კონსტიტუციური სარჩელი შემოტანილია საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პლენუმის 2011 წლის 18 აპრილის #81/3-ით დადგენილი სააპლიკაციო ფორმის დაცვით და სრულად აკმაყოფილებს საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ საქართველოს კანონის მე-16-ე მუხლით დაგენილ მოთხოვნებს.

ბ) შეტანილია უფლებამოსილი სუბიექტის მიერ, რომ ორგანული კანონის მე-19-ე მუხლის მიხედვით ‘’პირს შეუძლია მიმართოს საკონსტიტუციო სასამართლოს საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავით მინიჭებული უფლებებისა და თავისუფლებების დარღვევის შემთხვევაში.

გ) მასში მითითებული სადავო საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი.

დ) მასში მითითებული სადავო საკითხი გადაწყვეტილი არ არის საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ.

ე) სადავო საკითხი არის საქართველოს კონსტიტიციით გადაწყვეტილი.

ჩემი სასარჩელო მოთხოვნა სამართლიანია. მოთხოვნის არსი იმაში მდგომარეობს, რომ მე და ჩემსავით კიდევ თორმეტმა დაზარალებულმა საკუთარ თავზე ვიწვნიეთ ის უსამართლობა, რასაც ქვია საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავით გათვალისწინებული ადამიანის ძირითადი უფლებებისა და თავისუფლებების დარღვევა, რაც გამოიხატა მასში, რომ მსჯავრდებულის მიმართ გამოყენებული იქნა ის ნორმატიული აქტები რაც არ უნდა გამოყენებულიყო, რამაც სადაო გახადა ,,საქართველოს კანონი ამნისტიის შესახებ’’ გამოცემული 2012 წლის 28 დეკემბერს, კერძოდ, მუხლი-11-ის პუნქტი 1 და 2014 წლის 27 მარტის საქართველოს პრეზიდენტის ბრძანებულება #120-ის მე-2 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ბ’’ და ,,გ’’ ქვეპუნქტები, რომლებიც შეუსაბამობაში მოვიდა საქართველოს კონსტიტუციის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტთან, სწორედ რომ შეიწირა ჩემი და ჩემნაირი კიდევ 12 დაზარალებულის კანონიერი ინტერესები, კონსტიტუციური უფლებები და თავისუფლებები, რისთვისაც ვაცხადებ, რომ საქართველოს კონსტიტუციასთან შეუსაბამობაშია მოსული სადაო ნორმატიული აქტები, კერძოდ: ა) ,,საქართველოს კანონი ამნისტიის შესახებ’’ გამოცემული 2012 წლის 28 დეკემბერს, კერძოდ, მუხლი-11-ის პუნქტი 1.

ბ) 2014 წლის 27 მარტის საქართველოს პრეზიდენტის ბრძანებულება #120 ,,შეწყალების წესის დამტკიცების შესახებ’’ მე-2 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ბ’’ და ,,გ’’ ქვეპუნქტები, ვინაიდან აღნიშნული საადაო ნორმატიული აქტები შეუსაბამობაშია საქართველოს კონსტიტუციის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტთან.

ჩემი სასარჩელო მოთხოვნის არსი და მისი დასაბუთება მომდინარეობს სადაო ნორმის, კერძოდ, 2012 წლის 28 დეკემბერის ,,საქართველოს კანონი ამნისტიის შესახებ’’კერძოდ, მუხლი-11-ის პუნქტი-1 პუნქტისა და 2014 წლის 27 მარტის საქართველოს პრეზიდენტის ბრძანებულება #120-ის მე-2 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ბ’’ და ,,გ’’ ქვეპუნქტების უგულვებელყოფა მოპასუხეთა მხრიდან, რაც ანტიკონსტიტუციურია და არ შეესაბამება საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავით აღიარებულ ადამიანის ძირითად უფლებებსა და თავისუფლებებს, კერძოდ კონსტიტუციის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტს.