კოლეგიის შემადგენლობა:

ვასილ როინიშვილი – სხდომის თავმჯდომარე;

ევა გოცირიძე – წევრი, მომხსენებელი მოსამართლე;

გიორგი თევდორაშვილი – წევრი;

გიორგი კვერენჩხილაძე – წევრი.

სხდომის მდივანი: სოფია კობახიძე.

საქმის დასახელება: ირაკლი კიკილაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ.

დავის საგანი: საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 413-ე მუხლის პირველი ნაწილის კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის მე-13 მუხლის მე-6 პუნქტის მე-2 წინადადებასთან და მე-18 მუხლის მე-4 პუნქტთან მიმართებით.

I
აღწერილობითი ნაწილი

1. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2022 წლის 4 ნოემბერს კონსტიტუციური სარჩელით (რეგისტრაციის №1745) მომართა ირაკლი კიკილაშვილმა. №1745 კონსტიტუციური სარჩელი, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველ კოლეგიას, არსებითად განსახილველად მიღების საკითხის გადასაწყვეტად, გადმოეცა 2022 წლის 7 ნოემბერს. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველი კოლეგიის განმწესრიგებელი სხდომა, ზეპირი მოსმენის გარეშე, გაიმართა 2023 წლის 22 სექტემბერს.

2. №1745 კონსტიტუციურ სარჩელში საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსადმი მომართვის სამართლებრივ საფუძვლებად მითითებულია: საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი და მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, 31-ე და 31¹ მუხლები, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი.

3. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 413-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, „არაქონებრივი ზიანისათვის ფულადი ანაზღაურება შეიძლება მოთხოვნილ იქნეს მხოლოდ კანონით ზუსტად განსაზღვრულ შემთხვევებში გონივრული და სამართლიანი ანაზღაურების სახით“.

4. საქართველოს კონსტიტუციის მე-13 მუხლის მე-6 პუნქტის მე-2 წინადადება ადგენს უკანონოდ თავისუფლებაშეზღუდული პირის კომპენსაციის მიღების უფლებას. თავის მხრივ, საქართველოს კონსტიტუციის მე-18 მუხლის მე-4 პუნქტი აწესებს, რომ „ყველასთვის გარანტირებულია სახელმწიფო, ავტონომიური რესპუბლიკის ან ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოსაგან ან მოსამსახურისაგან უკანონოდ მიყენებული ზიანის სასამართლო წესით სრული ანაზღაურება შესაბამისად სახელმწიფო, ავტონომიური რესპუბლიკის ან ადგილობრივი თვითმმართველობის სახსრებიდან“.

5. №1745 კონსტიტუციური სარჩელიდან ირკვევა, რომ მოსარჩელემ 2017 წლის 16 იანვარს სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას და მოპასუხეების - საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროსა და ამავე სამინისტროს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტისგან მოითხოვა ადმინისტრაციული წესით უკანონოდ დაკავების საფუძველზე, არაქონებრივი ზიანის ანაზღაურება - 3 000 (სამი ათასი) ლარის ოდენობით. თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 9 ოქტომბრის №3/331-17 გადაწყვეტილებით, ირაკლი კიკილაშვილის სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა. საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საპატრულო პოლიციის დეპარტამენტს მოსარჩელის სასარგებლოდ დაეკისრა ზიანის ანაზღაურება 100 (ასი) ლარის ოდენობით. მოსარჩელემ ზემოხსენებული დადგენილება შეგებებული სააპელაციო საჩივრის ფარგლებში გაასაჩივრა თბილისის სააპელაციო სასამართლოში, მოითხოვა მისი გაუქმება და ხელახალი გადაწყვეტილების ფარგლებში მოპასუხეებისთვის 3 000 (სამი ათასი) ლარის ოდენობით არაქონებრივი ზიანის ანაზღაურების დაკისრება. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 23 მაისის №3ბ/616-18 განჩინებით, კონსტიტუციური სარჩელის ავტორის შეგებებული სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 9 ოქტომბრის გადაწყვეტილება. თავის მხრივ, უზენაესი სასამართლოს 2021 წლის 21 ოქტომბრის Nბს-1245(კ-20) განჩინებით საკასაციო საჩივარი ცნობილ იქნა დაუშვებლად.

6. კონსტიტუციური სარჩელის ავტორის განმარტებით, საერთო სასამართლოები უკანონო ადმინისტრაციული დაკავების შედეგად, პირისათვის მიყენებული არაქონებრივი ზიანის მოცულობას ფულადი სახით მხოლოდ დაკავების ხანგრძლივობით განსაზღვრავენ, რაც ვერ უზრუნველყოფს გონივრულ და სამართლიან ანაზღაურებას და, შესაბამისად არღვევს ადმინისტრაციული წესით უკანონოდ თავისუფლებაშეზღუდული პირის კომპენსაციის მიღებისა და სახელმწიფო, ავტონომიური რესპუბლიკის ან ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოსაგან ან მოსამსახურისაგან უკანონოდ მიყენებული ზიანის სასამართლო წესით სრულად ანაზღაურების კონსტიტუციურ უფლებას. ამდენად, მოსარჩელისთვის პრობლემურია სადავო ნორმის ის ნორმატიული შინაარსი, რომლის მიხედვითაც საერთო სასამართლოები უკანონო ადმინისტრაციული დაკავების საფუძველზე წარმოშობილი არაქონებრივი ზიანის ოდენობას მხოლოდ დაკავების ხანგრძლივობით აფასებენ.

7. მოსარჩელის მითითებით, უკანონო დაკავების დროს, მიყენებული არაქონებრივი ზიანის მოცულობის გასაზღვრა მხოლოდ დაკავების ხანგრძლივობის მხედველობაში მიღებით, სათანადოდ ვერ ხსნის განსახილველი საკითხის არსს. კერძოდ, კონსტიტუციური სარჩელის ავტორის განმარტებით, ადმინისტრაციული წესით უკანონოდ დაკავებულ პირს საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2016 წლის 2 აგვისტოს №423 ბრძანების საფუძველზე ეზღუდება რიგი უფლებები, მათ შორის გარე სამყაროსთან კონტაქტისა და სოციალიზაციის შესაძლებლობა, რაც შეიძლება 48 საათს გაგრძელდეს. მოსარჩელე განმარტავს, რომ, კომპენსაციის მოცულობის განსაზღვრისას, ვინაიდან საერთო სასამართლოები ადმინისტრაციული წესით უკანონოდ დაკავების შედეგად, ფიზიკურ თავისუფლებაში ჩარევის მიღმა პირის სხვა უფლებების/თავისუფლებების შეზღუდვის ცალკეულ შემთხვევებს და მის ინტენსივობას საერთოდ არ ითვალისწინებენ, ირღვევა უკანონოდ თავისუფლებაშეზღუდული პირის კონსტიტუციური გარანტიები მიყენებული ზიანის სრულად და სამართლიანად ანაზღაურებასთან დაკავშირებით.

8. კონსტიტუციური სარჩელში განვითარებული მოსაზრებით, ადმინისტრაციული წესით უკანონოდ დაკავებული პირისათვის მიყენებული არაქონებრივი ზიანის სამართლიანად და გონივრულად ანაზღაურების მიზნებისთვის დაკავების ხანგრძლივობაზე, როგორც რელევანტურ კრიტერიუმზე მითითება თავისთავად პრობლემური არ არის. ამავდროულად მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ დაკავების ხანგრძლივობასთან ერთად, საერთო სასამართლოების მიერ მხედველობაში უნდა იქნეს მიღებული სხვა არანაკლებ მნიშვნელოვანი კრიტერიუმებიც. კერძოდ, მორალური და ფსიქოლოგიური ზიანის ინტენსივობა, სამართალდამცავი ორგანოს წარმომადგენლის მიერ თავისი ვალდებულების დარღვევის სიმძიმე და ბრალეულობის ხარისხი, რაც ადმინისტრაციული წესით თავისუფლების უკანონო შეზღუდვას უკავშირდება. კონსტიტუციური სარჩელის ავტორის განმარტებით, საკითხისადმი სწორედ ასეთი მიდგომა უზრუნველყოფს უკანონოდ თავისუფლებაშეზღუდული პირისათვის მიყენებული არაქონებრივი ზიანის სრულ, სამართლიან და გონივრულ ანაზღაურებას, რაც თავის მხრივ თავსებადია კონსტიტუციურ სტანდარტებთან.

9. დამატებით, მოსარჩელე აღნიშნავს რომ, მართალია უკანონოდ თავისუფლებაშეზღუდული პირის კომპენსაციის მიღების უფლებას lex specialis ითვალისწინებს საქართველოს კონსტიტუციის მე-13 მუხლის მე-6 პუნქტის მე-2 წინადადება, მიუხედავად ამისა, სადავო ნორმით დადგენილი რეგულირება ასევე ეწინააღმდეგება მე-18 მუხლის მე-4 პუნქტს. მოსარჩელე განმარტავს, რომ დასახელებული კონსტიტუციური დებულებები მჭიდრო კავშირშია ერთმანეთთან და ერთგვარად ავსებს მასში გადმოცემულ საკითხებს სამართლებრივი დაცვის საშუალებებთან და ზიანის ანაზღაურების სისრულესთან დაკავშირებით. შესაბამისად, კონსტიტუციური სარჩელის ავტორი მიიჩნევს, რომ საკონსტიტუციო სასამართლომ სადავოდ გამხდარი წესის კონსტიტუციურობა უნდა შეაფასოს როგორც საქართველოს კონსტიტუციის მე-13 მუხლის მე-6 პუნქტის მე-2 წინადადებასთან, ასევე მე-18 მუხლის მე-4 პუნქტთან მიმართებით.

10. მოსარჩელე საკუთარი არგუმენტაციის გასამყარებლად მიუთითებს საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსა და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრაქტიკაზე.

II
სამოტივაციო ნაწილი

1. კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მისაღებად აუცილებელია, იგი აკმაყოფილებდეს საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილ მოთხოვნებს. „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, კონსტიტუციური სარჩელი ან კონსტიტუციური წარდგინება დასაბუთებული უნდა იყოს. ამავე კანონის 31¹ მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით კი, განისაზღვრება საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის იმ მტკიცებულებათა წარდგენის ვალდებულება, რომლებიც ადასტურებს სარჩელის საფუძვლიანობას. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დადგენილი პრაქტიკის შესაბამისად, „კონსტიტუციური სარჩელის დასაბუთებულად მიჩნევისათვის აუცილებელია, რომ მასში მოცემული დასაბუთება შინაარსობრივად შეეხებოდეს სადავო ნორმას“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 5 აპრილის №2/3/412 განჩინება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქეები - შალვა ნათელაშვილი და გიორგი გუგავა საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-9). წინააღმდეგ შემთხვევაში, კონსტიტუციური სარჩელი ჩაითვლება დაუსაბუთებლად და, შესაბამისად, არ მიიღება არსებითად განსახილველად.

2. №1745 კონსტიტუციურ სარჩელში, მოსარჩელე მხარე სადავოდ ხდის საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 413-ე მუხლის პირველი ნაწილის კონსტიტუციურობას საქართველოს კონსტიტუციის მე-13 მუხლის მე-6 პუნქტის მე-2 წინადადებასთან და მე-18 მუხლის მე-4 პუნქტთან მიმართებით. გასაჩივრებული ნორმა არეგულირებს მიყენებული არაქონებრივი ზიანისთვის ფულადი ანაზღაურების წესსა და ფარგლებს. მოსარჩელე მხარისთვის პრობლემურია სადავო ნორმის ის ნორმატიული შინაარსი, რომლის მიხედვითაც, საერთო სასამართლოები უკანონო ადმინისტრაციული დაკავების საფუძველზე წარმოშობილი არაქონებრივი ზიანის ოდენობას მხოლოდ დაკავების ხანგრძლივობით აფასებენ.

3. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პრაქტიკის შესაბამისად, იმისათვის, რომ კონსტიტუციური სარჩელი მიღებულ იქნეს არსებითად განსახილველად, აუცილებელია, მოსარჩელე მხარემ მოახდინოს მის მიერ გასაჩივრებული ნორმიდან მომდინარე უფლების შემზღუდველი წესის იდენტიფიცირება. კერძოდ, მოცემულ შემთხვევაში, მოსარჩელე მხარე ვალდებულია დაასაბუთოს, რომ სადავო ნორმის საფუძველზე უკანონო ადმინისტრაციული დაკავების შემთხვევაში, არაქონებრივი ზიანის ოდენობის განსაზღვრას საფუძვლად მხოლოდ დაკავების ხანგრძლივობა უდევს.

4. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დადგენილი პრაქტიკის თანახმად, თავის მხრივ, იმისათვის, რომ საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ გასაჩივრებულ ნორმაში ამოიკითხოს მოსარჩელის მიერ მითითებული სადავო ნორმატიული შინაარსი, იგი „ან ცხადად უნდა გამომდინარეობდეს სადავო ნორმის ტექსტიდან ან/და ამას უნდა ადასტურებდეს სამართალშემფარდებლის ავტორიტეტული განმარტება“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2018 წლის 19 ოქტომბრის №3/4/858 განჩინება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქეები – ლაშა ჩალაძე, გივი კაპანაძე და მარიკა თოდუა საქართველოს პარლამენტისა და საქართველოს ოკუპირებული ტერიტორიებიდან დევნილთა, შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის მინისტრის წინააღმდეგ“, II-4).

5. როგორც აღინიშნა, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 413-ე მუხლის პირველი ნაწილის ტექსტიდან გამომდინარე, მიყენებული არაქონებრივი ზიანი, კანონით დადგენილ შემთხვევებში, ფულადი სახით ექვემდებარება გონივრულ და სამართლიან ანაზღაურებას. სადავო ნორმა არ აკონკრეტებს გონივრული და სამართლიანი ანაზღაურების ფარგლებს. გასაჩივრებული რეგულაცია expressis verbis მიუთითებს მხოლოდ სახელმძღვანელო პრინციპებზე (გონივრულობა, სამართლიანობა), რომელთა გათვალისწინებითაც უნდა იქნეს არაქონებრივი ზიანისთვის ფულადი ანაზღაურება მოთხოვნილი. გასაჩივრებული რეგულაცია არ ახდენს იმ კონკრეტული კრიტერიუმების საკანონმდებლო რეგლამენტირებას, რომელიც ყოველ ინდივიდუალურ შემთხვევაში საფუძვლად უნდა დაედოს მიყენებული ზიანის ანაზღაურების მოცულობის გონივრულად და სამართლიანად მიჩნევას. შესაბამისად, აშკარაა, რომ მოსარჩელის მიერ სადავოდ გამხდარი ნორმატიული შინაარსი გასაჩივრებული რეგულაციის საკანონმდებლო ფორმულირებიდან უშუალოდ არ გამომდინარეობს.

6. ვინაიდან თავად ნორმის ტექსტუალური ანალიზი არ იძლევა მოსარჩელე მხარის მიერ იდენტიფიცირებული ნორმატიული შინაარსის გასაჩივრებულ რეგულაციაში ამოკითხვის შესაძლებლობას, კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მისაღებად, აუცილებელია, სარჩელში წარმოდგენილი იყოს საქართველოს საერთო სასამართლოების შესაბამისი პრაქტიკა, რომელიც დაადასტურებს ნორმის გასაჩივრებული ნორმატიული შინაარსით გამოყენებას.

7. საგულისხმოა, რომ კონსტიტუციური სარჩელის ავტორს №1745 კონსტიტუციურ სარჩელზე, მტკიცებულებების სახით, თანდართული აქვს საქართველოს საერთო სასამართლოების განჩინებები და გადაწყვეტილებები. მოსარჩელე ამტკიცებს, რომ სწორედ ზემოაღნიშნული სასამართლოს აქტებით საბუთდება სადავო ნორმის მის მიერ გასაჩივრებული ნორმატიული შინაარსით გამოყენების პრაქტიკა.

8. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოსარჩელე მხარის მიერ წარმოდგენილი მტკიცებულებები (საერთო სასამართლოს აქტები) ვერ გამოდგება იმის დასადასტურებლად, რომ სადავო ნორმის საფუძველზე სასამართლოები უკანონო ადმინისტრაციული დაკავების საფუძველზე წარმოშობილი არაქონებრივი ზიანის ოდენობის განსაზღვრისას მხედველობაში იღებენ მხოლოდ დაკავების ხანგრძლივობას. მოსარჩელის მიერ წარმოდგენილი თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 9 ოქტომბრის გადაწყვეტილებაში (საქმე №3/331-17) მითითებულია, რომ „მორალური ზიანის ოდენობის განსაზღვრისას სასამართლო მხედველობაში იღებს მოპასუხის მიერ მატერიალური ზიანის ანაზღაურების ფაქტს, ასევე დაზარალებულის სუბიექტურ დამოკიდებულებას მორალური ზიანის მიმართ და ობიექტურ გარემოებებს. ამ გარემოებათა შორისაა დაზარალებულის ცხოვრების პირობები (საოჯახო, ყოფითი, მატერიალური, ჯანმრთელობის მდგომარეობა, ასაკი და ა.შ.), ბრალის ხარისხი, ქონებრივი მდგომარეობა და სხვა გარემოებები“. მსგავსად, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა 2019 წლის 23 მაისის განჩინებაში (საქმე №3ბ/616-18), განმარტავს, რომ მორალური ზიანის შეფასებისას და ანაზღაურების მოცულობის განსაზღვრისას სასამართლომ მხედველობაში უნდა მიიღოს დაზარალებულის სუბიექტური დამოკიდებულება ასეთი ზიანის სიმძიმის მიმართ, ასევე ობიექტური გარემოებები, რითაც შეიძლება მისი ამ კუთხით შეფასება. არსებითად მსგავსი შინაარსისაა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2021 წლის 27 მაისის №ბს-222(კ-კს-20) გადაწყვეტილება და 2021 წლის 21 ოქტომბრის Nბს-1245(კ-20) განჩინება.

9. ამრიგად, მოსარჩელე მხარის მტკიცების საპირისპიროდ, წარმოდგენილი სასამართლოს აქტებით დასტურდება ის გარემოება, რომ უკანონო ადმინისტრაციული დაკავების შემთხვევაში, მორალური ზიანის ოდენობის განსაზღვრისას, სასამართლო მხოლოდ დაკავების ხანგრძლივობას კი არ აფასებს, არამედ დამატებით მხედველობაში იღებს სხვა რელევანტურ, სუბიექტურ და ობიექტურ გარემოებებს. მაშასადამე, აშკარაა, რომ განსახილველ საქმეზე სადავოდ გამხდარი ნორმის მოსარჩელის მიერ შემოთავაზებული შინაარსით განმარტების/გამოყენების შესაძლებლობაზე არ მიუთითებს არც თავად სადავო ნორმის ტექსტი და არც №1745 კონსტიტუციურ სარჩელზე თანდართული საქართველოს საერთო სასამართლოების აქტები. ამდენად, მოსარჩელეს არ წარმოუდგენია სათანადო მტკიცებულებები, რომლებიც საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დაარწმუნებდა, რომ გასაჩივრებულ ნორმას გააჩნია მის მიერ სადავოდ გამხდარი ნორმატიული შინაარსი. ამის გათვალისწინებით, საკონსტიტუციო სასამართლოს აღარ მიაჩნია საჭიროდ სადავო ნორმის კონსტიტუციის დასახელებულ ნორმებთან მიმართება იკვლიოს.

10. ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, №1745 კონსტიტუციური სარჩელი დაუსაბუთებელია და არსებობს მისი არსებითად განსახილველად მიღებაზე უარის თქმის „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31¹ მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით და 31³ მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საფუძველი.

III
სარეზოლუციო ნაწილი

საქართველოს კონსტიტუციის მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის, 21-ე მუხლის მე-2 პუნქტის, 27¹ მუხლის მე-2 და მე-3 პუნქტების, 31-ე მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტების, 31¹ მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის, 31² მუხლის მე-8 პუნქტის, 31³ მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის, 31⁵ მუხლის პირველი, მე-3, მე-4 და მე-7 პუნქტების, 31⁶ მუხლის მე-2 პუნქტის, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის, 43-ე მუხლის პირველი, მე-2, მე-5, მე-7, მე-8, მე-10 და მე-13 პუნქტების საფუძველზე,

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო
ა დ გ ე ნ ს:

1. არ იქნეს მიღებული არსებითად განსახილველად №1745 კონსტიტუციური სარჩელი („ირაკლი კიკილაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“).

2. განჩინება საბოლოოა და გასაჩივრებას ან გადასინჯვას არ ექვემდებარება.

3. განჩინება გამოქვეყნდეს საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს ვებგვერდზე 15 დღის ვადაში, გაეგზავნოს მხარეებს და „საქართველოს საკანონმდებლო მაცნეს“.

კოლეგიის შემადგენლობა:

ვასილ როინიშვილი

ევა გოცირიძე

გიორგი თევდორაშვილი

გიორგი კვერენჩხილაძე