალისწინებული ქმედების არარსებობის გამო. ხოლო სსკ-ის 236-ე მუხლის პირველი და მეორე ნაწილებით და ამავე კოდექსის 192-ე მუხლის პირველი ნაწილით - სსსკ-ის 28-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე, ამნისტიის აქტის გამო.

ამავე დადგენილებით ემზარ კვიციანს წარედგინა ბრალდება საქართველოს სსკ-ის 223-ე მუხლის 1-ლი ნაწილით (უკანონო შეიარაღებული ფორმირების შექმნა და ხელმძღვანელობა) და სსკ-ის 315-ე მუხლის მე-3 ნაწილით (2006 წ მოქმედი რედაქცია ამბოხება საქართველოს სახელმწიფო ხელისუფლების დასამხობად, რამაც გამოიწვია მძიმე შედეგი).

გალი გულრიფშისა და ოჩამჩირე-ტყვარჩელის რაიონული სასამართლოს 2014 წლის 17 ნოემბრის განაჩენით, ემზარ კვიციანი ცნობილ იქნა დამნაშავედ საქართველოს სსკ-ის 223-ე მუხლის 1-ლი ნაწილით (უკანონო შეიარაღებული ფორმირების შექმნა და ხელმძღვანელობა) და სსკ-ის 315-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, თუმცა მითითებული მუხლებით გათვალისწინებული დანაშაულები არ შედიოდა საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის (25/07/2006 - 15/12/2006 წლის რედაქციით) 44-ე მუხლის 47-ე ნაწილით გათვალისწინებულ დანაშაულთა ჩამონათვალში (სამოხელეო ან სამეწარმეო ან სხვა ორგანიზაციაში სამსახურის ინტერესის წინააღმდეგ მიმართული დანაშაული, უკანონო შემოსავლის ლეგალიზაცია, გამოძალვა, მითვისება ან გაფლანგვა, გადასახადებისაგან თავის არიდება ან საბაჟო წესების დარღვევა), რომელიც სარჩელის აღძვრის დღისთვის მოქმედი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 21⁴-ე მუხლის დანაწესით იძლეოდა საქმისწარმოების შესაძლებლობას თანამდებობის პირის, მისი ოჯახის წევრის, ახლო ნათესავის ან მასთან დაკავშირებული პირის ქონების უკანონოდ ან/და დაუსაბუთებლად ცნობისა და ქონების სახელმწიფოსათვის გადაცემის შესახებ სასამართლო გადაწყვეტილების მისაღებად.

2018 წლის 30 ივლისს, სასამართლოს განცხადებით მიმართეს ემზარ კვიციანმა, სისონა კვიციანმა და სხვებმა, კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნით, სსსკ–ის 422–ე მუხლის „ბ“ ქვეპუნქტსა და ამავე კოდექსის 423–ე მუხლის „დ“ და „ვ“ ქვეპუნქტებზე მითითებით.

განცხადება ცნობილი იქნა დასაშვებად.

ზუდგიდის რაიონული სასამართლოს 2019 წლის 30 ოქტომბრის განჩინებით, განცხადება გალისა და გულრიფშის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 31 იანვრის გადაწყვეტილების ნაწილობრივ ბათილად ცნობის ნაწილში ცნობილი იქნა დაუშვებლად და დარჩა განუხილველი, რაც უცვლელად იქნა დატოვებული ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 24.02.2020 წლის განჩინებით.

ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს 25.09.2020 წლის განჩინებით, ემზარ კვიციანისა და სხვათა განცხადება ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ დაკმაყოფილდა. ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო, გაუქმდა გალისა და გულრიფშის რაიონული სასამართლოს 31.01.2007 წლის გადაწყვეტილება და განახლდა საქმისწარმოება.

ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს 25.09.2020 წლის განჩინება კერძო საჩივრით გაასაჩივრეს საქართველოს გენერალური პროკურატურისა და სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს წარმომადგენლებმა.

კერძო საჩივრის ავტორებმა, სსსკ-ის 426-ე მუხლის პირველ და მეოთხე ნაწილებზე მითითებით, ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს 25.09.2020 წლის განჩინების გაუქმება და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების დაუშვებლად ცნობა მოითხოვეს.

ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 2021 წლის 6 აპრილის განჩინებით საქმის წარმოება შეჩერდა, საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ, სსსკ-ის 246-ე მუხლის მე-4 ნაწილის კონსტიტუციურობის შესახებ, გადაწყვეტილების მიღებამდე,

წარდგინების სამართლებრივი საფუძვლები:

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,დ“ ქვეპუნქტის თანახმად, კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება შეიძლება გასაჩივრდეს ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნით, თუ სასამართლოს განაჩენი, გადაწყვეტილება, განჩინება ან სხვა ორგანოს დადგენილება, რომელიც საფუძვლად დაედო ამ გადაწყვეტილებას, გაუქმდა.ამავე კოდექსის 426–ე მუხლის მეოთხე ნაწილის თანახმად, გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანა დაუშვებელია გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, გარდა ამ კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტით და 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ზ“ და „თ“ ქვეპუნქტებით გათვალისწინებული შემთხვევებისა.

განსახილველ შემთხვევაში, დადგენილია, რომ ემზარ კვიციანს, როგორც თანამდებობის პირს, ასევე მისი ოჯახის წევრებს, ახლო ნათესავებსა და მასთან დაკავშირებულ პირებს ჩამოერთვათ უძრავ–მოძრავი ქონება, ემზარ კვიციანის მიმართ სამოხელეო დანაშაულისათვის წარდგენილი ბრალდების საფუძველზე. სასამართლოს შესაბამისი გადაწყვეტილება კანონიერ ძალაში შევიდა 2007 წელს.

ასევე დადგენილია, რომ საქართველოს მთავარი პროკურატურის დეპარტამენტის პროკურორის 2014 წლის 19 ივნისის დადგენილებით, ემზარ კვიციანის მიმართ შეწყდა სისხლის სამართლებრივი დევნა სისხლის სამართლის კოდექსით გათვალისწინებული ქმედების არარსებობის გამო, ბრალდების იმ ნაწილში, რომელიც საფუძვლად დაედო სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით ემზარ კვიციანისა და სხვა პირებისათვის უძრავ–მოძრავი ქონების ჩამორთმევას.

ემზარ კვიციანმა და სხვებმა საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნით მომართეს სასამართლოს, თუმცა განცხადების აღძვრის დროისათვის გასულია სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის426–ე მუხლის მეოთხე ნაწილით დადგენილი 5–წლიანი ვადა.

სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების დასაშვებობის 5–წლიანი ვადის დაწესება ისეთ პირობებში, როცა იმ ორგანოს დადგენილება, რომელიც საფუძვლად დაედო სახელმწიფოს სასარგებლოდ გამოტანილ გადაწყვეტილებას გაუქმდა, ამ გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, ვერ უზრუნველყოფს სამართლიანი ბალანსის დაცვას, არ შეესაბამება სასამართლოსათვის მიმართვის შეზღუდვის ლეგიტიმურ მიზანს და იმთავითვე ხელყოფს/გამორიცხავს სამართლიანი სასამართლოს ხელმისაწვდომობის უფლებას.

საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, ყოველ ადამიანს აქვს უფლება თავის უფლებათა დასაცავად მიმართოს სასამართლოს. საქმის სამართლიანი და დროული განხილვის უფლება უზრუნველყოფილია.

სამართლებრივი სახელმწიფოს უპირველეს მოთხოვნას წარმოადგენს ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლებების სათანადო რეალიზაციის უზრუნველყოფა. „... სამართლიანი სასამართლოს უფლება, როგორც სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპის განხორციელების ერთგვარი საზომი, გულისხმობს ყველა იმ სიკეთის სასამართლოში დაცვის შესაძლებლობას, რომელიც თავისი არსით უფლებას წარმოადგენს. ამა თუ იმ უფლებით სრულად სარგებლობის უზრუნველყოფის უმნიშვნელოვანესი გარანტია ზუსტად მისი სასამართლოში დაცვის შესაძლებლობაა. თუკი არ იქნება უფლების დარღვევის თავიდან აცილების ან დარღვეული უფლების აღდგენის შესაძლებლობა, სამართლებრივი ბერკეტი, თავად უფლებით სარგებლობა დადგება კითხვის ნიშნის ქვეშ“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 28 ივნისის №3/1/466 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს სახალხო დამცველი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-14).

ერთ–ერთ საქმეში საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ განმარტა, რომ უფლება ვერ იქნება პირის ლეგიტიმური ინტერესების დაცვის რეალური გარანტია, ის იქნება მხოლოდ თეორიული და ფიქციური, თუ მას არ ახლავს სასამართლო წესით დაცვის შესაძლებლობა. (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2009 წლის 10 ნოემბრის გადაწყვეტილება №1/3/421,422 საქმეზე “საქართველოს მოქალაქეები – გიორგი ყიფიანი და ავთანდილ უნგიაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ”, II, 1) ამიტომ, სასამართლო ხელისუფლების ... უფლებამოსილება უნდა წარმოადგენდეს 42-ე მუხლის რეალიზაციის ეფექტურ შესაძლებლობას და იმავდროულად, სასამართლოსადმი ხელმისაწვდომობის უფლებით სრულყოფილად სარგებლობის კონსტიტუციურ გარანტიას“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 28 ივნისის გადაწყვეტილება №1/466 საქმეზე „საქართველოს სახალხო დამცველი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II, 14).

,,ამა თუ იმ უფლებით სრულად სარგებლობის უზრუნველყოფის უმნიშვნელოვანესი გარანტია ზუსტად მისი სასამართლოში დაცვის შესაძლებლობაა. თუკი არ იქნება უფლების დარღვევის თავიდან აცილების ან დარღვეული უფლების აღდგენის შესაძლებლობა, სამართლებრივი ბერკეტი, თავად უფლებით სარგებლობა დადგება კითხვის ნიშნის ქვეშ. შესაბამისად, უფლება-თავისუფლებების დასაცავად სასამართლოსადმი მიმართვის აკრძალვა ან არათანაზომიერი შეზღუდვა არღვევს არა მხოლოდ სამართლიანი სასამართლოს უფლებას, არამედ, იმავდროულად, შეიცავს საფრთხეს თავად იმ უფლების უგულებელყოფისა, რომლის დასაცავადაც სასამართლოსადმი მიმართვაა აკრძალული (შეზღუდული)“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 28 ივნისის გადაწყვეტილება #1/466 საქმეზე ,,საქართველოს სახალხო დამცველი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II, 14).

განსახილველ შემთხვევაში ირკვევა, რომ საქმის წარმოების განახლების საფუძვლის არსებობის მიუხედავად, პირს ერთმევა უფლება კანონიერი ინტერესების დაცვის მიზნით მიმართოს სასამართლოს და ისარგებლოს გადაწყვეტილების გადასინჯვისა და საქმის წარმოების განახლების საპროცესო ინსტიტუტით, სსსკ–ის 426–ე მუხლის მე–4 ნაწილით ხანდაზმულობის 5–წლიანი ვადის დაწესების გამო, იმ პირობის მიუხედავად, რომ საქმის წარმოების განახლების საფუძველი წარმოიშვა სადავო გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ. აქვე მნიშვნელოვანია, რომ ეს საკანონმდებლო დანაწესი პირს უსპობს უფლების რეალიზაციის საშუალებას, არა მხოლოდ ფიზიკური ან კერძო სამართლის იურიდიული პირების სასარგებლოდ მიღებულ გადაწყვეტილებასთან მიმართებით, არამედ იმ შემთხვევაშიც, როცა გადაწყვეტილება მიღებულია სახელმწიფოს სასარგებლოდ.

საკონსტიტუციო სასამართლომ ერთ–ერთ საქმეში მიუთითა, რომ ,,განსხვავებულია ვითარებაა, როდესაც დაინტერესებული პირის უფლების დაცვის შესაძლებლობას უპირისპირდება სახელმწიფო ინტერესი, ანუ, როდესაც კონკრეტული დავა გადაწყდა სახელმწიფოს და არა კერძო პირის სასარგებლოდ ... სამართლებრივი უსაფრთხოების უმნიშვნელოვანესი ასპექტია, უზრუნველყოფილ იქნეს სახელმწიფოს მხრიდან კანონის დარღვევით გამოწვეული ზიანის გამოსწორების/უფლების აღდგენის შესაძლებლობა. სამართლებრივი სახელმწიფო ეფუძნება ადამიანის, როგორც უმთავრესი ფასეულობის არა მხოლოდ აღიარებას, არამედ რეალურ უზრუნველყოფას ძირითადი უფლებებით სრულყოფილად და ეფექტურად სარგებლობის გარანტირების გზით... მართალია, გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნის ხანდაზმულობის ვადით შეზღუდვა ზოგადად ინარჩუნებს ლეგიტიმურ მიზნებს, მაგრამ ეს მიზნები თვისობრივად სახეცვლილია სახელმწიფოსთან მიმართებით, ვინაიდან ისინი არ უკავშირდება კონკრეტული კერძო პირების უფლებების დარღვევის საფრთხეს. სახელმწიფოს, რომელიც თავად უნდა იყოს სამართლებრივი უსაფრთხოების გარანტი, არ აქვს ამ ინტერესის (სამართლებრივი უსაფრთხოების) სხვისგან დაკმაყოფილების მოლოდინი, რაც განასხვავებს მას კერძო პირებისგან. მაშასადამე, აქ განსხვავებულია დაპირისპირებული ინტერესები და, შესაბამისად, განსხვავებული უნდა იყოს მიდგომაც ამ ინტერესებს შორის სამართლიანი ბალანსის არსებობის შეფასებისათვის. როდესაც ლეგიტიმური საჯარო მიზნებისთვის საფრთხის მიყენების რისკები უმნიშვნელოა ან არ არსებობს, ან/და სამართლებრივი უსაფრთხოების დაცვის მცდელობას თავად შეუძლია გამოიწვიოს ამავე ლეგიტიმური მიზნის უგულებელყოფა, მაშინ უფლებაში ჩარევის საჭიროება გაცილებით ნაკლებია“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 05 ნოემბრის გადაწყვეტილება #3/1/531 საქმეზე ,,ისრაელის მოქალაქეები - თამაზ ჯანაშვილი, ნანა ჯანაშვილი და ირმა ჯანაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II, 36).

ამავე გადაწყვეტილებაში საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო მიუთითებს სამ გარემოებაზე, რომელთა ერთდროულად არსებობა აუცილებელია მართლმსაჯულების შედეგების უსაფუძვლოდ ეჭვის ქვეშ დაყენების გამოსარიცხად. კერძოდ: ა) გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა უნდა იყოს რეალური შესაძლებლობა დაინტერესებული პირის უფლების დასაცავად, ანუ საქმის წარმოების განახლების გარეშე შეუძლებელი უნდა იყოს უფლების თავდაპირველი სახით აღდგენა ან შესაბამისი კომპენსაციის მიღება ,,მართლმსაჯულების საბოლოო შედეგები მხოლოდ განსაკუთრებულ, იშვიათ შემთხვევაში შეიძლება დადგეს ეჭვის ქვეშ და მხოლოდ მაშინ გაბათილდეს, თუ ეს აუცილებელი გზაა სავარაუდოდ დარღვეული უფლების აღდგენის, მისი დაცვისათვის“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 05 ნოემბრის გადაწყვეტილება #3/1/531 საქმეზე ,,ისრაელის მოქალაქეები - თამაზ ჯანაშვილი, ნანა ჯანაშვილი და ირმა ჯანაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II, 39); ბ) არ უნდა მოხდეს უფლების განხორციელების უმიზეზოდ გახანგრძლივება. პირი შეზღუდული უნდა იყოს შესაძლებლობაში მიმართოს სასამართლოს იმ შემთხვევაში, თუ მას ამის განხორციელება თავის დროზეც შეეძლო. ,,ხანდაზმულობის ვადის მიუხედავად, უფლების დაცვის შესაძლებლობა სასამართლოს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის გზით, უნდა უკავშირდებოდეს მხოლოდ რეალურ და ობიექტურ საჭიროებას და არა პირის დაუდევრობას ან საკუთარი უფლებებისადმი ინდიფერენტულ დამოკიდებულებას“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 05 ნოემბრის გადაწყვეტილება #3/1/531 საქმეზე ,,ისრაელის მოქალაქეები - თამაზ ჯანაშვილი, ნანა ჯანაშვილი და ირმა ჯანაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II, 39); გ) პირმა, რომელიც ითხოვს საქმის წარმოების განახლებას, უნდა წარმოადგინოს მტკიცებულებები, რომლებიც მიუთითებს საქმის წარმოების განახლების კანონით გათვალისწინებული რომელიმე საფუძვლის არსებობაზე.

მოცემულ შემთხვევაში, საქმეში წარმოდგენილი მასალებით უდავოდ დადასტურებულია, რომ სასამართლო გადაწყვეტილება, რომლის გაუქმებასაც ითხოვენ განმცხადებლები, გამოტანილია სახელმწიფოს სასარგებლოდ. აღნიშნული გადაწყვეტილებით განმცხადებელებს ჩამოერთვათ და სახელმწიფოს გადაეცა მათ საკუთრებაში არსებული მატერიალური და არამატერიალური ქონება, რომლის გარკვეული ნაწილი დღემდე სახელმწიფოს საკუთრებაში ირიცხება. საქმეში წარმოდგენილი მასალებით უდავოდ დასტურდება, რომ ის დადგენილება, რომელიც საფუძვლად დაედო სადავო გადაწყვეტილების გამოტანას (ემზარ კვიციანის ბრალდებულად ცნობის შესახებ) გაუქმდა, სისხლის სამართლის კოდექსით გათვალისწინებული ქმედების არ არსებობის საფუძვლით. ანუ სახეზეა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,დ“ ქვეპუნქტის გათვალისწინებული წინაპირობა კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების გასაჩივრებისა. მნიშვნელოვანია ისიც, რომ ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნა განმცხადებელთა უფლების დაცვის ერთადერთ გზას წარმოადგენს, ვინაიდან მხოლოდ კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის წარმოების განახლების შემთხვევაში შეძლებენ განმცხადებლები ამ გადაწყვეტილებით განსაზღვრული სამართლებრივი შედეგების შეცვლას. ასევე მნიშვნელოვანია, რომ განმცხადებლები ობიექტურად მოკლებული იყვნენ შესაძლებლობას სსსკ–ის 246–ე მუხლის მე–4 ნაწილით დადგენილ ვადაში მოემართათ სასამართლოსათვის, რადგან საქმის წარმოების განახლების საფუძველი წარმოიშვა ამ ვადის გასვლის შემდეგ.

კანონით გათვალისწინებული ხანდაზმულობის ვადების არსებობა მნიშვნელოვანია ზემოთდასახელებული ლეგიტიმური მიზნების მისაღწევად, თუმცა იმავდროულად ძალზე მნიშვნელოვანია ,,... კონკრეტული საკანონმდებლო რეგულაცია ეფუძნებოდეს ინტერესთა გონივრულ და სამართლიან ბალანსს, რათა ერთი მხრივ, რეალურად ემსახურებოდეს საჯარო მიზნების მიღწევას, ხოლო, მეორე მხრივ, არ იწვევდეს კონკრეტული პირების უფლებაში გაუმართლებელ, არათანაზომიერ ჩარევას. ამისათვის კი კანონმდებლის მიერ შერჩეული რეგულაცია უნდა იყოს დასაშვები, აუცილებელი და პროპორციული.“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 05 ნოემბრის გადაწყვეტილება #3/1/531 საქმეზე ,,ისრაელის მოქალაქეები - თამაზ ჯანაშვილი, ნანა ჯანაშვილი და ირმა ჯანაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II, 29).

მოცემულ შემთხვევაში, კონკრეტული საკანონმდებლო რეგულაცია, სატანადო დიფერენცირების გარეშე, არ ემსახურება ინტერესთა გონივრულ და სამართლიან ბალანსს, რის გამოც სასამართლო მიიჩნევს, რომ არაკონსტიტუციურად უნდა იქნეს ცნობილი, საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველ პუნქტთან მიმართებით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის ის ნორმატიული შინაარსი, რომელიც სახელმწიფოს სასარგებლოდ მიღებული გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, დაუშვებლად აცხადებს ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანას, ამავე კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე, მაშინ როცა სასამართლო განაჩენი, გადაწყვეტილება, განჩინება ან სხვა ორგანოს დადგენილება, რომელიც საფუძვლად დაედო სახელმწიფოს სასარგებლოდ მიღებულ გადაწყვეტილებას, გაუქმდა ამ გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ.

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: არა

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: არა

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა