კოლეგიის შემადგენლობა:

1.კონსტანტინე ვარძელაშვილი – სხდომის თავმჯდომარე;

2. ვახტანგ გვარამია – წევრი;

3. ქეთევან ერემაძე – წევრი, მომხსენებელი მოსამართლე;

4. მაია კოპალეიშვილი – წევრი;

სხდომის მდივანი: ლილი სხირტლაძე.

საქმის დასახელება: მაია ხელაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ.

დავის საგანი: საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის (იმ ნაწილში, რომლის თანახმად: „გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანა დაუშვებელია გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, ...“) კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველ პუნქტთან და 21-ე მუხლთან მიმართებით.

I – აღწერილობითი ნაწილი

1. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2012 წლის 4 სექტემბერს კონსტიტუციური სარჩელით (რეგისტრაციის №541) მიმართა საქართველოს მოქალაქე მაია ხელაშვილმა. №541 კონსტიტუციური სარჩელი, არსებითად განსახილველად მიღების საკითხის გადასაწყვეტად, საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველ კოლეგიას გადაეცა 2012 წლის 12 სექტემბერს.

2. კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მიღების საკითხის გადასაწყვეტად საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველი კოლეგიის განმწესრიგებელი სხდომა, ზეპირი მოსმენის გარეშე, გაიმართა 2013 წლის 25 თებერვალს.

3. №541 კონსტიტუციურ სარჩელში საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის საფუძვლად მითითებულია საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის პირველი პუნქტი, 83-ე მუხლის პირველი პუნქტი, 88-ე მუხლის პირველი პუნქტი, 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ" ქვეპუნქტი, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ა" ქვეპუნქტი, „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ" საქართველოს კანონის მე-12, მე-16 და მე-18 მუხლები.

4. სადავო ნორმის თანახმად, გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანა დაუშვებელია გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ. მოსარჩელე სადავოდ ხდის ამ დებულების კონსტიტუციურობას საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველ პუნქტთან და 21-ე მუხლთან მიმართებით.

5. კონსტიტუციურ სარჩელში მითითებულია, რომ თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიამ 2011 წლის 27 დეკემბრის (საქმე №3-6059-11) განჩინებით არ დააკმაყოფილა მოსარჩელე მაია ხელაშვილის მოთხოვნა. აღნიშნულ საქმეზე მოსარჩელე მოითხოვდა საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თავმჯდომარის 2011 წლის 2 სექტემბრის №133394 გადაწყვეტილების გაუქმებას იმ მოტივით, რომ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2011 წლის 8 აგვისტოს გადაწყვეტილებით მას უარი ეთქვა თბილისში, სოფ. დიღომში, ჩალისპირებში არსებული 0, 230 ჰა მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლების რეგისტრაციაზე. საქალაქო სასამართლომ დაადგინა, რომ თბილისის საოლქო სასამართლოს ადამინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 13 ივლისის გადაწყვეტილებით (საქმე №3ა/308-2005წ) აღნიშნული მიწის ნაკვეთი ჩამოერთვა საქართველოს მოქალაქე აკაკი ლასურაშვილს და საკუთრებაში გადაეცა მცხეთის რაიონის გამგეობას. აქედან გამომდინარე, სასამართლომ კანონიერად მიიჩნია საჯარო რეესტრის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება.

6.კონსტიტუციურ სარჩელში ასევე აღნიშნულია, რომ 2012 წლის 10 იანვარს მოსარჩელემ განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს და მოითხოვა ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო, თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 13 ივლისის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა. მოსარჩელის მტკიცებით, აღნიშნული გადაწყვეტილების საფუძველზე, მას ჩამოერთვა 1992 წლის 6 ოქტომბრის №49ხელ მიღება-ჩაბარების აქტის საფუძველზე მიღებული და საკუთრებაში არსებული 0,230 ჰა მიწის ნაკვეთი ისე, რომ ამის შესახებ თავად არაფერი იცოდა. თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიამ, 2012 წლის 6 თებერვლის განჩინებით, მოსარჩელის განცხადება ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და საქმის წარმოების განახლების შესახებ, განუხილველად დატოვა იმ მოტივით, რომ კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების მიღებიდან გასული იყო 5 წელი, რაც გათვალისწინებულია სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილით. თბილისის სააპელაციო სასამართლომ 2012 წლის 30 მარტის განჩინებით ძალაში დატოვა საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება.

7.მოსარჩელე მხარის განმარტებით, მის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლების ჩამორთმევის შესახებ მისთვის ცნობილი გახდა 2011 წლის 15 დეკემბერს. მოსარჩელე არ წარმოადგენდა მხარეს იმ საქმეში, რომელიც მის საკუთრებას შეეხებოდა, იგი არ იყო მიწვეული პროცესზე და არავის უცნობებია მისთვის საქმის განხილვის შესახებ. ამასთანავე, მოსარჩელე მიიჩნევს, რომ თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 13 ივლისის გადაწყვეტილებით მისი საკუთრება ჩამოართვეს პირს, რომელიც თავადაც არ ფლობდა ინფორმაციას ამ ქონების შესახებ. აქედან გამომდინარე, მოსარჩელე მიიჩნევს, რომ სადავო ნორმის საფუძველზე, მას არა აქვს სამართლებრივი შესაძლებლობა, მოითხოვოს სასამართლოს მიერ უკანონოდ მიღებული გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და დარღვეული საკუთრების უფლების აღდგენა.

8.მოსარჩელე მიუთითებს, რომ სადავო ნორმა ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლს, რადგან, მისი აზრით, მის კერძო საკუთრებაში არსებული მიწის ნაკვეთის ჩამორთმევა არ მომხდარა კანონით გათვალისწინებულ შემთხვევაში და არც კანონით დადგენილი წესით. ამავდროულად, სახეზე არ იყო არავითარი საზოგადოებრივი საჭიროება ან გადაუდებელი აუცილებლობა.

9.მოსარჩელე მხარე განმარტავს, რომ საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, საქართველოს კონსტიტუციას უპირატესი იურიდიული ძალა აქვს ყველა სხვა სამართლებრივ აქტთან მიმართებით. ვინაიდან საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილი წინააღდეგობაში მოდის კონსტიტუციით გარანტირებულ საკუთრების უფლებასთან, შესაბამისად, იგი არ შეესაბამება კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველ პუნქტის მოთხოვნებსაც.

10.ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელეს მიაჩნია, რომ სადავო ნორმა ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველ პუნქტსა და 21-ე მუხლს.

11.„საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 25-ე მუხლის მე-5 პუნქტის საფუძველზე, მოსარჩელე შუამდგომლობით მიმართავს საკონსტიტუციო სასამართლოს, რათა საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე მოხდეს სადავო ნორმის შეჩერება იმ ნაწილში, რომელიც შეეხება იმ პირებს, რომლებიც პროცესის მიმდინარეობისას არ წარმოადგენდნენ მხარეებს ან/და არ ყოფილან ჩაბმულნი მესამე პირებად.

II – სამოტივაციო ნაწილი

1.კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მიღებისთვის ის უნდა აკმაყოფილებდეს საქართველოს კანონმდებლობით გათვალისწინებულ შესაბამის მოთხოვნებს, მათ შორის, „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის “ა“ და „ბ“ ქვეპუნქტების მოთხოვნებს.

2. მოცემულ საქმეზე მოსარჩელე არის საქართველოს მოქალაქე. შესაბამისად, მას უფლება აქვს, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს კონსტიტუციური სარჩელით მიმართოს მხოლოდ საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის „ვ“ ქვეპუნქტისა და „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის საფუძველზე. აღნიშნული ნორმების თანახმად, საქართველოს მოქალაქეებს (ისევე როგორც ამავე ნორმებით გათვალისწინებულ სხვა ფიზიკურ და იურიდიულ პირებს) მხოლოდ იმ შემთხვევაში აქვთ უფლება, მიმართონ სარჩელით საკონსტიტუციო სასამართლოს, თუ მიაჩნიათ, რომ ნორმატიული აქტით ან მისი ნაწილით დარღვეულია ან შესაძლებელია უშუალოდ დაირღვეს საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებული მათი ძირითადი უფლებები და თავისუფლებები. ამავე კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის მიხედვით, საკონსტიტუციო სასამართლო იხილავს საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავის საკითხებთან მიმართებით მიღებული ნორმატიული აქტების კონსტიტუციურობის საკითხს. დასახელებულ ნორმებზე დაყრდნობით, საკონსტიტუციო სასამართლომ არაერთხელ დააფიქსირა, რომ აღნიშნული კომპეტენციის ფარგლებში, სარჩელის არსებითად განსახილველად მიღებისათვის საჭიროა, მოსარჩელე მოითხოვდეს სადავო ნორმების არაკონსტიტუციურად ცნობას საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით გათვალისწინებულ ნორმებთან მიმართებით (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 30 ივლისის განჩინება №1/3/480 საქმეზე „პოლიტიკური მოძრაობა „სამართლიანი საქართველოსთვის“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“; საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 28 დეკემბრის განჩინება №2/5/492 საქმეზე „მოქალაქეთა პოლიტიკური გაერთიანება „საქართველოს კონსერვატიული პარტია“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“; საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2011 წლის 22 დეკემბრის განჩინება N1/5/517 საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე ჯუმბერ თავართქილაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“).

3. კონსტიტუციურ სარჩელში აღნიშნულია, რომ სადავო ნორმით დარღვეულია საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტი. საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლი არ განეკუთვნება საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავს და არ წარმოადგენს რომელიმე უფლების შინაარსის განმსაზღვრელ ნორმას. დასახელებული მუხლის პირველი პუნქტი ემსახურება საქართველოს კონსტიტუციის უმაღლესი იურიდიული ძალის რეგლამენტაციას და წარმოადგენს ზოგად საფუძველს საქართველოს სამართლებრივი აქტების საქართველოს კონსტიტუციასთან შესაბამისობის ვალდებულების უზრუნველყოფისათვის, დაცვისთვის.

4. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკონსტიტუციო სასამართლო მოკლებულია შესაძლებლობას, მოქალაქეთა სარჩელის საფუძველზე განიხილოს ნორმატიული აქტების კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველ პუნქტთან მიმართებით. შესაბამისად, მოსარჩელე არ არის უფლებამოსილი, იდავოს საკონსტიტუციო სასამართლოში საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის კონსტიტუციურობაზე საქართველოს კონსტიტუციის დასახელებულ ნორმასთან მიმართებით.

5. მაშასადამე, კონსტიტუციური სარჩელი, სასარჩელო მოთხოვნის ამ ნაწილში, არ პასუხობს კანონმდებლობის მოთხოვნებს, რაც მისი არსებითად განსახილველად არმიღების საფუძველს ქმნის. კერძოდ, „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის „ბ“ ქვეპუნქტების თანახმად, “კონსტიტუციური სარჩელი ... განსახილველად არ მიიღება, ბ) თუ შეტანილი არ არის უფლებამოსილი პირის ან ორგანოს (სუბიექტის) მიერ“.

6. კანონმდებლობის მოთხოვნებს ვერ აკმაყოფილებს კონსტიტუციური სარჩელი იმ ნაწილშიც, რომელიც შეეხება სადავო ნორმის კონსტიტუციურობის შეფასებას საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლთან მიმართებით. კერძოდ: ,,კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მიღებისათვის აუცილებელია, მასში გამოკვეთილი იყოს აშკარა და ცხადი შინაარსობრივი მიმართება სადავო ნორმასა და კონსტიტუციის იმ დებულებებს შორის, რომლებთან დაკავშირებითაც მოსარჩელე მოითხოვს სადავო ნორმების არაკონსტიტუციურად ცნობას” (საკონსტიტუციო სასამართლოს 2009 წლის 10 ნოემბრის N1/3/469 განჩინება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე კახაბერ კობერიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“; 2011 წლის 13 მაისის N1/1/500 განჩინება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე რევაზ ჩაგუნავა საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“). შესაბამისად, მოსარჩელე ვალდებულია დაასაბუთოს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426–ე მუხლის მე–4 ნაწილის სადავო ნორმის შინაარსობრივი მიმართება საქართველოს კონსტიტუციის 21–ე მუხლთან.

7. კონსტიტუციურ სარჩელში აღნიშნულია, რომ მოსარჩელე მხარე, სადავო ნორმის არსებული რედაქციის პირობებში, ვერ ახერხებს სასამართლოს მეშვეობით დაიცვას საქართველოს კონსტიტუციით გარანტირებული მისი საკუთრების უფლება, რის გამოც ითხოვს სადავო ნორმის არაკონსტიტუციურად ცნობას საქართველოს კონსტიტუციის 21–ე მუხლთან მიმართებით.

8. საკონსტიტუციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სასარჩელო მოთხოვნა ეფუძნება მოსარჩელის მიერ როგორც სადავო ნორმის შინაარსის, ასევე საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლით განმტკიცებული საკუთრების უფლების შინაარსისა და ფარგლების მცდარ აღქმას. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426–ე მუხლის მე–4 ნაწილი არეგულირებს სასამართლოს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანის ვადებთან დაკავშირებულ საკითხებს. კერძოდ, განსაზღვრავს დროის იმ მონაკვეთს, 5 წელს, რომლის განმავლობაშიც პირს აქვს შესაძლებლობა, მოახდინოს კანონიერ ძალაში შესული სასამართლო გადაწყვეტილების გადახედვის ინიცირება, თუკი იგი თვლის, რომ ეს უკანასკნელი არღვევს მის ამა თუ იმ უფლებას (და არა მხოლოდ საკუთრების უფლებას). მაშასადამე, სადავო ნორმა ემსახურება სასამართლოსადმი მიმართვის უფლების ერთ-ერთი უფლებრივი კომპონენტის პროცედურულ მოწესრიგებას, ანუ ახდენს სამართლიანი სასამართლოს უფლების რეგლამენტაციას. სადავო ნორმის შემოღების მიზანს და რეგულირების უშუალო სფეროს არ განეკუთვნება საკუთრებით-სამართლებრივი ურთიერთობების მოწესრიგება. შესაბამისად, სადავო ნორმას არა აქვს შინაარსობრივი მიმართება საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლთან, რომელიც თავის მხრივ საკუთრების, მისი შეძენის, გასხვისების ან მემკვიდრეობით მიღების უფლებას, ასევე საკუთრების უფლების შეზღუდვასა და საკუთრების ჩამორთმევასთან დაკავშირებულ საკითხებს განამტკიცებს.

9. საკონსტიტუციო სასამართლოს არაერთხელ აღუნიშნავს, რომ კონსტიტუციის 42–ე მუხლი ინსტრუმენტული უფლებაა, რომელიც უზრუნველყოფს უფლებებისა და კანონიერი ინტერესების სასამართლოს მეშვეობით დაცვას. კერძოდ: „აღნიშნულ ნორმას დემოკრატიული და სამართლებრივი სახელმწიფოს ფუნქციონირებისათვის ფუძემდებლური მნიშვნელობა აქვს. ის ადამიანის უფლებათა დაცვის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი კონსტიტუციური გარანტიაა” (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 28 ივნისის 1/466 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს სახალხო დამცველი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“). “სასამართლოს ხელმისაწვდომობის უფლება ინდივიდის უფლებების და თავისუფლებების დაცვის ... უმნიშვნელოვანესი კონსტიტუციური გარანტიაა. ის ინსტრუმენტული უფლებაა, რომელიც ... წარმოადგენს სხვა უფლებებისა და ინტერესების დაცვის საშუალებას...” (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2009 წლის 10 ნოემბრის 1/3/421, 422 გადაწყვეტილება საქმეზე “საქართველოს მოქალაქეები – გიორგი ყიფიანი და ავთანდილ უნგიაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ”). მაშასადამე, სამართლიანი სასამართლოს უფლება, როგორც ინსტრუმენტული უფლება, არის სხვა უფლებების, მათ შორის, საკუთრების უფლების დაცვის სამართლებრივი შესაძლებლობა, გარანტია.

10. ცხადია, სამართლიანი სასამართლოს უფლების დარღვევის უშუალო შედეგი შეიძლება იყოს საკუთრების, თავისუფლების, თანასწორობის და ნებისმიერი სხვა უფლების დარღვევა. მაგრამ ეს თავისთავად არ ნიშნავს იმას, რომ სამართლიანი სასამართლოს უფლების ცალკეული უფლებრივი კომპონენტების მარეგლამენტირებელი ნორმები, კონსტიტუციურობის თვალსაზრისით, იმავდროულად, შეფასებადია ყველა იმ უფლებასთან, რომელთა დასაცავადაც პირი სასამართლოსადმი მიმართვის საჭიროების წინაშე დგება. მოცემულ შემთხვევაში სადავო ნორმა არეგულირებს რა სასამართლოსადმი მიმართვის უფლების რეალიზაციის ერთ-ერთ პროცესუალურ გარანტიას, ის შეიძლება წარმოადგენდეს როგორც საკუთრების, ისე მთელი რიგი სხვა უფლებების სასამართლოში დაცვის შესაძლებლობას, ამიტომ, ეს არ იძლევა იმის მტკიცების საფუძველს, რომ ის იმავდროულად შემხებლობაშია საკუთრების უფლებასთან, რომლის დასაცავადაც პირი საჭიროებს ამ ნორმის გამოყენებას.

11. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, კონსტიტუციური სარჩელი ამ ნაწილშიც დაუსაბუთებელია და სახეზეა მისი არმიღების “საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის „ა” ქვეპუნქტითა და მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საფუძველი.

III - სარეზოლუციო ნაწილი

ხელმძღვანელობს რა საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტით, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით, 21-ე მუხლის მეორე პუნქტით, 27¹ მუხლის პირველი პუნქტით, 31-ე მუხლის მე-2 პუნქტით, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტით, 43-ე მუხლის მე-5, მე-7 და მე-8 პუნქტებით, „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით, მე-17 მუხლის მე-5 პუნქტით, მე-18 მუხლის „ა“ და ,,ბ’’ ქვეპუნქტებით, 21-ე მუხლის მე-2 პუნქტით

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო
ა დ გ ე ნ ს:

1. არ იქნეს მიღებული არსებითად განსახილველად საქართველოს მოქალაქე მაია ხელაშვილის კონსტიტუციური სარჩელი (რეგისტრაციის N541) საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილის (იმ ნაწილში, რომლის თანახმად: „გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანა დაუშვებელია გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, ... “ ) კონსტიტუციურობის თაობაზე საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის პირველ პუნქტთან და 21-ე მუხლთან მიმართებით.

2. განჩინება საბოლოოა და გასაჩივრებას ან გადასინჯვას არ ექვემდებარება.

3. განჩინების ასლი გაეგზავნოს მხარეებს.

კოლეგიის წევრები:

1. კონსტანტინე ვარძელაშვილი

2. ვახტანგ გვარამია

3. ქეთევან ერემაძე

4. მაია კოპალეიშვილი