თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი

ბ. საქართველოს ორგანული კანონი საერთო სასამართლოების შესახებ

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი და მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი; „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, 31-ე მუხლი, 31¹ მუხლი და 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი.

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

ა) სარჩელი ფორმით და შინაარსით შეესაბამება „საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31¹ მუხლის მოთხოვნებს;

ბ) სარჩელი შეტანილია უფლებამოსილი პირის მიერ:

სარჩელს თან ერთვის თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის განჩნება.

,,საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის ,,ა” ქვეპუნქტის შესაბამისად, საკონსტიტუციო სასამართლოში ნორმატიული აქტის ან მისი ცალკეული ნორმების კონსტიტუციურობის თაობაზე კონსტიტუციური სარჩელის შეტანის უფლება აქვთ საქართველოს მოქალაქეებს თუ მათ მიაჩნიათ, რომ დარღვეულია ან შესაძლებელია უშუალოდ დაირღვეს საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებული მათი უფლებანი და თავისუფლებანი.

რომლითაც დასტურდება. რომ სარჩელი შემოტანილია უფლბამოსილი პირის მიერ.

2018 წლის 21 დეკემბერს თბილისის საქალაქო სასამართლომ განიხილა ს.ს. ,,თი ბი სი“ ბანკის მიერ 2018 წლის აგვისტოს თვეში აღძრული სარჩელი ხანდაზმული დავალიანების დაკისრების სასარჩელო მოთხოვნით, რაც ამავე თარიღით მიღებული გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა, ამასთან სასამართლომ მოსამზადებელი სხდომა გადაზარდა საქმის არსებით განხილვაში, ისე რომ არ დამიტოვა არანაირი ის უფლება, რაც მხარეთათვის გავალისწინებულია სსსკ–ით საქმის მოსამზადებელი ეტაპისატვის. მიღებული გადაწყვეტილება გასაჩივრებული იქნა აპელაციის წესით, სააპელაციო ინსტანციით საქმის განხილვისას სატელეფონო ზარის მეშვეობით შემატყობინეს, რომ საქმეს განიხილავდნენ ზეპირი მოსმენის გარეშე, რაზეც წარვადგინე ჩემი შუამდგომლობა-მოსაზრება ასეთის განხილვის თაობაზე, მაგრამ ვინაიდან გასაჩივრებული სსსკ 376¹–ე მუხლის 3–ე ნაწილის დისპოზიციის ჩანაწერი არსებობდა მოქმედ სსსკ–ში სააპელაციო პალატამ არც კი განიხილა და იმსჯელა შუამდგომლობაზე. საპელაციო პალატამ 2020 წლის 27 თებერვლის თარიღით მიღებული განჩინება–გადაწყვეტილება დააფუძნა 2012 წლის ხანდაზმული დავალიანების სესხის ხელშეკრულების დაკისრებისას–მოვალე მხარისათვის პასუხისმდგებლობის გნსაზღვრისას ე.ი. ნორმის შეფარდებისას გამოიყენა უკუქცევითი ძალით 2015 წელს მიღებულ ჩემთვის გაურკვეველ უზენაესი სასამართლოს მიერ მიღებულ ის გადაწყვეტილებები და მისი დასაბუთებები, რომელთა თაობაზე ამ გადაწყვეტილების ხელზე ჩაბარებამდე რეკვიზიტებიც კი არ იყო ცნობილი, არამც თუ ამ საქმეთა წარმოების სრული მასალების და შესაბამისად ყველა ის გადაწყვეტილებები რაც იმ წარმოების საქმეებში არსებობდა. გასათვალისწინებელია, რომ საქართველოს კანონმდებლობით თუ იმ კონკრეტული პროცესის მონაწილე მხარეები არ ვართ სხვა პირებს, ადვოკატბსაც კი, შესაძლებლობა არ გვაქვს სხვათა ისეთი საქმეები გამოვითხოვოთ, შევისწავლოთ და გავასაჩივროთ კიდეც, თუ რამე არასამართლიანად და არასწორად მიგვაჩნია ან მიმაჩნია, ე.ი. იმ სასამართლო საქმის წარმებისას, სადაც რეალურად მხარე არ ვარ, ასეთი წარმოებების მხარეთა მაინდიფიცირებელ მონაცემაბსაც კი არ დამანახებენ, არა და ასეთს შესაძლოა გადამწყვეტი მნიშვნელობაც ჰქონდეს იმ წარმოების მასალებისათვის, რომელსაც ჩემს საქმეზე იყენებდნენ, ისიც ფაქტია, რომ საააპელაციო პალატა თავის 2020 წლის 27 თებერვლის განჩინების სამოტივაციო ნაწილში მსჯელობს სხვა, რაღაც ისეთ გადაწყვეტილებაზე, რომლითაც საკითხი განხილულია პერიოდულად შესასრულებელ იმ ვალდებულებაზე, რომელიც როგოც წესი წარმოადგენს კერძო სამართლის იმ ნორმას, რომლის ანალოგიით გამოყენება დაუშვებელი იყო სესხის ხელშეკულების მიმათ. პერიოდულად შესასრულებელი ვალდებულებების მიმართ ხელშეკრულება იდება გრაფიკის გარშემო და მართლაც გრაფიკით განისაზღვრება თვითოეული გადახდის წარმოშობის სამართლებრივი საფუძველი, თვითოეული პერიოდის გადასახადის გადაუხდელობის შემთხვევაში კი ხანდაზმულობის ვადების ათვლის სპეციალურად პერიოდულად შესასრულებელი ვალდებულებებსათვის განხაზღვრული კანონმდებობით სპეციალური ნორმის გამოყენების გზით აითვლება შესაბამისი ხანდაზმულობის ვადები, განსხვავებით სესხის ხელშეკრულებისაგან, სადაც გრაფიკი მხოლოდ დანართია, ხელშეკრულების ნაწილიც არაა, ის შესაძლებელია არც არსებობდეს, სადაც სესხის ძირის ხანდაზმულობასთან ერთად კრედიტორ მხარეს ეკარგება მოითხოვოს პროცენტი და ჯარიმა. სესხის ხელშეკრულებების მიმართ მოქმედებს კანონმდებობით სესხისათვის გათვალისწინებული სპეციალური სამართის ნორმა-ხალდაზმულობის სხვა ვადები, აქამდე... ყველა შემთხვევაში, როდესაც იხილავდა ამ კატეგორიის დავებს საქართველოს სასამართლო სისტემა ყველა საქმე მოვალის სასარგებლოდ მთავრდებოდა, მიიჩნეოდა, რომ თუ სესხის ძირი ხანდაზმულია და გასული იყო მოთხოვნის ხანდაზმულობის 3 წლიანი ვდა, ითვლებოდა, რომ შესაბამისად გასულია პრცენტის და პირგასამტეხლოსათვის გათვალისწინეული ვადები რა სახითაც-რა პერიოდზეც არ უნდა ყოფილიყო სესხის ძირი გადანაწლებული. ხელშკრულების დანართი არ მიიჩნეოდა ხელშკრულების არსებით შემადგენელ ნაწილად და ასეც ერქვა ,,დანართი“, განსხვავებით პერიოდულად შესასრულებელი ვალდბულებებისაგან... დასაბუთებული ვარაუდით, იმიტომ შეიცვალა დამკვიდრებული სასამართლო პარქტიკა, რომ ეს წარმოება გათამაშებული პროცესი იყო, ე.ი. ხდება სასამართლო პრაქტიკის არასწორად გამოყენება. (საქართველოში მოქმედი ყველა ბანკი ქვეყნის საკანონმდებლო ორგნოში არიან წარმოდგენილნი, რასაც თავისუფლად შეძლებდნენ) სპეციალურად საამისოდ–სასამართლო პრაქტიკის დასამკვიდრებლად, ფაქტია, რომ სესხის ხელშეკრულების მსგავსი სპეციალური სამართლის ნორმის აკრძალული მეთოდით-ანალოგიით გამოყენებას აქვს ადგილი, მაგრამ თუ რატომაა გამოყენებული საქართველოს კანონმდებლობით სასტიკად–იმპერატიულად აკრძალული ეს წესი კერძო სამართლის მარეგულირებელი სამართლის ნორმა ანალოგიით, ამის სრულ დასაბუთებაზე მხოლოდ სხვა საქმიდან მიღებული გადაწყვეტილების რეკვიზიტებია მითითებული ე.ი. ჩემს მიმართ მიღებული გადაწყვეტილების სამოტივაციო ნაწილის სრული დასაბუთება შეიცვალა ჩემთვის გაურკვეველი სასამართლო საქმის წარმოების რეკვიზიტებით, რომელშიც ჩახედვის და გასაჩივრების უფლება არ მაქვს, არა და აშკარაა, რომ გამოყენებულია კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინათ, არ არის გამოყენებული კანონი, რომელიც უნდა გამოეყეებინათ და საერთოდ ნორმის ანალოგიით აკრძალული მეთოდის გამოყენებას აქვს ადგილი, მაგრამ იმ საქმეს მე ვერ ვასაჩივრებ, იქ მხარე არ ვარ. მსჯელობისას აღარ განვმეორდები, თუ რატომ მეხება საქართველოს საკანონმდებლობის გასაჩივრებული მუხლები სხვა დასაბუთება მითითებულია ძირითად ნაწილში, ფაქტია ადგილი აქვს სასამართლოს გადაწყვეტილების არასწორ გამოყენებას, რითაც ილახება ჩემი კონტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი და 9-ე პუნქტით, ასევე 11-ე მუხლით დაცული უფლებები.

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

ერთის მხრივ:

1) საქართველოს კონსტიტუციის 31–ე მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად: ,, 1.ყოველ ადამიანს აქვს უფლება თავის უფლებათა დასაცავად მიმართოს სასამართლოს. საქმის სამართლიანი და დროული განხილვის უფლება უზრუნველყოფილია“.

ამავე მუხლის 9–ე უნქტი ადგენს: ,,9.არავინ აგებს პასუხს ქმედებისათვის, რომელიც მისი ჩადენის დროს სამართალდარღვევად არ ითვლებოდა. კანონს, თუ იგი არ ამსუბუქებს ან არ აუქმებს პასუხისმგებლობას, უკუძალა არა აქვს“.

ე.ი. პრინციპები საქართველოში ყველა სახის სამართალწარმოებისას:

1. არავინ აგებს პასუხს ქმედებისათვის, რომელიც მისი ჩადენის დროს სამართალდარღვევად არ ითვლებოდა.

2. კანონს, თუ იგი არ ამსუბუქებს ან არ აუქმებს პასუხისმგებლობას, უკუძალა არა აქვს“.

საქართველოს კონტიტუციით დადგენილი იმპერატიული სახით დადგენილი ის წესია, რომლის სხვა სახით ინტერპრეტაცია, გადაკეთება, შეზღუდვა, ტრანფორმირება და საერთოდ ამ ნორმებით დადგენილი წესის შეცვლა დაუშვებელია. კონტიტუციით იპერატიული წესით დადგენილი ეს ნორმები ასევე არ უნდა განიცდიდეს ცვლილებებს ამ პრინციპების აღსასრულებლად უფრო ნაკლები–ქვემოთ მდგომი სავალდებულო იურიდიული ძალის მქონე ნორმატიულ აქტებით, ისეთით, როგორიცაა ორგანულ კანონი, კანონი, კანონქვემდებარე ნორმატიულ აქტები, ბრძანება, განკარგულება და ა.შ ეს წესი ეხება არა მხოლოდ ნორმატიულ აქტებს, არამედ ისეთ აქტებსაც, რომლითაც რეგულირდება საზოგადოებრივი ცხოვრების რომელიმე სფერო ან კონკრეტული ურთოერთობა თუნდაც ერთჯერადი–ინდივიდუალური სახის.

საქართველოს კონტიტუციის 31–ე მუხლის 9–ე უნქტით დადგენილი პრინციპით, ,,არავინ აგებს პასუხს ქმედებისათვის, რომელიც მისი ჩადენის დროს სამართალდარღვევად არ ითვლებოდა“ ,,პასუხისმგებლობის“ განსაზღვრისას გადამწყვეტ მნიშვნელობას ანიჭებს სამართლის ნორმის მოქმედებას ,,დროში“, ასეთის განსაკუთრებითი–სახელდებითი მითითებით:

ა) სადაც მიეთითებაა, რომ ,, არავინ აგებს პასუხს ქმედებისათვის, რომელიც მისი ჩადენის ,,დროს“ სამართალდარღვევად არ ითვლებოდა“ ვცელდება საქართველოში მოქმედი სამართლის ყველა დარგის სამართალდარღვევისათვის პასუხისმგებლობის განსაზღვრისთვის და

ბ) რაც შეხება პრინციპს, რა შემთხვევაში აქვს სამართლის ნორმას ,,უკუქცევითი ძალა“, სამართლის ნორმათა შეფარდებისას, როგორც პროცესუალურ ნორმებს ისე მატერიალურ ნაწილს, იმის აუცილებელი მითითებით, როგორც ,,ა)“ პუნქტშია მითითებული, რომ რა დროშიც არ უნდა ხდებოდეს ,,პასუხისმგებლობის“ საკითხის გადაწყვეტა, დაუშვებელია, რომ ირღვეოდეს პრინციპი: ,,კანონს, თუ იგი არ ამსუბუქებს პასუხისმგებლობას, უკუძალა არა აქვს“. საქართველოს კონტიტუციის ამ მუხლების დისპოზიციით დადგენილი დებულებები იმპერატიულად დადგენილი ის წესებია, რომელიც დაუშვებელია ,,კანონით ან კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტებით შეიზრუდოს, შეილახოს, გადაკეთდეს, გაუქმდეს ან დადგინდეს იმდაგვარი პროცერდურა, რომელიც გამოიწვევს ამ პრინციპებით დადგენილი წესების შეზღუდვას, შელახვას, გადაკეთებას, ტრანფორმაციას, ანულირებას ან/და გაუქმებას“. (რასაც ჩემს კონკრეტულ შემთხვევაში აქვს ადგილი–სასამართლოს პრეცედენტის გამოყენებით)

უნიშვნელოვანესია ის გარემოებაც, რომ კანონისა და კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტების გვერდით რა თქმა უნდა რომ იგულისხმება ყველა ის სახელმწიფოს მიერ დადგენილი წესი და პროცედურა, რომლის მეშვეობითაც ხდება ,,პასუხისმგებლობის“ განსაზღვრა, საზოგადოებრივი ურთიერთობების დარეგულირებისას და სამართალწარმოების განხორციელებისას ნორმათა სწორად შეფარდების საკითხის გადაწყვეტა, იმდენად მნიშვნელოვანია, რომ საამისოდ საქართველოს სახელმწიფოში სამი ინსტანციის სასამართლო წარმოებაა დადგენილი, და მხოლოდ იმისათვის, რომ შეცდომას არ ჰქონდეს ადგილი შესაბამისი სამართლის ნორმის შეფარდებისას, იმიტომ, რომ საამისოდ დადგენილი პროცესულაური ნორმებით ,,დაუშვებელია საქართველოს კონსტიტუციით და საქართველოს ნორმატიული აქტებით იპერატიული წესით დადგენილი ნორმების იმდგვარად ინტერპრეტაცია, განვცობითი განმარტება და ა.შ. რომლითაც: შესაძლებელი იქნება იმპერატიული ნორმების დისპოზიციით დადგენილი წესი შეიზღუდოს, შეილახოს, გადაკეთდეს, მოხდეს მისი ანულირება ან გაუქმდება, რომ საბოლოო ჯამში საკასაციო ინსტანციით საქმის განხილვისას კანონმდებელი ავალდებულებს კასატორ მხარეს დაასაბუთოს საკასაციო საჩივარში კონკრეტული შემდგეგი გარემოებები, რომ:

მუხლი 393. საკასაციო საჩივრის საფუძვლები

1. საკასაციო საჩივარი შეიძლება ეფუძნებოდეს მხოლოდ იმას, რომ გადაწყვეტილება კანონის დარღვევითაა გამოტანილი.

2. სამართლის ნორმები დარღვეულად ითვლება, თუ სასამართლომ:

ა) არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა;

ბ) გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა;

გ) არასწორად განმარტა კანონი.

ამასთან ამავე კოდექსის 394–ე მუხლის დისპოზიციში ისიც კი მიეთითა, რომ სამართალწარმოების ორგანო ვადლებულია დაასაბუთოს გადაწყვეტილების სამოტივაციო ნაწილში შესაბამისი სამართლის და ამ სამართლის სფეროდან კონკრეტული სამართლის ნორმის გამოყენების საჭიროება, მისი გამოყენების აუცილებლობა და დასაბუთებულობა, რაც დასაბუთებული უნდა იქნეს სრულად, გარკვევით და კონკრეტულად და არა ნაწილობრივ. კერძოდ, მიეთითა, რომ: გადაწყვეტილება ყოველთვის ჩაითვლება კანონის დარღვევით მიღებულად, თუ: ,,ე¹) გადაწყვეტილების დასაბუთება იმდენად არასრულია, რომ მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება შეუძლებელია;

საამისოდ საქმის საკასაციო ინსტანციით განხილვისას ზემოთმითითებული დასაბუთების შემოწმებისათვის გონივრული ვადებია დაწესებული.

მეორეს მხრივ:

2) საქრთველოს კონტიტუციის 63–ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად: ,,მოსამართლე თავის საქმიანობაში დამოუკიდებელია და ემორჩილება მხოლოდ კონსტიტუციასა და კანონს. რაიმე ზემოქმედება მოსამართლეზე ან ჩარევა მის საქმიანობაში გადაწყვეტილების მიღებაზე ზეგავლენის მიზნით აკრძალულია და ისჯება კანონით. არავის აქვს უფლება მოსთხოვოს მოსამართლეს ანგარიში კონკრეტულ საქმეზე. ბათილია ყველა აქტი, რომელიც ზღუდავს მოსამართლის დამოუკიდებლობას“

ე.ი. ცალსახად და იმპერატიულად არის დადგენილი და განმარტებული, რომ: ,,მოსამართლე თავის საქმიანობაში დამოუკიდებელია და ემორჩილება მხოლოდ კონტიტუციას და კანონს“. ამავე 63–ე მუხლის ბოლო წინადადების თანახმად: ,,ბათილია ყველა აქტი, რომელიც ზღუდავს მოსამართლის დამოუკიდებლობას.“ რომელიც ასევე იმპერატიული ხასიათის იმ ნორმის დისპოზიციაა, რომელიც არ შეიძლება ორგანული კანონის, კანონის ან კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტით შეიზღუდოს, შეილახოს, გაუქმდეს ან მოსხდეს მისი ანულირება და აქ არაა არანაირი დაყოფა მოსამართლეებს შორის, საქართველოს კოდნსტიტუცია ამ მუხლის ამ განმარტებაში მოიცავს ყველა იმ მოსამართლის წოდების მატარებელ პირს, მათ შორის პირველი და მეორე ინსტანციისას, რომელიც მართლმსაჯულებას ახორციელებს და რომელთაც ,,მოსამართლის“ წოდება აქვთ.

საქართველოს ორგანული კანონის საერთო სასამართლოების შესახებ 7–ე მუხლის დისპოზიციაც უთითებს მოსამართლის დამოუკიდებლობის ხარისხზე და აღნიშნავს, რომ: ,,მოსამართლე თავის საქმიანობაში დამოუკიდებელია. მოსამართლე ფაქტობრივ გარემოებებს აფასებს და გადაწყვეტილებებს იღებს მხოლოდ საქართველოს კონსტიტუციის, საერთაშორისო სამართლის საყოველთაოდ აღიარებული პრინციპებისა და ნორმების, სხვა კანონების შესაბამისად და თავისი შინაგანი რწმენის საფუძველზე. არავის არა აქვს უფლება, მოსამართლეს მოსთხოვოს ანგარიში ან მიუთითოს, როგორი გადაწყვეტილება მიიღოს კონკრეტულ საქმეზე“.

იგივეს იმეორებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსისის 6–ე მუხლის პირველი ნაწილი, რომლის შესაბამისად: ,,მოსამართლე თავის საქმიანობაში დამოუკიდებელია და ემორჩილება მხოლოდ საქართველოს კონსტიტუციასა და კანონს. რაიმე ზემოქმედება მოსამართლეზე ან ჩარევა მის საქმიანობაში გადაწყვეტილების მიღებაზე ზეგავლენის მიზნით აკრძალულია და ისჯება კანონით“.

3) მაგრამ საქართველოს საკანონმდებლო სივცე მიუხედავად ზემოთმითითებული საქართველოს კონტიტუციით იმპერატიულად დადგენილი წესისა ითვალისწინებს:

საქართველოს ორგანული კანონის საერთო სასმართლოების შესახებ 17–ე მუხლის 5–ე პუნქტი: ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის სამართლებრივი შეფასება (ნორმის განმარტება) სავალდებულოა ყველა ინსტანციის საერთო სასამართლოებისათვის“.

საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსებით დადგენილია მთელ რიგი პროცედურები საქართველოში ერთგვაროვანი სასმართლო პრაქტიკის შესაქმნელად, როგორც საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის მიერ მიღებულ ისე უზენაესი სასამართლოს პალატების მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებით სამართლის ნორმათა სამართლებრივი განმარტებისათვის საკასაციო საჩივრისათვის დაგენილ კრიტერიუმებს, ამასთან საყურადრებოა, რომ უზენაესი სასამართოს გადაწყვეტილებებით სამართლის ნორმათა განმარტებანი არ არის ნორმატიული აქტი–კანონი, და ასეც ჰქვია–განმარტება, რომელიც ვერ იქნება კანონი, მათ არ იღებენ კანონის მისაღებად დადგენილი წესით მათი გამოყენების და შეფარდებისას არ გამოიყენება ის წესი რაც კანონის ნორმის გამოყენების და შეფარდებისთვისაა დადგენილი საქართველოს საკანონმდებლო სივცით, ამასთან ასევე საყურადღებოა, რომ, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის სამართლებრივი შეფასება (ან შფასებები) (ნორმათა განმარტება) ეს სულაც არაა საქართველოს კონსტიტუცის ნორმა, რომელსაც გააჩნია უპირატესი იურიდიული ძალა სხვა შიდა კანონებთან თუ კანონქვემდებარე ნორმატიულ აქტებთან მიმართებაში. სამართლის ნორმათა კოლიზიის დროს იურისტებისათვის ცნობილია, რომ მოქმედებს იურიდიული ძალით უფრო მაღლა მდგომი სამართლის ნორმა, უფრო ახალი, და ა.შ. მაგრამ საქართველოს საკანონმდებლო სივცე საერთოდ არ არეულირებს რა ხდება როცა ორ ურთიერთსაწინააღმდეგო სასამართლო პრაქტიკას აქვს ადგილი? რა პრინციპების დაცვით უნდა იქნეს გამოყენებული ერთი და უარყოფილი მეორე, სასამართლოების გადაწყვეტილება ხომ საერთოდ არაა კანონი? ნორმის გამოყენების პრინციპების გამოყენება გამორიცხულია, იმიტომ რომ ის კანონი ან ნორმატიული აქტი არაა, და თუ საქართველოს კონტიტუციით მოსამართლის სტატუსის მქონე პირი, ისევ საქართველოს კონტიტუციით იმპერატიულად დადგენილი ნორმების თანახმად არის დამოუკიდებელი უნდა ემორჩილებოდეს მხოლოდ საქართველოს კონტიტუციას და კანონს, რატომ უნდა ავალდებულებდეს რომელიმე ქვემდგომი–ე.ი. ნაკლები იურიდიული ძალის მქონე ნორმატიული აქტი, როგორიცაა ,,ორგანული კანონი“, რომელიც კონტიტუციის ნორმებთან მიმართებაში კი არის იურიდიული ძალით ქვემდგომი, მაგრამ კანონთან (სსსკ–თან) მიმართებაში მეტი იურიდიული ძალის მქონე ნორმატიული აქტია და თუ ამ ორგანული კანონით სასამართლოებისათვის და მოსამართლეებისათვის სავალდებულოა უზენაესი სასამართლოს პალატების ნორმათა განმარტებანი და უნდა დაემორჩილოს ამ სასამართლოს გადაწყვეტილებით ნორმათა განმარტებას, მაშინ სადაა მოსამართლის დამოუკიდებლობა ჯერ საქართველოს კონტიტუციით გარანტირებული და მხოლოდ ამის შემდგომ სსსკ–ით გარანტირებული მოსამართლის მხოლოდ კონტიტუციასა და კანონზე დამოკიდებულების პრინციპი?

ამასთან, თუ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს საკასაციო პალატის გადაწყვეტილებები, როგორც წესი არაა საკანონმდებლო ნორმატიული აქტები, კანონი ან კანონქვემდებარე ნორმეტიული აქტები, მაგრამ მიუხედავად ამისა საქართველოს ორგანული კანონი საქართველოს საერთო სასამართლოების შესახებ ზემოთმითითებული 7–ე მუხლის პარალელურდ მე–17–ე მუხლი ითვალისწინებს ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის სამართლებრივი შეფასება (ნორმის განმარტება) სავალდებულოა ყველა ინსტანციის საერთო სასამართლოებისათვის“. ეს მუხლის ლახავს, როგორც მოსამართლის დამოუკიდებლობას ასევე იმ პირთა კანონით დაცულ უფლებებს, რომელთა საქმეებსაც განიხილავენ ის მოსამართლეები, რომლებიც საქართველოს კონტიტუციის თანახმად მხოლოდ საქართველოს კონსტიტუციას და კანონს უნდა ემორჩილებროდნენ, ე.ი. ყურადღებას ვამახვილებ იმ გარემოებაზე, რომ მოქმედი სსსკ–ით სულაც არაა უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის ან პალატის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება აპრიორი იმისი გარანტია, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის ან პალატების მიერ ადრე მიღებული გადაწყვეტილებებით სამართლის ნორმათა ის განმარტებები, რომელთა გამოყენებაც სავალდებულოა ყველა ინსტანციის სასამართლოებისათვის აბსოლიტურ ჭეშმარიტებით უნაკლოდ დარეგულირებული იმ ფორმით იქნება ჩამოყალიბებული, შემუშავებული და გადმოცემული, რომ მათი გამოყენება საქრთველოს კონსტიტუციის გვერდით გამართლებული იქნება, მითუმეტესს, რომ თავად აყენებს ეს კანონი საქართველოს უზენაესი სასამათლოს, როგორც დიდი პალატის, ისე პალატების მიერ ადრე მიღებული გადაწყვეტილებების სისწორის შესძლო მცდარობას ეჭვქვეშ გარკვეული გარემოებებისას, კერძოდ კი, როცა სსსკ–ის შესაბამისი მუხლების დისპოზიციები უთითებენ, რომ შესაძლებელია და დასაშვებია კონკრეტული საკასციო საჩივარის დასაშვეობის შემოწმებისას საქმის განმხილველი მოსამართლე მივიდეს იმ დასკვნამდე, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის ან პალატების მიერ ადრე მიღებული გადაწყვეტილებით კონკრეტული სამართლის ნორმის განმარტებით ჩამოყალიბებული და დამკვიდრებული პაქტიკა არ ამართლებდეს, რის გამოც საქმის განმხილველ მოსამართლეს კანონი აძლევს უფლებას არ ეთანხმებოდეს და სსსკ–აძლევს შესაძლებლობას საკიხის გადასაწყვეტად დიდი პალატა მოიწვიოს ან უბრალოდ საქმე წარმოებაში მიიღოს და მიიღოს სხვა გადაწყვტილება. დიდი პალატისათვის საქმის განხილვის საკითხი ალბათ დიდი პალატის მოსამართლეთა ხმათა უმრავლესობით წყდება, თუმცა ვფიქრობ, ამ საკითხის გადაწყვეტისას მხარეებსაც აქვთ უფლება თავიაანთი მოსაზრებები წამოაყენონ, ამასთან საყურადღებოა, რომ თუ სასმართლოს გადაწყვეტილებით გაკეთებულ განმარტებას სავალდებულო იურიდიული ძალა ეძლევა ის, როგორც წესი უნდა მიიღებოდეს კანონის მისაღებად დადგენილი წესის შესაბამისად აბა რას ჰქვია ,,სავალდდებულოობა“ სასამართლო ინსტანციებისათვის? ე.ი. კანონის ძალა ეძლევა, ე.ი. მის მისაღებად საზოგადოების მთელი სპექტრი უნდა იყოს ჩართული, რაც კონკრეტული საქმის განხილვისას დაუშვებელია მსგავსი პროცედურა, საქართველო ინგლისის სამეფოს ტიპის ქვეყანა არაა, საქართველოს აქვს კონსტიტუციაც და კანონებიც, სასამართლო პრეცედენტების და დედლაინები თუ ჰედლაინები ისეთი სამართლებრივ სახელმწიფოს პრეტენზიის მქონე სახელმწიფოს, როგორიც საქართველოა, რომელსაც კონსტიტუციაშიც კი უწერია რომ ,,არის ,,სამართლებრივი სახელმწიფო“ დაუშვებელია კანონის გამოყენებაზე უარი თქვას და კანონის განმარტებათა გამოყენებით მართოს სახელწმიფო და სამართლებრივი ურთიერთობები.

სავარაუდოდ ამ ნორმის ამ ფორმით რეულირებული დისპოზიციით ამ კანონში მიღების საფუძველი გახდა ის ფაქტი, რომ ქვედა ინსტანციის სასამათლოების მართლმსაჯულების განხორციელებისას საქმიანობისათვის მექანიზმი უფრო მოქნილი გახდარიყო, მაგრამ ზემოთმითითებული მართლმსაჯულების განხორციელებისას მოსამართლეთა დამოუკიდებლობას და მხოლოდ საქართველოს კონტიტუციის და კანონზე დამორჩილების პრინციპს, რომ აშკარად ხელყოფს ეს უდაოა.

ამასთან საყურადღებოა, რომ ეს ხდება იმ დროს, როცა საქართველოს საკონსტიტუციო საასამართლოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილების სამოტივატიო ნაწილით საქრთველოს კონსტიტუციის ნორმის განმარტებას ან ევროპის ადამიანის უფლებათა სასამართლოს მიერ მიღებულ გადწყვეტილებებით სამართლის ნორმათა განმარტებას, მიუხედავად იმისა, რომ იმ ნორმატიული აქტების ნორმათა განმარტებაზეა ამ შემთხვევაში საუბარი, რომელიც თავისი სამართლებრივი სავალდებულო იურიდიული ძალით საქართველოს ორგანულ კანონზე, და კანონებზე მაღლა დგას, მათ ასეთ გადაწყვეტილებებს არ აქვთ ასეთი სავალდებული იურიდიული ძალა, როგორიც საქართველოს უზენაესი სასამართლოს გადაწყვეტილებებს. აქედან გამომდინარე კი მაშინ, ამ სფეროშიც უნდა დადგენილიყო სასამართლოს გადაწყვეტილებათა სავალდებულო იურიდიული ძალის–დოკუმენტების იერარქია, თან ეს კონტიტუციით უნდა მოხდეს ან/და ნორმატიული აქტების შესახებ კანონით, წინააღმდეგ შემთხვევაში აბსურდამდე მიდის საზოგადოება, მაშინ, როცა საქართველოს საკონტიტუციო სასამართლოს და ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპული სასამართლოების გადაწყვეტილებას არ აქვთ ასეთი სავალდებულო იურიდიული ძალა, როგორიც ეს საქართველოს უზენაესი სასამართოს დიდი პალატების და მითუმეტესს პალატების გადაწყვეტილების, ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკის შექმნის მიზნით, რომელთა მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები სამართლის ნორმის ანალოგიის მსავსად ანალოგიით გამოყენებას ახდენენ ყოველი კონკრეტული საქმის განხილვისას, რითაც საერთოდ უგულველყოფილი რჩება საქართველოს კონტიტუციის 31–ე მუხლით დადგენილი ყველა ზემოთმითითებული იმპერატიული სახით დადგენილი წესები ისე სსსკ–ით დადგენილი მხარის ყველა ის უფლება რაზეც 4–ე ნაწილში გვექნება მსჯელობა, და ეს იმ პირობებში, როცა თავად სსსკ–ი აყენებს საქართველოს უზენაესი სასამათლოს, როგორც დიდი პალატის ისე პალატების მიერ ადრე მიღებული გადაწყვეტილებების სისწორეს ეჭვქვეშ უთითებს რა გარემოებების შესძლო მცდარობაზე, ე.ი. როცა შესაბამისი მუხლების დისპოზიციები სსსკ–ში უთითებენ, რომ შესაძლებელია საქმის განმხილველი პალატის მოსამართლის მოსაზრებით ადრე მიღებული პაქტიკა არ იყოს გამართლებული, ან არ ეთანხმებოდეს, რის გამოც საქმის განმხილველ მოსამართლეს სსსკ– აძლევს შესაძლებლობას საკიხის გადასაწყვეტად დიდი პალატა მოიწვიოს ან უბრალოდ საქმე წარმოებაში მიიღოს.

4)ამასთან საყურადღებოა, რომ (როგორც ამ ჩემს კონკრეტულ შემთხვევაში აქვს ადგილი) არ არსებობს იმისი გარანტია, რომ ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკისათვის მიღებული გადაწყვეტილება იმდაგვარად იქნება გამოყენებული, როგორც ეს საჭიროა, ე.ი. რომ სწორად იქნება ესა თუ ის გადაწყვეტილება ,,შეფარდებული“ (როგორც ეს სამართლის ნორმის შემთხვევაშია, აბა სხვა სახით სათქმელის–აზრის გადმოსაცემად სხვა ანალოგიის გამოყენება შეუძლებელია) ამასთან, რამდენად სწორადაა გამოყენებული კონკრეტული გადაწყვეტილება ამისი შეწმოწმების საშუალება მხარეებს სსსკ–ით არ აქვთ(არ გვაქვს), არც როგორც მხარეს და არც როგორც ადვოკატს. თუ მოქმედი სსსკ–ი აძლევს უფლებას მხარეს გაასაჩივროს გადაწყვეტილება იმ შემთხვევაში თუ სასამართლომ გადაწყვეტილების მიღებისას:

1. გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა;

2. არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებია

3. არასწორად განმარტა კანონი

4. ან/და კანონის განმარტება იმდენად ბუნდოვანია, რომ შეუძლებელია მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება

სასმართლოს გადაწყვეტილების რომელშიც, როგორც ზემოთ ავღნიშნე ჩახედვის უფლებაც არ გვაქვს სხვა მხარეებს, მთლიანი საქმის მასალების დეტალური შესწავლის უფლებით, მაინდიფიცირებელი ნიშნების ჩათვლით იმიტომ, რომ ამას შესაძლებელია კონკრეტული საქმისათვის ჰქონდეს მნიშვნელობა, უპირველეს ყოველისა, რომ ეს არაა გათამაშებული პროცერსი, გარკვევა იმისა, თუ ვინები არიან მხარეების ერთმანეთის, არსებობდა თუ არა აცილების საფუძვლების, როგორც მხარეების ისე მოსამართლეების და ა.შ უამრავი გარემოებების მოქმედებს საქმეთა სწორ და სამართლიან გადაწყვეტაზე და სწორედ ამ უფლებებს ითვალისწინებს მოქმედი სსსკ–ი და თუ მხარეებს შესწავლის უფლება არ აქვთ დეტალურად, გაანალიზების და იმ საქმის გასაჩივრების თუ რამეში არ ეთანხმებიან... და, ასეთი გადაწყვეტილება რატომ უნდა იქნეს ჩემს საქმეზე გამოყენებული? ასეთ შემთხვევებში ხომ ჩემთვისაც უნდა არსებობდეს საქართველოს 31–ე მუხლით გარანტირებული ,,სამართლიანი საქმის განხილვის“ ,,სამართლიანი სასამართლოს უფლება?“ რითი ვრწმუნდებით, რომ საპირისპიროს არ აქვს ადგილი? თუ მე მხარეს, ჩემს მიმართ წარმოებულ სისხლის, ადმინისტრაციული თუ სამოქალაქო სამართლალწარმოებისას უფლება მაქვს ვიცოდე საქმის ყველა არსებითი გარემოებები–დატალი, მხარეთა პირადი ნომრების ჩათვლით, უფლება მაქვს თუ თავად მალავენ და არ აცხადებენ რამე გარემოებებს–გამოვიკვლიო და დავადგინო, მაგ: არსებობს თუ არა მხარეთა აცილების რაიმე საფუძვლები, ვინები არიან ერთმანეთის, რა დამოკიდებულბაში არიან, საქმის მწარმოებელი ორგანო, როგორც მხარეს ვალდებულია მაცნობოს ყველა დეტალი მათი წარმოდგენით უმნიშვნელოც კი, რომელიც ჩემთვის შესაძლებელია ძალიანაც მნიშვლნელოვანი გამოდგეს, სხვის საქმეზე მიღებული ის გადაწყვეტილება, რომლის საფუძველზეც შეიქმნა რაღაც სახით მაინც ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკა ჩემთვის იმ წარმოების მასალები უცნობი რჩება ბოლომდე, ჩემთვის რომლის საქმესთან მიმართებაშიც იყენებენ ერთგვაროვანი პრაქტიკისათვის მიღებულ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდ პალატის გადაწყვეტილებას და უარესი, ჩემი საქმის მიმართ საერთოდ უბრალო პალატის გადაწყვეტილება იქნა გამოყენებული, ჩემთვის ხომ უცნობი რჩება საქმის ის არსებითი გარემოებები ფაქტები და მტკიცებულებები თუ რატომ მივიდა იმ საქმეზე უზენაესი სასამართლო იმ დასკვნამდე, რომელსაც ჩემს საქმეზე იყენებენ, მე არ მაქვს იმ საქმეში მითებული გადაწყვეტილების გასაჩივრების უფლება, მე არ მაქვს იმ საქმეში ჩახედვის უფლებაც კი და თუ სასამართლო სისტემამ რატომღაც მომცა ასეთის უფლება, ჩემთვის მინდიფიცირებელი გარემოებები დაფარული იქნება. რასაც მხარეებისათვის შესაძლებელია სავსებით დასაბუთებული ვარაუდი დაედოს საფუძვლად, რომ იქ, იმ საქმეში შესაძლებელია ერთ–ერთი მხარე იყო ისეთი (რომლის მაიდიფიცირებელი მონაცემებიც დაფარული იქნება, რომელიც და) რომელმაც ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის შესაქმნელად ე.წ. ,,გათამაშებული სასამართლო პროცესი გაითამაშა–ერთგვარი სპექტაკლი, სპეციალურად ერთგვაროვანი სასმართლო პრაქტიკის შესაქმნელად, რომელ ე.წ. საქმეზე მიღებულ გადაწყვეტილებას უკვე იყენებენ ჩემს მიმართ წარმოებულ საქმეზე“ რაც არც სამართლიანია და არც კანონიერი, რითაც ილახება მხარეთა კონსტიტუციური უფლება (დროულ განხილვას რა აზრი აქვს და ვიღა ჩივის თუ...) სამართლიანად საქმის განხილვის უფლება ილახება იმით, რომ გათამაშებული სასამართლო იმ პროცესის მეშვეობით მიაღწიეს და შეცვალეს სასამართლო პრაქტიკა, რომელიც მანამდე იყო და ამ პრაქტიკას ჩემს საქმეზე იყენებენ... ზუსტად ვიცი რომ ის გადაწყვეტილება უკანონოა, და... გამოდის, რომ მე უძლური ვარ, არაფრის უფლება არ მაქვს, უბრალო იმ მიზეზის გამო რომ მე იმ სასამართლო პროცესში მხარეს არ წარმოევადგენ.

5)ამასთან საყურადღებოა არც თუ ისე უმნიშვნელო ის გარემოება, რომ ეს მოქმედებს მართლმსაჯულების და საქმის განხილვის, მომზადებასა და ხარისხზეც, რომ მხრეთათვის კანონით გათვალისწინებული სააპელაციო საჩივრისათვის 14 დღიან ხოლო უზენაესს სასამართლოში 21 დღიანი ის ვადა, რომლის გაშვების შემთხვევაში ვადის აღდგენა ფაქტიურად არ ხდება, გარდა იმისა, რომ მხრემ უნდა ჩამოაყალიბოს საჩივარი, როგორც გადაწყვეტილების სამართლებრივი თვალსაზრისით ისე ფაქტობრივი პროცესუალური დარღვევების და ა.შ. გარემოებების მითითებთ, რომ კანონიერი და სამართლიანი გადაწყვეტიულება იქნეს მიღებული კონკრეტულ საქმეზე, (თუ ოქმების შესწავლაც გახდა აუცილებელი გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებასთან მიმართებაში, კიდევ უფრო რთულდება საქმე), არც თუ ისე დიდი ვადებია, როგორც ერთი შეხედვით, მოსამართლეებს გონიათ ან შეიძლება ჩანდეს 14 და 21 დღე, აქვე უნდა იქნეს გათვალისწინებული, რომ ამ ვადებში მხარემ უნდა მოვასწრო სხვათა იმ საქმეების გამოთხოვა, რაც დროს საჭიროებს, შესაძლოა ის რამოდენიმეც იყოს, უნდა მოვასწრო საქმეთა სრულად შესწავლა, გამოკვლევა, გაანალიზება, და საკუთარ გადაწყვეტლებასთან მიმართებაში გამოყენების ან არ გამოყენების ან არასწორად გამოყენების გარემოებების და საჭიროებების დასაბუთება, ძირითად საქმეზე სასამართლოს გასასაჩივრებელი გადაწყვეტილებით მითითებული ფაქტორივი და სამართლებრივი გარემოებებზე მითითებაც ამის პარალელურად და ამ გარემოებებთან ერთად უნდა დასაბუთდეს ის ფაქტიურად სხვათა საქმეებზე მიღებული გადაწყვეტილებები ამ გადაწყვეტილებათა შესახეობა მოქმედ საქმესთან, იმის დასაბუთებით, რომ იქ რაღაც სხანაირად განიხილა და გადაწყვიტა საქმის განხილველმა მოსამართლემ, რომ ის სასამართლო პრაქტიკა არ უნდა გამოეყენებინა აქ, (393–ე მუხლის 2–ე ნაწილის ,,ა)“ ,,ბ)“ და ,,გ)“ პუნქტებით მითითებული გარემოებებით) რომ იქ რღაც მხარემ ვერ გაასაჩივრა სწორედ, შეჯიბრობითობის თავსაზრისითაც, ცალკე სამართლებრივი და ფაქტობრივი გარემოებები თავისი ამ ფაქტობრივი გარემოებების სამართლებრივი შეფასებისას, რამაც იმ საქმეზე გადაწყვეტილების მიღებისას საქმის ხარისხზე და გადაწყვეტილებაზე იმოქმედა და როგორ იმოქმედა ე.ი. ძირითად საქმესთან ერთად ფაქტიურად უნდა გასაჩივრდეს ის საქმე, რომელი პრეცედენტიც იქნა გამოყენებული, სადაც იქ, იმ საქმეზე მხარეეს სხვა საქმეების შესწავლა 14 და 21 დღეში არ მოუწიათ, ეს კი რაღაც არაადეკვატური სამართლებრივი გარემოა თუ მითუმეტესს აშკარაა, რომ, როგორც ჩემს შემთხვევაშია, სპეციალური ნორმის ანალოგიით გამოყენების ფაქტით, როდესაც პალატას სესხის ხელშეკრულების მიმართ გამოყენებული აქვს ასევე კერძო სამართლის ის ნორმა რომლის ანალოგიით გამოყენების უფლება არ ჰქონდა ნორმატიული ატქების შესახებ ორგანული კანონით და საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 6–ე მუხლის შესაბამისად, მაგრამ ფაქტია, რომ პერიოდულად შესასრულებელი ვალდებულების მარეგულირებელი ნორმა აქვს გამოყენებული სესხის ხელშეკრულების მიმართ და ასეთი პრაქტიკას იყენებენ ჩემს საქმეზე, 3 სასამართლოს გადაწყვეტილება იქნა გამოყენებული ჩემს საქმეზე და არცერთი მათგანი ჩემთვის ცნობილი არ იყო, თუ მოსარჩელის სასარჩელო მოთხოვნა ეყრდნობოდა სასამართლოს გადაწყვეტილებას სარჩელს დანართის სახით ხომ უნდა დართვოდა ასეთი გადაწყვეტილებები? ე.ი. ჩემთვის ხომ უნდა ყოფილიყო ცნობილი? 2 სასამართლო ინსტანციით დაკმაყოფილდა მოსარჩელის მოთხოვნა და ჩემთვის დღემდე გაურკვეველი რჩება ე.ი. თუ კერძო სამართლით რეგულირებული ნორმებით ხანდაზმულ სესხის ხელშეკრულებას მედავებიან, რატომ მაკისრებენ სასამართლოს გადაწყვეტილებებით სხვა კერძოს სამართლის იმ ნორმით პასუხისმგებლობას რომელთა ანალოგიით გამოყენება დაუშვებელია, კერძოდ კი–პერიოდულად შესასრულებელი ვალდებულებებით? დასაბუთებული ვარაუდით, ვინაიდან საქართველოს სახელმწიფოს ხელისუფლების უმაღლესს ორგანოში წარმოდგენილია საქართველოში ყველა მოქმედი ბანკი, მიმდინარეობს საბანკო პოლიტიკის აყვავება, მმართველი პარტიების პირველი პირების ქონებების დაცვის ინტერესებიდან გამომდინარე და ყველა გადაწყვეტილება მხოლოდ ბანკების სასარგებლო უნდა იქნეს გამოტანილი, სასამართლო პრაქტიკის განვითარებაც აქეთ დაიწყეს სასამართლოებმა, ამიტომ ხანდაზმულ დავალიანებების მიმართ იყენებენ სპეციალურ ნორმას ანალოგიით, კერძოდ პერიოდულად შესასრულებელი ვადებულებების მარეგულირებელ ნორმებს, სადაც სესხის ხელშეკრულებისაგან განსხვავებით გრაფიკის გარშემო იგება ხელშეკრულება. ეს კი არასწორი პრაქტიკაა, რაც ხელყოფს ჩემს კონტიტუციურ უფლებებს. მიღებული გადაწყვეტილების სამოტივაციო ნაწილის დასაბუთება კი პრცედენტით გამოყენებულმა გადაწყვეტილების მხოლოდ რეკვიზიტებმა შცვალა... ე.ი. სასამართლო პრაქტიკა შეიცვალა და მას იყენებენ უკუქცევითი ძალით.

6) და ამ დროს კანონი არ შეცვლილა, როგორც ზემოთ მიუთითე, შეიცვალა სასამართლო პრაქტიკა. 2012 წლის ხელშეკრულების მიმართ გამოყენებული იქნა 2015 წელს მიღებული სასამართლოს გდაწყვეტილებები უკუქცევითი ძალით და თუ აქამდე მხოლოდ მე კი არა ყველა ადვოკატის პრაქტიკაში მოვალის სასარგებლოდ მთავრდებოდა ამდაგვარი ხანდაზმული საბანკო სასესხო ვალდებულებებიდან წარმოშობილი დავალიანებების გარშემო წარმოებების საქმეები, სამართლის ნორმის აკრძალული მეთოდის გამოყენების გზით, კერძო მარეგულირებელი მსგავსი ნორმის ანალოგიის გამოყენების გზით კერძოდ კი სესხის ხელშეკრულებების ხანდაზმულობის მარეგულირებელი ნორმების მიმართ გამოყენებული იქნა პერიოდულად შესასრულებელი ვალდებულების მიმართ მოქმედი ხანდაზმულობის განმსაზღვრელი–კერძო სამართლის მარეგულირებელი ნორმა, ამას მხოლოდ იუსრისტები თუ მიხვდებიან, წინააღმდეგ შემთხვევაში იმდენად მსგავსი ნორმაბია ერთი შეხედვით ერთი და იგივე ურთიერთობების მარეგულირებელ ნორმაბად ჩანს, მაგრამ ორივე აუცილებლად სხვა და სხვა სახის და ტიპის ხელშეკრულებების–ვალდებულებით ურთიერთობის მრეგულირებელი ასევე აუცილებლად ,,კერძო სამართლლის“ ის ნორმებია, რომლების ანალოგიით გამოყენებაც სასტიკად–იმპერატიული წესით 2 ნორმატიული აქტი კრძალავს: ერთი, ნორმატიული აქტების შესახებ ორგანული კანონი, მეორე კი თავად სამოქალაქო კოდექსის 6–ე მული. ე.ი. ვიღაცის საქმეზე შეიცვალა სასამართლო ეს პრაქტიკა და თუ სამართლის ნორმის გამოყენება ჩაანაცვლა სასამართლო პრაქტიკის გამოყენებამ თან შედეგობრივად ფაქტიურად უკუქცევითი ძალის გამოყენებით... და თუ ეს ასე გაგრძელდა, ამასთან თუ არ დაკმაყოფილდა წარმოდგენილი სარჩელი ცოტახანში კონტიტუციაც აღარ იქნება საჭირო.

7) ამასთან საყურადღებოა ის გარემოებაც რომ სააპელაციო ინსტანციით საქმის განხილვისას სააპელაციო პალატამ ჩემი საქმე ზეპირი განხილვის გარეშე განიხილა, იმ დასაბუთებული ვარაუდით, რომ თუ ბანკის დავალიანება უფიქსირდება მოქალაქეს, რაში სჭირდება და რად უნდა სამართლიანი სასამართლოს და საქართველოს საერთაშორისო ხელშეკრულებებით გარანტირებული სულ ცოტა საქმის 2 ინსტანციით საქმის სასამართლო განხილვის უფლება ე.ი. მე იმის უფლებაც კი წამართვეს, რომ აცილების საკითხი დამეყენებინა იმ მოსამართლეების რომლებიც ჩემს მოწინააღმდეგე მხარესთან საკრედიტო სახელშეკრულებო ვალდებულებით ურთიერთობებში იმყოფებოდნენ, რაც ზუსტადაც რომ აცილების საფუძველი იყო, რამაც როგორც სამართლიან მოსამართლეზე და სასამართლოს ჩემს კუთვნილ კონტიტუციურ უფლებაზე იმოქმედა, წამერთვა უფლება საკუთარი პოზიცია დამეფიქსირებინა ნორმის გამოყენებასთან დაკავშირებით რა... იმ სასამართლოს გადაწყვეტიებასთან დაკავშირებით, რომლის გამოყენებასაც აპირებდნენ ჩემს საქმეზე, რომლის რეკვიზიტების თაობაზე არაფერი არ ვიცოდი, ხომ მქონდა უფლება ეს გადაწყვეტილებები გადამეკითხა მაინც და საკუთარი მოსაზრება გამომეთქვა? ისევე როგორც სამართლის ნორმასთან დაკავშირებით მაქვს სსსკ–ით გარანტირებული ეს უფლება? ზედმეტი იყო საუბარი გამომეყენებინა სსსკ–ით გარანტირებული 372–ე მუხლის დისპოზიციის მითითება, რომ: ,,სააპელაციო სასამარლოში საქმეთა განხილვა წარმოებს იმ წესების დაცვით, რაც დადგენილია პირველი ინსტანციით საქმეთა განხილვისას“ ე.ი. მე მქონდა უფლება თუ რაიმე მტკიცებულება ვერ წარმოვადგინე საპატიო მიზეზით საქმის პირველი ინსტანციით განხილვისას წამრთვა უფლება წარმომედგინა ის აპელაციით საქმის განხილვისას ე.ი. დამედასტურებინა, რომ ის კრედიტი, რომელსაც მოსარჩელე მედავებოდა, რეალურად მე არ ამიღია, არც იპოთეკით და არც გირავნობით დამიტვირთავს რამე, არასოდეს არ ვყოფილვარ უშუალოდ ჩემს კუთვნილ ქონებასთან მიმართებაში ნოტარიუსთან და ნოტარიუსთან გათანაბრებულ პირთან, რომ საერთოდ იმ დღეებში, როცა ეს (რატომღაც) სხვა და სხვა თარიღის ხელშეკრულებები იყო გაფორმებული და საქმეში წარმოდგენილი, მე საერთოდ თბილისის საქალაქო სასამართლოს შენობაში სხვა და სხვა დროს სხვა და სხვა სასამართლო პროცესებზე სასამართლო დარბაზებში ვიჯექი ადვოკატად–მხარედ. ბოლო–ბოლო შემეძლო ამ სხდომის ოქმების წარმოდგენა, მაგრამ შესაბამისად სსსკ–ის 376¹ მუხლის 3–ე ნაწილში არსებული ჩანაწერის არსებობის გამო მე წამერთვა ყველა ზემოთ მითითებული ეს უფლებები, არ განიხილეს რა საქმე ზეპირ გნხილვზე ჩემთვის უცნობის გახდა რას იკვლევდა სასამართლო რა ნრმის თუ სასამართლოს გადაწყვეილების დასაბუთების გამოყენებას აირებდა, რომელი საქმიდან, ვინები იყვნენ ისინი, და ა.შ. პირველი ინსტანციით საქმის განხილვისას სასამართლომ არ მომცა ამის საშუალება გამომეყენებინა, მოსამზადებელი სხდომა 5 წუთში გადაზარდა ზეპირ განხილვაში და ასე ვთქვათ, როგორც ,,ზანგი“ რომელსაც ადამიანის უფლებები არ გააჩნია, იმიტომ რომ ვალი ფიქსირდებოდა ბანკების, მომდევნო 5 წუთში ისე გამასამართლა, რითაც თავისთავად მომისპო ყველა სსსკ–ით გათვალისწინებული ჩემი, როგორც მხარის ყველა უფლება. აპელაციით კი არ განიხილეს პირველი ინსტანციის მოსამართლის ასეთი ქმედება. საკითხი კი საბოლოო ჯამში, როგორც წესი, რა თქმა უნდა ისევ საქართველოს კონტიტუციით გარანტირებულ ჩემს საკუთრების უფლებას ეხებოდა–ჩემს ქონებას. და მხოლოდ იმის გამო, რომ მე წამერთვა უფლება ჩემი საკუთარი პროცესი მეწარმოებინა, ჩემს წინააღმდეგ წარმოებულ სამოქალაქო წარმოებისას, ჩემს დაუკითხავად საქმის განმხილველი მოსამართლეების მხრიდან მოხდა იმ უზენაესი სასამართლო პრაქტიკის გამოყენება, რომლითაც სამართლის ნორმათა განმარტება:

1. ეწინააღმდეგება კანონს;

2. პალატის განმარტების მიღებისას გამოყენებულია კანონის განვცობითი განმარტება

3. როცა საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ ასეთი განმარტების გაკეთებისას თავად გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა;

4. არ გამოიყენა კანონი რომელიც უნდა გამოეყენებინა

5. არასწორსად განმარტა კანონი,

ასეთი გარემოებები თავის მხრივ უფლებას აძლევს ისევ უზენაესი სასამართლოს (პირობითად) იმ მოსამართლეს, რომელიც შესაძლებელია გამწესდა უზენაესს სასამართლოში თავისი მოღვაწეობის შედეგებიდან გამომდინარე პირველი ან სააპელაციო ინსტანციდან, რომლისთვისაც უზენაესს სასამართლოში გამწესებამდე სავალდებულო იყო უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის ან უბრალოდ პალატის ადრე ჩამოყალიბებული მოსაზრება ორგანული კანონი საერთო სასამართლოების შესახებ 17–ე მუხლის 5–ე პუნქტის პირველი წინადადების თანახმად ისევ ამ 17–ე მუხლის 5–ე პუნქტი უკვე როგორც უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეს, აძლევს უფლებას, არ დაეთანხმოს დიდი პალატის ან პალატის სამართლებრივი შეფასებას და სადაო გახადოს ისევ ამ კანონის ეს მუხლის მეორე წინადადებით ე.ი. 17–ე მუხლის 5–ე პუნქტის ბოლო წინადადებით, მაგრამ ამაზე ხომ კასატორმა მხარემ–მეც უნდა მიუთითო? თუ მხარე ვარ ყველა მხარისათვის განკუთვნილი უფლება მეკუთვნის, ე.ი. მაქვს უფლება თავიდან ბოლომდე შევისწავლო ის საქმე რომლის პრაქტიკასაც ჩემს საქმეზე იყენებენ, წერტილ–მძიმით, მაქვს უფლება გამოვიკვლიო იმისათვის, რომ დავადგინო რამდენად სწორად იქნა შეფარდებული ეს სასამართლო პრაქტიკა ჩემს საქმეზე, საამისოდ იმ საქმის 3 ინსტანციის საქმის წარმოების შესწავლის და გაანალიზების უფლება სრულად უნდა მქონდეს და იმ ქვეყანში, სადაც კონსტიტუციაც გვაქვს და კანონიც, სადაც სასამართლომ რეალურად წესით და რიგით უნდა იმსჯელოს მხოლოდ ამ კონკრეტულ საქმესთან მიმართებაში სამართლებრივად რამდენად სწორად გამოიყენა სასამართლომ ესა თუ ის სამართლის ნორმა, (და არა სხვა საქმეზე მიღებული გადაწყვეტილება) თუ არ გამოიყენა ან როგორ განმარტა და ა.შ. კიდევ ერთხელ უთითებ, რომ ისეთი სამართლებრივი სახელმწიფოსათვის რომლის თაობაზეც საქართველოს კონსტიტუციაში ასეთი სახელდებითაა მითითებული უფრო მიზენშეწონილი კი უნდა იყოს გამორიცხოს სამართლის ნორმათა განმარტებების როგორც საკანონმდებლო ნორმების გამოყენების ყველა საკანონმდებლო ჩანაწერი. რის გამოც საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ უნდა დააკმაყოფილოს წარმოდგენილი საჩელი და საქართველოს კონსტიტუციასთან შეუსაბამოდ ცნოს, ზემოთ მითითებული ყველა გასაჩივრებული ნორმა:

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: კი

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: კი

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა