თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი

ბ. „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-7 მუხლის მე-3 და მე-4 პუნქტები

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის 17-ე მუხლი, 21-ე მუხლის პირველი პუნქტი, 42-ე მუხლის პირველი, მე-3, მე-7, მე-9 პუნქტები, 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტი, საქართველოს “საკონსტიტუციო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის პირველი მუხლის პირველი პუნქტი, მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, 31-ე მუხლი, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი, „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის პირველი მუხლის მე-2 პუნქტი.

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

მიმაჩნია რომ ჩემი სარჩელი უნდა იქნას მიღებული არსებითად განსახილველად, რადგანაც:

ა) ის ფორმით და შინაარსით შეესაბამება "საქართველოს საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ" კანონის მე–16 მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს;

ბ) შეტანილია უფლებამოსილი პირის მიერ;

გ) მასში მითითებული ყველა სადავო საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი;

დ) სარჩელში მითითებული სადაო საკითხები ჩემს მიერ კომპლექსურად /ერთობლიობაში/ ჩამოყალიბებული სახით ადრე არ არის გადაწყვეტილი საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ;

პირველი, რაც უნდა განვაცხადო ამ ფაქტთან დაკავშირებით, არის ის, რომ ჩემი სარჩელი ერთდროულად ეფუძნება საქართველოს კონსტიტიციის მე-17 მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტებით, 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 38-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 39-ე მუხლით, 42-ე მუხლის პირველი, მე-2 და მე-7 პუნქტებით გარანტირებული უფლების დარღვევას.

მეორე, ვფიქრობ, რომ ჩემი სარჩელი ეხება საქართველოს კონსტიტუციის განმარტების და გამოყენების განსაკუთრებით მნიშვნელოვან სამართლებრივ პრობლემას: კერძოდ, საქართველოს კონსტიტიციის მე-17 მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტებით, 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 38-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 39-ე მუხლით, 42-ე მუხლის პირველი, მე-3, მე-7, მე-9 პუნქტებით გარანტირებული უფლებების რაიმე ფორმით ან დროით შეზღუდვა არ არის გათვალისწინებული საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლით. ამასთან ერთად, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლი, 423-ე მუხლის მე-2 ნაწილი და 426–ე მუხლის მე–4 ნაწილი, რომლებიც საქართველოს კონსტიტუციის მე–6 მუხლის პირველ პუნქტის თანახმად უნდა შეესაბამებოდნენ საქართველოს კონსტიტუციას, არაკონსტიტუციურად ზღუდავს საქართველოს კონსტიტუციის მე-17 მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტებით, 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 38-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 39-ე მუხლით, 42-ე მუხლის პირველი, მე-3 და მე-7 პუნქტებით მინიჭებულ უფლებებს.

მესამე, 2016 წლის 3 ოქტომბრის და 2016 წლის 7 დეკემბრის ჩემი საჩივრები და თანდართული იურიდიული ძალის 50 დოკუმენტი უდავოდ ამტკიცებდა ჩემი ქონების წართმევის მიზნით, ქუთაისის მერიის მიერ, საჯარო რეესტრის, პოლიციის, პროკურატურის, საგადასახადო სამსახურების ხელშეწყობით 18 წლის განმავლობაში ჩემს მიმართ წარმოებულ ბიუროკრატიულ რეკეტს. “საერთო სასამართლეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მუხლი 7. პუნქტი 3. საქართველოს უზენაეს სასამართლოს უფლებას აძლევდა შეეჩერებინა 2016 წლის 12 დეკემბრის ჩემი სარჩელის განხილვა და მიემართა საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის განსახილველი ნორმის კონსტიტუციურობის საკითხის გადასაწყვეტად. “საერთო სასამართლეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მუხლი 7. პუნქტი 4-ის თანახმად: “ თუ საქმის განმხილველი სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოს კონსტიტუციას არ შეესაბამება ნორმატიული აქტი, რომლის შემოწმებაც არ განეკუთვნება საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს კომპეტენციას, სასამართლო გამოიტანს გადაწყვეტილებას საქართველოს კონსტიტუციის შესაბამისად.“ ჩემი პრეცენდენტი აშკარად ამტკიცებდა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის 4-ე ნაწილის შეუსაბამობას როგორც საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე, 42-ე მუხლებთან, ასევე ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს კონვენციის პირველი, მე-3, მე-5, მე-6, მე-8, 13-ე, 14-ე, 17-ე მუხლებით და პირველი ოქმის პირველი მუხლით გარანტირებულ უფლებებთან. ასევე, უზენაესი სასამართლო, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 402 პრიმა მუხლის თანახმად, ვალდებული იყო საკონსულტაციო დასკვნისათვის მიემართა ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოსათვის ჩემი საქმის სპეციფიკიდან გამომდინარე იმ პრინციპულ საკითხებზე, რომლებიც ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციით და მისი ოქმებით გათვალისწინებული უფლებებისა და თავისუფლებების განმარტებას ან გამოყენებას შეეხება. ვინაიდან საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ არ შეასრულა ზემოთ აღნიშნული კანონების მოთხოვნები და იმის გათვალისწინებით, რომ ამგვარ ქმედებას მას ავალდებულებდა ევროსაბჭოს 2016-2019 წლების პროექტიც, რომელიც მიზნად ისახავს საქართველოში რეფორმის მხარდაჭერას სასამართლო სისტემის დამოუკიდებლობის, გამჭირვალობის, მიუკერძოებლობისა და ეფექტიანობის მიღწევას, მიმაჩნია, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლო, საქართველოს კონსტიტუციით და კონვენციით გათვალისწინებული უფლებების დაცვის მაგივრად, დაინტერესებულია ჩემს მიმართ არსებული ბიუროკრატიული რეკეტის გარძელებით და დაუსრულებლობით, აგრეთვე იმით, რომ ქუთაისის მერიამ გააგრძელოს ჩემი ქონების შემდგომშიდაც ნაწილ-ნაწილ წართმევა მისთვის ხელსაყრელ პირებზე გადაცემის მიზნით.

მეოთხე, ჩემი სარჩელის დაკმაყოფილება ხელს შეუწყობს საქართველოს პოლიტიკურ, სოციალურ, ეკონომიკურ, კულტურულ განვითარებას. ასეთ ვითარებაში იმედი მაქვს, რომ საკონსტიტუციო სასამართლოს კოლეგია "საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 211–ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად, ამ საქმეს განსახილველად გადასცემს საკონსტიტუციო სასამართლოს პლენუმს;

ე) ჩემს სარჩელში მითითებული სადაო საკითხები არის გადაწყვეტილი საქართველოს კონსტიტუციით;

ვ) არ არის დარღვეული საკონსტიტუციო სასამართლოში სარჩელის წარდგენის ვადა;

ზ) სარჩელი არ ხდის სადავოდ კანონქვემდებარე ნორმატიულ აქტს.

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

2.1. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველ ნაწილის, 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ „ბ“ „გ“ ქვეპუნტების, 423-ე მუხლის მე-2 და მე-4 ნაწილების, 426-ე მუხლის პირველ, მე-2 პრიმა და მე-4 ნაწილების, საქართველოს ორგანული კანონი „საერთო სასამართლოების შესახებ“ მე-7 მუხლის მე-3 პუნქტის ნორმებში ჩემს მიერ რეკომენდირებული რედაქციის შესაბამისად ცვლილების გაუთვალისწინებლობა საქართველოში გამოიწვევს:

ა) ევროპული სასამართლოს რეგლამენტის 61-ე მუხლის პირველი პუნქტით გათვალისწინებული სტრუქტურული და სისტემური პრობლემების და მაგვარი დისფუნქციების ზრდას;

ბ) ბიუროკრატიული რეჟიმის გაძლიერებას;

გ) ადამიანის უფლებათა დაცვის, დემოკრატიის და კანონის უზენაესობის განმტიცებასთან დაკავშირებით ევროსაბჭოს 1949 წლის 5 მაისის წესდების 1-ლი მუხლის „ა“ და „ბ“ პუნქტებით გათვალისწინებული ევროსაბჭოს პროგრამის შემდგომ წლებშიდაც განუხორციელებლობას და ამ მიზეზით ქართველი ერის პოლიტიკური, ეკონომიკური, სოციალური, კულტურული დონის, დემოგრაფიული და გეოპოლიტიკური პრობლემების გაუარესებას;

დ) შეაფერხებს ევროპის საბჭოს 2016-2019 წლის პროექტის განხორციელებას სასამართლოს რეფორმასთან დაკავშირებით, რომელიც მიზნად ისახავს სასამართლო სისტემის დამოუკიდებლობის, გამჭვირვალობის, მიუკერძოებლობის და ეფექტიანობის ამაღლებას.

2.2. 2.1 პუნტში აღნიშნული პრობლემების დროულად თავიდან აცილების მიზნით საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის “ვ” ქვეპუნქტის, “საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის “ე” ქვეპუნქტის, 31-ე მუხლის, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის “ა” ქვეპუნქტის, “საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” კანონის პირველი მუხლის მე-2 პუნქტის საფუძველზე, შემოგვაქვს კონსტიტუციური სარჩელი და მოვითხოვთ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის,423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ „ბ“ „გ“ ქვეპუნტების და ამავე მუხლის მე-2 და მე-4 ნაწილების, 426-ე მუხლის პირველი, მე-2 პრიმა და მე-4 ნაწილის არაკონსტიტუციურად ცნობას, საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველ და მე-2 პუნქტებთან, 17-ე მუხლის პირველ და მე-2 პუნქტებთან, 21-ე მუხლის პირველ პუნქტთან, 38-ე მუხლის პირველ პუნქტთან, 39-ე მუხლთან, 41-ე მუხლის პირველ პუნქტთან, 42-ე მუხლის პირველ, მე-3, მე-7 და მე-9 პუნქტებთან, 43-ე მუხლის პირველ პუნქტთან, 44-ე მუხლთან, 48-ე მუხლთან, 69-ე მუხლთან, 82-ე მუხლის პირველ პუქტთან მიმართებით, შემდეგ გარემოებათა გამო:

2.3. საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად, საქართველოს კონსტიტუცია სახელმწიფოს უზენაესი კანონია. ყველა სხვა სამართლებრივი აქტი უნდა შეესაბამებოდეს კონსტიტუციას. ამავე მუხლის მე-2 პუნქტით დადგენილია, რომ საქართველოს

კანონმდებლობა შეესაბამება საერთაშორისო სამართლის საყოველთაოდ აღიარებულ პრინციპებსა და ნორმებს, საქართველოს საერთაშორისო ხელშეკრულებას ან შეთანხმებას, თუ იგი არ ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციას, კონსტიტუციურ შეთანხმებას აქვს უპირატესი იურიდიული ძალა შიდა სახელმწიფოებრივი ნორმატიული აქტების მიმართ.

2.4. საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის მე-2 პუქტით სახელმწიფო ცნობს და იცავს ადამიანის

საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებსა და თავისუფლებებს, როგორც წარუვალ და უზენაეს ადამიანურ ღირებულებებს. ხელისუფლების განხორციელებისას ხალხი და სახელმწიფო შეზღუდული არიან ამ უფლებებითა და თავისუფლებებით, როგორც უშუალოდ მოქმედი სამართლით.

2.5. საქართველოს კონსტიტუციის 13-ე მუხლით საქართველო მფარველობს თავის მოქალაქეს განურჩევლად მისი ადგილსამყოფელისა.

2.6. საქართველოს კონსტიტუციის 17-ე მუხლის პირველი პუნქტით ადამიანის პატივი და ღირსება ხელშეუვალია. ამავე მუხლის მე-2 პუნქტით დაუშვებელია ადამიანის წამება, არაჰუმანური, სასტიკი ან პატივისა და ღირსების შემლახავი მოპყრობა.

2.7. საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით დადგენილია, რომ “საკუთრება და მემკვიდრეობის უფლება აღიარებული და უზრუნველყოფილია. დაუშვებელია საკუთრების, მისი შეძენის, გასხვისების ან მემკვიდრეობით მიღების საყოველთაო უფლების გაუქმება”. ამავე მუხლის მე-2 და მე-3 პუნქტებით დადგენილია, რომ საკუთრების უფლების შეზღუდვა ან გაუქმება შესაძლებელია მხოლოდ კანონით მკაცრად განსაზღვრულ შემთხვევებში, ასევე მკაცრად განსაზღვრული პროცედურების დაცვით.

2.8. საქართველოს კონსტიტუციის 38-ე მუხლის პირველი პუნქტით, მოქალაქენი თანასწორნი არიან ეკონომიკურ ცხოვრებაში.

2.9. საქართველოს კონსტიტუციის 39-ე მუხლის შესაბამისად საქართველოს კონსტიტუცია არ უარყოფს ადამიანისა და მოქალაქის სხვა საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებს, თავისუფლებებსა და გარანტიებს, რომლებიც არ არიან კონსტიტუციაში მოხსენიებული, მაგრამ თავისთავად გამომდინარეობენ კონსტიტუციის პრინციპებიდან.

2.10. საქართველოს კონსტიტუციის 41-ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად საქართველოს ყოველ მოქალაქეს უფლება აქვს კანონით დადგენილი წესით გაეცნოს სახელმწიფო დაწესებულებებში მასზე არსებულ ინფორმაციას, აგრეთვე იქ არსებულ ოფიციალურ დოკუმენტებს, თუ ისინი არ შეიცავენ სახელმწიფო, პროფესიულ ან კომერციულ საიდუმლოებას.

2.11. საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისადყოველ ადამიანს უფლება აქვს თავის უფლებათა და თავისუფლებათა დასაცავად მიმართოს სასამართლოს. ამავე მუხლის მესამე პუნქტის შესაბამისად დაცვის უფლება გარანტირებულია. მე-7 პუნქტის შესაბამისად, კანონის დარღვევით მოპოვებულ მტკიცებულებას იურიდიული ძალა არა აქვს.მე-9 პუნქტის შესაბამისად ყველასთვის გარანტირებულია სახელმწიფო, ავტონომიური რესპუბლიკების და თვითმმართველობის ორგანოთა და მოსამსახურეთაგან უკანონოდ მიყენებული ზარალის სასამართლო წესით სრული ანაზღაურება.

2.12. საქართველოს კონსტიტუციის 43-ე მუხლის პირველი პუქნტით საქართველოს ტერიტორიაზე ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვას ზედამხედველობას უწევს საქართველოს სახალხო დამცველი, რომელსაც 5 წლის ვადით სრული შემადგენლობის უმრავლესობით ირჩევს საქართველოს პარლამენტი, ამავე მუხლის მე-2 პუნტით სახალხო დამცველი უფლებამოსილია გამოავლინოს ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დარღვევის ფაქტები, შეატყობინოს ამის შესახებ შესაბამის ორგანოებსა და პირებს. სახალხო დამცველის საქმიანობისათვის დაბრკოლებათა შექმნა ისჯება კანონით

2.13. საქართველოს კონსტიტუციის 44-ე მუხლით პირველი პუქნტით საქართველოში მცხოვრები ყოველი პირი ვალდებულია ასრულებდეს საქართველოს კონსტიტუციისა და კანონმდებლობის მოთხოვნებს.

2.14. საქართველოს კონსტიტუციის 48-ე მუხლით საქართველოს პარლამენტი არის ქვეყნის უმაღლესი წარმომადგენლობითი ორგანო, რომელიც ახორციელებს საკანონმდებლო ხელისუფლებას, განსაზღვრავს ქვეყნის საშინაო და საგარეო პოლიტიკის ძირითად მიმართულებებს, კონსტიტუციით განსაზღვრულ ფარგლებში კონტროლს უწევს მთავრობის საქმიანობას და ახორციელებს სხვა უფლებამოსილებებს.

2.15. საქართველოს კონსტიტუციის 69-ე მუხლით საქართველოს პრეზიდენტი არის საქართველოს სახელმწიფოს მეთაური, ქვეყნის ერთიანობისა და ეროვნული დამოუკიდებლობის გარანტი. საქართველოს პრეზიდენტი კონსტიტუციით მისთვის მინიჭებული უფლებამოსილებების ფარგლებში უზრუნველყოფს სახელმწიფო ორგანოთა ფუნქციონირებას.

2.16. საქართველოს კონსტიტუციის 82-ე მუხლის პირველი პუქნტით სასამართლო ხელისუფლება ხორციელდება საკონსტიტუციო კონტროლის, მართლმსაჯულების და კანონით დადგენილი სხვა ფორმების მეშვეობით.

2.17. “ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციის” (10 დეკემბერი, 1948 წელი) მე-8 მუხლით დაწესებულია, რომ: “ყოველ ადამიანს აქვს უფლება ეფექტიანად იქნეს აღდგენილი უფლებებში კომპეტენტური ნაციონალური სასამართლოების მიერ იმ შემთხვევაში, როცა დარღვეულია მისთვის კონსტიტუციით თუ კანონით მინიჭებული ძირითადი უფლებები.”

“სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებების შესახებ” საერთაშორისო პაქტის (საქართველოში ძალაშია 1994 წლის 3 აგვისტოდან) მე-2 მუხლის მე-3 პუნქტი სახელმწიფოს ავალებს ყველა პირი, რომლის უფლებები და თავისუფლებები შელახულია, “უზრუნველყოს სამართლებრივი დაცვის ეფექტიანი საშუალებებით იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ეს დარღვევა დაუშვეს ოფიციალურმა პირებმა.”

ზემოთ აღნიშნული უფლებები და თავისუფლებები ასევე გარანტირებული და აღიარებულია “ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციით (რომი, 1950 წლის 4 ნოემბერი).

2.18. უდავოა, რომ ჩემს მიერ სადავოდ გახდილი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ზემოთ მითითებული ნორმები არაკონსტიტუციურია ზემოთ მითითებულ საკონსტიტუციო ნორმებთან, რადგან წლების განმავლობაში ხელს უშლის საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებების და თავისუფლებების რეალურად დაცვას. ამასთან დაკავშირებით ჩემი მოსაზრების მყარ მტკიცებულებას წარმოადგენს საქართველოს უზენაეს სასამართლოში და საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს არქივებში არსებული ის გადაწყვეტილებები, რომლებითაც არ იქნა დაკმაყოფილებული უფლება აღკვეთილ პირთა სარჩელები, ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების გაუქმების მოთხოვნით.

2.19. სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 402 პრიმა, 422-ე, 423-ე და 426-ე მუხლებით და „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონი მე-7 მუხლის მე-3 პუნქტით გათვალისწინებული ნორმები მხოლოდ ფორმალურად იცავს უფლება აღკვეთილი პირის ინტერესს, ფაქტიურად კი ორგანიზებული დანაშაულის გაქარწყლებას და ორგანიზებული დანაშაულით მოპოვებული ქონების ლეგალიზაციის მიზნებს ემსახურება.

2.20. თავის მხრივ ორგანიზებული დანაშაულის გაქარწყლების და დანაშაულის ჩადენით მიღებული ქონების ლეგალიზაციის ხელშემწყობი სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის სადავო ნორმები ახალისებს სახელმწიფო აპარატში გამდიდრების მიზნით შეღწეულ ცალკეულ პირებს, ხელს უწყობს ევროპული სასამართლოს რეგლამენტის 61-ე მუხლის პირველი პუნქტით გათვალისწინებულ სტრუქტურული და სისტემური პრობლემების და მსგავსი დისფუნქციების გახშირებას და საქართველოს პოლიტიკურად, სოციალურად, ეკონომიკურად განუვითარებლობას.

2.21. აღნიშნულის მტკიცების საფუძველს და ამასთან ერთად საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ზემოთ აღნიშნული ნორმების არაკანოსტიტუციურად ცნობის საფუძველს მაძლევს ქუთაისის ადგილობრივი თვითმართველობის ცალკეული მომსახურე პირების მიერ ჩემს მიმართ 1995 წელში ინიცირებული დღემდე დაუსრულებელი ბიუროკრატიული რეკეტი და ამ რეკეტის დაუსრულებლობის ხელისშემწყობი საქართველოს საერთო სასამართლოების სისტემაში ჩემს მიმართ განხილული და გადაწყვეტილი სადაო საქმის მასალა. კერძოდ, მიუხედავად იმისა, რომ 2016 წელში მომეცა შესაძლებლობა ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო აღმეკვეთა ჩემს მიმართ არსებული ბიუროკრატიული რეკეტი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველ ნაწილის, 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ „ბ“ „გ“ ქვეპუნტების, 423-ე მუხლის მე-2 და მე-4 ნაწილების, 426-ე მუხლის პირველ, მე-2 პრიმა და მე-4 ნაწილების, საქართველოს ორგანული კანონი „საერთო სასამართლოების შესახებ“ მე-7 მუხლის მე-3 პუნქტის არაკონსტიტუციურმა ნორმებმა აღმიკვეთეს საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტებით, მე-17 მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტებით, 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 38-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 39-ე მუხლით, 42-ე მუხლის პირველი, მე-3, მე-7, მე-9 პუნქტებით გარანტირებული უფლებებით სარგებლობის შესაძლებლობა, ჩემი უფლების აღმკვეთ ორგანიზებულ ჯგუფს კი სამუდამოდ დაუკანონა კანონდარღვევით მითვისებული ჩემი ქონება.

საქმის მოკლე არსი:

2.22. მე და ჩემმა მეუღლემ – უნგრეთის მოქალაქე ბეატა მაცკომ, საქართველოში სერიოზული ინვესტიციის განხორციელების მიზნით 1995 წლის 12 ოქტომბერს და 1995 წლის 13 დეკემბერს გაფორმებული №68 და №132 სახელმწიფო ქონების ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულებით აუქციონის წესით შევიძინეთ ქ. ქუთაისში, ჭავჭავაძის გამზ. №50ა-ში მდებარე მუნიციპალური საწარმო ,,უნივერმაღი ქუთაისი” და ქ. ქუთაისში ფალიაშვილის ქ.№9/7-ში მდებარე მუნიციპალური საწარმო ,,წითელი ხიდი“ (აბანო №2) იმ დროისათვის უპრეცენდენტო მაღალ ფასებში. პრივატიზებას საფუძვლად დაედო 1991 წლის 9 აგვისტოს საქართველოს კანონი ”საქართველოს რესპუბლიკაში სახელმწიფო საწარმოთა პრივატიზების შესახებ”. თავდაპირველად პრივატიზებული მუნიციპალური საწარმოებები აღირიცხა ჩემი მეუღლის სახელზე, ხოლო შემდგომში (ჩუქების ხელშეკრულების საფუძველზე) გადმომეცა მე - აკაკი წერეთელს.

2.23. ორივე შემთხვევაში სახელმწიფომ გაასხვისა არა მარტო უძრავი ქონება, არამედ საწარმოები. ამ საწარმოებების სპეციფიკადან გამომდინარე (სავაჭრო ობიექტი და აბანო) მათი ნორმალური ფუნქციონირებისათვის აუცილებელი მიწის ნაკვეთები და ამ მიწის ნაკვეთებზე განთავსებული ხანძარსაწინააღმდეგო ინფასტრუქტურა, მისასვლელი გზები, მიწის ზედა და ქვედა კომუნიკაციები, სახანძრო ავზები, ავტოსადგომები და ა.შ.

2.24. პრივატიზაციის დროს /1995 წელს/ არ არსებობდა მიწის კანონი, რის გამოც 3 წლის შემდეგ, 1998 წლის 28 ოქტომბრის საქართველოს კანონის „ფიზიკური პირებისა და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების აღიარების შესახებ“ მე-3 მუხლის საფუძველზე, მივმართე ქ.ქუთაისის მიწის მართვის სამმართველოს ჩემს საკუთრებაში არსებულ პრივატიზებულ საწამოებზე დამაგრებული 4000 კვ.მ და 3003კვ.მ მიწის ნაკვეთების ჩემს საკუთრებაში აღრიცხვის მიზნით.

2.25. 1995 წლის 12 ოქტომბერს და 1995 წლის 13 დეკემბერს გაფორმებული ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულებები არ შეიცავს ინფორმაციას 1991 წლის 9 აგვისტოს საქართველოს რესპუბლიკის კანონის ”საქართველოს რესპუბლიკაში სახელმწიფო საწარმოთა პრივატიზების შესახებ ”10-ე მუხლის შესაბამისად, მუნიციპალური საწარმოებებზე დამაგრებული 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთებიდან ცალკეული მიწის ფართების აუქციონის წესით თუ სხვაგვარად გასხვისებასთან ან იჯარით გადაცემასთან დაკავშირებით.

2.26. მიუხედავად იმისა, რომ საჯარო რეესტრში დაცულ, ჩემს საკუთრებაში არსებულ მუნიციპალური საწარმოებების საინვენტარიზაციო ბარათებზე ჩემი და მეუღლის გარდა არ არის აღნიშნული სხვა პირები, მიუხედავად იმისა 1999 წლის 31 დეკემბრის №939 და 2000 წლის 10 აპრილის №173 წერილებში ქუთაისის მიწის მართვის სამმართველომ აღიარა, რომ ჩემს საკუთრებას წარმოადგენს 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთები, მიუხედავად იმისა, რომ საგადასახადო სამსახური 1999 წლიდან დღემდე მე მაკისრებს 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთებზე ქონების გადასახადებს, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილი ზემოთ აღნიშნული გარემოებების გაუთვალისწინებლობით აღმიკვეთს კონსტიტუციის 21-ე მუხლით გარანტირებულ საკუთრების და მემკვიდრეობის უფლებას და რითაც წარმოშობს ევროპული სასამართლოს რეგლამენტის 61-ე მუხლით გათვალისწინებულ სტრუქტურული და სისტემური პრობლემების და მსგავსი დისფუნქციების ზრდის წინაპირობებს, რადგან არსებული არაკონსტიტუციური 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის რედაქცია სამართლიანობის აღდგენის მაგივრად ბოროტმოქმედების ლეგალიზაციას უწყობს ხელს, რის გამოც ახალისებს ბორომოქმედს ახალი დანაშაულის ჩადენისათვის.

2.27. ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2003 წლის 18 ივნისის გადაწყვეტილებით ქუთაისის მიწის მართვის სამმართველოს დაევალა ქ.ქუთაისის ჭავჭავაძის გამზ. №50ა-ში მდებარე 4000 კვ.მ და ქ.ქუთაისში ფალიაშვილის ქ. №9/7-ში მდებარე 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთების ჩემს საკუთრებაში აღრიცხვა და ჩემს სახელზე შესაბამისი სარეგისტრაციო მოწმობების გაცემა.

2.28. 2003 წლის 18 ივნისის ქ.ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება გაუქმდა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 21 ივლისის გადაწყვეტილებით, ქ.ქუთაისის მერიის, შპს „ამირანის“ და მიწის მართვის სამმართველოს საჩივრების საფუძველზე. ყურადღება მისაქცევია, რომ 1999 წლის 31 დეკემბრის №939 და 2000 წლის 10 აპრლის №173 წერილებში ქუთაისის მიწის მართვის სამმართველომ აღიარა, რომ ჩემს საკუთრებას წარმოადგენს 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთები და მიუთითა, რომ ამ მიწის ნაკვეთზე არსებული სხვა იურიდიული და და ფიზიკური პირების საკუთრებაში არსებული შენობის ქვეშ არსებული მიწის ნაკვეთების საკითხის გარკვევის მიზნით დროებით აჩერებს პრივატიზებული მიწის ნაკვეთების ჩემს საკუთრებაში აღრიცხვას.

2.29. ქუთაისის საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 21 ივლისის გადაწყვეტილება ძალაში დარჩა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2008 წლის 27 მაისის განჩინების საფუძველზე. ჩემი ქონებით წართმევით დაინტერესებულმა ქუთაისის მერიამ სასამართლო პროცესის პერიოდში, ისე რომ არ დაელოდა სასამართლოს გადაწყვეტილებას, აღრიცხა თვითმართველი ერთეულის საკუთრებაში 4000 კვ.მ მიწის ნაკვეთიდან 1000 კვ.მ მიწის ფართი და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთიდან 224 კვ.მ მიწის ფართი და გადაცა მისთვის ხელსაყრელ პირებს აღნაგობის უფლებით 45 წლის ვადით. შპს „იბერიის ვასკვლავმა“ აღნაგობის უფლების გამოსყიდვისათვის ჩემს მიერ პრივატიზირებული ქონების დაბრუნებისათვის ჩემსგან 900000 აშშ დოლარი მოითხოვა.

2.30. ქუთაისის მერიის და შპს „იბერიის ვარსკვლავს“ შორის 1000 კვ მიწის ნაკვეთზე აღნაგობის ხელშეკრულების გაფორმება ამავე მიწის ნაკვეთის ქუთაისის თვითმართველობის საკუთრებაში აღირიცხვამდე 2 კვირით ადრე განხორციელდა.

2.31. ჩემი ქონების წართმევით დაინტერესებულ ქუთაისის მერია დღემდე ნორმალურად თვლის იმ გარემოებას, რომ საგადასახადო სამსახური თავად ქუთაისის მერიის მიერ გადაცემული ინფორმაციების საფუძველზე მაკისრებს მიწის გადასახადს 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთებზე, მერიის საკუთრებაში რიცხული მიწის ფართების ჩათვლით.

2.32. ქუთაისის საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 21 ივლისის გადაწყვეტილება და აგრეთვე ამ გადაწყვეტილების საქართველოს უზენაესი სასამართოლოს მხრიდან 2008 წლის 27 მაისის განჩინებით უცვლელად დატოვება სახელმწიფოს განსაკუთრებით დიდი ოდენობის დენად ზარალს აყენებს.

2.33. 2000 წლიდან ქუთაისის მერიის მიერ ჩემს მიმართ ინიცირებულ ბიუროკრატიულ რეკეტში ქუთაისის საგადასახადო სამსახური, 2009 წლიდან კი თბილისის შემოსავლების სამსახურიც ჩაერთო. საგადასახადო დავა დღემდე მიმდინარეობს. დღემდე ერთდაიმავე არ არსებული საფუძვლით 3-ჯერ დამეკისრა ზედმეტი გადასახადი (6.000.000 ლარი) და საშემოსავლო სამსახურმა პროკურატურის ხელისშეწყობით 3-ჯერ დააყადაღა ჩემი ქონება და 3-ჯერ აღძრა სისხლის სამართლის საქმე ჩემი წარმომადგენლების და ჩემს მიმართ.

2.34. 2009 წელში ქუთაისის საგადასახადო სამსახურმა ისეთ გარემოებაში, რომ არსებობდა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2007 წლის 21 მარტის გადაწყვეტილება იმის შესახებ, რომ მე აკაკი წერეთელი არ წარმოვადგენ მუდმივ დაწესებულებას, სასამართლოს გადაწყვეტილების აღსრულების მაგივრად განმეორებით ამავე მუდმივი დაწესებულების საფუძვლით დამაკისრა 378000 ლარის გადახდა. ამავე საფუძვლით აღძრა სისხლის სამართლის საქმე და დააყადაღა ჩემი ქონება, რადგან იმ დროს მოქმედი კანონი შესაძლებლობას აძლევდა სახელმწიფოს პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილების შემდეგ აუქციონის წესით მიზერულ ფასად ხელში ჩაეგდო სტაბილური შემოსავლის მომტანი ობიექტები. ქუთაისის მერიას მხოლოდ საკუთრების უფლების გაუქმების გზით შეეძლო გაექარწყლებინა ის უდავო მტკიცებულება რომ სახელმწიფო მე მცნობს 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთების ერთადერთ მესაკუთრედ რასაც ამტკიცებს ამ მიწის ნაკვეთებზე, მერიის საკუთრებაში რიცხული მიწის ნაკვეთების ჩათვლით, ქონების გადასახადის ჩემზე დაკისრება.

2.35. ქუთაისის საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 21 ივლისის გადაწყვეტილების და 2008 წლის 27 მაისის საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინების კანონიერებაში ეჭვის შეტანის საფუძველს და აგრეთვე იმის საფუძვლიან ვარაუდს, რომ მისი მიმღები მოსამართლეები განიცდიდნენ ზეწოლას ხელისუფლების სათავეში მდგომი პირების მხრიდან ადასტურებს ის ფაქტიც, რომ 2008 წლის 27 მაისს უზენაესი სასამართლოს შემადგენლობაში ერთმა მოსამართლემ, რომელიც იყო ამ შემადგენლობის თავჯდომარე ამავდროულად მომხსენებელი მოსამართლე / ნათია წკეპლაძე, რომელიც არ ექცეოდა გავლენის ქვეშ და შეძლო დაეცვა მოსამართლეთა დამოუკიდებლობის კონსტიტუციური პრინციპი/ არ დაეთანხმა გადაწყვეტილების მიმღებ მოსამართლეებს და დაწერა განსხვავებული აზრი, რომელშიც მიუთითა, რომ არ იყო დასაბუთებული მერიის მოთხოვნა, რაც ქმნიდა საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების პროცესუალურ წინაპირობას თანახმად სსსკ-ის 412-ე მუხლისა.

2.36 2008 წლის 27 მაისის განსხავებულ აზრში მოსამართლე ნათია წკეპლაძე აგრეთვე აღნიშნავს, რომ უზენაესის სასამართლოს უმრავლესობას არ გააჩნდა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 21 ივლისის გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვების საფუძველი, რადგან ამავე განჩინებით თვითონვე ცნო ბათილად ქუთაისის საოლქო სასამართლოს გადაწყვეტილების ძალაში დატოვების ერთადერთი სამართლებრივი საფუძველი.

2.37. 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთების ჩემს საკუთრებად არ აღრიცხვის ფორმალური მიზეზი ამ მიწის ნაკვეთებზე კანონდარღვევით განლაგებული სხვა მისამართზე რეგისტრირებულ 2 ჯიხურის (დროებითი ნაგებობების) და უნებართვოდ აშენებული 104 კვ.მ შენობების ქვეშ განთავსებული მიწის ნაკვეთების 4000 კვ.მ და 3003 კვ.მ მიწის ნაკვეთებიდან გამიჯვნა იყო. ფაქტიური მიზეზი, კიქუთაისის ცენტრში ყველაზე ძვირად ღირებული მიწის ნაკვეთების წართმევა, შავი ბაზრის მოწყობა და აგრეთვე ჩემგან დიდძალი თანხის გამოძალვა იყო.

2.38.საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2008 წლის 27 მაისის განჩინება 2008 წლის 21 ნოემბერს გავასაჩივრე სტრასბურგის ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპულ სასამართლოში. 2014 წლის 26 ივნისს ერთი მოსამართლის მიერ ჩემი საქმის განუხილველად დატოვების შესახებ 2015 წლის 23 თებერვალს ხელმოწერილი ცნობა, 2016 წლის 5 მაისს, სტრასბურგის სასამართლოში ჩემი საქმის განადგურებიდან 10 თვის შემდეგ მივიღე.

2.39.ჩემი კუთვნილი ქონების წართმევით დაინტერესებული ქუთაისის მერია, საქართველოს კონსტიტუციით გარანტირებული უფლებების მიზანმიმართულად დარღვევით, დღემდე ახორციელებს ჩემი ქონების ცალკეული ნაწილების მისთვის სასურველ პირებისათვის გადაცემას. პასუხგაუცემელია ჩემი განცხადებები, რადგან ქუთაისის მერიასათვის დღესაც არ აქვს მნიშვნელობა, რომ ქუთაისის თვითმართველობის და სხვა პირების საკუთრებაში აღრიცხულ მიწის ნაკვეთებზე ქუთაისის საგადასახადო სამსახური ქონების გადასახადს დღესაც მე მაკისრებს .

2.40. სასამართლო დავების პერიოდში ჩემთვის ხელმიუწვდომელი იყო დოკუმენტები, რომლითაც მტკიცდებოდა რომ სასამართლო გადაწყვეტილებები ემყარებოდა ყალბ მტკიცებულებებზე და რომ შემძლებოდა მათი წარდგენა სასამართლოსათვის გამოიწვევდა ჩემთვის სასურველი გადაწყვეტილების მიღებას.

2.41. მხოლოდ 2016 წლის 11 სექტემბერს მივიღე საჯარო რეესტრიდან დოკუმენტები, რაც ჩემთვის მიუწვდომელი იყო მიუხედავად არა ერთი მცდელობისა მომეპოვებინა ისინი. 2016 წლის 10 ოქტომბერს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის LII თავის საფუძველზე მივმართე ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს შემდეგ კი უზენაეს სასამართლოს და ახლად აღმოჩენილი გარემოებების გამო მოვითხოვე საქმის წარმოების განახლება.

2.42. ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 2016 წლის 17 ოქტომბრის განჩინებით უარი მეთქვა და განუხილველად იქნა დატოვებული ჩემი განცხადება, რაც ძალაში იქნა დატოვებული საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2017 წლის 24 იანვრის განჩინებით.

2.43. 2016 წლის 3 ოქტომბრის და 2016 წლის 7 დეკემბრის ჩემი საჩივარი და თანდართული იურიდიული ძალის 50 დოკუმენტი უდავოდ ამტკიცებდა ჩემი ქონების წართმევის მიზნით, ქუთაისის მერიის მიერ საჯარო რეესტრის, პოლიციის, პროკურატურის, საგადასახადო სამსახურების ხელშეწყობით 18 წლის განმავლობაში ჩემს მიმართ წარმოებულ ბიუროკრატიულ რეკეტს. “საერთო სასამართლეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მუხლი 7. პუნქტი 3. საქართველოს უზენაეს სასამართლოს უფლებას აძლევდა შეეჩერებინა 2016 წლის 12 დეკემბრის ჩემი სარჩელის განხილვა და მიემართა საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის განსახილველი ნორმის კონსტიტუციურობის საკითხის გადასაწყვეტად. “საერთო სასამართლეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მუხლი 7. პუნქტი 4-ის თნახმად: “ თუ საქმის განმხილველი სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოს კონსტიტუციას არ შეესაბამება ნორმატიული აქტი, რომლის შემოწმებაც არ განეკუთვნება საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს კომპეტენციას, სასამართლო გამოიტანს გადაწყვეტილებას საქართველოს კონსტიტუციის შესაბამისად.“ ჩემი პრეცენდენტი აშკარად ამტკიცებდა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის 4-ე ნაწილის შეუსაბამობას როგორც საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე, 42-ე მუხლებთან, ასევე ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს კონვენციის პირველი, მე-3, მე-5, მე-6, მე-8, 13-ე, 14-ე, 17-ე მუხლებით და პირველი ოქმის პირველი მუხლით გარანტირებულ უფლებებთან. ასევე, უზენაესი სასამართლოს, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 402 პრიმა მუხლის თანახმად, შეეძლო საკონსულტაციო დასკვნისათვის მიემართა ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოსათვის ჩემი საქმის სპეციფიკიდან გამომდინარე იმ პრინციპულ საკითხებზე, რომლებიც ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციით და მისი ოქმებით გათვალისწინებული უფლებებისა და თავისუფლებების განმარტებას ან გამოყენებას შეეხება. ვინაიდან საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ არ შეასრულა ზემოთ აღნიშნული კანონების მოთხოვნები და იმის გათვალისწინებით, რომ ამგვარ ქმედებას მას ავალდებულებდა ევროსაბჭოს 2016-2019 წლების პროექტიც, რომელიც მიზნად ისახავს საქართველოში რეფორმის მხარდაჭერას სასამართლო სისტემის დამოუკიდებლობის, გამჭირვალობის, მიუკერძოებლობისა და ეფექტიანობის მიღწევას, მიმაჩნია, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლო საქართველოს კონსტიტუციით და კონვენციით გათვალისწინებული უფლებების დაცვის მაგივრად, დაინტერესებულია ჩემს მიმართ არსებული ბიუროკრატიული რეკეტის გაგრძელებით და დაუსრულებლობით, აგრეთვე იმით, რომ ქუთაისის მერიამ გააგრძელოს ჩემი ქონების შემდგომშიდაც ნაწილ-ნაწილ წართმება მისთვის ხელსაყრელ პირებზე გადაცემის მიზნით.

2.44. ორივე სასამართლომ ჩემი განცხადების განუხილველად დატოვების საფუძვლად მიუთითა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის 4-ე ნაწილით დადგენილი 5 წლიანი ვადის ამოწურვა.

2.45. საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის პირველი პუნქტით დადგენილია, რომ “ყოველ ადამიანს უფლება აქვს თავის უფლებათა და თავისუფლებათა დასაცავად მიმართოს სასამართლოს”, ამავე მუხლის მე-3 პუნქტის შესაბამისად „დაცვის უფლება გარანტირებულია“, მე-7 პუნქტის შესაბამისად „კანონის დარღვევით მოპოვებულ მტკიცებულებას იურიდიული ძალა არა აქვს“, ამავე მუხლის მე-9 პუნტის შესაბამისად ყველასათვის გარანტირებულია თვითმართველობის ორგანოთა მოსამსახურეთაგან უკანონოდ მიყენებული ზარალის სასამართლოს წესით სრული ანაზღაურება თვითმართველობის სახსრებიდან. ამასთან, ამ უფლებების რაიმე ფორმით შეზღუდვის შესაძლებლობა კონსტიტუციით არ არის გათვალისწინებული. მიგვაჩნია, რომ დარღვეულია საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტით დაცული უფლება, ა)რადგან აღნიშნული აქტი არ შეესაბამება კონსტიტუციას, ბ)დარღვეულია კონსტიტუციის მე-6 მუხლის მე-2 პუნქტი, ვინაიდან საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ზემოთ აღნიშნული ნორმები არ შეესაბამება საყოველთაოდ აღიარებულ პრინციპებს და ნორმებს, გ)დარღვეულია კონსტიტუციის მე-7 მუხლი, რადგან საქართველოს სახელმწიფო მხოლოდ ფორმალურად ცნობს და იცავს საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებს და თავისუფლებებს, დ)დარღვეულია კონსტიტუციის მე-17 მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტები, რადგან მიუხედავად იმისა, რომ ქუთაისის მერია 1995 წლიდან ლახავს ჩემს პატივს და ღირსებას და კანონსაწინააღმეგო აქტებით დენად მორალურ წამების პირობებში მამყოფებს სადავო ნორმები უფლება აღკვეთილი პირის დაცვის მაგივრად ბოროტმოქმედთა ინტერესებს იცავს, ე)დარღვეულია საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით დაცული ნორმა, რადგან მე ვერ ვსაგებლობ ჩემი ქონებით, ვ) დარღვეულია კონსტიტუციის 38-ე მუხლი, რადგან ზემოთ აღნიშნული ნორმები აღმიკვეთს ეკონომიკურ ცხოვრებაში თანასწორი უფლებებით სარგებლობას, ზ)დარღვეულია კონსტიტუციის 39-ე მუხლით დაცული უფლება, რადგან მიუხედავად იმისა, რომ კონსტიტუცია არ უარყოფს ადამიანის და მოქალაქის სხვა საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებს, ზემოთ აღნიშნული სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ნორმები აღკვეთენ ამ უფლებით რეალურად სარგებლობის შესაძლებლობას, თ)დარღვეულია კონსტიტუციის 41-ე მუხლის პირველი პუნქტით დაცული უფლება, რადგან მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი უფლების აღკვეთა საჯარო რეესტრში არსებული ინფორმაციის ჩემთვის ხელმიუწვდომლობამ გამოიწვია ჩემი ბრალის გარეშე, ზემოთ აღნიშნული სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ნორმები არ ითვალისწინებს ამ შემთხვევაში უფლება აღკვეთილი პირის დაცვის რეალურ მექანიზმს, ი)დარღვეულია კონსტიტუციის 42-ე მუხლის პირველი პუნქტი, რადგან ზემოთ აღნიშნული სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ნორმები მხოლოდ უფლების დასაცავად მიმართვის ფორმალურ შესაძლებლობას ითვალისწინებს და არა აღკვეთილი უფლების რეალურად აღდგენას, კ)დარღვეულია საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის მე-3 პუნქტით გარანტირებული უფლება, რადგან მე ვერ შევძელი ამ მუხლის მე-3 პუნქტით გარანტირებული დაცვის უფლებით სარგებლობა, ლ)დარღვეულია საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის მე-7 ნაწილის ნორმა, რადგან ჩემს პრეცენდენტში 426-ე მუხლის 4 ნაწილი ლეგალიზაციას უკეთებს კანონის დარღვევით მოპოვებულ მტკიცებულებას. მ)დარღვეულია საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის მე-9 პუნქტით დაცული უფლება, რადგან თვითმართველობის ორგანოთა მოსამსახურეთა უკანონოდ მოყენებული ზარალის ანაზღაურების ნაცვლად, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექცის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილი ხელს უწყობს თვითმართველობის ორგანოთა მოსამსახურეთა მხრიდან დენადად ზარალის მოყენების დაუსრულებლობას.

2.46. ჩემს პრეცენდენტში 422-ე მუხლით გათვალისწინებული ნორმა არ არის კონსტიტუციური, რადგან არ იძლევა საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის, 42-ე მუხლის 1-ლი, მე-3, მე-7 და მე-9 პუნქტებით მონიჭებული უფლებებით რეალურად სარგებლობის შესაძლებლობას. კერძოდ, მითითებული მუხლი არ ითვალისწინებს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის ისეთ სამართლებრივ საფუძველს, როდესაც მხარისათვის ცნობილი ხდება ისეთი გარემოებები და მტკიცებულებები, რომლებიც, ადრე რომ ყოფილიყო წარდგენილი სასამართლოში საქმის განხილვის დროს, გამოიწვევდა მისთვის ხელსაყრელი გადაწყვეტილების გამოტანას, იმ შემთხვევაში თუ უფლება აღკვეთილ პირს თავისი ბრალის გარეშე არ ჰქონდა შესაძლებლობა საქმის განხილვისა და გადაწყვეტილების მიღების დროს წარმოედგინა ეს გარემოებები და მტკიცებულებები.

მართალია 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტი და ამავე მუხლის მე-3 ნაწილი ითვალისწინებს, ანალოგიური საფუძვლით ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლებას, მაგრამ აღნიშნული ნორმები უფლება აღკვეთილი პირისათვის საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავით გარანტირებული უფლებებით სარგებლობის მხოლოდ ფორმალურად სარგებლობის შესაძლებლობას იძლევა, რადგან საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის მე-2 ნაწილი მხოლოდ სისხლის სამართლის საქმეზე კანონიერ ძალაში შესული განაჩენის წარმოდგენის შემთხვევაში იძლევა ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესაძლებლობას ამ მუხლის პირველი ნაწილის „ა“-„გ“ ქვეპუნტებში აღნიშნული საფუძვლით, რაც შეუძლებელია, რადგან კონსტიტუციის 87-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად ჩემი უფლების აღკვეთით დაინტერესებული მოსამართლეები ხელშეუხებელნი არიან და დაუშვებელია მათი სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობაში მიცემა.

2.47. 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ „ბ“ „გ“ ქვეპუნტები და 423-ე მუხლის მე-2 ნაწილი არ არის კონსტიტუციური. კერძოდ, მითითებული ნორმებიარ იძლევა საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის, 42-ე მუხლის 1-ლი, მე-3 და მე-7 პუნქტებით მინიჭებული უფლებებით რეალურად სარგებლობის შესაძლებლობას. პირველი იმ მიზეზით, რომ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული პირობა, სისხლის სამართლის საქმეზე კანონიერ ძალაში შესული განაჩენის წარმოდგენასთან დაკავშირებით, ამავე კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილით გათვალისწინებული 5 წლიანი ვადის ამოწურვის წინაპირობას წარმოადგენს, რადგან საქართველოს კონსტიტუციის 87-ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად მოსამართლე ხელშეუხლებელია; მეორე იმ მიზეზით, რომ საქართველოს კონსტიტუციის 87-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად მოსამართლე ხელშეუხლებელია და მისი სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობაში მიცემა ფაქტიურად შეუძლებელია, რაც გამორიცხავს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნტით გათვალისწინებულ მოსამართლის დანაშაულებრივი ქმედების მტკიცების ფაქტიურ შესაძლებლობას. ამასთან დაკავშირებით ჩემი მოსაზრების მყარ მტკიცებულებას წარმოადგენს საქართველოს სასამართლო ხელისუფლების სამართალწარმოების არქივის მასალა, სადაც უამრავ გადაწყვეტილებებს შორის გაგვიჭირდება მოვძებნოთ, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, მოსამართლეების მიერ ჩადენილ დანაშაულებრივი ქმედების გამო სისხლის სამართლის საქმეზე კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების პრეცენდენტი.

2.48. ასევე მიგვაჩნია, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის პირველი ნაწილით და მე-4 ნაწილით დაწესებული 1 თვიანი და 5 წლიანი ვადა არაკონსტიტუციურად ზღუდავს ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო განცხადების შეტანის შესაძლებლობას იმ შემთხვევაში, როდესაც საკითხი ეხება კონსტიტუციის 21-ე მუხლით გარანტირებულ საკუთრების უფლების ან და სხვა უფლებების დაცვის გარანტიებს.

2.49. ჩემს მიერ წარმოდგენილი ახლად აღმოჩენილ გარემოებები არ საჭიროებს სისხლის სამართლის საქმეზე ძალაში შესული გადაწვეტილებების წარმოადგენას, რადგან ჩემს მიერ წარმოდგენილი დოკუმენტები საჯარო რეესტრში დაცულია. ამ დოკუმენტებზე ფანქრით 5-ჯერ აღნიშნული გაფრთხილება “აკაკი წერეთელზე არ გაიცეს ცნობა“ უდავოდ ამხელს ჩემი უფლების აღკვეთის მიზნით ჩადენილ ორგანიზებულ დანაშაულებს, რისი არსებობის შემთხვევაში სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის ნორმის მიზანს პირველ რიგში აღკვეთილი უფლებების აღდგენა და რესტიტუცია უნდა წარმოადგენდეს და არა როგორც ჩემს პრეცენდეტშია, ორგანიზებული დანაშაულების ფაქტების გაქარწყლების მიზნით კანონიერ ძალაში შესული განაჩენის წარმოდგენის მოთხოვნა.

2.50. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 421-ე მუხლის პირველი ნაწილით, 422-ე მუხლით, 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის ა). ბ). გ). ქვეპუნტებით, 423-ე მუხლის მე-2 ნაწილით, 426-ე მუხლის პირველ ნაწილით, 426-ე მუხლის მე-2 პრიმა ნაწილით, 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილით გათვალისწინებული ნორმები ფორმალურად დარღვეული უფლების აღდგენის მიზანს ემსახურება, ფაქტიურად კი სახელმწიფო აპარატში მომუშავე ცალკეულ პირთა მხრიდან სააკაშვილის და შემდგომ პერიოდშიდაც ჩადენილი ორგანიზებული დანაშაულებების გაქარწყლებას და ბიუროკრატიული რეკეტის მეშვეობით მოპოვებული ქონების დამნაშავეთა საკუთრებაში სამუდამოდ ლეგალიზაციას ემსახურება.

2.51.საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 421-ე მუხლის პირველი ნაწილით დადგენილი ნორმა, არა მარტო საქართველოს კონსტიტუციის მე-17 მუხლის პირველ და მე-2 პუნქტებთან, 21-ე მუხლის პირველი პუნტთან, 38-ე მუხლის პირველ პუნქტთან, 39-ე მუხლთან, 42-ე მუხლის პირველ, მე-2, მე-7 პუნტებთან მოდის წინააღმდეგობაში, არამედ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის საქმის წარმოების განახლებასთან, (თავი LII) გათვალისწინებულ სხვა მუხლებთან. კერძოდ: 421-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით ან განჩინებით დამთავრებული საქმის წარმოების განახლება დასაშვებია მხოლოდ მაშინ, როდესაც არსებობს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის (422-ე მუხლი) ან ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ (423-ე მუხლი) განცხადების წანამძღვრები. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს პრეცენდენტში არსებობდა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 421-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის ვ) ქვეპუქტში აღნიშნული პირობები, კერძოდ ჩემთვის ცნობილი გახდა ისეთი გარემოებები და მტკიცებულებები, რომლებიც, ადრე რომ ყოფილიყო წარდგენილი სასამართლოში საქმის განხილვის დროს, გამოიწვევდა ჩემთვის ხელსაყრელი გადაწყვეტილების გამოტანას, მე ვერ შევძელი კონსტიტუციით და ადამიანის უფლებათა კონვენციით და დამატებითი ოქმების მუხლებით გარანტირებული უფლების აღდგენა და ბიუროკრატიული რეკეტის დასრულება.

2.52.აღნიშნული დოკუმენტის ჩემთვის ხელმიუწვდომლობის მიზეზი ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ხელისშეწყობით ქუთაისის მერიის მიერ ჩემი უფლების აღკვეთის მიზნით წარმოდგენილი ყალბი დოკუმენტის ლეგალიზაცია იყო, რასაც ამტკიცებს საჯარო რეესტრში დაცულ დოკუმენტებზე 5-ჯერ ფაქნრით გაფრთხილება “აკაკი წერეთელზე არ გაიცეს ცნობა“. (დანართი № № )

2.53. არაკონსტიტუციურია ის, რომ ჩემს მიმართ არსებული ბიუროკრატიული რეკეტის გამო ვერ მოვახერხე 2003 წელში ქუთაისის მერიის მიერ წარმოდგენილი დოკუმენტების სიყალბის დასამტკიცებალად საჯარო რეესტრიდან შესაბამისი დოკუმენტის მოპოვება. 2016 წელს კი როდესაც ხელმისაწვდომი გახდა აღნიშნული დოკუმენტები და შემეძლო აღმედგინა დარღვეული უფლებები, 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილი გახდა ჩემს მიმართ 1995 წლიდან არსებული ბიუროკრატიული რეკეტის დაუსრულებლობის მიზეზი. ასევე ამ რეკეტის შედეგად განხორციელებული ორგანიზებული დანაშაულების დაფარვის /გაუჩინარებისს/ და საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის პირველი ნაწილის საწინააღმდეგოდ, ჩემი ქონების დამნაშავეთა საკუთრებაში სამუდამოდ ლეგალიზაციის მიზეზი.

2.54. არაკონსტიტუციურია საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, რადგან მხოლოდ ამ მუხლის პირველი ნაწილის „ზ“ ქვეპუნქტში აღნიშნული საფუძვლით საქმის წარმოების განახლების შემთხვევაში განიხილავს სასამართლო, მოსარჩელე მხარისათვის შესაბამისი კომპენსაციის მიკუთვნების საკითხს, თუ მესამე პირების მიერ უფლებათა კეთილსინდისიერად მიღების გამო შეუძლებელია გადაწყვეტილების შეცვლა. არაკონსტიტუციურია პირველი იმის გამო, რომ როგორც ევროპული სასამართლოს პრაქტიკის ანალიზი ამტკიცებს, ასეთი გადაწყვეტილების მიღწევა სტრასბურგის ადამიანის უფლებათა სასამართლოში თითქმის შეუძლებელია. მეორე იმიტომ არის არაკოსტიტუციური, რომ გერმანული სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი, რომელიც ქართული სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის “დედანს“ წარმოადგენს უფლება აღკვეთილ პირს აძლევს რესტიტუციის სარჩელის შესაძლებლობას, რაც ქართულ ვარიანტში გამოტოვებულია და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის LII თავით გათვალისწინებული ნორმები განსხვავდება გერმანულისაგან, რის გამოც აღნიშნული ნორმები უფლება აღკვეთილი პირის უფლებების დაცვის მაგივრად, უფლების აღმკვეთი პირის ინტერესებს იცავს.

2.55. სასამართლოს ეფექტური ხელმისაწვდომობა გულისხმობს „თანმიმდევრული სისტემის“ არსებობას, რომელიც ისე ნათლად განსაზღვრავს სასამართლოსადმი მიმართვის წესსა და აუცილებელ მოთხოვნებს, რომ მოდავე პირების სასამართლოში მიმართვის უფლება „ნათელი, პრაქტიკული და ეფექტური ხდება, De Geouffre de la Pradelle-ის საქმეში ადამიანის უფლებათა სასამართლომ დაადგინა, რომ თუკი სასამართლოსადმი მიმართვის პროცედურების მარეგულირებელი კანონი იმდენად რთული და ბუნდოვანია, რომ იგი სამართლებრივ გაუგებრობას იწვევს, არ შეიძლება სასამართლოს ხელმისაწვდომლობა ჩაითვალოს როგორც ეფექტური.

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: კი

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: კი

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: არა

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: კი