თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსი

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი და მე-60 მუხლის მეოთხე პუნქტის ,,ა” ქვეპუნქტი, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის ,,ე” ქვეპუნქტი, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის ,,ა” ქვეპუნქტი, 31-ე და 31¹ მუხლები.

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მომართვის სამართლებრივი საფუძვლები:

საქართველოს კონსტიტუციის მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის მიხედვით - საკონსტიტუციო სასამართლო ორგანული კანონით დადგენილი წესით:

ა) ფიზიკური პირის, იურიდიული პირის ან სახალხო დამცველის სარჩელის საფუძველზე იხილავს ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობას კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებულ ადამიანის ძირითად უფლებებთან მიმართებით;

წინამდებარე კონსტიტუციური სარჩელი ეხება სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის კონკრეტული ნაწილის არაკონსტიტუციურად ცნობას. იგი არღვევს საქართველოს კონსტიტუციის II თავით გათვალისწინებულ ადამიანის ძირითად უფლებებსა და თავისუფლებებს. ამ სარჩელით და შესაბამისი მოთხოვნით საკონსტიტუციო სასამართლოსთვის მიმართვის უფლება აქვს საქართველოს მოქალაქეებს.

ბ) ფორმით და შინაარსით შეესაბამება „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით, 31-ე მუხლის პირველი პუნქტის, 31¹-ე მუხლებისა და 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტით დადგენილ მოთხოვნებს; საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს რეგლამენტის მე-11 მუხლის მოთხოვნებს;

გარდა ამისა, სახეზე არ არის ,,საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ’’ საქართველოს ორგანული კანონის 31³ მუხლით გათვალისწინებული სარჩელის არსებითად განსახილველად მიუღებლობის საფუძვლები შემდეგი გარემოებების გამო: ა)იგი ფორმით და შინაარსით სრულად შეესაბამება ამ კანონის 31¹ მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს; გ)იგი შეტანილია უფლებამოსილი პირების მიერ, ვინაიდან განსახილველი საკითხი ეხება საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავით გათვალისწინებული ადამიანის ძირითადი უფლებებისა და თავისუფლებების დარღვევას და აღნიშნული შინაარსის სარჩელის შეტანის უფლებამოსილება ფიზიკურ პირებს გააჩნიათ; დმითითებული და განსახილველი საკითხები შეეხება საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავით გათვალისწინებული და გარანტირებული უფლებების დარღვევას. შესაბამისად, აღნიშნული საკითხი საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადია; ე)მასში მითითებული არც ერთი საკითხი არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ; ვ)მასში მითითებული საკითხი საქართველოს კონსტიტუციის დებულებითაა გათვალისწინებული;ზ)მისი შეტანისთვის არ არის დარღვეული კანონით დადგენილი ვადა, ვინაიდან აღნიშნული ვადა არ არის დადგენილი ,,საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ’’ საქართველოს ორგანული კანონით.თ)სადავო კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობა შესაძლებელია ნორმატიული აქტების იერარქიაში მასზე მაღლა მდგომი იმ ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობაზე მსჯელობის გარეშე, რომელიც კონსტიტუციური სარჩელით გასაჩივრებული არ არის. სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსს არ აქვს ნორმატიული აქტების იერარქიაში მასზე მაღლა მდგომი ნორმატიული აქტი, გარდა საქართველოს კონსტიტუციისა, შესაბამისად, ამ მოტივითაც არ არსებობს წინამდებარე სარჩელის განსახილველად მიუღებლობის საფუძვლები და იგი დასაშვებად უნდა იქნას მიჩნეული.

გ) შეტანილია უფლებამოსილი სუბიექტის - მოქალაქე, მსჯავრდებულ გიორგი ოქროპირიძის მიერ საქართველოს კონსტიტუციის მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის მიხედვით, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო გიორგი ოქროპირიძის სარჩელის საფუძველზე იხილავს ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობას კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებულ ადამიანის ძირითად უფლებებთან მიმართებით; წინამდებარე კონსტიტუციური სარჩელი ეხება საპროცესო კოდექსის კონკრეტული ნაწილის არაკონსტიტუციურად ცნობას. იგი არღვევს საქართველოს კონსტიტუციის II თავით გათვალისწინებულ ადამიანის ძირითად უფლებებსა და თავისუფლებებს. ამ სარჩელით და შესაბამისი მოთხოვნით საკონსტიტუციო სასამართლოსთვის მიმართვის უფლება აქვს საქართველოს მოქალაქეებს.

დ) სარჩელში მითითებული საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი;

ე) სარჩელში მითითებული საკითხები არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ;

ვ) სარჩელში მითითებული საკითხი რეგულირდება საქართველოს კონსტიტუციის მე-11 მუხლის პირველი პუნქტით;

ზ) კანონით არ არის დადგენილი სასარჩელო ხანდაზმულობის ვადა;

თ) სადავო კანონის მუხლების კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობა შესაძლებელია, რადგან საქმე თავისი შინაარსით წარმოშობს საქართველოს კონსტიტუციის განმარტების ან/და გამოყენების იშვიათ ან/და განსაკუთრებით მნიშვნელოვან სამართლებრივ პრობლემას.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, არ არსებობს წინამდებარე სარჩელის განსახილველად მიუღებლობის საფუძვლები და იგი დასაშვებად უნდა იქნას მიჩნეული.

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

მოთხოვნა - არაკონსტიტუციურად იქნას ცნობილი საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის პირველი წინადადების („7.სხდომის თავმჯდომარე უფლებამოსილია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულებისაღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.“) და ასევე საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 266-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ე“ ქვეპუნქტის („ე) სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს“) ის ნორმატიული შინაარსი, რომელიც სასამართლოებს (ორივე ინსტანციის) არ ავალდებულებს მის მიერ გამოტანილი გამამტუყუნებელი (ან/და გასაჩივრებული) განაჩენი გამოიტანოს მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, დაუსაბუთებლად და ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც არ დასტურდება კანონით დადგენილი წესით გადაწყვიტოს ბრალდებულის სასარგებლოდ.მოსამართლეს მტკიცებულებათა რევიზია უნდა განეხორციელებინა და მის მიერ გამოტანილი განაჩენი მტკიცებულებათა ერთობლიობით უნდა გამოეტანა, რაც არ განხორციელდა. შესაბამისად, ვინაიდან კანონი ეწინააღმდეგება კონსტიტუციას, ის არაკონსტიტუციურია. მოსარჩელე გიორგი ოქროპირიძემ საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის მოთხოვნათა შესაბამისად, მიმართა პირველი ინსტანციის სასამართლოს შუამდგომლობით გაეუქმებინა ვერდიქტი, ვინაიდან არ არსებობდა უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობა და მოსამართლეს უნდა ეხელმძღვანელა კანონის და კონსტიტუციის მოთხოვნებით, თუმცა მოსამართლემ ეს შუამდგომლობა განუხილველი დატოვა და უარი თქვა კონსტიტუციით გარანტირებული უფლების გამოყენებაზე, რომ განაჩენი დაფუძნებულიყო უტყუარ მტკიცებულებებს და დაესაბუთებინა მოსამართლის გადაწყვეტილება თუ რა მტკიცებულებების საფუძველზე იქნა ის „დამნაშავედ“ ცნობილი. რაც პირდაპირ ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 ნაწილს, შესაბამისად სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის ზემოაღნიშნული მუხლები არაკონსტიტუციურია. შესაბამისად, სსსკ 261–ე მუხლის მე–7 ნაწილის კონსტიტუციური შინაარსი არაკონსტიტუციურია საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით.

ასევე მოსარჩელემ მიმართა სააპელაციო სასამართლოს საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 266-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ე“ ქვეპუნქტის შესაბამისად ახლადგამოვლენილი გარემოებებით და პირველი ინსტანციის მოსამართლის მიერ კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტით გარანტირებული უფლებების დარღვევის გამო, თუმცა რეაგირების გარეშე დარჩა. შესაბამისად, აღნიშნული მუხლიც არაკონსტიტუციურია.

შესაბამისად, სასამართლოსთვის მიმართვისა და სამართლიანი სასამართლოს უფლება კონსტიტუციით დაცული უფლებაა და მისი ამა თუ იმ ფორმით შეზღუდვა დაუშვებელი.

ვრცლად დავასაბუთებთ ქვემოთ, კერძოდ:

1.საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის თანახმად, „7. დადგენილება ბრალდებულის სახით პირის პასუხისგებაში მიცემის შესახებ უნდა ემყარებოდეს დასაბუთებულ ვარაუდს, ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“

2. სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის (შემდგომში - სსსკ) მე-13 მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად,

„2.....გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის

ბრალეულობას.“

4. სსსკ 82-ე მუხლის მე-3 პუნქტის თანახმად: „3. გამამტყუნებელი განაჩენით პირის დამნაშავედ ცნობისათვის საჭიროა გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობა.“

5. სსსკ 169-ე მუხლის მე-3 პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტით: ბ) ბრალდების ფორმულირება ინკრიმინირებული ქმედების აღწერა, მისი ჩადენის ადგილის, დროის, ხერხის, საშუალების, იარაღის, აგრეთვე ამ ქმედებით გამოწვეული შედეგის მითითებით“;

6. სსსკ 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით: „დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს;“ ამავე მუხლის მე-4 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტით: “...ყოველგვარი გონივრული ეჭვი ბრალდებულის სასარგებლოდ წყდება, .. .“

7. სსსკ 259-ე მუხლის მე-2 პ უნქტით: “2. სასამართლოს განაჩენი კანონიერია, თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, ...“ ამავე მუხლის მე -3 პუნქტით: „3. სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს.“

8. სსსკ 273-ე მუხლის პირველი პუნქტით:“1. გამამტყუნებელი განაჩენის აღწერილობით-სამოტივაციო ნაწილი უნდა შეიცავდეს იმ დანაშაულებრივი ქმედების აღწერას, რომელიც სასამართლომ დადგენილად ცნო. ამასთანავე, განაჩენში მითითებული უნდა იყოს მისი ჩადენის ადგილი, დრო და ხერხი, ბრალის ფორმა, დანაშაულის მოტივი, მიზანი და შედეგი. განაჩენში მითითებული უნდა იყოს აგრეთვე მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა, და მოტივი, რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე“.

9. სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტით:“ 7. სხდომის თავმჯდომარე უფლებამოსილია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.“

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს ერთმანეთთან შეთანხმებული,

აშკარა, დამაჯერებელი და სახეზე უნდა იყოს ამ მტკიცებულებათა ერთობლიობა. თუმცა ამ ნორმის უმთავრესი ხარვეზი გამოიხატება იმაში, რომ აქ „უფლებამოსილია“-ს და „უსაფუძვლოა“-ს კონსტიტუციური სტანდარტი. ასეთი მოცემულობა კი უშვებს ნორმის არაერთგვაროვან, თვითნებურ მართლმსაჯულებას, რადგან

„უფლებამოსილია“ არ არის კონსტიტუციური კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან და კანონთან

მიმართებით, რადგან მოსამართლეს აძლევს შესაძლებლობას მხოლოდ მისი ნებით, თვითნებურად გამოიყენოს უფლებამოსილება, თუნდაც მიკერძოებით, როცა კანონი და კონსტიტუცია ავალდებულებს, რომ „გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას“. შესაბამისად მოსამართლე „ვალდებული“ უნდა იყოს აღასრულოს კონსტიტუციის დანაწესი და არა „უფლებამოსილი“. ნორმის უმთავრესი ხარვეზი გამოიხატება იმაში, რომ აქ მოხსენიებული არ არის „უსაფუძვლოა“-ს კონსტიტუციური სტანდარტი. ასეთი მოცემულობა კი უშვებს ნორმის არაერთგვაროვანი წაკითხვის ალბათობას . უნდა განიმარტოს, თუ რას გულისხმობს „უსაფუძვლო“.

სადავო ნორმატიული შინაარსი („უფლებამოსილია“) ეწინააღმდეგება უტყუარ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანის უფლებას, ვინაიდან საშუალებას იძლევა, სასამართლოს გამამტყუნებელი განაჩენი გამოტანილი იქნეს იმგვარ ვერდიქტზე, როცა ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი

ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.

აღნიშნული გასაჩივრებული ნორმები არ შეიცავს საკმარის გარანტიებს იმისთვის, რომ გამოირიცხოს, სახელმწიფოს მიერ პირის პატიმრობასთან დაკავშირებით თვითნებური გამამტყუნებელი განაჩენის მიღების შესაძლებლობას, რაც ფაქტობრივად კანონის გარეშე, თვითნებური პატიმრობის ტოლფასია.

„ადამიანის უფლებათა დ ა ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპის კონვენციით“ ირღვევა სამართლიანი სასამართლოს უფლება, თუ მსჯავდებული ვერ უზრუნველყვეს საკმარისი გარანტიებით, რათა გაეგო მის წინააღმდეგ გამოტანილი გამამტყუნებელი განაჩენის საფუძველი (საქმე „ტაქსკე ბელგიის წინააღმდეგ“, N926/05,16.11.2010) ).

თუმცა, ტაქსკე ითვალისწინებს სახელმძღვანელო პრინციპებს, რომელთა უგულებელყოფამ შეიძლება

სამართლიანი სასამართლოს უფლების დარღვევა გამოიწვიოს.სასამართლო უშვებს, რომ კონვენციის წევრმა ქვეყნებმა შეიძლება გაათავისუფლონ ნაფიცი მსაჯულები მიღებული გადაწყვეტილების არგუმენტაციის ვალდებულებისგან. (ტაქსკე, პარ. 90.) ნაფიც მსაჯულთა სისტემა კანონის ფარგლებში იქნება, თუ იგი არ ეწინააღმდეგება კონვენციის პრინციპებს. განაჩენის დაუსაბუთებელ ვერდიქტზე დაყრდნობა,(იხ: რ. ბელგიის წინააღმდეგ, 15957/90; პაპონი საფრანგეთის წინააღმდეგ, 54210/00; ბელერინი ესპანეთის წინააღმდეგ, 31548/02 და სხვ.) რაც ნაფიც მსაჯულთა კლასიკური სისტემის ერთ–ერთი მახასიათებელი თვისებაა, ზოგადად, დასაშვებია. (ტაქსკე, პარ. 43–60.)

ეს არ ნიშნავს, რომ ნაფიც მსაჯულთა მიერ გამტყუნებულ პირს, პროფესიონალი მოსამართლის მიერ გასამართლებულისგან განსხვავებით, არ აქვს უფლება, გაიგოს მისი მსჯავრდების საფუძველი. უბრალოდ, ვერდიქტის კანონიერების შეფასებისთვის სასამართლო განიხილავს არა გადაწყვეტილების დასაბუთების ხარისხს, არამედ ვერდიქტის სიცხადეს. (ტაქსკე, პარ. 91–92.) სასამართლო გამოყოფს რამდენიმე კრიტერიუმს (safeguards), რომელსაც ვერდიქტი უნდა აკმაყოფილებდეს, ერთ-ერთია : განაჩენის ეფექტიანი გასაჩივრების შესაძლებლობა. (ტაქსკე, პარ.92, 94; 95, 96.) აღნიშნული გარანტია ზღუდავს ნაფიც მსაჯულთა თვითნებობის შესაძლებლობას. ტაქსკეში სამართლიანი სასამართლოს დარღვევა გამოიწვია იმ გარემოებამ, რომ არც საბრალდებო დასკვნა და არც ნაფიც მსაჯულთა წინაშე დასმული კითხვები არ ეხებოდა ბრალდებულს ინდივიდუალურად და უცნობი იყო, თუ რა მტკიცებულებები მიემართებოდა კონკრეტულად მას. გარდა ამისა, ბრალდებულს არ ჰქონდა გასაჩივრების შესაძლებლობა, რადგან იგი შეზღუდული იყო მხოლოდ სამართლებრივი არგუმენტებით. (ტაქსკე, პარ. 97–99.)

სასამართლოს ზემოხსენებული კრიტერიუმების მიხედვით უნდა შეეფასებინა, თუ რამდენად იყო გამორიცხული ნაფიც მსაჯულთა თვითნებობა და იყო თუ არა ვერდიქტი საკმარისად ცხადი. დარღვევის აღმოჩენის შემთხვევაში, სასამართლოს უნდა გაეუქმებინა ნაფიც მსაჯულთა განაჩენი, რადგან ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს სტანდარტებს პირდაპირი მოქმედების ძალა გააჩნია. ნაფიც მსაჯულთა სისტემის მქონე არაერთმა სახელმწიფომ, ტაქსკეს შემდგომ, თავისი ინიციატივით შეამოწმა შიდა კანონმდებლობის შესაბამისობა ევროპულ სტანდარტებთან. მოცემულ შემთხვევაში გასაჩივრებული მუხლები სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი და სსსკ 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი არ არის შესაბამისობაში კონსტიტუციასთან, რადგან შესაძლებლობას აძლევს მოსამართლეებს თვითნებურად, სხდომის თავმჯდომარე „უფლებამსილებას“ ან გამოიყენებს ან არა მის კეთილ ნებაზე იქნება დამოკიდებული კანონის და კონსტიტუციის შესრულება, ხოლო კონსტიტუციისა და კანონის მოთხოვნებით ის „ვალდებული“ უნდა იყოს, იმისთვის რომ გამამყუნებელი განაჩენი გამოიტანოს კანონის შესაბამისად, მხოლოდ უტყუარ მტკიცებულებებზე.

ადამიანის პიროვნული თავისუფლების მნიშვნელობიდან გამომდინარე, საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის მოთხოვნით მოითხოვს, რომ მტკიცებულებები შეაფასოს, შეფასებისას წარმოშობილი ნებისმიერი ასეთი ეჭვი უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ. ეს მტკიცებულებითი სტანდარტი ვალდებულებას აკისრებს დანაშაულებრივი ფაქტების დამდგენ სასამართლოს, რომ სამართლიანად გადაჭრას სამხილებს შორის არსებული კონფლიქტები, სათანადოდ აწონოს მტკიცებულებები და ამ პროცესში წარმოშობილი ყოველგვარი გონივრული ეჭვი გადაწყვიტოს ბრალდებულის უდანაშაულობის, მისი თავისუფლების სასარგებლოდ. მტკიცებულებების ამგვარი ტესტით შეფასების შემდეგ არის შესაძლებელი, სამართლებრივი კვალიფიკაცია მიეცეს პირის ქმედებას და დაეკისროს პასუხისმგებლობა.

ნაფიც მსაჯულთა მიერ შეფასებული მტკიცებულებების რევიზია მხოლოდ სხდომის თავმჯდომარეს შეუძლია. მას შეუძლია ნაფიც მსაჯულთა ვერდიქტის გაუქმება, თუკი ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და მისი გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. (სსსკ 261–ე მუხლის მე–7 ნაწილი. )

სხდომის თავმჯდომარის აღნიშნული უფლება ასევე ვერ ჩაითვლება საკმარის გარანტიად , „უფლებამოსილია“ და არა „ვალდებული“, „ვალდებულება გარანტია იქნებოდა. მოცემულ შემთხვევაში, მოსარჩელის დაცვის მხარემ ვერდიქტის გამოტანის შემდგომ, დააყენა მსგავსი ტიპის შუამდგომლობა, სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტით სხდომის თავმჯდომარეს აღნიშნული უფლების გამოყენების შუამდგომლობით მიმართა, თუმცა მისი ვრცელი საჩივარი საერთოდ პასუხგაუცემელი დარჩა.

მოსამართლეს მასში მითითებული გარემოებების უარყოფა დაუსაბუთებლადაც შეუძლია დღევანდელი კანონმდებლობით, ვინაიდან მოსამართლე ამჟამინდელი სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტით

„უფლებამოსილია“ და არა „ვალდებული“ აღასრულოს კანონი და საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის მოთხოვნები, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ემყარებოდეს უტყუარ მტკიცებულებებს და ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.

შესაბამისად, სსსკ 261–ე მუხლის მე–7 ნაწილის კონსტიტუციური შინაარსი არაკონსტიტუციურია საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით.

ისევე, როგორც პირველი ინსტანციის შემთხვევაში, საკასაციო სასამართლო არ მიიჩნევს, რომ აღნიშნული უფლების გამოყენებაზე უარის თქმით სხდომის თავმჯდომარემ უკანონო გადაწყვეტილება მიიღო და ფაქტობრივ გარემოებებს სსსკ 266–ე მუხლის სხვა გარემოების მოშველიებით არ შეაფასებს.

ამრიგად, ნაფიცი მსაჯულების მიერ მტკიცებულებების შეფასება შემდგომ რევიზიას არ ექვემდებარება, რაც მათი

თვითნებობის რისკს წარმოშობს. მტკიცებულებათა ერთობლიობის ვერდიქტთან შესაბამისობის შემოწმების

„უფლებამოსილება“ და არა „ვალდებულება“ ამჟამად მხოლოდ ნაფიც მსაჯულთა სხდომის თავმჯდომარეს გააჩნია,

რაც არაკონსტიტუციურია, რადგან სსსკ მე-13 მუხლის მე-2 ნაწილის, 82-ე მუხლის მე-3 პუნქტის, 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით, 259-ე მუხლის მე-2 პუნქტით და ამავე მუხლის მე -3 პუნქტით, 273-ე მუხლის პირველი პუნქტით სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რაც „ავალდებულებს“ მოსამართლეს სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს და უნდა აკმაყოფილებდეს გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანისთვის აუცილებელი კრიტერიუმებს, კერძოდ, ასეთ შემთხვევაში მტკიცებულებები უნდა იყოს ერთმანეთთან შეთანხმებული, აშკარა, დამაჯერებელი და სახეზე უნდა იყოს ამ მტკიცებულებათა ერთობლიობა. სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილით მოსამართლის

„დავალდებულება“ გაამამტყუნებელი განაჩენი ეფუძნებოდეს აშკარა, დამაჯერებელი, და ერთმანეთთან

შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობას შესაბამისობაში იქნება საერთაშორისო სტანდარტებთან და საქართველოს კონსტიტუციასთან, ხოლო ამჟამინდელი ნორმატიული შინაარსი (სიტყვა „უფლებამოსილება“) აშკარად ეწინააღმდეგება კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტს.

ასევე განსამარტია სიტყვა „უსაუძვლოს“ ნორმატიული შინაარსი.

10.მტკიცებულებათა ერთობლიობის შემოწმების უფლება უნდა ჰქონდეს საკასაციო სასამართლოსაც სსს კოდექსის

266-ე მუხლის მე-2 ნაწილის „ე“ ქვეპუნქტით გასაჩივრებულ საქმეზე. წინააღმდეგ შემთხვევაში

არაკონსტიტუციური იქნება აღნიშნული მუხლი საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან.

საქართველოს ეფექტიანი გასაჩივრების ფუნქცია ვერ იარსებებს, თუკი სასამართლო მხოლოდ ვერდიქტის ფორმალური კანონიერების შემოწმებით შემოიფარგლება. ამასთან, საკასაციო სასამართლო უნდა დარწმუნდეს, რომ საქმეში არ არსებობს გამამტყუნებელი ვერდიქტის აშკარად საწინააღმდეგო მტკიცებულება.

ტაქსკეში სამართლიანი სასამართლოს დარღვევა გამოიწვია იმ გარემოებამ, რომ არც საბრალდებო დასკვნა და არც ნაფიც მსაჯულთა წინაშე დასმული კითხვები არ ეხებოდა ბრალდებულს ინდივიდუალურად და უცნობი იყო, თუ რა მტკიცებულებები მიემართებოდა კონკრეტულად მას. გარდა ამისა, ბრალდებულს არ ჰქონდა გასაჩივრების ეფექტიანი შესაძლებლობა, რადგან იგი შეზღუდული იყო მხოლოდ სამართლებრივი არგუმენტებით. (ტაქსკე, პარ.

97–99.)

საკასაციო სასამართლოს ზემოხსენებული კრიტერიუმების მიხედვით უნდა შეეფასებინა, თუ რამდენად იყო გამორიცხული ნაფიც მსაჯულთა თვითნებობა და იყო თუ არა ვერდიქტი საკმარისად ცხადი. დარღვევის აღმოჩენის შემთხვევაში, სასამართლოს უნდა გაეუქმებინა ნაფიც მსაჯულთა განაჩენი, რადგან ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს სტანდარტებს პირდაპირი მოქმედების ძალა გააჩნია. ნაფიც მსაჯულთა სისტემის მქონე არაერთმა სახელმწიფომ, ტაქსკეს შემდგომ, თავისი ინიციატივით შეამოწმა შიდა კანონმდებლობის შესაბამისობა ევროპულ სტანდარტებთან.

საკასაციო სასამართლომ განაჩენის მხოლოდ ფორმალური კანონიერება შეამოწმა. საკასაციო განაჩენში შეფასებულია ტაქსკეს მხოლოდ ერთი გარანტია. კერძოდ, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ნაფიც მსაჯულთათვის მიცემული განმარტებები კანონს შეესაბამებოდა.

საკასაციო სასამართლომ ზოგადად განაცხადა, რომ რაკი ბრალდებულმა აირჩია ნაფიც მსაჯულთა სასამართლო, მისთვის ცნობილი უნდა ყოფილიყო ვერდიქტის დაუსაბუთებლობა. საკასაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ დაუსაბუთებელი ვერდიქტი არ იწვევს სამართლიანი სასამართლოს უფლების დარღვევას.

შესაბამისად, საკასაციო სასამართლოს საერთოდ არ უმსჯელია საკითხზე, აკმაყოფილებდა თუ არა კონკრეტულ მოცემულობაში ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი ტაქსკეთი დადგენილ სტანდარტებს, ან რა მოცულობით გააჩნია ბრალდებულს უფლება, იცოდეს, თუ რის გამო დაედო მსჯავრი კონკრეტულ დანაშაულში.

საკასაციო სასამართლომ არც ბრალდების შესახებ დადგენილების ინფორმაციულობასა და კონკრეტულობაზე იმსჯელა.

მოცემულ შემთხვევაში, ვერდიქტის სიცხადეს ეჭვქვეშ აყენებს ის გარემოება, რომ მოსარჩელე გიორგი ოქროპირიძე

უდანაშაულოდ იქნა ცნობილი ბრალდების იმ ნაწილში, რომელიც მთავარი ბრალდების (განზრახ მკვლელობის)

აუცილებელ შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა, კერძოდ სისხლის სამართლის კოდექსის 236-ე მუხლის პირველი ნაწილით, მეორე ნაწილით გათვალისწინებულ დანასაულის ჩადენაში გამართლდა (იხ. დანართი: 2015 წლის 26 დეკემბრის განაჩენი) .

მსჯავრდებული ვერასოდეს გაიგებს, კონკრეტულად რა არგუმენტების საფუძველზე იქნა იგი ცნობილი დამნაშავედ. მსგავს შემთხვევებში, ვერდიქტის სიცხადის უზრუნველყოფისთვის დამატებითი გარანტიის ფუნქცია საკასაციო სასამართლომ უნდა შეასრულოს. (ტაქსკე, პარ. 99. ) სასამართლომ უნდა შეამოწმოს ბრალდების შესახებ დადგენილების სიცხადე და მიუთითოს მსჯავრდებულს კონკრეტულ მტკიცებულებებზე, რომელიც უტყუარად, ამომწურავად და ინდივიდუალურად მიემართებოდა მას, რაც იქნება შესაბამისობაში ევროპულ კონვენციასთან.

სააპელაციო სასამართლო უნდა ექვემდებარებოდეს რევიზია სასამართლოს გამამტყუნებელი განაჩენის მტკიცებულებათა შეფასების ნაწილში, რაც თვითნებობის რისკს წარმოშობს, სააპელაციო სასამართლოს სსსკ 266-ე მუხლის „ე“ ქვეპუნქტით უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობის შემოწმების ვალდებულება უნდა ჰქონდეს

რომ დაადგინოს რამდენად ობიექტურად იმსჯელა პირველი ინსტანციის მოსამართლემ გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანისას, და ითლებოდა თუ არა ეს ამ კოდექსის და კონსტიტუციის მოთხოვნათა დარღვევით გამოტანილი გამამტყუნებელი განაჩენი. ასევე სააპელაციო სასამართლოს უნდა შეეძლოს ნაფიც მსაჯულთა ვერდიქტის გაუქმება, თუკი ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და მისი გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. წინააღმდეგ შემთხვევში 266-ე მუხლის „ე“ ქვეპუნქტი არაკონსტიტუციური იქნება საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე

მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით . გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანისთვის აუცილებელ კრიტერიუმებს

უნდა აკმაყოფილებდეს, გამოტანილი უნდა იყოს ურთიერთშეთანხმებული მტკიცებულებების ერთობლიობით. კერძოდ, ასეთ შემთხვევაში მტკიცებულებები უნდა იყოს ერთმანეთთან შეთანხმებული, აშკარა, დამაჯერებელი და სახეზე უნდა იყოს ამ მტკიცებულებათა ერთობლიობა.

საკონსტიტუციო სასამართლომ უნდა განმარტოს „ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით “ ნორმატიული

შინაარსი.

მოსარჩელის მიერ გასაჩივრებული სადავო ნორმები არ შეიცავს კონსტიტუციური უფლების დაცვის სათანადო გარანტიას,ვინაიდან კვლავ არსებობს ურთიერთშეთანხმებული მტკიცებულებების ერთობლიობის გარეშე გამამტყუნებელი ვერდიქტის გამოყენების საფრთხე. არაკონსტიტუციურია სიტყვა „უფლებამოსილია“, ვინაიდან უშვებს შესაძლებლობას, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი გამოტანილ იქნეს ისეთი მტკიცებულების გამოყენებით, რომელიც თავისი არსით აშკარად ეწინააღმდეგება უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობას და არ გამორიცხავს მოსამართლის თვითნებობას.

კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის მიხედვით, „დადგენილება ბრალდებულის სახით პასუხისგებაში მიცემის შესახებ“ და საბრალდებო დასკვნა უნდა ეფუძნებოდეს უტყუარ მტკიცებულებებს. მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ „გამამტყუნებელი განაჩენი“ წარმოადგენს კონსტიტუციურ ტერმინს, რომელსაც ავტონომიური მნიშვნელობა აქვს და გულისხმობს აქტს ან გადაწყვეტილებას, რომლის საფუძველზეც იწყება პირის მიმართ ბრალის წაყენება. მოცემული კონსტიტუციური დანაწესი მოითხოვს, რომ პირისთვის ბრალის წარდგენა არ განხორციელდეს მოსამართლის თვითნებობის გამო არსებითად მცდარი, გაყალბებული, არასაკმარისად სანდო ან მეტწილად საეჭვო მტკიცებულებების საფუძველზე.

უთითებს რა უტყუარ მტკიცებულებებზე, აღნიშნული კონსტიტუციური ნორმა (31-ე მუხლის მე-7 პუნქტი), უპირველეს ყოვლისა, ადგენს, რომ განაჩენი მხოლოდ მტკიცებულებებს უნდა ეყრდნობოდეს. ეს უმნიშვნელოვანესი გარანტია გამორიცხავს, მტკიცებულებების გარეშე, მხოლოდ ვარაუდების გამო პასუხისმგებლობის დაკისრებას. ამდენად, მტკიცებულებები სისხლის სამართლის პროცესში წარმოადგენს განაჩენის დადგომისთვის უალტერნატივო საშუალებას, შესაბამისად მოსამართლე „ვალდებული“ უნდა იყოს კონსტიტუციური ნორმა შეასრულოს. მართლმსაჯულების განხორციელებისას, ზოგადად, სახელმწიფო შებოჭილი უნდა იყოს მკაფიოდ ფორმულირებული საკანონმდებლო ნორმებით, რომლებიც მინიმუმამდე დაიყვანს თვითნებობის ან შეცდომის დაშვების საფრთხეს.სახელმწიფოს ხელთ არსებული მნიშვნელოვანი რესურსი,არ უნდა იქნეს ბოროტად გამოყენებული. გონივრულმა, ზედმიწევნით ზუსტად განსაზღვრულმა საკანონმდებლო სამართლებრივი სახელმწიფოს კონსტიტუციური პრინციპების მოთხოვნა. თვითნებობისა და შეცდომის თავიდან აცილება მართლმსაჯულების ინტერესებს უნდა ემსახურებოდეს. ასეთია კანონის უზენაესობის პატივისცემისა და თავიდან აცილება ემსახურება მართლმსაჯულების ინტერესებს.სათანადო პროცესუალური სტანდარტების შემცველი, არაორაზროვანი ნორმების საფუძველზე, სასამართლოს, კონკრეტული საქმის სპეციფიკის გათვალისწინებით, უნდა შეეძლოს წარმოდგენილი მტკიცებულებების რელევანტურობის, მათი მნიშვნელობისა და უტყუარობის ერთობლიობით შეფასება. შესაბამისად, კანონმდებელი ვალდებულია, აღჭურვოს სასამართლო სახელმძღვანელო პრინციპებით, თვითნებობის აცილებისთვის, რაც სამართლიანი განაჩენის მიღებაში დაეხმარება.

სადავო ნორმები შეიცავს გამამტყუნებელი განაჩენით პირის დამნაშავედ ცნობისათვის საჭირო გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე მოსამართლის მიერ შეცდომების დაშვების შესაძლებლობას და საფრთხის შემცველია ობიექტური და სამართლიანი მართლმსაჯულების განხორციელებისთვის.

საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის მე-261 მუხლის მე-7 პუნქტიის პირველი წინადადების (სიტყვები „უფლებამოსილია“ და „უსაფუძვლო“), კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით.

1. საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის თანახმად, „დადგენილება ბრალდებულის სახით პირის პასუხისგებაში მიცემის შესახებ უნდა ემყარებოდეს დასაბუთებულ ვარაუდს, ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“

2. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებით, ზემოხსენებული კონსტიტუციური დებულება „წარმოადგენს სამართლებრივი სახელმწიფოს ერთ-ერთ საფუძველს, განამტკიცებს უდანაშაულო პირის თავიდან აცილების მნიშვნელოვან, საყოველთაოდ აღიარებულ პრინციპს - „in dubio pro reo“, რომლის თანახმად, დაუშვებელია პირის მსჯავრდება საეჭვო ხასიათის ბრალდებების საფუძველზე და, ამდენად, სისხლისსამართლებრივი დევნის პროცესში ადამიანის უფლებების დაცვის მნიშვნელოვან გარანტიას ქმნის. მხოლოდ უტყუარი მტკიცებულებების საფუძველზე პასუხისმგებლობის დაკისრების პრინციპი წარმოადგენს იმის გარანტიას, რომ სახელმწიფო მოხელეთა თვითნებობისა თუ შეცდომების შედეგად არ მოხდეს უდანაშაულო პირის მსჯავრდება. სამართლებრივი სახელმწიფო გულისხმობს ისეთი სამართლებრივი სისტემის არსებობას, რომლის პირობებშიც პირის წინააღმდეგ განხორციელებული მართლმსაჯულების ღონისძიებები - ბრალდება და პასუხისმგებლობის დაკისრება უნდა განხორციელდეს ადეკვატური სტანდარტების შესაბამისად“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 22 იანვრის №1/1/548 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე ზურაბ მიქაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-2).

3. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებით, „ადამიანის პიროვნული თავისუფლების მნიშვნელობიდან გამომდინარე, საქართველოს კონსტიტუციის მე-31 მუხლის მე-7 პუნქტი [ძველი რედაქციით 40-ე მუხლის მე-3 პუნქტი] მოითხოვს, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი ეფუძნებოდეს უტყუარ მტკიცებულებებს, მტკიცებულებების შეფასებისას წარმოშობილი ნებისმიერი ასეთი ეჭვი უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ. ეს მტკიცებულებითი სტანდარტი ვალდებულებას აკისრებს დანაშაულებრივი ფაქტების დამდგენ სასამართლოს, რომ სამართლიანად გადაჭრას სამხილებს შორის არსებული კონფლიქტები, სათანადოდ აწონოს მტკიცებულებები და ამ პროცესში წარმოშობილი ყოველგვარი გონივრული ეჭვი გადაწყვიტოს ბრალდებულის უდანაშაულობის, მისი თავისუფლების სასარგებლოდ. მტკიცებულებების ამგვარი ტესტით შეფასების შემდეგ არის შესაძლებელი, სამართლებრივი კვალიფიკაცია მიეცეს პირის ქმედებას და დაეკისროს პასუხისმგებლობა. გონივრულ ეჭვს მიღმა სტანდარტი უნდა გამორიცხავდეს ეჭვებისა და ვარაუდების საფუძველზე პირისათვის სისხლისსამართლებრივი პასუხისმგებლობის დაკისრებას და, ამდენად, ამყარებს საზოგადოების ნდობას სისხლის სამართლის საქმეზე მართლმსაჯულების მიმართ“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 22 იანვრის №1/1/548 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე ზურაბ მიქაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-44).

4. განსახილველ საქმეში მოსარჩელე გ.ოქროპირიძე საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით სადავოდ ხდის სსსკ-ის 661-ე მუხლის მე-7 ნაწილის პირველ წინადადებას, რომლის თანახმადაც, სხდომის თავმჯდომარე უფლებამოსილია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, სსს კოდექსის იმპერატიული მოთხოვნაა, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას, რომლის შემოწმება მოსამართლის „ვალდებულება“ უნდა იყოს, „უფლებამოსილია“ არ არის მოსამართლის „ვალდებულება“ შეასრულოს კანონის დათქმა, რაც თვითნებობის რისკის შემცველია. „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 26-ე მუხლის მე-3 პუნქტის მიხედვით, ნორმატიული აქტის შემოწმებისას საკონსტიტუციო სასამართლო მხედველობაში იღებს სადავო ნორმის არა მარტო სიტყვასიტყვით მნიშვნელობას, არამედ მასში გამოხატულ ნამდვილ აზრსა და მისი გამოყენების პრაქტიკას, აგრეთვე შესაბამისი კონსტიტუციური ნორმის არსს. ასევე განსამარტია თუ რას გულისხმობს ვერდიქტის „უსაფუძვლობა“-ს ნორმატიული შინაარსი, ის არ არის ნათელი და მკაფიოდ განმარტებული.

საკონსტიტუციო სასამართლომ უნდა განმარტოს „ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით “ ნორმატიული შინაარსი.(სსსკ 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტი „ე“ ქვეპუნქტი)საერთო სასამართლოების კომპეტენციაა ნორმის განმარტება, საბოლოო გადაწყვეტილების მიღება მის შინაარსთან დაკავშირებით, საერთო სასამართლოების მიერ ნორმის განმარტება, როგორც წესი, მიიჩნევა ამ ნორმის რეალურ შინაარსად (mutatis mutandis საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2017 წლის 13 ოქტომბრის №1/10/703 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე გიორგი ქართველიშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-14). ხსენებული განსაკუთრებით აშკარაა, როდესაც საერთო სასამართლოების პრაქტიკაში არსებობს საკანონმდებლო ნორმის ზემდგომი ინსტანციების, მათ შორის, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ მისი განმარტების მაგალითი, ვინაიდან ეს უკანასკნელი, „როგორც საკასაციო ორგანო, წარმოადგენს საერთო სასამართლოების სისტემაში კანონის განმარტების უმაღლეს და საბოლოო ინსტანციას. შესაბამისად, მის მიერ ნორმის განმარტება უნდა ჩაითვალოს ამ უკანასკნელის შინაარსის გაგების წყაროდ“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2017 წლის 13 ოქტომბრის №1/10/703 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე გიორგი ქართველიშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-16).

სსს კოდექსის 273-ე მუხლის პირველი პუნქტით:“1. გამამტყუნებელი განაჩენის აღწერილობით-სამოტივაციო ნაწილი უნდა შეიცავდეს იმ დანაშაულებრივი ქმედების აღწერას, რომელიც სასამართლომ დადგენილად ცნო. ამასთანავე, განაჩენში მითითებული უნდა იყოს მისი ჩადენის ადგილი, დრო და ხერხი, ბრალის ფორმა, დანაშაულის მოტივი, მიზანი და შედეგი. განაჩენში

მითითებული უნდა იყოს აგრეთვე მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა, და მოტივი, რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე.

2010 წლის ევროპის ადამიანის უფლებათა სასამართლოს „ტაქსკე ბელგიის წინააღმდეგ“ პრეცედენტული გადაწყვეტილებით (“Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010), დადგინდა სამართლიანი სასამართლოს უფლების მე-6 მუხლის დარღვევა, რადგან მსჯავრდებულს უფლება აქვს გაიგოს ვერდიქტი, მსჯავრდებულისთვის გაუგებარი იყო ვერდიქტი, გასაგები უნდა იყოს მის მიმართ გამოტანილი განაჩენი, არ იყო ვერდიქტის სიცხადე. ტასკეში სამართლიანი სასამართლოს უფლების დარღვევა გამოიწვია ინმ გარემოებამ, რომ არც საბრალდებო დასკვნაში და არც ნაფიც მსაჯულ თა მიერ დასმული კითხვები არ ეხებოდა ბრალდებულს ინდივიდუალურად და, და უცნობი იყო თუ მტკიცებულებები მიემართებოდა კონკრეტულად მას. გარდა ამისა ბრალდებულს არ ჰქონდა გასაჩივრების ეფექტიანი შესაძლებლობა, რადგან იგი შეზღუდული იყო მხოლოდ სამართლებრივი არგუმენტებით. ზემოაღნიშნული პრეცედენტული საქმეზე (“Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010 ) გამოტანილი გადაწყვეტილება არის სამაგალითო ამ სარჩელისთვის, ვინაიდან ამის მერე ბელგიამ შეცვალა და დახვეწა კანონმდებლობა ნაფიცმსაჯულთა სასამართლოს მიმართ, რათა ემსჯელათ და მეტი დასაბუთება, მკაფიოობა, სიცხადე შეეტანათ ბრალდების შინაარსის დასაბუთებულობაში მოსამართლის მიერ, რათა ბრალდებულისთვის გასაგები ყოფილიყო თუ რომელ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით ცნეს ვერდიქტით დამნაშავედ ბრალდებული.

ჩვენი სარჩელი საკონსტიტუციო სასამართლოსადმი ეხება მთლიანად სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსს და ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს კანონმდებლობას, არის ისტორიული მნიშვნელობის საერთაშორისო სამართალში, არის განსახილველი უამრავი საკანონმდებლო, ფაქტობრივი და სამართლებრივი გარემოებები, მაგალითების და პრეცედენტების შინაარსობრივი და ფაქტობრივ ასპექტები, ჩვენი შუამდგომლობებია:

1.საკონსტიტუციო სასამართლოს დიდმა პლენუმმა განიხილოს 9 მოსამართლის მონაწილეობით განიხილოს ეს სარჩელი, ვინაიდან საქმის განხილვას და გადაწყვეტას განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკისა და საკანონმდებ ლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებაში, საქმე თავისი შინაარსით წარმოადგენს საერთაშორისო და შიდა კანონმდებლობასთან შესაბამისობაში განსამარტავ პრობლემას;

2. კონსტიტუციური სარჩელი არსებითად განსახილველად მიღების საკითხის გადასაწყვეტად, საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველი კოლეგიის განმწესრიგებელი სხდომა, ჩატარდეს ზეპირი მოსმენით;

ვინაიდან საქმეში განიხილება სარჩელის უამრავი ფაქტობრივი სამართლებრივი და საერთაშორისო სამართლის დადგენილი ნორმების დარღვევა.

გთხოვთ, წარმოადგინოთ დასაბუთება სადავო ნორმის (ნორმების) საქართველოს კონსტიტუციის შესაბამის დებულებასთან მიმართებით არაკონსტიტუციურობის თაობაზე. თუ სადავო ნორმის (ნორმების) კონსტიტუციურობის შემოწმებას საქართველოს კონსტიტუციის რამდენიმე მუხლთან ითხოვთ, გთხოვთ, ცალ–ცალკე წარმოადგინოთ დასაბუთება. თუ სასარჩელო მოთხოვნის დასასაბუთებლად იშველიებთ ეროვნულ, საერთაშორისო ან/და სხვა ქვეყნის სასამართლო პრაქტიკას ან/და კანონმდებლობას, აგრეთვე სამეცნიერო ან/და ანალიტიკურ ნაშრომებს, გთხოვთ, გააკეთოთ მკაფიო მითითებები შესაბამის წყაროზე მაგ.: დასახელება, პარაგრაფი, მუხლი, გვერდი და ა.შ.

საკანონმდებლო გარემოებები, საკონსტიტუციო სასამართლოს არსებითი განხილვის სხდომები ჩატარდეს ზეპირი, ღია საჯარო მოსმენით;

3.სასამართლო განხილვაზე მოსარჩელემ მონაწილეობა მიიღოს და მოწმედ გამოძახებულ იქნეს, დაიკითხოს მოსარჩელე უდანაშაულო პოლიტპატიმარი გიორგი ოქროპირიძე, რომელიც არის კონსტიტუციონალისტი, და მისი სასამართლო ნაფიც მსაჯულთა განხილვით გამოტანილი განაჩენით გამოვლინდა სსს კოდექსის 261 -ე მუხლის მე-7 პუნქტის (სიტყვა „უფლებამოსილია“) უნდა იყოს „ვალდებულია“ და 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის არაკონსტიტუციურობაზე, რაც წინააღმდეგობაში არის საქართველოს კონსტიტუციის 31 (7) მუხლთან, ადამიანის მსჯავრდება არის უკანონო უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, გონივრულ ეჭვს მიღმა შეთანხმებული დამაჯერებელი მტკიცებულებათა ერთობლიობით უნდა დასტურდებოდეს ბრალდებულის დამნაშავეობა“ და ასეთ შემთხვევაში ბრალდებულის მსჯავრდება კონსტიტუციის თანახმად კანონიერი არ იქნება და იქნება არაკონსტიტუციური, უკანონო!

შესაბამისად, დავის საგანია საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის („7. სხდომის თავმჯდომარე უფლებამოსილია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.....) და ამავე კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის, ნორმატიული შინაარსის კონსტიტუციურობა, საქართველოს კონსტიტუციის 31 მუხლის მე-7 პუნქტთან (ახალი რედაქციით) მიმართებით.

სიტყვის „უფლებამოსილია“ არაკონსტიტუციურია , უნდა იყოს „ვალდებულია“.

საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 7 პუნქტის თანახმად: „7. დადგენილება ბრალდებულის სახით პირის პასუხისგებაში მიცემის შესახებ უნდა ემყარებოდეს დასაბუთებულ ვარაუდს, ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“

გგთხოვთ : 1. არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 7 პუნქტთან (ახალი რედაქციით), მიმართებით ა) საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის პირველი წინადადების ის ნორმატიული შინაარსი, რომელიც ანიჭებს მოსამართლეს „უფლებამოსილებას“ და არა „ვალდებულებას“ საქართველოს კონსტიტუციის შესაბამისად, გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი,თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა, რომელსაც ითვალისწინებს ამავე კოდექსის მე-13 მუხლის „ე“ ქვეპუნქტით, 82 მუხლის მე-3 პუნქტით, 169, 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით, 259 მუხლის მე-2 პუნქტით, 273-ე მუხლის პირველი პუნქტით განსაზღვრული მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანის შესაძლებლობას და უსაფუძვლო ვერდიქტის გამოტანის შესაძლებლობას იძლევა. გ ა ნ მ ა რ ტ ე ბ ა ს ს ა ჭ ი რ ო ე ბ ს სი ტ ყ ვა „ უ ს ა ფ უ ძ ვ ლ ო “ .

ბ) ასევე ვითხოვთ, არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 7 პუნქტთან მიმართებით სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, რადგან სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს; განმარტებას საჭიროებს „დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით“ სიტყვები, რადგან ვთვლით, რომ ზემოაღნიშნული მუხლები არაკონსტიტუციურია და შეუსაბამო კონსტიტუციის 31 -ე მუხლის მე-7 პუნქტთან. იხ. საქმე (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 22 იანვრის გადაწყვეტილება №1/1/548 – ვებგვერდი, 04.02.2015წ.) (იხ. საქმე “Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010)

მოსარჩელე უკანონოდ, უდანაშაულო პოლიტპატიმარი გიორგი ოქროპირიძე არის საერთაშორისო სამართლის და საკონსტიტუციო სამართლის სპეციალისტი, საკონსტიტუციო სასამართლოს დაეხმარება სწორი, დასაბუთებული, მაგალითებზე და პრეცედენტებზე დამყარებული გადაწყვეტილების მიღებაში, ფაქტობრივი და სამართლებრივი განმარტებების გავრცობასა და სიცხადის შეტანაში.

4. გთხოვთ, ასევე სასამართლო სხდომაზე გამოძახებული იქნას კონსტიტუციონალისტები გიორგი მშვენიერაძე, ერემაძე და ბატონი გიორგი პაპუაშვილი.

5. საკონსტიტუციო სარჩელს დაერთოს გიორგი ოქროპირიძის მიმართ გამოგანილი უსაფუძვლო, უკანონო

25.12.2015 წლის განაჩენი (იხ. დანართი) და სააპელაციო სასამართლოს 21.07.2016 წ. განაჩენი (იხ. დანართი) , რომლებიც არის უკანონო და ანტიკონსტიტუციურობის დამადასტურებელი, ბრალდების ფორმულირება და მოწმე ვლადიმერ ბერძენიშვილის ხუთშუთიანი ჩვენება, 3 ჩვენება გამოძიებაში მიცემული და 2 სასამართლო განხილვაზე.

პატივისცემით საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს წინაშე წარვადგებით ჩვენ სარჩელის მიმოხილვით:

მოგეხსენებათ საქართველოში ნაფიც მსაჯულთა სასამართლო ახალი შექმნილია, ეს განაპირობა იმ გარემოებამ, რომ მოსახლეობისა და საერთაშორისო საზოგადოების ნდობა საქართველოს სასამართლოსადმი იყო თბილი და საქართველოს დამოუკიდებლობის მირებიდან 1990-იანი წლებიდან 2010 წლამდე ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს შექმნამდე და დღემდე შექმნის შემდეგაც მოსახლეობისა და მსოფლიოს ხალხების დადასტურებული ფაქტია, რომ ქართული სასამართლო ბოლო ათწლეულებია არის პოლიტიკურად მართული, არ არის დამოუკიდებელი პოლიტიკური ხელისუფლებისგან და ოფიციალურად მრავალგზის დადასტურებულია როგორც ქვეუნის შიდა საკანონმდებლო დონეზე და ასევე საერთაშორისო სასამართლოებისა და უწყებების მიერ საქართველოში ხორციელდება პოლიტიკური მართლმსაჯულება და ქართული სასამართლო არის წინააღმდეგობაში საერთაშორისო დემოკრატიული ქვეყნების სასამართლო განხილვებთან და ევროკონვენციის მე-6 მუხლის სამართლიანი სასამართლოს შესაბამისობასთან, არის წინააღმდეგობაში , არის ქართული პოლიტიზირებული მართლმსაჯულება...

როგორც ქართველი ხალხის, ასევე ყველა ავტორიტეტული საერთაშორისო ამერიკული და ევროპის რეზოლუციებით არის დადასტურებული რომ ქართული სასამართლოს მიმართ ნდობა არ არსებობს, მის კანონიერებაზე და სამართლიანობაზე უამრავი ფაქტის მითიტებით არის პოლიტიზირებული, უკანონო და უსამართლო!

მოგეხსენებათ საქართველოს პოლიტიკური და სამართლებრივი კონსტიტუციის თანახმად უპირველესი კანონია საქართველოს კონსტიტუცია, სხვა ყველა კანონი, მუხლი, ნორმატიული აქტი და ყველა სამართლებრივი დოკუმენტი უნდა შეესაბამებოდეს საქართველოს კონსტიტუციას, ამის მერე არის ადამიანის

უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის კონვენცია, ვინაიდან დღევანდელი კონსტიტუციით საქართველოს წესწყობილება ევროკავშირის გზაზე მიმავალი ოფიციალურად საერთაშორისო ხელშეკრულებებით დეკლარირებული განცხადებული პოლიტიკური კურსი ევროპული სამართლის ქვემდებარე, ამის მერე არის საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსი, რომელიც აუცილებელია, რომელიც უნდა იყოს საქართველოს კონსტიტუციასთან და ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის კონვენციასთან შესაბამისობაში და ჰარმონიაში.

საქართველოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს მიზანი იყო საქართველოს მოსახლეობის ჩართულობა მართლმსაჯულებაში და ამით მეტი დემოკრატიის სეტანა სასამართ ლო ხელისუფლებისადმი, ვინაიდან ხალხის ნდობა სასამართლოსადმი იყო ნულოვანი და საერთაშორისო ამერიკელი და ევროპელი ხალხის მიერ ქართული სასამართლო იყო და დღემდე ითვლება პოლიტიზირებულად, უსამართლო და უკანონო განაჩენებით განთქმულად.

ნაფიცი მსაჯულის როლი ქართულ სასამართლოში არის შემდეგი:ნაფიც მსაჯულად დანიშნული ადამიანის სამართლებრივი სტატუსია რომ იგი თავისი სამართლიანი შეფასებით დაეხმაროს სასამართლოს სწორი გადაწყვეტილების მირებაში, იმ კონკრეტულ საქმეზე სადაც ნაფიცი მსაჯული აცხადებს თავის პოზიციას ვერდიქტზე, ეს არის მაგალითისთვის შედარება რომ მოვიყვანოთ: ნაფიცი მსაჯულის როლი არის სასამართლოში სამართლებრივი წონადობით იგივე, რაც მოწვეული ექსპერტის, ნაფიცი მსაჯული არის იმ კონკრეტულ საქმეზე :ფაქტობრივი გარემოებების დამდგენი და სემფასებელი ექსპერტი “, რომელიც შემდგომ განმარტებული კანონის საფუძველზე ასკვნის ჩაიდინა თუ არა ბრალდებულმა ბრალად შრაცხული ქმედება, არის თუ არა იგი დამნაშავე ამ კონკრეტულ ბრალდებაში, საქართველოს კანონმდებლობის ის მუხლი, სადაც წერია, რომ „გამამართლებელი ვერდიქტი საბოლოოა და არ საჩივრდება“ არის სამართლიანი და სწორი იმ საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 7 პუნქტთან, რომ „ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ“ შესაბამისობაშია სსს კანონის მე-5 მუხლის მე -3 პუნქტის თანახმად, მტკიცებულების შეფასების დროს წარმოშობილი ეჭვი, რომელიც არ დასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის (მსჯავრდებულის) სასარგებლოდ. სწორედ ამ კანონისა და კონსტიტუციის დათქმიდან და პრინციპიდან გამომდიარეობს ეს მცნება, რომ ვინაიდან ნაფიცი მსაჯული მივიდა იმ დასკვნამდე მსჯელობისას, რომ გაამართლებს ბრალდებულს ვერდიქტით, რადგან მსაჯულთა წინაშე წარმოდგენილი მტკიცებულებებით უტყუარად არ დადასტურდა განსასჯელის ბრალეულობაზე საფუძველი, რათა დამნაშავედ ჩაეთვალა. ამ მოცემულობით ბრალდებულის სასარგებლო დ გადაწყდა კანონითაც ეს ყოველივე, ამიტომ მოგეხსენებათ ნაფიცი მსაჯულის ვერდიქტს გამამტყუნებელის შემთხვევაში არ აქვს არავიტარი სამართლებრივი და კანონიერი ძალა, თუ იგივე ვერდიქტს არ დაეთანხმა პირველი ინსტანციის მოსამართლე, რომელიც სრულად ეცნობა საქმის მასალების ერთობლიობას და შემდგომ სააპელაციო სასამართლოის საკასაციო სარცელის განმხილველი მოსამართლეები, კანონმდებელსა სამართლიანად იფიქრა ამ ყოველივეზე, ვინაიდან ნაფიცი მსაჯული არ არის იურისტი, იგი არ არის პროფესიონალი მოსამართლე და სრულად შესაძლებელია რომ უბრალო ადამიანმა ნაფიცმა მსაჯულმა სრულად უკანონოდ და უსაფუძვლოდ, მიიღოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი, სხვადასხვა მიზეზითა და გარემოებათა შემთხვევაში, მაგალითად მოექცეს ზეგავლენის ქვეშ, ან დაშინდეს ან სხვადასხვა ემოციური ფონის ზეგავლენამ მასზე მოახდინოს მცდარი ზეგავლენა ე.წ. „მტკიცებულებათა შეფასებისასა“ ირიბი ჩვენებებით, ცრუ მოწმეთა ჩვენებებით და გაყალბებული ექსპერტიზებით, თუნდაც ზეწოლის შედეგად, ამის გათვალისწინებით კანონმდებელმა რევიზიისთვის ნაფიც მსაჯულს დაუნიშნა რევიზიისთვის ორი ინსტანციის მოსამართლეები, სასა მართლო. კერძოდ, ნაფიც მსაჯულთა გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება მოსამართლეს დაევალა („უფლებამოსილია“) სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის თანახმად, როცა უსაფუძვლოა ვერდიქტი და არ ემყარება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, ეს იმის გამო შეიქმნა ეს მუხლი, რომ საქართველოს კონსტიტუციის 31 მუხლის 7-ე პუნქტის დათქმა რომ არ დარღვეულიყო, სადაც წერია, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მტკიცებულებათა ერთობლიობას. შესაბამისაც საქართველოს კონსტიტუციის თანახმად, მოსამართლის მიერ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა გამოტანილი იქნას საქმეში არსებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობით და და სასამართლო სხდომაზე გამოკვლეულ მტკიცებულებათა

ერთობლიობის შეფასებით, ამიტომ მოსამართლე „ვალდებულია“ კონსტიტუციის 31 მუხლის 7-ე პუნქტის შესაბამისად, მოსამართლე „ვალდებული“ (და არა „უფლებამოსილი“) უნდა იყოს და კონსტიტუციის თანახმად განაჩენის გამოტანისას მტკიცებულებათა ერთობლიობით იხელმძღვანელოს, ხოლო „უფლებამოსილება“ გულისხმობს, რომ უფლება აქვს და ან შეასრულებს და ან არა, შესაბამისად არაკონსტიტუციურია საქართველოს კონსტიტუციის 31 მუხლის 7-ე პუნქტთან მიმართებით სსს კოდექსის 261 - ე მუხლის მე-7 ნაწილი .

საქართველოს კონსტიტუციის 31 მუხლის 7-ე პუნქტით განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რაც გულისხმობს, რომ თუ არ არის მტკიცებულებათა ერთობლიობა არ დადგება გამამტყუნებელი განაჩენი, რაც უნდა გააკონტროლოს მოსამართლემ, რადგან კონსტიტუციის ამ შინაარსზე მაღლა დგომის უფლება არ აქვს არც ნაფიც მსაჯულს, არც მოსამართლეს და არცერთ ჩინოვნიკს ქვეყანაში!.

ასევე კანონმდებელმა ისიც განსაზღვრა, რომ დაუშვა ისეთი მოცემულობაც, რომ პირველი ინსტანციის მოსამართლესაც რომ მიეღო უკანონო განაჩენი კონსტიტუციის ზემოაღნიშნულ მუხლთან შეუსაბამო და არ გაეუქმებინა ნაფიც მსაჯულთა უკანონო, უსაფუძვლო ვერდიქტი, ამისთვის სრულად სამართლიანად შექმნა გასაჩივრების მექანიზმი სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 ნაწილის „ე“ ქვეპუნქტი, სადაც სააპელაციო სასამართლოს დაევალა რომ იმსჯელოს და გააუქმოს პირველი ინსპანციის მოსამართლის ის არაკონსტიტუციური გადაწყვეტილება, სადაც მოსამართლე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს, მაგალითად ისეთ შემთხვევაში, როცა ე) სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს. მაგალითად ისეთ შემთხვევაში, როცა სსს კოდექსის 13-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით :“„გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას.“, ასევე

სსს კოდექსის 82-ე მუხლის მე-3 პუქნტის თანახმად: „3. გამამტყუნებელი განაჩენით პირის დამნაშავედ ცნობისათვის საჭიროა გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობა.“

სსს კოდექსის 169-ე მუხლის მე-3 პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტით: „ბ) ბრალდების ფორმულირება – ინკრიმინირებული ქმედების აღწერა, მისი ჩადენის ადგილის, დროის,ხერხის, საშუალების, იარაღის, აგრეთვე ამ ქმედებით გამოწვეული შედეგის მითითებით;

სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით: „დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს;“ ამავე მუხლის მე-4 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტით:“...ყოველგვარი გონივრული ეჭვი ბრალდებულის სასარგებლოდ წყდება, ...“

სსს კოდექსის 259-ე მუხლის მე-2 პუნქტით: “2. სასამართლოს განაჩენი კანონიერია, თუ იგი გამოტანილია

საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, ...“ ამავე მუხლის მე-3 პუნქტით: „3. სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს.„

სსს კოდექსის 273-ე მუხლის პირველი პუნქტით:“1. გამამტყუნებელი განაჩენის აღწერილობით-სამოტივაციო ნაწილი უნდა შეიცავდეს იმ დანაშაულებრივი ქმედების აღწერას, რომელიც სასამართლომ დადგენილად ცნო. ამასთანავე, განაჩენში მითითებული უნდა იყოს მისი ჩადენის ადგილი, დრო და ხერხი, ბრალის ფორმა, დანაშაულის მოტივი, მიზანი და შედეგი. განაჩენში

მითითებული უნდა იყოს აგრეთვე მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა, და მოტივი, რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე.„

ანუ ნაფიც მსაჯულთა ვერდიქტს კანონმდებელმა რევიზიისთვის დაუნიშნა სასამართლოს 2 ინსტანცია სამსჯელოდ, დასასაბუთებლად და განსახილველად, პირველი ინსტანციის მოსამართლე და შემდგომ გასაჩივრების მექანიზმით საკასაციო სარჩელის განმხილველი მოსამართლეები! მოგეხსენებათ ნაფიცი მსაჯული არ ასაბუთებს თავის ვერდიქტს! არც არავინ არ მოვითხოვთ მსაჯულისგან რაიმეს დასაბუტებას, მაგრამ მოსამართლე არის ვალდებული პირველ ინსტანციაშიც სსსკ 271-ე მუხლის 7 ნაწილის თანახმად და შემდგომ საკასაციო ინსტანციაშიც სსსკ 266 მუხლის 2 ნაწილის „ე“ ქვეპუნქტის თანახმად მოსამართლე უნდა იყოს კანონით ვალდებული იმსჯელოს და დაასაბუთოს თავისი ნებისმიერი გადაწყვეტილება, განჩინებაც, განაჩენიც და შუამდგომლობის გადაწყვეტაც მოსამართლის მიერ უნდა იყოს დასაბუთებული, და მხოლოდ ამ შემთხვევაშია კანონიერი სასამართლოს განაჩენი, რაც არის სწორედ სსსკ 259 მუხლის პირველი, მე-2 და მე-3 ნაწილის მოთხოვნაც (მუხლი 259. სასამართლოს განაჩენის კანონიერება, დასაბუთებულობა და სამართლიანობა

1. სასამართლოს განაჩენი უნდა იყოს კანონიერი, დასაბუთებული და სამართლიანი.

2. სასამართლოს განაჩენი კანონიერია, თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, რომელთა ნორმებიც გამოყენებული იყო სისხლის სამართლის პროცესში.

3. სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს. )

სსს კოდექსის ეს ორი მუხლი (მუხლი 259, 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი , 266 -ე მუხლის 2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი) კანონმდებელმა იმისთვის დაწერა, რომ კონსტიტუციის დათქმა არ დაერღვია არც მოსამართლეს და არც ნაფიც მსაჯულთა ვერდიქტით , რადგან კონსტიტუციით მოსამართლე ვალდებულია იყოს უზენაესი მსაჯული და კონსტიტუციის უზენაესი პრინციპების დამცველი იმ შინაარსის, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს− უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ. ანუ საქართველოს კონსტიტუციის 31 მუხლის მე-7 პუნქტით, არც ერთი ადამიანის მსჯავრდება არ შეიძლება უტყუარ მტკიცებულებათა შეთანხმებულ ერთობლიობის გარეშე, და რომ მოსამართლე ვალდებული უნდა იყოს (და არა უფლებამოსილი , ან გამოიყენოს თავისი უფლება ან/და არა) საქართველოს კონსტიტუციით მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე ვინმეს მსჯავრი დაადოს , რაც უკანონო და არაკონსტიტუციურია!

მოცემულ სარჩელში ჩვენი მოთხოვნაა, რომ საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი და სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მრ-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, ვინაიდან ეს ორი მუხლი იძლევა იმის საშუალებას, რომ მოსამართლე მოიქცეს თვითმენურად, მიკერძოებით და ბოროტად გამოიყენოს თავისი თანამდებობა! იხელმძღვანელოს ორმაგი სტანდარტით, მიკერძოებით და თავისებური ინტერპრეტაცია მისცეს კანონს ( 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი , 266 -ე მუხლის 2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი), რაც წინააღმდეგობაში მოდის საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან, რომ არც ერთი ადამიანის მიმართ არ შეიძლება გამოტანილი იყოს ისეთი განაჩენი, (არ შეიძლება ადამიანის მსჯავრდება), უტყუარ მტკიცებულებათა შეთანხმებულ ერთობლიობათა გარეშე. შესაბანმისად სსს კოდექსის საქართველოს კონსტიტუციითს 31-მუხლის 7 პუნქტის გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს − უტყუარ მტკიცებულებებს! შესაბამისად . სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი და სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუქნტის „ე“ ქვეპუნქტი ეწინააღმდეგება საქ. კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე- 7 პუნქტის იმპერატიულ მოთხოვნებს - გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს − უტყუარ მტკიცებულებებს! და რომელია ეს „უტყუარი მტკიცებულებები“ მოსამართლე ვალდებული უნდა იყოს, რომ დაასაბუთოს მის მიერ გამოტანილ გამამტყუნებელ განაჩენში, რათა ბრალდებულმა იცოდეს და გაიდოს თუ რისთვის დაედო მსჯავრი! (“Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010).

სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი ს და სსს კოდექსის 266 -ე მუხლის მე-2 პუქნტის „ე“ ქვეპუნქტების არაკონსტიტუციურობის გამო, ეს მუხლები აძლევს და მისცა შესაძლებლობა მოსამართლეებს 2015 -2016 წლებში საშუალება მტკიცებულებების გარეშე, უდანაშაულოს, არაკონსტიტუციურად, გ ასაჩივრებული კანონის თვითნებური და უსამართლო გამოყენებით, უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, უკანონო და დაუსაბუთებელი, არაკონსტიტუციური განაჩენი გამოეტანა და უდანაშაულო ადამიანი პოლიტპატიმრობაში ჰყოლოდა გიორგი ოქროპირიძე! შესაბამისად, ამ საქმეში გამოვლინდა სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი ს და სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუქნტის „ე“ ქვეპუნქტების არაკონსტიტუციურობა და შეუსაბამობა საქართველოს კონსტიტუციის 31 -ე მუხლის მე-7 პუნქტთან, რითაც იკრძალება გამამტყუნებელი განაჩენით ადამიანის მსჯავრდება მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე!

შესაბამისად მოსამართლე „ვალდებული“ უნდა იყოს და არა „უფლებამოსილი“ , რომ გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.

ამ ყოველივედან გამომდინარე, ჩვენი სასარჩელო მოთხოვნაა, რომ საკონსტიტუციო სასამართლოს დიდმა პლენუმმა განიხილოს დასაბუთებული სარჩელი და არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 7 პუნქტთან მიმარტებით სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი და სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუქნტის „ე“ ქვეპუნქტი. სასამართლომ უნდა იმსჯელოს და დაასაბუთოს ამ ორ მუხლზე ვერდიქტის გაუქმების საფუძვლები, რომ მოსამართლე „ვალდებული“ უნდა იყოს და არა „უფლებამოსილი“, რომ მოსამართლე ვალდებული იყოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება თუ რომელი მტკიცებულებ ათა ერთობლიობით სარგებლობდა გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანის დროს და რომელი მტკიცებულება მიემართებოდა მსჯავრდებულისადმი (“Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010). საკონსტიტუციო სასამართლომ მკაფიო განმარტება გააკეთოს მოსამართლის ვალდებულებაზე, რადგან სსს კოდექსის არაერთი მუხლის მოთხოვნაა, რომ არსებობდეს დამაჯერებელ, ერთმანეთთან შეთანხმებული მტკიცებულებათა ერთობლიობა, რომელიც დაადასტურებს გონივრულ ეჭვს მიღმა პირის ბრალეულობას (სსს კოდექსის 13-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით :“„გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას.“).

ასევე, უნდა არსებობდეს გამამტყუნებელი განაჩენისთვის და პირის დამნაშავედ ცნობისთვის აუცცილებელია გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობა (სსს კოდექსის 82-ე მუხლის მე-3 პუნქტის თანახმად: „3. გამამტყუნებელი განაჩენით პირის დამნაშავედ ცნობისათვის საჭიროა გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობა.“)

სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით: „დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს;“ ამავე მუხლის მე-4 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტით:“...ყოველგვარი გონივრული ეჭვი ბრალდებულის სასარგებლოდ წყდება, ...“

ასევე, განაჩენი მაშინ არის კანონიერი თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის კანონის და კოდექსის მოთხოვნათა დაცვით, ასევე სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებული უნდა იყოს და ეფუძნებოდეს.... მტკიცებულებათა ერთობლიობას, ასევე მოსამართლის მიერ გამოტანილი განაჩენი სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს. (სსს კოდექსის 259-ე მუხლის მე-2 პუნქტით: “2. სასამართლოს განაჩენი კანონიერია, თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, ...“ ამავე მუხლის მე -3 პუნქტით: „3. სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს.“)

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ვინაიდან ვთლით, რომ საკონსტიტუციო სასამართლომ სსსკ 261-ე მუხლის მე- 7 პუნქტი და სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუქნტის „ე“ ქვეპუნქტი არაკონსტიტუციურია საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 7 პუნქტთან მიმართებით, რადგან მოსამართლე „ვალდებული უნდა იყოს“ და არა „უფლებამოსილი“ მისი ნებით, რაც თვითნებობას არ გამორიცხავს, საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ უნდა იქნეს განმარტებული მოსამართლის ვალდებულება , რომ მოსამართლემ უნდა გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. ამიტომ მოსამართლემ უნდა დაასაბუთოს და გასაგებად იმსჯელოს მის მიერ გამოტანილი გადაწყვეტილება თუ რომელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას ეფუძნება მის მიერ გამოტანილი გადაწყვეტილება, რატა შემდეგ ისნტანციაში ბრალდებულს ჰქონდეს სამართლიანად მიმართოს შემდგომ ინსტანციას და ჰქონდეს სამართლიანად მიმართვის გასაჩივრების უფლება, რათა იდაოს და გამოიკვლიოს თუ რომელი მტკიცებულებების საფუძველზე მოხდა მისი დამნაშავედ ცნობა, მოსამართლის გადაწყვეტილება გასაგები უნდა იყოს ბრალდებულისთვის, თუ რატომ ცნეს იგი დამნაშავედ და რომელი მტკიცებულება მიემართებოდა მის წინააღმდეგ, ან არსებობდა თუ არა საერთოს რაიმე მტკიცებულება მისი დამნაშავედ ცნობისთვის. ბრალდებულს აქვს უფლება დასაბუთებულ განაჩენზე თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. საკონსტიტუციო სასამართლომ უნდა იმსჯელოს მოსამართლის „ვალდებულებაზე“ სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის და სსს კოდექსის 266 -ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის არაკონსტიტუციურობაზეე საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 7 პუნქტთან მიმართებით, რაც იქნება ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის სასამართლოს მე-6 მუხლთან შესაბამისი, რაზეც ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის სასამართლოს მიერ

გამოტანილია პრეცედენტული გადაწყვეტილება “Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010“ .

ამ ორი გასაჩივრებული მუხლის კონსტიტუციასთან, ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის სასამართლოს მე-6 მუხლთან და მიერ გამოტანილია პრეცედენტული გადაწყვეტილებასთან “Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010“ შესაბამისობაში მოყვანა არის ჩვენი მოთხოვნა საკონსტიტუციო სასამართლოს მოსამართლეებთან, მოსამართლეს არ უნდა შეეძლოს ამ მუხლების (სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის და სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის ) თანახმად ბრალდებულის დამნაშავედ ცნობა თუ ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. ვინაიდან არსებობს სტანდარტი, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას. სასამართლოს განაჩენი მაშინ არის კანონიერი, თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, . სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს. და თუ მოსამართლე ამ სტანდარტებით იხილავს საქმეს, მოსამართლეს არ აქვს უფლება გაამტყუნოს ბრალდებული და ცნოს დამნაშავედ, ხოლო იმ შემთხვევაში თუ ცნობს დამნაშავედ და თუ ნაფიცი მსაჯული არ ითვალისწინებს სსს კოდექსის სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მოთხოვნებს (მე-4 პუნქტის „გ“ „დ“ „ვ“ ქვეპუნქტით: გ) უდანაშაულობის პრეზუმფციის ცნებას, იმ გარემოებას, რომ ყოველგვარი გონივრული ეჭვი ბრალდებულის სასარგებლოდ წყდება, აგრეთვე გონივრულ ეჭვს მიღმა სტანდარტის შინაარსს;

დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს ვ) რომ ვერდიქტი უნდა ემყარებოდეს მხოლოდ სასამართლო პროცესის დროს გამოკვლეულ მტკიცებულებებს, რომ არც ერთი მტკიცებულება არ უნდა იქნეს მიღებული მხედველობაში სხვისი მითითებით, რომ ვერდიქტი არ უნდა იქნეს გამოტანილი ვარაუდის საფუძველზე ან დაუშვებელ მტკიცებულებათა გამოყენებით; ...) ,და ყოველგვარი მტკიცებულების გარეშე ცნობს ბრალდებულს დამნაშავედ, რასაც მოსამართლის მიერ გამოტანილი განაჩენით (ნაფიც მსაჯულთა გარეშე) ბრალდებულს დამნაშავედ ვერ ცნობდა მტკიცებულებების ერთობლიობის შეფასების სტანდარტით, ამიტომ ვითხოვთ, საკონსტიტუციო სასამართლომ იმსჯელოს სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის პირველი წინადადებისა და სიტყვა „უფლებამოსილია“-ს არაკონსტიტუციურობაზე (სსს კოდექსის 261 მუხლის მე-7 პუნქტის თანახმად: „7. სხდომის თავმჯდომარე უფლებამოსილია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. . . . . . . . . რაც წინააღმდეგობაში არის საქართველოს კონსტიტუციის 31 მუხლის მე-7 პუნქტთან (ახალი რედაქციით) (1.საქართველოს კონსტიტუციის მე-31 მუხლის მე-7 პუნქტის თანახმად, „7. დადგენილება ბრალდებულის სახით პირის პასუხისგებაში მიცემის შესახებ უნდა ემყარებოდეს დასაბუთებულ ვარაუდს, ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“ ), ვინაიდან ადამიანის მსჯავრდება არის უკანონო უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, გონივრულ ეჭვს მიღმა შეთანხმებული დამაჯერებელი მტკიცებულებათა ერთობლიობით უნდა დასტურდებოდეს ბრალდებულის დამნაშავეობა“ და მხოლოდ ესეთ შემთხვევაში ადამიანის მსჯავრდება კონსტიტუციის თანახმად არის კანონიერი და კონსტიტუციური, ხოლო წინააღმდეგ შემთხვევაში - არაკონსტიტუციურია!

სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულებისთვის სხდომის თავმჯდომარე უნდა იყოს „ვალდებული“ , და არა სიტყვა - „უფლებამოსილი“, რაც მოსამართლის თვითნებობას , მიკერძოებას არ გამორიცხავს, გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.

კონსტიტუციის თანახმად სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილში უნდა იყოს ნაცვლად არაკონსტიტუციური სიტყვისა „უფლებამოსილი“, უნდა იყოს სიტყა „ვალდებული“, ამიტომ საკონსტიტუციო სასამართლომ უნდა გააკეთოს განმარტება, რომ მოსამართლეს არ მიეცეს თვითნებობის საშუალება და არ მოახდინოს ორმაგი ინტერპრეტაციით ისე აუაროს გვერდი დასაბუთებას, მტკიცებულებათა აშკარა ერთობლიობის გარეშე გამოტანილ ვერდიქტს (მოსამართლის ნებაზე არ უნდა იყოს დამოკიდებული მართლმსაჯულების აღსრულება), რაც შესაძლებელს ხდის რომ ადამიანი ბრალდებულის მიმართ გამოტანილი იქნას არაკონსტიტუციური განაჩენი, და მტკიცებულებების ერთობლიობის გარეშე ადამიანი ამყოფოს უკანონო, არაკონსტიტუციურ პატიმრობაში არაკონსტიტუციური განაჩენით. ამიტომ აუცილებელია სასამართლომ იმსჯელოს და სსსკ კოდექსის 261 მუხლის მე-7 პუნქტშისიტყვა „უფლებამოსილია“ გაუქმდეს და შეიცვალოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის სესაბამისად სიტყვა „ვალდებულია“-თი, განმარტება გაკეთდეს ვრცელი, მკაფიო, ცხადი. მოსამართლე „ვალდებულია“ როდესაც გაამამტყუნებელი ვერდიქტი ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას და უსაფუძვლოა, მან უნდა გააუქმოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი , ასევე დაევალოს დასაბუთება, რასაც მოსამართლეს ავალდებულებს სსს კოდექსის 259 მუხლი, რომლის თანახმად სასამართლოს განაჩენი უნდა იყოს კანონიერი, დასაბუთებული და სამართლიანი, ხოლო კანონიერია თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, ა ს ე ვ ე სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებული უნდა იყოს, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. ასევე, სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს.

ასევე ვთხოვთ საკონსტიტუციო სასამართლოს გააკეთოს მკაფიო და ცხადი განმარტება სსს კოდექსის 261 მუხლის მე-7 პუნქტში სიტყვისა „უსაფუძვლო“-ს ნაწილში და არაკონსტიტუციურად ცნოს, მაგალითად ისეთ შემთხვევაში როდესაც ვერდიქტი გამამტყუნებელი არის წინააღმდეგობაში ბრალდების ფორმულირებასთან, ასევე წინააღმდეგობაშია ბრალდების ვერსიასთან , ასევე წინაღმდეგობაშია მტკიცებულებათა შეთანხმებულ ერთობლიობასთან, ამ შემთხვევაში პირველი ინსტანციის მოსამართლემ ვალდებულია მოახდინოს რევიზია მტკიცებულებათა ერთობლიობის, დაასაბუთოს თუ რა მტკიცებულებების ერთობლიობით გამოაქვს განაჩენი და უტყუარ მტკიცებულებათა არარსებობის პირობებში გააუქმოს ვერდიქტი! უნდა მოხდეს სიტყვის „უფლებამოსილების“ შინაარსობრივი დაზუსტება (რაც ნებელობაა, თვითნებობაა) , ასევე სიტყვა „უფლებამოსილების“ არაკონსტიტუციურად ცნობა და სიტყვა „ვალდებულება“ -თი ჩანაცვლება, რადგან კონსტიტუციაის დათქმას შეესაბამება, რათა არც ერთ მოსამართლეს არ მიეცეს მისეულად და თვითნებურად განმარტოს ან არ განმარტოს და დაუსაბუთებლად, უკანონოდ, დატოვოს ადამიანი არაკონსტიტუციურ პატიმრობაში მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე!

2. ასევე სსსკ 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი იქნეს ცნობილი არაკონსტიტუციურად და შინაარსში გაკეთდეს განმარტება და მეტი სიცხადე შეიტანოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მსჯელობამ ვრცელი მკაფიო დასაბუთებით შინაარსში, ვინაიდან „ე“ ქვეპუნქტში წერია, რომ ვინაიდან სხდომის თავმჯდომარე - პირველი ინსტანციის მოსამართლე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს, სააპელაციო სასამართლომ საქმე ხელახალი განხილვისათვის გადაეცემა ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს

ახალ შემადგენლობას. ეს აბზაცი საჭიროებს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ არაკონსტიტუციურად ცნობას, ვრცელი და მკაფიო განმარტების გაკეთებას და მეტი სიცხადის შეტანას და დაკონკრეტებას, ვინაიდან „ე“ ქვეპუნქტის ნორმატიული შინაარსი იძლევა იმის შესაძლებლობას, რომ მოსამართლემ თვითნებობა და თავისეული ინტერპრეტაცია არ მისცეს , რომ მოსამართლეებმა მიიღონ ანტიკონსტიტუციური გადაწყვეტილება და გვერდი აუარონ კოდექსის და კონსტიტუციის იმ დათქმას, რომ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე დაუშვან ადამიანი გამამტყუნებელი განაცენით მსჯავრდება. ვთხოვთ სასამართოს სსსკ 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტში „კოდექსის დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტის“ მცნება განიმარტოს და ცხადად, დაზუსტებული განმარტებით განივრცოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ, რაც აღარ მისცემს სააპელაციო სასამართლოს თვითნებობის უფლებას. შესაბამისად ვთვლი, რომ უნდა საკონსტიტუციო სასამართლომ იმსჯელოს და განმარტოს „კოდექსის დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტად“ თუ რა ითვლება, ითვლება ის მოცემულობა როდესაც საქმეზე არ იყო მტკიცებულებათა ერთობლიობის ის სტანდარტი, სადაც გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ, დამაჯამებელი მტკიცებულებების სტანდარტი არ იყო საქმეში ,რომელიც ნეიტრალურ ადამიანს დაარწმუნებდა განსასჯელის ბრალეულობაში, ანუ გასაჩივრების პრინციპი, კანონი, პრეცედენტული სამართლით მოთხოვნა, რომ ბრალდებულს მიეცეს გასაჩივრების უფლება, გამოარკვიოს თუ რის და რომელი მტკიცებულებულების საფუძველზე ცნეს დამნაშავედ - ბრალეულად, და რომელი მტკიცებულება მიემართა მის წინააღმდეგ, ამის უფლება უნდა მიეცეს ბრალდებულს საკასაციო საჩივრით, ასევე სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლეებს უნდა დაევალოთ დაასაბუთონ და იმსჯელონ საქმეში რომელი მტკიცებულებათა ერთობლიობა იძლეოდა იმის საფუძველს, რომ ადამიანი იმყოფებოდეს გამამტყუნებული განაჩენით მსჯავრდებულად, ასევე სააპელაციო სასამართლომ უნდა დაასაბუთოს, რევიზია გაუკეთოს პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილებას, სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის თანახმად თუ რის საფუძველზე (რომელი მტკიცებულებების ერთობლიობით) დაეყრდნო გამამტყუნებელ ვერდიქტს, რომელი მტკიცებულება აძლევდა ამის საფუძველს და ასეთი ვერდიქტი იყო თუ არა შესაბამისობაში სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტთან, რომლის თანახმად:„გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს;“ კოდექსის 266-ე მუხლის მე- ნაწილის „ე“ ქვეპუნქტიც უნდა შესაბამისობაში იყოს საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან, რომლის თანახმად:

„7. დადგენილება ბრალდებულის სახით პირის პასუხისგებაში მიცემის შესახებ უნდა ემყარებოდეს დასაბუთებულ ვარაუდს, ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“ შესაბამისად სააპელაციო სასამართლომ უნდა შეაფასოს პირველი ინსტანციის სასამართლოს განხილვისას, საქმესი არსებულ მტკიცებულებებს და სააპელაციო სასამართლოს მიერ გამოტანილი გადაწყვეტილება უნდა დასაბუთდეს თუ რომელ მტკიცებულებათა ერთობლიობაზე დაყრდნობით იქნა გამოტანილი ვერდიქტი, განაჩენი , არსებობდა თუ არა საქმეში უტყუარი მტკიცებულებები, რომელიც დაადასტურებდა ბრალდებულის დამნასავეობას. შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლომ უნდა დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, საქმეში არსებოვდა თუ არა მტკიცებულებათა ერთობლიობა ბრალეულობის დასადასტურებლად ან უარსაყოფად, და თუ გამამტყუნებელი არ ეფუძნება უტყუარ მტკიცებულებებს, მათ ერთობლიობას, მაშინ ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დასტურდება კანონით დადგენილი წესით უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ და სააპელაციო სასამართლომ უნდა შეცვალოს/გააუქმოს გამამტყუნებელი განაჩენი, მხოლოდ დასაბუთების საფუძველზე, რაც იქნება კონსტიტუციური და კანონიერ.

სააპელაციო საჩივარი შეტანილი სსსკ 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტში „კოდექსის დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტი“ უნდა განიმარტოს, დასაბუთდეს, მოვიდეს შესაბამისობაში კონსტიტუციასთან და არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი, რადგან უნდა შეფასდეს, დასაბუთდეს არსებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობა და რამდენად სამართლიანი გადაწყვეტილება იქნა მიღებული პირველი ინსტანციის მიერ, რამდენად სამართლიანია მსჯავრდება მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, რაც დემოკრატიული წესწყობილების უმთავრესი დათქმაა თანამედროვე სამართლის ისტორიაში ამიტომ სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე- ნაწილის „ე“ ქვეპუნქტი საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით არაკონსტიტუციურია.

ზემოაღნიშნულის დამატებით დასასაბუთებლად, კონკრეტული და სამართლებრივი გარემოებების სასარჩელო დასაბუთებისთვის, რომ სსს კოდექსის 261 მუხლის მე-7 პუნქტი და სსს კოდექსის 266 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი არის არაკონსტიტუციური შინაარსის და ნორმატიული სიტყვა „უფლებამოსილი“ (უნდა იყოს „ვალდებული“) და „კოდექსის დარღვევით გამოტანილი ვრდიქტი“ საჭიროებს ანტიკონსტიტუციურად ცნობას და საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ განმარტების გაკეტებას, ვინაიდან პირველი ინსტანციის მიერ და საკასაციო სასამართლოს მოსამართლეებს ეძლევათ იმის საშუალება, რომ ანტიკონსტიტუციურად მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე ადამიანს ამყოფებენ ანტიკონსტიტუციურ პატიმრობაში თვითნებურად, უფლებამოსილების ბოროტად გამოყენებით, პოლიტიკური დაკვეთის შესასრულებლად, დაუსაბუტებლად მსჯელობის გარეშე მოსარჩელეს არ ეძლევა შემდგომ ინსტანციაში გასაჩივრების ეფექტური საშუალება, მოსარჩელეს არ ეძლევა შემდგომ ინსტანციაში გამოკვლევის და მსჯელობის საშუალება თუ რომელი მტკიცებულების საფუძველზე ცნეს იგი დამნაშავედ, ვინაიდან გასაჩივრებული მუხლების (სსს კოდექსის 261 მუხლის მე-7 პუნქტი და სსს კოდექსის 266 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი) ნორმატიული შინარსის შეუსაბამობა საქართველოს კონსტიტუციასთან, რათა არ მიეცეს მოსამართლეებს თავის მხრივ თვითნებობა და არ მიეცეს ანტიკონსტიტუციური ინტერპრეტაციის საშუალება, რაც უნდა იყოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ განსამარტი.

სამართლიანი სასამართლოს უზრუნველსაყოფად, სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსში მოიძებნება არაერთი მუხლი, რაც პირდაპირ ავალდებულებს მოსამართლეს საპროცესო მოქმედებების შესრულებას.

კერძოდ, საკოსტიტუციო სასამართლოსთვის რომ იყოს და მარტივად აღქმადი ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს წინაშე კონსტიტუციასთან შეუსაბამო ამ სარჩელის სამართლებრივი და ფაქტობრივი გარემოებები, ამ საკონსტიტუციო სარჩელის დასასაბუტებლად ფაქტობრივ გარემოებებს განგიმარტავთ, საქართველოში არის უდანაშაულო პოლიტპატიმარი გიორგი ოქროპირიძე 2014 წლის 05 სექტემბრიდან ანტიკონსტიტუციურ პოლიტპატიმრობაში, მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, კანონით და კონსტიტუციით გამართლებულია, თუმცა ვინაიდან პოლიტიკური მთავრობის მინისტრების დაკვეთით არის პოლიტპატიმრობაში თვით უკანონო ნაფიც მსაჯულთა დანაშაულებრივი არალეგიტიმური კრიმინალური შემადგენლობის მიერ, პოლიტპატიმარს რომელსაც აბრალებდნენ დანაშაულს, სადაც დანაშაულის ადგილზეც არ ყოფილა იმ დროს (ვერ იქნა წარმოდგენილი ვერც ერთი ნეიტრალური მტკიცებულება), ბრალად დაედო განზრახი მკვლელობა. ბრალდების ფორმულირება იყო სამი ასპექტისგან შედგენილი, რომ თითქოს „გიორგი ოქროპირიძეს ჰქონდა იარაღი, ქუჩაში სეირნობისას შენიშნა თავისი ნაცნობი ლაშა მახარაძე, გადმოვიდა მანქანიდან, ამოიღო შარვლიდან იარაღი და ესროლა ამ პიროვნებას, რის შედეგადაც ამ იარაღიდან ნასროლი ტყვიებით მიყენებული დაზიანებით გარდაიცვალა ლ.მ.“ ეს ბრალდების ფორმულირება არის კოპიფეისტით გადმოტანილი, ანალოგი ერთ-ერთი მოწმის (ცრუ) ჩვენების, რომელიც არის ამ ბრალდების საქმეში ერთადერთი მოწმე ვლადიმერ ბერძენიშვილი. ამის მერე მოწმემ 3- ჯერ შეცვალა ჩვენება ბრალდების სასიკეთოდ. გამქრალია ყველა ვიდეოკამერების ჩანაწერები, რაც იყო ახლო ტერიტორიაზე, რაც ნეიტრალური მტკიცებულება იქნებოდა. სინამდვილეში გ.ოქროპირიძე საერთოდ არ იმყოფებოდა დანაშაულის ადგილას. ეს ცრუ მოწმე ვლადიმერ ბერძენიშვილი არის იმდროინდელი პრემიერ მინისტრის და შსს მინისტრის ა.ჭიკაიძის ახლო ნათესავი, რომელიც არის კრიმინალური ქმედების ჩამდენი, რომელსაც შემდეგ დააწერინეს 5-ჯერ ურთიერთსაწინააღმდეგო ცრუ ჩვენებები,სადაც მის მიერ ჩადენილ დანაშაულს აბრალებს გ.ოქროპირიძეს, ეს ვლადიმერ ბერძენიშვილის ჩვენება იყო წინააღმდეგობაში ყველა სხვა მოწმეთა ჩვენებებთან ყველა ექსპერტიზის დასკვნებთან და ყველა ყველა ფაქტობრივ გარემოებებთან იყო წინააღმდეგობაში, რაც არასანდო მტკიცებულებად უნდა შეფასებულიყო. ბრალდების ფორმულირება გადაწერილია და ამ ცრუ მოწმის ჩვენების შინაარსში, სხვა არც ერთი მტკიცებულება არ არსებობს გ.ოქროპირიძის წინააღმდეგ, პირიქით უმთითებს, რომ გ.ოქროპირიძეს არანაირი შემხებლობა არ ჰქონდა ამ ფაქტთან, და რომ იარაღი არ ჰქონია იმ დღეს, რადც მტკიცებულებებით დადასტურდა. სამართლებრივად, ვ.ბერძენიშვილის ხუთჯერ შეცვლილი ჩვენებები (გამოძიების და სასამართლოს დროს) არ იყო სანდო და სარწმუნო, რადგან ყველა ერთმანეთის ურთიერთსაწინააღმდეგოა. შესაბამისად სს საქმეში არ იყო არც ერთი მტკიცებულება გ.ოქროპირიძის წინააღმდეგ მინიმალური სტანდარტებით, რომ იგი დაეკავებინათ. შესაბამისად, უდანაშაულო ადამიანს, პატიოსან სპორტსმენს, იურისტს გიორგი ოქროპირიძეს შეუფარდეს ჯერ უკანონოდ წინასწარი პატიმრობა ყოველგვარი მტკიცებულების გარეშე, უსამართლოდ. ამიტომ გ.ოქროპირიძე იძულებული გახდა, რომ ნაფიც მსაჯულთა სასამართლო აერჩია, ვინაიდან მოსამართლეები მას დაუსაბუთებლად და უკანონოდ, არ უშვებდნენ პატიმრობიდან. პირველ ნაფიც მსაჯულთა შემადგენლობაში, რომელთა სასამართლო განხილვები მიმდინარეობდა 2015 წლის მაისის თვეში, მის შემადგენლობაში იყვნენ 2 ჩანერგილი დამნაშავე აგენტი მსაჯული, იმდროინდელი იუსტიციის მინისტრის თ.წულუკიანის იმჟამინდელი მთავარი პროკურორის მოადგილის ი.შოთაძის მიერ (განაცხადეს რომ ერთი ხმა დააკლდათ გამამტყუნებელი ვერდიქტისთვის...), რაც პირველი შემადგენლობის მიერ ვერდიქტის ვერ მიღების მერე საჯაროდ ტელევიზიებით აქვს ნაღიარები მინისტრს, რომ მან იცოდა თუ ვინ რომელ ვერდიქტს მისცა ხმა... რაზეც 2015 წლის 09 ივნისიდან მიმდინარეობს გამოძიება სსს კოდექსის სამართალწარმოების განხორციელებაზე ზეგავლენის მიზნით ნაფიცი მსაჯულის საქმიანობაში შესაძლო უკანონო ჩარევისა და ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს თათბირისა და კენჭისყრის საიდუმლოების დარღვევის ფაქტზე, დანაშაული გათვალისწინებული სისხლის სამართლის კოდექსის 3671 და 264 მუხლის 21 ნაწილით. (იხ. დანართი) ამ უპრეცედენტო დანაშაულმა საჯარო მოხელის მხრიდან, გამოიწვია ის რომ ჩანერგილმა ნაფიცმა მსაჯულებმა მოახდინეს ზეწოლა სხვა მსაჯულებზე, რომლებოც დარწმუნდნენ გ.ოქროპირიძის უდანაშაულობაში სასამართლო პროცესზე განხილული და მოსმენილი მოწმეების ჩვენებების სამართლიანი შეფასებით, რომ გ.ოქროპირიძე იყო უდანაშაულო და ამ ჩანერგილების მხრიდან ზეწოლით სხვა მსაჯულებზე ხმები გაიყო იმ რაოდენობით, რომ გიორგი ოქროპირიძის მიმართ პირველად საქართველოი ვერდიქტი ვერ იქნა გამოტანილი, გამამართლებელი ვერდიქტისთვის 8 ხმა ვერ მოგროვდა და დაინიშნა ნაფიც მსაჯულთა ხელახალი შერჩევის სხდომები, რადგამ 2015 წლის 05 ივნისს ვერდიქტი ვერ იქნა მიღებული. (იხ. დანართი)

აღსანიშნავია, რომ სასამართლომ და მოსამართლემ არ გაითვალისწინა საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 22 იანვრის №1/1/548 – ვებგვერდი, 04.02.2015წ. გადაწყვეტილება ირიბ მოწმეებთან მიმართებით. მან უარი თქვა საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების აღსრულებაზეც.

ვინაიდან ქვეყანაში კონსტიტუციური მართლწესრიგია ქვეყანაში მოშლილი და მაღალი პოლიტიკური თანამდებობის პირნი თ.წულუკიანი და ი.შოთაძე თავიანთ თავს ხომ არ დააპატიმრებდნენ მათ წინააღმდეგ მიმდინარე გამოძიებაზე, ხელისუფლების ყველა შტოს დაკვეთით უკანონოდ და ანტიკონსტიტუციურად ჩაიდინეს დანაშაული და უკანონოდ დატოვეს გ.ოქროპირიძე პოლიტპატიმრობაში. 2015 წლის 05 ივნისს ვვერდიქტი ვერ იქნა გამოტანილი, 2015 წლის 12 ივნისს გ.ოქროპირიძე თანისუფლდებოდა 9-თვიანი წინასწარი პატიმრობიდან. უპრეცედენტო ზეწოლები განახორციელა ხელისუფლებამ და ყოველგვარი საფუძვლისა და მტკიცებულების გარეშე, რომ არ გამოეშვათ გ.ოქროპირიძე უკანონო პატიმრობიდან 2015 წლის 09 ივნისს წაუყენა ახალი ბრალი 9 თვის წინ სახალხო დამცველისთვის წამებაზე ინფორმაციის მიწოდებაზე, კერძოდ სახალხო დამცველისათვის მიწოდებულ ინფორმაციაზე 2014 წლის 22 სექტემბერს ბათუმის N3 ციხეში გ.ოქროპირიძის მიმართ ციხის თანამშრომელთა მხრიდან დაკვეთით, განხორციელებული წამების ფაქტზე, რომლებიც მოითხოვდნენ მისგან ცრუ ჩვენების მიცემას და საკუთარ თავზე დანაშაულის აღიარებას, ცრუ ჩვენებისა და ცრუ დასმენის მუხლებით. აღნიშნული ემსახურებოდა მხოლოდ იმ მიზანს, რომ ნაფიც მსაჯულა ახალი შემადგენლობის წინაშე გ.ოქროპირიძე ყოფილიყო პატიმრის სტატუსით და არა თავისუფლებიდან მისულიყო სასამართლო პროცესებზე და დაემტკიცებინა თავისი უდანაშაულობა. აღსანიშნავია, რომ სსს კოდექით ბრალდებულის პატიმრობის საერთო ვადა არ უნდა აღემატებოდეს 9 თვეს. ამ ვადის გასვლის შემდეგ ბრალდებული უნდა გათავისუფლდეს პატიმრობიდან. თუმცა სახელმწიფოს ყველა სტრუქტურამ ურთიერთშეთანხმებით იძალადა მართლმსაჯულებაზე.

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 15 სექტემბრის №3/2/646 - ვებგვერდი, 29.09.2015წ. გადაწყვეტილებით გ.ოქროპირიძე უნდა განთავისუფლებულიყო უკანონო პატიმრობიდან, თუმცა კვლავ არ აღსრულდა მართლმსაჯულება და საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილება და გიორგი ოქროპირიძე კვლავ დატოვეს უკანონო არაკონსტიტუციურ პატიმრობაში, როთაც კიდევ ერთი დანაშაული იქნა ჩადენილი გ.ოქროპირიძის მიმართ.

აღსანიშნავია, რომ მხოლოდ 2017 წელს (3 წლის მერე) აღნიშნულ ცრუ ბრალდებაზე გიორგი ოქროპირიძე სამივე ინსტანციის სასამართლომ უდანაშაულოდ ცნო და გაამართლა!

აღსანიშნავია, რომ ხელისუფლებამ ყველა ბერკეტი გამოიყენა განახორციელა პარლამენტის ჩართვა საკანონმდებლო ცვლილებებში ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს წინააღმდეგ, რა დროსაც 30 კანდიდატის ნაცვლად ახალი კანონით მოსამართლე 100 კანდიდატს იბარებდა, რა დროსაც მის მიერ დადგენილ 2 საათში შეუძლებელი გახდა რომ ამ ოდენობის კანდიდატები გამოგვეკითხა, გავსაუბრებოდით და შეგვერჩია ნადიც მსაჯულებად, ყოველივე ამ უკანონობამ კი გამოიწვია ის, რომ 2015 წლის დეკემბრერს ჩასატარებელ ნაფიც მსაჯულთა მეორე შემადგენლობაში აღმოჩნდნენ შემოგვაპარეს ხელისუფლების აგენტები, ასევე კანონის საწინააღმდეგოდ ნაფიც მსაჯულთა შორის იყო იურისტი, ხოლო მეორე იყო პოლიციელი, რაც იყო უკანონო, რადგან სსს კოდექსის მუხლი 30. შეუთავსებლობა გაწერილია, თუ ვის არ აქვს უფლება იყოს ნაფიცი მსაჯულუ, სწორედ პოლიციელი ნაფიცი დანიშნა მოსამართლემ უფროს, მთავარ მსაჯულად (სსსკ 30-ე მუხლის „დ“ პუნქტით არის შეუთავსებლობა). ასევე ნაფიც მსაჯულთა კანდიდატებს სსსკ ოდექსის 221 მუხლის მე-6 პუნქტის თანახმად „6. ნაფიცი მსაჯულობის კანდიდატი ვალდებულია ამ კოდექსის 30-ე მუხლით განსაზღვრული აცილების საფუძვლის არსებობის შემთხვევაში ეს აცნობოს სასამართლოს უწყების მიღებიდან 2 დღის ვადაში“ , თუმცა მათ დამალეს ეს ფაქტი.მოსამართლემ კანონის დარღვევით შედგენილი ნაფიც მთაჯულთა შემადგენლობა დაუშვა, ანუ უკანონო შემადგენლობის მიერ გამოტანილი ვერდიქტი არის უკანონო. მათ შერჩევის სხდომაზე დაგვიმალეს თავიანთი საქმიანობის შესახებ, თუმცა მოსამართლეს უნდა გადაემოწმებინა. მნოსამართლეს 223 მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად უნდა გადაემოწმებინა ნაფიცი მსაჯული (2. მოსამართლე ამოწმებს ყველა გარემოებას, რომელიც შეიძლება გახდეს მსაჯულობის კანდიდატის აცილების(თვითაცილების) საფუძველი), რომელიც შემდგომ დაინიშნა მთავარ მსაჯულად ფორმალურად თითქოს წილისყრა მოხდა და სწორედ ეს ნაფიცი მსაჯული, რომელიც იყო პოლიციელი, აღმოჩნდა უფროსს მსაჯულად! შესაბამისად, ნაფიც მსაჯულთა უკანონო შემადგენლობა დაიშვა სასამართლოზე და მათ მიერ გამოტანილი ვერდიქტი სამართლებრივად არის უკანონო. შესაბამისად შერჩევის სდომაზე უკანონო შემადგენლობიდან რამდენიმე მსაჯულმა დაგვიმალეს თავიანთი საქმიანობის შესახებ, რაც კანონით შეუთავსებლობაა და აკრძალულია მათი მონაწილეობის მიღება ნაფიც მსაჯულთა სასამართლო პროცესში, რაზეც არც მოსამართლემ შეამოწმა და უკანონო შემადგენლობას (პოლიცილი) დუმილით, ხოლო ამ შენიღბულმა აგენტებმა, უკანონო ნაფიც მსაჯულთა შემადგენლობამ 2015 წლის 25 დეკემბერს გამოიტანეს ვერდიქტი გ.ოქროპირიძის მიმართ და დამნაშავედ ცნეს განზრახ მკვლელობაში, ხოლო

ცეცხლსასროლი იარაღის შეძენა, შენახვა ტარების ნაწილში - გაამართლეს, დადგა გამამართლებელი ვერდიქტი! რითაც ჩამოიქცა ბრალდების ფორმულირება... აღსანიშნავია, და ნათელი იყო, რომ ჩანერგილი აგენტი-მსაჯულების მხრიდან იყო ზეწოლები, რადგან ნაფიცი მსაჯულები ტიროდნენ ისეთ ზეწოლებს დაექვემდებარენ პოლიციელი უფროსი ნაფიცი მსაჯულის და იუსრისტი გოგონას მხრიდან, რის შედეგად გამოტანილი იქნა უსაფუძვლო, უკანონო და აბსურდული ვერდიქტი სასამართლოს უკანონო შემადგენლობის მიერ, რითაც ეცადნენ დააშაულის დაბრალებას უდანაშაულო ადამიანზე ყოველგვარი მტკიცებულების გარეშე. ვინაიდან მათ მიერ გამოტანილი ვერდიქტი უკანონო შემადგენლობის მიერ ისედაც ექვემდებარება ანულირებას, ასევე მათი ვერდიქტი არის წინააღმდეგობაში ბრალდების ფორმულირებასთან. მით უფრო, რომ ბრალდებაში მოცემული განზრახი მკვლელობა არ არის დამოუკიდებელი დანაშაული იარაღის ტარებისგან, და თუ მკვლელობა ჩადენილია ცეცხსასროლი იარაღით, რაც ამ შემთხვევაში მკვლელობა ჩადენილია ცეცხსასროლი იარაღიდან გასროლილი ტყვიებით მიყენებული დაზიანებით, ხოლო ვერდიქტით თუ გ.ოქროპირიძე გამართლებულია ცეცხლსასროლი იარაღის შეძენა, შენახვა, ტარების ნაწილში მთლიანად, წინააღმდეგობაში მოდის ბრალდების ფორმულირებასთან მკვლელობის ნაწილში მის გამტყუნებასთან. სასამართლო პროცესზე დამტკიცდა, რომ გ.ოქროპირიძეს არანაირი იარაღი არ ჰქონია! გამქრალია აბაშიძის ქუჩის გარე კამერების ვიდეოცანაწერებიც.

შესაბამისად, უიარაღო გ.ოქროპირიძე დანაშაულს ვერ ჩაიდენდა, ვინაიდან ცეცხსასროლი იარაღით ჩადენილი დანაშაულია ამა ბრალდების შინაარსის ფორმულირება თითქოს „ გ.ოქროპირიძეს თან ჰქონდა იარაღი, ამოიღო შარვლიდან და ისროლა..“-ო, ხოლო ამ ბრალდებაში იარაღის ნაწილში გამართლებით მთლიანად გამოირიცხა გ.ოქროპირიძის მიერ განზრახ მკვლელობის ჩადება ცეცხსასროლი იარაღით! ამის მერე სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტით დაყენებული იქნა ჩვენს მიერ შუამდგომლობა, სადა გ.ოქროპირიძემ მოითხოვა ამ უკანონო და უსაფუძვლო ვერდიქტის გაუქმება, ვინაიდან მკვლელობას საფუძვლად დაედო ცეცხსასროლი იარაღიდან გასროლა, ასევე სასამართლო პროცესზე გამოკვლეული მტკიცებულებებით და სს საქმის მასალებით არ დასტურდებოდა მტკიცებულებათა ერთობლიობით დანაშაული, , ხოლო იარაღის ნაწილში გამამართლებელმა ვერდიქტმა მთლიანად საფუძველი გამოაცალა ბრალდებას და ფორმულირების შინაარსს. ასევე ვინაიდან სს საქმეში არც ერთი მტკიცებულება არ იყო გ.ოქროპირიძის წინააღმდეგ მიმართული და ვინაიდან არანაირ მტკიცებულებათა ერთობლიობა არ იყო სს საქმეში, სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილით მოსამართლე იყო ვალდებული გაეუქმებინა ეს უსაფუძვლო ვერდიქტი, ხოლო სამართლებრივად დასაბუთებულ გ.ოქროპირიძის შუამდგომლობას პირველი ინსტანციის მოსამართლემ შაბლონურად, უკანონოდ და ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე უთხრა უარი კანონის აღსრულებაზე და ვერდიქტის გაუქმებაზე, ჩაიდინა თვითნებობა და განაცხახადა რომ არ არის მტკიცებულებათა ერთობლიობა და მე ვერ გავაუქმებ ვერდიქტსო... აღსანიშნავია, რომ მოსამართლეც იმყოფებოდა ზეწოლებში. მოგეხსენებათ ამ საქმეზე იმჟამინდელმა პრემიერ მინისტრმა, შსს მინისტრმა, იუსტიციის მინისტრმა, მთავარი პროკურორის მოადგილემ ჩაიდინეს დანაშაულობები, მათ შორის როგორც სსისხლის სამართლის დასჯადი ასევე დაარღვიეს უდანაშაულობის პრეზუმფციაც, ვინაიდან პრემიერის ნათესავის მიერ ჩადენილ დანაშაულს აბრალებდნენ უდანაშაულო პოლიტპატიმარ გიორგი ოქროპირიძეს!

ამის შემდეგ ეს უკანონო განჩინება სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტით არ დაკმაყოფილდა, ვინაიდან იყო უკანონო და არაკონსტიტუციური, განაჩენი გასაჩივრდა სააპელაციო სასამართლოში, სადაც საქმე დაეწერათ განსახილველად პოლიტიკურად მართულ დამნაშავე მოსამართლეებს, რომელთა წინაააღმდეგაც ადამიანის უფლებათა ევროპულ სასამართლოს გამტყუნებული ჰყავდათ ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის დარღვევაში - მოლაშვილი, გირგვლიანი, მერაბიშვილი საქართველოს წინააღმდეგ სქმეებზე. მნიშვნელოვანია, რომ სსს კოდექსის 266 მუხლის „ე“ ქვეპუნქტის მოთხოვნაზე მოსამართლე დაეყრდნო ამ კოდექსის დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით, სადაც მოსამართლე დაეყრდნო ისეთ ვერდიქტს, სადაც არ იყო გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობა, ასევე განმარტებულ კანონს ირიბ მოწმეთა ნაწილში (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 22 იანვრის გადაწყვეტილება №1/1/548 – ვებგვერდი, 04.02.2015წ.). სწორედ ამ გასაჩივრებულ სარჩელზე სააპელაციო სასამართველომ მოსამართლეებმა შაბლონურად და თვითნებურად, დაუსაბუთებლად, დაწერეს არაკონსტიტუციური ტექსტი, რომ „.. სააპელაციო სასამართლო ვერ იმსჯელებს მტკიცებულებათა ერთობლიობა რომ არ იყო საქმეშიო...“, ხოლო ხოლო კიდევ ერთ შუამდგომლობაზე სააპელაციო სასამართლოსადმი, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ მიიღო უკანონო, არაკონსტიტუციური განჩინება და არ შეასრულა სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის მოთხოვნა (რაც მისი ვალდებულება უნდა ყოფილიყო და არა მის ნებაზე გამოტანილი) მოსამართლის მიერ,რა დროსაც არ გააუქმა უსაფუძვლო ვერდიქტი, სადაც მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე იყო გამამტყუნებელი ვერდიქტი მიღებული, ამ გასაჩივრებულ ნაწილშიც სააპელაციო სასამართლომ, შაბლონური, თვითნებური, უკანონო და არაკონსტიტუციური და სრულად დაუსაბუთებელი გადაწყვეტილება მიიღო და მოკლედ დაწერა, რომ „...რომ მოსამართლის ეს განჩინება არ იყო უკანონო...“, ის მხოლოდ ამ სიტყვებით შემოიფარგმა და ვერ დაასაბუთა თუ რომელი კანონის და რომელი მტკიცებულების თანახმად იყო კანონიერი მოსამართლის ეს განჩინება. მან არ იმსჯელა და არ დაასაბუთა, როდესაც გ.ოქროპირიძის სააპელაციო სარჩელში იყო დასაბუთებული, რომ არც ერთი მტკიცებულება არ იყო მის წინააღმდეგ, ასევე ვერდიქტი იყო უსაფუძვლო, ვინაიდან უიარაღო ადამიანი ვერ ჩაიდენდა ცეცხსასროლი იარაღით ჩადენილ დანაშაულს! ხოლო საქართველოს იურისპრუდენციის ისტორიაში ეს პირველი საქმეა, სადაც გამამტყუნებელი განაჩენი და ვერდიქტი არის წინააღმდეგობაში ბრალდების ფორმულირებასთან. ყოვლად წარმოუდეგენლია, როცა ბრალდება რასაც გედავება რომ იყოს სხვა შინაარსის კანონგარეშედ და გადანაშაულონ არჩადენილ ქმედებაი გამოგონილი ცრუ ვერსიით შეუსაბამოდ ბრალდების ფორმულირებასთან, ასევე ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობა იყო. ამ მაგალითით გამოვლინდა კანონის დარღვევაა, რადგან სსს კოდექსის 259-ე მუხლის მე-3 ნაწილით განაჩენი არის კანონიერი თუ დასაბუთებულია, ემყარება გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, და ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუტებულია :“3. სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული

ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს.“

ასევე სსს კოდექსის 273-ე მუხლის პირველი პუნქტით განაჩენი კანონიერია თუ, განაჩენში მითითებულია მისი ჩადენის ადგილი, დრო და ხერხი, ბრალის ფორმა, დანაშაულის მოტივი, მიზანი და შედეგი. განაჩენში მითითებული უნდა იყოს აგრეთვე მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა, და მოტივი, რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე ჩვენს შემთხვევაში, თუ ჩადენის ხერხი არის ცეცხსასროლი იარაღით განხორციელებული გასროლები, ბრალდების ფორმულირებასც და ცეცხსასროლი იარაღიშ შეძენა, შენახვის, ტარების ნაწილში არის გამამართლებელი - რომ გ.ოქროპირიძეს იარაღი არ შეუძენია, არ უტარებია, არ ჰქონია, შესაბამისად არც ჩაუდენია, ასევე განაჩენში არც არის მითითებული მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა,რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე. როგორც ფაქტობრივი გარემოებებით, ასევე სამართლებრიად, სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის ნორმატიული შინაარსი („ე“ სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს;) სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს და ითხოვს განმარტებას და სიცხადის შეტანას საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ. რის გამოც წაერთვა გ.ოქროპირიძეს უფლება, რათა გასაჩივრებით ზემდგომ ინსტანციაში გამოერკვია, ედავა, ემსჯელა, მიეღო პასუხი თუ რა მტკიცებულებები მიემართებოდა მის წინააღმდეგ და რატომ ცნეს ის დამნაშავედ (Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010“) , თავიდან აეცილებინა მოსამართლეთა თვითნებობა და ემსჯელა სასამართლოს, იყო თუ არა მტკიცებულებათა ერთობლიობა საკმარისი სტანდარტის, რასაც სსს კოდექსის საწინააღმდეგოდ გამოტანილ ვერდიქტს მოსამართლე დაეყრდნო მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, რაც არის არაკონსტიტუციური. ფაქტია, რომ არაკონსტიტუციურია ადამიანის მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე პატიმრობაში დატოვება, ეს არის პოლიტპატიმრობაში დატოვება უდანაშაულო სპორტსმენი ახალგაზრდის მაღალი პოლიტიკური თანამდებობის პირების დაკვეთით!

სასამართლოს ინფორმირებისთვის გ.ოქროპირიძის საქმეზე 2015 წლის ინვლისის თვიდან, რცა ვერ იქნა ხელისუფლებისთვს სასურველი ვერდიქტი მიღებული პირველი ნაფიცი მსაჯულების სასამართლოს მიერ, და როცა მეორე ნაფიც მსაჯულტა კანდიდატების შერჩევის სხდომები დაინიშნა, ნაფიც მსაჯულთა კანდიდატების გამოძახებისას ხელისუფლების მხრიდან განხორციელდა კომპიუტერული რუსული ჰაკერული ჩარევა კანდიდატების ტერიტორიული მდებარეობის ამორიცხვით, რადგან მცხეთა-მთიანეთის, კახეთის მოსახლეობიდან თითქმის 99%-ს არ ეგზავნებოდათ გამოძახება ნაფიც მსაჯულთა კანდოდატად გასაუბრებისთვის კომპიუტერული პროგრამის მიხედვით, არაერთხელ ჩემი ბებიის ნათესავების კახეთიდან ყოფნის გამო საჯაროდ ტელევიზიით განხორციელდა ეთნიკური ნიშნით კახური წარმომავლობის მოსახლეობაზე შეურაცხყოფა! ხოლო მთხის ხალხი სამართლიანი ხალხია და შესაძლოა

ხელისუფლებას ვერ განეხორციელებინა მათზე ზეწოლა.

მოთხოვნა: დიდი პატივისცემით ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს განვითარებისა და კონსტიტუციის მთავარ პრინციპებთან შესაბამისობაში მოყვანის მიზნით პატივცემულ საკონსტიტუციო სასამართლოს დიდ პლენუმს მოგმართავთ თხოვნით და შუამდგომლობით, რომ ანტიკონსტიტუციურად გამოცხადდეს სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნ ქტის (7. სხდომის თავმჯდომარე უფლებამოსილია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. სხდომის თავმჯდომარე არ არის უფლებამოსილი, გამოიყენოს ამ ნაწილით გათვალისწინებული უფლებამოსილება მხოლოდ იმ საფუძვლით, რომ იგი არ ეთანხმება ნაფიც მსაჯულთა მიერ მოწმის ჩვენების სანდოობის შეფასებას ან

რომელიმე მტკიცებულების მნიშვნელობას. ) სიტყვები „უფლებამისილი“ და სიტყვა „ უსაფუძვლო“-ს ის ნორმატიული შინაარსი, ხოლო სიტყვა - „უფლებამოსილი“ ვთვლი, რომ არაკონსტიტუციურია და უნდა შეიცვალოს სიტყვით „ვალდებულია“, რაც მოვა შესაბამისობაში საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტს, რომლის მიხედვით: „7. დადგენილება ბრალდებულის სახით პირის პასუხისგებაში მიცემის შესახებ უნდა ემყარებოდეს დასაბუთებულ ვარაუდს, ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“.

ასევე სსსკ 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის ნორმატიული შინაარსი „ამ კოდექსის დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტზე“ განიმარტოს მცნება და შინაარსი, ვინაიდან ეს ორივე მუხლი იძლება იმის საშუალებას, რომ თვითნებურად და არაკონსტიტუციურად განმარტოს კანონი თავისებური ინტერპრეტაციით ან/და სხვაგვარი განმარტება გააკეთოს, რაც უნდა იყოს შესაბამისობაში კონსტიტუციასთან და არ უნდა იყოს თვითნებური. ასევე ეს ორი მუხლი ამ ნორმატიული შინაარსით იძლევა იძლება იმის საშუალებას, რომ ანტიკონსტიტუციურად „მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე“ განაჩენით უსაფუძვლოდ გაამტყუნოს და ამყოფოს არაკონსტიტუციურ უკანონო პატიმრობაში, მოსამართლე უნდა იყოს „ვალდებული“ და არა „უფლებამოსილი“, ხოლო „უსაფუძვლოს“ თვითნებირად სხვაგვარი განმარტება მისცეს. კანონის ნორმატიული შინაარსი უნდა იყოს მკაფიო და გასაგები, და არ უნდა აძლევდეს მოსამართლეს ლავირების საშუალევას თვითნებობის ჩასადენად და კანონის განმარტება მის ნებასურვილზე არ უნდა იყოს დამოკიდებული, მას უნდა ჰქონდეს ვალდებულება. ამიტომ ვთვლი, რომ ზემოაღნიშნული მუხლები არაკონსტიტუციურია საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით, რომლის მიხედვით არც ერთი ადამიანის მსჯავრდება არ შეიძლება ეჭვის გამომრიცხავ, უტყუარ, შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე.

აღსანიშნავია, რომ როგორც კონსტიტუციით ასევე სსს კოდექსით და ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს სამართლიანი სასამართლოს პრინციპის უმთავრესი წესია, რომ ვადაუდოს საფუძველზე არც ნაფიც მსაჯულს, არც არც ერთ მოსამართლეს არავის აქვს უფლება გაამტყუნოს ბრალდებული, მხოლოდ ვარაუდების საფუძველზე!

ვთხოვ სასამართლოს, სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის ნორმატიულ შინაარსში სიტვა „უფლებამოსილია“ და შესაბამისად ამ მუხლის პირველი წინადადება ანტიკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი, ვინაიდან მოსამართლეს აძლევს უფლებას ორმაგის, სხვაგვარი ინტერპრეტაციის, დაუსაბუთებლად და თვითნებურად დაუშვას ისეთი შემთხვევა, როცა საქმეში არ არის „უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობა“, და თუ არ არის და მოსამართლე ჩაიდენს თვითნებობას ამ კანონის გამოყენებით, ეს იქნება არაკონსტიტუციური, პატიმრის უკანონოდ იქნება მსჯავრდებული, სიტყვა

„უფლებამოსილი“ მნიშვნელობით არის ის,“უნდა იყოს თუ არა ბრალდებული გამტყუნებული უტყუარ

მტკიცებულებათა გარეშე“, მისი ქმედება იქნება არაკონსტიტუციური. კანონი უნდა იყოს მკაფიო და ნათელი, რადგან მოსამართლის კეთილ ნებაზე არ უნდა იყოს დამოკიდებული მისი აღსრულება ანუ ვერდიქტის გაუქმება თუ არ არის მტკიცებულებათა უტყუარი ერთობლიობა, რადგან ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ. შესაბამისად, ვთხოვთ საკონსტიტუციო სასამართლოს მკაფიო მსჯელობით განმარტოს, ვრცელი და მეტი სიცხადე შეიტანოს ამ მუხლების შინაარსში, რათა სიტყვა „უფლებამოსილი“ შეიცვალოს კონსტიტუციური შინაარსის მქონე სიტყვით „ვალდებულია“, რასაც გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს არაიურისტ ნაფიც მსაჯულთა შემადგენლობით გამოტანილ უსაფუძვლო ვერდიქტში, რომელიც ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას. საქართველოს კონსტიტუციით და კანონმდებლობით, სსს კოდექსით მოსამართლე არის ვალდებული, რომ იხელმძღვანელოს მთავარი პრინციპით ადამიანის მსჯავრდებისათვის მართლმსაჯულების აღსასრულებლად, რომ განაჩენი იყოს კანონიერი, გამოტანილი საქართვეოს კონსტიტუციის, კანონების და ნორმების დაცვით, უნდა იყოს დასაბუთებული, სამართლიანი და უნდა ემყარებოდეს გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს. (იხ. სსს კოდექსის მუხლი 259. სასამართლოს გან აჩენის კანონიერება, დასაბუთებულობა და სამართლიანობა:

1. სასამართლოს განაჩენი უნდა იყოს კანონიერი, დასაბუთებული და სამართლიანი.

2. სასამართლოს განაჩენი კანონიერია, თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, რომელთა ნორმებიც გამოყენებული იყო სისხლის სამართლის პროცესში.

3. სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს. )

ხოლო სიტყვა „უფლებამოსილია“ (მოსამართლის ნებაზე დამოკიდებული) არღვევს განაჩენის კანონიერების, დასაბუთებულობის, სამართლიანობის და კონსტიტუციურობის პრონციპს, და მხოლოდ მაშინ არის განაჩენი კანონიერი თუ დასაბუთებულია და ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. შესაბამისად გასაჩივებული მუხლი უნდა იქნეს ცნობილი არაკონსტიტუციურად, შეიცვალოს სიტყვა „ვალდებულია“- თი, რაც იქნება შესაბამსობაში კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან.

მოგახსენებთ, რომ არც ჩვენ და არც ერთი იურისტი არ ითხოვს ნაფიცი მსაჯულისგან გამამტყუნებელი ვერდიქტის გამოტანისას დასაბუთებულ ვერდიქტს, მაგრამ კანონმდებელმა დაადგინა სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი იმისთვის, რომ ნაფიცი არაიურისტი მსაჯულების მიერ გამოტანილი ვერდიქტის რევიზია მომხდარიყო ორივე (2) ინსტანციაში, ანუ ჯერ პირველ ინსტანციაში მოსამართლე ვალდებული უნდა იყოს იხელმძღვანელოს სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილით, და სააპელაციო სასამართლოში გაასაჩივროს სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით, რადგან რევიზია უნდა მოხდეს კონსტიტუციის თანახმად, რომ არ მოხდეს კონსტიტუციის უგულებელყოფით ნაფიც მსაჯულთა მიერ მტკიცებულებათა ერთობლიობის სტანდარტით გასაჩივრებული მუხლი დაცული კონსტიტუციით და არაკონსტიტუციური ვერდიქტი არ იყოს გამოტანილი, არ იყოს მოსამართლის მიერ გამამტყუნებელი განაჩენი კონსტიტუციასთან შეუსაბამო, ამისთვის დაუნიშნა კანონმა რევიზიისთვის სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილი, რათა მოსამართლე იყოს ვალდებული იმსჯელოს, შეაფასოს და გააუქმოს ვერდიქტი თუ ის აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.

შესაბამისად, მოსამართლის მიერ გამოტანილი განაჩენი, განჩინება ან გადაწყვეტილება მხოლოდ იმ შემთხვევაში არის კანონიერი თუ დასაბუთებულია (სსს კოდექსის 259 მუხლის, 1,2,3 პუნქტები), ასევე სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის სიტყა „უფლებამოსილი“ (უნდა იყოს „ვალდებული“) და „უსაფუძვლო“ იქნეს არაკონსტიტუციურად ცნობილი და გთხოვთ საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ გავრცობილად ნამსჯელი, სიცხადე და გასაგები გახადოთ „უსაფუძვლო“-ს მცნებაში, რაც უნდა იყოს საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლიე მე-7 პუნქტთან მოყვანილი შესაბამისობაში უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობის სტანდართტთან.

სიტყვა „უსაფუძვლოს“ შინაარსი შეიძლება მოსამართლის მიერ თვითნებურად და სხვაგვარი, მისეული ინტერპრეტაციით, არაკონსტიტუცირად იქნება გამოყენებული და განმარტებული, რაც შესაძლებელს ხდის უდანაშაულო ბრალდებულის მიმართ გამამტყუნებელი განაჩენის დასადგომად და იძლევა შესაძლებლობას უკანონოდ, არაკონსტიტუციურად მსჯავრდების შესაძლებლობას აძლევს მოსამართლეს, რადგან ეს სიტყვა არ არის განმარტებული კოდექსში, რისი აშკარა მაგალითი არის გიორგი ოქროპირიძის სს საქმე, ვინაიდან მოცემულ შემთხვევაში ბრალდების ფორმულირება იყო, რომ გ.ოქროპირიძეს თან ჰქონდა ცეცხლსასროლი იარაღი, ატარებდა და თითქოს ამ იარაღით ესროლა და გარდაიცვალა ლ.მ., აღვნიშნავ, რომ საქმეში არ არსებობდა არანაირი მტკიცებულებათა დამაჯერებელი ერთობლიობა, გარდა ვ.ბერძენიშვილის 5-ჯერ ურთიერთსაწინააღმდეგოდ შეცვლილი ბრალდებისთვის სასურველი ცრუ ჩვენებებისა (რაც მოსამართლეს ისედაც არასანდოდ უნდა მიეღო), არ არსებობდა არც ერი სხვა ნეიტრალური მტკიცებულება, არც ექსპერტიზის დასკვნები და სხვ. რის შემდგომ მეორე ნაფიც მსაჯულტა შემადგენლობაში იყვნენ ჩანერგილი აგენტი, ოდეერი მსაჯულები, იყვნენ პოლიციელი - უფროსი მსაჯული (ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს მეორე შემადგენლობა), გოგონა (ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს პირველი შემადგენლობა), რაც უკანონო შემადგენლობა იყო კანონით, რომლებმაც ზეგავლენა მოახდინეს წესიერ სხვა ნაფიც მსაჯულებზე და ვინაიდან საქართველოში კონსტიტუციური მართლწესრიგია მოშლილი პოლიტიზირებულ მართლმსაჯულებაში (გამოძიება და პროკურატურა დღემდე არ აპატიმრებს 2015 წლის 09 ივნისიდან მიმდინარე გამოძიების ფარგლებში სსს კოდექსის სამართალწარმოების განხორციელებაზე ზეგავლენის მიზნით ნაფიცი მსაჯულის საქმიანობაში შესაძლო უკანონო ჩარევისა და ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს თათბირისა და კენჭისყრის საიდუმლოების დარღვევის ფაქტზე, დანაშაული გათვალისწინებული სისხლის სამართლის კოდექსის 367¹ და 264 მუხლის 2¹ ნაწილით მიმდიარე საქმეზე არც დამნაშავე ნაფიც მსაჯულებს და არც საჯარო მოხელეებს, თუმცა მათ საჯაროდ ტელევიზიით განაცხადეს, რომ მათთვის ცნობილი იყო თუ როგორ გაიყო ხმები და ყველა უტყუარი მტკიცებულება არსებობს), და ესეთმა უკანონო შემადგენლობის კოლეგიამ 2015 წლის 25 დეკემბერს უკანონო, უსაფუძვლო ვერდიქტი მიიღეს, რომ გამამართლებელი ვერდიქტი დადგა ცეცხსასროლი იარაღის შეძენა, შენახვა, ტარების ნაწილებში, ხოლო გამამტყუნებელი - ცეცხსასროლი იარაღით ჩადენილ მკვლელობაში, შესაბამისად უსაფუძვლო ვერდიქტით, ბრალდების ფორმულირება წინააღდეგობაშია გამამტყუნებელ ვერდქტთან, ვინაიდან იარაღის ტარებაზე გააამართლეს და იარაღით ჩადენილ მსკვლელობაში დამნაშავედ ცნეს. რადგან ამ საქმეში მკვლელობა არ არის დამოუკიდებელი დანაშაული, უკანონოდ და თანნაქონი ცეცხსასროლი იარაღიდან მოხდა გასროლის ედეგად მკვლელობა, იარაღის ნაწწილში გამართლებული ვერდიქტით, მთლიანად საფუძველი გამოეცალა ბრალდების ფორმულირებას, შესაბამისად თუ იარაღი არ ჰქონია გ.ოქროპირიძეს დანაშაულსაც ვერ ჩაიდენდა, ვერც ფაქტობრივად ვერც სამართლებრივად. ასევე მსჯავრდებულმა უნდა იცოდეს თუ რატომ ცნეს ის დამნაშავედ, უნდა იცოდეს ტუ რა მტკიცებულებები მიემართებოდა მის საწინააღმდეგოდ. რადგან არც ერთი მტკიცებულება არ არსებობდა არც საქმეში და არც სასამართლოზე გამოკვლეული, რაც შექმნიდა „ დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას“. ხოლო მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე ადამიანის გამტყუნება განაჩენით არაკონსტიტუციურია და უკანონო. აქედან გამომდინარე გამოვლიდა სსსკოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის და სსსკ 266 მუხლის მე -2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის, კანონის ამ ნორმატიული შინაარსის არაკონსტიტუციურობა, ვინაიდან გამამტყუნებელი არც განაჩენი და არც ვერდიქტი არ შიძლება მოდიოდეს წინააღმდეგობაში კანონთან, ბრალდების ფორმულირებასთან , ვინაიდან სსსკოდექსის 169-2 პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტში (ბ) ბრალდების ფორმულირება – ინკრიმინირებული ქმედების აღწერა, მისი ჩადენის ადგილის, დროის,ხერხის, საშუალების, იარაღის, აგრეთვე ამ ქმედებით გამოწვეული შედეგის მითითებით; ) წერია, რომ თუ რა ხერხით, თუ რა იარაღით არისცადენილი დანაშაული, ეს უნდა იყოს ფორმულირების აღწერა; იგივეა უნდა იყოს განაჩენის კანონიერების ნაწილში სსს კოდექსის მუხლი 273-ის პირველი პუნქტი (გამამტყუნებელი განაჩენის აღწერილობით-სამოტივაციო ნაწილი, 1. .... განაჩენში მითითებული უნდა იყოს მისი ჩადენის ადგილი, დრო და ხერხი, ბრალის ფორმა, დანაშაულის მოტივი, მიზანი და შედეგი. განაჩენში მითითებული უნდა იყოს აგრეთვე მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა, და მოტივი, რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე.), რომლის მიხედვით მოსამართლე ამ მოცემულობით და ამ მტკიცებულებათა ერთობლიობის სტანდარტით ვერ გაამტყუნებდა ბრალდებულს, სწორედ ამისთვის შეიქმნა კანონმდებელის მიერ გასაჩივრებული სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი, რომ მოსამართლე ვალდებული უნდა იყოს გააუქმოს უსაფუძვლო ვერდიქტი როდესაც არის მტკიცებულებათა ერთობლიობა , რადგან იქნეს დაცული კონსტიტუცია!

სწორედ ეს არის ჩვენი საკონსტიტუციო სარჩელის შუამდგომლობა და თხოვნა სამართლიანი მართლმსაჯულებისთვის, რომ არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით აღნიშნული გასაჩივრებული მუხლი და სიტყვა „უსაფუძვლო “ და განმარტება გაკეთდეს ნათელი და მკაფიო, რომ გახდეს გასაგები „უსაფუძვლო ვერდიქტის“. უსაფუძვლოა ვერდიქტი, როდესაც ბრალდების ფორმულირებასთან არის წინააღმდეგობაში. შესაბამისად, განიმარტოს და დაკონკრეტდეს „უსაფუძვლო“, რომ მსგავსი მოცემულობით მოსამართლემ ვერ შეძლოს ბრალდებულის მიმართ გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანა, რომ ვერც ნაფიც მსაჯულთა გამამტყუნებელი ანტიკონსტიტუციური ვერდიქტით არ იქნეს შესაძლებელი ადამიანის მსჯავრდება უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე, თვითნებურად. ასევე არაკონსტიტუციურად უნდა იქნეს ცნობილი სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის სიტყვა „უფლებამოსილია“, რადგან უნდა იყოს კონსტიტუციასთან შესაბამისობაში და უნდა შეიცვალოს სიტყვა „ვალდებულია“, რადგან ვალდებულებას აკისრებს მოსამართლეს საქართველოს კონსტიტუციის 31-2 მუხლის მე-7 პუნქტი, რათა შესაბამისობაში იყოს კანონი კონსტიტუციასთან, მით უფრო როცა ვერდიქტებს შორის იყო აშკარა წინააღმდეგობა და ურთიერთსაპირისპირო, არ იყო მტკიცებულებათა ერთობლიობა, და უნდა მოსამართლე იყოს „ვალდებული“ (და არა უფლებამოსილი) გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა. გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ., რაც იქნება შესაბამისობაში საქართველოს კონსტიტუციის 31 -ე მუხლის მე-7 პუნქტთან, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ემყარ ებო დეს უტყუარ მტკიცებულებებს და ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ. ბრალდებულმა უნდა იცოდეს თუ რა მტკიცებულებები მიემართა მის წინააღმდეგ. ზემოაღნიშნული არაკონსტიტუციური ჩანაწერები სსსკოდექსის 261 (7) და 266 (2პ „ე“) შესაძლებლობას აძლევს მოსამართველს ჩაიდინოს თვითნებობა, ამის ამოსარიცხად გასასწორებელი კანონმდებლობა, რომ გახდეს ცხადი კონსტიტუციის 31 მუხლის მე-7 პუნქტთან შესაბამისობაში, რომ მოსამართლემ თვითნებურად ვეღარ შეძლოს მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე განაჩენის გამოტანა მისი ნებით, ამას კანონი უნდა ავალდებულებდეს! ვინაიდან მოცემულ შემთხვევაში გამამართლებელი ვერდიქტით მოსამართლეს მკვლელობაშც უნდა გაემართლებინა, რადგან „უსაფუძვლო“ (სსსკ 261 მუხლის მე-7 პუნქტი) არის ისეთი ვერდიქტი, როცა ადამიანი გამტყუნებულია ქმედებაში, და მეორე ქმედებაში გამართლებულია, რომელიც გამტყ უნებული ქმედებისგან არ არის დამოუკიდებელი, შესაბამისად უსაფუძვლოა, რადგან ლ.მ. მკვლელობა მოხდა ცეცხსასროლი იარაღით, ხოლო იარაღის შეძენა, შენახვა, მოხმარების ტარების ნაწილში გამართლებულია გ.ოქროპირიძე. ვერდიქტები წინააღმდეგობაშია ბრალდების ფორმულირებასთან, რაც არის ასევე სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტის დათქმა, რომ არ შეიძლება ვარაუდთ ადამიანის გამტყუნება ვერდიქტით (სსსკ 231, 4 პ. „ვ“ ქვ. „....რომ ვერდიქტი არ უნდა იქნეს გამოტანილი ვარაუდის საფუძველზე ან დაუშვებელ მტკიცებულებათა გამოყენებით;). ესეთი უსაფუძვლობის დროს მტკიცებულებათა ერთობლიობის სტანდარტი არის მთლიანად დარღვეული და ისეთ დანაშაულში გამტყუნებ, რომელიც გამამართლებელი ქმედების გარეშე ვერ განხორციელდებოდა რა თქმა უნდა არის „უსაფუძვლო“, რისი ნათელი მაგალითიცა გიორგი ოქროპირიძის სს საქმე, რაზეც გესაუბრეთ, რომ მას აბრალებენ უკანონო იარაღით ჩადენილი სროლების შედეგად განხორციელებულ დანაშაულს, რის შედეგად ადამიანი გარდაიცვალა (საქმეში არ არსებობს მტკიცებულებათა ერთობლიობა). ხოლო იარაღის ნაწილში გამართლება, ამასთანავე არ არსებობს მტკიცებულებათა ერთობლიობა, ნიშნავს მთლიან ბრალდებაზე გამართლებას, ვინაიდან მკვლელობას საფუძვლად უდევს უკანონო იარაღიდან განხორციელებული სროლები, ხოლო უიარაღო ადამიანი, ამ იარაღზე დამოკიდებულ დანაშაულს ვერ ჩაიდენდა, ეს ფაქტობრივად და სამართლებრივად გამორიცხულია. ხოლო რეალურად გვაქვს მოცემულობა, რომ გ.ოქროპირიძე შემთხვევის ადგილას საერთოდ არ იმყოფებოდა ისე აბრალებენ არჩადენილ დანაშაულს სპორტსმენ, პატიოსან იურისტ ახალგაზრდას, ამასთანავე არ არსებობს არც ერთო ნეიტრალური მტკიცებულებაც. კანონის არაკონსტიტუციურობის და პოლიტიზირებული ქართული მართმსაჯულების თვითნებობით არის გამოწვეული გ.ოქროპირიძის წლებია უკანონო პოლიტპატიმრობაში ყოფნა!

ვერდიქტის გამოტანისთანავე 25.12.2015 წ. მომჩივანმა სსსკ-ის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის საფუძველზე მიმართა სასამართლოს ვერდიქტის გაუქმების მოთხოვნით და საქმის ახალი შემადგენლობისთვის გადაცემის თაობაზე, ვინაიდან აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგებოდა მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლო იყო და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობა იყო. (იხ. დანართი).

კერძოდ, ზემოაღნიშნული ვერდიქტი არ ეფუძნებოდა სასამართლოზე მოსმენილ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, ვინაიდან გამოკვლეული მტკიცებულებებით არ დადასტურდა მომჩივნის მიერ ლაშა მახარაძის განზრახ მკვლელობის ჩადენის ფაქტი.

როგორც აღნიშნულია, მომჩივანი ამტკიცებდა, რომ ლ.მ. მკვლელობისას არ იმყოფებოდა შემთხვევის ადგილზე და იყო თავისი სახლის ეზოში, სადაც მასთან მივიდა ვ.ბ. და უთხრა, რომ მათ ესროლეს ლ.მ.-ს და არ იცოდა მოარტყეს თუ არა. აღსანიშნავია, რომ გამოძიებამ არ ჩაატარა სრული, ობიექტური და მიუკერძოებელი გამოძიება, იყო ტენდენციური, არ მოიპოვა არც ერთი ნეიტრალური მტკიცებულება, ერთადერთი მოწმის ვ.ბ.-ს ჩვენების გადასამოწმებლად; სასამართლომ არ დაუშვა დაცვის მოთხოვნით საქმესთან კავშირში მყოფი მტკიცებულებები; არ

ცნო ირიბი მტკიცებულებები დაუშვებლად, რითაც უკანონო გადაწყვეტილება მიიღო, სასამართლომ დაუშვა თ.ა.-ის განცხადება და ჩანაწერი, რომლის გადამოწმების საშუალება დაცვას არ მიეცა; არ გადაამოწმა მსაჯულთა უკანონო შემადგენლობა.

ვერდიქტი დამყარებული იყო ერთადერთი მოწმის ვ.ბერძენიშვილის, ხუთჯერ შეცვლი ფაქტობრივი გარემოებების ჩვენებებზე. ამასთან, სამართლოზე დაკითხულმა ექსპერტმა კატეგორიულად გამორიცხა ლ.მახარაძის სხეულზე სროლის შედეგად განვითარებული ჭრილობების მიმართულება მომხდარიყო ვ.ბერძენიშვილის მიერ აღწერილ ვითარებაში, შესაბამისად გამოირიცხა მომჩივნის მხრიდან აღნიშნული მკვლელობის ჩადენის შესაძლებლობა და გამოირიცხა ბერძენიშვილის ყველა ჩვენება. ვ.ბერძენიშვილის ჩვენება ვერ ჩაითვლება უტყუარ მტკიცებულებად, რადგან მან ხუთჯერ შეცვალა ფაქტობრივი გარემოებები და მის მიერ ჩვენებების შეცვლა ემსახურებოდა ბრალდებისთვის სასურველი „ცრუ მოტივის“ შემოტანას, რაც საქმეში არსებული არც ერთი მტკიცებულებათა ერთობლიობით არ დასტურდება. მეტიც, ბრალდების მოწმემ მარინა ეფრემიძემ განმარტა, რომ მან დაინახა მის ეზოში გაჩერებული მანქანა, სანამ ის რწყავდა ყვავილებს. მისი ჩვენებაც ეჭვქვეშ აყენებს ბერძენიშვილის ჩვენების სანდოობას, თითქოს მან აღნიშნულ ეზოში მოატრიალა თვისი მანქანა. ბრალდების მოწმე გია სიბაშვილმა, აღნიშნა რომ ხალხი საუბრობდა, რომ ისროლეს რუსული სანომრე ნიშნიანი მანქანიდან. სასამართლოზე დაკითხული დანარჩენი მოწმეები იყვნენ ირიბი მოწმეები, რომელთა ჩვენებები არ დადასტურდა წყაროს მიერ ან/და ვერ მიუთითეს ინფორმაციის წყარო. ამასთან, სასამრთლოზე ბრალდების მიერ წარმოდგენილი ირიბი მოწმეების სატელეფონო ჩანაწერები ექსპერტიზის დასკვნით იყო არაავთენტური ზოგ შემთხვევაში, ხოლო დანარჩენ შემთხვევაში საერთოდ დაუდგენელია თუ ვისი საუბარი იყო წარმოდგენელი. მეტიც, გაურკვეველი იყო თუ სად მოხდა საუბრები, ბრალდებამ არ წარმოადგინა ჩანაწერების განხორციელებისას ანძების მდებარეობა. ამასთან, დაცვის მოთხოვნის მიუხედავად მსაჯულებს არ მიეწოდათ საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების განმარტება ირიბი ჩვენების საფუძველზე პირის ბრალეულობაზე გადაწყვეტილების გამოტანის არაკონსტიტუციურობის შესახებ. შესაბამისად, როგორც აღვნიშნეთ სასამართლოზე გამოკვლეული მტკიცებულებებით ართუ გამოიკვეთა მომჩივნის მიერ ლ.მახარაძის მკვლელობა, არამედ ეჭვებიც კი გაიფანტა მომჩივნის ბრალეულობის თაობაზე. მომჩივნის მიმართ დაირღვა კონსტიტუციის მე-31 მუხლის მე-7 პუნქტი და სსსკ -ის 266 მუხლის ა,ბ,გ,ე,ვ პუნქტები. კერძოდ, სხდომის თავმჯდომარემ მტკიცებულებათა დასაშვებობის შესახებ უკანონო გადაწყვეტილება მიიღო; სხდომის თავმჯდომარემ მხარის მიერ დაყენებული შუამდგომლობის განხილვისას უკანონო გადაწყვეტილება მიიღო, რითაც არსებითად დაირღვა მხარეთა შეჯიბრებითობის პრინციპი.

მომჩივნის შუამდგომლობა 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის გამოყენებაზე, მოსამართლემ ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე არ დააკმაყოფილა, რითაც უარი თქვა კონსტიტუციის მოთხოვნათა შესრულებაზე.

მომჩივანმა ასევე აღნიშნა, რომ საქალაქო სასამართლომ მიიღო უკანონო გადაწყვეტილება, როდესაც არ დააკმაყოფილა მომჩივნის ვრცელი შუამდგომლობა სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის მიხედვით, ვინაიდან აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგებოდა მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობა იყო.

მომჩივანმა მოითხოვა მისი სარჩელი განხილული ყოფილიყო ზეპირი მოსმენით. სასამართლომ პრეცენდენტული და მაღალი საზოგადოებრივი ინტერესის მქონე სარჩელი განიხილა ზეპირი მოსმენის გარეშე, რითაც წაართვა მომჩივანს სამართლიანი სასამართლოს უფლების ერთ-ერთი უმთავრესი ელემენტის, საქმის ზეპირი მოსმენით განხილვის უფლება, რასაც ითხოვდა მომჩივანი. შესაბამისად, მომჩივანს არ მიეცა შესაძლებლობა საკუთარი ინტერესების დასაცავად გამოეთქვა მოსაზრებები. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე სააპელაციო სასამართლომ უგულებელყო მართმსაჯულების ინტერესები მოჩივანს სრულყოფილად განეხორციელებინა დაცვა, რითაც მომჩივნის მიმართ დაირღვა კონვენციის მე-6(1) მუხლი.

მომჩივანმა 10.05.2016 წ. N1/4189 შუამდგომლობით მიმართა სააპელაციო სასამართლოს ნაფიც მსაჯულთა მეორე შემადგენლობაში შეუთავსებელი უფროსი ნაფიცი მსაჯულის თაობაზე და მოითხოვა შესაბამისი სტრუქტურებიდან გამოეთხოვა ინფორმაცია უფროსი ნაფიცი მსაჯულის შსს-ში მუშაობის თაობაზე. აღნიშნული გარემოება იწვევდა სასამართლოს მთელი პროცესის ანულირებას, რაც უნდა გამხდარიყო საკასაციო საჩივრის განხილვის დროს ვერდიქტის გაუქმების საფუძველი. სასამართლომ მომჩივნის აღნიშნულ მიმართვაზე გამოკვლეულიყო ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს უკანონო შემადგენლობის საკითხი, სრული გულგრილობა გამოიჩინა და რეაგირების გარეშე დატოვა. დამატებით აღვნიშნავთ, რომ განაჩენის 15-ე გვერდზე სასამართლო აღნიშნავს, რომ „მხარეთათვის ცნობილი იყო ნაფიც მსაჯულთა შეუთავსებლობის საფუძვლები“, მაგრამ სხვა რაიმე არგუმენტაციას აღნიშნულთან დაკავშირებით აღარ აღნიშნავს (იხ.დანართი).

სააპელაციო სასამართლომ 18.07.2016 წ. მომჩივნის საქმეზე მიიღო გადაწყვეტილება ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე, თუმცა არ შეატყობინა მომჩივანს. 2 დღეში, მომჩივნის 18 ტომიანი საქმეზე, 21.07.2016წ. სააპელაციო სასამართლომ გამოიტანა არაკონსტიტუციური განაჩენი (იხ. დანართი ), რომელშიც ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე არ გაითვალისწინა მომჩივნის საჩივარში დაყენებული არცერთი არგუმენტაცია, და ძალაში დატოვა თბილისის საქალაქო სასამართლოს 26.12.2015 წლის განაჩენი. კერძოდ:

ა) სააპელაციო სასამართლომ არ დაასაბუთა, თუ რატომ არ ჩათვალა კანონის დარღვევად შემდეგი გარემოებები: ირიბი მოწმეების მიერ მიცემული ჩვენებები, რომლებიც არ დადასტურდა ინფორმაციის წყაროს მიერ ან/და ირიბი მტკიცებულებები რომელთა ავთენტურობაც არ დადასტურდა; დაცვის მიერ სასამართლოში წარდგენილი ახალი მტკიცებულებების საქმეზე დართვისა და გამოკვლევის შესახებ შუამდომლობები; დაცვის მოწმეების დაკითხვის შესაძლებლობა; ბრალდების მოწმის თ.ახალკაცის დაკითხვის შესაძლებლობა, რაც ასევე საქართველოს კონსტიტუციის დარღვევა იყო (დაირღვა კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-4 პუნქტი); ასევე, დაცვის მიერ წარდგენილი მტკიცებულებების გამოკვლევის საშუალება. სასამართლომ მხოლოდ ბლანკეტურად უთითებდა ნორმებს და ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე განაცხადა რომ კანონი არ იქნა დარღვეული. მომჩივნის მიერ გასაჩივრებულ საკითხზე, მოსამართლის მიერ უკანონო გადაწყვეტილების მიღების თაობაზე სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილით ვერდიქტის გაუქმების მოთხოვნაზე, სასამართლომ აღნიშნა, რომ მას არ შეუძლია შემოწმება, არსებობდა თუ არა საკმარის მტკიცებულებათა ერთობლიობა გამამტყუნებელი განაჩენის გამოსატანად. შესაბამისად, სასამართლომ არ განიხილა, ითვალისწინებს თუ არა ქართული კანონმდებლობა ნაფიც მსაჯულთა განაჩენის გასაჩივრების საკმარის შესაძლებლობას, კანონმდებლობა ვერდიქტის გასაივრების საფუძვლად მხოლოდ სამართლის საკითხებს ითვალისწინებს, რაც ტაქსკეს საქმეში ერთ-ერთ დარღვევას წარმოადგენს (ტაქსკე, პარ. 99).შესაბამისად სააპელაციო სასამართლომ ვერ გადაამოწმა მომჩივნის საქმეზე, მტკიცებულებათა ერთობლიობა ხომ არ გამორიცხავდა გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანას. შესაბამისად მომჩივანს არ მიეცა საკასაციო წესით გასაჩივრების ეფექტიანი შესაძლებლობა, რადგან სასამართლო შეზღუდული იყო მხოლოდ სამართლებრივი არგუმენტებით. მიუხედავად სააპელაციო სასამართლოში გასაჩივრებისა,მომჩვანმა ვერ მიიღო დასაბუთება იმისა, თუ რატომ ცნო ნაფიც მსაჯულთა სასამართლომ იგი დამნაშავედ (უდანაშაულოდ იქნა ცნობილი ბრალდების იმ ნაწილში, რომელიც მთავარი ბრალდების-განზრახ მკვლელობის, აუცილებელ შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა), მან სასამართლოს გადაწყვეტილება ვერ გაიგო და შესაბამისად ვერ მიიღო. სამართლიანი სასამართლოს მოთხოვნა,რომ დაკმაყოფილდეს,ბრალდებულს და რა თქმა უნდა საზოგადოებას უნდა ჰქონდეს შესაძლებლობა,გაიგოს გამოტანილი განაჩენი.(see “Taxquet v. Belgium, Application no N926/05, 16.11.2010 par. 83.). შესაბამისად,მომჩივანს არ შეეძლო მისი საკასაციო საჩივრის გასაჩივრება სრული იურიდიქციის მქონე სასამართლოს წინაშე.შესაბამისად, მომჩივნის მიმართ დაირღვა კონვენციის მე-6 მუხლის 1 ნაწილი.

ბ) მომჩივნის მიმართ განხორციელებული მართლმსაჯულება იყო თვითნებური და მას გამჭვირვალეობა აკლდა, მომჩივანმა ვერ გაიგო მის მიმართ გამოტანილი ვერდიქტი, მისთვის გაუგებარი დარჩა თუ რატომ სცნო ნაფიც მსაჯულთა სასამართლომ ის დამნაშავედ, ხოლო სააპელაციო სასამართლოს მიერ სარჩელის განხილვა და მსჯელობა იყო თვითნებური, მომჩივანმა ვერ მიიღო საფუძვლიანი დასაბუთება იმისა, თუ რატომ არ დაკმაყოფილდა მისი სარჩელი, რატომ იქნა უგულებელყოფილი კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტი,და მან სასამართლოს გადაწყვეტილება ვერ გაიგოდა ვერ მიიღო.ყოველივე ზემოაღმიშნულიდან გამომდინარე მოჩივნმა ვერ გაიგო რაზე დაყრდნობით გამოიტანა სააპელაციო სასამართლომ განაჩენი.

გ) შესაბამისად საკასაციო სასამართლოს საერთოდ არ უმსჯელია საკითხზე, აკმაყოფილებდა თუ არა მომჩივნის ბრალდების საქმეზე ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გაგამტყუნებელი ვერდიქტი ტაქსკეს საქმეში დადგენილ სტანდარტებს, ან რა მოცულობით გააჩნია ბრალდებულს უფლება, იცოდეს თუ რის გამო დაედო მსჯავრი კონკრეტულ დანაშაულში. სასამართლომ არ შეამოწმა ბრალდების შესახებ დადგენილების სიცხადე, რაც გამოტანილი ვერდიქტის გაგების კანონმდებლობით გათვალისწინებულ ერთადერთ საშუალებას წარმოადგენდა.

ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს მიზანი არ არის სხვადასხვა სამართლებრივი სისტემების ჰარმონიზაცია, ან კანონმდებლობათა აბსტრაქტულად გადასინჯვა (ტაქსკე, პარ. 83.). ევროპის საბჭოს წევრი ქვეყნების კანონმდებლობა ერთმანეთისგან ფართოდ განსხვავდება ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს დაკომპლექტების, ვერდიქტის დადგენისა და სხვა ასპექტებით. თუმცა, ტაქსკე ითვალისწინებს სახელმძღვანელო პრინციპებს, რომელთა უგულებელყოფამ შეიძლება სამართლიანი სასამართლოს უფლების დარღვევა გამოიწვიოს.

სასამართლო უშვებს, რომ კონვენციის წევრმა ქვეყნებმა შეიძლება გაათავისუფლონ ნაფიცი მსაჯულები მიღებული გადაწყვეტილების არგუმენტაციის ვალდებულებისგან. (ტაქსკე პარ. 90) ნაფიც მსაჯულთა სისტემა კანონის ფარგლებში იქნება, თუ იგი არ ეწინააღმდეგება კონვენციის პრინციპებს. განაჩენის დაუსაბუთებელ ვერდიქტზე დაყრდნობა, რაც ნაფიც მსაჯულთა კლასიკური სისტემის ერთ–ერთი მახასიათებელი თვისებაა, ზოგადად, დასაშვებია.(ტაქსკე, პარ.. 43–60.).

ეს არ ნიშნავს, რომ ნაფიც მსაჯულთა მიერ გამტყუნებულ პირს, პროფესიონალი მოსამართლის მიერ გასამართლებულისგან განსხვავებით, არ აქვს უფლება, გაიგოს მისი მსჯავრდების საფუძველი. უბრალოდ, ვერდიქტის კანონიერების შეფასებისთვის სასამართლო განიხილავს არა გადაწყვეტილების დასაბუთების ხარისხს, არამედ ვერდიქტის სიცხადეს (ტაქსკე , პარ.91-92). სასამართლო გამოყოფს რამდენიმე კრიტერიუმს (safeguards), რომელსაც ვერდიქტი უნდა აკმაყოფილებდეს:

• პროკურატურის საბრალდებო დასკვნის ინდივიდუალურობა და ინფორმაციულობა;

• მოსამართლის მიერ ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს წინაშე დასმული კითხვების რაოდენობა,

ინდივიდუალურობა, ინფორმაციულობა და კონკრეტულობა;

• თავმჯდომარე მოსამართლის მიერ მსაჯულთათვის მიცემული მითითებები;

• განაჩენის ეფექტიანი გასაჩივრების შესაძლებლობა; (ტაქსკე, პარ.92, 94; 95, 96).

ამათგან პირველი ორი ერთმანეთთან ერთობლიობაში განიხილება და მიზნად ისახავს, რომ ბრალდებულისთვის გასაგები იყოს მის მიმართ გამოტანილი განაჩენი, ხოლო შემდეგი ორი გარანტია ზღუდავს ნაფიც მსაჯულთა თვითნებობის შესაძლებლობას.

ტაქსკეში სამართლიანი სასამართლოს დარღვევა გამოიწვია იმ გარემოებამ, რომ არც საბრალდებო დასკვნა და არც ნაფიც მსაჯულთა წინაშე დასმული კითხვები არ ეხებოდა ბრალდებულს ინდივიდუალურად და უცნობი იყო, თუ რა მტკიცებულებები მიემართებოდა კონკრეტულად მას. გარდა ამისა, ბრალდებულს არ ჰქონდა გასაჩივრების ეფექტიანი შესაძლებლობა, რადგან იგი შეზღუდული იყო მხოლოდ სამართლებრივი არგუმენტებით (ტაქსკე, პარ.97–99).

საკასაციო სასამართლოს მიერ ვერდიქტის კანონიერების შემოწმება საკასაციო სასამართლოს ზემოხსენებული კრიტერიუმების მიხედვით უნდა შეეფასებინა, თუ რამდენად იყო გამორიცხული ნაფიც მსაჯულთა თვითნებობა და იყო თუ არა ვერდიქტი საკმარისად ცხადი. დარღვევის აღმოჩენის შემთხვევაში, სასამართლოს უნდა გაეუქმებინა ნაფიც მსაჯულთა განაჩენი, რადგან ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს სტანდარტებს პირდაპირი მოქმედების ძალა გააჩნია. აღსანიშნავია, რომ ვერდიქტის სიცხადეს ეჭვქვეშ აყენებს ის გარემოება, რომ მომჩივანი უდანაშაულოდ ცნეს ბრალდების იმ ნაწილში, რომელიც მთავარი ბრალდების (განზრახ მკვლელობის) აუცილებელ შემადგენელ ნაწილს შეადგენდა. შესაბამისად მომჩივანმა სასამართლოს გადაწყვეტილება ვერ გაიგო და ვერ მიიღო. საკასაციო სასამართლომ არ განიხილა ითვალისწინებს თუ არა ქართული კანონმდებლობა ნაფიც მსაჯულთა განაჩენის გასაჩივრების საკმარის შესაძლებლობას. საკასაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ მას არ შეუძლია შეამოწმოს, არსებობდა თუ არა საკმარის მტკიცებულებათა ერთობლიობა გამამტყუნებელი განაჩენის გამოსატანად. ქართული კანონმდებლობა ვერდიქტის გასაჩივრების საფუძვლად მხოლოდ სამართლის საკითხებს ითვალისწინებს, რაც ტაქსკეში ერთ-ერთ დარღვევას წარმოადგენს. შესაბამისად, მომჩივანს არ ჰქონდა გასაჩივრების ეტექტიანი შესაძლებლობა, რადგან იგი შეზღუდული იყო სამართლებრივი არგუმენტებით.

საკასაციო სასამართლომ განაჩენის მხოლოდ ფორმალური კანონიერება შეამოწმა. საკასაციო სასმართლომ მხოლოდ მიმოიხილა სსსკ 261–263–ე მუხლები და სხვა ზოგადი ნორმები. საკასაციო განაჩენში შეფასებულია ტაქსკეს მხოლოდ ერთი გარანტია. კერძოდ, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ნაფიც მსაჯულთათვის მიცემული განმარტებები კანონს შეესაბამებოდა. საკასაციო სასამართლომ ზოგადად განაცხადა, რომ რაკი ბრალდებულმა აირჩია ნაფიც მსაჯულთა სასამართლო, მისთვის ცნობილი უნდა ყოფილიყო ვერდიქტის დაუსაბუთებლობა.

შესაბამისად, საკასაციო სასამართლოს საერთოდ არ უმსჯელია საკითხზე, აკმაყოფილებდა თუ არა კონკრეტულ მოცემულობაში ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი ტაქსკეთი დადგენილ სტანდარტებს, ან რა მოცულობით გააჩნია ბრალდებულს უფლება, იცოდეს, თუ რის გამო დაედო მსჯავრი კონკრეტულ დანაშაულში.

ტაქსკეს სტანდარტების ასახვა მომჩივნის საქმეზე ა) ვერდიქტის სიცხადე; საკასაციო სასამართლომ ყურადღება არ მიაქცია იმ საკითხს, რომ ქართული კანონმდებლობა არ ითვალისწინებს ნაფიც მსაჯულთათვის კითხვების დასმის შესაძლებლობას. ტაქსკეს მიხედვით, ამის კომპენსირება შესაძლებელია, თუკი ბრალდების შესახებ დადგენილება საკმარისად ამომწურავი, კონკრეტული და ინდივიდუალურია (ტაქსკე, პარ. 94–97). თუმცა, საკასაციო სასამართლომ არც ბრალდების შესახებ დადგენილების ინფორმაციულობასა და კონკრეტულობაზე იმსჯელა. ჩვენს შემთხვევაში, ვერდიქტის სიცხადეს ეჭვქვეშ აყენებს ის გარემოება, რომ მომჩივანი უდანაშაულოდ იქნა ცნობილი ბრალდების იმ ნაწილში, რომელიც მთავარი ბრალდების (განზრახ მკვლელობის) აუცილებელ შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა. მომჩივნის შემთხვევაში, ვერდიქტის სიცხადის უზრუნველყოფისათვის ჯერ პირველი ინსტანციის მოსამართლეს ნორმატიულ აქტს უნდა „დაევალდებუნებინა“ შესრულება სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილით, თუმცა ნათელი მაგალითია თუ როგორი თვითნებობა ჩაიდინა მოსამართლემ არაკონსტიტუციური სიტყვა „უფლებამოსილიას“ გამოყენებით, ამის გარდა დამატებითი გარანტიის ფუნქცია საკასაციო სასამართლომ უნდა შეასრულოს, თუმცა სასამართლომ არ შეამოწმა ბრალდების შესახებ დადგენილების სიცხადე,რაც გამოტანია ვერდიქტის გაგების კანონმდებლობით გათვალისწინებულ ერთადერთ საშუალებას წარმოადგენდა.ამიტომ განსამარტია სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის ნორმატიული შინაარსი, რამდენად შესაბამისობაშია კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან.

ბრალდების შესახებ დადგენილების კონკრეტულობაზე და ამომწურაობაზე დამატებით აღვნიშნავთ შემდეგ გარემოებას: მომჩივნის ბრალდების საქმეზე პროკურატურამ წარადგინა ერთადერთი მოწმე ვ.ბ., რომელიც დაიკითხა 5-ჯერ და ხუთივეჯერ შეცვალა ფაქტობრივი გარემოებები, შესაბამისად ის არასანდო მოწმე იყო.. ბრალდების დადგენილებაში პროკურატურა აღნიშნავს, რომ ვ.ბ.-მა მანქანა გააჩერა ლ.მ.-თან ახლოს, რა დროსაც მომჩივანი გადავიდა მანქანიდან, განახორციელა გასროლები ლ.მ.-ის მიმართ და კვლავ ჩაჯდა მანქანაში, რის შემდეგაც ისინი მიიმალნენ. აქვე აღვნიშნავთ, რომ სხდომის თავჯდომარემაც, 03.12.2015 წელს, მსაჯულთა მეორე შემადგენლობისას სხდომის გახსნისას, ანალოგიურად წაუკითხა მსაჯულებს ბრალდების დადგენილება. ვ.ბ. შინაარსობრივად ცვლიდა თავის ჩვენებებს ბრალდების მითითებით, გამოძიების ეტაპების მიხედვით სხვადასხვა ექსპერტიზების დასკვნების შედეგად დადგენილ გარემოებებთან მის მიერ უკვე მიცემული ჩვენების აშკარა შეუსაბამობის გამო. აღნიშნულის შედეგად პროკურატურა აცვლევინებდა ვ.ბ. ჩვენებას, რომ როგორმე თეორიულად მაინც მიახლოებული ყოფილიყო ვ.ბ.-ის ჩვენებებში აღწერილი გარემოებები ექსპერტიზებით უტყუარად დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებთან. როგორც 16.01.2015წ. N 01-04/51-02/03 დამოუკიდებელი ექსპერტიზით დადასტურდა (იხ. დანართი), რომ ლ.მ.-ის ორივე პოზაში (ჩაცუცქული და მდგომარე) ყოფნის შემთხვევაში გარდაცვლილი ვერ მიიღებდა იმ ჭრილობებს, რომელიც სამედიცინო ექსპერტიზით არის დადგენილი (მიმართულებით სამივე ქვევიდან ზემოთ). ექსპერტიზით ასევე დადგინდა, რომ ვ.ბ.-ის მიერ მიცემული ხუთივე ჩვენებას თუ დაუჯერებდით, ასეთ შემთხვევაში, ჭრილობის ტრაექტორიები უნდა ყოფილიყო შედარებით პირდაპირი-სწორხაზოვანი, ან ზემოდან ქვემოთ და წინიდან უკან, ან მოხვდებოდა „ჩაცუცქულს“ ფეხში. პროკურატურის ბრალდების დადგენილება შედგენილია ვ.ბ.-ის გამოძიებისას მიცემული ჩვენების მიხედვით. ზემოაღნიშნულმა ექსპერტიზამ, რომელიც ფაქტობრივი გარემოებების დამდგენი უტყუარი მტკიცებულებაა, დადგინდა, რომ ვ.ბ. იტყუებოდა გარემოებების აღწერისას და შესაბამისად ბრალდების დადგენილება ვეღარ ჩაითვლება ამომწურავად და კონკრეტულად. მას მერე, რაც 05.06.2015წ, მსაჯულთა პირველმა შემადგენლობამ ვერ მიირო ვერდიქტი, ბრალდებამ კვლავ შეაცვლევინა ვ.ბ.-ს ჩვენება და პირველ რიგში შემოატანინა ცრუ მოტივი, ხოლო სროლის განხორციელების ეპიზოდში, მსაჯულთა მეორე შემადგენლობისას დაკითხვისას ვ.ბ.-ს ათქმევინა, რომ მან მანქანა გააჩერა ქვევით დაღმართზე და მომჩივანი არ გადასულა მანქანიდან და ისე განახორციელა სროლები ლ.მ.-ის მიმართ. აღნიშნულით პროკურატურა კვლავ შეეცადა როგორმე თეორიულად მაინც მიეწოდებინა მსაჯულებისთვის ის აზრი, რომ მომჩივანი ლ.მ.-თან შედარებით ქვევით იყო და შესაძლებელი იყო ჭრილობების განვითარება ვ.ბ.-ის ჩვენების მიხედვით. თუმცა აღნიშნული ჩვენება ბრალდების დადგენილებაში აღწერილ გარემოებებთან შეუსაბამოა, რითაც დადგენილებას კიდევ უფრო აცლის კონკრეტულობას და მისი ამომწურაობაც ეჭქვეშ დგება.

რაკი ნაფიც მსაჯულთა თათბირი და კენჭისყრა საიდუმლოა, ხოლო ქართული კანონმდებლობა არ ითვალისწინებს მათთვის კითხვების დასმას, მსჯავრდებული ვერასოდეს გაიგებს, კონკრეტულად რა არგუმენტების საფუძველზე იქნა იგი ცნობილი დამნაშავედ. მსგავს შემთხვევებში, ვერდიქტის სიცხადის უზრუნველყოფისთვის დამატებითი გარანტიის ფუნქცია საკასაციო სასამართლომ უნდა შეასრულოს (ტაქსკე, პარ. 99) სასამართლომ უნდა შეამოწმოს ბრალდების შესახებ დადგენილების სიცხადე და მიუთითოს მსჯავრდებულს კონკრეტულ მტკიცებულებებზე, რომელიც უტყუარად, ამომწურავად და ინდივიდუალურად მიემართებოდა მას. ჩვენს შემთხვევაში, საქალაქო სასამრთლომ და საკასაციო სასამართლომ არ შეამოწმა ბრალდების შესახებ დადგენილების სიცხადე, რაც გამოტანილი ვერდიქტის გაგების კანონმდებლობით გათვალისწინებულ ერთადერთი საშუალებაა.

ვერდიქტის სიცხადისთვის ბრალდების დადგენილების გარდა მნიშვნელოვან გარანტიას წარმოადგენს სხდომის თავმჯომარის მიერ მსაჯულთათვის მიცემული განმარტებების ინფორმაციულობა. 13.05.2015წ დაცვამ, სსსკ-ის 231- ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე, მოითხოვა მსაჯულებისთვის მიცემულ განმარტებებში ასევე ასახულიყო საკონსტუტიციო სასამართლოს 22.01.2015 წ. N1/1/548 გადაწყვეტილების განმარტება, ირიბი მოწმეების ჩვენებების არაკონსტიტუციურობასთან დაკავშირებით (გადაწყვეტილების განმარტება სსსკ-ის იმ ნორმების არაკონსტიტუციურად ცნობის შესახებ, რომლებიც ირიბი ჩვენებების საფუძველზე გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანისა და პირის ბრალდებულად ცნობის შესაძლებლობას ითვალისწინებს). სასამართლომ აღნიშნული მოთხოვნა არ დააკმაყოფილა და მსაჯულებს განუმარტა მხოლოდ ირიბი ჩვენების ნორმა (სსსკ-ის 76-ე მუხლი). დამატებით აღვნიშნავთ, რომ 03.12.2015წ. მსაჯულთა მეორე შემადგენლობის სხდომაზე მოსამართლემ ანალოგიურად განუმარტა მსაჯულებს სსსკ-ის 76-ე მუხლი. არც ამჯერად მოსამართლემ არ განუმარტა საკონსტიტუციო სასამართლოს N1/1/548 გადაწყვეტილება ირიბი მოწმეების ჩვენებების არაკონსტიტუციურობასთან დაკავშირებით.

გასათვალისწინებელია, რომ ნაფიც მსაჯულებს არ აქვთ იურიდიული განათლება. ზოგადი განმარტების მიღების მიუხედავად, მათთვის შესაძლოა რთული აღმოჩნდეს ირიბი ჩვენების, ან ჩვენების ირიბი ნაწილის იდენტიფიცირება. ნაფიცი მსაჯულებისთვის გადაცემული ზოგადი განმარტება არ გამორიცხავს მათ მიერ ირიბ ჩვენებებზე დაყრდნობით გამამტყუნებელი ვერდიქტის გამოტანის შესაძლებლობას. აღნიშნულიდან გამომდინარე, სხდომის თავჯდომარე ვალდებული იყო განემარტა მსაჯულებისთვის საკონსტიტუციო სასამართლოს 22.01.2015 წლის ირიბი ჩვენებების არაკონსტიტუციურობის თაობაზე გადაწყვეტილების შესახებ იმის გათვალისწინებითაც, რომ დაცვის მიერ იყო მოთხოვნა დაყენებული. (სხდომის დაწყების წინ უნდა მიეცა მოსამართლეს აღნიშნული განმარტება, რადგან მტკიცებულებების განხილვის დროს ისინი ღებულობენ ინფორმაციას და ზეგავლენის ქვეშ იმყოფებიან და ირიბი ჩვენებების საფუძველზე, რომელიც არანაირი სხვა ნეიტრალური მტკიცებულებით არ დასტურდებოდა, შესაძლოა მიიღონ არაკონსტიტუციური გადაწყვეტილება) კანონმდებლობაში არ არის დამატებითი მექანიზმი, რომლის მეშვეობით შესაძლებელი გახდება საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების აღსრულება.

ნაფიც მსაჯულთა თვითნებობის შეზღუდვა;

საკასაციო სასამართლომ არ განიხილა, ითვალისწინებს თუ არა ქართული კანონმდებლობა ნაფიც მსაჯულთა განაჩენის გასაჩივრების საკმარის შესაძლებლობას. საკასაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ იგი არ არის უფლებამოსილი შეამოწმოს, არსებობდა თუ არა საკმარის მტკიცებულებათა ერთობლიობა გამამტყუნებელი განაჩენის გამოსატანად“ რაც არაკონსტიტუციურია საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან (ძველი რედაქვიით 40 მუხლის მე-3 პუნქტთან) (იხ. დანართი :თბილისის სააპელაციო სასამართლოს საკასაციო განაჩენი, გვ. 16.).

მოცემულ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლო მხოლოდ არაკონსტიტუციური განმარტებით შემოიფარგლა, რასაც ვთვლით რომ არაკონსტიტუციურია კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით და ეწინააღმდეგება მის პრინციპება :

„მოცემულ შემთხვევაში, პალატა არ არის უფლებამოსილი შეამოწმოს არსებობდა თუ არა საკმარისი მტკიცებულებებათა ერთობლიობა გამამტყუნებელი განაჩენის გამოსატანად, შესაბამისად ვერ მოახდებს მტკიცებულებათა შეფასება მათი რელევანტურობის, დასაშვებობის და უტყუარობის თვალსაზრისით. გამამტყუნებელი განაჩენი საჩივრდება საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული საფუძვლების არსებობისას...“

შესაბამისად, თუ ვერც სააპელაციო სასამართლო სსსკ 266-ე მუხლის მე-2 ნაწილით ვერ უზრუნველჰყო მოსარჩელეს საქართველო კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის დანაწესის უფლებით, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ემყარებოდეს „...გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“ , რაც ზღუდავს გასაჩივრების უფლებით და არაკონსტიტუციურია. ასევე, პირველი ინსტანციის სასამართლოს თავმჯდომარე უნდა იყოს „ვალდებული“ , და არა „უფლებამოსილი“, რაც არ გამორიცხავს მოსამართლის თვითნებობას, როგორც მოცემულ შემთხვევაში, ამიტომ სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილით საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის იმპერატიული მოთხოვნით უნდა მოხდეს მოსამართლის „დავალდებულება“ კანონისა და კონსტიტუციის შესაბამისად, ხოლო გასაჩივრებული მუხლის ნორმატიული შინაარსი უნდა ჩამოყალიბდეს შემდეგი რედაქციით თავმჯდომარე ვალდებულია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტიდანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.“, ამგვარი ნორმატიული შინაარსი იქნება შესაბამისობაში კონსტიტუციის საქართველო კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან და სსს კოდექსთან.

მიუხედავად ამისა, ნაფიც მსაჯულთა მიერ ვერდიქტის თვითნებურად მიღების რისკი განეიტრალებას საჭიროებს. სასამართლოს უნდა შეეძლოს, გადაამოწმოს, მტკიცებულებათა ერთობლიობა ხომ არ გამორიცხავს გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანას (ჯაჯი გაერთიანებული სამეფოს წინააღმდეგ, პარ. 36.). ქართული კანონმდებლობა ვერდიქტის გასაჩივრების საფუძვლად მხოლოდ სამართლის საკითხებს ითვალისწინებს (სსკ 266–ე მუხლი), რაც ტაქსკეს მიხედვით, ერთ–ერთი დარღვევაა “გასაჩივრების შესაძლებლობა არ იქნება ეფექტიანი, თუკი იგი შეეხება მხოლოდ სამართლის საკითხებს და „არ უზრუნველყოფს ბრალდებულს მის მიმართ გამოტანილი განაჩენის დასაბუთებით“ (ტაქსკე, პარ. 99).

მოცემულ საქმეში, საკასაციო სასამართლომ საერთოდ არ გადახედა საქმეში არსებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რადგან ამას ქართული საპროცესო კანონმდებლობა არ ითვალისწინებს. შესაბამისად, კანონმდებლობა აშკარად შეუსაბამოა ტაქსკეს სტანდარტებთან, რომელიც მოითხოვს ფაქტობრივ გარემოებებთან დაკავშირებით გასაჩივრების უფლებას.

ნაფიც მსაჯულთა მიერ შეფასებული მტკიცებულებების რევიზია მხოლოდ სხდომის თავმჯდომარეს შეუძლია. მას შეუძლია ნაფიც მსაჯულთა ვერდიქტის გაუქმება, თუკი ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და მისი გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა (სსსკ 261–ე მუხლის მე–7 ნაწილი ).

სხდომის თავმჯდომარის აღნიშნული უფლება ასევე ვერ ჩაითვლება საკმარის გარანტიად. იგი საერთოდ არ არის გასაჩივრების მექანიზმი. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ დაცვის მხარემ დააყენა მსგავსი ტიპის შუამდგომლობა, მოსამართლეს მასში მითითებული გარემოებების უარყოფა დაუსაბუთებლადაც შეუძლია. ჩვენს საქმეში, ვერდიქტის გამოტანის შემდგომ, მომჩივანმა სხდომის თავმჯდომარეს აღნიშნული უფლების გამოყენების შუამდგომლობით მიმართა, თუმცა მისი ვრცელი საჩივარი საერთოდ პასუხგაუცემელი დარჩა.

გარდა ამისა, კანონმდებლობა ნაფიც მსაჯულთა სხდომის თავმჯდომარეს ამ კუთხით, ფაქტობრივად, აბსოლუტურ დისკრეციას ანიჭებს. შესაბამისად, ისევე, როგორც მოცემულ შემთხვევაში, საკასაციო სასამართლო არ მიიჩნევს, რომ აღნიშნული უფლების გამოყენებაზე უარის თქმით სხდომის თავმჯდომარემ უკანონო გადაწყვეტილება მიიღო და ფაქტობრივ გარემოებებს სსსკ 266–ე მუხლის სხვა გარემოების მოშველიებით არ შეაფასებს.

ამრიგად, ნაფიცი მსაჯულების მიერ მტკიცებულებების შეფასება შემდგომ რევიზიას არ ექვემდებარება, რაც მათი თვითნებობის რისკს წარმოშობს. მტკიცებულებათა ერთობლიობის ვერდიქტთან შესაბამისობის შემოწმების უფლება ამჟამად მხოლოდ ნაფიც მსაჯულთა სხდომის თავმჯდომარეს გააჩნია. მტკიცებულებათა ერთობლიობის შემოწმების უფლება უნდა ჰქონდეს საკასაციო სასამართლოსაც. ეფექტიანი გასაჩივრების ფუნქცია ვერ იარსებებს, თუკი სასამართლო მხოლოდ ვერდიქტის ფორმალური კანონიერების შემოწმებით შემოიფარგლება. ამასთან, საკასაციო სასამართლომ ხელახლა არ უნდა ამტკიცოს კონკრეტულ საქმეში გონივრულ ეჭვს მიღმა სტანდარტის არსებობა, არამედ, იგი უნდა დარწმუნდეს, რომ საქმეში არ არსებობს გამამტყუნებელი ვერდიქტის აშკარად საწინააღმდეგო მტკიცებულება.

საკასაციო სასამართლოს აბსოლუტური დისტანცირება მტკიცებულებათა ერთობლიობის შეფასებისგან ასევე არღვევს ეფექტური გასაჩივრების უფლებას. მოქმედი საკანონმდებლო რეალობა არ აძლევს მსჯავრდებულს ზემდგომ ინსტანციაში დავის უფლებას იმ საფუძვლით, რომ ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება საქმეში არსებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. შესაბამისად, ნაფიც მსაჯულთა თვითნებობის რისკი საკმარისად არ არის შეზღუდული, რაც ტაქსკეს სტანდარტებს პირდაპირ ეწინააღმდეგება.

რაც შეეხება მტკიცებულებათა არარსებობას მომჩივნის მიმართ გამამტყუნებელი ვერდიქტის გამოსატანად,სასამართლოს მოვახსენებთ შემდეგს: მომჩივნის მიმართ წაყენებული ბრალდება ემყარებოდა ვ.ბ.-ის ჩვენებებს. ასევე,04.09.2014 წ. საგამოძიებო ექსპერიმენტის ოქმში გამოძიებამ შეგნებულად არ მოახდინა შემთხვევის ადგილის დათვალიერების ნახაზი, რითაც არ დაფიქსირდა ლ.მ.-ის მდებარეობასა და მტკიცებულებების (ამოღებული მასრა, სხვა მასრები გაქრა) ერთმანეთის მიმართ ზომების მითითითება; შემთხვევის ადგილის დათვალიერების ოქმშიც არ იქნა შედგენილი და თანდართული შემთხვევის ადგილის ნახაზის სქემა; 17.10.2014 წლის ექსპერტიზის N004967614 დასკვნაში არ იქნა შედგენილი ჭრილობების არხების მიმართულების სქემა. აღნიშნული გარემოება გამოძიებას დასჭირდა იმისთვის, რომ ვ.ბ.-ს შეძლებოდა შეეცვალა ფაქტობრივი გარემოებები ექსპერტიზებით დადგენილი გარემოებებთან შესაბამისობაში მოყვანის მიზნით, რადგან თუ ექსპერტიზა დაადგენდა ვ.ბ.-ის ჩვენების საწინააღმდეგო ფაქტობრივ გარემოებას, მაშინ ვ.ბ.-ის ჩვენების სიყალბე გამოაშკარავდებოდა და ვეღარ შეძლებდნენ დამატებით დაკითხვაში აღნიშნულის დაფარვას. შესაბამიად ზემოარნიშნული ნახაზების შეუდგენლობა მხოლოდ არაკვალიფიციურობაზე არ მეტყველებს, არამედ გამოძიების მხრიდან მიზანმმიმართულ ქმედებაზე, როგორმე დაემალათ ვ.ბ.-ის სიცრუე და მომჩივანი მიეცათ პასუხისგებაში. როგორც აღინიშნა, გამოძიება დაკითხვებში აცვლევინებდა ვ.ბ.-ს ფაქტობრივ გარემოებებს, მას შემდეგ რაც ჩატარებული ექსპერტიზით უტყუარად დგინდებოდა მისი სიცრუე. კერძოდ:

გამოძიებისას დაკითხვისას, ვ.ბ.-მა აღნიშნა, რომ მომჩივანმა ესროლა ლ.მ-ს 1-2 მეტრის დაშორებიდან, ხოლო ჩატარებული N006642914 ექსპერტიზის და მომჩივნის მიერ სასამართლოზე წარდგენილი ექსპერტიზის N01-04/51-

02/03 დასკვნის შემდგომ, ვ.ბ.-მა შეცვალა მანძილი (1-2 მეტრიდან) და პირველ სასამართლო პროცესზე აღნიშნა, რომ მომჩივანმა ესროლა ლ..მ-ს 2-3 მეტრიდან, ხოლო მეორე სასამართლოზე აღნიშნა, რომ მომჩივანმა ესროლა ლ.მ. 3-4 მეტრის მოშორებიდან.

პირველი ორი დაკითხვისას ვ.ბ.-მა, არ ახსენა ლ.პ.-ის მის მანქანაში ყოფნის ფაქტი. 29.10.2014 N2416/დ დაქტილოსკოპიური ექსპერტიზის დასკვნის შემდეგ, მანქანიდან აღებული თითის ანაბეჭდებით დადგინდა, რომ ლ.პ. მანქანაში იმყოფებოდა, რის შემდეგაც მესამე ჩვენებაში ვ.ბ.-მა აღნიშნა რომ აგვისტოს ბოლოს ლ.პ.იჯდა მის მანქანაში. მაგრამ ეტყობა გამოძიებას დაავიწყდა შეეხსენებინა ვ.ბ.-სთვის აღნიშნული ექსპერტიზის დასკვნა და სასამართლოზე დაკითხვისას ვ.ბ.-მა კვლავ მოიტყუა მსაჯულების წინაშე და არ დაადასტურა ლ.პ.-ის 02.09. 2014წ. მის მანქანაში ჯდომის ფაქტი და აღნიშნა, რომ მან ნახა ბიჭებთან ერთად მყოფი ლ.პ. და მიესალმა მას მანქანიდან რის შემდეგაც წავიდა. (იხ. დანართები)

ვ.ბ.-მა გამოძიების პირველ ჩვენებაში (04.09.2014 წ.) აჩვენა რომ, მომჩივანი გადავიდა მანქანიდან და ესროლა ლ.მახარაძეს, რომელიც ფეხზე იდგა და სროლების შემდეგ წაიქცა. (ანალოგიურად განმარტა ვ.ბ.-მ 05.09.2014 წელს საგამოძიებო ექსპერიმენტის ოქმის შედგენის დროსაც). მეორე დაკითხვისას და პირველ სასამართლოზე ვ.ბერძენიშვილმა აჩვენა, რომ მომჩივანი გადავიდა მანქანიდან და ესროლა ლ.მახარაძეს, რომელიც ამ დროს „ჩაცუცქული“ იყო. რაც შეეხება მსაჯულთა მეორე შემადგენლობისას ამ ეპიზოდზე მიცემული ჩვენების ამ ნაწილს სასამართლოს მოვახსენებთ შემდეგს: ლ.მ.-ის სამედიცინო ექსპერტიზის და საქმის მასალებზე დაყრდნობით დაცვამ დამოუკიდებელ ექსპერტ დავით ჩაგუნავას (დ.ჩ.) ჩაატარებინა სასამართლო-სამედიცინო და ბალისტიკურ- ტრასოლოგიური ექსპერტიზა (N01-04/51-02/03; 16.01.2015წ.), რითაც სრულად გაბათილდა ვ.ბ.-ის ცრუ ჩვენებები, რაც დამატებით მომჩივნის უდანაშაულობის დამადასტურებელი უტყუარი მტკიცებულება იყო. კერძოდ, (სახელწიფო) სამედიცინო დასკვნაში მითითებული სამივე ჭრილობების არხის მიმართულებები არის ქვევიდან ზემოთ, შესაბამისად ვ.ბ.-ის ჩვენებებში აღწერილ გარემოებების მიხედვით, ლ.მ. ვერ მიიღებდა იმ ჭრილობებს, რაც ექსპერტიზით უტყუარად იყო დადგენილი. მას შემდეგ რაც 05.06.2015წ ვერდიქტი ვერ იქნა გამოტანილი, პროკურატურამ გააორმაგა ზეწოლები და ვ.ბ.-ს შეაცვლევინა არსებითი მნიშვნელობის გარემოება. მსაჯულთა მეორე შემადგენლობისას დაკითხვის დროს ვ.ბ.-ს პროკურატურამ ათქმევინა, რომ მომჩივანი არ გადასულა მანქინიდან, არამედ გააღო კარი და ისე ესროლა ლ.მ.-ს. აღნიშნულით. პროკურატურა შეეცადა როგორმე დაეყენებინა დაბლა მომჩივანი ლ.მ.-სთან შედარებით, რადგან მომჩივანი 185 სმ.-ის სიმაღლის არის და მანქანიდან გადასული ფეხზე მდგომს რომ ესროლა ლ.მ. ვერ მიიღებდა ექსპერტიზით დადგენილ დაზიანებებს. თუმცა ამითაც ვერ შეძლეს ექსპერტიზის დასკვნასთან მიახლოება, რადგან დ.ჩ. სასმართლოზე დაკითხვისას წარადგინა „მერსედეს JL”-ის მონაცემები, რომელიც 180 სმ-ია სიმაღლეში და თუნდაც მომჩივანი არ გადასულიყო მანქანიდან და ისე „ესროლა“ ლ.მ.-ისთვის, მაინც ვერ მიიღებდა დადგენილ დაზიანებებს. მეტი დამაჯერებლობისთვის პროკურატურამ ვ.ბ.-ს დამატებით ათქმევინა, რომ მან მანქანა გააჩერა ლ.მ.-სგან ქვევით „დაღმართზე“ 3-4 მეტრის მოშორებით. თუმცა, შემთხვევის ადგილის პატარა დახრის კუთხეს თუ გავითვალისწინებთ, (თუნდაც მანქანა 3-4- მეტრით დაბლა გაეჩერებინა ვ.ბ.-ს,) მაინც ვერ განვითარდებოდა ჭრილობები იმგვარად, როგორც ეს ექსპერტიზამ დაადგინა. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სახელწიფო ექსპერტიზით და დამოუკიდებელი ექპერტიზით სასამართლოზე უტყურად დადასტურდა, რომ ვ.ბ. თავიდან ბოლომდე იტყუებოდა, რაც მომჩივნის უდანაშაულობის უტყუარად დამადასტურებელ ფაქტს წარმოადგენს. მოსარცელე ამტკიცებდა, რომ მას დანაშაული არ ჩაუდენია, რომ ვ.ბ.-მ ჩაიდინა დანაშაული და ითხოვდა ნეიტრალური მტკიცებულებების ი.აბაშიძის ქუჩის ვიდეო კამერების ჩანაწერების ამოღებას უდანაშაულობის დასამტკიცებულად, რაც ნეიტრალური მტკიცებულება იქნებოდა, რაც რეაგირების გარეშე დარჩა. ასევე მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ ვ.ბ.-ს მაღალჩინოსნები მფარველობდნენ.

გამოძიებისას ჩატარდა არაერთი ექსპერტიზა, რომელთა დასკვნებითაც არსად არ იკვეთება მომჩივნის შემხებლობა მის მიმართ წარდგენილ ბრალთან. კერძოდ: გამოძიებამ 03.09.2014წ. მომჩივნის ბებიის სახლში ჩატარებული ჩხრეკის შედეგად ამოიღო ჯინსის გრძელტოტებიანი შარვალი, რომელზეც ჩაატარა არერთი ექსპერტიზა, თუმცა ბრალდებასთან დამადასტურებელი არანაირი კვალი არ აღმოჩნდა. შესაბამისად, ბრალდებისთვის ამოღებული შარვალი არანაირ ღირებულებას არ წარმოადგენდა. იმის გათვალისწინებითაც, რომ 04.09.2015 წელს თ.ა.-მა დაკითხვისას ცალსახად აღნიშნა, რომ მომჩივანს 02 სექტემბერს ეცვა ცისფერი შორტი. ასევე, სასამართლოზე დაკითხვისას მოწმე ზ.რ.-ამ აღნიშნა, რომ მომჩივანს 02.09.2014წ ეცვა შორტი. ამასთან ვ.ბ.-მაც ორივე სასამართლოზე დაადასტურა, რომ მომჩივანს ეცვა შორტი. ასევე აღსანიშნავია, რომ შარვალთან ერთად ამოღებული მომჩივნის მამის პირადი ნივთები, რომლებიც ასევე არ იყო შემხებლობაში ბრალდებასთან, თუმცა ბრალდებამ მსაჯულებს დაათვალიერებინეს ყველა ნივთი როგორც მომჩივნის საკუთრება და ჯიუტად ამტკიცებდნენ, რომ მომჩივანს ეცვა გრძელტოტებიანი შარვალი შემთხვევის დროს და მან ის თითქოს გარეცხა. ურთიერთგამომრიცხავი ფაქტობრივი გარემოებები მოსამართლიე მიერ რეაგირების გარეშე რჩებოდა.

05.09.2014წ ვ.ბ.-ის მანქანიდან აღებული იქნა კვლები, რომლებიც შედარებული იქნა დაქტილოსკოპიურ მონაცემთა ერთიან ბაზაში არსებულ მომჩივნის, ლ.მ.-სა და ვ.ბ.-ის სახელზე შევსებულ დაქტილობარათებზე არსებულ ხელის ანაბეჭდების ნიმუშებთან. პირველ რიგში აღვნიშნავთ, რომ მომჩივანს არასდროს არ უარყვია 02.09.2014წ მისი ვ.ბ.- ის მანქანაში ჯდომის ფაქტი. მეტიც, თვითონ ვ.ბ. და ზ.რ. მომჩივნის მსგავსად ჩვენებებში აღნიშნავენ, რომ მათ ვ.ბ.- ის მანქანით მიაკითხეს თ.ა.-ს კაფეში. აღნიშნულიდან გამომდინარე, მთავრობის მტკიცება იმის თაობაზე, რომ რადგან მომჩივნის ანაბეჭდები ამოვიდა მანქანიდან იმის დადასტურებაა, რომ მომჩივანმა დატოვა კვალი უშუალოდ შემთხვევის დროს, ან მან განახორციელა გასროლები, არის ყოველგვარ საფუძველს მოკლებული. ჩატარებული დაქტილოსკოპიური ექსპერტიზის N2416/დ დასკვნის მიხედვით, ვ.ბ.-ისა და მომჩივნის ანბეჭდების გარდა, აღმოჩენილი იქნა ვარგისი 3 კვალი, რომელიც ეკუთვნის 04.01.1987 წელს დაბადებული ლევან პატარიძეს (ლ.პ.). ასევე, წარმდგენილ ნიმუშებში დამატებით აღმოჩნდა ვარგისი 1 კვალი, რომელიც არ იძებნება დაქტილოსკოპიურ მონაცემთა ერთიან ბაზაში და მისი იდენტიფიცირება ვერ მოხდა. ზემოაღნიშნულიდან დადასტურდა, რომ მომჩივნის გარდა ვ.ბ. მანქანში ასევე იმყოფებოდა ლ.პ. და კიდევ ერთი სხვა პიროვნება, რომელიც ბაზაში არ მოიძებნა.

16.10.2014წ. გაიცა შსს N 108/ფ ფონოსკოპიური და ვიდეო-ტექნიკური ექსპერტიზა. ბენზოგასამართ სადგურ„ლუკოილი“-დან აღებულ ფაილის დისკზე. „ლუკოილი“-დან ამოღებული ჩანაწერის უსარგებლობაზე, რადგან ოქმში აღწერილი გარემოებები არ იყო ჩანაწერში საერთოდ და ჩანაწერის დათვალიერების ოქმის სიყალბეზე მიმართა სასამართლოს, რაც ასევე რეაგირების გარეშე დარჩა

21.10.2014 წ. ჩატარდა ქიმიური, ნივთიერებათა, მასალათა, ნაკეთობათა და მცენარეთა N005652714 ექსპერტიზა. დასკვნის თანახმად: გ.ო.-ს ტანსაცმლის ზედაპირზე ლ.მ.-ს ტანსაცმლის შემადგენელი ბოჭკოები არ აღინიშნება; არც ლ.მ.-ს ტანსაცმელზე არ აღინიშნება გ.ო.-ს ტანსაცმლის ბოჭკოები;

07.11.2014წ. ჩატარდა შსს საექსპერტო კრიმინალისტიკური სამმართველოს ფონოსკოპიური და ვიდეო-ტექნიკურ N115/ფ ექსპერტიზა, სადაც გამოძიების წარდგენილ იქნა მარიამ ანდრიაძის, ნინო ანდრიაძის და ოთარ კიკალიშვილის ხმის ნიმუშები. ექსპერტიზამ დაასკვნა, რომ „ექსპერტიზაზე წარმდგენილი აუდიო ჩანაწერები არ იყო ვარგისი საიდენტიფიკაციო გამოკვლევისთვის .

ამრიგად, ზემოაღნიშნული გამოკვლეული ექსპერტიზებით არ გამოიკვეთა არც ერთი გარემოება, რომელიც ირიბად მაინც მიანიშნებს მომჩივნის მიმართ წარდგენილი ბრალდების დამადასტურებელ გარემოებაზე.

რაც შეეხება „მტკიცებულებებს და მოწმეებს“, რომლებიც ბრალდებამ წარადგინა მომჩივნის თითქოსდა დე ფაქტო ცხინვალის რეგიონში მიმალვასთან დაკავშირებით აღვნიშნავთ, რომ ბრალდებამ ვერ წარადგინა ვერც ერთი მტკიცებულებისა იმისა, რომ მომჩივანი მიიმალა ცხინვალის რეგიონში. პირიქით გამოიკვეთა, რომ გამოძიებამ მიზანმიმართულად გაავრცელა ცრუ ინფორმაცია, რათა მომჩივნის ბრალეულობა უფრო დამაჯერებელი გაეხადა. მომჩივნის მიმართ გავრცელებული „მიმალვის და ცხინვალის რეგონიდან მისი გადმოცემის თაობაზე“ , რაც ევროკავშირის ელჩის იანოშ ჰერმანით წერილით სრულად გაბათილდა.

რაც შეეხება არაეფექტური და მიკერძოებული გამოძიების ჩატარებას, რომლითაც გამოიკვეთა არაეფექტურობასთან ერთად სახელმწიფოს მხრიდან მიზანმიმართული ტენდენციურობა, როლის ერთადერთ მიზანს წარმოადგენდა მომჩივნის ნებისმიერი ხერხით, მათ შორის მტკიცებულებათა ფალსიფიცირებით, პასუხისგებაში მიცემა და არა მკვლელის დადგენა მართლსაჯულების განხორციელების მიზნით.

მსაჯულთა მეორე შემადგენლობისას გამართულ სასამართლო პროცესზე ბრალდებამ ვერ წარადგინა ვერც ერთი არათუ უტყუარი, არამედ დამაჯერებელი მტკიცებულებაც კი იმისა, რომ მომჩივანმა მოკლა ლ.მ. პირიქით, სასამართლოზე გამოიკვეთა მომჩივნის უდანაშაულობა და ბრალდების მიზანმიმართული დევნა მის მიმართ, რასაც ის ყოველ სასამართლო პროცესზე აცხადებდა. შესაბამისად, გამოტანილი გამამტყუნებელი ვერდიქტი იყო მომჩივნისთვის გაუგებარი და სიცხადე აკლდა. აღნიშნულის გამო, სსსკ 261(7)-ე მუხლის საფუძველზე მომჩივანმა მიმართა შუამდგომლობით სხდომის თავჯდომარეს ვერდიქტის გაუქმების მოთხოვნით, ვინაიდან აღნიშნული ვერდიქტი იყო უსაფუძვლო და აშკარად ეწინააღმდეგებოდა მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რაც სხდომის თავჯდომარემ სრული იგნორირება გაუკეთა. ხოლო, საკასაციო სასამართლომ აღნიშნული საკითხის განხილვისას ნორმების ფორმალური მითითებით აღნიშნა, რომ მოსამართლეს კანონი არ დაუღვევია. რაც მიუთითებს გასაჩივრებული მუხლების არაკონსტიტუციურობაზე, რადგან თუ საქმეში არ არის ურთიერთშეთანხმებულ უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლიობა გამორიცხულია გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანა.შესაბამისად ნორმატიული აქტი მოსამართლეს უნდა „ავალდებულებდეს“ აღასრულოს კანონის და კონსტიტუციის განაწესი (სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის, 2622-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი) და თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა.

ასევე სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი“ არის არაკონსტიტუციური და მოსამართლეებს აძლევს ორმაგი ინტერპრეტაციის საშუალებას და ასევე იმის უფლებას, რომ დაარღვიონ კონსტიტუცია და მრკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე არსებულ საქმეზე პირველი ინსტანციის მიერ გამოტანილ განაჩენზე არ გადახედონ პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილების კანონიერებას, რითაც მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე ადამიანი ამყოფონ უკანონო პატიმრობაში, არაკონსტიტუციურად, კერძოდ, როდესაც „სხდომის თანმჯდომარე დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს“, ეს ნორმატიული შინაარში სსს კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან ერთან უნდა იქნეს ცნობილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ არაკონსტიტუციურად, ვინაიდან საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის თანახმად არ შეიძლება ადამიანის მსჯავრდება/განაჩენი არ შეიძლება უნდა ემყარებოდეს უტყუარ მტკიცებულებათა ართობლიობას :“... ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.“ შესაბამისად, საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ ეს ნორმეტიული შინააარსი საჭიროებს განმარტებას, თუ რა დროს არის არაკონსტიტუციური მოსამართლის დაყრდნობა სსს კოდექსის დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტთან.! ასევე რა შემთხვევაში ითვლება მოსამართლის მხრიდან კოდექსის მოთხოვნათა დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტთან (სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი ;„ (ე ) სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს;“), ვინაიდან სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით „..დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს;“ ასევე მავე მუხლის მე-2 პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტით „ვ).... რომ ვერდიქტი არ უნდა იქნეს გამოტანილი ვარაუდის საფუძველზე ან დაუშვებელ

მტკიცებულებათა გამოყენებით;“

იგივე მოთხოვნა არის სსს კოდექსის 82-ე მუხლის მე-3 პუნქტით „3. გამამტყუნებელი განაჩენით პირის დამნაშავედ ცნობისათვის საჭიროა გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობა.“

იგივე მოთხოვნაა სსს კოდექსის მე-13 მუხლის მე -2 პუნქტში აღწერილ დათქმას „გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას.“ და რა თქმა უნდა სსს კოდექსის 266-ე მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის („ (ე) სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტს; )“ შინაარსით სამართლებრივად კანონიერად, რადგან ვერდიქტი უნდა იყოს გამოტანილი სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტის დათქმით მტკიცებულებათა ერთობლიობის საწინააღმდეგოდ. შესაბამისად ესეთ ვერდიქტზე დაყრდნობა მოსამართლის მიერ არის სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტის („..დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს;“) მოთხოვნათა დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტია, რომელიც მტკიცებულებათა ერთობლიობის სტანდარტს არ ეფუძვნება!

იგივე არის ევროპის ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის სასამართლოს მიერ გამოტანილ გადაწყვეტილებაში პრეცედენტულ საქმეზე “Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010“ , სადაც კოვენციის მე-6 მუხლის სამართლიანი სასამართლოს უფლების დარღვევად იქნა მიჩნეული, ვინაიდან მოსარჩელეს უნდა მისცემოდა სამართლიანი გასაჩივრების უფლება“ და შემდგომ ინსტანციაში უნდა შეძლებოდა იმის შესაძლებლობა, რომ სასამართლოს ემსჯელა და გამოკვლევის საშუალება ჰქონოდა, თუ რის გამო სცნეს იგი დამნაშავედ, და რომელი მტკიცებულება მიემართებოდა მის წინააღმდეგ.

ტაქსკეს მიხედვით: „90. .. პრეცედენტული სამართლიდან გამომდინარე, კონვენცია არ ითხოვს მსაჯულებისგან მათი განაჩენის დასაბუთებას და მე-6 მუხლი არ ეწინააღმდეგება მსაჯულების მიერ განსასჯელის დამნაშავედ ცნობას მაშინაც კი, როცა ვერდიქტი დაუსაბუთებელია. მიუხედავად ამისა, იმისათვის, რომ სამართლიანი სასამართლოს მოთხოვნა დაკმაყოფილდეს, ბრალდებულს და რა თქმა უნდა საზოგადოებასაც უნდა ჰქონდეთ შესაძლებლობა, გაიგონ გამოტანილი განაჩენი; ეს წარმოადგენს თვითნებობისგან სასიცოცხლო მნიშვნელობის დაცვის გარანტიას.

როგორც სასამართლო ხშირად აღნიშნავს ხოლმე, კანონის უზენაესობა და თვითნებობის თავიდან აცილება წარმოადგენს კონვენციის პრინციპების საფუძვლებს (იხ. სხვა ბევრ წყაროს შორის, შესაბამისი ცვლილებებით, როშე გაერთიანებული სამეფოს წინააღმდეგ ([GC], no. 32555/96, § 116, ECHR 2005-X). სამართლებრივ სისტემაში, ეს პრინციპები მართლმსაჯულების ობიექტური და გამჭვირვალე სისტემის მიმართ საზოგადოების ნდობის გამყარებას ემსახურებიან, რაც დემოკრატიული საზოგადოების ერთ-ერთ საფუძველს წარმოადგენს (იხ. სუომინენ ფინეთის წინააღმდეგ, no. 37801/97, § 37, 2003წ. 1 ივლისი, და ტატიშვილი რუსეთის წინააღმდეგ, no. 1509/02, § 58, ECHR 2007-III).

91. პროფესიონალი მოსამართლეების მონაწილეობით ჩატარებულ სასამართლო პროცესში, მსჯავრდებულის მიერ საკუთარი ვერდიქტის გაგება პირველ რიგში სასამართლო განაჩენის დასაბუთებულობითაა განპირობებული. ასეთ შემთხვევებში, ეროვნულმა სასამართლოებმა საკმარისი სიცხადით უნდა წარმოადგინონ ის დასაბუთება, რომელსაც ეფუძნება მათ მიერ გამოტანილი განაჩენი (იხ. Hadjianastassiou v. Greece, no. 12945/87, 16 December 1992, § 33, Series A no. 252). დასაბუთებული განაჩენები ასევე ემსახურებიან მხარეებისთვის იმის დემონსტრირებას, რომ მათ უსმენენ, რაც მათი მხრიდან განაჩენის მიღების მზაობას უწყობს ხელს. გარდა ამისა, ისინი ავალდებულებენ მოსამართლეებს დააფუძნონ თავიანთი მსჯელობა ობიექტურ არგუმენტებზე და ასევე დაიცვან დაცვის უფლებები....განაჩენიდან უნდა იყოს ცხადი, რომ საქმის ყველა არსებით საკითხს პასუხი გაეცა (იხ. ბოლდეა რუმინეთის წინააღმდეგ, no. 19997/02, § 30, ECHR 2007-II).

92... მე-6 მუხლი იმის შესწავლასაც მოითხოვს, თუ რამდენად საკმარისი გარანტიები არსებობს თვითნებობის რისკის თავიდან ასაცილებლად და მიეცემა თუ არა ბრალდებულს განაჩენის დასაბუთების გაგების შესაძლებლობა ...

„93... სამართლიანი სასამართლოს მოთხოვნასთან შესაბამისობა ფასდება შესაბამისი სამართლებრივი სისტემის კონტექსტში სამართალწარმოების მთლიანობაში გაანალიზებისას, დასაბუთებას მოკლებული ვერდიქტის განხილვისას სასამართლოს ამოცანაა, საქმის ყველა გარემოების გათვალისწინებით, განსაზღვროს, რამდენად შესწევს სამართალწარმოებას უნარი წინ აღუდგეს თვითნებობას და მისცეს ბრალდებულს საშუალება გაიგოს, თუ რატომ ცნეს დამნაშავედ. ამასთან, უნდა იყოს გათვალისწინებული, რომ, ყველაზე მკაცრი სასჯელების პირობებში, სამართლიანი სასამართლოს უფლების პატივისცემა დემოკრატიული საზოგადოებრიობის მხრიდან უნდა იყოს მაქსიმალურად უზრუნველყოფილი (იხ. სალდუზი თურქეთის წინააღმდეგ ([GC], no. 36391/02, § 54, ECHR 2008-...).“

100. დასკვნის სახით, მომჩივანი არ უზრუნველყვეს საკმარისი გარანტიებით, რაც

მას საშუალებას მისცემდა გაეგო მის წინააღმდეგ გამოტანილი გამამტყუნებელი განაჩენი. შესაბამისად, ვინაიდან სამართალწარმოება წარიმართა არასამართლიანად, ადგილი ჰქონდა კონვენციის მე-6 მუხლის 1- ლი ნაწილის დარღვევას.“ Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010“

ეს ყოველივე დარღვევად მიიჩნია ევროპის ადამიანის უფლებათა სასამართლოს და გაუგებარ ვერდიქტად მსჯავრდებულისთვის, რითაც დაირღვა მისი უფლება სამართლიან სასამართლოზე, ვერდიქტი უნდა იყოს გასაგებად და ცხადად განმარტებული!

2016 წელს გასაჩივრებული იქნა 2015 წლის 26 დეკემბრის განაჩენი საკასაციო წესით სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის საფუძვლით, სადაც სრულად იქნა დასაბუთებული , რომ მისი გამამტყუნებელი ვერდიქტი მკვლელობის ნაწილში იყო მოსამართლის მიერ კოდექსის მოთხოვნათა დარღვევით იყო გამოტანილი, სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტის დარღვევით და კონსტიტუციის დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტი, რაზეც სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლეებმა ჩაიდინეს თვითნებობა, სისხლის სამართლის დანაშაული, განხორციელდა პოლიტიზირებული მართლმსაჯულება, მხოლოდ მოკლედ და შაბლობულად, ბლანკეტურად დაწერეს ყოვლად უკანონო არაკონსტიტუციური ტექსტი პოლიტგანაჩენში რაც სსს კოდექსის მოთხოვნებს ეწინააღმდეგება, რითაც დაირღვა გ.ოქროპირიძის უფლება სამართლიან სასამართლოზე, სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლეებმა ბლანკეტურად დაწერეს, რომ სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლეები ვერ იმსჯელებდნენ იმაზე იყო თუ არა საკმარის მტკიცებულებათა ერთობლიობა ამ საქმეშიო. როდესაც სწორედ ეს იყო სასარჩელო მოთხოვნა იყო, რომ სსს კოდექსის 231-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტის მოთხოვნების მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე იქნა გამოტანილი იქნა ვერდიქტი, შესაბამისად კოდექსის მოთხოვნათა დარღვევით იქნა გამოტანილი ვერდიქტი. ვინაიდან პირველი ინსტანციის მოსამართლემ კოდექსის მოთხოვნათა დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტი თვითნებურად არ გააუქმა, რითაც დაირღვა საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტი. ვინაიდან სსს კოდექსის 261 -ე 7 პუნქტის სიტყვა „უფლებამოსილია“ არაკონსტიტუციურია და არ არის შესაბამისობაში კონსტიტუციასთან, უნდა იყოს „ვალდებულია“, რომ არ დაირღვეს ამ კანონის და კონსტიტუციის მოთხოვნები, შესაბამისად „სიტყვა „უფლებამოსილი“ მოსამართლეს კანონის, კონსტიტუციის დარღვევის, თვითნებობის უფლებას აძლევს : „.. სხდომის თავმჯდომარე უფლებამოსილია გააუქმოს ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს გამამტყუნებელი ვერდიქტი და დანიშნოს ნაფიც მსაჯულთა ახალი შემადგენლობის შერჩევის სხდომის თარიღი, თუ აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა....“ შესაბამისად მუხლი 261-ის მე-7 პუნქტი არის არაკონსტიტუციური.

ეს არის მკაფიო მაგალითი იმისა, რომ სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი არის არაკონსტიტუციური და მოსამართლეებს აძლევს იმის საშუალებას, რომ არაკონსტიტუციურად, თავისებური, თვითნებური, მიკერძოებული უკანონო ინტერპრეტაციით და კანონის მოთხოვნათა დარღვევით თვითნებურად ისე განმარტოს ეს მუხლი, რითაც ირღვევა კონსტიტუცია, რითაც ირღვევა მოქალაქის უფლება სამართლიან სასამართლოზე, ხოლო საქართველოს კონსტიტუციით 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტის მოთხოვნებით (... ხოლო გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებებს. ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ.) უნდა მოხდეს განაჩენის გამოტანა და უნდა ეფუძნებოდეს უტყუარ მტკიცებულებების ერთობლიობას, წინააღმდეგ შემთხვევაში ადამიანის მსჯავრდება ამგვარი განაჩენით, სადაც უცნობია თუ რა მტკიცებულებები მიემართება მის წინააღმდეგ, ან არსებობს კი რაიმე მტკიცებულება მისი ბრალეულობის, არის არაკონსტიტუციური.

საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ ეს ნორმატიული შინაარსი საჭიროებს მკაფიო განმარტებას, გავრცობას, დაზუსტებას და მეტი სიცხადის შეტანას და არაკონსტიტუციურად ცნობას, სადაც დაზუსტდება სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტში (ასევე 261 მუხლის მე-7 პუნქტის სიტყვა „უფლებამოსილია“-ს არაკონსტიტუციურობა და შეიცვალოს სიტყვა „ვალდებულია “ -თი, რაც იქნება კონსტიტუციური), რათა ის მოვიდეს შესაბამისობაში საქართველოს კონსტიტუციასთან და განივრცობა თქვენს მიერ ცხადი, დასაბუთებული მსჯელობით „თუ რა დროს არის კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტი, როგორი შემთხვევა ითვლება ... “ სწორედ ეს არის საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ ამ გასაჩივრებული მუხლის ნორმატიული შინაარსი არის განსამარტი და დასაზუსტებელი. კერძოდ, განსამარტია, სსს კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტად ითვლება თუ არა ისეთი ვერდიქტი, სადაც ადამიანი არის გამტყუნებული მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე , ასევე როდესაც ვერდიქტი უსაფუძვლოა (რაც ასევე განსამარტია თუ რა არის სიტყვა “უსაფუძვლო“) , რის შემდგომ საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებით მოსამართლეები გახდებიან ვალდებულნი კონსტიტუციის იმპერატიული მოთხოვნების გარეშე და სტრასბურგის პრეცედენტული სამართლით რომ იმსჯელოთ, დაასაბუთონ იმ არსებულ მტკიცებულებებზე იყო თუ არა ეჭვის გამომრიცხავი მტკიცებულებების ერთობლიობა საქმეში გამოკვლეული, რომელზეც მოსამართლის მიერ დაყრდნობით მოხდა ესეთი ვერდიქტის გამოტანა. იყო თუ არა მოსამართლის მიერ გამოტანილი ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობაზე დაცული კანონის დათქმით მიღებული ვერდიქტი და ისეთ შემთხვევაში, როდესაც პირველ ინსტანციაში მოსამართლის მიერ მოხდა თუ არა სსს კოდესის 231-ე 4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტით გაუგებრად მტკიცებულებების ერთობლიობის გარეშე გამოტანილი ვერდიქტი და რა მტკიცეულებებს დაეყრდნო მოსამართლე, ასევე სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლეებს უნდა დაევალოთ საკონსტიტუციო სასამართლოს ოფიციალური ვრცელი განმარტებით იმსჯელონ და დაასაბუთონ მტკიცებულებათა თუ რა ერთობლიობა არსებობდა, იძლეოდა თუ არა ეს მტკიცებულებები იმის კანონიერ საფუძველს, რომ ამ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით მიღებული ვერდიქტი იყო კანონიერი, ვინაიდან სააპელაციო სასამართლოს მიერ აუცილებლად უნდა მოხდეს ამის განსჯა და რეზივიზია, რათა კანონის და კონსტიტუციის ის მუხლი იქნას დაცული, რომ გამამტყუნებელი განაჩენი − უტყუარ მტკიცებულებების ერთობლიობას უნდა ეფუძნებოდეს და ყოველგვარი ეჭვი, რომელიც ვერ დადასტურდება კანონით დადგენილი წესით, უნდა გადაწყდეს ბრალდებულის სასარგებლოდ. შესაბამისად მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე ადამიანის მსჯავრდება დაუშვებელია, სააპელაციო სასამართლოს უნდა დაევალოს ამის მსჯელობის განმარტება, დასაბუთება თუ რომელი მტკიცებულება იძლეოდა იმის საშუალებას, რომ ამ ერთობლიობით რომელ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით არის თუ არა კოდექსის დარღვევით გამოტანილ ვერდიქტზე დაყრდნობილი მოსამართლე განაჩენის გამოტანისას, რასაც ასევე მოსამართლეს ავალებს სსს კოდექსის 259-ე მუხლის მე-2 პუნქტით (მუხლი 259. სასამართლოს განაჩენის კანონიერება, დასაბუთებულობა და სამართლიანობა, 2. სასამართლოს განაჩენი კანონიერია, თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, რომელთა ნორმებიც გამოყენებული იყო სისხლის სამართლის პროცესში.) და სსს კოდექსის 273-ე მუხლის პირველი პუნქტი (მუხლი 273. გამამტყუნებელი განაჩენის აღწერილობით-სამოტივაციო ნაწილი; 1.... განაჩენში მითითებული უნდა იყოს აგრეთვე მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა, და მოტივი, რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე. ), საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ უნდა იქნეს აუცილებლად განმარტებული მისი ნორმატიული შინაარსის განმარტება სიტყვების სსს კოდექსის 266 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის : „ე) სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით“., რადგან ამ კოდექსის დარღვევით გამოტანილი ვერდიქტად ითვლება, როდესაც ბრალდებულის სსს კოდექსის 231-ე პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტის ((დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს;) მოთხოვნათა საწინააღმდეგოდ არის გამოტანილი, შესაბამისად გამამტყუნებელი ვერდიქტი მირებულია კანონის მოთხოვნათა საწინააღმდეგოდ, რადგან არ ემყარება მტკიცებულებათა ერთობლიობის სტანდარტს; შესაბამისად კანონის დათქმა რომ შესრულდეს, ამიტომ საკონსტიტუციო სასამართლომ უნდა იმსჯელოს, რათა სააპელაციო სასამართლოს დაევალოს გადასივრების მექანიზმით სსს კოდექსის 266 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის საფუძვლით განმარტოს და იმსჯელოს, დაუსაბუთოს მოსარჩელეს და მიუთითოს თუ რა მტკიცებულებებზე დაყრდნობით, რომელი მტკიცებულებების ერთობლიობა იძლეოდა იმის საფუძველს, რომ ადამიანი გაემტყტყუნებინათ!

წინააღმდეგ შემთხვევაში თუ არ იქნა მსჯელობა სააპელაციო სასამართლომ იყო თუ არა გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებული მტკიცებულებები, რომელი და შეიძლებოდა თუ არა ამ მტკიცებულებებზე დაყრდნობა ვერდიქტის გამოსატანად, და ესეთ მტკიცებულებებზე გამოტანილი ვერდიქტზე რამდენად კანონიერია და კონსტიტუციური, დარღვეულია თუ არა კანონის და კოდექსის მოთხოვნები, ამაზე უნდა იმსჯელოს სასამართლომ, რადგან არ დაეკარგოს აზრი გასაჩივრების მექანიზმს სსს კოდექსის 266 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით, რაც უნდა დასაბუთდეს, რადგან მსჯავრდებულმა უნდა იცოდეს თუ რა მტკიცებულებებზე დაყრდნობით იქნა ის მსჯავრდებული და რომელი მტკიცებულებები მიემართებოდა მის წინააღმდეგ. წინააღმდეგ შემთხვევაში ესეთ ვერდიქტზე დაყრდნობა არის კოდექსის, კანონის და კონსტიტუციის საწინააღმდეგო, რისთვისად მსჯელობა საჭიროებს, რადგან სწორედ გასაჩივრების მექანიზმისთვის შეიქმნა სსს კოდექსის 266 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, რათა რევიზია მომხდარიყო პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილებას და მოსარჩელეს მისცემოდა ეფექტური გასაჩივრების უფლება, ხოლო შემდეგ სააპელაციო სასამართლოს ემსჯელა და გასამოერკვია რომელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას დაეყრდნო მოსამართლე და იყო თუ არა ვერდიქტი კანონის მოთხოვნათა დათქმით მიღებული, რადგან ვერდიქტი სსს კოდესის 231-ე 4 პუნქტის „დ“ ქვეპუნქტთან და საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან ურდა იყოს თანხვედრაში, წინააღმდეგ შემთხვევაში კონსტიტუციის საწინააღმდეგოდ მიღებული ვერდიქტი ჩაითვლება არაკონსტიტუციურად. სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლეებს უნდა იყვნენ ვალდებულნი სსს კოდექსის მოთხოვნათა დარღვევით, მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე გამოტანილი გამამტყუნებელი ვერდიქტი მასზე იმსჯელოს, დაასაბუთოს იყო თუ არა მტკიცებულებათა ერთობლიობით მიღებული გამამტყუნებელი ვერდიქტი კანონის მოთხოვნათა და კოსნსტიტუციის დაცვით და სააპელაციო სასამართლოს უნდა დაევალოს სსს კოდექსის 266 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის ნორმატიული შინაარსის განმარტებით მიეცეს ახალი ნორმატიული შინაარსის განმარტება, იმსჯელოთ, დაასაბუთოთ, რათა დაკონკრეტდეს თუ რომელი მტკიცებულებები იძლეოდა მტკიცებულებათა ერთობლიობის არსებობას, იმ სტანდარტს, რასაც ითვალისწინებს კანონი! რითაც მსჯავრდებულს მიეცემა ეფექტური გასაჩივრების საშუალება და უფლება იცოდეს თუ რომელ გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობით დასტურდება მსჯავრდებულის დამნაშავეობა, უნდა იყოს ამ მტკიცებულებების მითითება, მსჯელობა, დასაბუთება სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლეებმა, როგორც ბოლო ინსტანცია იმსჯელოს, რადგან ადამიანის მსჯავრდება და განაჩენის გამოტანა მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე გამოირიცხოს, რომლის გარანტი არის საქართველოს კონსტიტუციით მონიჭებული უფლება და არ დაირღვეს ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის კონვენციის მე-6 მუხლი, რისი ნათელი მაგალითიც არის პრეცედენტული გადაწყვეტილების საქმეზე „Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010“ პრინციპები, ასევე შედა კანონმდებლობის მუხლების მოთხოვნები იქნეს დაცული სსს კოდექსის მე-13 მუხლის მე-2 პუნქტი (გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 22 იანვრის გადაწყვეტილება №1/1/548 – ვებგვერდი,04.02.2015წ. ), სსს კოდექსის 82-ე მუხლის მე-3 პუნქტი (. გამამტყუნებელი განაჩენით პირის დამნაშავედ ცნობისათვის საჭიროა გონივრულ ეჭვს მიღმა არსებულ შეთანხმებულ მტკიცებულებათა ერთობლიობა), სსს კოდექსის 169-ე მუხლის 3 პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტი (ბ) ბრალდების ფორმულირება – ინკრიმინირებული ქმედების აღწერა, მისი ჩადენის ადგილის, დროის, ხერხის, საშუალების, იარაღის, აგრეთვე ამ ქმედებით გამოწვეული შედეგის მითითებით; ), სსს კოდექსის 231-ე მუხლის 4 პუნქტის „დ“, „ვ“ ქვეპუნქტები (დ) რომ გამამტყუნებელი ვერდიქტი სხდომის თავმჯდომარის მიერ განმარტებულ კანონს და სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას უნდა ემყარებოდეს; ვ.) ვ) რომ ვერდიქტი უნდა ემყარებოდეს მხოლოდ სასამართლო პროცესის დროს გამოკვლეულ მტკიცებულებებს, რომ არც ერთი მტკიცებულება არ უნდა იქნეს მიღებული მხედველობაში სხვისი მითითებით, რომ ვერდიქტი არ უნდა იქნეს გამოტანილი ვარაუდის საფუძველზე ან დაუშვებელ მტკიცებულებათა გამოყენებით;), სსს კოდექსის 259 მუხლის მე-2, მე-3 პუნქტების (2. სასამართლოს განაჩენი კანონიერია, თუ იგი გამოტანილია საქართველოს კონსტიტუციის, ამ კოდექსისა და საქართველოს სხვა კანონების მოთხოვნათა დაცვით, რომელთა ნორმებიც გამოყენებული იყო სისხლის სამართლის პროცესში.

3. სასამართლოს განაჩენი დასაბუთებულია, თუ ის ემყარება სასამართლო განხილვის დროს გამოკვლეულ, გონივრული ეჭვის გამომრიცხავ მტკიცებულებათა ერთობლიობას. სასამართლოს განაჩენში ჩამოყალიბებული ყველა დასკვნა და გადაწყვეტილება დასაბუთებული უნდა იყოს. ), სსს კოდექსის 273-ე მუხლის პირველი პუნქტის (1. გამამტყუნებელი განაჩენის აღწერილობით-სამოტივაციო ნაწილი უნდა შეიცავდეს იმ დანაშაულებრივი ქმედების აღწერას, რომელიც სასამართლომ დადგენილად ცნო. ამასთანავე, განაჩენში მითითებული უნდა იყოს მისი ჩადენის ადგილი, დრო და ხერხი, ბრალის ფორმა, დანაშაულის მოტივი, მიზანი და შედეგი. განაჩენში მითითებული უნდა იყოს აგრეთვე მტკიცებულება, რომელსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნა, და მოტივი, რომლის მიხედვითაც სასამართლომ მიიღო ერთი მტკიცებულება და უარყო მეორე. .... ) მოთხოვები იქნეს დაცული და პრეცედენტული სამართლით მოსარჩელეს მიეცეს ეფექტური გასაჩივრების უფლება და უფლება სამართლიან, მიუკერძოებელ სასამართლოზე („Taxquet v. Belgium“, appl. N926/05, 16.11.2010“ ), განაჩენში იმაზე მსჯელობის უფლება, რომ მსჯავედებულმა გამოარკვიოს და იცოდეს რომელ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით ცნეს იგი დამნაშავედ, და რომ ვერდიქტი არ იტოს გაუგებარი და მართლმსაჯულებაში მეტი სიცხადე იყოს შეტანილი საკოსნტიტუციო სასამართლოს მიერ რათა შინაარსობრივი განმარტებით დაზუსტება გაკეთდეს, რასაც ვთხოვთ საკონსტიტუციო სასამართლოს სასარჩელო მოთხოვნით, რომ სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან იყოს შესაბამისობაში , ასევე სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტის სიტყვა „უფლებამოსილია“ არაკონსტიტუციურია და უნდა იყოს „ვალდებულია“, რადგან მოსამართლე შიდა კანონმდებლობით, კონსტიტუციისა და საერთაშორისო ევროპული კონვენციით უნდა ხელმძღვანელობდეს, რომელთა თანახმად გამამტყუნებელი განაჩენი უნდა ეფუძნებოდეს მტკიცებულებატა ერთობლიობას, და თუ „აღნიშნული ვერდიქტი აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა და გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა“ მოსამართლე უნდა იყოს „ვალდებული“ კონსტიტუციის შესაბამისად და არა „უფლებამოსილი“, რაც თვითნებობას არ გამორიცხავს, მოსამართლის კეთილ ნებაზე არ უნდა იყოს

დამოკიდებული კანონის აღსრულება. ასევე განსამარტია სიტყვა „უსაფუძვლოა“-ს ნორმატიული შინაარსი.

შესაბამისად, სსსკ 261-ე მუხლის მე-7 პუნქტი და სსს კოდექსის 266 -ე მუხლის მე-2 პუქნტის „ე“ ქვეპუნქტი ეწინააღმდეგება საქ. კონსტიტუციის 31-მუხლის მე- 7 პუნქტის იმპერატიულ მოთხოვნებს და არაკონსტიტუციურია, რაც ითხოვს ნორმატიული შინაარსის განმარტებას, ცვლი ლებებს და დაზუსტებებს, რადგან გასაჩივრებული მუხლები უნდა იყოს შესაბამისობაში საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან, ვინაიდან ადამიანის გამტყუნება-მსჯავრდება არაკონსტიტუციურია „ეჭვის გამომრიცხად მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე“!!!! აღნიშნული სარჩელი მოიცავს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი სამართლებრივი პრობლემას.

საკონსტიტუციო სასამართლოს ვთხოვთ საქმის დაჩქარებულ დროში განხილვას, ვინაიდან ამ კანონების

არაკონსტიტუციურობის შედეგად სრულიად უდანაშაულო გიორგი ოქროპირიძე პოლიტპატიმრობაში იმყოფება.

საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 261-ე მუხლის მე-7 ნაწილის იმ ნორმატიული შინაარსის კონსტიტუციურობა, სიტყვა „უფლებამოსილია“-ს არაკონსტიტუციურობა კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით, რომელიც ანიჭებს სხდომის თავმჯდომარეს „უფლებამოსილებას“ და არა „ვალდებულება“-ს კანონის და კონსტიტუციის შესაბამისად, ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობის გარეშე გამოიტანოს გამამტყუნებელი განაჩენი, ნაფიცების მიერ გამოტანილ გამამტყუნებელ ვერდიქტზე (რომელიც ასევე წინააღმდეგობაში მოდის გამამართლებელ ვერდიქტთან), რომელიც აშკარად ეწინააღმდეგება მტკიცებულებათა ერთობლიობას, უსაფუძვლოა.. რადგან გამამტყუნებელი ვერდიქტის გაუქმება სამართლიანი მართლმსაჯულების აღსრულების ერთადერთი შესაძლებლობაა, ასევე განსამარტია სიტყა „უსაფუძვლოა“ თუ რა მტკიცებულებები ან ფაქტები ითვლება „უსაფუძვლოდ“, ზემოაღნიშნული იძლევა შესაძლებლობას მოსამართლემ ჩაიდინოს თვითნებობა; სიტყვა „უფლებამოსილება“ რაც განმარტებას და სიცხადეს მოითხოვს, მოსამართლე „ვალდებული“ უნდა იყოს განაჩენი მტკიცებულებათა ერთობლიობას ეფუძნებოდეს, და არა „უფლებამოსილი“, მოსამართლეს კანონი უნდა „ავალდებულებდეს“ დაადგინოს გამამტყუნებელი ვერდიქტის საფუძველზე მის მიერ გამოტანილი გამამტყუნებელი განაჩენი ეფუძნება თუ არა მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებულ, აშკარა და დამაჯერებელ მტკიცებულებათა ერთობლიობას, რომელიც გონივრულ ეჭვს მიღმა ადასტურებს პირის ბრალეულობას; კანონი, სასამართლოს აკისრებს ვალდებულებას სწორად და სამართლიანად გადაწყვიტოს სამხილებს შორის კონფლიქტი და ბრალდებულის უდანაშაულობაში ეჭვის არსებობის შემთხვევაში გამოიტანოს გამამართლებელი განაჩენი. მოსარჩელემ ვერ გაიგო და ვერ მიიღო ვერდიქტი და გამარტუნებელი განაჩენი, რადგან ვერ გაიგო თუ რატომ ცნეს ის დამნაშავედ, ის არ უზრუნველყვეს საკმარისი გარანტიებით, რაც საშუალებას მისცემდა გაეგო მის წინააღმდეგ გამოტანილი გამამტყუნებელი განაჩენის საფუძველი (საქმე „ტაქსკე ბელგიის წინააღმდეგ“, N926/05, 16.11.2010) .

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ვითხოვთ აღნიშნული ნორმის არაკონსტიტუციურად ცნობას საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმარტებით.

თქვენ უნდა გადაამოწმოთ საქართველოს კონსტიტუციასთან მისი შინაარსის შესაბამისობა, ვინაიდან საკითხი ეხება კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებულ ადამიანის უფლებებსა და თავისუფლებებს.(ამჟამად გ.ოქროპირიძის საქმე ევროპის ადამიანის უფლებათა სასამართლოშია, სადაც დასრულებულია კომუნიკაცია) განსახილველი საქმე თავისი შინაარსით წარმოშობს საქართველოს კონსტიტუციის განმარტების ან/და გამოყენების იშვიათ ან/და განსაკუთრებით მნიშვნელოვან სამართლებრივ პრობლემას.

2. საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის იმ ნორმატიული შინაარსის კონსტიტუციურობა, როდესაც სხდომის თავმჯდომარე განაჩენის გამოტანისას დაეყრდნო „ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით“ გამოტანილ ვერდიქტს; რადგან სააპელაციო სასამართლომ უნდა გამოასწოროს ნაფიც მსაჯულთა მიერ მიღებული აშკარად უკანონო გადაწყვეტილება, და თუ რაითვლება „კოდექსის მოთხოვნათა დარღვევით“, ამას შეიძლება თვითნებური განმარტება გაუკეთოს მოსამართლემ, სასამართლოს უნდა შეეძლოს, გადაამოწმოს, მტკიცებულებათა ერთობლიობა ხომ არ გამორიცხავს გამამტყუნებელი განაჩენის გამოტანას (საქმე „ჯაჯი გაერთიანებული სამეფოს წინააღმდეგ“, პარ. 36.). ქართული კანონმდებლობა ვერდიქტის გასაჩივრების საფუძვლად მხოლოდ სამართლის საკითხებს ითვალისწინებს (სსს კოდექსის 266-ე მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი), რაც ტაქსკეს მიხედვით, ერთ–ერთი დარღვევაა (საქმე ტაქსკე ბელგიის წინააღმდეგ, N926/05, 16.11.2010, ) . ამიტომ

განმარტებას საჭიროებს სიტყვები „ამ კოდექსის მოთხოვნების დარღვევით“...

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ვითხოვთ აღნიშნული გასაჩივრებული ნორმების არაკონსტიტუციურად ცნობას საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-7 პუნქტთან მიმართებით.

ასევე, საქართველოს კონსტიტუციის 2018 წლის 16 დეკემბრამდე მოქმედი რედაქციის მე-40 მუხლის მე-3 პუნქტთან მიმართებით კონსტიტუციურობის საკითხი.

თქვენ უნდა გადაამოწმოთ საქართველოს კონსტიტუციასთან მისი შინაარსის შესაბამისობა, ვინაიდან საკითხი ეხება კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებულ ადამიანის უფლებებსა და თავისუფლებებს. განსახილველი საქმე თავისი შინაარსით წარმოშობს საქართველოს კონსტიტუციის განმარტების ან/და გამოყენების იშვიათ ან/და განსაკუთრებით მნიშვნელოვან სამართლებრივ პრობლემა.

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: კი

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: კი

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: კი

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: კი

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: კი