თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად საკონსტიტუციო სასამართლო ორგანული კანონით დადგენილი წესით: ა) ფიზიკური პირის, იურიდიული პირის ან სახალხო დამცველის სარჩელის საფუძველზე იხილავს ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობას კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებულ ადამიანის ძირითად უფლებებთან მიმართებით; ასევე ,,საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის ,,ე” ქვეპუნქტი, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის ,,ა” ქვეპუნქტი, 31-ე და და 31¹ მუხლები.

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

მიგვაჩნია, რომ არ არსებობს წარმოდგენილი კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად არ მიღების საფუძვლები, ვინაიდან:

ა) სარჩელი თავისი ფორმით და შინაარსით შეესაბამება „საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31¹ მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს;

ბ) შემოტანილია უფლებამოსილი პირის მიერ.

გ) სარჩელში დასმული საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი;

დ) საკონსტიტუციო სარჩელით წარმოდგენილი სადავო საკითხი აქამდე გადაწყვეტილი არ ყოფილა სასამართლოს მიერ;

ე) კონკრეტული სადავო საკითხი გადაწყვეტილი არ არის საქართველოს კონსტიტუციით;

ვ) დაცულია საკონსტიტუციო სარჩელის წარმოდგენი ვადა;

ზ) სადავო აქტი წარმოადგენს საკანონმდებლო აქტს, კანონს;

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

დავის არსის მოკლე შინაარსი.

2017 წლის 06 იანვარს თბილისის სააპელაციო სასამართლომ საქმეზე #2ბ/1277-16 დააკმაყოფილა პაატა ნოზაძის სააპელაციო საჩივარი და მოპასუხე თენგიზ ჭანტურიას შპს „ინტერტექნიკსის“ სასარგებლოდ გადასახდელად დაეკისრა 52 303 ლარის გადახდა. აღნიშული გადაწყვეტილება უცვლელად იქნა დატოვებული საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ და თბილისის სააპელაციო სასამართლოს მიერ 2019 წლის 27 ივნისს გაცემული იქნა სააღსრულებო ფურცელი.

აღნიშნული სააღსრულებო ფურცლით თბილისის სააპელაციო სასამართლოს მიერ კრედიტორად განსაზღვრული იქნა: „შპს „ინტერტექნიკსი“ ს/კ 200094334“, ხოლო პაატა ნოზაძე განისაზღვრა, როგორც „სააღსრულებო ფურცლის აღებასა და გადახდევინებაზე უფლებამოსილი პირი“.

მოსარჩელე პაატა ნოზაძემ მიიჩნია, რომ გაცემულ სააღსრულებო ფურცელში დაშვებული იყო უსწორობა, კერძოდ სააღსრულებო ფურცელში კრედიტორად უნდა განსაზღვრულიყო ნაცვლად შპს „ინტერტექნიკსისა“ უშუალოდ თვითონ - პაატა ნოზაძე, რომელიც იყო საქმის აღძვრის ინიციატორი და მის მიერ იქნა სამოქალაქო საქმე ნაწარმოები, რომელზედაც შემდგომში გაიცა სააღსრულებო ფურცელი. აღნიშულის თაობაზე პაატა ნოზაძემ და მისმა წარმომადგენელმა - დიმიტრი ღონღაძემ 2019 წლის 10 დეკემბრის განცხადებით მივმართეთ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს, რომლის მიერაც იქნა გაცემეული სააღსრულებო ფურცელი, და მოვითხოვეთ ზემოთ აღნიშული უსწორობის გასწორება.

თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის მიერ 2020 წლის 26 თებერვალს განხილული იქნა პაატა ნოზაძის განცხადება და იგი არ დაკმაყოფილდა. სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ სააღსრულებო ფურცელში უსწორობა არ ყოფილა დაშვებული და „მართებულად იქნა მითითებული კრედიტორად შპს „ინტერტექნიკსი“, როგორც პირი რომლის სასარგებლოდაც დაეკისრა თენგიზ ჭანტურიას 52 303 ლარის გადახდა“. ამავე განჩინებით, თბილისის სააპელაციო სასამართლომ დაადგინდა, რომ მიღებული განჩინება გასაჩივრებას არ ექვემდებარებოდა და ვინაიდან იგი არ საჩივრდებოდა პაატა ნოზაძეს არც კი ჩააბარა სასამართლომ ხელმოწერილი განჩინება, და მხოლოდ თანაშემწემ განგვიცხადა, რომ ვინაიდან განჩინება არ საჩივრდებოდა საქმე უკვე არქივში დააბრუნეს და ხელზე გამოდგვცეს მხოლოდ ხელმოუწერელი პროგრამიდან ამონაბეჭდი განჩინება.

ამდენად, მიგვაჩნია რომ ვინაიდან პაატა ნოზაძეს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 260-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად მინიმუმ ერთხელ მაინც არ ეძლევა იმ განჩინების გასაჩივრების შესაძლებლობა, რომლითაც არ დაკმაყოფილდა მისი განცხადება უსწორობის გასწორების შესახებ, ირღვევა საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლით აღიარებული სამართლიანი სასამართლოს უფლება.

აქვე ავღნიშნავთ, რომ „სადავო ნორმის შინაარსის განსაზღვრისას საკონსტიტუციო სასამართლო, სხვადასხვა ფაქტორებთან ერთად, მხედველობაში იღებს მისი გამოყენების პრაქტიკას. საერთო სასამართლოები, თავისი კომპეტენციის ფარგლებში, იღებენ საბოლოო გადაწყვეტილებას კანონის ნორმატიულ შინაარსთან, მის პრაქტიკულ გამოყენებასთან და, შესაბამისად, მის აღსრულებასთან დაკავშირებით. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საერთო სასამართლოების მიერ გაკეთებულ განმარტებას აქვს დიდი მნიშვნელობა კანონის რეალური შინაარსის განსაზღვრისას. საკონსტიტუციო სასამართლო, როგორც წესი, იღებს და იხილავს საკანონმდებლო ნორმას სწორედ იმ ნორმატიული შინაარსით, რომლითაც იგი საერთო სასამართლომ გამოიყენა ... გამონაკლის შემთხვევაში, საკონსტიტუციო სასამართლო ასევე უფლებამოსილია, არ მიიღოს საერთო სასამართლოს მიერ შემოთავაზებული განმარტება, თუ ის აშკარად არაგონივრულია“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 4 მარტის გადაწყვეტილება საქმეზე №1/2/552 „სს „ლიბერთი ბანკი“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-16).

როგორც წინამდებარე საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილებით განიმარტა სასამართლო, როგორც წესი, იღებს და იხილავს საკანონმდებლო ნორმას სწორედ იმ ნორმატიული შინაარსით, რომლითაც იგი საერთო სასამართლომ გამოიყენა. ჩვენს შემთხვევაში გასაჩივრებული ნორმა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო პალატამ პაატა ნოზაძის განცხადების განხილვისას განმარტა იმდაგვარად, რომ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 260-ე მუხლის მე-2 ნაწილი უშვებს მხოლოდ სასამართლოს იმ განჩინებაზე კერძო საჩივრის შეტანას, რომლითაც დადგინდება გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში შესწორების შეტანა და რომ აღნიშული ნორმა არ ითვალისწინებს სასამართლოს იმ განჩინების გასაჩივრებას, რომლითაც განმცხადებელს უარი ეთქმევა გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში შესწორების შეტანაზე. ამდენად, აღნიშული განმარტების საფუძველზე სააპელაციო სასამართლომ ვინაიდან არ დააკმაყოფილა მოსარჩელე პაატა ნოზაძის განცხადება სააღსრულებო ფურცელში დაშვებული უსწორობის გასწორების შესახებ, 2020 წლის 26 თებერვლის განჩინებით საქმეზე #2ბ/1277-16 არ დაადგინა აღნიშნული განჩინების გასაჩივრების შესაძლებლობა კერძო საჩივრით.

ჩვენს მიერ, აღნიშნული საკითხის ირგვლივ დამატებით მოძიებული იქნა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკა სსკ-ის 260-ე მუხლის მე-2 ნაწილის განმარტებასთან დაკავშირებით, იმ კუთხით, რომ უშვებდა თუ არა ეს ნორმა სასამართლოს იმ განჩინების გასაჩივრების შესაძლებლობას, რომლითაც განმცხადებელს უარი ეთქმევა გადაწყვეტილებაში შესწორების შეტანაზე. მოძიებული სუს-ის 2011 წლის 21 ნოემბრის სამოქალაქო საქმეთა პალატის განჩინებით საქმეზე #ას-1604-1598-2011 სადავო საკითხი გადაწყვეტილი იქნა მსგავსად თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ჩვენს მეირ ზემოთ მოყვანილი განჩინებისა. კერძოდ, წინამდებარე საქმეში საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინებით კერძო საჩივარი დარჩა განუხილველი და განიმარტა, რომ „სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 260-ე მუხლის მეორე ნაწილის თანახმად, გადაწყვეტილებაში შესწორების შეტანის შესახებ სასამართლოს განჩინებაზე შეიძლება კერძო საჩივრის შეტანა. აღნიშნული ნორმიდან გამომდინარე, კერძო საჩივრის შეტანა დაიშვება სასამართლოს იმ განჩინებაზე, რომლითაც განცხადება გადაწყვეტილებაში შესწორების შეტანის შესახებ დაკმაყოფილდება“.

ამდენად, ჩვენს მიერ მოძიებული საერთო სასამართლოების პრაქტიკის თანახმად სადავო ნორმის შინაარსი განმარტებულია იმდაგვარად, რომ სსკ-ის 260-ე მუხლის მე-2 ნაწილი არ უშვებს სასამართლოს იმ განჩინებაზე კერძო საჩივრის შეტანას, რომლითაც არ დაკმაყოფილდება განცხადება გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში შესწორების შეტანის შესახებ. აღნიშნული კი იმაზე მეტყველებს, რომ საკონსტიტუციო სასამართლომ ჩვენს მიერ გასაჩივრებული სადავო ნორმა უნდა მიიღოს და მისი კონსტიტუციურობა შეამოწმონ სწორედ ზემოთ აღნიშული შინაარსის შესაბამისად.

რაც შეეხება კონსტიტუციური სარჩელის მოთხოვნის დასაბუთებას მოგახსენებთ ქვემოთ;

1. სადავო ნორმის კონსტიტუციურობის შეფასება საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველ პუნქტთან მიმართებით.

1.1. საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული უფლებით დაცული სფერო:

საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის თანახმად: „ყოველ ადამიანს აქვს უფლება თავის უფლებათა დასაცავად მიმართოს სასამართლოს“.

აღნიშნული კონსტიტუციური დებულებით განმტკიცებულია სამართლიანი სასამართლოს უფლება. სამართლიანი სასამართლოს უფლება ორგანულ კავშირშია კონსტიტუციით განსაზღვრული სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპთან და ამ უფლების სრულყოფილ რეალიზაციას ფუძემდებლური მნიშვნელობა აქვს დემოკრატიული სახელმწიფოს ფუნქციონირებისათვის.

საკონსტიტუციო სასამართლოს არაერთხელ აღუნიშნავს სასამართლოსადმი მიმართვის კონსტიტუციური უფლების მნიშვნელობის შესახებ. „სასამართლოს ხელმისაწვდომობის უფლება ინდივიდის უფლებების და თავისუფლებების დაცვის, სამართლებრივი სახელმწიფოსა და ხელისუფლების დანაწილების პრინციპების უზრუნველყოფის უმნიშვნელოვანესი კონსტიტუციური გარანტიაა. ის ინსტრუმენტული უფლებაა, რომელიც, ერთი მხრივ, წარმოადგენს სხვა უფლებებისა და ინტერესების დაცვის საშუალებას, ხოლო, მეორე მხრივ, ხელისუფლების შტოებს შორის შეკავებისა და გაწონასწორების არქიტექტურის უმნიშვნელოვანეს ნაწილს”. /საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2009 წლის 10 ნოემბრის გადაწყვეტილება #1/3/421,422 საქმეზე „საქართველოს მოქალაქეები – გიორგი ყიფიანი და ავთანდილ უნგიაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ”, II-1/.

„სამართლიანი სასამართლოს უფლება არაერთი უფლებრივი კომპონენტისგან შედგება, რომელთა ერთობლიობამაც უნდა უზრუნველყოს, ერთი მხრივ, ადამიანების რეალური შესაძლებლობა, სრულყოფილად და ადეკვატურად დაიცვან, აღიდგინონ საკუთარი უფლებები, ხოლო, მეორე მხრივ, სახელმწიფოს მიერ ადამიანის უფლება-თავისუფლებებში ჩარევისას, დაიცვას ადამიანი სახელმწიფოს თვითნებობისაგან. შესაბამისად, სამართლიანი სასამართლოს უფლების თითოეული უფლებრივი კომპონენტის როგორც ფორმალური, ისე მატერიალური შინაარსით, საკმარისი პროცედურული უზრუნველყოფა სახელმწიფოს კონსტიტუციური ვალდებულებაა. (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2014 წლის 23 მაისის N3/2/574 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე გიორგი უგულავა საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-59).

ამდენად, როგორც დავინახეთ საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლით აღიარებული და გარანტირებული „სამართლიანი სასამართლოს უფლება“, მრავალ უფლებრივი კომპონენტისგან შედგება, როგორც აღნიშნულია ზემოთ მოყვანილი საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებებში. ჩვენს ინტერესს კი კონკრეტულ შემთხვევაში წარმოადგენს ზემოდგომ ინსტანციაში გასაჩივრების უფლება, რომელიც რა თქმა უნდა სიტყვასიტყვით არ არის გადმოცემული კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველ ნაწილში, მაგრამ რა თქმა უნდა მას მოიაზრებს ეს უფლება სხვა უფლებრივ კომპონენტებთან ერთად: „სამართლიანი სასამართლოს უფლება მოიცავს უფლების დაცვის შესაძლებლობას საქართველოს კონსტიტუციით აღიარებული მართლმსაჯულების ინსტიტუციური გარანტიების, საერთო სასამართლოს სისტემის მეშვეობით. აღნიშნული, მათ შორის, გულისხმობს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილებების გასაჩივრებას საერთო სასამართლოთა სისტემაში, ხოლო სასამართლოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილების გასაჩივრებას ამავე სისტემის ზემდგომ ინსტანციაში“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2018 წლის 19 ოქტომბრის №2/7/779 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე დავით მალანია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-9).

ყოველივე ზემოთ აღნიშულიდან გამომდინარე, დასკვნის სახით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ზემდგომ ინსტანციაში გასაჩივრების უფლება სამართლიანი სასამართლოს ერთ-ერთი უფლებრივი კომპონენტია.

1.2. შეზღუდვის იდენტიფიცირება

ლეგიტიმური მიზანი (საჯარო ინტერესი)

გასაჩივრებული ნორმის კონსტიტუციურობის გასარკვევად უპირველეს ყოვლისა მიგვაჩნია, რომ „უნდა დადგინდეს რა ლეგიტიმური მიზნის მიღწევას ემსახურება სადავო ნორმა“. /საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2019 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება #2/3/1311 საქმეზე „შპს სტერეო+“, ლუკა სევერინი, ლაშა ზილფიმიანი და რობერტ ხახალევი საქართველოს პარლამენტისა და საქართველოს იუსტიციის მინისტრის წინააღმდეგ“ II-30 / იგივე - (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2019 წლის 18 აპრილის №1/3/1263 გადაწყვეტილება „ირაკლი ხვედელიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-23)

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პრაქტიკის თანახმად, „ლეგიტიმური მიზნის არარსებობის პირობებში, ადამიანის უფლებაში ნებისმიერი ჩარევა თვითნებურ ხასიათს ატარებს და უფლების შეზღუდვა საფუძველშივე გაუმართლებელი, არაკონსტიტუციურია“. (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 5 ნოემბრის №3/1/531 გადაწყვეტილება „ისრაელის მოქალაქეები - თამაზ ჯანაშვილი, ნანა ჯანაშვილი და ირმა ჯანაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“ , II-15).

ამდენად, კონკრეტულ შემთხვევაში დასადგენია სადავო ნორმით დაწესებული სამართლიანი სასამართლოს უფლების შეზღუდვა რა ლეგიტიმურ მიზანს ემსახურება. ჩვენი მოსაზრებით ერთადერთი ლოგიკური ლეგიტიმური მიზანი, რომელსაც შეიძლება ატარებდეს სადავო ნორმით დაწესებული სამართლიანი სასამართლოს უფლების შეზღუდვა გახლავთ, სწრაფი და ეფექტიანი მართლმსაჯულების უზრუნველყოფა, როგორც სამართალწარმოების ასევე სასამართლო გადაწყვეტილების აღსრულების ეტაპზე.

მიუხედავად იმისა, რომ „სწრაფი და ეფექტიანი მართლმსაჯულება სამართლიანი სასამართლოს უფლებრივი კომპონენტებია“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2019 წლის 18 აპრილის №1/3/1263 გადაწყვეტილება „ირაკლი ხვედელიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-25) ჩვენს შემთხვევაში ეს ლეგიტიმური მიზანი ვერ გამოდგება სადავო ნორმებით გათვალისწინებული შეზღუდვის კონსტიტუციურობის სამტკიცებლად.

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ თავის ერთ-ერთ გადაწყვეტლებაში განმარტა: „გაუმართლებელია პირის სამართლიანი სასამართლოს უფლების შეზღუდვა მისივე ინტერესებზე მითითებით. როდესაც საქმის განხილვის სწრაფად დასრულება თავად პირის ინტერესებშია, შეუძლებელია, პირს გააჩნდეს საქმის ხელოვნურად გახანგრძლივების მოტივაცია. პირიქით, ასეთ შემთხვევაში იგი თავად უკეთ გადაწყვეტს, მის რომელ ინტერესს მიანიჭოს უპირატესობა და რა მოცულობით ისარგებლოს სამართლიანი სასამართლოს უფლებრივი გარანტიებით“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2017 წლის 28 დეკემბრის №2/8/734 გადაწყვეტილება საქმეზე „ააიპ „ფრემა“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-20).

გარდა აღნიშნულისა, საქართველოს კონსტიტუციის მოქმედი რედაქციის მე-4 მუხლის მე-2 პუნქტის პირველი და მე-2 წინადადებების შესაბამისად, „სახელმწიფო ცნობს და იცავს ადამიანის საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებსა და თავისუფლებებს, როგორც წარუვალ და უზენაეს ადამიანურ ღირებულებებს. ხელისუფლების განხორციელებისას ხალხი და სახელმწიფო შეზღუდული არიან ამ უფლებებითა და თავისუფლებებით, როგორც უშუალოდ მოქმედი სამართლით“. ეს ჩანაწერი ძირითად უფლებებს ანიჭებს ხელისუფლების მბოჭავ ძალას, იცავს ადამიანს სახელისუფლებო თვითნებობისაგან. ამგვარი მიდგომის არარსებობის შემთხვევაში, კონსტიტუციით გათვალისწინებულ უფლებებსა და თავისუფლებებს მხოლოდ დეკლარაციული დატვირთვა ექნებოდა“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 26 ოქტომბრის №2/2-389 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე მაია ნათაძე და სხვები საქართველოს პარლამენტისა და საქართველოს პრეზიდენტის წინააღმდეგ“, II-5).

ამრიგად, სახელმწიფო არა ძირითადი უფლებების სუბიექტია, არამედ - იგი თავად არის ამ უფლებებით შებოჭილი. შესაბამისად, სახელმწიფო ვერ იქნება სამართლიანი სასამართლოს უფლების სუბიექტი. (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2019 წლის 18 აპრილის №1/3/1263 გადაწყვეტილება „ირაკლი ხვედელიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-27)

ამდენად, როგორც ზემოთ დავინახეთ, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ მსგავს საქმეზე განმარტა, რომ გაუმართლებელია სახელმწიფოს მხრიდან სამართლიაინ სასამართლოს უფლების შეზღუდვა სწრაფი და ეფექტური მართმსაჯულების ლეგიტიმურ მიზანზე მითითებით, რომელის ინტერესი უშუალოდ საქმის განხილვის მონაწილე მხარეებს გააჩნიათ ვიდრე სახელმწიფოს. გარდა ამისა, როგორც საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილებით იქნა განმარტებული სახელმწიფო არ არის ძირითადი უფლების სუბიექტი არამედ თვითონ არის შემოჭილი ამ უფლებებით და შესაბამისად მათ შორის სამართლიანის სასამართლოს უფლების სუბექტად ვერ მოგვევლინება.

ამდენად, გასაჩივრებულ ნორმას არ გააჩნია ღირსი ლეგიტიმური მიზანი, ვინაიდან გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში უსწორობის და აშკარა არითმეტიკული შეცდომების გასწორება ხდება ორ ეტაპზე, ესაა პირველი საქმის სამართალწარმოებისას, როდესაც საქმეზე შემაჯამებელი გადაწყვეტილება ჯერ კიდევ არ არის მიღებული ან/და მიღებულია მაგრამ არ არის კანონიერ ძალაში შესული მისი ზემოდგომ ინსტანციებში გასაჩივრების გამო და მეორე, როდესაც საქმეზე მიღებული შემაჯამებელი გადაწყვეტილება შესულია კანონიერ ძალაში. პირველ შემთხვევაში. რაც შეეხება განცხადების ავტორს, სუბიექტს, რომელიც სარგებლობს უფლებამოსილებით მიმართოს სასამართლოს გადაწყვეტილება/განჩინებაში დაშვებული უსწორობისა და აშკარა არითმეტიკული შეცდომის გასწორების შესახებ - შეიძლება იყოს საქმეში მონაწილე რომელიმე მხარე, იქნება ეს მოსარჩელე, მოპასუხე თუ მესამე პირები. ცხადია, რომ თითოეული ჩვენს მიერ დასახელებული საქმის განხილვაში მონაწილე პირი უშუალოდ არის დაინტერესებული საქმის დროული და ეფექტიანი განხილვით და არავითარ შემთხვევაში არაცერთი მათგანის ინტერესში არ არის საქმის განხილვის გაჭიანურება. პირველ ეტაპზე, რომელიც ჩვენ ზემოთ ვახსენეთ, ანუ მაშინ როდესაც საქმეზე შემაჯამებელი გადაწყვეტილება ჯერ კიდევ არ არის მიღებული ან/და მიღებულია მაგრამ არ არის კანონიერ ძალაში შესული მისი ზემოდგომ ინსტანციებში გასაჩივრების გამო, თუ რომელიმე მხარის მიერ იქნება მიმართული გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში უსწორობის და აშკარა არითმეტიკული შეცდომების გასწორება, ეს არ გამოიწვევს საქმის განხილვის გაჭიანურებას, ვინაიდან საქმის განხილვა ისედაც გრძელდება მისის გასაჩივრების თუ სხვა პროცედურების გამო და განცხადება განხილული იქნება პარალელურად, ხოლო რაც შეეხება მეორე შემთხვევას, როდესაც შეიძლება დადგეს გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში უსწორობის და აშკარა არითმეტიკული შეცდომების გასწორების საკითი, ეს ის შემთხვევაა, როდესაც გადაწყვეტილება კანონიერ ძალაშია შესული და მიმდინარეობს ან/და არ მიმდინარეობს მისი აღსრულება, რომელი შემთხვევაც არის ჩვენი კონკრეტული შემთხვევა. ამ დროს მიგვაჩნია, რომ სასამართლოს იმ განჩინების ზემოდგომ ინსტანციაში გასაჩივრებით, რომლითაც განმცხადებელს უარი ეთქმევა გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში უსწორობის ან/და აშკარა არითმეტიკული შეცდომების გასწორებაზე, საფრთხე არ შეექმნება უკვე კანონიერ ძალაში შესულ გადაწყვეტილების აღსრულებას დროში გაწელვისა და ეფექტური აღსრულების კუთხით, ვინაიდან გადაწყვეტილებაში/განჩინებაში უსწორობის ან/და აშკარა არითმეტიკული შეცდომების გასწორებაზე განცხადების განხილვა ავტომატურად არ აჩერებს ამავე გადაწტვეტილების/განჩინების აღსრულებას. ამდენად, არაგონივრულია სადავო ნორმის შინაარსით დაწესებული სამართლიანი სასამართლოს უფლების შეზღუდვა გამართლებული იქნეს იმ ლეგიტიმური მიზნით, რომ მივიღოთ სწრაფი და ეფექტიანი საქმის განხილვა ან/და მისი დროული აღსრულება, ვინაიდან როგორც დავინახეთ გარდა იმისა, რომ სადავო ნორმას არ გააჩნია ხსენებული ლეგიტიმური მიზანი, იგი ამავე დროს არათანაზომიერია დასახული მიზნის მისაღწევად, იმ კუთხით, რომ არის გამოუსადეგარი. სადავო ნორმით დაწესებული საშუალება, ვერ აღწევს დასახულ მიზანს. ამდენად, გასაჩივრებული ნორმა არის არაკონსტიტუციური და უნდა გაუქმდეს.

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: არა

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: არა

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა