ჩემი კონსტიტუციური სარჩელი (მე მაქვს შეტანის უფლება) უდავოდ კონსტიტუციური სასამართლოს ქვემდებარეა, რადგანაც სადავო საკითხი, რომელსაც ვაყენებ არის მისი განსჯადი და სარჩელი სრულად აკმაყოფილებს "საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ" კანონის მე-16 და მე-18  მუხლებით დადგენილ მოთხოვნებს. რამდენადაც ჩემთვის ცნობილია საკონსტიტუციო სასამართლოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის ანტიკონსტიტუციურობაზე გადაწყვეტილება მიღებული არა აქვს.

 თავიდანვე მინდა ხაზი გავუსვა, ჩემი სარჩელი განაპირობა ისეთმა ფაქტობრივმა გარემოებებმა, რომლის ანალოგიც არ არსებობს და მინდა ავღნიშნო ისიც, რომ კონსტიტუციური სარჩელის შემოტანა პირდაპირი გაგებით მაიძულა თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2012 წლის 6 თებერვლის და თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2012 წლის 30 მარტის განჩინებების გამოტანამ ჩემს 2012 წლის 10 იანვრის განცხადებაზე  თბილისის საოლქო სასამართლოს 2005 წლის 13 ივლისის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ. ერთი ქართული ფილმის ეპიზოდის პერიფრაზის გამოყენება შეიძლება_”გეკუთვნით, მაგრამ არ გეკუთვნითო”, რაშიც დარწმუნდებით კიდეც. მე ვთვლიდი და ვთვლი, რომ საქალაქო და სააპელაციო სასამართლოებმა უსაფუძვლოდ დააყენეს ისე საკითხი თავიანთი გადაწყვეტილებებით, რომ უნდა ვიმსჯელო და ვასაბუთო ზემოხსენებული 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის ნაწილის  ანტიკონსტიტუციურობა, თორემ დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ ჩემს სასარგებლოდ გადაწყვეტილება საქალაქო ან სააპელაციო სასამართლოს უნდა მიეღო. კერძოდ:  ბათილად ცნობასა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების სავარაუდო განახლების საკითხს ვაყენებდი იმიტომ, რომ  სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის 1 ნაწილი მოითხოვს ერთთვიან ვადაში განცხადების შეტანას, თორემ ხომ აშკარაა, რომ ამ კოდექსის 421-426-ე მუხლები  არეგულირებენ მხოლოდ განხილულ საქმეში გამავალი მხარეების ურთიერთობებს, ხოლო 422-ე მუხლის 1 ნაწილის “გ” ქვეპუნქტი იმ პირის უფლებებსა და კანონით გათვალისწინებულ ინტერესებს შეეხება, რომელიც მიწვეული უნდა ყოფილიყო საქმის განხილვაზე. ვიმეორებ და ფაქტია, რომ მე მხარე არ ვყოფილვარ, ხოლო საქმის განხილვაზე მიწვეული არანაირად არ უნდა ვყოფილიყავი, რადგანაც განიხილებოდა ბრალდებულ ნოდარ ლასურაშვილის, მისი ახლო ნათესავების და დაკავშირებული პირებისათვის უკანონოდ და დაუსაბუთებლად საკუთრებაში გადაცემული მიწის ნაკვეთების ჩამორთმევისა (პროკურატურა და სასამართლო შეცდომით დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ ისინი არა მაია ხელაშვილის ქონების, არამედ აკაკი ლასურაშვილის ქონების საკითხს განიხილავდნენ) და სახელმწიფო საკუთრებაში დაბრუნების შესახებ ადმინისტრაციული სარჩელი. შესაბამისად სხვის მიერ დაშვებული შეცდომა არ ნიშნავს იმას, რომ მე მიწვეული უნდა ვყოფილიყავი საქმის განხილვაზე. ეს შეცდომა, რომ გამოევლინა პროკურატურას ან სასამართლოს, არც მაშინ იქნებოდა საჭირო ჩემი მიწვევა, რადგანაც აშკარა გახდებოდა, რომ ჩემი მიწის ნაკვეთის კანონიერების საკითხის განხილვა არ უნდა დამდგარიყო საერთოდ დღის წესრიგში. სამწუხაროდ ეს რეალობა სასამართლოებმა აღიქვეს, თუმცა საერთოდ არ იმსჯელეს ჩემს არგუმენტებზე და მარტივად, მშრალად უკანონოდ მიუთითეს მხოლოდ 5 წლიან ხანდაზმულობის ვადაზე. ამის შემდეგ კი სხვა გზა არ დამრჩა, რომ არ მომემართა საკონსტიტუციო სასამართლოში. იმედია თქვენ ან დააკმაყოფილებთ ჩემს სარჩელს ან მიიღებთ ისეთ გადაწყვეტილებას, სადაც ნათლად განმარტებული იქნება იმის შესახებ, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილით განსაზღვრული 5 წლიანი ხანდაზმულობის ვადა ეხება მხოლოდ მხარეებს, რომლებიც მონაწილეობდნენ საქმის განხილვისას და არა ისეთ პირს, რომელიც არ ყოფილა მხარედ ჩართული არც პროკურორის, არც სასამართლოს მიერ და არც კი იცოდა იმის შესახებ, რომ მხარე უნდა ყოფილიყო. ამით კი ხელს შეუწყობთ ჩემი კონსტიტუციური უფლებების აღდგენას. მარტივი ჭეშმარიტებაა, მე რომ 2011 წელს არ მიმემართა საჯარო რეესტრისათვის ქონების დასარეგისტრირებლად, რასაც მე კანონი არანაირად არ მავალდებულებდა და არც ეხლა მავალდებულებს მანამდე, სანამ ქონების გასხვისებას არ გადავწყვეტ, შესაძლოა 10 ან 15 ან მეტი ხნის შემდეგ აღმომეჩინა მხოლოდ, რომ  ჩემი ყოველგვარი ინფორმირების გარეშე, მეტიც აბსოლუტურად ისეთ პირს ჩამოართვეს ჩემი კუთვნილი უძრავი ქონება, რომელსაც ეს ქონება არასდროს არ ეკუთვნოდა და რომელიც მემკვიდრეობით გვეკუთვნოდა ხელაშვილებს გასული საუკუნის 20-იანი წლებიდან, ხოლო 1992 წლიდან კი მიწის მიღება-ჩაბარების აქტის  საფუძველზე. ასეა თუ ისე მე ჩამომართვეს სასამართლოში არათუ მონაწილეობის უფლება ჩემს კერძო საკუთრებასთან დაკავშირებით მიმდინარე საქმის განხილვაზე, არამედ საერთოდ იმის უფლებაც კი, მცოდნოდა მაინც, რომ ჩემს ქონებაზე მიმდინარეობდა სასამართლო სხდომა ან საერთოდ იდგა საკითხი მის განხილვაზე. და ამის საბოლოოდ დაკანონებას ხელი შეუწყო საბოლოო ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებითაც საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილში (პუნქტში) არსებულმა ანტიკონსტიტუციურმა ჩანაწერმა იმის შესახებ, რომ ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო განცხადების შეტანა უკანონო სასამართლო გადაწყვეტილების გაუქმების მოთხოვნით დაუშვებელიაო, თუ გასულია 5 წელი სასამართლო გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან, რაც აშკარად ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის შინაარსს და არსს.

შესაბამისად სასამართლოების მიერ მიღებული გადაწყვეტილებებიდან გამომდინარე იძულებული ვარ მოვითხოვო საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის იმ ნაწილის არაკონსტიტუციურად ცნობა, რომლითაც გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლიანი ხანდაზმულობის ვადაა  განსაზღვრული ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანაზე, რაც აშკარა წინააღმდეგობაშია არამარტო საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავის 21-ე მუხლთან და ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის 1-ლი ოქმის 1 მუხლთან, რაც საკუთრების უფლებას შეეხება, არამედ საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 128-ე მუხლთან, რომლის თანახმად სხვა პირისაგან რაიმე მოქმედების შესრულების ან მოქმედებისაგან თავის შეკავების მოთხოვნის უფლებაზე ვრცელდება ხანდაზმულობა, რომლის საერთო ვადა შეადგენს 10 წელს და არა 5 წელს, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 170-ე მუხლის პირველი ნაწილთან, რომლის თანახმად მესაკუთრეს შეუძლია კანონისმიერი ან სხვაგვარი, კერძოდ, სახელშეკრულებო ბოჭვის ფარგლებში თავისუფლად ფლობდეს და სარგებლობდეს ქონებით, არ დაუშვას სხვა პირთა მიერ ამ ქონებით სარგებლობა, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 158-ე მუხლის მე-2 ნაწილთან, რომლის თანახმად მესაკუთრეს შეუძლია, არ ფლობდეს კუთვნილ ნივთს, ისევე როგორც, ამავე კოდექსის 170-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, მესაკუთრეს შეუძლია, არ ისარგებლოს კუთვნილი ნივთით. ამდენად, მესაკუთრეს აქვს საკუთარი ნივთის ფლობისა და სარგებლობის თავისუფლება, თუკი არ არსებობს სარგებლობის აუცილებლობის სოციალური ინტერესი. ეს კი გულისხმობს მესაკუთრის თავისუფლებას, ნებისმიერ დროს დაეუფლოს კუთვნილ ნივთს ან ისარგებლოს ამ ნივთით, მათ შორის, მოითხოვოს უკანონო მფლობელობიდან ნივთის გამოთხოვა. შესაბამისად, მესაკუთრის აღნიშნული თავისუფლების ხანდაზმულობის შემზღუდავი დანაწესებისადმი დაქვემდებარება ეწინააღმდეგება საკუთრების ფუნქციას, მის აბსოლუტურ ბუნებას.

 ფაქტების აღწერა,  რამაც გამოიწვია კონსტიტუციით დაცული ჩემი უფლებების დარღვევა და მტკიცებულებები, რითაც ეს გარე მოება დასტურდება:

2011 წლის 27 დეკემბერს, თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის მოსამართლემ ნ. ჯორბენაძემ დაასრულა ჩემი ადმინისტრაციული სარჩელის განხილვა (საქმე #3-6059-11) რომლითაც ვითხოვდი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თავმჯდომარის 2011 წლის 02 სექტემბრის #133394 გადაწყვეტილების გაუქმებას იმ მოტივით, რომ ამ გადაწყვეტილებით კანონიერად იქნა მიჩნეული საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2011 წლის 08 აგვისტოს გადაწყვეტილება, რომლითაც უარი მეთქვა თბილისში, სოფ. დიღომში, ჩალისპირებში (ზონა მცხეთა სექტორი) არსებული 0, 230 ჰა მიწის ნაკვეთზე უფლების რეგისტრაციაზე. მოსამართლე ნ. ჯორბენაძემ არ დააკმაყოფილა სასარჩელო მოთხოვნა ამ უძრავ ქონებაზე და ამის ძირითად საფუძვლად მიიჩნია ის გარემოება, რომ როგორც სარჩელის განხილვის მიმდინარეობის პროცესში გამოთხოვილი მასალებით დადგინდა, სადავო უძრავი ქონება თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა კოლეგიის მიერ #3ა/308-2005წ. საქმეზე 2005 წლის 13 ივლისს გამოტანილი და კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით ჩამორთმეული აქვს, როგორც უკანონო და დაუსაბუთებელი ქონება  სოფ. დიღმის ყოფილი მიწის რეფორმის კომისიის თავმჯდომარის, საქართველოს სსკ-ის 332-ე და 333-ე მუხლების მე-3 ნაწილით ბრალდებულ ნოდარ ლასურაშვილის მამას მოქ. აკაკი ლასურაშვილს და საკუთრებაში გადაცემულია სახელმწიფოსათვის_მცხეთის რაიონის გამგეობისათვის.

ზემოაღნიშნული 2005 წლის 13 ივლისის გადაწყვეტილების ნაწილი  სადავო მიწის ნაკვეთზე, რომლის საკადასტრო კოდია 01.72.14.032.175, კერძოდ კი მისი ჩამორთმევის შესახებ მიღებულ იქნა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 244-ე (არ შეუფასებია მტკიცებულებები, თორემ მარტივად ნახავდა, რომ ამ მიწის ნაკვეთის ჩამორთმევა აკაკი ლასურაშვილისგან შეუძლებელი იყო), 248-ე (არ ჰქონდა უფლება მიეკუთვნებინა მხარისათვის ის, რისი ჩამორთმევის არათუ უფლება, არამედ შესაძლებლობაც კი არ გააჩნდა) 249-ე (გადაწყვეტილების შინაარსში არ მიუთითა სადავო მიწის ნაკვეთის აკაკი ლასურაშვილის კუთვნილების დამადასტურებელ რაიმე დოკუმენტზე ან მტკიცებაზე, რადგანაც არც  უცდია მტკიცებულებების გაანალიზება, წინააღმდეგ შემთხვევაში აღმოაჩენდა, რომ მიწის ჩამორთმევა სასარჩელო მოთხოვნაში მითითებული საფუძვლით ყოვლად დაუშვებელი იყო), 422-ე მუხლის “გ” ქვეპუნქტის, იმ დროისათვის მოქმედი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი, მე-12 მუხლების, 21-5 მუხლის “ვ” პუნქტის, 21-8-ე მუხლის და საერთოდ საკუთრების შესახებ ყველა არსებული კანონისა და საკანონმდებლო აქტების სრული უგულებელყოფით, ისე, რომ აღნიშნული მიწის ნაკვეთის კანონიერი მესაკუთრე, მაია ხელაშვილი არ იყო მიწვეული პროცესზე (თუმცა ვერც სასამართლომ გაითვალისწინა და არც პროკურატურის სარჩელში არ იყო მითითებული, რომ ეს მიწის ნაკვეთი არა ა. ლასურაშვილის  არამედ ჩემი საკუთრება იყო).

უდავო ფაქტია, რომ 2005 წლის 13 ივლისის ზემოხსენებული გადაწყვეტილების არსებობის შესახებ ჩემთვის, სასამართლოსა და მოპასუხეებისათვის ცნობილი გახდა მხოლოდ 2011 წლის 15 დეკემბერს,  ჩემი ადმინისტრაციული სარჩელის გამო საქმის სასამართლო განხილვისას, რაც სრულიად ახალი გარემოება იყო. ამ გადაწყვეტილების ნაწილი  ეხებოდა ჩემი კუთვნილი მიწის ნაკვეთის  უკანონო ჩამორთმევას, რბილად რომ ვთქვათ შეცდომით ჩამორთმევას მცხეთა-მთიანეთის საოლქო პროკურატურის 2005 წლის 27 ივნისის #01/25-1-53 სასარჩელო განცხადების (თან ერთვის) საფუძველზე, სადაც შეცდომით (გულგრილობით) არის მითითებული პროკურორ ნ. მარსაგიშვილის მიერ, რომ თითქოს  მიწის ნაკვეთი ეკუთვნოდა აკაკი ლასურაშვილს  06.10.1992 წლის  #21ლას მიწის მიღება-ჩაბარების აქტის საფუძველზე (თან ერთვის), რაც არანაირად არ დასტურდებოდა საქმის მასალებით და თვით ამ აქტითაც. არსებული კანონმდებლობის შესაბამისად თბილისის საქალაქო სასამართლოში  2012 წლის 10 იანვარს (კანონით დადგენილ ერთთვიან ვადაში) შევიტანე განცხადება (თან ერთვის)  აღნიშნული გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ. მე მოვითხოვე 2005 წლის 13 ივლისის გადაწყვეტილების იმ ნაწილის ბათილად ცნობაა, რომლითაც ჩემს კერძო საკუთრებაში 1992 წლის 06 ოქტომბრის #49ხელ მიღება-ჩაბარების აქტის საფუძველზე არსებული 0, 230 ჰა მიწის ნაკვეთი შეცდომით (პროკურორისა და მოსამართლის გულგრილობით) აკაკი ლასურაშვილს ჩამოერთვა იმ მიღება-ჩაბარების აქტის საფუძველზე, სადაც აღნიშნული მიწის ნაკვეთი ნახსენებიც კი არ იყო. არადა ჩემს სახელზე გაცემული მიღება-ჩაბარების შესახებ აქტის კანონიერება არასდროს არავის დაუყენებია ეჭვქვეშ და ის გაუქმებული დღესაც კი  არ არის. თუ თბილისის საოლქო სასამართლოში განხილულ საქმეში გამავალ სხვა მოპასუხეებს ჰქონდათ შესაძლებლობა სასამართლო ინსტანციებში ედავათ პირადად ან წარმომადგენლების მეშვეობით და დაეფიქსირებინათ თავიანთი პოზიციები მათთვის ჩამოსართმევ თუ ჩამორთმეულ მიწებთან დაკავშირებით, რომლებსაც ისინი ფლობდნენ და მათ სახელზე იყო რეგისტრირებული, მე  ამის არანაირი საშუალება და უფლება არ მომეცა და ისე ჩამომერთვა ქონება, რომ არც კი ვიცოდი ამის შესახებ. მეტიც როგორც შემდეგ 2005 წლის საქმის მასალების გაცნობით გახდა ცნობილი აკაკი ლასურაშვილი და მისი შვილი ნოდარ ლასურაშვილი, რომელიც მამას აკაკი ლასურაშვილს წარმოადგენდა, ვერც კი გაერკვნენ იმაში, რომ მას ჩემი მიწის ნაკვეთი ჩამოართვეს და შესაბამისად მათ გასაჩივრებისას ჩემი მიწის ნაკვეთის ნაწილზე არც კი მიუთითებიათ და ის სულ სხვა პირის ეგონათ (იხილეთ სასამართლოში ნოდარ ლასურაშვილის მიერ მიცემული განმარტება სადავო მიწის ნაკვეთთან მიმართებაში, რაც თან ერთვის საჩივარს). მე კი ამის შესახებ არაფერი არ ვიცოდი და შესაბამისად ვერც გავასაჩივრებდი.

ანუ ფაქტობრივად თითქოს არაფერი, არც ფაქტობრივი გარემოებები არც მტკიცებულებები არ არსებობდა იმის საწინააღმდეგოდ, რომ მომხდარიყო გადაწყვეტილების ჩემს ნაწილში გაუქმება (პროკურორის სარჩელში მითითებულ სხვა პირთა მიმართ მსგავსი შეცდომა და გაუგებრობა არ მომხდარა და ყველას ჰქონდა გასაჩივრების საშუალებაც და პირობაც თავის დროზე). თუმცა თბილისის საქალაქო სასამართლომ (მოსამართლე ნათია ჯორბენაძე)  2012 წლის 6 თებერვლის განჩინებით (თან ერთვის) ზეპირი მოსმენის გარეშე (ანუ  #2-391-12 საქმის არსებითად განხილვის გარეშე) მხოლოდ იმაზე მშრალი მითითებით, რომ გასულია ამ გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წელი, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად უარი მითხრა განცხადების დაკმაყოფილებაზე და არ გააუქმა 2005 წლის 13 ივლისის ზემოხსენებული გადაწყეტილების ჩემს მიერ მოთხოვნილი ნაწილი და შესაბამისად ძალაში დარჩა პროკურორისა და მოსამართლის მიერ დაშვებული შეცდომის (გულგრილობის) გამო ჩემთვის მამაპაპისეული მიწის ნაკვეთის ჩამორთმევა ისე, რომ არც კი ვიცოდი 2011 წლამდე, რომ ის ჩამორთმეული იყო და თანაც ჩამორთმეული იყო იმ პირისგან, რომლის საკუთრებასაც არასდროს არ წარმოადგენდა და დღეს კი “დაუბრუნდა” სახელმწიფოს მცხეთის გამგეობისა თუ ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს სახით, ისე, რომ სახელმწიფოს საკუთრება ის არასდროს ყოფილა. მეტიც არც გამგეობამ და არც სამინისტრომ არაფერი იცოდნენ იმის შესახებ, რომ მიწა მათ სახელზე იყო აღრიცხული, რაც სასამართლოს სხდომაზეც დაადასტურეს კიდეც.

სასამართლომ საერთოდ არ იმსჯელა ჩემს განცხადებაში მითითებულ არგუმენტებზე, თუ რატომ არ შეიძლებოდა ამ ხანდაზმულობის ვადის ჩემთან მიმართებაში გამოყენება, კერძოდ, კი იმაზე, რომ მე_მ. ხელაშვილი მცხეთა-მთიანეთის საოლქო პროკურატურის 2005 წლის 27 ივნისის #01/25-1-53 სასარჩელო განცხადებაში საერთოდ არ ვყოფილვარ ნახსენები, რადგანაც პროკურორმა ნ. მარსაგიშვილმა შეცდომით (გულგრილობით) მიუთითა, რომ თითქოს სადავო მიწის ნაკვეთი #721432175 ეკუთვნოდა აკაკი ლასურაშვილს,  06.10.1992 წლის  #21ლას მიწის მიღება-ჩაბარების აქტით, რაც არანაირად არ დასტურდებოდა საქმის მასალებით, მათ შორის  თვით ამ მიღება-ჩაბარების აქტითაც კი აშკარა იყო, რომ მასში ჩემი მიწის ნაკვეთი საერთოდ არ იყო ნახსენები. შესაბამისად მე პროკურორის ამ სარჩელის გამო საქმის განხილვისას მხარე არ ვყოფილვარ, ხოლო საქმის განხილვაზე მიწვეული არანაირად არ ვიყავი და არც უნდა ვყოფილიყავი, რადგანაც განიხილებოდა ბრალდებულ ნოდარ ლასურაშვილის, მისი ახლო ნათესავების და დაკავშირებული პირებისათვის უკანონოდ და დაუსაბუთებლად საკუთრებაში გადაცემული მიწის ნაკვეთების ჩამორთმევისა (პროკურატურა და სასამართლო შეცდომით დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ ისინი არა ჩემი-მაია ხელაშვილის ქონების, არამედ აკაკი ლასურაშვილის ქონების საკითხს განიხილავდნენ) და სახელმწიფო საკუთრებაში დაბრუნების შესახებ ადმინისტრაციული სარჩელი. ვიმეორებ, რომ ამ სარჩელში მე_მ. ხელაშვილი არ ვყოფილვარ მითითებული და არც უნდა ვყოფილიყავი, რადგანაც ამ კატეგორიებიდან არცერთს არ მივეკუთვნებოდი და შესაბამისად სხვის მიერ (პროკურორისა და მოსამართლის)  დაშვებული შეცდომა არ ნიშნავს იმას, რომ მე_მ. ხელაშვილი მიწვეული უნდა ვყოფილიყავი საქმის განხილვაზე. ეს შეცდომა თავის დროზეც რომ გამოევლინა პროკურატურას ან სასამართლოს, არც მაშინ იქნებოდა საჭირო ჩემი მიწვევა, რადგანაც აშკარა გახდებოდა, რომ მაია ხელაშვილის მიწის ნაკვეთის კანონიერების საკითხის განხილვა საერთოდ არ უნდა დამდგარიყო  დღის წესრიგში. არ გაითვალისწინა სასამართლომ არც ის უდავო ფაქტი, რომ კანონმდებელი არც გულისხმობდა და ვერც იგულისხმებდა ჩემს მიმართ Gგამოვლენილ თუ არსებულ ამ შემთხვევას, როდესაც სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილში დადგინდა 5 წლიანი ხანდაზმულობის ვადა. ეს ნორმა შეიძლება შეხებოდა მხოლოდ ისეთ ფაქტებს, როდესაც მესაკუთრეს ევალებოდა საჯარო რეესტრში ქონების რაღაც ვადაში დარეგისტრირება, ან ევალებოდა კანონით საკუთრების შესახებ  ამა თუ იმ ქმედების ჩადენა, რა დროსაც შესაძლებელი იყო გაეგო, რომ მის ქონებას რაიმე საფრთხე ემუქრებოდა და ასე შემდეგ. თუმცა აშკარაა, რომ მე_ მაია ხელაშვილს არ უნდა მცოდნოდა და ვერც მეცოდინებოდა მანამ სანამ ვინმესგან არ გავიგებდი, რომ ჩემი კუთვნილი მიწის ნაკვეთის ჩამორთმევა შესაძლებელი იყო იმ პირისაგან, ვისაც არანაირი შეხება ჩემთან არ ჰქონია. მე ხომ საერთოდ არავინ და არცერთი ნორმატიული აქტი არ მავალდებულებდა მიღება-ჩაბარების აქტით მიღებული მამაპაპისეული უძრავი ქონება რაღაც ვადაში დამერეგისტრირებინა საჯარო რეესტრში, რადგანაც ის მე მიღებული მქონდა საკუთრებს დამადასტურებელი ისეთი ერთადერთი კანონიერი დოკუმენტით, როგორიც მიწის მიღება-ჩაბარების აქტია. საჯარო რეესტრში დარეგისტრირების ვალდებულება მე მხოლოდ მაშინ წარმომექმნებოდა, როდესაც ამ საკუთრების გაყიდვას, გასხვისებას დავაპირებდი. შესაბამისად ზემოაღნიშნული გარემოებები სავსებით შესაძლებელია აღმომეჩინა შემდეგი 5, 10 ან მეტი წლის შემდეგ, რაც არცერთ შემთხვევაში არ შეიძლება გამხდარიყო იმის საფუძველი, რომ მე კერძო საკუთრების უფლება ჩამომრთმეოდა. გაუგებარია, რატომ უნდა ჩამომერთვას მე საკუთრება პროკურორის ან მოსამართლის გულგრილობის გამო.

გარდა ამისა  მოსამართლეებმა არანაირად არც კი იმსჯელეს ჩემს არგუმენტებზე, რომლითაც მიმაჩნია, რომ საქართველოს  სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილი სრულად ეწინააღმდეგება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 128-ე მუხლს, რომლის თანახმად სხვა პირისაგან რაიმე მოქმედების შესრულების ან მოქმედებისაგან თავის შეკავების მოთხოვნის უფლებაზე ვრცელდება ხანდაზმულობა რომლის საერთო ვადა შეადგენს 10 წელს და არა 5 წელს. გარდა ამისა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 170-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, მესაკუთრეს შეუძლია კანონისმიერი ან სხვაგვარი, კერძოდ, სახელშეკრულებო ბოჭვის ფარგლებში თავისუფლად ფლობდეს და სარგებლობდეს ქონებით, არ დაუშვას სხვა პირთა მიერ ამ ქონებით სარგებლობა. საკუთრების აბსოლუტური ბუნებიდან გამომდინარე, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 158-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, მესაკუთრეს შეუძლია, არ ფლობდეს კუთვნილ ნივთს, ისევე როგორც, ამავე კოდექსის 170-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, მესაკუთრეს შეუძლია, არ ისარგებლოს კუთვნილი ნივთით. ამდენად, მესაკუთრეს აქვს საკუთარი ნივთის ფლობისა და სარგებლობის თავისუფლება, თუკი არ არსებობს სარგებლობის აუცილებლობის სოციალური ინტერესი. ეს კი გულისხმობს მესაკუთრის თავისუფლებას, ნებისმიერ დროს დაეუფლოს კუთვნილ ნივთს ან ისარგებლოს ამ ნივთით, მათ შორის, მოითხოვოს უკანონო მფლობელობიდან ნივთის გამოთხოვა. შესაბამისად, მესაკუთრის აღნიშნული თავისუფლების ხანდაზმულობის შემზღუდავი დანაწესებისადმი დაქვემდებარება ეწინააღმდეგება საკუთრების ფუნქციას, მის აბსოლუტურ ბუნებას, საქართველოს კონსტიტუციისა და სამოქალაქო კოდექსის აღნიშნულ ნორმებს, სამოქალაქო ბრუნვის ინტერესებს, ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის 1-ლი ოქმის 1 მუხლის_საკუთრების უფლება და ამავე კონვენციის მე-6  მუხლის_სამართლიანი სასამართლოს უფლება, მოთხოვნებს.   

თუ სასამართლო მაინც ჩათვლიდა, რომ ასეთ დარღვევებს ადგილი არა აქვს და უალტერნატივოდ დაეყრდნობოდა მხოლოდ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის მოთხოვნის არსებობას, ვითხოვდი, რომ სასამართლოს (საქალაქოს ან სააპელაციოს) “საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” ორგანული კანონის 42-ე მუხლის და მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის საფუძველზე მიემართა საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსათვი კონსტიტუციური წარდგინებით ამ ნორმის ანტიკონსტიტუციურად ცნობის თაობაზე და აღედგინა ჩემთვის უკანონოდ შელახული კერძო საკუთრებისა და მემკვიდრეობის კონსტიტუციური უფლება. თუმცა სასამართლოებმა ამ საკითხზე საერთოდ არც კი იმსჯელეს არანაირად.

არ დააკმაყოფილა ჩემი კერძო სააპელაციო საჩივარი № 3/ბ-387-12წ. საქმეზე  თბილისის საქალაქო სასამართლოს 6 თებერვლის განჩინებაზე  თბილისის სააპელაციო სასამართლომ 2012 წლის 30 მარტის განჩინებით (თან ერთვის), რაც საბოლოოა და გასაჩივრებას ჩვენი კანონმდებლობით არ ექვემდებარება. სააპელაციო მოსამართლემ საერთოდ მსჯელობის გარეშე დატოვა ჩემი სხვა არგუმენტაციაც (იხილეთ საჩივარი). ვიმეორებ, რომ მე 2011 წლის 15 დეკემბრამდე არაფერი არ ვიცოდი 2005 წლის 13 ივლისის გადაწყვეტილებაზე, არ ვიყავი მხარე, რაც უდავო ფაქტია და შესაბამისად მე განცხადებას მანამდე ვერ შევიტანდი. შესაბამისად სააპელაციო სასამართლომაც (მოსამართლე ნათია ქუთათელაძე) 2012 წლის 30 მარტის განჩინებით აშკარად უგულებელჰყო (დაარღვია) როგორც საქართველოს კონსტიტუციის ასევე ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მოთხოვნები კერძო საკუთრების ხელყოფასთან მიმართებაში.