თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. „სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ“ საქართველოს კანონი.

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

1.საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი და 59, 60-ე მუხლები;

2."საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი ნაწილის ,,ე” ქვეპუნქტი, 39-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,ა” ქვეპუნქტი;

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

ა) ფორმით და შინაარსით შეესაბამება ,,საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონით დადგენილ მოთხოვნებს;

ბ) შეტანილია უფლებამოსილი პირის მიერ;

გ) სარჩელში მითითებული საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი;

დ) სარჩელში მითითებული საკითხი არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ;

ე) სარჩელში მითითებული საკითხი რეგულირდება კონსტიტუციის მე-11 მუხლით, 25-ე მუხლი, მე-4 მუხლის 1-ლი მე-2,4,5 ნაწილით, მე-5 მუხლით;

ვ) სადავო ნორმატიულ აქტის კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობა შესაძლებელია ნორმატიული აქტების იერარქიაში მასზე მაღლა მდგომი ნორმატიული აქტის/აქტების კონსტიტუციურობაზე მსჯელობის გარეშე;

ზ) კანონით არ არის დადგენილი საკონსტიტუციო სასამართლოსადმი მიმართვის ხანდაზმულობის ვადა;

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

1. სადავო ნორმის არსი

2005 წლის 3 ივნისს, საქართველოს პარლამენტმა მიიღო კანონი რომლის მიხედვითაც მე, როგორც პროკურატურის მუშაკს, "პროკურატურის შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის მე-40 მუხლის მე-9, მე-10 და მე-11 პუნქტების შესაბამისად, თუ მქონდა პროკურატურის და სასამართლო ხელისუფლების ორგანოებში მუშაობის 25 წლის სტაჟი და არ მიმიღწევია საპენსიო ასაკისათვის, პროკურატურიდან დათხოვნის შემთხვევაში უფლება მომეცა მიმეღო პენსია ხელფასის 60%-ის ოდენობით.

ეს საპენსიო განაკვეთი შეიძლებოდა შეცვლილიყო მხოლოდ მოქმედი პროკურორისა და გამომძიებლის ხელფასის შეცვლასთან ერთად. ხოლო საპენსიო ასაკის მიღწევის შემდეგ პენსია უნდა დამნიშვნოდა სამისდღემშიოდ პროკურატურის მოქმედი მუშაკის ხელფასის სრული ოდენობით.

მე, როგორც კანონმორჩილი პროკურატურის მუშაკი ვენდე კანონით დაწესებულ გარანტიებს და საკუთარი განცხადებით, ნებაყოფლობით დავტოვე პროკურატურის ორგანოები.

2005 წლის 27 დეკემბერს, საქართველოს პარლამენტმა მიიღო N2449 კანონი "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ", რომლითაც პენსიის (შემდგომ კომპენსაციის) მაქსიმალური ოდენობა განისაზღვრა 560 ლარით.

ხსენებული კანონის მიღებიდან 10 წლის შემდეგ პარლამენტმა, 2015 წლის 27 ნოემბერს N4579 კანონით ცვლილებები შეიტანა „სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ“საქართველოს კანონის მე-9 მუხლში და ჩვენი კატეგორიის მუშაკებს წოდებების მიხედვით დაუწესა კომპენსაციის პროცენტული განაკვეთი. კერძოდ:

1. უმაღლესი სპეციალური წოდების პირებზე - სახელმწიფო პენსიას დამატებული სახელმწიფო პენსიის 20 %-ის ნამრავლი კანონით ჩამოთვლილ ორგანოებში მუშაობის სტაჟზე;

2. უფროსი სპეციალური წოდების პირებზე - სახელმწიფო პენსიას დამატებული სახელმწიფო პენსიის 15%-ის ნამრავლი- სტაჟზე;

"სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიბენდიის შესახებ" საქ. კანონის მე-9 მუხლის 1-ლი პუნქტის მე-3 წინადადების რედაქციის შინაარსიდან გამომდინარე „პროკურატურის შესახებ“ საქართველოს კანონის 34-ე მუხლის „ა“, „თ“ და „ი“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საფუძვლით პროკურატურის ორგანოებიდან დათხოვნის შემთხვევაში, პროკურატურის მუშაკის, კონკრეტულ შემთხვევაში, ჩემი კომპენსაციის ოდენობა უნდა გაანგარიშებულიყო აღნიშნული მუხლის პირველი პუნქტის მიხედვით. ხოლო აღნიშნული მუხლის მე-3 პუნქტით გათვალისწინებულ შემთხვევაში კომპენსაცია უნდა განსაზღვრულიყო პირველი პუნქტით გათვალისწინებული გაანგარიშების კომპენსაციის 80%-ით, ანუ სპეციალური წოდებების გაანგარიშების მიხედვით.

შესაბამისად, მე, შალვა (ლორდი) ლებანიძე ვარ უფროსი სპეციალური წოდების, ანუ იუსტიციის მრჩეველი ე. ი. ვიცე პოლკოვნიკი, ვინაიდან პროკურატურის ორგანოებიდან დათხოვნილი ვარ „პროკურატურის შესახებ“ კანონის 34-ე მუხლის „ა“ პუნქტის საფუძველზე, ერთის მხრივ ახლად მიღებული კანონი თითქოსდა მაძლევს უფლებას პენსიის სახით მივიღო 560 ლარზე მეტი, თუმცა ამ ოდენობის თანხის მიღებას მიზღუდავს „სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-7 მუხლი, რითაც სახელმწიფოს მიერ, ამ მიმართებით სოციალურ სფეროში დადგენილი რეგულაციები სამართლებრივი უზრუნველყოფის გარეშე დარჩა. ანუ კანონმდებელმა არარად აქცია ჩემზე მონიჭებული უფლება ვისარგებლო 2015 წლის 27 ნოემბერს მიღებული კანონით, რომლითაც ცვლილება შევიდა ,,სახელმწიფო კომპენსაციის და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-9 მუხლში(ამოქმედდა 2016 წლის 1-ლი იანვრიდან).

ზემოთქმულს ადასტურებს ის, რომ 2015 წლის 27 ნოემბერს მიღებული კანონით განხორციელებული ცვლილების საფუძველზე მივმართე სსიპ-სოციალური მომსახურების სააგენტოს და მოვითხოვე კომპენსაცია დაეანგარიშებინა "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიბენტიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-9 მუხლის შესაბამისად, თუმცა ჩემი განცხადების პასუხად სოციალური მომსახურების დაცვის სააგენტომ 2018 წელლის 10 მაისის #04/27074 წერილით მაცნობა , რომ მართალია კანონში განხორციელებული ცვლილებიდან გამომდინარე მე მეკუთვნის კომპენსაცია 800,64 ლარი, თუმცა სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ საქართველოს კანონის მე-7 მუხლის შესაბამისად, რომლითაც კომპენსაციის მაქსიმალური ოდენობა ვინაიდა განსაზღვრულია 560 ლარით, მოკლებულია შესაძლებლობას დააკმაყოფილოს ჩემი მოთხოვნა.

როგორც ვხედავთ, ჩემი უფლების გამაუმჯობესებელ ნორმებთან და კონსტიტუციურ პრინციპებთან კოლიზიაშია ,,სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო ააკადემიური სტიპენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-7 მუხლი, კერძოდ ამ ნორმის(მე-7 მუხლი) ფორმულირება წინააღმდეგობაში მოვიდა/აღმოჩნდა საქართველოს კონსტიტუციით აღიარებულ სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპთან, ვინაიდან სამართლებრივი სახელმწიფოს დამკვიდრება წარმოადგენს კონსტიტუციური კანონის ერთ-ერთ მიზანს. კერძოდ, კონსტიტუციის პრიამბულის მიხედვით, მე-5 მუხლის 1-ლი ნაწილით „სოციალური და სამართლებრივი სახელმწიფოს“ დამკვიდრება საქართველოს მოქალაქეთა ურყევი ნებაა.

შესაბამისად, ჩემს მიმართ დაირღვა სამართლებრივი სისტემისადმი „მოქალაქის ნდობის დაცვის პრინციპი“, სამართლებრივი მდგომარეობის დამძიმების მიმართულებით და ეს მაშინ, როცა ეს სამართლებრივი მდგომარეობა წარმოადგენდა ამოწურულ და დამთავრებულ ფაქტობრივი ურთიერთობის იურიდიულ შედეგს.

ეს მაშინ როცა საქართველოს კონსტიტუციის მე-4, მე-5, და 26-ე მუხლების შინაარსიდან გამომდინარე სამართლებრივი სტაბილურობა შეადგენს სამართლებრივი სახელმწიფოს შემადგენელ ნაწილს, რადგან მათი მეშვეობით დაცულია საყოველთაოდ აღიარებული უფლებები, რომელიც ეხება შრომის ანაზღაურების საკითხს და შეესაბამება საერთაშორისო სამართლით აღიარებულ ნომრებს.

სამაგალითოდ მოვიხმობთ, ცნობილი გერმანელი კონსტიტუციონალისტის, პროფესორ ა. ბლანკენაგელის ქართულ ენაზე გამოქვეყნებულ ნაშრომს-,,სამართლებრივი სახელმწიფოს ცნებისათვის" (ცნობისთვის იგი საქართველოს კონსტიტუციის პროექტის შემუშავების პროცესში მონაწილე ერთ-ერთი უცხოელი ექსპერტი იყო), სადაც მან თვალნათლივ წარმოაჩინა იმ დებულების სისწორე, რომლითაც „მოქალაქის ნდობის დაცვის პრინციპი წარმოადგენს საყოველთაო სამართლებრივ წესრიგს", ასევე ის, რომ ,, სახელმწიფოში ეს არის თავისუფლების კიდევ ერთი შეზღუდვა ინდივიდების სასარგებლოდ'' და, რომ ,,სახელმწიფოს შეუძლია შეცვალოს კანონები, მაგრამ მოქალაქეს, როგორც თანასწორუფლებიან პარტნიორს უფლება აქვს კანონის საფუძვლიანობიდან გამომდინარე მოითხოვოს მისი გაუქმება, თუ იგი ეხება მოქალაქის ინტერესებს და დააყენოს საკითხი ზარალის ანაზღაურებაზეც'' (იხ. დანართი N2, ჟურნალი „სამართალი“ გვ. 70-71).

2. კონსტიტუციის მე-11-ე მუხლის, მე-4 მუხლის, მე-5 მუხლითა.

საქართველოს კონსტიტუცია იმპერატიულად კრძალავს მოქალაქის სამართლებრივი მდგომარეობის დამძიმებას.

ამ პოზიციას ამყარებს მაგალითისთვის გერმანიის საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე სენატის 1971 წლის 23 მარტის განჩინება და გერმანიის ფედერალური საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილებები, ჰამბურგის უნივერსიტეტის საჯარო სამართლის გამოცემებში (მაგ. პროფესორი იურგენ შვაბე) კი ხაზგასმითაა აღნიშნული, რომ პარლამენტის მიერ მიღებული კანონის ნორმა, რომელიც ეწინააღმდეგება სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპს უპირველესად ეწინააღმდეგება კონსტიტუციას. ამიტომ კანონმდებლობის რეფორმირებით კონსტიტუციური უფლებების დარღვევა დაუშვებელია(იხ.დანართი N3).

საგულისხმოა, რომ პენსიის, კომპენსაციის ან სხვა შემწეობის მიმართ სამართლებრივი შეფასებები, ასევე ნათლად არის წარმოჩინებული „ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა“ რომის 1950 წლის ევროპული კონვენციის პირველი დამატებითი ოქმის პირველი მუხლით. კერძოდ, ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს არაერთი გადაწყვეტილებით უდავო ჭეშმარიტებაა აღიარებული, რომ ეროვნული კანონდებლობის შესაბამისი ნორმების საფუძველზე, თუ სახელმწიფოს სამსახურში შესულმა პირმა მოიპოვა პენსიის უფლება, იგი თავისი შინაარსით საკუთრებას გულისხმობს. ამიტომ მისთვის ამ შეღავათების აღკვეთა წარმოადგენს სახელმწიფოს ჩარევას საკუთრების უფლების განხორციელებაში.

მეტიც, ადმიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს 2004 წლის 12 ნოემბრის გადაწყვეტილების - ,,პრავედნაია რუსეთის ფედერაციის წინააღმდეგ" -ს - 41-ე პარაგრაფში მითითებულია, რომ სახელმწიფო საჯარო ინტერესი პენსიების შესახებ არ უნდა იწვევდეს უკვე კანონით განსაზღვრული ფულადი თანხის რეტროსპექტულ გადაანგარიშებას".

აღსანიშნავია, რომ „სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ“ საქართველოს კანონმა გაიაზრა ეს მოთხოვნა, რადგან 36-ე მუხლის მე-2 პუნქტში პირდაპირ მიუთითა, რომ ამ კანონის ამოქმედებამდე უკვე დანიშნული კომპენსაცია არ ექვემდებარება გადაანგარიშებას.

ამ მიმართებით, ყურადსაღებია ასევე 1996 წლის 3 მაისის სტრასბურგის ევროპული სოციალური ქარტია, რომელიც საქართველოს პარლამენტის მიერ სავალდებულო აღიარებით რატიფიცირებულია 2005 წლის 1 ივლისს N1876 დადგენილებით(იხ. დანართი N4). ქარტიის მე-5 მუხლი კი ხელშემკვრელ მხარეებს (ანუ, 2005 წლიდან საქართველოსაც) ავალდებულებს, რომ თავიანთ ქვეყნებში, ეკონომიკურ და სოციალურ კანონმდებლობაში არ შეიტანონ ისეთი ნორმები და არ გამოიყენონ ისეთი კანონი ან/და კანონში ისეთი ნორმები, რომელიც ზღუდავს დასაქმებულ მუშაკთა თავისუფლებას.

ამავე ქარტიის მე-12 მუხლის პირველი პუნქტი კი, ხელშემკვრელ სახელმწიფოებს ავალდებულებს შეინარჩუნონ სოციალური უზრუნველყოფის სისტემა, მეტიც მე-3 პუნქტი მოითხოვს მათგან, რომ გააუმჯობესონ სოციალური სისტემა.

ზემოთქმულს, ემატება საქართველოს კანონი „დისკრიმინაციის ყველა ფორმის აღმოფხვრის შესახებ“, რომლის პირველ მუხლში პირდაპირაა მითითებული, რომ სახელმწიფოს ვალდებულებაა ქონებრივი და სოციალური კუთვნილების დისკრიმინაციის ყველა ფორმის აღმოფხვრა, რომელიც პირს აყენებს არახელსაყრელ პირობებში.

ამავე კანონის მე-5 მუხლის მეხუთე პუნქტის თანახმად კი, ამ კანონის არცერთი დებულება არ შეიძლება განიმარტოს ისე, რომ იგი არარად აქცევდეს საქართველოს პარლამენტის მიერ რატიფიცირებული საერთაშორისო ხელშეკრულებით განსაზღვრულ რომელიმე უფლებას ან თავისუფლებას, ან ზღუდავს მას იმაზე მეტად ვიდრე ეს თვით ხელშეკრულებით არის გათვალისწინებული(იხ. დანართი N5).

მინდა აღვნიშნო, რომ ჩემი სამსახურიდან წასვლის ერტადერთი პირობა სწორედ ის იყო, რომ კომპენსაცია მოგვეცემოდა ნამსახურევი სტაყისა და დამსახურების შესაბამისად და არა როგორც ეს დღეის მდგომარეობით არის მოწესრიგებული.

სადავო ნორმის დღესმოქმედი ფორმულირებით მე, შალვა ლებანიძეს წამერთვა საჯარო თანამდებობის დაკავების უფლება, რაც ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 25-ე მუხლს.

3. კონსტიტუციით დაცულ სფეროში შეჭრა

კონკრეტულად ზემოთქმულს და კონსტიტუციით დაცულ სფეროში დაუსაბუთებლად შეჭრის ფაქტს ცხადყოფს ის, რომ საქართველოს პარლამენტმა "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიბენდიის" შესახებ საქართველოს კანონის მე-7 მუხლის დანაწესმა არარად აქცია 2005 წლის 1 ივნისს რატიფიცირებული და სავალდებულოდ აღიარებული ევროპის სოციალური ქარტიის მე-5 და მე-12 მუხლების შესაბამისი პუნქტები, კერძოდ აღნიშნულს ადასტურებს ისიც, რომ ,,სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ ,,საქართველოს კანონის მე-7 მუხლი წინააღმდეგობაშია საქართველოს კონსტიტუციის მე-11 მუხლთან. ამის ერთ-ერთი ნათელი დადასტურებაა კონსტიტუციის მე-4 მუხლის 1 და მე-2 ნაწილით, მე-5 მუხლთა განმტკიცებული გარანტიები. საქართველოს კონსტიტუციის მე-4 მუხლის თანახმად, ყველა სამართლებრივი აქტი უნდა შეესაბამებოდეს კონსტიტუციას, ხოლო საქართველოს კანონმდებლობა უნდა შეესაბამებოდეს საერთაშორისო სამართლით აღიარებულ პრინციპებს.

ჩვენს შემთხვევაში კი დარღვეულია, 1996 წლის 3 მაისის სტრასბურგის ევროპული სოციალური ქარტია, რომელიც საქართველოს პარლამენტის მიერ სავალდებულო აღიარებით რატიფიცირებული იქნა 2005 წლის 1 ივლისს N1876 დადგენილებით და რომლის მე-5 მუხლი ავალდებულებს ხელშემკვრელ მხარეებს, რომ თავიანთ ქვეყნებში, ეკონომიკური და სოციალურ კანონმდებლობაში არ შეიტანონ ისეთი ნორმები და არ გამოიყენონ ისეთი კანონი, რომელიც ზღუდავს დასაქმებულ მუშაკთა თავისუფლებას, ამავე ქარტიის მე-12 მუხლის პირველი პუნქტი კი სახელმწიფოს ავალდებულებს შეინარჩუნონ სოციალური უზრუნველყოფის სისტემა, ხოლო მე-3 პუნქტი მიუთითებს, რომ გააუმჯობესონ სოციალური სისტემა.

ამდენად, დასახელებული ქარტიის მოყვანილი მუხლების ანალიზი მართალია ცხადყოფს, რომ სახელმწიფომ არ უნდა მიიღოს შიდა კანონმდებლობაში ისეთი ნორმა/ნორმები, რომლებიც გააუარესებს ამ უფლებით მოსარგებლე პირთა მდგომარეობას. თუმცა, ამ მოთხოვნათა საწინააღმდეგოდ "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-7 მუხლმა აზრი დაუკარგა და გამოუსადეგარი გახდა არა მხოლოდ ქარტიით აღიარებულ უფლებები, არამედ "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-9 მუხლით და 36-ე მუხლით აღიარებული სიკეთეები.

ეს მაშინ, როცა საქართველოს კონსტიტუციის მე-4 მუხლით სახელმწიფომ ცნო ადამიანის საყოველთაოდ აღიარებული უფლებები და თავისუფლებები. სწორედ ამიტომაც, მოსარჩელისათვის გაუგებარია კონსტიტუციის ხსენებული მუხლებით მინიჭებული უფლების უგულებელყოფა რა დასაბუთებას ემყარებოდა, როცა "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-7 მუხლმა შეზღუდა და რეალურად გამოუსადეგარი გახადა კონსტიტუციითა და ამავე კანონით, საზოგადოდ აღიარებული პრინციპები.

მოყვანილი მსჯელობიდან ნათლად ჩანს, რომ კანონმდებელი უხეშად ჩაერია კონსტიტუციით დაცულ სფეროში. რასაც კიდევ ერთხელ ადასტურებს ის, რომ "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-7 მუხლი წინაღმდეგობაშია საქართველოს კონსტიტუციის მე-4 მუხლის მე-2 ნაწილთან, რადგან ამ მუხლით დაცულია ადამიანისა და მოქალაქის სხვა საყოველთაოდ აღიარებული უფლებები, რომლებიც საკუთრივ კონსტიტუციაში არ არის მოხსენებული, თუმცა გამომდინარეობს კონსტიტუციური პრინციპებიდან რადგან საქართველოს კონსტიტუციით აღიარებულია, რომ შედასახელმწიფოებრივი კანონმდებლობა შეესაბამება კანსტიტუციასა და საერთაშორისო სამართლით საყოველთაოდ აღიარებულ ნორმებს/პრინციპებს.

შესაბამისად, მიგვაჩნია, რომ საერთაშორისო სამართლით აღიარებული უფლებები და თავისუფლებები, რომლებიც საკუთრივ არ არის საქართველოს კონსტიტუციაში მოხსენიებული დაცულია საქართველოს კონსტიტუციით.

ფაქტი იმისა, რომ კანონმდებელმა "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-7 მუხლის მიღებით უგულებელყო კონსტიტუციური უფლებები, ამის ნათელი დადასტურებაა, 2015 წლის 27 ნოემბრს პარლამენტის მიერ "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიბენდიის შესახებ" საქართველოს კანონის მე-9 მუხლში შეტანილი ცვლილება - სახელმწიფო პენსიის გადაანგარიშება პროცენტულობით, წოდებებისა და სტაჟზე ნამრავლის მიხედვით. ამ "აღიარების" არარსებობის პირობებშიც კი, დასახელებული კანონის პრინციპებიდან გამომდინარეობს, რომ პენსიაზე გასულ მუშაკს, პენსია უნდა მიეცეს წოდების შესაბამისად და გამრავლდეს სტაჟის რაოდენობაზე რა დროსაც, პენსიაზე გასული პირი კომპენსაციაზე დანამატს მიიღებს წოდების შესაბამისად, თუმცა კომპენსაციის მაქსიმალური ოდენობა, ვინაიდან 560 ლარია, თავისი შინაარსით სადავო ნორმა დისკრიმინაციულია, ვინაიდან, მაგ. დაბალი და მაღალი ჩინის წოდებების მქონე პირთა პენსიის ოდენობა გათანაბრდა და ამ საფუძვლითაც სადავო ნორმა ეწინააღმდეგება კონსტიტუციის მე-11 მუხლს.

4. ლეგიტიმური მიზანი

კანონმდებლის მიერ არ არის დასაბუთებული, თუ რა ლეგიტიმური მიზნის მიღწევას ისახავს სადავო ნორმით დადგენილი მაქსიმალური ზღვარი. მითუფრო, რომ სადავო ნირმის მოღებისას პარლამენტს უკვე აღიარებული ჰქონდა ევროპის სოციალური ქარტია, რომლითაც დაცულ სფეროში შეჭრა აკრძალულია და ასეთს ადგილი თუ მაინც აქვს, მაშინ კანონმდებელი უნდა უთითებდეს თუ რა, ან რომელი ლეგიტიმური მიზნის მისაღწევად განხორციელდა კონსტიტუციური უფლების/უფლებების ხელყოფა.

ჩემის მხრიდან კატეგორიულად ვაცხადებთ, რომ არავითარი ლეგიტიმური მიზანი არ არსებობდა, როცა მიღებული იქნა სადავო ნორმა, ხოლო ნებისმიერ სხვა შემთხვევაში(თუ მართლაც არსებობდა უფლების ხელყოფის ლეგიტიმური მიზანი) კანონმდებელს "სახელმწიფო კომპენსაციისა და საელმწიფო აკადემიური სტიბენდიის შესახებ" საქ. კანონის მე-9 მუხლი სხვაგვარად უნდა ჩამოეყალიბებინა.

შესაბამისად, გამანია სრულიად გონივრული და ლეგიტიმური ეჭვი, რომ სადავო ნორმის მღებით, კანონმდებელმა და მაშინდელმა ხელისუფლებამ განზრახ უგულებელყო კონსტიტუციითა და საერთაშორისო სამართლით აღიარებული პრინციპები. ხოლო თუ კანონმდებლის მიერ სადავო ნორმის მიღებას არავითარი ქვენაგრძნობა არ უდევს საფუძვლად, მაშინ ეს(სადავო ნორმის შემოღებით არსებული გარანტიების ხელყოფა) არის არაკომპეტენტურობის/არაპროფესიონალიზმის შედეგი.

თუმცა, ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა კანონმდებელი ნებსით თუ უნებლიეთ მიიღებს კანონს ან/და კანონის ნორმას, რომელიც არარად აქცევს საქ. კონსტიტუციითა და საერთაშორისო სამართლით აღიარებულ უფლებებს.

ყოველივე ზემოთაღნიშნული, ცალსახად მიუთითებს, რომ "სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენთიის შესახებ" საქ. კანონის მე-7 მუხლმა შეუძლებელი გახადა კონსტიტუციით მონიჭებული უფლებებითა და გარანტიებით სარგებლობა.

ამდენად, საქ. პარლამენტის მიერ მიღებული ზემოთხსენებული კანონებ, რომლებიც დაკავშირებულია ჩემ საპენსიო რეგულაციებთან, შეუსაბამოა საქართველოს კონსტიტუციის მე-11 მუხლთან.

მხედველობაში ვიღებთ რა იმ გარემოებას, რომ პარლამენტმა ანალოგიურ საკითხზე არ დააკმაყოფილა ჩვენი მოთხოვნა, სხვა სამართლებრივი გზა, ჩემი ხელყოფილი უფლებების დასაცავად კი არ გამაჩნია და ამასთან სადავო ნორმის ნაწილი ეწინააღმდეგება საქ. კონსტიტუციის ზემოთ ჩამოთვლილ ნორმებს ვიყენებ საკონსტიტუციო სასამართლოსადმი მიმართვის უფლებას(იხ.დანართი #9).

ზემოთაღნიშნულიდან გამომდინარე ვიყენებთ კონსტიტუციით მონიჭებულ უფლებას და მოვითხოვ ჩემი კონსტიტუციური სარჩელის დაკმაყოფილებას.

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: არა

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: არა

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა