თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. აქართველოს კანონი "საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსი"

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის 1-ლი პუნქტი; 89-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის ,,ვ” ქვეპუნქტი; ,,საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის 1-ლი პუნქტის ,,ე” ქვეპუნქტი; 39-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის ,,ა” ქვეპუნქტი; ,,საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის 1-ლი მუხლის მე-2 პუნქტი.

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

რ არსებობს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ წინამდებარე სარჩელის არსებითად განსახილველად არმიღების საფუძველი. კერძოდ, იგი აკმაყოფილებს ,,საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-16 მუხლით გათვალისწინებულ ფორმალურ მოთხოვნებს. სარჩელი შემოტანილია უფლებამოსილი სუბიექტის მიერ: საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ საქართველოს ორგანული კანონის 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის მიხედვით: ,,საკონსტიტუციო სასამართლოში ნორმატიული აქტების ან მათი ცალკეული ნორმების კონსტიტუციურობის შესახებ საკონსტიტუციო სარჩელის შეტანის უფლება აქვთ საქართველოს სახალხო დამცველს, ფიზიკურ და იურიდიულ პირებს, თუ მათ (ფიზიკურ და იურიდიულ პირებს) მიაჩნიათ, რომ დარღვეულია საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებული მათი უფლებანი და თავისუფლებანი. აღნიშნული უფლება მოსარჩელეებს აქვთ, ასევე საქართველოს კონსტიტუციისა და ,,საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის მიხედვით.

მოსარჩელე საგა იმპექსს, რომელიც არის საქართველოში რეგისტრირებული იურიდიული პირი, აქვს არაერთი ხელშეკრულება ადმინისტრაციულ ორგანოსთან, რომელთაგან სსიპ შსს-ს დაცვის პოლიციის დეპარტამენტთან დაკავშირებული დავა პირველი ინსტანციის სასამართლოში განხილულ იქნა ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით, რაც გასაჩივრდა სააპელაციო სასამართლოში.

ადმინისტრაციული ხელშეკრულების ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესებით განხილვა მნიშვნელოვნად ცვლის მხარეთა მიმართ პროცედურებს და შესაძლო გადაწყვეტილებებს. თუკი სამოქალაქო სამართალწარმოების დროს მხარეები და სასამართლო მთლიანად დისპოზიციურობის პრინციპზე დაყრდნობით ხელმძღვანელობენ, ადმინისტრაციული სამართალწარმოების განხილვისას სასამართლო იყენებს ინკვიზიციურობის პრინციპს. გარდა ამისა, შპს საგა იმპექსის დავის მიმდინარეობისას, რომელიც განიხილებოდა ადმინისტრაციული წესით, ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან არ გამოცხადდა უფლებამოსილი წარმომადგენელი, რაც სამოქალაქო სამართალწარმოებით დავის განხილვის შემთხვევაში, იქნებოდა დაუსწრებელი გადაწყვეტილების გამოტანის საფუძველი. თუმცა, არსებული ჩანაწერით, ადმინისტრაციული წესით განხილვისას მოსარჩელეს შეეზღუდა ამ უფლებით სარგებლობა.

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26-ე პრიმა მუხლი, რომელიც დასათაურებულია "დაუსწრებელი გადაწყვეტილების გამოტანის დაუშვებლობა", ითვალისწინებს 1-ლ ნაწილს, რომლითაც დაზუსტებულია, რომ ადმინისტრაციული წესით საქმის განხილვისას არ გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის XXVI თავის დებულებები, რომელიც თავის მხრივ ადგენს დაუსწრებელი გადაწყვეტილების გამოტანის წესებსა და წინაპირობებს.

საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის 1-ლი ნაწილის "ზ" ქვეპუნქტით, ადმინისტრაციული ხელშეკრულება არის "ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ საჯარო უფლებამოსილების განხორციელების მიზნით ფიზიკურ ან იურიდიულ პირთან, აგრეთვე სხვა ადმინისტრაციულ ორგანოსთან დადებული სამოქალაქო-სამართლებრივი ხელშეკრულება".

შესაბამისად, თვითონ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსი ადასტურებს, რომ ხელშეკრულება წარმოადგენს სამოქალაქოსამართლებრივ ხელშეკრულებას, რომლის ადმინისტრაციული წესით განხილვის საფუძველია მხოლოდ და მხოლოდ მონაწილე პირის სტატუსი და მისი ინტერესი.

აქედან გამომდინარე, მიგვაჩნია, რომ ირღვევა მოსარჩელეთა კანონის წინაშე თანასწორობის უფლება სამოქალაქო სამართლებრივ ურთიერთობაში მათი "სტატუსის" მიხედვით, რომელსაც მათ შორის მოიაზრებს საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლი. ამას გარდა, ირღვევა საქართველოს კონსტიტუციით გარანტირებული სამართლიანი სასამართლოს უფლება, რადგან დავა განიხილება ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით, რაც წარმოადგენს დავის გადაწყვეტას იმ ორგანოს მიერ, რომელიც არ უნდა იყოს შესაბამისი ასეთი დავის განსახილველად.

სარჩელში მითითებული სადავო საკითხი საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადია, საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის ,,ვ” ქვეპუნქტის საფუძველზე. სარჩელში მითითებული სადავო საკითხი ჯერ არ გადაუწყვეტია საკონსტიტუციო სასამართლოს. სარჩელში მითითებული სადავო საკითხი გადაწყვეტილია საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლითა და 42-ე მუხლის მე-2 პუნქტით მუხლით. აღნიშნული სარჩელის შემოტანისათვის კანონი არავითარ ვადას არ აწესებს; დავის საგანია კანონის და არა კანონქვედებარე ნორმატიული აქტის შესაბამისი ნორმის კონსტიტუციურობა.

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-2 მუხლის 1-ლი ნაწილის "ბ" ქვეპუნქტითა და ამავე კანონის 25 პრიმა მუხლის მე-2 ნაწილით, ადმინისტრაციულ ხელშეკრულებასთან დაკავშირებული დავები განიხილება ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით. ადმინისტრაციული ხელშეკრულების არსი კი მოცემულია საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის 1-ლი ნაწილის "ზ" ქვეპუნქტში, რომლითაც, ადმინისტრაციული ხელშეკრულება არის "ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ საჯარო უფლებამოსილების განხორციელების მიზნით ფიზიკურ ან იურიდიულ პირთან, აგრეთვე სხვა ადმინისტრაციულ ორგანოსთან დადებული სამოქალაქო-სამართლებრივი ხელშეკრულება".

შესაბამისად, კანონი უთითებს მთავარ კომპონენტს, რომლითაც ხელშეკრულება შეიძლება მივიჩნიოთ ადმინისტრაციულად - "საჯარო უფლებამოსილების განხორციელების მიზანი".

კანონი არ და ვერ აკონკრეტებს, თუ რა კრიტერიუმებით განისაზღვრება საჯარო მიზანი, ვინაა მხარე, ვინც ადგენს საჯარო მიზნის არსებობის ან არ არსებობის საკითხს, სახელშეკრულებო ურთიერთობაში მყოფი მეორე მხარისთვის, რომელიც მონაწილეობს როგორც კერძოსამართლებრივი სუბიექტი, რა ფორმით ხდება აღნიშნული ინფორმაციის მიწოდება ხელშეკრულების სტკატუსის თაობაზე. შესაბამისად, კანონი აძლევს ადმინისტრაციულ ორგანოს, ბუნდოვან და განუჭვრეტად ნორმაზე დაყრდნობით გამოიყენოს უფლებამოსილება და ერთსა და იმავე საკითხის გარშემო ერთ შემთხვევაში განაცხადოს, რომ გააჩნია საჯარო მიზანი, ხოლო მეორე შემთხვევაში - საჯარო მიზანის არსებობა გამორიცხოს და იდავოს განსხვავებული წესით.

საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლი ადგენს სამართლიანი სასამართლოს უფლებას, რაც რიგ უფლებათა შორის მოიაზრებს მხარის უფლებას მის მიერ ან/და მეორე მხარის მიერ მის მიმართ სასამართლოსთვის მიმართვა იყოს პროგნოზირებადი. არსებული ჩანაწერით, მეორე მხარე მოკლებულია შესაძლებლობას, მხოლოდ ერთი მხარის ინტერესებსა და ხელშეკრულების დადებისას მისი მამოძრავებელი ინტერესის ბუნდოვანების გამო, მოკლებულ იქნას იმ დოზით ისარგებლოს კონსტიტუციით გარანტირებული სამართლიანი სასამართლოს უფლებით, რაც აღიარებული აქვს ქვეყნის უმაღლესი კანონით.

შესაბამისად, სამოქალაქო ურთიერთობის დროს ადმინისტრაციულ ორგანოსთან ხელმშემკვრელი მხარისთვის უცნობია, თუ რომელ სამართალწარმოებას ექვემდებარება მისი ურთიერთობა და მთლიანად მინდობილია მეორე მხარის ბუნდოვან მიზანზე. შესაბამისად, ეს იწვევს სასამართლოში საქმის წარმოების პროცესის აღრევას და ერთ შემთხვევაში დავის გაჭიანურებას, ხოლო მეორე შემთხვევაში ისეთი სამართალწარმოების წესით პროცესის წარმართვას, რაც განსხვავდება სამოქალაქოსამართლებრივი წარმოებისგან.

სადავო ნორმები (მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის "ბ" ქვეპუნქტი და 25-ე პრიმა მუხლისმე-2 ნაწილი (ის ნორმატიული შინაარსი, რომლითაც ადმინისტრაციული ხელშეკრულების დადებასთან, შეწყვეტასთან და შესრულებასთან დაკავშირებული დავები განიხილება ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით) ) დისკრიმინაციულია მოსარჩელეთა მიმართ, რადგან ის წარმოადგენს მხარეს, რომელსაც უწევს და ივარაუდება, რომ სამომავლოდაც მოუწევს ურთიერთობა იმ მხარეებთან, რომელიც ადმინისტრაციულ ორგანოს წარმოადგენს და მოკლებულია შესაძლებლობას, განჭვრიტოს ადმინისტრაციული ორგანოს ინტერესი, როდესაც ის შედის მასთან სამოქალაქო სამართლებრივ ურთიერთობაში და დებს სამოქალაქო სამართლებრივ ხელშეკრულებას. მხოლოდ იმ ფაქტით, რომ ხელშეკრულების მეორე მხარე ადმინისტრაციული ორგანოა და მას გააჩნია საჯარო ინტერესი, სამართალწარმოების წესის ცვლილება გაუმართლებელია, მაშინ, როცა მეორე მხარისთვის სრულიად უმნიშვნელოა სამოქალაქო ხელშეკრულების დადებისას რა მიზანი ამოძრავებს მეორე მხარეს. ეს კი არათანაბარ მდგომარეობაში აყენებს მოსარჩელეს.

ამასთან, აღნიშნულით, დავა განიხილება იმ ორგანოს მიერ, რომელიც ამ შემთხვევაში არაა განსჯადი და მოსარჩელე მოკლებულია გარანტირებულ იქნას საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე მუხლის მე-2 პუნქტით განსაზღვრული სამართლიანი და შესაბამისი სასამართლოს მიერ განსჯის უფლებას.

საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლის თანახმად, ,,ყველა ადამიანი დაბადებით თავისუფალია და კანონის წინაშე თანასწორია განურჩევლად რასისა, კანის ფერისა, ენისა, სქესისა, რელიგიისა, პოლიტიკური და სხვა შეხედულებებისა, ეროვნული, ეთნიკური და სოციალური კუთვნილებისა, წარმოშობისა, ქონებრივი და წოდებრივი მდგომარეობისა, საცხოვრებელი ადგილისა." ,,კანონის წინაშე თანასწორობის ფუნდამენტური უფლების დამდგენი ეს ნორმა წარმოადგენს თანასწორობის უნივერსალურ კონსტიტუციურ ნორმა-პრინციპს, რომელიც ზოგადად გულისხმობს ადამიანების სამართლებრივი დაცვის თანაბარი პირობების გარანტირებას. კანონის წინაშე თანასწორობის უზრუნველყოფის ხარისხი ობიექტური კრიტერიუმია ქვეყანაში დემოკრატიისა და ადამიანის უფლებების უპირატესობით შეზღუდული სამართლის უზენაესობის ხარისხის შეფასებისათვის. ამდენად, ეს პრინციპი წარმოადგენს დემოკრატიული და სამართლებრივი სახელმწიფოს როგორც საფუძველს, ისე მიზანს (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 27 დეკემბრის გადაწყვეტილება # 1/1/493, II, 1).” ,,კონსტიტუციის მე-14 მუხლის ძირითადი არსი და მიზანი არის, ანალოგიურ, მსგავს, საგნობრივად თანასწორ გარემოებებში მყოფ პირებს სახელმწიფო მოეპყროს ერთნაირად, არ დაუშვას არსებითად თანასწორის განხილვა უთანასწოროდ და - პირიქით (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 27 დეკემბრის გადაწყვეტილება # 1/1/493, II, 2).” ნებისმიერი გადახვევა ამ დანაწესიდან სახელმწიფომ, მინიმუმ, გონივრულობის სტანდარტის დაკმაყოფილებით უნდა დაასაბუთოს, ზოგიერთ შემთხვევაში კი არსებითად თანასწორი პირების მიმართ უთანასწორო მოპყრობა და - პირიქით, თანაზომიერების პრინციპს უნდა შეესაბამებოდეს.

სამოქალაქო სამართლებრივი ხელშეკრულების დადების დროს, ადმინისტრაციული ორგანო და კერძო სუბიექტი არსებითად თანასწორნი არიან, რომელთა შორის კანონის გასაჩივრებული ნორმის მიხედვით დაყოფის მთავარი საფუძველი მონაწილე პირის სტატუსია. ზოგადად, ადმინისტრაციული ორგანო და ადმინისტრაციული ორგანოს სტატუსის გარეშე მონაწილე პირი ერთმანეთისგან მხოლოდ ფორმით განსხვავდებიან, რაც ვერ იქნება გონივრული და რაციონალური საფუძველი, რომელიც გაამართლებდა მსგავს დაყოფას. მით უფრო, მაშინ, როცა საქართველოს კანონის ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე პრიმა მუხლის მე-2 ნაწილის მე-2 წინადადებით ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ კერძოსამართლებრივი ხელშეკრულების დადებასთან, შესრულებასთან და შეწყვეტასთან დაკავშირებული დავები განიხილება სამოქალაქო სამართალწარმოების წესით. ამავე ნორმის 1-ლი წინადადებით კი ადმინისტრაციული ხელშეკრულება, რომელიც ამავდროულად არის სამოქალაქო-სამართლებრივი ხელშეკრულება, განიხილება ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით. სწორედ აღნიშნული ნორმა არღვევს პირთა თანასწორობისა და თანასწორობის დარღვევით ზღუდავს სამართლიანი სასამართლოს უფლებით სარგებლობას.

არსებითად თანასწორი პირების მიმართ უთანასწორო მოპყრობა შეიძლება, გამოიხატოს ერთი მათგანისათვის სტანდარტული მიდგომის, ხოლო მეორე მათგანისათვის ასევე კონსტიტუციით გათვალისწინებული, მაგრამ სტანდარტულისგან განსხვავებული წესების განსაზღვრა ან იმგვარი პრივილეგირება, რაც არსებითად თანასწორ სუბიექტებს აყენებს არსებითად არათანასწორ მდგომარეობაში, რაშიც მათ შორის მოიაზრება უფლების დამცავი საშუალებების გამოყენების სხვაგვარი არჩევანიც. იმის გამო, რომ უთანასწორო მიდგომის დამკვიდრება ადმინისტრაციული ორგანოს მონაწილეობისა და ცალკეული მხარისთვის სავარაუდო საჯარო მიზნის არსებობის საფუძვლით ხდება, სასამართლომ სადავო ნორმის კონსტიტუციურობა ,,მკაცრი შეფასების ტესტის” გამოყენებით უნდა შეაფასოს, რაც მათი თანაზომიერების პრინციპთან შესაბამისობის შემოწმებას გულისხმობს. ამასთან, ლეგიტიმური მიზნების არსებობის დასაბუთებისას პარლამენტმა დიფერენცირებული მოპყრობის აბსოლუტური აუცილებლობა, ,,სახელმწიფოს დაუძლეველი ინტერესი” უნდა წარმოაჩინოს.

ამასთანავე, სადავო ნორმები არის განუჭვრეტადი და ბუნდოვანია, თუ რა მოიაზრება მათ მიღმა. ამის დასტურია არსებითად ერთი და იმავე საკითხზე სასამართლოების მიერ სხვადასხვა პრაქტიკის გამოყენება. მაგალითად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს საქმე #ბს-901-867(გ-08)-ით ადმინისტრაციული წესით განსჯად საქმედ იქნა მიჩნეული შესაბამისი სარჩელი როცა ერთი მხრივ დაცვის პოლიცია უწევდა დაცვის მომსახურებას კერძო პირს, მაშინ როცა მსგავს უერთიერთობაზე (#ბს-580-567(გ-14)), მუნიციპალიტეტის დაკვეთით კერძო სუბიექტის მიერ სამუშაოების შესრულებაზე განსხვავებული გადაწყვეტილება მიიღო და საქმე განიხილა სამოქალაქო სამართალწარმეობის გზით. მსგავსი არაერთგვაროვანი პრაქტიკაა იმის შედეგი, რომ ნორმა იძლევა მიზანშეუწონლად ფართო ინტერპრეტაციას, რა შემთხვევაშიც ადმინისტრაციული ორგანოები და სასამართლოები ხელმძღვანელობენ ისეთი ნორმით, რაც აზარალებს ხელშეკრულების მეორე მხარის ინტერესებს (მაგ. თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის გადაწყვეტილება საქმეზე #3/8294-16).

ადმინისტრაციული წესით ადმინისტრაციული ხელშეკრულებასთან დაკავშირებული დავების განხილვა ემსახურება ადმინისტრაციული ორგანოების საქმიანობის კანონიერების შემოწმებას, მათ შორის სასამართლოს მიერ, რა დროსაც გარკევული მეტი ინტენსივობით ერევა მხარეების დავისას სასამართლოც. შესაბამისად, სასამართლო ასრულებს არა მხოლოდ ნეიტრალური არბიტრის როლს, არამედ, ის აკონტროლებს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ პროცესის ფარგლებში მიღებულ გადაწყვეტილებებს. შესაბამისად, მეორე მხარე, რომელსაც ხელშეკრულების დადების დროს არავითარი საჯარო მიზანი არ გააჩნდა და მისთვის უცნობიც კი შეიძლება ყოფილიყო, თუ რა მიზანს ემსახურებოდა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ხელშეკრულების დადება, ექცევა ამ პროცესის წესებში და მისი ინტერესი ილახება.

შესაძლოა მოცემულ შემთხვევაში არსებობდეს ლეგიტიმური მიზანიც, თუმცა საკითხი ისმის შემდეგნაირად: შეიძლება თუ არა ნორმით მიღწეული ლეგიტიმური მიზანი მიღწეულ იქნას იმაზე უფრო მსუბუქი და ალტერნატიული საშუალებით, რისი მიღწევაც მოიაზრება ადმინისტრაციული წესით დავის განხილვის დროს? იმ შემთხვევაში, თუკი მსგავსი მიზანი მიიღწევა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 94-ე მუხლის მე-2 ნაწილით, როცა იუსტიციის სამინისტროს მიერ კონტროლდება ფინანსური კუთხით მნიშვნელოვანი საქმეები (თუ დავის ღირებულება 500000 ლარს აღემატება), რატომ არ ხდება მსგავსი ფორმულით ან/და ზემდგომი ორგანოს მიერ დავის განხილვისას მონაწილე მხარის მოქმედებების კონტროლი და რატომ გვთავაზობს კანონმდებელი მთლიანად სამართალწარმოების წესების შეცვლას? სადავო ნორმის გაუქმებით მოხდება არა პროცესის დროს ადმინისტრაციული ორგანოების კონტროლისგან გათავისუფლება, არამედ ეს კონტროლი განხორციელდება უშუალოდ ზემდგომი ორგანოს მიერ, რაც იმთავითვე მათი ვალდებულებაა და არა სასამართლოს.

სადავო რეგულაციის ლეგიტიმურ მიზნად მოპასუხემ შესაძლოა, სახელმწიფო ქონებისთვის განსაკუთრებული გულისხმიერებისა და სასამართლოს მიერ ამგვარი შებოჭვით მისი დაცვის მიზანი შეიძლება დაასახელოს და განმარტოს, რომ საპროცესო ნორმების ცვლილებით არ ხდება მეორე მხარის ინტერესების ხელყოფა და დასახელებული ლეგიტიმური მიზნის მიღწევას ემსახურება მეორე მხარისთვის ზედმეტი ტვირთის დაკისრების გარეშე. თუმცა, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-3 მუხლის მე-2 ნაწილით, მხარეები მოკლებუნი არიან სრულფასოვნად ისარგებლონ დისპოზიციურობის პრინციპით. კერძოდ, ადმინისტრაციული ორგანოს სურვილის მიუხედავად ცნოს ან უარი თქვას სარჩელზე, შესაძლოა სასამართლომ ამ უარის კანონთან შეუსაბამობის მოტივით უარი განაცხადოს მის მიღებაზე და გააგრძელოს დავა. იმ ფონზე, როცა კანონმდებლის ერთადერთი მოტივი ადმინისტრაციულ ორგანოს წარმომადგენელთა მიერ არაკომპეტენტურობა ან შესაძლო გადაცმდომაა, ამ ინტერესის დაცვის მოტივით იზღუდება მეორე მხარის უფლება სრულად ისარგებლოს შეჯიბრებითობისა და დისპოზიციურობის პრინციპით (რაც მათ შორის მოიაზრებს მეორე მხარის მიერ სარჩელის ცნობით ან სარჩელზე უარის თქმით სარგებლობა) იმ შემთხვევაში, თუ ის დავაში ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით ჩაერთვება.

სადავო ნორმების საფუძველზე ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით დავის განხილვისას კანონმდებელი თავიდან ირიდებს კონტროლის ისეთი მექანიზმის შემუშავებას, რომლითაც სამოქალაქო-სამართლებრივი ხელშეკრულების დამდები ადმინისტრაციული ორგანო დავის შემთხვევაში კონტროლირებული იქნება არა სასამართლოს მიერ, არამედ კომპეტენტური ზემდგომი ორგანოს ან ალტერნატიული სპეციალური უფლებამოლსილების მქონე ორგანოს მიერ.

შესაბამისად, რადგან არ კანონმდებლის მიერ არ მომხდარა უფრო მსუბუქი საშუალების მოძებნა, გასაჩივრებული ნორმა დისკრიმინაცულ მიდგომას ამკვიდრებს, რადგან არ ემსახურება ხელშესახებ ლეგიტიმურ მიზანს.

აქედან გამომდინარე, სამოქალაქო-სამართლებრივი ურთიერთობის დიფერენცირება სუბიექტთა წრის მიხედვით არ ემსახურება არანაირ ლეგიტიმურ მიზანს, არაგონივრული, კონკრეტული მხარის ინტერესისთვის უპირატესობის მინიჭების ნიშნით დიკრიმინაციის გამომწვევია, რაც არღვევს მოსარჩელის კანონის წინაშე თანასწორობის უფლებას. სადავო საკითხის არადისკრიმინაციული რეგულირება იქნებოდა ადმინისტრაციული ორგანოს კონტროლის ისეთი მექანიზმის არსებობა, რომლითაც საჭირო არ იქნებოდა კონტროლის ფუნქციის სასამართლოსთვის გადაკისრება და ადმინისტრაციული ორგანოს უშუალო კონტროლი აღმასრულებელი ხელისუფლების შესაბამისი რგოლის მიერ.

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: არა

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: არა

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა