თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. „დედაქალაქის მიწათსარგებლობის გენერალური გეგმის დამტკიცების შესახებ“ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2019 წლის 15 მარტის N39-18 დადგენილებით დამტკიცებული დანართი N2 - „დედაქალაქის მიწათსარგებლობის გენერალური გეგმის ტექსტური ნაწილი“

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი და მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი; „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, 31-ე მუხლი, 31 მუხლი და 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი.

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

მიგვაჩნია, რომ წარმოდგენილი კონსტიტუციური სარჩელი აკმაყოფილების მისი არსებითად განსახილველად მიღების წინაპირობებს, კერძოდ:

ა. იგი ფორმითა და შინაარსით შესაბამისობაშია „საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს კანონის 31¹ მუხლით დადგენილი მოთხოვნების დაცვით;

ბ. იგი შეტანილია უფლებამოსილი პირის მიერ, სახელდობრ, კონსტიტუციური სარჩელის წარმდგენ სუბიექტს წარმოადგენს შეზღუდული პასუხისმგებლობის საზოგადოება „სანაპირო-საინვესტიციო ჯგუფი“, როგორც იურიდიული პირი, რომელიც საქართველოს კონსტიტუციის 34-ე მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, სარგებლობს იმ უფლებებით, რომლებიც წინამდებარე სარჩელის აღძვრის შესაძლებლობას განაპირობებს;

გ. მასში მითითებული საკითხი წარმოადგენს საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადს;

დ. მასში მითითებული საკითხი არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ;

ე. მასში მითითებული საკითხი გადაწყვეტილია საქართველოს კონსტიტუციით, რამეთუ ექცევა მისი მე-17 და მე-19 მუხლებით გათვალისწინებული უფლებების ფარგლებში;

ვ. დაცულია მისი შეტანის ვადა;

ზ. სადავო კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობა შესაძლებელია, რადგან მასზე იერარქიულად მაღლა მდგომი ნორმატიული აქტი, რომლის საფუძველზეც იგი იქნა მიღებული (იგულისხმება „სივრცითი მოწყობისა და ქალაქთმშენებლობის საფუძვლების შესახებ“ საქართველოს კანონი), ამჟამად ძალადაკარგულია, თუმცა საგულისხმოა საკუთრივ ის ნიშანდობლივი მომენტი, რომ უშუალოდ ხსენებული საკანონმდებლო აქტი რაიმე ნიშნით არც მანამდე შეიცავდა იმ შინაარსის მქონე დათქმებს, რომლებიც თავად ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს ზემოხსენებული დადგენილების სადავო ნორმები შეიცავენ. იგივე მდგომარეობა გვაქვს იმ სხვა საკანონმდებლო აქტებშიც, რადგან ისინიც არ შეიცავენ იმ შინაარსის მქონე დათქმებს, რომლებიც თავად ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს ზემოხსენებული დადგენილების სადავო ნორმებით არის გათვალისწინებული.

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

წინამდებარე კონსტიტუციული სარჩელის მოთხოვნას წარმოადგენს ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2019 წლის 15 მარტის N39-18 დადგენილების 72-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის არაკონსტიტუციურად ცნობა საქართველოს კონსტიტუციის მე-17 მუხლის პირველი პუნქტის პირველი წინადადებასთან და მე-19 მუხლის პირველი პუნქტთან მიმართებით.

სარჩელის არსი შემდეგში მდგომარეობს:

შპს „სანაპირო საინვესტიციო ჯგუფი“ წარმოადგენს საქართველოს მოქმედი კანონმდებლობის საფუძველზე დაფუძნებულ სამეწარმეო იურიდიულ პირს, რომლის საკუთრებშია ქ. თბილისში, აგლაძის ქ. N11ა, N22, კოსმონავტების სანაპიროს N25 და N25ა-ში მდებარე რამდენიმე მიწის ნაკვეთი და შენობა-ნაგებობა (უძრავი ნივთების საკადასტრო კოდები 01.13.05.010.043, 01.13.05.010.015, 01.13.05.010.044 და 01.13.05.010.041).

მოსარჩელე თავის კუთვნილ უძრავ ქონებას, რომელიც ზემოაღნიშნულ ტერიტორიაზე მდებარეობს, ეკონომიკური საქმიანობისთვის იყენებს, რომელიც ყოველდღიურ რეჟიმში სრული დატვირთვით ხორციელდება და ბუნებრივია, რომ ეს პროცესი სავაჭრო ობიექტების ცვეთასთან არის დაკავშირებული. შესაბამისად, ეკონომიკური საქმიანობისთვის განკუთვნილი ქონების ინფრასტრუქტურული განვითარების, მოწესრიგებული სავაჭრო, დასასვენებელი და ბიზნეს აქტივობისთვის შესაფერისი თანამედროვე სივრცის შექმნის თვალსაზრისით, მოსარჩელე წლების განმავლობაში მთელ რიგ ქმედებებს ახორციელებს, რომლებიც ტერიტორიაზე არსებული ინფრასტრუქტურის განახლებას და მისთვის მოწესრიგებული იერსახის მინიჭებას ისახავს მიზნად.

ამ ინფრასტრუქტურული პროექტის განხორციელების მიზნით მოსარჩელემ შესაბამისი სტანდარტებით დამუშავებული ქალაქმშენებლობითი დოკუმენტი ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიაში წარადგინა, რომელმაც მოიწონა იგი, მაგრამ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულომ სრულიად გაურკვეველი მიზეზით არ დაამტკიცა და რეაგირების გარეშე დატოვა წარდგენილი დოკუმენტი, რაც მოსარჩელის მიერ ინიცირებული სასამართლო დავის შედეგად არამართლზომიერ ქმედებად იქნა მიჩნეული და თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 28.12.2017წ. N3/5135-17 გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა რა შპს „სანაპირო-საინვესტიციო ჯგუფის“ სარჩელი, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს მოსარჩელის მიერ წარდგენილ განაშენიანების რეგულირების გეგმასთან დაკავშირებით, შესაბამისი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა დაევალა, თუმცა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულომ 2019 წლის 15 მარტს მიღებული N39-18 დადგენილებით დედაქალაქის მიწათსარგებლობის ახალი გენერალური გეგმა დაამტკიცა, რომლითაც მოსარჩელის კუთვნილი უძრავი ქონების მიერ დაკავებულ ტერიტორიასთან მიმართებით იმგვარი ნორმატიული დანაწესი დაადგინა, რის შედეგადაც მას ყველანაირად მოესპო მისი კუთვნილი ბიზნეს ობიქტების სამშენებლო და ეკონომიკური განვითარების შესაძლებლობა, კერძოდ, აღნიშნული დადგენილების 72-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“.„გ“ ქვეპუნქტით დადგენილ იქნა სპეციალური პირობა იმ დათქმით, რომ ელიავას ბაზრობის მიმდებარე ტერიტორიაზე განვითარება დასაშვებია ერთიანი ხედვის ფარგლებში დამუშავებული განაშენიანების რეგულირების გეგმის შესაბამისად.

წინამდებარე კონსტიტუციური სარჩელის მიმართ მოსარჩელის იურიდიული ინტერესი და ის ფაქტობრივი და სამართლებრივი მოცემულობა, რომელიც გასაჩივრებული ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობის თვალსაზრისით შედავების საფუძველს განაპირობებს, იმაში მდგომარეობს, რომ ხსენებული სადავო ნორმატიული დათქმებით მოსარჩელეს ელახება, როგორც აზრისა და გამოხატვის, ისე საკუთრების უფლება, რაც შემდეგ კონკრეტულ ასპექტებში ვლინდება:

უპირველეს ყოვლისა, აღსანიშნავია, რომ სადავო ნორმების შემცველ ნორმატიულ აქტში მისი მიღების ერთ-ერთ საკანონმდებლო საფუძვლად მითითებულია „სივრცითი მოწყობისა და ქალაქთმშენებლობის საფუძვლების შესახებ“ საქართველოს კანონი, რომელიც ამჟამად ძალადაკარგულია, თუმცა საგულისხმოა საკუთრივ ის ნიშანდობლივი მომენტი, რომ უშუალოდ ხსენებული საკანონმდებლო აქტი რაიმე ნიშნით არ შეიცავს იმ შინაარსის მქონე დათქმებს, რომლებიც თავად ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს ზემოხსენებული დადგენილების სადავო ნორმები შეიცავენ.

შესაბამისად, წინამდებარე საკონსტიტუციო სარჩელის განსახილველად მიღების გამომრიცხავი ის საკანონმდებლო საფუძველი, რომ სადავო კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობა შეუძლებელია ნორმატიული აქტების იერარქიაში მასზე მაღლა მდგომი იმ ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობაზე მსჯელობის გარეშე („საქართველოს საკონსტიტუიცო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს კანონის 31³ მუხლის პირველი პუნქტის „ზ“ ქვეპუნქტი), მოცემულ შემთხვევაში არ იკვეთება, რამეთუ სადავო დათქმებს თავად ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს დადგენილება ადგენს.

სადავო ნორმებში მოცემულ დათქმაში მითითებულია „ელიავას ბაზრობა“, როგორც დადგენილი სპეციალური სამართლებრივი რეჟიმის გავრცელების არეალი და ეს უკანასკნელი სწორედ მოსარჩელის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთებს მოიცავს, რომელთან მიმართებითაც სადავო ნორმით განისაზღვრა, რომ ტერიტორიის განვითარება დასაშვებია ერთიანი ხედვის ფარგლებში დამუშავებული განაშენიანების რეგულირების გეგმის შესაბამისად.

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს ყურადღებას მივაქცევთ იმ გარემოებას, რომ სადავო დათქმების შემცველი ნორმატიული აქტი საერთოდ არ შეიცავს რაიმე მინიშნებას (მოწესრიგებას), თუ რას გულისხმობს საკუთრივ ის „ერთიანი ხედვა“, რომელიც მესაკუთრის მიერ კუთვნილი ტერიტორიის ურბანული და ინფრასტრუქტურული განვითარების მიზნებისთვის უმთავრეს და საკვანძო ნორმატიულ წინაპირობას წარმოადგენს, რაც გარდა იმისა, რომ ბუნდოვანს ხდის თავად ამ ნორმის შინაარსს, არ იძლევა მისი პრაქტიკული რეალიზების შესაძლებლობას. აღნიშნულს აშკარად ცხადყოფს ის მოცემულობა, რომ მოსარჩელემ, უფლებამოსილი ადმინისიტრაციული ორგანოებისადმი მიმართვის მიუხედავად, ვერ მოიპოვა ის უფლება (შესაძლებლობა), რომელიც მას საკუთარი ტერიტორიის განვითარების და, შესაბამისად, სრულფასოვანი გამოყენების შესაძლებლობას მისცემდა, რადგან უდავო ფაქტია, რომ მისი მოთხოვნის უარმყოფელ დოკუმენტში (ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში) მისი გამომცემი ადმინისტრაციული ორგანოს გადაწყვეტილება სწორედ სადავო ნორმატიულ დათქმაზეა დამყარებული.

შესაბამისად, ნორმის ამგვარი უფუნქციო დატვირთვა და გამოუყენებლობა მოსარჩელეს სწორედ იმ პრობლემისა და დისკომფორტის წინაშე აყენებს, რომ იგი ვერ ახორციელებს საკუთრებაში არსებული ობიექტის ინფრასტრუქტურულ განვითარებას, რაც იმავდროულად იმ აბსურდულ მოცემულობას განაპირობებს, რომ სადავო ნორმის ამგვარი უფუნქციობა იმ უსასრულობის განცდას იწვევს, რომ მოსარჩელე მუდმივად ამ პრობლემისა და დისკომფორტის წინაშე იქნება, მითუმეტეს იმ რეალობის ფონზე, რომ ამგვარი „ერთიანი ხედვა“ რეალურად არარსებული მოვლენაა და ეს მოცეულობა უკვე მეოთხე წელია უცვლელ და უწყვეტ ხასიათს ატარებს.

განვიხილოთ მეორე ვერსია და ნორმის განმარტებითი მეთოდით ხელმძღვანელობის პირობებში მივიჩნიოთ, რომ სადავო დათქმებში ნახსენები „ერთინი ხედვა“:

1. გულისხმობს იმას, რომ მოსარჩელემ „ელიავას ბაზრობის“ ტერიტორიის არეალში მდებარე სხვა უძრავი ქონების მესაკუთრეებთან ერთობლივად შეთანხმებული „ერთიანი ხედვის“ ფარგლებში დამუშავებული პროექტით შეეცადოს თავისი საკუთრების განვითარებას. ეს კიდევ უფრო მეტად მოკლებულია პრაქტიკული რეალიზების შესაძლებლობას იმ ობიექტური მოცემულობის გამო, რომ ხსენებულ ტერიტორიაზე არა მხოლოდ მოსარჩელის, არამედ უამრავი (ათასობით) ფიზიკური და იურიდიული პირის საკუთრებაში არსებული ბიზნეს ობიექტია განთავსებული, რომელთა მასშტაბები, როგორც ტერიტორიის მოცულობის, ისე ეკონომიკური საქმიანობის ფარგლების, მიმართულებებისა და საგნობრიობის მიხედვით, არაერთგვაროვანია და ამის გამო „ერთიანი ხედვის“ მქონე პროექტის დამუშავება და ერთ კონკრეტულ მიზანზე ორიენტირებულობა პრაქტიკულად გამორიცხულია. შესაბამისად, ამგვარი ნორმატიული დათქმა უხეშად, დაუსაბუთებლად და გაუმართლებლად ლახავს მოსარჩელის კონსტიტუციურ უფლებებს (საქართველოს კონსტიტუციის 17.1 და 19.1 მუხლები);

2. გულისხმობს იმას, რომ ერთიანი ხედვა მოიაზრებს რომელიმე სახელმწიფო უწყების (თუმცა ნორმატიული აქტის შინაარსიდან ესეც არ ირკვევა) მიერ დამუშავებულ „ერთიან კონცეფციას“, რომელსაც უნდა „დაემორჩილოს“ მოსარჩელე - ამ შემთხვევაში სახეზე გვაქვს აზრისა და გამოხატვის თავისუფლების აშკარა და დაუსაბუთებელი შეზღუდვა, რომელიც არ გამომდინარეობს საქართველოს კონსტიტუციის მე-17 მუხლის მე-5 პუნქტის დათქმებიდან და ჭეშმარიტი მიზნებიდან, რადგან სადავო ნორმების ამგვარი ნორმატიული შინაარსი ფაქტობრივად მოსპობს მოსარჩელის იმ უფლებას, რომ მან თავის პირად საკუთრებაში არსებული ობიექტის განვითარება საკუთარი შეხედულებით განახორციელოს და ამა თუ იმ არქიტექურული თუ ქალაქგეგმარებითი პროექტის შექმნასა და რეალიზაციასთან დაკავშირებულ პროცედურაში (ადმინისტრაციულ წარმოებაში) საკუთარი მოსაზრება წარადგინოს (რაც ადმინისტრაციული წარმოების ფარგლებში დაინტერესებული მხარის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი უფლებაა (საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 13.1, 95.2, 98-ე მუხლები).

მოსარჩელის ინიცირებით ჩატარდა სადავო საკითხის ეკონომიკური ასპექტების კვლევა, რომლის ფარგლებშიც გაცემული საექსპერტო დასკვნით (გაცემულია შპს „მეტრი“-ს (ს.ნ. 405207039) მიერ) სადავო საკითხს ცალსახა პასუხი გაეცა იმ თვალსაზრისით, რომ ქ. თბილისში, ე.წ. ელიავას ბაზრობის მიმდებარე ტერიტორიის ნაწილის მოქცევა გრგ-ს A1 არეალში მიზანშეუწონელია, როგორც ქალაქგეგმარებითი, ასევე სამართლებრივი თვალსაზრისით, რადგან A1 არეალის მინიჭების შედეგად ფაქტობრივად შეუძლებელია აღნიშნულ ტერიტორიაზე შემუშავებულ იქნას ერთიანი ხედვის ფარგლებში შექმნილი განაშენიანების რეგულირების გეგმა, ვინაიდან აღნიშნული არეალი ვრცელდება დაახლოებით 42 ჰექტარ მიწაზე, რომელიც დაყოფილია ასეულობით საკადასტრო ერთეულად და ჰყავს სხვადასხვა ინტერესების მქონე მესაკუთრეები (ფიზიკური პირები, იურიდიული პირები და სახელმწიფო უწყებები), რის საბოლოო შედეგად A1 არეალის შემოღებით დაახლოებით 42 ჰექტარი მიწა შეიძენს შეუსაბამო უძრავი ობიექტის სტატუსს.

ეკონომიკური კვლევის ასპექტში ასევე მნიშვნელოვანია მოსარჩელის ინიცირებით ჩატარებული კიდევ ერთი საექსპერტო კვლევა (საექსპერტო დასკვნის გამცემი: შპს „რასელ ბედფორდ ეიეისი“, ს.ნ. 205236840), რომლის შედეგად დადგენილია, რომ მოსარჩელის საკუთრებაში არსებული ობიექტის საბაზრო ღირებულება არაგონივრული მასშტაბებით მცირდება, რაც პრაქტიკულად ირიბ ექსპროპრიაციაზე მიუთითებს, თუმცა მოცემულ შემთხვევაში იმ ნონსენსს ვიღებთ შედეგად, რომ თუ ექსპროპრიაციის კლასიკურ შემთხვევაში მესაკუთრე სარგებლობს ჩამორთმეული ქონების სანაცვლო სამართლიანი ფულადი კომპენსაციის მიღების უფლებით, მოცემულ შემთხვევაში ქონება ფორმალურად მის საკუთრებაში რჩება და არ ერთმევა, თუმცა მისი ღირებულება მცირდება რა არაგონივრული ოდენობით, იგი პრაქტიკულად ლეგიტიმურ (კანონის საფუძველზე განხორციელებულ) ექსპროპრიაციაზე უარესი შედეგის წინაშე დგება, რადგან მისთვის „შენარჩუნებული“ ქონება პრაქტიკულად უფასურდება და ყოველგვარ ღირებულებით ეფექტს კარგავს.

ამდენად, ამგვარი უფლებაშემზღუდველი ნორმატიული დანაწესი პრაქტიკულად (ფაქტობრივად) პირდაპირი ხასიათის ექსპროპრიაციას ადგენს, რაც არ შეესაბამება ამ ინსტიტუტის კონსტიტუციურ საფუძვლებს, რადგან ექსპროპრიაცია კონკრეტული წინაპირობებითა და პროცედურებით ექვემდებარება განხორციელებას და არა იმგვარ ანომალიურ შედეგზე ორიენტირებას, რომის წინაშეც მოცემულ მოსარჩელე დგება.

აქვე მნიშვნელოვანია იმ სამართლებრივი ასპექტის განხილვა, რომ ნორმატიული აქტის საკუთრივ ის დათქმა, რომელიც „ელიავას ბაზრობას“ ითვალისწინებს, მოკლებულია ნორმატიულ საფუძველს, რადგან არ არსებობს რაიმე მოქმედი სამართლებრივი აქტი, რომლითაც მოსარჩელის საკუთრებაში არსებულ ტერიტორიას „ელიავას ბაზრობის“ სტატუსი ექნებოდა მონიჭებული, თუმცა სადავო საკითხი ამ კონკრეტული მოცემულობის ლეგიტიმურობის პირობებშიც რომ განვიხილოთ, სადავო ნორმატიული დათქმების მოსარჩელესთან ასოცირება იმ პრობლემურ ჭრილში, რომ „ელიავა ბაზრობის“ ფენომენი ურბანული თვალსაზრისით უარყოფით კონტექსტში განიხილება, სრულიად არარელევანტურია, რადგან მოსარჩელის საკუთრებაში არსებული ობიექტები მთლიანად დაშორებულია ე.წ. „ელიავას ბაზრობას“ და წარმოადგენს თვისობრივად განსხვავებული იერსახის ობიექტებისგან შემდგარ კომპლექსს, რომელსაც არავითარი კავშირი გააჩნია ე.წ. „ელიავას ბაზრობის“ ტერიტორიაზე უსახური იერსახის ობიექტებად მოაზრებულ სავაჭრო პუნქტებთან, რის დასადასტურებლადაც წინამდებარე სარჩელს ერთვის მოსარჩელის კუთვნილი ობიექტების ამსახველი ფოტომასალა.

საკითხთან დაკავშირებით, საკონსტიტუციო სასამართლოს ყურადღებას მივაქცევთ წინამდებარე სარჩელზე თანდართულ, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტოსა და ურბანული განვითარების სააგენტოს 10.03.2021წ. წერილის შინაარსსაც, რომელშიც დადასტურებულია, რომ სადავო ნორმატიული აქტის მიღების შემდეგ არაერთხელ დადგა მისი რევიზიისა და გარკვეული ტერიტორიებისთვის ფუნქციური ზონირების ცვლილების (დაბრუნების) აუცილებლობა, რაც იმ მოცემულობას ცხადყოფს, რომ სადავო ნორმატიული აქტი ნამდვილად შეიცავს ხარვეზებს, რა მხრივაც გამონაკლისს არც წინამდებარე სარჩელში მოცემული საკითხი წარმოადგენს.

წინამდებარე სარჩელს ასევე ერთვის ქალაქ თბილისის საკრებულოს უახლესი წერილი, რომლითაც დადასტურებულია, რომ 2023 წლის ადგილობრივი ბიუჯეტის ფარგლებში ე.წ. „ელიავას ბაზრობის“ რევიტალიზაციის პროექტთან დაკავშირებით, ასიგნებები არ არის გათვალისწინებული, რაც კიდევ ერთხელ ცხადყოფს სადავო ნორმატიული დათქმების უფუნქციო (გაურკვეველ) შინაარსს და მისი რეალიზების უპერსპეტივობას, რაც დაუსაბუთებლად ლახავს მოსარჩელის ზემოხსენებულ კონსტიტუციურ უფლებებს.

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: არა

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: არა

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა