თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 18.11.2019 წლის №402368 გადაწყვეტილება

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი და მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, 31-ე და 31¹ მუხლები და 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

ა)კონსტიტუციური სარჩელი ფორმით და შინაარსით შეესაბამება „საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული

კანონის 31პრიმა მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს;

ბ)სარჩელი შემოტანილია უფლებამოსილი სუბიექტის მიერ;

გ)სარჩელში მითითებული საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი;

დ)სარჩელში მითითებული საკითხი არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ;

ე)კანონით არ არის დადგენილი სასარჩელო ხანდაზმულობის ვადა;

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

რამინ ჯომიდავას კონსტიტუციით გარანტირებული საკუთრების უფლება(მუხლი 19) დარღვეულია საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 18.11.2019 წლის №402368 გადაწყვეტილებით. მე-რ.ჯომიდავას მერთმევა საკუთრება საჯარო რეესტრის ანტი კონსტიტუციური გადაწყვეტილებით.

საქართველოს კონსტიტუციის მე-19-ე მუხლით დაცულია საკუთრების უფლება, როგორც საკონსტიტუციო სასმაართლო განმარტავს „საქართველოს კონსტიტუციისა და საერთაშორისო სამართლის საყოველთაოდ აღიარებული პრინციპებიდან და ნორმებიდან გამომდინარე, საკუთრების უფლება წარუვალი და უზენაესი ადამიანური ღირებულებაა, საყოველთაოდ აღიარებული ძირითადი უფლება, დემოკრატიული საზოგადოების, სოციალური და სამართლებრივი სახელმწიფოს ქვაკუთხედია. საკუთრება ადამიანის ყოფიერების არსებითი საფუძველია.

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებით, „საკუთრების უფლება ბუნებითი უფლებაა, რომლის გარეშე შეუძლებელია დემოკრატიული საზოგადოების არსებობა“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2012 წლის 26 ივნისის N3/1/512 გადაწყვეტილება საქმეზე „დანიის მოქალაქე ჰეიკე ქრონქვისტი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-32). საქართველოს კონსტიტუციის მე-19 მუხლი, ერთი მხრივ, წარმოადგენს კერძო საკუთრების ინსტიტუტის კონსტიტუციურსამართლებრივ გარანტიას, ხოლო, მეორე მხრივ, განამტკიცებს ძირითად უფლებას. საკუთრების ძირითადი უფლების დაცვა წარმოადგენს პიროვნების თავისუფალი განვითარების მნიშვნელოვან წინაპირობას. საკონსტიტუციო სასამართლოს არაერთხელ განუმარტავს, რომ „საკუთრების უფლება ადამიანის არა მარტო არსებობის ელემენტარული საფუძველია, არამედ უზრუნველყოფს მის თავისუფლებას, მისი უნარისა და შესაძლებლობების ადეკვატურ რეალიზაციას, ცხოვრების საკუთარი პასუხისმგებლობით წარმართვას. ყოველივე ეს კანონზომიერად განაპირობებს ინდივიდის კერძო ინიციატივებს ეკონომიკურ სფეროში, რაც ხელს უწყობს ეკონომიკური ურთიერთობების, თავისუფალი მეწარმეობის, საბაზრო ეკონომიკის განვითარებას, ნორმალურ, სტაბილურ სამოქალაქო ბრუნვას“. საკონსტიტუციო სასამართლოს პრაქტიკით საკუთრების უფლება ადამიანის ღირსებისა და თავისუფლების წონად კატეგორიად განიხილება და სასამართლო აღნიშნავს, რომ „…ეს გარემოება მნიშვნელოვანწილად განსაზღვრავს სახელმწიფოს უფრო მეტ სიფრთხილეს და ზომიერებას უფლებაში შესაძლო ჩარევისა და რეგულირების ფარგლების დადგენისას.“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 2 ივლისის #1/2/384 გადაწყვეტილება, II.პ.5)

საკონსტიტუციო სასამართლო განმარტავს კონსტიტუციის მე-19 მუხლის პირველი, მეორე და მესამე პუნქტის ურთიერთმიმართებას და ხაზს უსვამს იმ ფაქტს, რომ საკუთრების უფლების შეზღუდვა მხოლოდ ამავე მუხლით დადგენილი წესით არის შესაძლებელი: ,,ეს გულისხმობს არა მხოლოდ მესაკუთრისათვის უფლების დაცვის სამართლებრივი შესაძლებლობების მინიჭებას, არამედ საკუთრების დაცვას ისეთი ხელყოფისაგან, რომელიც არ თავსდება ამავე მუხლის მე-2 და მე-3 პუნქტით დადგენილ ფარგლებში. აქედან გამომდინარე, 21-ე მუხლის მე-2 ან მე-3 პუნქტის დამრღვევი ნორმა, რომელიც არ შეესაბამება საკუთრების უფლების შეზღუდვისადმი ან საკუთრების ჩამორთმევისადმი წაყენებულ კონსტიტუციურ-სამართლებრივ სტანდარტს, იმავდროულად წინააღმდეგობაში მოვა ამავე მუხლის პირველ პუნქტთანაც. (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 18 მაისის #2/1-370,382,390,402,405 გადაწყვეტილება, II.პ.6;)

ერთ-ერთ გადაწყვეტილებაში საკონსტიტუციო სასამართლომ დამატებით განმარტა, რომ „საკუთრების უფლების კონსტიტუციური გარანტია პირველ რიგში სახელმწიფოს მიმართ მოქმედ ნეგატიურ აკრძალვას გულისხმობდა (საკუთრების უფლების ნეგატიური ასპექტი). მოქალაქეს აქვს გარანტია, რომ სახელმწიფო მის კერძო საკუთრებას არ ხელყოფს და ამისთვის სამართლებრივი დაცვის მექანიზმებით სარგებლობს. ამავდროულად ეს გარანტია სახელმწიფოს ავალდებულებს მოახდინოს უფლების პოზიტიური იმპლემენტაცია კანონმდებლობაში (საკუთრების უფლების პოზიტიური ასპექტი), კონსტიტუციური სამართლებრივი წესრიგის შესაბამისად.“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 2 ივლისის #1/2/384 გადაწყვეტილება, II.პ.7;)

ცხადია საკუთრების უფლება არ არის აბსოლუტური ხასიათის და დასაშვებია მისი შეზღუდვა. კონსტიტუციის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტი საკუთრების უფლების შეზღუდვის საფუძვლად განიხილავს „საჯარო ინტერესის“ არსებობას. თუმცა იმავდროულად, „კანონმდებლის მიერ საკუთრების უფლების შეზღუდვისას არ უნდა დაირღვეს საკუთრების უფლების არსი. საკუთრების უფლება, რომელიც კანონმდებლის მიერ განსაზღვრებად უფლებას წარმოადგენს, კანონმდებლის მიერ საკუთრების შინაარსისა და ფარგლების განსაზღვრის შედეგად არ უნდა გადაიქცეს უფლებად, რომელიც უმეტესწილად სწორედ საკანონმდებლო რეგულირებაზე იქნება დამოკიდებული. საბოლოო ჯამში, თავიდან უნდა იქნეს აცილებული თავად უფლებით დაცული სფეროს ძირითადი არსის გამოფიტვა“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2012 წლის 26 ივნისის №3/1/512 გადაწყვეტილება საქმეზე „დანიის მოქალაქე ჰეიკე ქრონქვისტი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-57).

იმისათვის, რომ სახელმწიფომ დაიცვას და უზრუნველყოს ადამიანის ისეთი უმნიშნელოვანესი ბუნებითი უფლება როგორიც საკუთრებაა, სასამართლოს მხრიდან უკიდურესად მნიშვნელოვანია კონკრეტულ შემთხვევაში უფლების მნიშვნელობის შეფასება და სავარაუდო დარღვევის სამართლებრივი შემოწმება, რომელიც შემდეგ საფეხურებს მოიცავს: (1) ძირითადი უფლებით დაცული სფეროს განსაზღვრა; (2) დაცულ სფეროში ჩარება; (3) ჩარევის კონსტიტუციურ-სამართლებირივი საფუძვლის შემოწმება.

ევროპული კონვენციის პირველი დამატებითი ოქმის პირველი მუხლის თანახმად, „ყოველ ფიზიკურ და იურიდიულ პირს აქვს თავისი საკუთრებით შეუფერხებლად სარგებლობის უფლება. მხოლოდ საზოგადოებრივი საჭიროებისათვის შეიძლება ჩამოერთვას ვინმეს თავისი საკუთრება კანონითა და საერთაშორისო სამართლის ზოგადი პრინციპებით გათვალისწინებულ პირობებში. თუმცა ზემოხსენებული დებულებები არანაირად არ ზღუდავს სახელმწიფოს უფლებას, მიიღოს ისეთი კანონები, რომელთაც ის აუცილებლად მიიჩნევს საერთო ინტერესების შესაბამისად საკუთრებით სარგებლობის კონტროლისათვის, ან გადასახადებისა და მოსაკრებლების, ან ჯარიმების გადახდების უზრუნველსაყოფად.“2 ამ დებულების განმარტება ევროპულმა სასამართლომ მოახდინა საქმეზე – სპორონგი და ლონორთი შვედეთის წინააღმდეგ, რომლის 61-ე პუნქტის თანახმად, იგი მოიცავს სამ წესს: პირველი წესი, რომელიც ზოგადი ხასიათისაა, აცხადებს საკუთრებით მშვიდობიანი სარგებლობის პრინციპს. ის გათვალისწინებულია პირველი ნაწილის პირველი წინადადებით; მეორე წესი მოიცავს ქონების

ჩამორთმევას და ამ უკანასკნელს გარკვეულ პირობებს უქვემდებარებს; მესამე წესი აღიარებს, რომ სახელმწიფოს უფლება აქვს, სხვა ღონისძიებების გარდა, გააკონტროლოს ქონების გამოყენება ზოგადი ინტერესის შესაბამისად, ისეთი კანონების მიღებით, რომელთაც ის აუცილებლად ჩათვლის ამ მიზნით. შესაბამისად, მნიშვნელოვანია ამ უფლებაში ჩარევისა და რეგულირების ფარგლების დადგენა. ეს მუხლი ახდენს იმ პირობათა მკაცრ რეგლამენტაციას, რომელთა შემთხვევაშიც საგამონაკლისო წესით შეიძლება დაშვებულად იქნეს მიჩნეული საკუთრების უფლების შეზღუდვა.

საკუთრების უფლებაში ჩარევისას უნდა არსებობდეს: ა) საზოგადოებრივი ან სოციალური მოთხოვნით გამოწვეული საზოგადოებრივი საჭიროება უნდა ემსახურებოდეს კანონიერ მიზანს და იყოს ამ მიზნის პროპორციული; ბ) ნებისმიერი ჩარევა საკუთრებით შეუფერხებლად სარგებლობის უფლებაში – ეს იქნება ქონების ჩამორთმევა თუ ქონებით სარგებლობის უფლების შეზღუდვა – უნდა იყოს კანონით განსაზღვრული და განხორციელდეს კანონით დადგენილი პროცედურების დაცვით; გ) ჩამორთმევა უნდა განხორციელდეს საერთაშორისო სამართლის ზოგადი პრინციპებით გათვალისწინებული პირობებით.

სასამართლომ განმარტა, რომ საკუთრების უფლებაში ნებისმიერი ჩარევა უნდა ემსახურებოდეს კანონიერ მიზანს და დაფუძნებული უნდა იყოს კანონზე, კანონი კი უნდა იყოს ნათელი და არაორაზროვანი. საკუთრების უფლების განხილვასთან დაკავშირებული სამართლებრივი პროცედურა უნდა იყოს სამართლიანი და კანონიერი. სახელმწიფოს არ აქვს თვითნებობის უფლება. საკუთრების უფლებაში ჩარევისას, კანონთან ერთად, აუცილებელია არსებობდეს საჯარო ინტერესი – კონკრეტული პირის საკუთრების უფლებაში ჩარევა გამართლებული უნდა იყოს საზოგადოებისათვის სარგებლის მოტანით.

საჯარო რეესტრმა მიიღო აშკარად უკანონო გადაწყვეტილება. მან არ გაითვალისწინა საერთოდ საქართველოს კონსტიტუცია; საერთაშორისო ხელშეკრულებები და კონვენციები; არ გამოიყენა კანონი: ,,საქართველოს ოკუპირებული ტერიტორიებიდან იძულებით გადაადგილებულ პირთა – დევნილთა შესახებ"; კანონი ნორმატიული აქტების შესახებ; ,,სახელმწიფო ქონებისა და ადგილობრივი თვითმმართველი ერთეულის ქონების პრივატიზებისა და სარგებლობის უფლებით გადაცემის შესახებ" საქართველოს კანონი; საქართველოს ზოგად ადმინისტრაციული კოდექსი; საქართველოს ადმინისტრაციულ საპროცესო კოდექსი; საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი; საქართველოს პრეზიდენტის 17.09.2003 წლის #1154 განკარგულება; ,სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის საკუთრებაში ან სარგებლობაში განკარგვის წესის დამტკიცების შესახებ"საქართველოს იუსტიციის მინისტრის 2000 წლის 10 მაისის #65 ბრძანების მე-7 მუხლის მე-5 ნაწილი; კანონი სახელმწიფო ქონების შესახებ. ასევე თბილისის საქალაქო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს ადმინისტრაციულ საპროცესო და სამოქალაქო საპროცესო კოდექსების შესაბამისი მუხლები. ასევე დაარღვია ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაცია. შესაბამისად ჩვენ გავასაჩივრეთ ზ/ა გადაწყვეტილება საერთო სასამართლოებში, რომლის ყველა სამივე ინსტანციამ არ დააკმაყოფილა ჩვენი მოთხოვნა ზ/ა უსამართლო გადაწყვეტილების გაუქმებაზე.

საერთო სასამართლოებმა აშკარად და დაუფარავად მხარი დაუჭირეს სახელმწიფო ადმინისტრაციული ორგანოს მოთხოვნას ჩემი სასარჩელო მოთხოვნების არ დაკმაყოფილების შესახებ. ამ ქმედებით სასამართლომ გამოიჩინა ეჭვს გარეშე მიკერძოება მოპასუხისადმი, როცა ზაკ-ის მუხლი 1.2-ით: კოდექსის მიზანია უზრუნველყოს ადმინისტრაციული ორგანოების მიერ ადამიანის უფლებების და თავისუფლებების, საჯარო ინტერესებისა და კანონის უზენაესობის დაცვა. მე ვარ დევნილი აფხაზეთიდან, არ ვარ დღემდე დაკმაყოფილებული გრძელვადიანი საცხოვრებლით, 15 კვ.მ. ფართში ვცხოვრობთ 7 სულიანი ოჯახი. საქართველოს პრეზიდენტის 17.09.2003 წლის #1154 განკარგულება გამოიცა როგორც ჩემი ასევე სხვა პირებისათვის საცხოვრებელი ბინის საკითხების მოგვარების მიზნით, რომელიც უნდა აღესრულებინა ადმინისტრაციულ ორგანოს. თუმცა სახელმწიფო ადმინისტრაციულმა ორგანომ არ აღასრულა ნორმატიული აქტი, რითაც დაარღვია კანონმდებლობა და უგულებელყო ჩემი(რ.ჯომიდავას) კანონიერი სასიცოცხლო ინტერესი- საცხოვრებელი ბინით უზრუნველყოფაზე. თბილისის საქალაქო სასამართლოს 22.09.2020 წლის გადაწყვეტილება აშკარად და ფაქტობრივად აფიქსირებს ,,ძლიერი" და ,,სუსტი" მხარის სამართლებრივი კონცეფციის ფარგლებში მხოლოდ ერთ-ერთი მხარის(სსიპ საჯარო რეესტრი) ინტერესების გათვალისწინებას. მიღებული გადაწყვეტილებით სახეზე გვაქვს სახელმწიფო აღმასრულებელი ხელისუფლების ადმინისტრაციული ორგანოების მხრიდან დაუფარავი და აშკარა თავნებობის ფაქტი, რასაც მძლავრი ,,სამართლებრივი" მხარდაჭერა აღმოეჩინა სასამართლო ხელისუფლების ორგანოების მხრიდან. გაუგებარია და პირდაპირ ნონსენსია, როცა სასამართლო აღმასრულებელი ხელისუფლების ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ნორმატიული აქტის აღუსრულებლობას არ თვლის კანონდარღვევად და ადამიანის ფუნდამენტური უფლებების ხელყოფად, ხოლო ამ აქტის აღუსრულებლობაში მე მადანაშაულებს. ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში არსებული პრაქტიკა მეტყველებს იმაზე, რომ სასამართლომ უნდა უზრუნველყოს არათანაბარ პირობებში მყოფი მხარეების, სამართლებრივად უფრო სუსტი მხარის სამართლებრივი მდგომარეობა და დაიცვას ისინი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ ურთიერთობებში არსებული რისკებისაგან. მიუხედავად იმისა, რომ ზოგად ადმინისტრაციული კოდექსი ამკვიდრებს ურთიერთობის მონაწილეთა დაცვის ერთიან სტანდარტს, ,,სუსტი მხარის"(რ.ჯომიდავა) ინტერესების დაცვის აუცილებლობა და აღნიშნული მიზნების სამართლიანი განხორციელება მოითხოვს კანონით გარანტირებული მხარეთა თანასწორობის პრინციპის უფრო მაღალი სტანდარტის გამოყენებას. მსგავსი ბალანსის დაცვა ფაქტობრივად უზრუნველყოფს სუსტი მხარის დამატებით უფლებებს და შესაბამისად, აკისრებს სასამართლოს სუსტი მხარის დასაცავად იმაზე მეტ ვალდებულებებს, ვიდრე სხვა სამართლებრივ ურთიერთობებში. დამკვიდრებული პრაქტიკის შესაბამისად ,,სუსტი მხარის" დეფინიცია არ გულისხმობს პირის სტატუსს, არამედ მის მდგომარეობას სხვადასხვა ფაქტორების გათვალისწინებით. ჩემს შემთხვევაში ჩვენ ოპონირებას ვახორციელებთ არათანაბარ მდგომარეობაში, ვინაიდან მე მიპირისპირდებიან როგორც სახელმწიფო ადმინისტრაციული ორგანოები ასევე საერთო სასამართლოებიც, რომელიც მოწოდებულია კანონმდებლობით გაანეიტრალოს დისბალანსი ,,სუსტი" მხარის ინტერესების უპირატესი დაცვის კუთხით, რომლის დროსაც ის შებოჭილია მოქმედების უფრო მაღალი სტანდარტებით. სასამართლომ არ იხელმძღვანელა არათუ მაღალი სტანდარტებით, არამედ საერთოდ იგნორირება გაუკეთა ეროვნულ კანონმდებლობასაც და უგულებელჰყო ჩემი(რ.ჯომიდავას) სასიცოცხლო და საარსებო ინტერესები.

საერთო სასამართლოები უტყუარად დადგენილად მიიჩნევენ იმ ფაქტს, რომ საქართველოს პრეზიდენტის 17.09.2003 წლის N 1154 განკარგულებით რ.ჯომიდავასა და სხვა პირებს უფლებამოსილი უწყებების მიერ კანონმდებლობით დადგენილი წესით არ გადაეცათ და არ გაუფორმდათ სათანადო დოკუმენტაცია უძრავ ნივთზე ს.კ. 01.14.14.002.055 (ანუ კანონი დაარღვიეს ამ უწყებებმა) და ამიტომ რ.ჯომიდავასა და სხვა პირებს ვერ წარმოეშვათ სადავო მიწის ნაკვეთზე საკუთრებითი უფლების პრეტენზია, რაც სსიპ-ქონების მართვის სააგენტოსათვის იყოო უდავო გარემოება, რომ სადაო მიწის ნაკვეთი საკუთრებაში დაერეგისტრირებინაო საჯარო რეესტრში ქ.თბილისის მერიისათვისო. ეს გახლავთ ძირითადი არგუმენტი მოსამართლეებისა, რომლებმაც აშკარად იგნორი გაუკეთეს პრეზიდენტის გადაწყვეტილებას და გაუმართლებელი უპირატესობა მიანიჭეს იურიდიულად დაბალი ძალის მქონე ნორმატიულ აქტს და დაარღვიეს კანონი ნორმატიული აქტების შესახებ. საერთო სასამართლოებმა აშკარად დააფიქსირეს ძლიერი მხარის(სახელმწიფოსადმი) მიკერძოება, როცა თავის მსჯელობაში ძირითად არგუმენტად მოიყვანეს სახელმწიფო უწყებების მიერ კანონდარღვევა მოსარჩელეების საზიანოდ და ამით გაამართლა საკუთრების უფლებაზე პრეტენზიის წართმევა. სასამართლომ საერთოდ არ გაითვალისწინა კანონი სახელმწიფო ქონების შესახებ, სადაც ხსენებაც კი არ არის, რომ რომელიღაც თვითმმართველობის სსიპ-ში შემავალი დეპარტამენტის უფროსს თავისი ბრძანებით შეუძლია სახელმწიფო ქონება მიაქციოს ამ სსიპ-ის საკუთრებაში მაშინ, როცა ამ სსიპ-მა იცის რომ ამ ქონებაზე გამოცემულია განკარგულება და მოქმედი სამართალ წარმოებისა და საქმის წარმოების სტანდარტების შესაბამისად ვალდებულია თავისი აქტების გამოცემა მოაქციოს მოქმედი კანონმდებლობით გათვალისწინებულ ფარგლებში ანუ დაიცვას ნორმატიულ აქტთა იერარქია. ასევე გასაოცარია თბილისის საქალაქო სასამართლოს ქმედება იმავე სასამართლოს 2009 წლის კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების იგნორირებაზე, სადაც სამართლომ ცალსახად მიუთითა, რომ თბილისის მერიას არა აქვს უფლება განკარგოს სადავო მიწის ნაკვეთი. სასამართლომ თავის გადაწყვეტილებაში უგულებელყო საჯარო რეესტრის კანონის მე-2 მუხლის ო) ქვეპუნქტი: ,,მართლზომიერი მფლობელი – დაინტერესებული პირი, რომლის სარეგისტრაციო დოკუმენტი, რომელიც წარმოშობს საკუთრების უფლების რეგისტრაციის მოთხოვნის უფლებას, გამოცემული, მიღებული ან შედგენილი იქნა სარეგისტრაციო ობიექტზე ყადაღის, განკარგვის აკრძალვის წარმოშობის რეგისტრაციამდე, ამასთანავე, სარეგისტრაციო დოკუმენტი გამოცემული, მიღებული ან შედგენილი იქნა ამ კანონის ამოქმედებამდე, ან ყადაღის, განკარგვის აკრძალვის მიუხედავად სარეგისტრაციო დოკუმენტის გამოცემა,მიღება ან შედგენა უშუალოდ არის განსაზღვრული საქართველოს კანონმდებლობით, ასევე პირი, რომელიც არის ამ ქვეპუნქტით განსაზღვრული საჯარო-სამართლებრივი შეზღუდვის საგნის მესაკუთრის უფლებამონაცვლე’’; ეს კანონი მიღებულ იქნა 2008 წლის 19 დეკემბერს, ხოლო პრეზიდენტის N 1154 განკარგულება კი 2003 წლის 17 სექტემბერს. ამ ფაქტით უტყუარად დაარღვია მოსამართლემ კანონი და მოსარჩელის უფლება. ასევე მიღებული გადაწყვეტილებით მოსამართლემ საერთოდ ანგარიში არ გაუწია უზენაესი სასამართლოს მიერ დამკვიდრებულ პრაქტიკას საჯარო რეესტრში უზუსტო ჩანაწერთან დაკავშირებით (№ას-189-182- 2013) და საკასაციო პალატამ განმარტა, რომ უფლების შემძენს ტვირთად აწევს არა ყოველგვარი უზუსტო მონაცემის ცოდნა, არამედ მხოლოდ ისეთის, რაც ეჭვის ქვეშ აყენებს უფლების შეძენის ნამდვილობას. ჩანაწერის უზუსტობის ცოდნა ნიშნავს იმ გარემოებათა ცოდნას, რის გამოც ჩანაწერია უზუსტო, თავის მხრივ, შემძენს არ უნდა მოეთხოვოს იმაზე მეტის ცოდნა, რაც გონივრულ შესაძლებლობებს სცილდება. ჩვენ საჯარო რეესტრს მოვთხოვეთ ბათილად ეცნო თავისი 2019 წლის 18 ნოემბრის N 402368 გადაწყვეტილება რეგისტრაციის შესახებ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს ქონების რეგისტრაციის დეპარტამენტის N 882014481730-03(11.09.2014წ) გადაწყვეტილების კანონიერების დადასტურების თაობაზე. საჯარო რეესტრს წარვუდგინეთ ყველა საჭირო დოკუმენტაცია, მათ შორის პრეზიდენტის N 1154 განკარგულება, თუმცა საჯარა რეესტრმა დაარღვია ყველა მარეგულირებელი ნორმატიული აქტი და თავისი გადაწყვეტილება არ დააფუძნა ისეთ გარემოებებზე, რომლებიც სავალდებულო და აუცილებლად გასათვალისწინებელი ჰქონდა. შედეგად მან დაარღვია კანონი საჯარო რეესტრის შესახებ და უძრავ ნივთზე საკუთრების უფლების მქონე დაინტერესებულ მართლზომიერ მფლობელს უარი უთხრა საკუთრების სარეგისტრაციო და უფლება დამდგენი კანონიერი დოკუმენტის გათვალისწინებაზე. საჯარო რეესტრმა იცოდა რომ თბილისის მერიას არ ჰქონდა უფლება დაესაკუთრებინა ეს სადაო მიწის ნაკვეთი და ასევე რეესტრმა იცოდა ისიც, რომ თბილისის მერიისათვისაც ცნობილი იყო სადაო უძრავი ქონების განკარგვის შეზღუდვის შესახებ, თუმცა რეესტრმა თვალი დახუჭა მერიის მიერ კანონის დარღვევაზე და დაჩაგრა ლტოლვილი უსახლკარო მოქალაქე და ფეხქვეშ გათელა მისი უფლებები. მიმაჩნია, რომ კონსტიტუცია იცავს მოქალაქის როგორც საკუთრების ისე მოქალაქის ამ საკუთრების კეთილსინდისიერად შეძენის უფლებებსაც.

საკონსტიტუციო სასამართლოს მოვახსენებთ, რომ ჩვენ დავა წავაგეთ სამივე ინსტანციის სასამართლოში. აღმასრულებელმა და სასამართლო ხელისუფლებამ უხეშად დაარღვია ჩვენს მიმართ კონსტიტუცია.

საკონსტიტუციო სასამართლოს მაღალ ყურადღებას მივაპყრობთ საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პლენუმის 2017 წლის 17 ოქტომბრის N 3/4/550 გადაწყვეტილებაზე, რომლითაც დადგენილია საქართველოს კონსტიტუციის(ძველი რედაქციით) 21-ე მუხლის პირველ და მე-2 პუნქტებთან მიმართებით არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 185-ე მუხლის ის ნორმატიული შინაარსი, რომლის თანახმადაც, „გამსხვისებელი ითვლება მესაკუთრედ, თუ იგი ასეთად არის რეგისტრირებული საჯარო რეესტრში“, იმ შემთხვევაში, როდესაც რეესტრის ჩანაწერის წინააღმდეგ შეტანილია საჩივარი და ეს ფაქტი შემძენისათვის ცნობილია. ჩვენს შემთხვევაში თბილისის მერიის სსიპ-მა თვითნებურად მოახდინა სახელმწიფო ქონების მიქცევა თავის საკუთრებაში ისე, რომ მას მსგავსი უფლება არ ჰქონდა დელეგირებული უმაღლესი აღმასრულებელი ორგანოს მხრიდან და არც რაიმე გადაუდებელი საზოგადოებრივი საჭიროება არსებობდა ამ უძრავი ნივთის ,,გადაცემისა". ამ შემთხვევაში სახელმწიფოს არ დაუთმია ქონება რაიმე გარიგების თუ უფლების საფუძველზე და შესაბამისად საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების შინაარსი გამოყენებულ უნდა იქნეს ჩვენი აზრით ჩვენი საქმის განხილვისას, ვინაიდან ჩვენს შემთხვევაშიც სახეზეა ყველა ის შემადგენელი მსგავსი გარემოებები რაც საფუძვლად დაედო საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილებას. ამავე დროს საჯარო რეესტრმა ზოგად ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2; მე-5; 53.5-ე და 96-ე; ასევე საჯარო რეესტრის შესახებ კანონის და იუსტიციის მინისტრის 2000 წლის 10 მაისის ბრძანება N 65 მე-7.5 პუნქტის უხეში დარღვევით წამართვა საკუთრების უფლება.

სამოქალაქო საზოგადოების სტაბილური არსებობისა და განვითარებისათვის აუცილებელი და მნიშვნელოვანი გარემოებაა მის მოქალაქეთა ნებაყოფლობითი ნდობა ლეგიტიმური-კანონიერი სახელმწიფო ორგანოებისადმი. სახელმწიფოს საყოველთაო შეთანხმების კონცეფციიდან გამომდინარე სასიცოცხლო პირობაა სამოქალაქო ბრუნვის სიჯანსაღე და გამართულობა, რაც გულისხმობს მოქალაქეთა ნდობას სახელმწიფოს სამივე ხელისუფლებისადმი და ასევე სამივე შტოს ვალდებულებას მოქალაქეებისადმი კონსტიტუციით განსაზღვრულ ფარგლებში. თუ აღმასრულებელი ხელისუფლება მართმევს კონსტიტუციით გარანტირებულ საკუთრების შეძენის-მოპოვების უფლებას და სასამართლო ხელისუფლებაც აბეტონებს ასეთ ე.წ. ,,გადაწყვეტილებას“, მაშინ აქვს კი აზრი საერთოდ კონსტიტუციის არსებობას ჩემთან მიმართებაში...?

ყოველივე ზ/ა გამომდინარე, ვინაიდან რამინ ჯომიდავასთან მიმართებაში დარღვეულია კონსტიტუციით გარანტირებული საკუთრების უფლება როგორც აღმასრულებელი ისე სასამართლო ხელისუფლების მხრიდან და არ არსებობს არანაირი ინსტიტუცია საკუთარი სასიცოცხლოდ ფუნდამენტური უფლების დასაცავად, ამიტომაც მოგმართავთ საკონსტიტუციო სასამართლოს და გთხოვთ არა კონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 18.11.2019 წლის №402368 გადაწყვეტილება.

ხელოვნურად კიდევ ვიტოვებ იმედს, რომ საკონსტიტუციო სასამართლო თავისი მაღალი კომპეტენციის ფარგლებში მიიღებს სახელმწიფოსა და მოქალაქის სინერგიული ინტერესებისათვის სასარგებლო გადაწყვეტილებას...

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: კი

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: კი

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა