თქვენ არ ეცნობით კონსტიტუციური სარჩელის/წარდგინების სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ მიმაგრებული დოკუმენტი

1. სადავო ნორმატიული აქტ(ებ)ი

ა. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი.

2. სასარჩელო მოთხოვნა

3. საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის მიმართვის სამართლებრივი საფუძვლები

1. საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი.

2. საქართველოს კონსტიტუციის მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი;

3. „საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი.

4. “საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი.

5. “საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” 31-ე მუხლი.

“საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” 31-ე პრიმა მუხლი.

4. განმარტებები სადავო ნორმ(ებ)ის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით

1. კონსტიტუცური სარჩელი ფორმით და შინაარსით შეესაბამება “საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ”

საქართველოს ორგანული კანონის 31¹ მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს;

2. კონსტიტუციური სარჩელი შემოტანილია უფლებამოსილი სუბიექტების მიერ;

3. სარჩელში მითითებული საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი;

4. სარჩელში მითითებული საკითხი არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ;

5. კანონით არ არის დადგენილი სარჩელის შეტანის ვადა.

5. მოთხოვნის არსი და დასაბუთება

§ I. არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის 1 ნაწილიდ „ვ“ პუნქტი, კერძოდ, სიტყვათა შეთანხმება „ახლად აღმოჩენილ გარემოება“-ს დაუზუსტებელი შინაარსი

პირველი ხარვეზი: 423-ე მუხლის პირველი ნაწილში გამოყენებული ცნება „ახლად აღმოჩენილი“:

ამ 423-ე მუხლის პირველი ნაწილში ხარვეზია ცნება „ახლად აღმოჩენილი“. სასამართლო პრაქტიკა ადასტურებს, რომ ამ ცნების გაუგებარი თუ დაუზუსტებელი შინაარსის მიზეზით, მთლიანად 423-ე მუხლი სამართლებრივად ვერ არეგიულრებს ხელშეკრულების [ან გარიგების] ბათილობის შემთხვევას. მეტიც, როგორც ირკვევა, მთლიანად 423-ე მუხლი არ ვრცელდება სასამართლოს მიერ ცნობილ ბათილ ხელშეკრულებაზე როგორც ახლად აღმოჩენილ გარემოებაზე, რადგან ამ კანონის თანამხად „ბათილობა“ მხოლოდ „ახალი“ ან „ახლად დამდგარი/წარმოშობილი გარემოებაა“ და არა „ახლად აღმოჩენილი“, რაც ცალსახად ხელყოფს არა მარტო კონსტიტუციურ ნორმას, არამედ სამოქალაქო კოდექსის როგორც 61-ე მუხლის პირველ, ისე 59-ე მუხლის მეორე ნაწილსაც - ბათილი გარიგება ბათილია მის დადების [გაფორმების] მომენტიდან და არა სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობის და შესაბამისი გადაყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლის მომენტიდან როგორც ეს მიაჩნია გასაჩივრებულ ნორმას. თუმცა საკონსტიტუციო სასამართლოსთვის ჩვენი უშუალო მიმართვის მიზეზი არა 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის ის ხარვეზია, რომლითაც აშკარად ეწინააღმდეგება სამოქალაქო კოდექსის 61-ე მუხლის პირველ ნაწილსაც და სამოქალაქო კოდექსის 59-ე მუხლის მეორე ნაწილსაც, არამედ 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის ის საკონსტიტუციო დარღვევა, რომელიც შეუძლებელს, უშედეგოს და ყოველგვარ საზრისს მოკლებულს ხდის სასამართლოსთვის მიმართვას სასამართლოსვე მიერ კანონიერ ძალაში შესული ხელშეკლრულების ბათილად ცნობის შემთხვევაშიც კი მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს მუხლი ხელშეკრელობის ბათილობას არ მიიჩნევს ახლად აღმოჩენილ გარმოებად და ამდენად, ამ მუხლით სასამართლო უარს აცხადებს უზრუნველყოს ახლადაღმოჩენილი გარმოებებით წარმოშობილი უფლებების დაცვა სწროედ 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის მოხმობით. საერთო სასამართლოები [საქალაქოც და სააპელაციოც] უარს აცხადებენ სამოქალაქო კოდექსით დასახელებული მავალებითი ნორმის - ბათილი გარიგება ბათილია მისი დადების მომენტიდან - გაზიარებას და მხოლოდ ამ მიზეზით საქმის არსებით განხილვასაც კი არიდებენ თავს სწორედ 423-ე მუხლის მოხმობით, რაც საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილით აღიარებული დაცული უფლების დარღვევაა. კანონის ამ დებულების ეს ხარვეზი დასტურდება ჩვენი სასამრთლო დავით - იბა „აბესაძის ჩიხი“-ს წევრების მევახშეებთან - იამზე ჟვანიასა და ხვიჩა ასტამიძესთან [უფლებამონაცვლე ჯერ ინდიკო გოგიხა, შემდეგ კი გელა გოგოხია] მიმართ ფულადი ვალდებულების დაკისრებისა და შესრულების საქმით (იხ. ქვემოთ, გვ. 38-დან ფაქტობრივი გარემოებების მოკლე აღწერა). 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების გამოტანის შემდეგ, ე.ი. როცა უკვე „იბა“ აბესაძის ჩიხის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი ბათილად იყო ცნობილი, მივმართეთ სასამართლოს განცხადებით, რითიც ვითხოვდით სასამართლოს მიერ აწ ბათილად ცნობილი 2007 წლის 27 ნოემბრის იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის, როგორც ახლად აღმოჩენილი გარემოების საფუძველზე 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების, მ ხ ო ლ ო დ რის საფუძველზეც დაგვეკისრა ფულადი ვალდებულება, გაუქმებასა და საქმის წარმოების განახლებას საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტით. ხოლო ჩვენ მოთხოვნას ვასაბუთებდით შემდეგნაირად: ამხანაგობის ის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი, მ ხ ო ლ ო დ რის საფუძველზეც ამხანაგობას დაედო ვალი 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილებით, კერძოდ, ამხანაგობის თავმჯდომარეს ამხანაგობის სახელით სესხის ხელშეკრუელბის გაფორმების უფლებამოსილება სასამართლომ გაიზიარა მხოლოდ სწორედ ამ აწ ბათილი ხელშეკრულების საფუძველზე, სასამართლომ ბათილად ცნო მხოლოდ 2016 წლის 29 მარტს. ხოლო ბათილობის საფუძველი - მშენებლობის ერთ-ერთ დამფინანსებელს და ორგანიზატორს ხელი რომ არ ჰქონდა მოწერილი სადამფუძნებლო სანოტარო აქტზე, ჩვენთვის უცნობი იყო როგორც 2010 წლის 17 დეკემბრის ჩათვლით, ისე შემდგომაც, 2012 წლამდე. ეს გარემოება ჩვენთვის ცნობილი გახდა შემთხვევით, მხოლოდ 2012 წლიდან. საბოლოოდ სააპელაციო სასამრთლომ [თბილისის საქალაქო სასამართლოსთან ერთად] ჩვენი მოთხოვნა არ დააკმაყოფილა შემდეგი საფუძვლით:

„ის გარემოება, რომელიც განმცხადებლების მითითებით საფუძვლად უნდა დაედოს 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებას და საქმის წარმოების განახლებას, მითითებული გადაწყვეტილების გამოტანამდე არ არსებობდა, კერძოდ განმცხადებლები უთითებენ თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებაზე, რომლითაც ბათილად იქნა ცნობილი იბა ,,აბესაძის ჩიხის“ სადამფუნებლო სანოტარო აქტი, რითაც სამართლებრივი საფუძველი გამოეცალა თბილისის საქალქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კლეგიის 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილებას (დანართი #2, 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება). შესაბამისად, 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილება (იხ. დანართი #3. 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილება) უშუალოდ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გამოტანის დროს არ არსებობდა, რის გამოც ვერ მიიჩნევა ახლად აღმოჩენილ მტკიცებულებად და ვერ გახდება სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის წარმოების განახლების საფუძველი“ (იხ. დანართი #1. 2018 წლის 22 მარტის განჩინება, გვ. 6 და 9). განსახილველ შემთხვევაში დადგენილია, რომ გარემოება, რომელიც განმცხადებლების მითითებით საფუძვლად უნდა დაედოს 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების (დანართი #2, 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება) გაუქმებას და საქმის წარმოების განახლებას, მითითებული გადაწყვეტილების გამოტანამდე არ არსებობდა, კერძოდ განმცხადებლები უთითებენ 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებაზე, რომლითაც ბათილად იქნა ცნობილი იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი, რითაც სამართლებრივი საფუძველი გამოეცალა თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილებას. შესაბამისად, 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილება უშუალოდ გასაჩირებული გადაწყვეტილების გამოტანის დროს არ არსებობდა, რის გამოც ვერ მიიჩნევა ახლად აღმოჩენილ მტკიცებულებად და ვერ გახდება სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის წარმოების განახლების საფძუველი.

ამდენად, პალატა იზიარებს პირველი ინსტანციის სასამართლოს დასკვნებს“ (იხ. დანართი #1. 2018 წლის 22 მარტის განჩინება, გვ. 9 და აგრეთვე გვ 5-6).

თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ეს დასაბუთება სიტყვა-სიტყვითაა გადმოტანილი თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 22 დეკემბრის გადაწყვეტილებიდან (იხ. დანართი # 8. თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2017 წლის 22 დეკემბრის განჩინება (მოსამართლე ჯანხოთელი), გვ. 10).

როგორც ირკვევა სააპელაციო სასამართლოს ამ განჩინებიდან, 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტის თანახმად, 2007 წლის სადამაფუძნებლო სანოტარო აქტი ბათილი არ ყოფილა მისი დადების [გაფორმების - ხელმოწერისა და ნოტარიულად დადასტურების] მომენტიდან - 2007 წლის 27 ნოემბრიდან, არც რეესტრში დარეგისტრირების დღიდან - 2008 წლის ივილისიდან და, შესაბამისად, არც 2010 წლის 17 დეკემბერსაც ყოფილა თურმე ბათილი, არამედ მხოლოდ სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობის მომენტიდან, ანუ მხოლოდ 2016 წლის 29 გამხდარა ბათილი! ხოლო, სააპელაციო სასამართლოს კანონის ამ დებულების ამგვარი ნორმატიული შინაარსი და გამოყენება სხვა არაფერი ყოფილა, თუ არა 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტის აუთენტური შინაარსი, რადგან სასამართლოს მიერ ამა თუ იმ შინაარსით კანონის გამოყენება მიიჩნევა ავტორიტეტულად. საკონსტიტუციო სასამართლო იზიარებს საერთო სასამართლოების მიერ კანონის განმარტებებს და კანონების ნორმატიულ შინაარსს და სადავო ნორმის სწორედ ამ შინაარსის კონსტიტუციურობას აფასებს:

„საერთო სასამართლოები, თავისი კომპეტენციის ფარგლებში, იღებენ საბოლოო გადაწყვეტილებას კანონის ნორმატიულ შინაარსთან, მის პრაქტიკულ გამოყენებასთან და, შესაბამისად, მის აღსრულებასთან დაკავშირებით. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საერთო სასამართლოების მიერ გაკეთებულ განმარტებას აქვს დიდი მნიშვნელობა კანონის რეალური შინაარსის განსაზღვრისას“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 4 მარტის #1/2/552 გადაწყვეტილება საქმეზე „სს „ლიბერთი ბანკი“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, სამოტივაციო ნაწილი, პარ. 16).

აგრეთვე,

საკონსტიტუციო სასამართლო, როგორც წესი, იღებს და იხილავს საკანონმდებლო ნორმას სწორედ იმ ნორმატიული შინაარსით, რომლითაც იგი საერთო სასამართლომ გამოიყენა“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 4 მარტის №1/2/552 გადაწყვეტილება საქმეზე „სს „ლიბერთი ბანკი“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-16).

ცალსახაა, რომ ა) გასაჩივრებული მუხლის თანახმად ხელშეკრულების ბათილობა გარემოებაა, ფაქტია, რომელიც დადგა და ერთის მხრივ, იურიდიულ მნიშვნელობა შეიძინა და მეორეს მხრივ, იურიდიული ძალა დაკარგა მხოლოდ მისი ბათილად ცნობის მომენტიდან და ამდენად, იგი არა ახლად აღმოჩენილი გარემოებაა, არამედ მხოლოდ ახალი, ახლად დამდგარი გარემოებაა და ბ) რადგან იგი მხოლოდ ახალი [ახლად დამდგარი] და არა ახლად აღმოჩენილი გარემოებაა, ამიტომ მასზე არ და ვერ გავრცელდება 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ (ან „დ“) პუნქტი და 423-ე მუხლი მთლიანობაში. ასეთია ამ კანონის ნორმატიული შინაარსი ხელშეკრულების ბათილობასთან მიმართ. თუმცა, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, გარიგების ბათილობის ამგვარი გაგება ეწინააღმდეგება სამოქალაქო [კერძო] სამართლის ერთ-ერთ საფუძველმდებლურ პრინციპს - ბათილი გარიგება მისი დადების მომენტიდან ბათილია [და არა სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობიდან], რაც სამოქალაქო კოდექსის 61-ე მუხლი პირველი ნაწილია [და 59-ე მუხლის მეორე ნაწილიც] (აგრეთვე, იხ. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის კომენტარი: წიგნი პირველი; სამოქალაქო კოდექსის ზოგადი ნაწილი (თბილისი: გამომცემლობა „სამართალი“, 2002, გვ. 198): „არარა გარიგება მისი დადების მომენტიდანვეა ბათილი,“ და გვ. 195-106: „საცილო გარიგება მანამ არ იქნება ბათილი, ვიდრე სასამართლო არ სცნობს მას ბათილად. თუ ანულირების ფაქტამდე იგი ნამდვილად ითვლება, ანულირების შემდეგ კი, ბათილად ჩაითველბამისი დადების მომენტიდან.“ სამოქალაქო კოდექსის 61-ე მუხლის პირველი ნაწილის [და აგრეთვე 59-ე მუხლის მეორე ნაწილის] თანახმად, რაკი ბათილი გარიგება ბათილია დადების მომენტიდან კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად თითქოს უნდა გვქონოდა უფლება მიგვემართა სასამართლოსთვის სწორედ გასაჩივრებული 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტით. მაგრამ სწორედ 423-ე მუხლი,ს „ვ“ პუნქტის ნორმატიული შინაარსით სააპელაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სასამართლოსვე მიერ ბათილად ცნობილი გარიგება ვერანაირად ვერცერთ შემთხვევაში ვერ გავრცელდება ხელშეკრულების ბათილობაზე როგორც ახლადაღმოჩენილი გარემოების შემთხვევაზე, რადგან 423-ე მუხლი პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტის თანახმად, თურმე ბათილი ხელშეკრლება/გარიგება „უშუალოდ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გამოტანის დროს არ არსებობდა, რის გამოც ვერ მიიჩნევა ახლად აღმოჩენილ მტკიცებულებად და ვერ გახდება სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის წარმოების განახლების საფუძველი“. შესაბამისად, დაინტერესებული პირი არა მარტო ბანალურად ვერ მიმართავს სასამართლოს ხეშლერკრულების ბათილობიდან გამომდინარე, რადგან ბათილი გარიგება ბათილია მისი დადების [გაფორმების] მომენტიდან და არა მისი ბათილად ცნობის მომენტიდან როგორც ამას იგებს 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტი, არამედ ვერ მიმართავს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილით გარანტირებული უფლების საპირისპიროდაც, რადგან 423-ე მუხლი პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტის თანახმად, გარიგების ბათილობის შემთხვევაში ასეთი უფლება კონსტიტუციით არ ყოფილა გარანტირებული.

მეორე ხარვეზი: 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის არცერთ პუნქტში არ არის რაიმე დათქმა ან მინიშნებაც კი, რომელიც „ახლად აღმოჩენილი“-ს ცნებას გაავრცელებდა ბათილად ცნობილ გარიგებაზე:

იმის გარდა, რომ ზოგადად არ არის დაზუსტებული 423-ე მუხლის პირველ ნაწილში თუ რას ნიშნავს „ახლად აღმოჩენილი“ გარემოებები, არ არის აგრეთვე ამავე მუხლის პირველი ნაწილის არც „დ“ და არც „ვ“ პუნქტების კონკრეტულ ჩამონათვალშიც, რომ სასამართლოს მიერ ცნობილი გარიგებაც ახლად აღმოჩენილი [და არა ახლად დამდგარი] გარემოებაა.

იოლი იქნებოდა სამოქალაქო კოდექსის 61-ე მუხლის პირველი ნაწილის [და 59-ე მუხლის მეორე ნაწილის] ხელყოფის აცილებას, თუკი ცალსახად, ან მინიშნებით მაინც 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ან „ვ“ პუნქტში დათქმის სახით რაღაცგვარად მაინც განიმარტებოდა, რომ

ა) გარიგების ბათილობის შეტყობა ან სასამართლოს მიერ გარიგების ბათილად ცნობა ახლად აღმოჩენილი გარემოებაა,

ბ) ბათილი გარიგება კარგავს ძალას არა ბათილობის შეტყობის ან სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობის მომენტიდან, არამედ მას არც არასდროს არ ჰქონია იურიდიული ძალა და ბათილია მისი დადების მომენტიდან, როგორც ამას აწესებს სამოქალაქო კოდექსის 61-ე მუხლის პირველი ნაწილიც და 59-ე მუხლის მეორე ნაწილიც და, ამდენად, მისი ცნობის ან შეტყობის მომენტიდანაა ახლად ამოჩენილი გარემოება [და არა ახალად დამდგარი].

ამგვარი ან მსგავსი შინაარსის დათქმა დააზუსტებდა და შეავსებდა კანონის ნაკლს და ურყევად უზრუნველყოფდა კონსტიტუციია 31-ე მუხლის პირველი ნაწილით გარანტირებულ უფლებას.

მაგრამ არავითარი მსგავსი დათქმა ან მინიშნებაც კი არ არის გასაჩივრებულ მუხლში.

კანონის ხარვეზის შედეგები

სამოქალაქო სამართლის ერთ-ერთი საფუძველმდებლური პრინციპია გარიგების ბათილობა [იხ. ზევით, მე-8 პარაგრაფი] და ბათილობიდან გამომდინარე შედეგები (მაგ., რესტიტუცია).

ა) ცხადია, რომ გარიგების ბათილად ცნობა სასამართლოს მიერ სხვა არაფერია, თუ არა ის გარემობა, რომელიც დადგინდა გარიგების ფორმალურად გაფორმების შემდეგ, მაგრამ თვით ბათილობა ნიშნავს იმას, რომ გარიგებას არც არასდროს არ ჰქონია იურიდიული ძალა და ამდენად, ეს გარემოება სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობამდელია და არა წარმოშობილია ბათილად ცნობის შემდეგ.

ბ) მეტიც. იგივე მსჯელობა ვრცელდება ბათილი გარიგების შეტყობაზეც კი: ბათილი გარიგების მისი ბათილობის შეტყობის მომენტში ვლინდება მხოლოდ ბათილი გარიგების ბუნება, ხოლო, თვით ბათილობა კი ამოქმედდება გარიგების გაფორმების მომენტიდან - როგორც იურიდიული ძალის არასდროს მქონე, ანუ მისი დადების მომენტიდან, რასაც, გასაჩივრებული ნორმა არ ითვალისწინებს.

ამდენად, ხელშკერულების ბათილად ცნობა სასამართლოს მიერ ან შეტყობა და თავად ბათილობა და ბათილობის შედეგი, გამომდინარე ბათილობის სამართლებრივი შინაარსიდან, ვერ იქნება ვერც სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობის და ვერც შეტყობის ვერც თანადროული და მით უფრო ვერც მომდევნო, რადგან ბათილობა ნიშნავს, რომ გარიგებას არასდროს არ ჰქონია იურიდიული ძალა - არც დადების მომენტში და არც მერე. ამდენად, ბათილობის გამოვლენა [გნებავთ, სასამართლოს გადაწყვეტილებით, გნებავთ, შეტყობით], მუდამ წინ უსწრებს დროში მის ბათილად ცნობას ან შეტყობას. სწორედ ეს ის ახლად აღმოჩენილი შემთხვევაა, რომელიც, როგორც გარემოება, არსებობდა გამოვლენამდე, მაგრამ ცნობილი გახდა გამოვლენისთანავე. ჩვენ შემთხვევაში [და ანალოგიურ შემთხვევებშიც], როცა სასამართლო გადაყვეტილების გამოტანისას დაეყრდნო მხოლოდ იმ ხელშკერულებას, რომელიც მოგვიანებით სასამართლომ სცნო ბათილად, შეუძლებელია გასაჩივრდეს ახლად აღმოჩენილ გარემოების საფუძველზე, რადგან 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტის თანახმად სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობილი ხელშერკულება თურმე მხოლოდ ახალი ან ახლად დამდგარი გარემოება ყოფილა და არა ახლად აღმოჩენილი გარემოება. ამის გამო შეუძლებელია ამ კანონის საფუძველზე სასამართლოსთვის მიმართვ ხელშკერულების ბათილობით წარმოშობილი უფლებების დასაცავად, რითაც ხელყოფილია კონსტიტუციის 31-ე მუხლი. ამდენად, 423-ე მუხლის პირველი ნაწილი ორმაგად ხელყოფს სამართლას. ერთი იმით, რომ ხელშეკრულების ბათილობა შინაარსობრივად ბათილობადაც კი არ მიაჩნია, არამედ რაღაც სხვა გარემოებად [ახლად დამდგარი გარემოება], რომელსაც თურმე არაფერი საერთო არ ჰქონია ხელშეკრულების ბათილობასთან. ნორმას მიაჩნია, რომ „ბათილობა“ ნიშნავს, მხოლოდ ბათილად ცნობის მომენტიდან წარმოშობილ გარემოებებს და შედეგებს. და მეორე, ბათილობის ამგვარი გაუკუღმართებული ახსნა-განმარტება სამართლებრივად შეუძლებელს ხდის სასამართლოსთვის მიმართვასაც, რითაც ხელყოფს უკვე კონსტიტუციით გარანტირებულ საპროცესო უფლებასაც. კანონის ამ ხარვეზის შედეგია ის, რომ, სამართლებრივად შეუძლებელი ხდება იმ სამართლებრივი აბსურდის განხილვაც კი [არა თუ სამართლებრივი გადაწყვეტა], რომელიც წარმოიშვა 2016 წლის 29 მარტის სასამართლო გადაწყვეტილებით: სასამართლო 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება გამოტანისას დაეფუძნა მ ხ ო ლ ო დ 2007 წლის 27 ნოემბრის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტს, რომელიც 2016 წლის 29 მარტის სასამართლოს გადაწყვიტელბით აღმოჩნდა ბათილი. შესაბამისად, 2016 წლიდან უკვე ცხადია, რომ სასმართლო 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება ეფუძნება მ ხ ო ლ ო დ ბათილ ხელშეკრულებას (იხ. დანართი #2 თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება, §6.1), ანუ ხელშეკრულებას, რომელსაც არც კი უარსებია. უეჭველია, 2010 წლისთვის ცნობილი რომ ყოფილიყო 2007 წლის 27 ნოემბრის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილობა, სასამართლო ვერ გამოიტანდა თავის გადაწყვეტილებას ამ ბათილი ხელშერკულების საფუძველზე, მით უფრო იმის გათვალისწინებით, რომ ჩვენი მოწინააღმდეგე მხარისთვის ცნობილი იყო ბათილობის საფუძველი - ერთ-ერთ დამფინანსებელს, გიორგის არდაზიშვილს ხელი რომ არ ჰქონდა მოწერილი სადამფუძნებლო სანოტარო აქტისთვის. ამდენად, რადგან ვერ ხერხდება კანონის ხარვეზის გამო 2010 წლის 17 დეკმებრის გადაწყვეტილების გადასინჯვა, ეს იმის გარდა სხვას არაფერს ნიშანვს, რომ ეს გადაწყვეტილება არსებობს მ ხ ო ლ ო დ ბათილი ხელშეკრულების საფუძველზე. მეტიც, თვით სასამართლო პირველ რიგში უნდა ყოფილიყო დაინტერესებული იმით, რომ როგორმე გადაესინჯა ის აშკარა წინააღმდეგობა, და გამოესწორებინა ის შეცდომა, რომლის დაშვებაშიც, ნოტარიუსის არაკეთილსინდისიერებასთან ერთად, მოკვლევის ორგანოებმაც და სასამართლო სისტემამაც მნიშვენლოვანი წვლილი შეიტანა [ამ საქმეზე, სამოქალაქო სასამართლოს სამივე ინსტანციაში განხილვის გარდა, აღძრული იყო სისხლის სამართლის საქმეც და განაჩენიც გამოტანილია]. მაგრამ კანონის ხსენებულმა ხარვეზმა სასამართლოს საშუალება მისცა, რომ უპირობოდ თავი აერიდებინა მისი პირდაპირი ვალდებულებისგან და უგულებელეყო ეს, 2010 წლის გადაწყვეტილების სამართლებრივი საფუძველი - ბათილი გარიგება. მაგრამ საქმე კიდევ უფრო მძიმედაა. სასამართლომ 423-ე კანონის პირველი მუხლის „ვ“ პუნქტის საფუძლელზე რაკი უარი თქვა 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების გადასიჯნჯვაზე, ამ ორი, იურიდიული ძალის მქონე ურთიერთგამომრიცხავი სასამართლო გადაწიყვეტილებიდან - 2016 წლის 29 მარტის სასამართლო გადაწყვეტილება და სასამართლო 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება შეუძლებელს უნდა ხდიდეს კონკრეტული ურთიერთობის მოწესრიგებას სამართლებრივად. მართლაც, ერთი გადაწყვეტილება რასაც სცნობს ბათილად, მეორე გადაწყვეტილება იმასვე სცნობს ნამდვილად და მათზე დაყრდნობით ერთნაირად შეიძლება სასამართლომ როგორც გამოიტანოს, იმავდროულად არ გამოიტანოს გადაწყვეტილება ან განჩინება ერთნაირი „საფუძვლით“. მაგრამ, თუკი დაინტერესებული პირი ვერ მიმარავს სასამართლოს 2016 წლის გადაწყვეტილების საფუშველზე, სიმეტრიულად ვერ უნდა მიმართავდეს სასამრთლოს ვერც 2010 წ;ოს 17 დელემბრის გადაწყვეტილებაც. ორივე გადაწყვეტილება ერთანაირადაა კანონიერ ძალაში შესული. თუმცა, სასამართლო პრაქტიკა რატომღაც მხედველობაში იღებს და ერთგულია მხოლოდ 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების და რატომღაც სრულიად უგულებელყოფს, ვერ ხედავს, თვალებს ხუჭავს 2016 წლის 29 მარტის სასამართლო გადაწყვეტილებაზე, თითქოს სასამართლოს ეს გადაწყვეტილება არც კი გამოეტანოს 2016 წლის 29 მარტს ან, რატომღაც ნაკლები იურიდიული ძალა ან მნიშნველობა ჰქონდეს ან რატომღაც „ფერმკრთალდებოდეს“, „იჩქმალებოდეს“ და საერთოდაც „ქრებოდეს“ 2010 წლის 17 დეკმებრის გადაწყვეტილების შუქში. ამ შემთხვევაში პრობლემა მარტო ის კი არ არის, რომ სასამართლო შემთხვევით იზიარებს ან არ იზიარებს ხელშერკულების ბათილობას, არამედ სასამართლო შეგნებულად უგულებელყოფს 2016 წლის გადაწყვეტილებით ცნობილ ბათილობის გარემოებას და მხოლოდ 2010 წლის გადაწყვეტილებით ხელმძღვანელობს. საგულისხმოა, რომ ამგვარი უგულებელყოფა შეეხება არა მხოლოდ არსებით მხარეს, არამედ ისეთ არაარსებით ასპექტებსაც კი, როგორიცაა, მაგალითად, სააპელაციო და უზენაესი სასამართლოების მიერ სასარჩელო უზრუნველყოფის განჩინების გამოტანასაც [რაზეც ქვემოთ გვექნება საუბარი]: სასამართლოს განჩინება გამოაქვს ისე, რომ ისეთ მნიშნველოვან გარემოებებას, როგორც გარიგების ბათილობაა, თავისი ახსნა-განმარტებითითაც კი მოურიდებლად ღიად, verbis expressis მხედველობაშიც კი არ იღებს და ამით კვლავ ზღუდავს კონსტიტუციით 31-ე მუხლით უზრუნველყოფილ უფლებას, ხოლო ამ განჩინებისვე მიზეზით იზღუდება ჩვენი, აგრეთვე კონსტიტუციით გარანტირებული როგორც საკუთრებითი უფლებები (კონსტიტუციის მე-19 მუხლი) ასევე განვითარების უფლებაც (კონსტიტუციის მე-12 მუხლი). კიდევ უფრო მეტის თქმაც კი შეიძლება: როგორც ირკვევა უზენაესი სასამართლოს განიჩნების ტექსტიდან, სამომავლოდაც კი, სასამართლო საქმის არსებითი განხილვისაც კი არ გეგმავს გაითვალისწინოს მაინც ბათილი გარიგება.

§ II არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის - „ფაქტები, რომლებიც არ საჭიროებენ მტკიცებას“, „ა“ ნაწილი - „მხარეები თავისუფლდებიან მტკიცებულებათა წარმოდგენისაგან ისეთი ფაქტების დასადასტურებლად, რომლებსაც თუმცა ემყარება მათი მოთხოვნები, თუ შესაგებელი, მაგრამ დამტკიცებას არ საჭიროებენ. ესენია: ა) ფაქტები, რომლებსაც სასამართლო საყოველთაოდ ცნობილად მიიჩნევს.“

20. სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის ორივე - „ა“ და „ბ“ ნაწილების გამო, სულ მცირე, გარკვეულ შემთხვევებში, კერძოდ, სასამართლოს გადაწყვეტილებით ცნობილი ბათილი გარიგების, თუკი იგივე მხარეები მონაწილეობით არ მიიღო სასამრთლომ ბათილობის გადაწყვეტილება [რასაც, რატომღაც, სასამართლო პრაქტიკა „პრეიუდიციას“ უწოდებს], სასამართლოსთვის მიმართვა კვლავ უშედეგოა. სასამართლო ამ მუხლის ორივე ნაწილს იმ ნორმატიული შინაარსით იყენებს, რომ მხედველობაში საერთოდ არ იღებს, ღიად და დაუფარავად უგულებელყოფს სასამართლოსვე მიერ ცნობილი ბათილ გარიგებას, რაც უშედეგოს ხდის სასამართლოსთვის მიმართვას და, ისევე როგორც § I-19-ში, ანუ წინა შემთხვევაში, ეს ნორმაც კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილით აღიარებული და დაცული უფლების ხელყოფაა.

21. სასამართლოს ამგვარი დამოკიდებულება სასამართლოს მიერ ცნობილი ბათილი გარიგებისადმი გამოწვეულია იმით, რომ საპოროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის „ბ“ ნაწილი სასამართლოს აკისრებს მხოლოდ იმ ფაქტების ცნობას მტკიცების გარეშე, რომლებიც დადგენილია ერთ სამოქალაქო საქმეზე სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით, თუ სხვა სამოქალაქო საქმეების განხილვისას იგივე მხარეები მონაწილეობენ [რასაც სასამართლო პრაქტიკა არაზუსტად „პრეიუდიციას“ უწოდებს].

22. სხვათა შორის, „პრეიუდიციის“ [praejudicium] შესახებ სრულ ცნობას გვაწვდის კვინტილიანე. მისი ცნობის თანახმად, ეს ცნება ორ მნიშვნელობას მოიცავს: ა) პრეცედენტის მნიშნველობით [res, quae aliquando ex paribus causis sunt judicatae, quae exempla rectius dicitur - საკითხები, რომლებიც ოდესღაც გადაწყვეტილია მსგავსი [განსახილველის] საქმეებიდან, რასაც უფრო სწორად „მაგალითები“ ეწოდება] და ბ) იმის წინარე გამოკვლევა და დადგენა, რაც კავშირშია სადავო საკითხთან [judiciis ad ipsam causam pertinentibus - თავად განსახილველ საქმესთან დაკავშრიებული გადაწყვეტილებები] (Quintilianus, Institutio oratoria, liber 5. ΙΙ, 1). თეორიაც ზოგჯერ „პრეიუდიციას” იგებს როგორც მხარეთა მტკიცების ტვირთისგან გათავისუფლებას და აგრეთვე საყოველთაოდ ცნობილად მიჩნეული ფაქტების გაზიარებას (იხ. გ., ბურჯანაძე, პრეიუდიციის გამოყენების შეზღუდვის საფუძვლები საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კანონმდებლობაში, (თბილისი: 2012), გვ. 49. “პრეიუდიციის” ამგვარი გაგება უდგება გასაჩივრებული მუხლის ორივე ნაწილს - იმასაც, რაც სიცხადის გამო არ საჭიროებენ მტკიცებას და იმასაც, რაც სასამრთლოს მიერ გადაწყვეტილია ორივე მხარის მონაწილეობით. მაგრამ აშკარაა, რომ სასამართლო “პრეიუდიციას” გულისხმობს 106-ე მუხლის მხოლოდ “ბ” შინაარსით.

23. რაც შეეხება „ა“ ნაწილს - „ფაქტები, რომლებსაც სასამართლო საყოველთაოდ ცნობილად მიიჩნევს“, ეჭვი გვეპარება, რომ საერთოდაც მკვდარი ნორმაა და სასამართლო საერთოდ არ იყენებს ამ ნორმას, ან, სულ მცირე, სასამრთლო აშკარად არ ავრცელებს სასამართლოსვე მიერ ცნობილ ბათილ გარიგებაზე, მიუხედავად იმისა რომ ძნელი წარმოსადგენია იურიდულად რა შეიძლება უფრო ცხადი ფაქტი არსებობდეს ვიდრე უკვე სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გარიგების ბათილობა [სწორედ ეს გარემოება, როგორც a fortiori გვაფიქრებინებს, რომ „ა“ ნაწილი მკვდარი ნორმაა ყველა შემთხვევაში და არა მარტო სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობილი გარიგების შემთხვევაში და სასამართლოსთვის ამ მუხლის „ა“ ნაწილით მიმართვა ყოველგვარ აზრს მოკლებულია].

24. ცხადია, რომ ნორმის „ბ“ ნაწილი სასამართლოს უპირობოდ ავალდებულებს, რომ არ გაითვალსწინოს სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობილი ხელშეკრულება თუკი ხელშეკრულების მონაწილე მხარეებიდან ორივე არ იღებდა მონაწილეობას სასამართლოს მიერ ხეკშეკრულების ბათილობის განხილვისას, მაგრამ გაუგებარია ამავე მუხლის „ა“ ნაწილით სასამართლო, სასამართლოსვე მიერ ცნობილ და აღიარებულ ბათილ გარიგებას საყოველთაოდ ცნობილ ფაქტად რატომ არ მიიჩნევს. რატომღაც მხოლოდ „ბ“ ნაწილი მოქმედებს ბათილ გარიგებაზე და „ა“ ნაწილი კი ბათილ გარიგებაზე არ ვრცელდება. როგორც აღვნიშნეთ, ძნელი წარმოსადგენია, სამართლებრივად რა შეიძლება იყოს უფრო მეტად საყოველთაოდ ცნობილი ფაქტი, ვიდრე სასამართლოს მიერ ბათილად ცნობილი და კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება. მაგრამ, იძულებული ვართ გავიზიაროთ, რომ ამ ნორმის შინაარსი ისეთია, როგორადაც იყენებს მას სასამართლო, მათ შორის უზენაესი სასამრთლოც კი, რაც იმაში გამოიხატება, რომ სასამართლოსვე მიერ ცნობილი ბათილ გარიგებაზე 106-ე მუხლის „ა“ ნაწილი არ ვრცელდება.

25. „ა“ ნაწილში რამე ამდაგვარი დებულება რომ ყოფილიყო დათქმის სახით - „ბათილად ცნობილი გარიგებაც სასამართლოსთვის საყოველთაოდ ცნობილია ფაქტია“ ან მისთანა, რაც inter alia სამოქალაქო კოდექსის 61-ე მუხლის პირველი ნაწილის (ან საცილო გარიგების შემთხვევაშიც - 59-ე მუხლის მეორე ნაწილის) უზრუნველყოფდა და .მკვდარ ნორმად არ აქცევდა და აგრეთვე, არც კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაიწილით აღიარებული და დაცული უფლება - სასამართლოსადმი მიმართვის უფლება - არ დაირღვეოდა.

26. მართლაც, მუხლის ამჟამინდელი ნორმატიული მნიშვენლობით, რასაც სასამართლო იყენებს რუტინულად, რუტინულად ირღვევა კონსტიტუციის 31-ე მუხლით გარანტირებული უფლება, რადგან შეუძლებელია და აზრს მოკლებულია სასამართლოსთვის მიმართვა სასამართლოსვე გადაწყვეტილებით ბათილად ცნობილი ხელშეკრულების საფუძვლით, თუნდაც განჩინების გამოტანისას ან გასაჩივრებისას, როგორც ეს მოხდა ჩვენ შემთხვევაშიც.

27. სასამართლო პრაქტიკით ირკვრვა, რომ გასაჩივრებული ნორმა - საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის „ა“ ნაწილი სასამართლოს ავალდებულებს, რომ სასამართლოსვე მიერ ცნობილი ბათილი გარიგება სასამართლომ არ უნდა გაითვალსიწინოს, მხედველობაშიც კი არ უნდა მიიღოს, უნდა უგულებელყოს განჩინების გამოტანისას და მხოლოდ „ბ“ ნაწილი მიუყენოს.

28. ასე მაგალითად, სასამართლომ მიმდინარე დავაზე [იბა „აბესაძის ჩიხი“-ს წევრების მიმართ ფულადი ვალდებულების შესრულების შესახებ. იხ. ქვემოთ, გვ. 38-დან ფაქტობრივი გარემოებების მოკლე აღწერა], უკვე 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების გამოტანის შემდეგ, ე.ი. როცა უკვე „იბა“ აბესაძის ჩიხის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი ბათილად იყო ცნობილი, 2017 წლის 21 ნოემბრის (იხ. დანართი #4. 2017 წლის 21 ნოემბრის განჩინება] და 2017 წლის 27 ნოემბრის (იხ. დანართი #5. 2017 წლის 27 ნოემბრის განჩინება] განჩინებებით ყადაღა დაადო არარსებული ამხანაგობის წევრების მხოლოდ ნაწილის - [1) იზოლდა მინასიანის [აწ გარდაცვლილი], 2) ვილი ნერსესოვის, 3) ეთერ სადოანის, თეიმურაზ სადოიანის, თენგიზ ტირტიჩნიკის, თორნ სადოიანს და ინგა სადოიანის, 4) გრიგორი ცატუროვის, 5) ელგუჯა პაპიძის, 6) თამაზ ლატარიას, 7) აიდა ჰარნოსის, ნანი ბერძულის, ოლია კოჩარიანის და სერგო კოჩარიანის, 9) ირმა ქენის [ირმა კობერიძე], 10) ალექსანდრე აგაიანის, 11) თინა დევდარიანის, 12) მანანა ქურდოვანიძის, 13) რევაზ გირმისაშვილის და ნანა გირმისაშვილის [გარდაცვლილი ნუნუ გიორგაძისა და მერაბ გირმისაშვილის უფლებამონაცვლეები], 14) გიორგი მურადაშვილის, 15) სილვა იოსებაშვილის, 16) იზოლდა გულბანის [აწ გარდაცვლილი], და ჩვენი, ამჟამინდელი 4 მოსარჩელედან სამ მოსარჩელის - 17) ინგა მუშეგიანცის, 18) ალბერტ ვართანოვის და 19) მერი რიაუზოვას] - უძრავ ქონებას - საცხოვრებელ და დამხარე სათავსების ფართებს, როგორც ჩანს, სავარაუდოდ, ამხანაგობის წევრების სოლიდურულად პასუხისმგებლობის საფუძვლეზე. სოლიადარული პასუხისმგელბობის საფუძველი შეგვიძლია მხოლოდ ვივარაუდოთ, რადგან არცერთ განჩინებაში სასამრთლოს verbis expressis არ დაუსაბუთებია რა საფუძვლით დაადო არარსებული ამხანგობის „წევრების“ მხოლოდ ნაწილის - სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის 1.3 მუხლში ჩამოთვლილი ამხანაგობის 43 მესაკუთრე წევრიდან 26 პირის პირად ქონებას ყადაღა. თუმცა სოლიდარული პასუხსიმგებლობის გარდა ძნელია სხვა საფუძვლის მოფიქრება, რაც თავის მხრივ სხვაზე არაფერზე არ მეტყველებს იმის გარდა, რომ მოსამართლეებმა ბათილი გარიგება მიიჩნეს ნამდვილად.

29. სააპელაციოს ეს განჩინება გავასაჩივრეთ სააპელაციო სასამართლოშივე და კერძო საჩივარში მივუთითეთ, რომ 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებით ამხანაგობა ბათილია და, რომ მისი განჩინებით სასამართლომ დააყადაყა არარსებული ამხანაგობის ვითომ-წევრების ნაწილის საკუთრება და თანაც, ვითომ-სოლიდარული პასუხისმგებლობის საფუძველზე [დანართი #6. 2017 წლის 17 დეკემბრის კერძო საჩივარი, გვ. 3-5]. მოსამართლე მესხიშვილმა განგვიმარტა:

„კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით, მართალია, იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი ბათილადაა ცნობილი, თუმცა, აღნიშნული აქტის ბათილად ცნობის სამართლებრივი შედეგები სწორედ საქმის არსებითი განხილვისას უნდა შეფასდეს, შესაბამისად, თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების სამართლებრივი შედეგის ასახვა მიმდინარე საქმეზე არსებით მსჯელობასა და ანალიზს საჭიროებს, რაც უზრუნვეყოფის ღონისძიების ეტაპზე შესაფასებელი კატეგორია არ არის (იხ. დანართი # 11. 2018 წლის 11 იანვრის განჩინება, გვ. 5)

სააპელაციო სასამართლომ ფრიად უცნაურად ახსნა თავისი განჩინების დასაბუთება - თითქოს სასამართლოს მიერ ცნობილი ბათილი გარიგების სამართლებრივი შედეგი კიდევ ცალკე შეფასებას საჭიროებდა არსებითი განხილვისას! სააპელაციო სასამართლომ არც კი აგვიხსნა, თუ რომელი ნორმა ავალდებულებდა ან უფლებამოსილებით მაინც აღჭურავდა ბათილი გარიგების სამართლებრივი შედეგების კიდევ ერთხელ შეფასებას! სააპელაციო სასამართლოს არც ის უხსენებია, რატომ არ იყენებდა 106-ე მუხლის „ა“ ნაწილს და, რომ მაინცდამაინც 106-ე მუხლის „ბ“ ნაწილს იყენებდა. უზენაესმა სასამრთლომ, მას მერე რაც სააპელაციოს განჩინებები უზენაეს სასამრთლოშიც გავასაჩივრეთ, სააპელაციო სასასამრთლოს ამ არასრულ და, ცოტა არ იყოს, გაუგებარ „ახსნა-განამრტებას“ უკვე მიამატა 106-ე მუხლის „ბ“ ნაწილი, თუმცა, მხოლოდ შინაარსობრივად, რადგან თავად ნორმა verbis expressis არ უხსენებია და არ მოუხმია:

.

საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სანოტარო აქტის ბათილად ცნობის საფუძველზე პირზე საკუთრების აღრიცხვისა და ფულადი ვალდებულების შესრულებასთან დაკავშირებულ სასამართლო საქმეებს შორის არ იკვეთება იმგვარი კავშირი, რომ ერთ საქმეზე დადგენილ ფაქტებს პრეიუდიციული მნიშვნელობა მიენიჭოს მეორე საქმეზე საქმეზე გადაწყვეტილების დროს“ (იხ. დანართი #7. 2018 წლის 30 მარტის განჩინება, გვ. 7).

უცნაურია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლისთვის ცნობილია გარიგების ბათილობა, მაგრამ, ბათილი გარიგების სამართლებრივი შედეგები მისთვის თითქოს ცნობილი არ არის და „აქტის ბათილად ცნობის სამართლებრივი შედეგები სწორედ საქმის არსებითი განხილვისას უნდა შეფასდეს“, როგორც ჩანს [ვარაუდის გარდა, სხვა რა დაგვრჩენია?!], 106-ე მუხლის „ბ“ ნაწილზე მითითებით და ამავე მუხლის „ა“ ნაწილის უგულებელყოფით. ისე გამოჰყავს სასამართლოს 106-ე მუხლის „ბ“ ნაწილის მოხმობით, რომ შესაძლოა სხვა შედეგი ჰქონდეს ბათილ გარიგებას იმის გარდა, რომ მას არა აქვს იურიდიული ძალა დადების მონეტიდან, რაც §1-19 ერთობლიობაში გვიდასტურებს, რომ სასამართლოსთვის ერთეული შემთხვევა არ არის „გარიგების ბათილობის“ სხვაგვარი „ინტერპრეტირება“ ვიდრე „ბათილობის“ ცნებას მიიჩნევს კერძო სამართალი და როგორც ამას აწესებს და თითქოს სავალდებულოდ ხდის სამოქალაქო კოდექსის როგორც 61-ე მუხლის პირველი, ისე 59-ე მუხლის მეორე ნაწილები. შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ მოსამართლე გულისხმობს [თუმცა, ეს მხოლოდ ჩვენი ვარაუდია, მაგრამ რაღა დაგვრჩენია, როცა სასამართლო არ გვიხსნის განჩინება რატომ არ „იმსახურებს“ ბათილი გარიგების სამართლებრივი შედეგების გათვალისწინებას], რომ რადგან განჩინება, საპროცესო კოდექსის 284-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, სასამართლოს იმ სახის დადგენილებაა, რომელიც საქმეს არსებითად არ წყვეტს, ამიტომ, განჩინების გამოტანისას მან მხედველობაშიც კი არ უნდა მიიღოს ამხანაგობის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილობის სასამართლო გადაწყვეტილება მიუხედავად იმისა, რომ მან [მოსამრთლემ] უწყის, რომ ეს სანოტარო აქტი სასამართლოსვე მიერ ბათილადაა ცნობილი. მაგრამ, თუკი ჩვენი ვარუადი კავშირებით კილოში სწორია, მაშინ, განჩინებაც შეიძლება გამოიტანოს სასამართლომ არსებითი განხილვისას, რაც აუცილებლობით სრულებით არ გულსიხმობს, რომ ამ განჩინების გამოტანისას სასამართლო დაეყრდნო არსებით განხილვას. ამდენად, როგორც ჩანს, კვლავ კავშირებით კილოში, საქმე მხოლოდ არაარსებითი განხილვაა და არა განჩინება როგორც ასეთი. მაგრამ, ასეც რომ იყოს, სასამართლოს ვერანაირი პროცედურით, განსჯით ან მოქმედებით ვერ შესწევს ბათილი გარიგების - რომ იგი დადების მომენტიდანვე ბათილია, გადააქციოს ნამდვილად ან ნამდვილად გაასაღოს, გნებავთ არსებითი და გნებავთ, არარსებითი განხილვის დროს ან შედეგად. სამოქალაქო სამართლებრივად აწ ბათილი გარიგების, როგორც დადების მონეტიდანვე ბათილი გარიგების სასამართლოს შეფასების და, მით უფრო, არშეფასება-უგულებელყოფის სფერო სრულებითაც არ არის: სასამართლო ვალდებულია გაიზიაროს ბათილი გარიგება გნებავთ, განჩინების გამოტანისას და გნებავთ, არსებითი განხილვისას. გარიგების ბათილობა უკვე დადასტურებულია სასამართლო განხილვისას და ამ გარემოებას - გარიგების ბათილობას ვეღარაფერი, მათ შორის სასამართლოც კი ვეღარ აქცევს ნამდვილად (იხ. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის კომენტარი: წიგნი პირველი; სამოქალაქო კოდექსის ზოგადი ნაწილი (თბილისი: გამომცემლობა „სამართალი“, 2002, გვ. 198). მეტიც, თუკი ბათილი გარიგების ანალიზი, სამართლებრივი შედეგების შესწავლა და შეფასებაა მაინცდამაინც საჭირო და ამას არსებით განხილვამდე სასამართლო ვერას დიდებით ვერ იზამს, მაშინ ანალიზის და სამართლებრივი შედეგების შესწავლისა და შეფასების გარეშე, როგორღა იყენებს სასარჩელო უზრუნველყოფის ზომას? ბრმად, სამართლებრივი შედეგების გათვალისწინების გარეშე? როგორც ჩანს, მოსამართლეები თავს უფლებას აძლევენ არათუ არ გაიზიარონ გარიგების ბათილობა, არამედ მოურიდებლად უგულებელყონ იგი 106-ე მუხლის „ა“ ნაწილის ბუნდოვანი თუ დაუზუსტებელი შინაარსის გამო, რადგან ნორმის „ა“ ნაწილში არ წერია, რომ ბათილი გარიგებაც ის ფაქტია, რომელსაც მტკიცება არ სჭირდება.

32. თუმცა, ეს ჩვენი დაშვებაც, მოლოდინი და იმედიც კი სამომავლო ანალიზზე თუ სამართლებრივი შედეგების შესწავლაზე რომ ამაო, იქედან ჩანს, რომ სააპელაციო სასამართლო სამომავლოდ მაინც გვპირდებოდა ამ ბათილი გარიგების რაღაცგვარად გათვალისწინებას თავის აწ ძალადაკარგული განჩინებით, მაგრამ უზენაესი სასამართლო თავისი კანონიერ ძალაში შესული განჩინებით უკვე ამასაც კი აღარ გვპირდება [რაც ადასტურებს ამ ნორმის, როგორც მკვდარი ნორმის ნორმატიულ შინაარსს].

33. მაგრამ ორივე განჩინების ყურადღებით თუ წავიკითხავთ დავრწმუნდებით, რომ სააპელაციო სასამართლოს დაპირებაც მხოლოდ ფიქციაა. სინამდვილეში, ორივე სასამართლომ გამორიცხა ბათილი გარიგების უგულებელყოფის სამომავლო ანალიზიც კი იმის დაპირებით, რომ

„იმ შემთხვევაში, თუ სადამფუძნებლო ხელშეკრულების ბათილობას ინდიკო გოგოხიასა და ევგენი ჟვანიას სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის წინაპირობა გახდება, ძირითადი გადაწყვეტილებით გამოყენებული უზურნველყოფის ღონისძიებებიც გაუქმდება“ (იხ. დანართი #11. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2018 წლის 11 იანვრის განჩინება, გვ. 5).

და

თუკი არ დასტურდება მხარეთა შორის ამ სახელშეკრულებო მოთხოვნების არსებობის საფუძვლიანობა, სასამართლოს კონკრეტული წინაპირობების შემოწმება კონდიქციური სამართლის ნორმებით მოუწევს, რასაც ვერ შეუშლის ხელს კონკრეტულ საქმეზე პირის მიკუთვნებითი მოთოხვნის დროს განხილული და გადაწყვეტილი ფაქტობრივი წინაპირობა ამხანაგობის დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტის ბათილობის შესახებ“ (იხ. დანართი #7. 2018 წლის 30 მარტის განჩინება, გვ. 7).

უზენაესის სასამართლოს განჩინების ენობრივი და აზრობრივი გაუმართავობის გამო, რაზეც ქვემოთ ზედმიწევნით გვექნება საუბარი, მხოლოდ ვარაუდი შეგვწევს, რომ უზენაესმა სასამართლომაც იგივე იგულისხმა, რაც სააპელაციომ გარკვევით დაწერა. ორივე სასამართლო მხოლოდ იმას გვპირდება და იმით „გვამშვიდებს“, რომ მომავალში ჩვენ შევძლებთ საპროცესო კოდექსის 199-ე მუხლის მესამე ნაწილით მოვთხოვოთ მეორე მხარეს ზარალის ანაზღაურება, თუ ჩვენ ეს ზარალი მოგვადგა სარჩელის უზრუნველსაყოფად გამოყენებული ღონისძიების შედეგად და თუ სარჩელის უზრუნველსაყოფად გამოყენებული ღონისძიება გაუმართლებელი გამოდგა იმის გამო, რომ მოსარჩელეს უარი ეთქვა სარჩელზე და გადაწყვეტილება შევიდა კანონიერ ძალაში. ჩვენ შეპასუხებაზე, თუ რატომ უგულებელყოფს სასამართლო ბათილ გარიგებას და ამით გვიზღუდავს როგორც საპროცესო, ისე საკუთრებით ულფებას, სასამართლო ამ ჩვენ შეპასუხებაზე „უყრუებს“ და პასუხის ნაცვლად ღიად, მოურიდებლად გვიცხადებს, - „თუ თქვენ მოგადგებათ ზიანი ან ზარალი ამ ღონისძიებით, თქვენ შეძლებთ ამ ზიანის ან ზარალის მოთხოვნას, თუკი მეორე მხარეს სარჩელი არ დაუკმაყოგფილდა!“ ე.ი. სასამართლო განჩინების გამოტანისას ბათილი გარიგების უგულებელყოფას, რომელსაც უკვე მოჰყვა ჩვენი კონსტიტუციური უფლების ხელყოფა, იმით „ასაბუთებს“, რომ სამომავლოდ შეიძლება მოვთხოვოთ მეორე მხარეს ზარალის ანაზღაურება, თუკი მას სარჩელი არ დაუკმაყოფილდა, ანუ სხვა სამართლებრივი საფუძვლით, მაგრამ არა 106-ე მუხლი „ა“ ნაწილით! საგულისხმოა, რომ კონსტიტუციით გარატნირებული უფლება, როგორც 106-ე მუხლის „ა“ ნაწილის მოხმობით სასამართლოსთვის მიმართვის, ისე ამავე ნორმის სასამართლოს მიერ უგულელებელყოფით საკუთრების უფლების შელახვა და ხელყოფა, სასამართლოს წარმოდგენით, თურმე ჯერ არ ყოფილა ზიანის მომტანი და ამ შემთხვევაში, სასამართლოს ამგვარ პოზიციას ამყარებს კანონიც! გასაჩივრებული ნორმის ამგვარი შინაარსი აშკარად ჩანს აგრეთვე უზენაესი სასამართლო განიჩინებაშიც, სადაც წერია:

5.3. საკასაციო პალატა არ იზიარებს საჩივარში გამოთქმულ პრეტენზიას იმის თაობაზე, რომ ქვემდგომმა სასამართლომ თავი აარიდა სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიებით გამოწვეული მოსალოდნელი ზიანისთვის გარანტიის წარდგენის ფაქტს, რადგანაც საქმის მასალაებით პირდაპირ [sic!] არ დგინდება და ვერც მხარე ადასტურებს სარწმუნოდ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 199-ე მუხლი პირველი ნაწილის წინაპირობების არსებობას (იხ. დანართი #7. 2018 წლის 30 მარტის განჩინება, გვ. 8).

სამწუხაროდ, უზენაეს სასამართლოს თავშიც კი არ მოსდის, გადაამოწმოს მაინც ბათილ გარიგებას რომ უგულებელყოფს, ამით შემთხვევით ხომ არ გვაყენებს ზიანს რადგან ხელყოფს კონსტიტუციის 31-ე მუხლს, მით უფრო, როცა ჩვენ ვუთითებთ ბათილ გარიგებაზე, ხოლო საკუთრების უფლებას რომ არამართლზომიერად გვიზღუდავს, შემთხვევით ხომ არ გვაყენებს ზიანს რადგან არამერთლზომიერად გვიზღუდავს კონსტიტუციის მე-19 მუხლით დაცულ უფლებას? სასამართლოს წარმოდგენით, მხოლოდ სარჩელის დაკმაყოფილება-არდაკმაყოფილებაა მიყენებული ზიანის მართლზომიერი-არამართლზომიერების ზიანის კრიტერიუმი, ხოლო განჩინება, სასამართლოს შეფასებით ზოგ შემთხვევებში, რატომღაც, არ იმსახურებს მისთვის ცნობილი გარემოებების გათვალისწინებას.

38. ჩვენი ღრმა რწმენით, სასამართლომ ყველა შემთხვევაში [მათ შორის განჩინების გამოტანისას] უნდა განახორციელოს პირის დარღვეული უფლებისა და ინტერესის მიმართ ეფექტური მართლმსაჯულება, რაც აგრეთვე გულისხმობს სასამართლოს პირდაპირ ვალდებულებას გაითვალისწინოს მაინც უკვე დადაგენილი ფაქტი და, ბათილი გარიგებიდან გამომდინარე სამართლებრივი შედეგებიც. მეტიც, სასამართლოს მხრიდან უნიფიცირებული დამოკიდებულება და ყველა არსებული ფაქტის, მათ შორის სასამართლოს მიერ ცნობილი, სასამართლოს კონსტიტუციური ვალდებულებაც კია და მან უპირობოდ უნდა განახორციელოს პირის დარღვეული უფლებებისა და ინტერესების მიმართ ეფექტური მართლმსაჯულება და დაიცვას პირის უფლებები და ინტერესები სასამართლო ხელისუფლების განხორციელების გზით გნებავთ, გადაწყვეტილების და გნებავთ, განჩინების გამოტანისას და არა ბათილი გარიგების საფუძველზე გამოიტანოს პირის საზიანოდ განჩინება და კვლავ დაინტერესებული პირის მითითებით ბათილ გარიგებაზე, კვლავ პირის ინტერესბის საზიანოდ 106-ე მუხლი „ბ“ ნაწილის მოხმობით [სავარაუდოდ] და „ა“ ნაწილის უგულებელყოფით თავი აარიდოს ბათილი გარიგების მხედველობაში მიღებასაც კი [ხელი ჩაგვიქნევია უპირობო გაზიარებაზე]. ჩვენი ღრმა რწმენით „სრულყოფილი სამართლებრივი დაცვა“ შეეხება როგორც განჩინების გამოტანას არსებითი განხილვის გარეშე, ისე საქმის არსებით განხილვასაც. წინააღმდგ შემთხვევაში ცნება „სრულყოფილი“ საზრისს კარგავს:

„უფლება სამართლიან სასამართლოზე მოიცავს არა მხოლოდ სარჩელის შეტანით ან სხვა ფორმით სასამართლოსადმი მიმართვის უფლებას, არამედ მან უნდა უზრუნველყოს ინდივიდისათვის ს რ უ ლ ყ ო ფ ი ლ ი სამართლებრივი დაცვის მინიჭება“ (ტურავა, საქართველოს კონსტიტუციის კომენტარი, დემეტრაშვილი, კობახიძე, იზორია, პაპუაშვილი, ფუტკარაძე, ტურავა (რედ.), 2013, 518; საკონსტიტუციო სასამართლოს 2006 წლის 15 დეკემბრის № 1/3/393,397 გადაწყვეტილება საქმეზე საქართველოს მოქალაქეები ვახტანგ მასურაშვილი და ონისე მებონია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ, II.1-ლი პუნქტი).

აგრეთვე, ჩვენთვის ისიც სრულიად გაუგებარია, სასამართლო როგორ ახერხებს სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოყენებისას მოსარჩელის უფლებებსა და მოპასუხის ინტერესებს შორის ბალანსის/პროპორციულობის დაცვას, რასაც ესოდენ მტკიცედ იჟინებს სააპელაციო სასამართლოც (იხ. დანართი # 11. 2018 წლის 11 იანვრის განჩინება, გვ. 4) და უზენაესი სასამრთლოც (იხ. დანართი #7. 2018 წლის 30 მარტის განჩინება, გვ. 8-9). თითქოს, კანონის ნორმატიული შინაარსი კონსტიტუციურად სავალდებულოა, რომ პრორპოციულობა გულისხმობდეს სამართლიან ბალანსს შეზღუდულ და დაცულ ინტერესებს შორის:

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დამკვიდრებული პრაქტიკის თანახმად, თანაზომიერების პრინციპი ასევე მოითხოვს, რომ დაცული იყოს პროპორციულობა ვიწრო გაგებით (stricto sensu). თანაზომიერების პრინციპის აღნიშნული ელემენტის მოთხოვნაა, რომ „უფლების შეზღუდვისას კანონმდებელმა დაადგინოს სამართლიანი ბალანსი შეზღუდულ და დაცულ ინტერესებს შორის“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2017 წლის 17 ოქტომბრის №3/4/550 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე ნოდარ დვალი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-43).

ჩვენ შემთხვევაში კი, საერთოდ არ არის გათვალსწინებული ჩვენი ის ინტერესი, რომელიც წესით უნდა გამომდინარეობდეს ბათილი გარიგებიდან. მეტიც, ერთი მხარის სასარგებლოდ და მეორე მხარის საზიანოდ მხედველობაშიც კი არ მიიღება ბათილად ცნობილ გარიგება და, კიდევ უფრო მეტიც, ბათილი გარიგება თურმე ნამდვილი ყოფილა და ეს თურმე, სასამართლოს მტკიცებით, ბალანსია! ასეთ შემთხვევაში, არა მარტო მოსარჩელის უფლებებსა და მოპასუხის ინტერესებს შორის ბალანსის ბანალურ დაუცველობასთან გვაქვს საქმე, არამედ მოპასუხის საზინაოდ და მოსარჩელის სასარგებლოდ სამოქალაქო სამართლის ერთ-ერთი ფუნდამენტური პრინციპის - გარიგების ბათილობის [გნებავთ უცილოს - 61 მუხლის მეორე ნაწილი და გნებავთ, საცილოს - 59-ე მუხლის მეორე ნაწილი] ხელყოფაა და ამასთან, სასამართლო დაუფარავად გვიცხადებს, რომ სასამართლოს ტყუილად ვედავებით ბათილი გარიგების უგულებელყოფას, მან სრულიად მართლზომიერად უგულებელყო [და არებული კანონის თანახმად, როგორ ჩანს, ასეცაა] ბათილი გარიგება და იგი მომავალშიც, არსებითი განხილვისას არ გადასინჯავს ან გაანალიზებს მაინც ამ საკითხს. მარტივად რომ ითქვას, თურმე სარჩელის უზღუნველყოფის ღონისძიების განჩინების გამოტანისას ბათილი გარიგების აბსოლუტური და შეუქცევადი უგულებელყოფა სრულიად მართლზომიერია და 106-ე მუხლის „ა“ ნაწილის შესაბამისია! თუმცა, აქ დაზუსტებაა საჭირო: მართალია, სასამართლოს 106 მუხლის „ა“ ნაწილის დაუზუსტებელი შინაარსი სასამართლოს საშუალებას აძლევს ესოდენ მანკიერი ნომრატიული მნიშვნელობით გამოიყენოს იგი განჩინების გამოტანისას, მაგრამ არ იქნებოდა სწორი კონსტიტუციაშეუსაბამო განჩინების შეუქცევადობაც ამავე მუხლისთვის მიგვეწერა. 199-ე პრიმ მუხლი, არა ბუნდოვანი თუ დაუზუსტებელი შინაარსის გამო როგორც ეს 106-ე მუხლის “ა“ ნაწილის შემთხვევაშია, არამედ უკვე ცალსახად, არაორაზროვნად და დაზუსტებულად, მართლაც, შეუძლებელს ხდის თუნდაც, კონსტიტუციის ხელყოფითაც კი გამოტანილი განჩინების გადასინჯვას, რადგან სცნობს განჩინების გაუქმების მხოლოდ 5 შემთხვევს - ა) სარჩელის მიღებაზე უარის თქმა, ბ) სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, გ) სარჩელის განუხილველად დატოვება, დ) საქმის წარმოების შეწყვეტა და ე) მხარეთა მორიგება, სადაც კონსტიტუციისშეუსაბამო გაჩინების გაუქმება არ არის, რაზეც უფრიო დაწვრილებით ქვემოთ ვისაუბრებთ და აქ აღარ შევჩერდებით. ამ ნორმას ცალკე განვიხილავთ მომდევნო § III-ში. სხვათა შორის, არც 423-ე მუხლით არ არის გათვალისწინებული საერთოდ კონსტიტუციური სასამართლოს გადაწყვეტილებები, კონსტიტუციური სასამართლოს გადაიწყვეტილებით მაინც რომ ყოფილიყო შესაძლებელი კონსტიტუციის შეუსაბამო ნორმის საფუძველზე გამოტანილი განჩინების გადასინჯვა/გაუქმება. სასამართლო კიდევ უფრო შორსაც მიდის და გასაჩივრებული მუხლის შემწეობით, 106-ე მუხლის „ა“ ნაწილის დაუზუსტებელი შინაარსის მიზეზით, იმასაც კი ახერხებს, რომ ბათილი გარიგება აქციოს ნამდვილად, რაც ბათილი გარიგების მხოლოდ უგულებელყოფა კი აღარ არის, არამედ ბათილი გარიგების ნამდვილად ცნობაა და რაც, როგორც ჩანს, უკვე რუტინულ პრატიკადაც კი იქცა სასამართლოებში. ეს რომ ასეა და სასამართლო ბათილ გარიგებას „გადააქცევს“ ნამდვილად უკვე ღიად, მოურიდებლად და verbis expressis და არა მხოლოდ განჩინების შინარსის ანალიზის თუ სულისკვეთების საფუძველზე, ადასტურებს უზენაესის სასამრთლოს განჩინებაც. ამხანაგობის სანოტარო აქტის ბათილობასთან დაკავშირებით უზენაესმა სასამრთლომ არა მარტო მთლიანად გაიზიარა სააპელაციოს პოზიცია, არამედ მან უკვე ღიად, verbis expressis უდავოდაც კი მიიჩნია, რომ ჩვენ ბმა „აბესაძის ჩიხის“ წევრებს წარმოვადგენთ (დანართი # 7. 2018 წლის 22 მარტის განჩინება, 2.2, გვ. 4) კვლავ 2016 წლის 29 მარტის სასამართლო გადაწყვეტილების უკვე არა მარტო ბანალური უგულებელყოფით, არამედ ამ გადაწყვეტილების საპირსპიროდაც:

2.2. უდავოა, რომ მოპასუხედ დასახელებული პირები წარმოადგენენ ბმა „აბესაძის ჩიხის“ წევრებს;“

თუკი კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილი აღიარებს და უზრუნველყოფს ინდივიდისთვის სრულყოფილ სამართლებრივ დაცვას,

„უფლება სამართლიან სასამართლოზე მოიცავს არა მხოლოდ სარჩელის შეტანით ან სხვა ფორმით სასამართლოსადმი მიმართვის უფლებას, არამედ მან უნდა უზრუნველყოს ინდივიდისათვის ს რ უ ლ ყ ო ფ ი ლ ი სამართლებრივი დაცვის მინიჭება“ (ტურავა, საქართველოს კონსტიტუციის კომენტარი, დემეტრაშვილი, კობახიძე, იზორია, პაპუაშვილი, ფუტკარაძე, ტურავა (რედ.), 2013, 518; საკონსტიტუციო სასამართლოს 2006 წლის 15 დეკემბრის № 1/3/393,397 გადაწყვეტილება საქმეზე საქართველოს მოქალაქეები ვახტანგ მასურაშვილი და ონისე მებონია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ, II.1-ლი პუნქტი).

როგორც უკვე ზევით აღვნიშნეთ, ეს, ჩვენი ღრმა რწმენით, უნდა ვრცელდებოდეს აგრეთვე სასამრთლოს მიერ ბათილად ცნობილი ხელშეკრულებაზეც და განჩინების გამოტანაზეც. უფრო კონკრეტულად - ჩვენ შემთხვევაზეც. უზენაეს სასამართლოს 106 მუხლის ნორმატიული შინაარსი ისე ესმის, რომ შეუძლებელია სასარჩელო უზურნველყოფა არ ხელყოფდეს მხარის ინტერესებს. სეგრეგირებული მიდგომით - მოსამართლემ როდის განახორციელოს ინდივიდისათვის ს რ უ ლ ყ ო ფ ი ლ ი სამართლებრივი დაცვა და როდის არა, ან, რომ არსებითი განხილვისას ან ჩვენთვის უცნობ შეთხვევებში [ეჭვი გვაქვს, არა მხოლოდ ჩვენთვის], ან, მით უფრო, არასდროს და არცერთ გარემოებაში არ უნდა განახორციელოს ინდივიდისათვის არათუ ს რ უ ლ ყ ო ფ ი ლ ი , არამედ რამენაირი სამართლებრივი დაცვა, ხელიყოფება მხარის კონსტიტუციური უფლება - მიმართოს სასამართლოს უფლების დასაცავად.

მიუხედავად იმისა, რომ სამოქალაქო [კერძო] სამართლის პრინციპია, რომ ბათილ გარიგებას ნამდვილად ვერ აქცევს სასამართლოს გადაწყვეტილებაც კი (იხ.საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის კომენტარი: წიგნი პირველი; სამოქალაქო კოდექსის ზოგადი ნაწილი (თბილისი: გამომცემლობა „სამართალი“, 2002), გვ. 198), უზენაესმა სასამართლომ ისიც კი მოახერხა და ბათილი გარიგება ნამდვილად აქცია, რადგან თურმე ბათილ გარიგებას ვერანაირად ვერ მიიღებს მხედველობაში, რაკი პრეიუდიციული მნიშნველობის ფაქტი არ ყოფილა! ცხადია, ეს სასამართლომ მოახერხა გასაჩივრებული ნორმის ბუნდოვანების გამო, რაკი მას ასე ესმის მისი ნომრატიული შინაარსი. კონსტიტუციის 31-ე მუხლით გარანტირებული საპროცესო უფლების ხელყოფის გარდა, მოცემულ, კონკრეტულ შემთხვევაში ამჟამად ჩვენი საკუთრებითი უფლებაც შეზღუდულია [გვეკრძალება უძრავი ქონების გასხვისება ან იპოთეკით დატვირთვა], რაც კონსტიტუციის მე-19 მუხლის პირველი ნაწილით აღირებული და უზურნველყოფილი უფლებაა, მიუხედავად იმისა, რომ სასამართლოს განჩინებით მხოლოდ იპოთეკის და გასხვისების უფლება შეგვეზღუდა:

„იმისათვის, რომ პირმა შეძლოს საკუთრების უფლებით პრაქტიკული სარგებლობა, არ არის საკმარისი მისთვის აბსტრაქტული საკუთრებითი გარანტიის მინიჭება. მან ასევე უნდა ისარგებლოს იმგვარი სამოქალაქო, კერძოსამართლებრივი წესრიგით, რომელიც შესაძლებელს გახდის საკუთრების უფლებით შეუფერხებელ სარგებლობას და, შესაბამისად, სამოქალაქო ბრუნვის განვითარებას. საკუთრების კონსტიტუციურ-სამართლებრივი გარანტია მოიცავს ისეთი საკანონმდებლო ბაზის შექმნის ვალდებულებას, რომელიც უზრუნველყოფს საკუთრებითი უფლების პრაქტიკულ რეალიზებას და შესაძლებელს გახდის საკუთრების შეძენის გზით ქონების დაგროვებას.“ (2012 წლია 26 ივნისის გადაწყვეტილება 3/1/512, დანიის მოქალაქე ჰეიკე ქრონქვისტი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ, § 33).

კონსტიტუციის ნორმის [საპროცესო უფლების დარღვევის] და აგრეთვე სამოქალაქო კოდექსის ერთ-ერთი საფუძველმდებლური ნორმის დარღვევით საკუთრებითი უფლების, თუნდაც, მხოლოდ შეზღუდვა, აგრეთვე კონსტიტტუციური უფლების ხელყოფაა:

„საკუთრების უფლება გულისხმობს პირის შესაძლებლობას, საკუთარი სურვილის შესაბამისად, თავისუფალი ნების საფუძველზე, შეიძინოს და გაასხვისოს ქონებრივი უფლებები. ქონებრივი უფლებების განკარგვისა და შეძენის ყველაზე ფართოდ გავრცელებული საშუალებაა ხელშეკრულება. ხელშეკრულების დადების თავისუფლება წარმოადგენს სამოქალაქო ბრუნვის საფუძველს. სახელშეკრულებო თავისუფლებით დაცულია პირის შესაძლებლობა, გადაწყვიტოს, დადოს თუ არა ხელშეკრულება ამა თუ იმ ქონებრივ უფლებასთან დაკავშირებით, აირჩიოს ხელშეკრულების მხარე და განსაზღვროს ხელშეკრულების პირობები“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2017 წლის 28 დეკემბრის №2/9/745 გადაწყვეტილება საქმეზე „შპს „ჯორჯიან მანგანეზი“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-4).

და

ამდენად, სახელმწიფოს ქმედება, რომელიც ზღუდავს პირის თავისუფლებას, ფლობდეს, სარგებლობდეს, განკარგავდეს საკუთარ ქონებას ან/და კერძო პირებისაგან ხელშეკრულების საფუძველზე შეიძინოს საქონელი ან/და მომსახურება a priori განიხილება როგორც ჩარევა საქართველოს კონსტიტუციის მე-19 მუხლით დაცულ საკუთრების კონსტიტუციურ უფლებაში და საჭიროებს სათანადო კონსტიტუციურსამართლებრივ გამართლებას. (18 დეკემბერი 2020 გადაწყვეტილება N1/4/1380 ფატმან კვარაცხელია და კახა ეხვაია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ. დავის საგანი: საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 254-ე მუხლის მე-6 ნაწილისა და 286-ე მუხლის მე-4 ნაწილის სიტყვების „ფიზიკურ პირზე (მათ შორის, ინდივიდუალურ მეწარმეზე)

საკუთრებით და საპროცესო უფლებების შეზღუდვასთან ერთად ჩვენ შემთხვევაში, ხელყოფილია კონსტიტუციის მე-12 მუხლით აღიარებული და უზრუნველყოფილი განვითარების უფლებაც სახელშეკრულებო დადების თავისუფლების შუქში. კონსტიტუციის მე-12 მუხლით უზრუნველყოფილი პიროვნების თავისუფალი განვითარების უფლებიდან წარმოსდგება ხელშეკრულების დადების თავისუფლება, რომლის მიზანსაც წარმოადგენს კერძო ავტონომიის უზრუნველყოფა ინდივიდის სამართლებრივ ცხოვრებაში თვითგამორკვევის მიზნით (BVerfGE 89, 231). ეს, პირველ რიგში, გულისხმობს საკუთარი ნება-სურვილის შესაბამისად ხელშეკრულების დადების შესაძლებლობას (ibid., 95, 303). თუმცა, ჩვენ არა მარტო საკუთარი ნება-სურვილით ხელშეკრულების დადების შესაძლებლობაში ვართ შეზღუდულნი, არამედ რამენაირ საქმიან ურთიერთობაშიც კი რომ შევიდეთ პოტენციურ კონტრაჰენტთან, ამაშიც კი სრულიად პარალიზებულები ვართ. როგორც კი მშენებლობის პოტენციური დამფინანსებელი და ორგანიზატორი იგებს, რომ ჩვენი უძრავი ქონების ნაწილზე (სადაც უნდა აშენდეს საცხოვრებელი ნაგებობა) სასამართლოს მიერ დაწესებულია შეზღუდვები, უმალ უარს აცხადებს შემდგომ საქმიან ურთიერთობაზე. 2007 წლის ნოემბერში იბა „აბსაძის ჩიხის“ დაარსების ერთადერთი მიზანი ის იყო, რომ აბესაძის ჩიხის #3, 4, 5 მაცხოვრებელ-მესაკუთრეებს მშენებლობის დამფინანსებლებთან და ორგანიზატორებთან შეთანხმების (იხ. დანართი # 9. 2007 წლის 27 ნოემბრის ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტი) საფუძველზე აგვეშენებინა მრავალბინინიანი საცხოვრებელი სახლი [კორპუსი], რათა როგორმე დაგვეხსნა თავი სიცოცხლისა და ჯანმრთელობსითვის საშიში ძველი, ავარიული და ნეხავრად დანგრეული შენობებისგან, რომელშიც გვიწევდა ცხოვრება (იხ. დანართი # 44. ა) ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის კრწანისის რაიონის გამოგეობის 2018 წლის 25 სექტემბრის წერილი, ბ) 2018 წლის 11 სექტემბრის ექსპერტის დასკვნა #006357118, გ) 2013 წლის 18 აპრილის #12/44-3079 თბილისის კრწანისის რატიონის გამგეობის წერილი აბესაძის ჩიხი #3-ის მაცხოვრებლებს, და დანართი # 45. ფოტომასალა) და გაგვეუმჯობესებინა საცხოვრებელი პირობები. ამას კი მოჰყვა ის, რომ სასამართლოებისა [არაერთი] და მოკვლევის ორგანოების დაუდევრობის, არაკომპეტენტურობის ან არაკეთილსინდისიერების გამო, დღეს კიდევ უფრო უარესს საცხოვრბელ პირობებსა და სიცოცხლისა და ჯანმრთელობისთვის საშიშ მდგომარეობაში ვართ ჩაცვენილნი და ამასთან, სასამართლომ ვალიც კი დაგვაკისრა, რომელიც ჩვენს ზურგს უკან, ბათილი სადამფუძენბლო სანოტარო აქტის თანახმად ამხანაგობის თავმჯდომარემ მიხეილ ხუციშვილმა გააფორმა თავის ძველ კრედიტორთან, რომელსაც ვალს ვერ უბრუნებდა - მევახშეებთან - იამზე ჟვანიასთან და ხვიჩა ასტამიძესთან, რაზეც ქვემოთ გვექნება საუბარი (იხ. ქვემოთ, გვ. 38-დან, ფაქტორბივი გარემოებების მოკლე აღწერა). ხოლო უზენაესი სასამრთლოს მიერ 2018 წლის განჩინების მიზეზით, რითაც აგვეკრძალა როგორც ჩვენი უძრავი ქონების განკარგვა, ისე იპოთეკით დატვირთვა, ჩვენი ავარიული შენობების ვერანაირ განვითარებას ვერ ვახერხებთ: ჩვენ არ გვაქვს არც ფულადი სახსრები და არც სამშნებლო-კონსტრუქციული საქმიანობის გამოცდილება, რომ რამენაირად გავიუმჯობესოთ საცხოვრებელი პირობები [ცხადია, უსახსრობამ და მეორე მხრივ სამშნებლო და ორგანიზაციული საქმიანობის გამოუცდელობამ გვაიძულა, რომ 2007 წელს კაბალურ პირობებს დავთანხმებოდით და დაგვედო გარიგება [უფრო ზუსტად, გვეგონა რომ ვდებდით] მშენებლობის დამფინანსებელ-ორგანიზატორებთან და სწორედ უსახსრობა და მშნებლობის გამოცდელობა იყო მიზეზი, რომ ასაშენებელი [საპროექტო] ნაგებობის საერთო ფართობის დიდ ნაწილს ვთმობდით მშენებლობის დამფინანსებლებისა და ორგანიზატორების სასარგებლოდ (იხ. დანართი # 9. 2007 წლის 27 ნოემბრის ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტი, 6.2], ხოლო ჩვენთან, როგორც საკუთრების განკარგვის შეზღუდულ კონტრაჰენტთან, ჩვენი მხრიდან არაერთი მცდელობის მიუხედავად, არცერთ დამნფინანსებელ-მშენებელს არ სურს საქმის დაჭერა. მით უფრო რომ ამ თითქმის 16 წლის განმავლობაში [2007 წლიდან დღემდე] ჩვენი საცხოვრებელი სახლების კონსტრუქციული მდგომარეობა, უფრო ზუსტად, ავარიული მდგომარეობა კიდევ უფრო გაურესდა: აბესაძის ჩიხი #4 2007 წლის მდგომარეობასთან შედარებით მთლიანად დაინგრა რამდენიმე წლის წინ და ამ მისამართზე აღარავინ ცხოვრობს. აბესაძის ჩიხ # 3 და 5-ში ზოგი გახიზნულია ნათესავებთან, ზოგიც გარდაიცვალა. 5 პირისთვის [1) ნინო გოგიჩაშვილი, 2) ინგა მინასიანი, 3) ვილი ნერსესოვი, 4) ბაქარ ყიფიანი და 5) მარიკა დვალიძე] მერია ქირაობს მცირე ფართის ბინებს. აბესაძის #3 უკვე მძიმე ავარიულ მდგომარეობაშია და ეს ავარიული მდგომარეობა უწყვეტად უფრო მძიმდება და მძიმედება, რის მიუხედავადაც მობინადრეთა ნაწილი [სერგო და ოლია კოჩარიანები, ალექსანდრე აგაიანი და ელგუჯა მახათაძე] იძულებელნი არიან, რომ განაგრძონ ცხოვრება ამ ავარიულ შენობაში, რომლიც ჯერ კიდევ 2013 წელს ავარიულ მდგომაროებაში იყო (იხ. დანართი # 44. გ) 2013 წლის 18 აპრილის #12/44-3079 თბილისის კრწანისის რატიონის გამგეობის წერილი აბესაძის ჩიხი #3-ის მაცხოვრებლებს). აგრეთვე აბესაძის ჩიხ # 5-ის [აბესაძის 5-ში ორი შენობაა] ერთი შენობა 2007 წლამდევე უკვე დანგრეული იყო, მათ შორის, ამჟამინდელი მოსარჩლის, მერი რიაზოვას საცხოვრისი, რის გამოც იგი გახიზნულია და ცხვორობს ახლო ნათესავებთან, ხოლო მეორე შენობა კი ავარიულ მდგომარეობაშია და ამ სამ სართულიან შენობაში მეორე სართულამდისაც კი ჩამოდის ნალექი წვიმის დროს, რის გამოც, ამჟამინდელი მოსარჩელეებიდან ინესა ჩალკატრიანი [მე-2 სართული; გარდაცვლილი მიხეილ ჩალკატრიანის მეუღლე და უფლებამონცვლე] და ალბერტ ვართანოვი [მე-3 სართული] ვერ ცხოვრობენ ამ მისამართზე, ხოლო ამჟამინდელი მოსარჩელეებიდან მეოთხეს, ინგა მუშეგიანცს [პირველი სართული] კვლავ უხდება ცხოვრება ამ ავარიულ ნაგებობაში. 2016 წლის შემდეგ, როცა ამხანაგობის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი სასამართლომ ბათილად სცნო და საბოლოოდ 2017 წლიდან, როცა ჩვენ მოდავეებს [ჟვანია-ასტამიძის უფლებამონაცვლეს - ინდიკო გოგოხიას] საბოლოოდ უარი ეთქვათ მათ არაერთ კერძო საჩივრზე - სასამართლოს ბათილად ეცნო ამხანაგობის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის 2016 წლის ბათილობის გადაწყვეტილება, იმედი მოგვეცა, რომ შესაძლებელი გახდებოდა მშენებლობის ახალ ინვესტორთან ახალი პირობებით ხელშკერულების დადება, სადაც ჩვენ ჩვენი ქონებრივი შენატანებით, ხოლო კონტრაჰენტი კი ფინანსური შენატანით და მშენებლობის ორგანიზებით დავაფუძნებდით ბინათმშენებლობის ამხანაგობას. მაგრამ ჯერ 2017 წლის ორმა განჩინებამ, რის შესახებაც მოაგხსენეთ §1-19-ში, ხოლო შემდეგ უზენაესი სასამართლოს სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოყენების განჩინებამ გადაგვიწურა ეს იმედიც და ამჟამად არა მარტო არამართლზომიერად ვარ შეზღუდულები განვკარგოთ ჩვენი ქონება, არა მარტო მშენებლობის პოტენციურ ინვესტორებთან რამენაირ საქმიან ურთიერთობებში შესვლის შესაძლებლობა გვაქვს მოსპობილი, არამედ გვიხდება ან ავარიულ შენობებში ან ვისაც ახლობლებთან თავის შეფარვის შესაძლებლობა აქვს, ხიზნად, ან რამდენიმესთვის [ვისაც გაუამრთლა და ადმინსტრაციულ-ბიუროკრატიული დაბრკოლებები გადალახა] მერიის მიერ ქალაქის გარეუბბნებში ნაქირავებ მცირე ფართობის ბინებში ცხვორება. ზოგიც კი სასამართლოსა და მოკვლევის ორგანოების უნიათობისა, დაუდევრობის თუ არაკეთილსინდისიერების მდარედ მიმდინარე უდვრტვინველობის ფონზე სასაოწარკვეთილი და უიმედო გარდაიცვალა [სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ტექსტში შეტანილი 43 წევრი მეასკუთრიდან (იხ. დანართი #9. 2007 წლის 27 ნოემბრის ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტი, მუხლი, 1.3) 8 პირი გარდაიცვალა - [1) მანან იმესაშვილი, 2) ნანული ბალანჩივაძე, 3) ევგენია იუზბაშევა, 4) ნუნუ გიორგაძე, 5) იზოლდა მინასიანი, 6) იზოლოდა გულბანი, 7) მერაბ გირმისაშვილი და 8) ამჟამინდელი მოსარჩლის, ინესა ჩლკატრიანი მეუღლე მიხეილ ჩალკატრიანი] და ამ გარდაცვლილთაგან დიდ ნაწილს უწია სიკვიდლმაც და გამოსვენებამაც ან დანგრეულ და ავარიულ ნაგებობებში და ნაგებობებიდან [ევგენია იუზბაშევა და მიხეილ ჩალკატრიანი] ან საკუთარი კერიის მიღმა [დანარჩენი 6 გარდაცვლილი]. ამასთან, საგულისხმოა, რომ ჩვენ ამ კონსტიტუციით აღიარებულ საპროცესო, საკუთრების და განვითარების უფლებების ხელყოფა ვერ ამართლებს ლეგიტიმური მიზანიც კი:

„დაუშვებელია, ლეგიტიმური მიზნის მიღწევა განხორციელდეს ადამიანის უფლების მომეტებული შეზღუდვის ხარჯზე.” (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2012 წლის 26 ივნისის №3/1/512 გადაწყვეტილება საქმეზე „დანიის მოქალაქე ჰეიკე ქრონქვისტი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ”, II-60).

ყურადღების მიღმა აგრეთვე არ უნდა დავტოვოთ უზენაესი სასამართლოს განჩინების ის ნაწილიც (იხ. დანართი # 7. 2018 წლის 22 მარტის განჩინება, 4.2, გვ. 5-6), სადაც მოხმობილია ცნობა და მითითებები, რომ რიგ შემთხვევებში სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიებები ექცევა ადამიანის უფლებებათა ევროკონვენციის მე-6 მუხლით დაცულ სფეროში, რათა არ შეიქმნას ილუზია, რომ თითქოს ეს ნაწილი რამენაირად ასაბუთებდეს ბათილი გარიგების უგულებელყოფას სავარაუდოდ, 106-ე მუხლის მოხმობით:

„სასამართლო მე-6 მუხლს იყენებს მხოლოდ საქმის არსებითი მხარის განხილვისას [განხილვის შემდეგ] და არა ამგვარი ღონისძიების პირველადი მოთხოვნის მომენტიდან. (იხ. Jaffredou v. France (dec.), no. 39843/98, 15 დეკემბერი 1998, და Kress v. France [GC], no. 39594/98, § 90, ECHR, 2001-VI). მიუხედავად აღნიშნულისა, რიგ საქმეებში, სასამართლოს გამოუყენებია მე-6 მუხლი წინასწარი სამართალწარმოების დროსაც, კერძოდ კი მათი გადამწყვეტი მნიშვნელობის გამო მომჩივანის სამოქალაქო უფლებების განსაზღვრაზე (იხ. Aerts v. Belgium, 30 ივლისი 1998, Reports 1998-V, და Boca v. Belgium, no. 50615/99, ECHR 2002-IX). მეტიც, ევროსასამართლომ [მან] დაადგინა, რომ პრინციპიდან, რომლის მიხედვიდაც მე-6 მუხლი არ გამოიყენება წინასწარი სამართლაწარმოებისას გამონაკლისი უნდა გაკეთდეს, როდესაც დროებითი განჩინება გამონაკლისის სახით საჭიროებს განსხვავებულ მიდგომას, რადგან მოთხოვნილი ზომა არის რადიკალური, სათანადო ხარისხის არმქონე და თუ აპელაციისას მისი გაუქმების გარეშე იგი გავლენას იქონიებს მხარეებზე მნიშვნელოვანი დროის განმავლობაში [sic!] (იხ. Markass Car Hire Ltd v. Cyprus, (dec.), no. 51591/99, 23 ოქტომბერი 2001).“

(შედარებულია ევროპის საბჭოს ადამიანის უფლებათა სატრასტო ფონდის ხელშეწყობით შესრულებულ თარგმანთან. სატრასტო ფონდის ხელშეწყობით შესრულებულ თარგმანში შემჩნეული განსხვავები კვადრატულ ფრჩხიელბშია)

თუკი სწორად გავიგეთ განჩინების ავტორების განზრახვა, მათ ალბათ სურდათ ეთქვათ, რომ ევროკონვენციის მე-6 მუხლი მხოლოდ გამონაკლისის სახით ვრცელდება წინასწარ სამართალწარმოებაზე [preliminary proceedings] და ისიც მხოლოდ მაშინ, როცა კონკრეტული გამოყენებული დროებითი გადაწყვეტილების [the interim decision] ბუნება მოითხოვს გამორჩეულად სხვაგვარ/განსხვავებულ მიდგომას [the character of the interim decision exceptionally otherwise requires], კერძოდ, როცა მოთოხვნილი ზომა არის რადიკალური და რომელმაც შეიძლება გავლენა იქონიოს მხარეებზე ხანგრძლივი [მნიშვენლოვანი] დროის განმავლობაში [თუკი არ გაუქმდა].

55. თუმცა, ევროსასამართლომ განმარტა, რომ მე-6 მუხლი ვრცელდება მხოლოდ იმ ურთიერთობებზე, რომელიც ცალსახად ეკონომიკური ბუნების არ არის, როგორც inter alia მაგალითად, უფლება ჯანმრთელ გარემოზე, თავისუფლების უფლება, კეთილი სახელისა და რეპუტაციის უფლება და ადმინისტრაციული საბუთებისადმი წვდომის უფლება [The Court reiterates that Article 6 is applicable to matters which are not strictly of an economic nature, such as, inter alia, the right to a healthy environment (see Taskin and others v Turkey, judgment of 10 November 2004, Reports of Judgments and Decisions 2004-X), the right to liberty (see Laidin v. France (no. 2), no. 39282/98, 7 January 2003), the right to a good reputation (იხ. Helmers v. Sweden, 29 October 1991, series A n^o 212‑A) and the right of access to administrative documents (see Loiseau c. France (dec.), no. 46809/99, 18 November 2003, ECHR 2003-XII)] (იხ. Micallef v. Malta (judgement) no. 17056/06, 15 January 2008, §39)].

56. ჯერ ერთი ირკვევა, რომ თურმე უძრავი ქონებით სასარჩელო უზრუნველყოფის ღონისძიებაზე საერთოდ არ ვრცელდება მე-6 მუხლი გამონაკლისი და უკიდურესად იშვიათი შემთხვევების გარდა, რადგან მე-6 მუხლი არ ვრცელდება მხოლოდ ეკონომიკური შინაარსის ურთიერთობებზე და ამდენად, გაურკვეველია, უზენაესი სასამართლო რატომ უთითებს მე-6 მუხლს. მხოლოდ იმისთვის, რომ სოლიდურობა შესძინოს თავის დასაბუთებას?

57. მეორე, რომც განვავრცოთ მე-6 მუხლი უძრავი ქონებით სასარჩელო უზრუნველყოფის ღონისძიებაზე, რისი დასტურია სასამართლოს მიერ მოხმობილი ნორმა, თუკი, ცხადია, მხოლოდ pro forma-სთვის არ მოიხმო სასამართლომ იგი? სადაოდ არანაირად არ გაგვიხდია, რომ სასარჩელო უზრუნველყოფის ღონისძიება როგორც ასეთი, თავისთავად სრულიად კანონიერია, გნებავთ ექცეოდეს კონვენციის მე-6 მხულის დაცვის ქვეშ და გნებავთ, არ ექცეოდეს. ჩვენ სადაოდ გავხადეთ სრულიად სხვა რამ - ბათილი გარიგების უგულებელყოფის საფუძველზე სასარჩელო უზრუნველყოფის ღონისძიება და არა თავად სარჩილის უზღუნველყოფის ღონისძიება როგორც ასეთი. ამ საკითხსაც - სასარჩელო უზურნველყოფის გადაწყვეტილებას - გავარჩევთ § III-ში, ქვემოთ.

მესამე და ყველაზე ძლიერი კონტრარგუმენტი: თუკი, როგორც გამონაკლისზე, სასარჩელო უზრუნველყოფაზე იშვიათად მაინც ვრცელდება ევროკონვენციის მე-6 მუხლი, სწორედ ჩვენი შემთხვევა უნდა იყოს და იმის ზუსტად საპირისპირო ახსნა-განმარტებით, ვიდრე იჟინებს უზენაესი სასამართლო თავის განჩინებაში: ევრო სასამართლოს განმარტებითვე, არაეკნომიკური ურთიერთობების ჩამონათვალში, რომელზეც ვრცელდება მე-6 მუხლი, აგრეთვე დასახელებულია უფლება ჯანმრთელ გარემოზე და თუკი ვინმეს უფლება უნდა დაეცვა სასმართლოს მე-6 მუხლზე მითითებით, ჩვენი უფლებაა, რომ კვლავ, ამ განჩინების მიზეზით არა მარტო არაჯანმრთელ გარემოში, არამედ სიცოხლისთვის საშიშ და ჯანმრთელობისთვის საზიანო გარემოში არ მოგვწეოდა ცხოვრების გაგრძელება, სულ მცირე, ნაწილს მაინც, ხოლო ნაწილი კი იძულებული გახდა გახიზნულიყო, რაც სასამართლომაც იცოდა როგორც ჩვენი განამრტებით (იხ. დანართი #6, გვ. 7, სადაც უშუალოდ უზენაეს სასამართლოს ვუნმარტავდით ჩვენ მძიმე და ჯანმრთელობისთვისაც საზიანო და სიცოცხლისთვისაც საშიშ საცხოვრებელ პირობებს), ისე საქმის მასალებიდანაც და აგრეთვე ადმინისტრაციული ორგანოების საბუთიდანაც კი (იხ. დანართი #44. გ) 2013 წლის 18 აპრილის #12/44-3079 თბილისის კრწანისის რაიონის გამგეობის წერილი აბესაძის ჩიხი #3-ის მაცხოვრებლებს). მაგრამ, სასამართლომ, ამ ნორმის მოხმობის მიუხედავად, არათუ განიხილა მისთვის უთუოდ ცნობილი ჯანმრთელ გარემოსთან არათავსებადი ჩვენი ცხოვრების პირობები, არამედ გაკვრითაც, მინიშნებითაც კი არაფერია განჩინებაში! მეტიც! ეს შეზღუდვა უკვე 6 წელიწადზე მეტია რაც გვბოჭავს და უცნობია, კიდევ რამდენ ხანს გაგრძლედება ჩვენი საცხოვრისის გაუარესება მასში ცხოვრების ხიფათს ან შეუძლებლობას თავიც კი რომ დავანებოთ, რაც აგრეთვე მე-6 მუხლის გავრცელების ერთ-ერთი პირობაა - „გავლენას იქონიებს მხარეებზე მნიშვნელოვანი დროის განმავლობაში“! მეოთხეც, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, თუკი ვიხილავთ უზენაესი სასამართლოს დამოკიდებულებას კანონიერების შუქში მის მიერ გამოტანილ განჩინებასადმი, განსახილველია კონსტიტუციური დარღვევები სუბიექტურ ჭრილშიც. მართლაც, თუკი სასამართლოს მიაჩნია, თუნდაც მცდარად, რომ მის მიერ გამოყენებული უზრუნველყოფის ღონისძიება ექცევა ადამიანის უფლებების კონვენციის მე-6 მუხლის დაცვის ქვეშ მხოლოდ განსაკუთრებულ და რადიკალურ შემთხვევებში, ე.ი. მაშინ მას სუბიექტურად მიაჩნია, რომ ეს კონკრეტული შემთხვევა მინიმუმ შეიძლება ყოფილიყო განსაკუთრებული და თავისი ბუნებით რადიკალური. მართლაც, მინიმუმ ეჭვი მიანც რომ არ შეპარვოდა და არ ევარაუდა მაინც ამის შესაძლებლობა, მაშინ ხომ არც მოიხმობდა არც კონვენციის მე-6 მუხლს და არც განჩინებაში დაწერდა ამ მუხლთან დაკავშირებულ ამ მოსაზრებებს? ამდენად, როცა სასამართლოს 2018 წლის 30 მარტის განჩინება გამოჰქონდა, მინიმუმ ვარაუდობდა, ეჭვი შეეპარა და იმსჯელა კიდეც, რომ მის მიერ გამოყენებული ღონისძიება ჩვენს მიმართ შეიძლება ყოფილიყო განსაკუთრებულად გამონაკლისი და თანაც რადიკალური. მაგრამ მიუხედავად სუბიექტურად ესოდენ ექსტრაორდინალური შემთხვევისა, მან მაინც, აი, ამ მისი წარმოდგენით განსაკუთრებულ შემთხვევაშიც კი დაუშვა კონსტიტუციური დარღვევები. გასაჩივრებულმა ნორმის - 106 მუხლის „ა“ ნაწილის ხარვეზმა - ისიც კი ვერ შეაძლებინა სასამართლოს, რომ მაშინაც კი, როცა სასამართლო უშვებდა, რომ ეს შემთხვევა ექსტრაორდინალური შეიძლება ყოფილიყო, რის გამოც იგი განსაკუთრებულ სიფხიზლეს იჩენდა მისივე განჩინების თანახმად, ბათილი გარიგება, როგორც ფაქტი, რომელსაც მტკიცება არ სჭირდება, ისე გაეზიარებინა ან სულ, მცირე, ის მაინც გაეკეთებინა, რომ რამენაირად მაინც გაეთვალისწინებინა და ჩვენი კონსტიტუციით აღიარებული და დაცული უფლებები ასე მოურიდებლად და აშკარად არ დაერღვია!

§ III. არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 198-ე მუხლი. სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიებები. ნაწილი 2. სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიება შეიძლება იყოს:

ქვეპუნქტი ბ: მოპასუხისთვის გარკვეული მოქმედების შესრულების აკრძალვა.

60. გასაჩივრებული ნორმა არ შეესაბამება კონსტიტუციის მოთხოვნებს, რადგან ეს ნორმა უშვებს საკუთრების უფლების შეზღუდვას არასათანდო მესაკუთრისთვის, რითაც ირღვევა კონსტიტუციის მე-19 მუხლით აღიარებული და დაცული საკუთრების უფლება და აგრეთვე, კონსტიტუციის მე-12 მუხლით აღიარებული და დაცული განვითარების უფლება. ნორმა არ ავალებს სასამართლოს, საერთოდ არაფერს არ განსაზღვრავს, რომ სარჩელის უზრუნველყოფის ზომის გამოყენებისას სასამართლომ მესაკუთრე გადაამოწმოს და ერთმანეთისგან გამიჯნოს ფიზიკური, კერძო პირი და ამხანგობის წევრი და გაარკვიოს, თუ ვის აკისრებს სარჩელის უზრუნველყოფის ზომას - ამხანაგობის წევრს თუ კერძო პირს.

61. ამ პარაგრაფში, ეკონომიის მიზნით, სააპელაციო სასამართლოს განჩინებას ჩვენი უძრავი ქონების დაყადაღებას აღარ შევეხებით და მხოლოდ უზენაესი სასამართლოს განჩინებაზე გავამახვილებთ ყურადღებას, რადგან უზენაესმა სასამართლომ არსებითად უცვლელად დატოვა სააპოლაციოს განჩინება, თუმცა შედარებით უფრო რბილი ზომა გამოიყენა ჩვენს მიმართ, რითაც ნაკლებად მწვავედ ხელყო ჩვენი საკუთრებითი უფლება და აგრეთვე, სააპელაციო სასამართლოსგან განსხვავებით, შეეცადა მაინც დაესაბუთებინა სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოყენება. ამდენად, a fortiori მხოლოდ უზენაესი სასამართლოს მიერ გამოტანილ განჩინებით შემოვიფარგელბით.

62. უზენაესმა სასამართლომ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 198-ე მე-ნაწილის „ბ“ პუნქტი გამოიყენა უზრუნველოფის ღონისძიებად ჩვენს მიმართ, როგორც ვითომ-არსებული ამხანაგობის წევრების მიმართ, მაშინ როცა სასამართლოს 2016 წლის გადაწყვეტილებით ჩვენი ამხანაგობა (იბა „აბესაძის ჩიხი“) ბათილად იყო ცნობილი. მან თავისი 2018 წლის 30 მარტის განჩინებით აგვიკრძალა თითქოს სოლიდარულად ამხანაგობას [ამხანაგობის ვითომ-წევრების ნაწილს] საკუთარი ქონების გასხვისებისა და იპოთეკით დატვირთვის უფლება, მაგრამ სინამდვილეში კი საკუთრებითი უფლება შეგვიზღუდა კერძო პირებს, რომლებიც არც და ვერც წარმოადგენდნენ ამხანაგობას.

63. ცხადია, სასამარლოს სარჩელის უზურნველყოფის ზომა დასაბუთებულად რომ გამოეყნებინა ჩვენი, როგორც ფიზიკური პირების მიმართ და არა როგორც არარსებული ამხანაგობის წევრების მიმართ, არაფერი შესაპასუხებელი არ გვექნებოდა. მაგრამ კონსტიტუციით აღირებული უფლების დარღვევა სწორედ ისაა, რომ უზენაესს სასამართლოს გასაჩივრებული ნორმა არ ავალდებულებულებდა ეს საკითხი გაერკვია, რის გამოც სასამართლომ ფიზიკურ პირები მიგვიჩნია არარსებული ამხანაგობის წევრებად და ამ გარემოებას დეეყრდნო თავის დასაბუთებაში:

„2.2. უდავოა, რომ მოპასუხედ დასახელებული პირები წარმოადგენენ ბმა [იბა] „აბესაძის ჩიხის წევრებს“. (#7 დანართი. 2018 წლის 22 მარტის განჩინება, გვ. 4).

უდავო სოწრედ ისაა, რომ არც ამხანაგობაა და ჩვენც ვერას დიდებით ვერ წარმოვადგენთ არარსებულ ამხანაგობას. ამდენად, ჩვენ, არა როგორც არარსებული ამხანაგობის წევრებს როგორც თითქოს სოლიდარულ დებიტორებს, არამედ როგორც ფიზიკურ პირებს შეგვიზღუდა სარჩელის უზრუნველოფის ზომით საკუთრების უფლებას, რაც გასაჩივრებული ნორმის შეინაარსს სრულებითაც არ ეწინააღმდეგება.

64. გასაჩივრებული ნორმის ხარვეზი, კიდევ რამდენიმე იურიდიულ გაუგებრობასა და წინააღმდეგობას იწვევს. ასე მაგალითად, უზენაესმა სასამრთლომ ესეც კი დაწერა ამ განჩინებაში, თითქოს უზურნველყოფის ზომის გამოყენების დასასაბუთებლად:

„იმ დაშვებითაც, რომ საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილებით, დადგენილია გაკრვეული ფაქტები, ეს ვერ შეაფერხებს ფულადი ვალდებულების შესრულებიდან გამომდინარე დავის განხილვას მხარეთა შორის, რადგან თუკი არ დასტურდება მხარეთა შორის ამ სახელშეკრულებო მოთხოვნების არსებობის საფუძვლიანობა, სასამართლოს კონკრეტული წინაპირობების შემოწმება კონდიქციური სამართლის ნორმებით მოუწევს, რასაც ვერ შეუშლის ხელს კონკრეტულ საქმეზე პირის მიკუთვნებითი მოთოხვნის დროს განხილული და გადაწყვეტილი ფაქტობრივი წინაპირობა ამხანაგობის დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტის ბათილობის შესახებ“ (#7 დანართი. 2018 წლის 30 მარტის განჩინება, გვ. 7).

ენობრივი გაუმართაობის გამო ძნელია აზრის ცალსახად გამოტანა. როგორც ჩანს, განჩინება გულისხმობს, რომ იმ შემთხვევაში, თუკი არსებითი განხილვის შედეგად გაირკვა, რომ აღმკვეთი ღონისძიება უსაფუძვლოდ იყო გამოყენებული, რომელი მხარის სასარგებლოდაც იყო გამოყენებული აღმკვეთი ღონისძიება, მას კონდიქციური მოთხოვნით შეიძლება მოეთხოვოს დაბრუნება [უსაფუძვლოდ მიღებული სიკეთის?]

65. ერთი, გვებადება შეკითხვა, ასეც რომ იყოს, ეს იმის საფუძლველია უზენაესი სასამართლოსთვის, რომ სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიება დააკისროს ფიზიკურ პირებს როგორც ვითომ-ამხანაგობის წევრებს? ჩვენ ვედავებით სასამართლოს თუ რატომ გვრაცხავს არარსებული ამხანაგობის წევრებად და ამით, ფიზიკურ პირებს [და არა არარსებული ამხანაგობის წევრებს] რატომ ზღუდავს კონსტიტუციით აღიარებულ და დაცულ უფლებებს, ის კი გვპასუხობს, რომ ჩვენ შეგვიძლია კონდიქციური მოთხოვნით უკან დავიბრუნოთ გარკვეული სიკეთე!

66. თუმცა, ენობრივი გაუმართაობის და აგრეთვე იმის გამოც, რომ საპროცესო კოდექსის 199-ე მუხლის სამივე ნაწილი საუბრობს მხოლოდ ზარალის ანაზღაურების ვალდებულებაზე და არა კონდიქციურ მოთხოვნაზე [ცხადია, თუკი სასამართლო „კონდიქციურს“ გულისხმობს კერძო სამართლაში დღეს დამკვიდრებული საკუთრივი მნიშნველობით], ეს ამონარიდი შეიძლება იმასაც გულისხმობდეს, რომ ამხანაგობის ნაწილს, რომელსაც დაეკისრა სარჩელის უზრუნველყოფის ზომა, რეგრესით კონდიქცური მოთხოვნის უფლება აქვს დანარჩენ წევრების მიმართ, ვისაც არ დაეკისრა ეს ღონისძიება.

67. მაგრამ, ამითაც სასამართლო კვლავ მიგვიჩნევს არარსებული, არარა ამხანაგობის „წევრბს“ როგორც თითქოს ნამდვილი, არსებული ამხანაგობის წევრებად და თანაც, მხოლოდ წევრების ნაწილს როგორც სოლიდარულად პასუხისმგებლებს უკვე ურთიერთის მიმართ, რაც სწორი იქნებოდა არსებული ამხანგობის და ნამდვილი სადმაფუძნებლო სანტარო აქტის შემთხვევაში და, გარემოებების ამგვარი გაუკუღმართებით აკისრებს მთელი [არარსებული] ამხანაგობის ვალდებულბას არარსებული ამხანაგობის მხოლოდ ნაწილს.

68. ამასთან, თუკი ბათილად ცნობილმა გარიგებამ ის გამოიწვია, რომ ამხანაგობის წევრები მცირე ნაწილმა გაასხვისა თავისი უძრავი ქონება და ამით მოსარჩელეს სასარჩელო მოთხოვნის დაკამყოფილების საფრთხე შეექმნა, მით უფრო არ ექმნება საფრთხე ამხანაგობის იმ წევრებს, ვისაც დაეკისრა სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიება, რეგრესით დაიბრუნოს ამხანაგობის დანარჩენი წევრებისგან მათ ნაცვლად სესხისთვის გაღებული ქონება, მით უფრო სასამართლოს მიერ ცნობილი ბათილი ხელშეკრულების პირობებში, როცა სასამართლოს განხილვისას მონაწილეობდა მთელი ამხანაგობა, რადგან, როგორც ჩვენი სასამართლო პრაქტიკა მიიჩნევს, ამ შემთხევას უკვე „პრეიუდიციული“ მნიშვნელობა აქვს არარსებული ამხნაგობის ყველა ვითომ-წევრისთვის?

69. საერთოდ, ნამდვილად გაუგებარია და მიუღებელია, რომ სასამართლო თავის განჩინებას „ასაფუძვლებს“ და „ამართლებდეს“ მერმინდელი დავის შესაძლებლობით - ახლა ასე გადავწყვეტ და მერე, მომავლაში იდავეთ კონდიქციითო. პირიქით, ქმედითი სასამართლო სწორედ იმას ნიშნავს, რომ სწორი და დასაფუძვლებული გადაწყვეტილებით ან განჩინებით სასამართლომ შეძლებისდაგვარად გამორიცხოს შემდგომი დავები და სწორედ ამგვარი უფლების გარანტიაა კონსტიტუციის 31-ე მუხლი:

„უფლება სამართლიან სასამართლოზე მოიცავს არა მხოლოდ სარჩელის შეტანით ან სხვა ფორმით სასამართლოსადმი მიმართვის უფლებას, არამედ მან უნდა უზრუნველყოს ინდივიდისათვის ს რ უ ლ ყ ო ფ ი ლ ი სამართლებრივი დაცვის მინიჭება“ (ტურავა, საქართველოს კონსტიტუციის კომენტარი, დემეტრაშვილი, კობახიძე, იზორია, პაპუაშვილი, ფუტკარაძე, ტურავა (რედ.), 2013, 518; საკონსტიტუციო სასამართლოს 2006 წლის 15 დეკემბრის № 1/3/393,397 გადაწყვეტილება საქმეზე საქართველოს მოქალაქეები ვახტანგ მასურაშვილი და ონისე მებონია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ, II.1-ლი პუნქტი).

70. და არა ღიად აღიაროს - „ამ ეტაპზე ამას [ჩვენ შემთხვევაში გარიგების ბათილობას] არ მივიღებ მხედველობაში საერთოდ და თუკი ზარალი მოგადგებათ, შემდგ თქვენ იდავეთ თქვენი ზარალის ანაზღაურებაზე“.

71. მეტი არავითარი ახსნა-განამრტება ან დასაბუთება არ წარმოუდგენია თავის განჩინებაში უზენაეს სასამრთლოს ბათილად ცნობილ ამხანაგობის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტთან დაკავშირებით. მხოლოდ იმით გვაიმედებს უზენაესი სასამრთლო, რომ მომავალში შესაძლებელი იქნება კონდიქციური მოთხოვნით უზრუნველყოფის ზომით ჩვენთვის მიყენებული შესაძლო ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნა და შემდეგ კი უბრალოდ, ბრტყლად დეკლალირების ყოველგვარი ახსნა-განამრტების გარეშე, რომ იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილობა არანაირად არ უშლის ხელს, რომ სასამართლომ ა) არარესებული ამხანგობის არარსებული წევრები გამოგვაცხადოს უდავოდ როგორც ნამდვილი ამხანაგობის უფლებამოსილი წარმომადგენლები (#7 დანართი. 2018 წლის 22 მარტის განჩინება, §2.2, გვ. 4), ბ) შემდეგ უკვე მხოლოდ ნაწილს, როგორც სოლიდარულად პასუხსიგმებლებს შეგვიზღუდოს საკუთრებითი უფლება, როგორც სასარჩელო უზრუნველყოფის ღონისძიება, რაც იქნებოდა სწორი იმ შემთხვევაში, თუკი მართლაც, არსებული ამხნაგობის წარმომადგენლები ვიქნებოდით.

72. სასამართლოს სასარგებლოდ უნდა ითქვას, რომ თავად გასაჩივრებული ნორმის, , 198-ე მე-ნაწილის „ბ“ პუნქტი მიზეზია, რომ ხელყოფილია კონსტიტუციის მე-19 მუხლით დაცეული საკუთრების უფლება და მე-12 მუხლით დაცული განვითარების ულება, რაკი ამ ამ ნორმასთან შესაბამისობაშია ბათილი გარიგების უგულებელყოფა.

73. აშკარაა, როგორც სასამართლო ამ ნორმას იყენებს, გასაჩივრებული ნორმიდან თავისთავად გამომდინარეობს ის, რომ სასამრთლოს სრული უფლება აქვს არა თუ არ გამოიკვლიოს სათანადო მესაკუთრე, არამედ არამესაკუთრე შერაცხოს მესაკუთრედ და ამის საფუძველზე მის ინდივიდუალურ ქონებაზე დააწესოს შეზღუდვები.

74. ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, არ იქნებოდა სამართლიანი მთავარი ბრალი სასამართლოსთვის დაგვეკისრებინა. მეტიც, ამ კონკრეტულს შემთხვევში, ჩვენი ღრმა რწმენით, სასამართლო ნორმის შეუსაბამოდ ნამდვილად არ მოქმედებდა: გასაჩივრეული კანონი მართლაც ინდიფერენტულია, არ ითვალსწინებს იმ შემთხვევას, როცა დებიტორი ერთი ბუნებისაა - იმდენად, რამდენად იგი ამხანაგობის წევრია, ხოლო სასარჩელო უზრუნველყოფის ზომა კი ვრცელდება არა ამხანაგობის წევრზე, არამედ ფიზიკურ, კერძო პირზე და მის ინდივიდუალურ საკუთრებაზე.

75. ცხადია, ნორმაში რომ ყოფილიყო დათქმა და სასამართლოსთვის დავალდებულება, რომ ამგვარი სარჩელის ზომის გამოყენებისას სავალდებულოა მესაკუთრის გადამოწმება და ერთმანეთისგან გამიჯვნა ფიზიკური, კერძო პირის და ამხანგობის წევრის და იმის დადგენა, თუ ვისზე უნდა გავრცელდეს სარჩელის უზრუნველყოფის ზომა - ამხანაგობის წევრზე თუ კერძო პირზე, ამგვარი გაუგებრობა არ მოხდებოდა.

§ ΙV. არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის - განცხადება ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ - პირველი ნაწილი - კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება შეიძლება გასაჩივრდეს ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო.

საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველ ნაწილში ჩამოთვლილია ყველა შემთხვევა, როცა კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება შეიძლება გასაჩივრდეს ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნით. ეს ახლად აღმოჩენილი გარემოებების ჩამონათვალი არ არის კლასიფიცირებული და მოიცავს გარემოებების ისეთ ვრცელ სპექტრს, როგორიცაა პროცესუალურ დარღვევები, საბუთები, ფაქტობრივ გარემოებები, მტკიცებულებები, განზრახ ჩადენილი დანაშაული, შეცდომები [მაგ. თარგმანისეული], სასამართლოს გადაწყვეტილებები (განჩინება) და ა.შ. ჩვენ ყურადღებას გავამახვილებთ მხოლოდ „ზ“ [ნაწილობრივ „თ“], „დ“ და „ე“ პუნქტზე. „ზ“ პუნქტის თანახმად - ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება [განჩინება], რომელმაც დაადგინა ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციის ან/და მისი დამატებითი ოქმების დარღვევა ამ საქმესთან დაკავშირებით, და დადგენილი დარღვევა გადასასინჯი გადაწყვეტილებიდან გამომდინარეობს ის ახლად აღმოჩენილი გარემოებაა, რომლის საფუძველზეც ძალაში შესული გადაწყვეტილება შეიძლება გასაჩივრდეს. მეორე მხრივ, „დ“ და „ე“ მუხლებში დაშვებულია საერთო სასამართლოს გადაწყვეტილებების [განჩინებების] საფუძველზე კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებების გასაჩივრებაც. რაც შეეხება საკონსტიტუციო სასამართლოს და კონსტიტუციის შეუსაბამო ნორმის საფუძველზე გამოტანილი გადაწყვეტილება ან განჩინება, საერთოდ არ არის არც ამ მუხლით და არც სხვა რომელიმე ნორმით გათვალისწინებული და შესაბამისად, თეორიულადაც კი შეუძლებელია, რომ კონსტიტუციური სასამრთლოს გადაწყვეტილებამ დაადგინოს კონსტიტუციით აღიარებული, დაცული ან უზურნველყოფილი უფლების დარღვევა რომელიმე ნორმის ხარვეზის გამო, რის შემდეგაც შესაძლებელი გამხდარიყო ძალაში შესული გადაწყვეტილების გასწორებული ნორმის საფძუველზე გასაჩივრება და გადასინჯვა. მეტიც. „ზ“ პუნქტით გათვალისწინებულ დარღვევები [და ნაწილობრივ „თ“ პუნქტითაც] შეეხება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციის ან/და მისი დამატებითი ოქმებით გარანტირებულ უფლებების ხელყოფას, რასაც ფარავს საქართველოს კონსტიტუციით მეორე თავით აღიარებულ და დაცულ უფლებები. მაგრამ, თუკი ამ უფლებების ხელყოფის ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება (განჩინება) დაზარელებულ პირს ანიჭებს 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ზ“ პუნქტის საფუძველზე სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების გასაჩივრებისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნის უფლებას, საქართველოს კონსტიტუციის ძალაში შესრული გადაწყვეტილება იმ ნორმის კონატიტუციასთან შეუსაბამობაზე, რომელი ნორმის საფუძველზეც გამოტანილია გადაწყვეტილება ან განჩინება, ანუ, ზუსტად იგივე ან ანალოგიურ დარღვევაზე, მით უფრო ნორმის ხარვეზის და არა სასამართლოს შეცდომის შედეგად, არავითარ მსგავს უფლებას არ ანიჭებს დაზარალებულ პირს და არც არავითარ სამართლებრივ გზას არ გულისხმობს საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებული უფლებების დარღვევის გადასინჯვა-გამოსასწორებლად, მით უფრო იმის გათვალისწინებით, რომ კონსტიტუციით დაცულია იმაზე მეტი უფლებები, ვიდრე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციის ან/და მისი დამატებითი ოქმებით. საქმე კიდევ უფრო უარესადაც კია - სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების გაასაჩივრებისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნის უფლებას დაზარალებულ პირს მაშინაც კი უჩნდება, როცა გამოტანილია საერთო სასამართლოების შესაბამისი გადაწყვეტილება ან განჩინება („დ“-„ვ“ პუნქტები), მაგრამ იერარქიულად უფრო მაღალი სასამართლო ინსტანციით - საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ გამოტანილი გადაწყვეტილება კონსტიტუციის მეორე თავით დაცული უფლებების ხელყოფის შესახებ, თანაც კანონმდელობითი ხარვეზის მიზეზით, ამგვარ უფელბით დაზარალებულ მხარეს არ აღჭურავს 423-ე მუხლი. საქართველოს ორგანული კანონის „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ მე-19 მუხლის პირველი ნაწილის „ე“ პუნქტის თანახმად, საკონსტიტუციო სასამართლო უფლებამოსილია განიხილოს და გადაწყვიტოს საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავის საკითხებთან მიმართებით მიღებული ნორმატიული აქტების კონსტიტუციურობის საკითხი, რაც იმავე კანონის პირველი მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად საკონსტიტუციო სასამართლო უზრუნველყოფს საქართველოს კონსტიტუციის უზენაესობას, კონსტიტუციურ კანონიერებას და ადამიანის კონსტიტუციური უფლებებისა და თავისუფლებების დაცვას. მაგრამ ირკვევა, რომ 423-მუხლის შემთხვევაში, კონსტიტუციური სასამართლო ვერანაირად ვერ უზრუნველყოფს არათუ კონსტიტუციის უზენაესობას [მე-2 თავით გარანტირებულ უფლებებს], არამედ საერთოდ ვერ უზრუნველყოფს ვერანაირად ვერც კონსტიტუციის მე-2 თავით გათვალსწინებულ უფლებებს, ვერც კონსტიტუციურ კანონიერაბას და ვერც ადამიანის კონსტიტუციური უფლებების და თავსიუფლებების დაცვას თუკი საქმე ეხება კონსტიტუციური უფლების დარღვევას რომელიმე ნომრატიული აქტის ხარვეზის მიზეზით. შესაბამისად, საქართველოს ორგანული კანონის „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ პირველი მუხლის პირველი ნაწილი, რომლის თანახმადაც საკონსტიტუციო სასამართლომ უნდა უზრუნველყოს საქართველოს კონსტიტუციის უზენაესობა, კონსტიტუციურ კანონიერებას და ადამიანის კონსტიტუციური უფლებებისა და თავისუფლებების დაცვა, 423-ე მუხლის შუქში სრული ფიქციაა და ამდენად, შეიძლება ითქვას შებრუნებითაც - 423-ე მუხლი ითვალისწინებს ყველა ინსტანციის სასამრთლოს [მათ შორის, იერარქიულად უფრო დაბლა მდგომის] გადაწყვეტილებით ან განჩინებით სასამართლოს ძალაში შესული გადაწყვეტიების ან განჩინების გასაჩივრებას, მაგრამ საკონსტიტუციო სასამართლო აყრილია ყოველგვარი ამგვარი უფლებამოსილებისგან, რაც მას არა მარტო აკნინებს და საერთო სასამართლოებთან შედარებითაც კი ზღუდავს მის უფლებამოსილებას, არამედ ერთ-ერთ მნიშნვნელოვან ფუნქციასაც კი ართმევს - უზრუნველყოს კონსტიტუციით აღიარებული და დაცული უფლებების [ჩვენ შემთხვევაში კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილი, მე-19 მუხლი და მე-12 მუხლი], ანუ კონსტიტუციურ კანონიერების და ადამიანის კონსტიტუციური უფლებებისა დაცვა, როგორც ამას ავალდებულებს მას საქართველოს ორგანული კანონის „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ პირველივე მუხლის პირველივე ნაწილი. აგრეთვე, როგორც ირკვევა, თუკი სასამართლომ კონსტიტუციის შეუსაბამო რომელიმე ნორმის ხარვეზის მიზეზით თავისი გადაწყვეტილებით ან განჩინებით დაარღვია კონსტიტუციის მე-2 თავით დაცული უფლებები [ჩვენ შემთხვევაში კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილი, მე-19 მუხლი და მე-12 მუხლი], საკონსტიტუციო სასამართლოსთვის მიმართვა მოკლებულია ყოველგვარ საზრისს, რადგან საკონსტიტუციო საამართლო ვერანაირად ვერ უზრუნველყოფს კონსტიტუციით დაცულ უფლებებს მიუხედავად კონსტიტუციით აღირებული მათი უპირატესობის და უზენაესობის. საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლი ერთის მხრივ, გამორიცხავს საკონსტიტუციო სასამართლოს ამგვარ განსჯადობას, რადგან საკონსტიტუციო სასამართლო უშუალოდ ვერ განიხილავს სასამართლოს გადაწყვეტილებებს, ხოლო, მეორეს მხრივ, ნორმის კონსტიტუციასთან შეუსაბამობის კონსტირუციური სასამართლოს მიერ დადგენა და ამ ნორმით გამოტანილი გადაწყვეტილების გადასინჯვა არანარიად არ არის 423-ე მუხლში გათვალასიწნებული. ცხადია, საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლი ამ თვალსაზრისითაც არაკონსტიტუციურია, რადგან კოსტიტუციის მე-2 თავით თითქოს აღიარებული და გარანტირებული უფლებების ხელყოფის შემთხვევაში დაზარალებულ პირს არანაირი საშუალება არა აქვს კონსტიტუციური სასამართლოს გადაწყვეტილების შემწეობით აღადგინოს თავისი დარღვეული კონსტიტუციური უფლებები, რაც პირდაპირ და ცალსახად კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილით აღთქმული უფლების დარღვევაცაა.

423-ე მუხლის პირველი ნაწილიდან გამომდინარე სამართლებრივი შედეგები:

თითქო იერაქრიულად საკონსტიტუციო სასამართლო უფრო მაღალი ინსტანციის სასამართლოა [რადგან უნდა უზურნველყოფდეს კონსტიტუციის უზენაესობას] ვიდრე საერთო სასამართლოები, მაგრამ 423-ე მუხლის პირველი ნაწილი უშვებს საერთო სასამართლოების გადაწყვეტილების საფუძველზე გარკვეულ შემთხვევებში უკვე ძალაში შესული გადაწყვეტილების გადასინჯვას [მაგალითად, „დ“-„ვ“ პუნქტებით გათვალისწინებულ შემთხვევებში], ხოლო საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილებას, მით უფრო ზოგად ნორმასთან დაკავშირებით, ამგვარი შედეგი არ მოსდევს გამონაკლისს შემთხვევებშიც კი. ისე, გამოდის, რომ იურიდიული შედეგებით კონსტიტუციის დარღვევა უფრო ნაკლები სიმძიმისაა და საერთოდ არ არის დაცული სამართლებრივად ზოგ შემთხვევაში [423-ე მუხლი], ვიდრე, მაგალითად, სამოქალაქო სამართლის პროცესუალური დარღვევა. კანონმდებელმა რატომღაც მიიჩნია ან ბანალურად არ გაითვალსწინა, რომ კანონმდებლობის ხარვეზის ბრალით კონსტიტუციური კანონიერების დარღვევის შემთხვევაში საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილება დაზარალებულ პირს არ აღჭურავს დარღვეული უფლების აღდგენის მიზნით ძალაში შესული სასამართლო გადაწყვეტილების გასაჩივრების და საქმის წარმოების განახლების მოთხოვნის უფლებით, მაშინ როცა საერთო სასამართლოების გადაწყვეტილება ამგვარ უფლებით მას აღჭურავს.

ცხადია, ამგვარი სამართლებრივი რეჟიმი 423-ე მუხლის შუქში აკნინებს საკონსტიტუციო სასამართლოსაც და მის ფუნქციას - უზურნველყოს კონსტიტუციური კანონიერება და თვით კონსტიტუციასაც. იგი ვერ უზრუნველყოფს კანონმდებლობის კონსტიტუციურობას, სულ მცირე, ზოგიერთ შემთხევაში, მაშინ როცა, ამგვარ შემთხვევებში, სხვა, იერარქიულად უფრო დაბლამდგომი ინსტიტუტები უზრუნველყოფენ.

იმის ანალოგიით, რომ კონსტიტუციის მეორე თავი იურიდიული ბუნებით ძალიან ახლოსაა ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციასა და მის დამატებითი ოქმებთან, ხოლო საკონსტიტუციო სასამართლოს უფლებამოსილება და განსჯადობა მსგავსია ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლოს [განსხვავება მხოლოდ იმას ეხება, რომ საკონსტიტუციო სასამრთლო ნორმის კონსტიტუციურობასთან, ხოლო ევროპული სასამართლო კონკრეტული საქმის ადამინის უფლებებთან შესაბამისობას ადგენს], საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ გამოტანილ და ძალაში შესულ გადაწყვეტილებასაც [განჩინებასაც] ანალოგიური იურიდიული მნიშვნელობა უნდა ჰქონდეს 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის შუქში, რა მნიშნველობაც აქვს ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებას [განჩინებას]. ცხადია, თუკი საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საფუძველზე დადგინდებოდა ნორმის ხარვეზი, რომელმაც თავის მხრივ გამოიწვია კონსტიტუციით აღიარებული და დაცული უფლების დარღვევა სასამართლოს ძალაში შესული გადაწყვეტილებით ან განჩინებით, ამგვარ შემთხვევაში არა მარტო სრულად შეიძენდა საკონსტიტუციო სასამართლო აღთქმული კონსტიტუციური კანონიერების დაცვისა და უზენაესობის უზრუნველყოფის ფუნქციას, არამედ საქართველოს მოქალაქეები აღარ იქნებოდნენ იძულებულნი ადამიანის ხელყოფილი უფლებებისა და თავისფულებების აღდგენა ეძებნათ საქართველოს საზღვრებს მიღმა, რაც არა მარტო საქართველოს და მისი მოქალაეების პრესტიჟს გაზრდიდა, არამედ იერარქიულად ყველაზე მაღალი უფლებების დაცვასაც უფრო სწრაფს და ეფექტურს გახდიდა და ამასთან, გამოასწორებდა კანომდებლობის ნაკლით გამოწვეული კონსტიტუციური უფლებების ხელყოფასაც, მით უფრო რომ რიგ უფლებებს იცავს მხოლოდ კონსტიტუცია და საბოლოო გარანტად ვერ გამდოგება ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლო.

§ V. არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლი - „განცხადების შეტანის ვადა“, მე-4 ნაწილი - „გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილი გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ განცხადების შეტანა დაუშვებელია გადაწყვეტილების კანონიერ ძლაში შესვლიდან 5 წლის გასვლის შემდეგ, გარდა ამ კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის “გ“ პუნქტით და 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ზ“ და „თ“ ქვეპუქნტებით გათვალისწინებული შემთხვევებისა“.

423-ე მუხლის პირველი ნაწილთან დაკავშირებით, სადაც არ არის გათვალისწინებული საკონსტიტუციო სასამართლო, და რაზეც გვოქონდა მსჯელობა წინა, § ΙV-ში, ანალოგიური მსჯელობა ვრცელდება ვადებთან დაკავშრიებითაც. 426-ე მუხლში არ არის და ვერც იქნებოდა გათვალსიწნებული კონსტიტუციური სასამართლოს გადაწყვეტიელბის საფუძველზე განცხადების შეტანის ვადა გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების შესახებ, რაკი 423-ე მუხლში სრულიად უგულებელყოფილია საკონსტიტუციო სასამართლო. ამის გათვალსწინებით, 426-ე მუხლი 423 მუხლთან ერთად წყვილში არაკონსტიტუციურია. მეტის თქმაც კი შესაძლებელია. რამენაირად რომც ყოფილიყო გათვალისწინებული 423-ე მუხლში საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილება, აგრეთვე უთუოდ უნდა ყოფილიყო დაზუსტებული განცხადების შეტანის ვადებიც 426-ე მუხლის მე-4 ნაწილში „თ“ პუნქტშიც, მაგალითად, ადამიანის უფლებების ევროპული სასამართლო დათქმის მსგავსად. ხოლო, ადამიანის უფლებების ევროპული სასამართლოს მაგლითად გვახმობინებს საკონსტიტუციო სასამართლოს ადამიანის ევროპულ სასამართლოსთან უკვე წინა, ΙV ნაწილში მოყვანილი ანალოგია. აგრეთვე, რომ არა ის ნორმა, რომელიც განცხადების შეტანის ვადას ადგენს, უშედეგო იქნებოდა 423-ე მუხლში [ან მომავლაში რომც იყოს] გათვალისწინებული რომც ყოფილიყო საკონსტიტუციო სასმართლოს გადაწყვეტილება. სხვაგვარად, თუკი 426-ე მუხლში არ იქნება დათქმული განცხადების შეტანის ვადები, იმგვარი ნორმის არსებობაც კი, რომელიც თითქოს შესაძლებელს გახდიდა საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ნორმის ხარვეზით გამოტანილი დადგენიელბის ან განჩინების გადასინჯვა, მხოლოდ მკვდარი ნორმა იქნებოდა. შესაბამისად, კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული უფლების რეალურად [და არა ფიქტიურად] უზურნველსაყოფად საჭიროა აგრეთვე განცხადების შეტანის ვადების განსაზღვრაც საპროცესო კოდექსის 426-ე მუხლში იმ შემთხვევსითვისაც, როდესაც საკნონსტიტუციო უფლება დარღვევული სასამრთლოს მიერ კონსიტუციასთან შეუსაბამო ნორმის მიზეზით, რაც დაადგინა საკონსტიტუციო სასამართლომ.

VI. არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 199-მუხლის პრიმი, „სასამართლოს გადაწყვეტილებით უზრუნველყოფის ღონისძიების გაუქმება“. სარჩელის მიღებაზე უარის თქმის, სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის, სარჩელის განუხილველად დატოვების ან საქმის წარმოების შეწყვეტის შემთხვევაში სასამართლო თავისი გადაწყვეტილებით (განჩინებით) აუქმებს ამ სარჩელთან დაკავშირებით გამოყენებულ უზრუნველყოფის ღონისძიებას, რაც საჩივრდება ამ გადაწყვეტილების (განჩინების) გასაჩივრებისათვის კანონით დადგენილი წესით. მხარეთა მორიგების შემთხვევაში სასამართლო აუქმებს უზრუნველყოფის ღონისძიებას, თუ მხარეები სხვა რამეზე არ შეთანხმდებიან.

როგორ უკვე ზევით §42-ში აღვნიშნეთ, ეს ნორმა არაბუნდოვანია. იგი ცალსახად, არაორაზროვნად და ზუსტად შეუძლებელს ხდის უკანონო, ან უკანონოდ გამოტანილი ან კოსნტიტუციური უფლებების ხელმყოფით სასარჩელო უზრუნველყოფის ზომის განჩინების გადასინჯვას, მხოლოდ ამ 5 შემთხვევის გარდა - ა) სარჩელის მიღებაზე უარის თქმა, ბ) სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, გ) სარჩელის განუხილველად დატოვება, დ) საქმის წარმოების შეწყვეტა და ე) მხარეთა მორიგება. ეს ჩამოთლილი 5 შემთხვევა არ ამოწურავს ყველა იმ შესაძლო შემთხვევას, როცა სასარჩელო უზრუნველყოფამ შეიძლება არამართლზომიერად ხელყოს პირის უფლება, მათ შორის საკუთრების ან განვითრების უფლება, როგორ ეს აღვწერეთ § II და § III. მაგრამ თუკი ამგვარი, კონსიტუტუციური უფლების დამრღვევი განჩინების გაუქმებას არ ითვალისწინებს კანონმდელობა, აშკარაა, რომ უკვე საქმე გვაქვს კონსიტუციის 31-ე მუხლის დარღვევსთანაც - დაზარალებულს არანაირი სამართლებრივი საშუალება არა აქვს სასამართლოს მიმართოს თავისი შებღალული უფლებების, მათ შორის კონსტიტუციური უფლებების აღსადგენად. ამ ნორმის მიზეზითაა, რომ, იმ შემთხვევაში, თუკი სასამართლო განჩინების გამოტანით ხელყოფს პირის კონსტიტუციურ უფლებას, უკვე სრულიად კანონიერად არა თუ შეუძლებელია რამე მოუხერხდეს ხელყოფილ კონსტიტუციურ უფლებას, მაგალითად, გადაისანჯოს და გაუქმდეს, არამედ თუნდაც, post factum სამართლებრივად შეფასდეს მაინც. ეს მუხლი ბანალურად გამორიცხავს ნებისმიერ ამგვარ შესაძლებლობას, რითაც არა მარტო შეუქცევადს ხდის კონსტიტუციით აღიარებული უფლების დარღვევას, არამედ ეწინააღმდეგება თავად კონსტიტუციასაც იმით, რომ თეორიულადაც კი შეუძლებელს ხდის, რომ კონსტიტუციურ-უფლება-აყრილმა პირმა მიმართოს სასამართლოს. ასე მაგალითად, ჩვენ შემთხვევაში, როგორც ზევით ვრცლად მოგახსენეთ და მხოლოდ მოკლედ შეგახსენებთ, როცა სასამართლომ ბმა „აბესაძის ჩიხის“ ბათილად ცნობილი გარიგების უგულებელყოფით და ნამდვილად მიჩნევითაც კი [ჩვენ მიგვიჩნია, როგორც ბმა „აბესაძის ჩიხის“ წევრები - რომ წარმოვადგენთ ამხანაგობას] გამოიტანა ჩვენი საკუთრების უფლების შეზღუდვის განჩინება, სწორედ ამ მუხლის შედეგად პრინციპულად შეიძლებელია ამ განჩინების გაუქმება. თავად უზენაესი სასამართლო იჟინებს და, ამ შემთხვევაში, არსებული კანონმდებლობის, კერძოდ, გასაჩივრებული ნორმის შესაბამისად, რომ ვერანაირად ვერაფერს ვერ მოუხერხებს ამ განჩინებას მომავალშიც კი გარდა დასახელებული 5 შემთხვევისა. კიდევ შეიძლებოდა გვქონოდა იმედი, რომ კონსტიტუციური უფლებების აღდგენა თეორიულად მაინც იქნებოდა შესაძლებელი, მაგალითად, არსებითი განხილვის სტადიაზე ადრე მიღებული განჩინების გაუქმებით რეტროაქტულად, უფრო ზუსტად, ბათილად ცნობით, მაგრამ ეს ნორმა გამორიცხავს ამგვარ თეორიულ, უფრო ზუსტად, ეფემერულ შესაძლებლობასც კი. ერთხელ დაშვებულკონსტიტუციური დარღვევა ვეღარ სწორდება! უცნაური, რომ არ ვთქვათ, კომიკური ვითარება იქმნება ამ ნორმისა და 106-ე მუხლის შეწყვილებით: სასამართლო გვეუბნება, რომ 106-ე მუხლის „ბ“ ნაწილის საფუძველზე მხედველობაში ვერ მიიღებს ბათილ გარიგებას სასარჩელო უზრუნველყოფის ღონისძიების გამოტანისას, ხოლო 199-ე პრიმ მუხლი კი გვაუწყებს - აბსოლუტურად და სამომავლოდაც კი აღარაფერი არ გამოასწორებს, თუნდაც, კონსტიტუციური უფლების დამრღვევ განჩინებას და ამასთან, სასამართლოსაც სრულიად ათავისუფლებს რამენაირი პასუხისმგებლობისგან გამოტანილ განჩინებასთან დაკავშირებით. როგორც ზევით ვნახეთ, სასამართლოც კი არ არის დაზღვეული კოსტიტუციური უფლებების დარღვევით ან კონსტიტუციური უფლების დამრღვევი სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების განჩინების გმოტანისგან. მაგრამ, კანონმდებლობა არ ითვალისწინებს ამგვარი, კონსტიტუციური უფლების შემლახველი განჩინების გაუქმების სამართლებრივ ბერკეტს. ცხადია, კონსტიტუციური სასამართლოს მოწოდება და ვლდებულებაც კია კანონმდებლობის ეს ხარვეზი სცნოს, რათა გამოირიცხოს კონსტიტუციის 31-ე, მე-19 და მე-12 მუხლებით აღიარებული და დაცული უფლებების დარღვევა.

ფაქტობრივი გარემოებების მოკლე აღწერა:

I. 2007 წელს დავაფუძნეთ [უფრო ზუსტად, გვეგონა, რომ ვაფუძნებდით] იბა „აბესაძის ჩიხი“ მრავალბინიანი საცხოვრებელი სახლის [კორპუსის] ასაშენებლად სოლოლოკაში, აბესაძის ჩიხ #3,4,5,-ში, 2013 კვმ ნაკვეთზე, რომელზეც ჩვენი საცხოვრებელი სახლები [ბინები] მდებარეობდა. ეს შენობა-ნაგებობები სავარუდოდ ჯერ კიდევ მე-20 საუკუნის დასაწყისში იყო აგებული და ავარიულ მდგომარეობაში იყო.

II. სწორედ ამ ჩვენი საცხოვრებელი სახლებისა და სხვა სამეურნეო ნაგებობების ავარიული მდოგმეორება და მძიმე საცხოვრებელი პირობების გაუმჯობესება იყო ამხანაგობის დაფუძნების მთავარი მოტივი და სწორედ ამ მიზნით გადავწყვიტეთ საქმიანი ურთიერთობა დაგვემყარებინა მშენებელთან, ვინმე მიხეილ ხუციშვილთან, რომელსაც რეკონმენდაცია ჩვენმა ნაცნობებმა გაუწიეს. იგი ჩვენ დაგვიკავშირდა იმავე, 2007 წლის ნოემბერში (იხ. დანართი #16. 2011 წლის 15 თებერვლის განაჩენი, გვ. 1).

III. მიხეილ ხუციშვილისვე რჩევით, დავუკავშირდით ნოტარიუსს ნუნუ გინტურს [ამჟამად დაკავებულია და განსასჯელია თავისი სანოტარო მოღვაწოების მიზეზით]. ნუნუ გინტურმა შეგვიდგინა ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობის (იბა) სადამაფუძნებლო სანოტარო აქტი და მანვე დაადასტურა წერილობითი სანოტარო ფორმით [2005 წლის 22 დეკემბერის საქართველოს იუსტიციის მინისტრის ბრძანება №2359 მე-13-ე მუხლის მე-2-ე ნაწილი] ეს სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი მონაწილეთა ხელმოწერებითურთ, რაც გულისხმობდა, რომ ნოტარიუსის მიერ სადამფუძნებლო სანოტაროს აქტის ტექსტის შედგენის გარდა, მას ბ) უნდა დაედგინა პირადობის დამადასტურებელი საბუთებით ტექსტში ჩამოთვლილი მხარეთა/მონაწილეთა/დამფუძნებელთა პირადობა, გ) შეემოწმებინა მხარეთა/მონაწილეთა/დამფუძნებელთა ქმედუნარიანობა (იხ. დანართი #9. 2007 წლის 27 ნოემბრის ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტი, გვ. 2-5) და აგრეთვე დ) წაეკითხა მის მიერვე შედგენილი სანოტარო სადამფუძნებლო აქტი მხარეებისთვის/მონაწილეებისთვის/დამფუძნებლებისთვის (იხ. დანართი #9. 2007 წლის 27 ნოემბრის ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტი, 16.1).

IV. სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ტექსტის თანახმად ამხანაგობა შედგებოდა ორი მხარისგან - ჩვენგან, დაახლოვებით 30-40 მონაწილისგან [სანოტარო აქტის ტექსტის მიხედვით არ დგინდება ზუსტი რაოდენობა] ქონებრივი შენატანებით [2013 კვმ სოლოლოკაში, აბესაძის ჩიხი #3, 4, 5], „ამხანაგობის მესაკუთრე წევრებისგან“ და მშნებლობის დაფინანსების და ორგანიზების ვალდებულებით გაწევრიანებული 4 წევრისგან - „ამხანაგობის წევრებისან“ (იხ. დანართი #9. 2007 წლის 27 ნოემბრის ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტი, მუხლი 1.2 და 1.3) - ნუნუ გინტურის თანაშემწე - ნონა დოთიაშვილი, მამუკა ლილუაშვილი, გიორგი არდაზიშვილი და თავად მიხეილ ხუციშვილი. ამხანაგობის თავმჯდომარედ ავირჩიეთ მიხეილ ხუციშვილი მისივე მოთხოვნის საფუძველზე.

V. მიხეილ ხუციშვილი, ამხანაგობის თავმჯდომარეობის გარდა, მშენებლობის დამფინანსებლებსა და მშნებლობის 4 ორგანიზატორთაგან იყო ერთ-ერთი, ე.ი. მას, დოთიაშვილთან, არდაზიშვილთან და ლილუაშვილთან ერთად, სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის 3.2 მუხლის თანახმად უნდა ა) მოემზადებიანა დოკუმნტაცია და მშენებლობისთვის საჭირო ყველა ნებართვა შესაბამისი უწყებიდან, ბ) დაეფინანსებინა მშენებლობა ხარჯთაღრიცხვის მიხედვით, რათა სანოტარო აქტით დადგენილ ვადაში - 18 თვის განმავლობაში მშენებლობა სრულად დამთავრებულიყო, გ) ინვესტიციები მოეზიდა, დ) ეწარმოებინა ამხანაგობის საფინანსო საქმიანობა. თუმცა, მან, გარდა იმისა, რომ დანარჩენ სამ დამფინანსებელთან და ორგანიზატორთან ერთად საერთოდ არაფერი არ გააკეთა მშნებლობისთვის (იხ. დანართი #16. 2011 წლის 15 თებერვლის განაჩენი, გვ. 2), ჩვენს ზურგს უკან, ისე, რომ არცერთ წევრ მესაკუთრეს არაფერი არ გაგვიგია, ამხანაგობის სახელით სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულება გააფორმა 2009 წლის 28 იანვარს მევახშეებთან, თავის ძველ კრედიტორთან იამზე ჟვანიასთან და თავის ძველ ნაცნობთან ხვიჩა ასტამიძესთან.

V.1. ფაქტობრივი გარემოებების სრულად გადმოსაცემად, რამდენადაც შესაძლებელია მოკლედ აგრეთვე იმასაც მოგახსენებთ, რაც დადასტურებულია თავად იამზე ჟვანიას განმარტებებით, ასევე მისი მეუღლის და აგრეთვე მისივე და ხვიჩა ასტამიძის წარმომადგენლის როგორც ამ სესხის ურთიერთობაში მიხეილ ხუციშვილთან, ასევე ჩვენთან უკლებლივ ყველა დავაში, ევგენი ჟვანიას ახსნა-განამრტებებითაც, კერძოდ, ფაქტობრივ გარემოებებს იამზე და ევგენი ჟვანიებსა და მიხეილ ხუციშვილს შორის ურთიერთობაზე 2009 წლის 28 იანვრამდე. პირველ რიგში, ამ ფაქტობრივი გარმოებების აღწერა უკიდურესად საჭიროდ მიგვანჩია, რათა გადმოვცეთ თუ როგორ „იმუშავეს“ პროკურორმა დავით ნაღებაშვილმა და გამომძიებელმა ანნა ქორიძემ და აგრეთვე, თუ როგორ „გაარჩიეს“ საქმე როგორც სისხლის, ისა სამოქალაქო სასამართლოებმა. მოკვლევის ორგანოებისა და სასამართლოების გულგრილობის, დაუდევრობის, არაკომპეტენტურობის თუ ბოროტი განზრახვის დასტურია როგორც ჟვანიების და ასტამიძის არაკეთილისინდისიერების არაერთი მტკიცებულების, ისე იმ სამხილების უგულებელყოფა, მიჩქმალვა, რომელიც პირდაპირ და ცალსახად მიუთითებენ, რომ მიხეილ ხუციშვილის კრედიტორს იამზე ჟვანიასა და მის ძველ ნაცნობს ხვიჩა ასტამიძეს ამოძრავებდა ჩვენი უძრავი ქონების დაუფლების ან, სულ მცირე, თუკი დაუფლება არ გამოუვიდოდათ, ჩვენზე დიდი თანხის დაკისრების მოტივი და არა ვითომ სარგებლის მიღება იმ გასესხებული თანხიდან, რომელიც ხუციშვილთან ხელშეკრულებაში გაფორმებისა და თანხის მიღება-ჩაბარების აქტის მიუხედავად არ გადაუციათ ხუციშვილსთვის.

V.2. იამზე ჟვანიას აღიარების თანახმად, ხუციშვილმა უკვე 2008 წელს აკურის #13 ქუჩასა და ბაქრაძის ქუჩაზე მშენებლობისას იამზე ჟვანია ორჯერ მოატყუა და მიითვისა თანხები:

პირველი შენაძენი მიხეილ ხუციშვილთან გავაკეთეთ კომერციულ ფართზე. კომერციულ ფართში, რომელიც მდებარეობს აკურის 13 ნომერში 67 000 აშშ დოლარი გადავიხადე. ამ თანხიდან ჩემი იყო 40 000 აშშ დოლარი. მე მაქვს გოგატიშვილთან გაფორმებული ხელშეკრულება. მერე რამოდენიმე დღეში ჩემი ოჯახისთვის საცხოვრებელი ფართიც შევიძინე 60 დან 100 კვადრატულ მეტრამდე ფარგლებში, ზუსტად აღარ მახსოვს. კომერციულ ფართში მე პირადად გადავიხადე 40 000 აშშ დოლარი, დანარჩენი ჩემმა პარტნიორმა გადაიხადა. კომერციულ ფართში სულ გადახდილია 67 000 ათასი დოლარი. საცხოვრებელ ფართში კი გადავიხადე 40 000 აშშ დოალრი და 6 000 ევრო. მშნებელობა იმ დროისთვის არ იყო დასრულებული. . . .

. . . 80 000 აშშ დოლარი და 6 000 ევრო ჩვენ გადავიხადეთ ნოტარიუს გოგატიშვილთან. . . . გადაუხადეთ ეს თანხა მიხეილ ხუციშვილს. ნოტარიუს გოგატიშვილის თანდასწრებით გადავეცი 80 000 აშშ დოლარი და 6000 ევრო მიხეილ ხუციშვილს, ნაწილი კომერციული ფართის და ნაწილი საცხოვრებელი ფართის შესაძენად. ეს მოხდა 2008 წლის ივნისის თვეში.

- კომერციული ფართიდან ჩვენი წილი მიხეილ ხუციშვილმა გვაჩვენა ვიზუალურად. თანხის გადახდის შემდეგ მ. ხუციშვილმა მე მითხრა, რომ მეათე სართულზე არ ხერხდებოდა ჩვენთვის ბინის გადმოცემა, იმიტომ რომ რამოდენიმე ადამიანი იყვნენ, რომელიც უნდა დაეკმაყოფილებინა ბინით. და დაგვიბრუნა საცხოვრებელი [sic] ფართში გადახდილი ღირებულება 40 000 აშშ დოლარამდე.

- 40 000 დოლარმდე დააბრუნა. ნაწილი თანხით ნაწილი ნატურით. მასში შედის საგურამოს მიწის ნაკვეთიც. მე ჩავთვალე რომ ვალდებულება საცხოვრებელი სახლის ღირებულებასთან დაკავშირებით გაიქვითა ხუციშვილთან. ვინაიდან საცხოვრებელი სახლის ღირებულებიდან გადასახდელი დარჩა 6 000 ევრო, ამიტომ ნოტარიუსთან გაფორმებული ხელშეკრულება არ გაგვიუქმებია.

გარდა იმ საცხოვრებელი ფართისა, რომელიც ვერ იქნა ჩემზე გადმოცემული ასევე არ იქნა გადმოცემული ხუციშვილისგან კომერციული ფართიც, რის გამოც ვითხოვდი ან თანხის უკან დაბრუნებას ან საცხოვრებელ ფართს ან კომერციულ ფართს. შემოთავაზება მოხდა ხუციშვილისგან, რომ ის იყო ამხანაგობის თავმჯდომარე „აბესაძის ჩიხში“ და შეეძლო რომ აეშენებინა ბინები და ჩვენ დავეკმაყოფილებინეთ ფართით, რომელიც შეესაბამებოდა ჩვენ მიერ მიერ გადახდილ თანხას.“ (იხ. დანართი #25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 14-15).

V.3. თუმცა, იამზე ჟვანია ამ ახსნა-განმარტებაში არ აზუსტებს დროს, როცა ხუციშვილმა დავალიანების ნაწილი ზღო ნატურით, მათ შორის საგურამოს მიწის ნაკვეთითაც, რითაც იამზე ჟვანია ქმნის მცდარ შთაბეჭდილებას, რომ ეს ნაკვეთი ხუციშვილმა მას თითქოს გადასცა 2009 წლის 28 იანვრამდე, ჩვენთან სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულების გაფორმებამდე, რაც, ცხადია, ქმნის იმის ილუზიას, რომ ხუციშვილმა მთლიანად ან თითქმის მთლიანად აანაზღაურა იამზე ჟვანიასა და ევგენი ჟვანიას წინაშე ფინანსური ვალდებულება. ამდენად, თუკი ხუციშვილის იამზე ჟვანიას წინაშე დავალიანებასთან დაკავშირებით კითხვები დაიბადებოდა, იმდენად მძიმე და თვალშისაცემი აღარ გამოჩნდებოდა ხუციშვილის მხრიდან დავალიანება და დანაპირების არ შესრულება, როგორც ეს გამოჩნდა იამზე ჟვანიას ადრეულ ახსნა-განმარტებაში.

V.4. იამზე ჟვანიას უფრო ადრინდელი ასხნა-განამრტების თანახმად, ხუციშვილმა თავისი საგურამოს მიწის ნაკვეთი გადაუფორმა იამზე ჟვანიას 2009 წლის 6 აპრილს (რაც აგრეთვე დასტურდება დანართი #26-ით, ბ) 2009 წლის 6 აპრილის ნასყიდობის ხელშეკრულება ევგენი და იმაზე ჟვანიებს შორის), მხოლოდ მას მერე, რაც იამზე ჟვანიასა და მისი მეუღლისთვის და აგრეთვე ხვიჩა ასტამიძის წარმომადგენლისთვის ევგენი ჟვანიასთვის თებერვლის ბოლოს ცნობილი გახდა ხუციშვილის მიერ ჩვენი უძრავი ქონების მეორე იპოთეკარის, თინა ზაქაიძის სასარგებლოდ დატვირთვა. შესაბამისად, ხუციშვილმა ეს 40 000 დოლარი, სულ მცირე ნატურით, დაუბრუნა იამზე ჟვანიას მ ხ ო ლ ო დ მას მერე, რაც სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულება გააფორმეს ჟვანიებმა და ხუციშვილმა 2009 წლის 28 ინავრიდან ორი თვის შემდეგ და თანაც მას მერე, როცა ჟვანიებმა გაიგეს, რომ მათ მეორე რიგის იპოთეკარი გაუჩნდათ კონკურენტად და არა სესხის და იპოთეკის გაფორმებამდე, როგორი შთაბეჭდილებაც იქმნება იამზე ჟვანიას ახსნა-განმარტებიდან:

„2009 წლის თებერვლის ბოლოს ჩვენთვის ცნობილი გახდა, რომ მ. ხუციშვილს მშენებლობაზე არაფერი არ გაუკეთებია, ხოლო ხსნებული მიწის ნაკვეთზე [ჩვენი, აბესაძის ჩიხ #3, 4, 5 მდებარე 2013 კვმ ნაკვეთი] დაუტვირთავს 200 000 აშშ დოლარი თინა ზაქაიძესთან. ამან, რა თქმა უნდა გამოიწვია უდიდესი გულისწყრომა. დავინტერესდით თუ სად წავიდა ჩვენი [თანხა]. მან განაცხადა, ის თანხები მევალეებმა წაართვეს, უკვე საბოლოოდ დავრწმუნდით, რომ მიხეილ ხუციშვილი სანდო პიროვნება არ იყო. მან, როგორც ზემოთ აღვნიშნე, შემოგვთავაზა საგურამოში ნაკვეთის ჩვენს სასარგებლოდ გადაფორმება, რაც მაშინ ვერ მოხერხდა, ვინაიდან იყო ტექნიკური უზუსტობა ამონწერში. ხუციშვილის ნაცვლად ომიაძე ეწერა. 2009 წლის 24 თებერვალს ხუციშვილმა მოგვცა მინდობილობა და გვითხრა, რომ ხარვეზს გამოასწორებდა, რასაც ჩვენ ვნახავდით რეესტრში და მინდობილობით, მის გარეშე შეუფერხებლად შევიძენდით. ხსენებული ნაკვეთი მას შეფასებული ჰქონდა 15 000 ლარად. მინდობილობაშიც ხსენებული ღირებულების ქონების განკარგვის უფლება [. . . ]. 2009 წლის 4 ან 5 აპრილს ხარვეზი იყო გამოსწორებული და იმავე წლის 6 აპრილს საგურამოს ნაკვეთი გაფორმდა ჩემს სახელზე, მაგრამ ფაქტიურად მისთვის თანხა არ მიგვიცია. იგი ვალში გაიქვითა. 2009 წლის 12 ივნისს კი ხსენებული მიწის ნაკვეთი [ჩემს] მიერ გასხვისებული იქნა ჩემი მეუღლის ნაცნობ კოლეგაზე გია წუწუნავაზე.“ (დანართი #14. 2009 [sic!] წლის 6 თებერვლის იამზე გიორგის ასული ჟვანიას მოწმის დაკითხვი ოქმი, გვ. 4-5).

V.5. აკურის #13-ში მოტყუების შემდეგ, ხუციშვილს ცოლ-ქმარ იამზე და ევგენი ჟვანიების მიმართ სხვა, გაცილებით უფრო სოლიდური თანხა [350 000 აშშ დოლარი] დაეკისრა ვალად უკვე „დავით ბაქრაძის ქუჩა #6“ ამხანაგობის მშნებლობისას. იამზე ჟვანია ამ თანხას არ ახსენებს არცერთ ახსნა-განამრტებაში. თუმცა იამზე ჟვანიას მეუღლე და მისი წარმაომდგენელი ევგენი ჟვანია ამ დავალიანებას ახსენებს, მაგრამ ერთადერთხელ, 2009 წლის 06 თებერვლის დაკითხვის ოქმში:

„ხელშეკრუელბის საფუძველზე ამხანაგობა „დავით ბაქრაძის #6“-ი კისრულობდა ვადლებულებას თავის მშენებარე კორპუსის პირველ სართულზე, „დ“ ბლოკში შესაბამისად 25 კვ.მ . და 117 კვ. მ. კომერციულ[ი] ფართ[ი]ს ჩაბარებაზე თეთრი კარკასის მდგომარეობაში წილის უფლების ამღებს 2008 წლის 16 აგვისტოს, რისთვისაც გადახდილია 350 000 აშშ დოლარი (თამილა გოგატიშვილის სანოტარო ბიუროში).“ (იხ. დანართი #36. ევგენი ჟვანიას 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმი, გვ. 4).

V.6. მართლაც, 350 000 აშშ დოლარის დავალიანება დასტურდება 2008 წლის თექვსმეტი აგვისტოს სანოტარო აქტითაც [ნოტარიუსი თ. გოგატიშვილი, ქ. თბილისი, მ. კოსტავას ქ. რეესტრის #1-3685]. ამ სანოტარო აქტის თანხმად ინდმენაშენეთა ამხანაგობა „დავით ბაქრაძის ქუჩა #6“-ში, რომლის თანახმადაც მიხეილ ხუციშვილს უნდა გადაეცა ევგენი ჟვანიასთვის მშენებარე კორპუსის #D ბლოკში კომერიცული ფართი 117 კვმ და #A ბლოკში 25 კვმ, რისთვისაც ევგენი ჟვანიამ მიხეილ ხუციშვილს გადასცა 350 000 აშშ დოლარის ექვივალნეტი, მაშინდელი კურსით 500 500 ლარი (იხ. დანართი # 29. 2008 წლის თექვსმეტი აგვისტოს სანოტარო აქტი [ნოტარიუსი თ. გოგატიშვილი] ინდმენაშენეთა ამხანაგობა „დავით ბაქრაძის ქუჩა #6“, მუხლი 3.1]. იამზე ჟვანია, ევგენი ჟვანიასგან განსხვავებით, 6 თებერვლის დაკითვის ოქმში ახსენებს კომერციული ფართიდან მხოლოდ 25 კვმ თუმცა, არაფერს არ ბრძანებს არც ამ თანხაზე - 500 500 ლარზე და არც 117 კვმ კომერციულ ფართზე:

„2008 წლის 16 აგვისტოს ამხანაგობა ბაქრაძის ქუჩა 6-სა და ჩემს მეუღლეს შორის გაფორმდა წილის უფლების გადაცემის შესახებ ხელშკერულება, რომელიც დამოწმდა ნოტარიუს თამილა გოგატიშვილის მიერ. თანხა ძირითადად კვეკვეციასი და მისი უცხოელი პარტნიორის იყო, მაგრამ ხელშეკრულება ევგენის მიერ გაფორმდა, ვინაიდან ნაცნობობიდან გამომდინარე და როგორც იურისტს ენდობოდა. ხსნებული თანხიდან პირადად ჩემი ოჯახის იყო 45 000 აშშ დოლარი. ამ ხელშეკრუელბის საფუძველზე ამხანაგობა „დავით ბაქრაძის #6“-ი კისრულობდა ვალდეულებას თავის მშენებარე კორპუსის პირველ სართულზე, „დ“ ბლოკში შესაბამისად 25 კვმ კომერციული ფართის ჩაბარებაზე თეთრი კარკასის მდგომარეობაში.“ (დანართი #14. 2009 წლის 6 თებერვლის იამზე გიორგის ასული ჟვანიას მოწმის დაკითხვი ოქმი, გვ. 3-4).

V.7. იამზე ჟვანიას მიხეილ ხუციშვილისგან დაპირებული ფართი არც დავით ბაქრაძის მშენებლობიდან არ მიუღია, რადგან იამზე ჟვანიასვე აღიარებითვე, 2008 წლის ოქტომბერ-დეკემბერში მიხეილ ხუციშვილს მდგომარეობა მკვეთრად დაეძაბა [ე.ი. სესხისა და იპოთეკის გაფორმებამდე, სულ მცირე, 2-დან 3 თვემდე ადრე უკვე ცნობილი იყო ჟვანიებისთვის ხუციშვილის მძიმე ბიზნეს და, რაც მთავარია, ფინანსური მდგომარეობა] როგორც აკურის, ისე ბაქრაძის მშნებლობებზე და მეტიც, მას მევალეებიც კი ეძებდნენ, რის გამოც მისი ნახვა გაძნელებული იყო:

„მოგვიანებით მოვლენები ისე განვითარდა, რომ ხუციშვილს მდგომარეობა მკვეთრად დაეძაბა, როგორც აკურის, ისე ბაქრაძის მშენებლობაზე; მას მევალეები ეძებდნენ. გაძნელდა ჩვენი კონტაქტებიც მ. ხუციშვილთან, მიუხედავად ამისა ჩვენ არაერთხელ შევხვდით მას 2008 წლის ოქტომბერ-დეკემბერში.“ (იხ. დანართი #14. იამზე ჟვანიას 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმი, გვ. 4).

V.8. ზუსტად იგივე ახსნა-განამრტებას იძლევა იამზე ჟვანიას მეუღლეც და წარმომადგენელიც, ევგენი ჟვანიაც 2009 წლის 6 თებერვლით დათარიღებულ მოწმის დაკითხვის ოქმში:

„მოგვიანებით მოვლენები ისე განვითარდა, რომ მ. ხუციშვილს მდგომარეობა მკვეთრად დაეძაბა, როგორც აკურის, ისე ბაქრაძის მშენებლობაზე; მას მევალეები ეძებდნენ. გაძნელდა ჩვენი კონტაქტებიც მ. ხუციშვილთან, მიუხედავად ამისა ჩვენ არაერთხელ შევხვდით მას 2008 წლის ოქტომბერ-დეკემბერში“ (იხ. დანართი #36. ევგენი ჟვანიას 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმი, გვ. 4).

V.9. მეტიც. იამზე ჟვანიასვე აღიარებითვე, მას და მის მეუღლესა და წარმომადგენელს ევგენი ჟვანიას მიხეილ ხუციშვილის დარღვევები და მისი კრედიტორებისგან მიმალვა თავად ნოტარიუს თამილა გოგატიშვილისგან შეუტყვიათ:

„მოგივანებით კი თამილა გოგატიშვილი ამხანაგობის წევრთა სიაში ვერ შეტანის მიზეზად ასახელებდა იმას, რომ ამხანაგობის თავმჯდომარე ხუციშვილი სხვადსხვა დარღვევების გამო იმალებოდა. მოგვიანებით გაირკვა, რომ 2008 წლის 5 ივნისს ამხანაგობის ხელშეკრულებაში შეტანილი ცვლილებები, რომელსაც თვითონ აწერდა ხელს, ხოლო მასში ჩვენ არ ვიყავით შეყვანილი . . . მიხეილ ხუციშვილმა ჩვენ მოგვატყუა“ (იხ. დანართი #14. იამზე ჟვანიას 2009 წლის 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმი, გვ. 3).

V.10. თუმცა, ევგენი ჟვანიამ, როგორც თავის მეუღლეზე გამოცდილმა, თანდათან სხვა ხაზით წაიყვანა ხუციშვილის „მძიმედ დაძაბულ მდგომარეობასთან“ დაკავშირებული ახსნა-განმარტებები და უკვე 2009 წლის 05 მაისის მოწმის დაკითხვის ოქმში და 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლო სხდომაზე სისხლის სამართლის საქმეზე, მიხეილ ხუციშილის ხსენებულ დავალიანებებზე მის წინაშე - 350 000 დოლარის ექვივალენტ 500 500 ლარზე, სხვა კრედიტორების წინაშე დავალიანებასა და კრედიტორებისგან მიმალვაზე აღარაფერი უთქვამს და საქმის ვითარება ისე წარმოადგინა, რომ მას ხუციშვილთან 2009 წლის 28 იანვარს ხელშეკრულების გაფორმების შემდეგ ორჯერ თუ სამჯერ შეხვდა და მაშინაც ხუციშვილმა მისივე განმარტებით სარგებელი ვერ გადაუხადა მხოლოდ კრიზისული მდგომაორების გამო, თუმცა გადახდის დაპირებებს იძლეოდა (იხ. დანართი #37. ევგენი ჟვანიას 2009 წლის 05 მაისის მოწმის დაკითხვის ოქმი, გვ. 4).

V.11. ხუცივილის ჟვანიების წინაშე დავალიანებაზე გამოძიების დასაწყისში იამზე ჟვანიასა და ხვიჩა ასტამიძის მხრიდან ყურადღების გამახვილება, ხოლო შემდგომ მიჩქმალვა, ჩვენი ღრმა რწმენით, გამოწვეული იყო იმით, რომ დასაწყისში იამზე ჟვნია და ხვიჩა ასტამიძე ცდილობდნენ სისხლის სამართლის გამოძიებისასვე ეცნოთ სამოქალაქო მოსარჩელედ როგორც ხუციშვილისგან დაზარალებულად, რათა მოეთხოვათ ანაზღაურება როგორ დაზარალებულებს, თანაც ჩვენგან - იამზე ჟვანიაც და ხვიჩა ასტამიძეც ჩვენი ქონებით ითოხვდნენ მათ, როგორც ხუცისვილისგან დაზარელებულებს, დაკმაყოფილებას, ხვიჩა ასტამიძეს - 233 550, ხოლო იამზე ჟვანია კი - 207 400 დოლარს (იხ. დანართი # 40. იამზე ჟვანიასა და ხვიჩა ასტამიძის 2010 წლის 28 ივლისის სასარჩელო განცხადებები სისხლის სამართლის სამქეზე, გვ. 2). როგორც ქვემოთ მოგახსენებთ, შპს მუდმივოქმედმა არბიტრაჟმა „მედიატორმა“ აუქციონზეც კი მიაქცია ჩვენი უძრავი ქონება 2013 კვმ. სწორედ არბიტრაჟის ამ გადაწყვეტილების აღსრუელბას ითხოვდნენ ხვიჩა ასტამიძე და იამზე ჟვანია.

V.12. თუმცა, მას მერე, რაც სასამართლომ უკანონოდ სცნო შპს მუდმივოქმედი არბიტრ „მედიატორის“ მიერ გამოტანილი გადაწყვეტილება, 2010 წლის 17 დეკემბრის საქალაქო სასამართლომ ჩვენ დაგვაკისრა სესხისა და სარგებლი გადახდის ვალდებულება და აგრეთვე ცხადი გახდა, რომ სისხლის სასამართლის გამოძიება მხოლოდ ხუციშვილს მიიჩნევდა დამნაშავედ, ჟვანიების ახნსა-განამრტებებიდან გაქრა ის გარემოება, რომ ხუციშვილს მათ წინაშე რამე დავალიანება ჰქონდა და 2010 წლის 28 ივლისის სასარჩელო განცხადებებიც იამზე ჟვანიამაც და ხვიჩა ასტამიძემაც გამოიხმეს:

იამზე ჟვანია:

„მე მინდა სასამართლოს ვაცნობო, რომ ჩემს სარჩელს ვიხმობ უკან და გთხოვთ რომ დატოვოთ განუხილველად.“ (იხ. დანართი # 25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლო სხდომის ოქმი, გვ. 19).

ხვიჩა ასტამიძე:

“განუხილველად დატოვეთ სამოქალაქო სარჩელი. ვიხმობ უკან.” (იხ. დანართი # 25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლო სხდომის ოქმი, გვ. 12).

V.13. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლო სხდომაზეც ევგენი ჟვანიამ მხოლოდ გაკვრით აღნიშნა, რომ მისმა მეუღლემ ორჯერ გააფორმა ხუციშვილთან სანოტარო აქტი ფართის შეძენაზე, რასაც მხოლოდ მსუბუქი გაუგებრობა მოჰყვა [მხოლოდ ადგილმდებარეობა გახდა სადავო], მაგრამ იქვე განმარტა, რომ ამაში საეჭვოს ვერაფერს ამჩნევდა:

„განსაჯელის სკამზე მჯდომ მ. ხუციშვილს ვიცნობ. ჩვენი ურთიერთობა დაიწყო 2008 წელს ზაფხულიდან, როცა ჩემმა მეუღლემ მასთან გააფორმა სანოტარო აქტი ფართის შესყიდვის შესახებ. ასეთი შემთხვევა იყო ორი. ერთი იყო კომერციული ფართი და მეორე ბინა, მეათე სართულზე. მოგვიანებით საჯარო რეესტრში გაირკვა, რომ საცხოვრებელი ფართი მდებარეობდა მეთერთმეტე სართულზე და სადაო გახდა მისი ადგილმდებარეობა ამ კორპუსში. ჩვენ გვქონდა ინფორმაცია, რომ ხუციშვილი აშენებდა მრავალბინიან კორპუსებს თბილისში და აშენებდა ხარისხიანად. საეჭვო მის მოქმედებებში პირველ ხანებში არაფერი არ ყოფილა“ (იხ. დანართი #25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 25).

V.14. დაბოლოს, ევგენი ჟვანიამ 2014 წლის 15 სექტემბრის სხდომაზეც სამოქალაქო საქმეზე საერთოდ „გააქრო“ მიხეილ ხუციშვილის მხრიდან რამენაირი დავალიანება მათ წინაშეც კი და მხოლოდ ის ბრძანა, რომ მან მხოლოდ 2009 წლის 28 იანვრის სესხის გაფორმების შემდეგ, მხოლოდ 2009 წლის თებერვლის ოცისთვის შეიტყო, რომ ხუციშვილს ვალი ჰქონდა და ამ ვალს ვერ იხდიდა და ისიც მხოლოდ თინა ზაქაიძის გამო, რომლის სასარგებლოდაც დატვირთა იპოთეკით მიხეილ ხუციშვილმა ჩვენი კუთვნილი მიწის ნაკვეთი უკვე მეორედ, იამზე ჟვანიასა და ასტამიძის შემდეგ. აი, სხვა დავალიანებას, კერძოდ, რომ მიხეილ ხუციშვილმა იგი და მისი მეუღლე იმაზე ჟვანია ორჯერ მოატყუა, რომ მათგან [და მათი პარტნერისგან] მიითვისა 350 000 დოლარის ექვივლანეტი ლარები, მდგომარეობა მკვეთრად დაეძაბა და რომ იგი მევალეებს ემალებოდა, რასაც თავადვე მოყვა 6 თებერვლის მოწმის დაკითხვის ოქმში, აღარ ახსენებს:

2014 წლის 15 სექტემბრის სასამართლოს სხდომის აუდიოჩანაწერი

საქმის # 2-13690-12

ფაილები:

# 024 [მოსამართლე გვარამია],

# 025 [მოსარჩელეს (იამზე ჟვანია და ხვიჩა ასტამიძე [ინიდკო გოგოხია უფლებამონაცვლე] წარმომადგენელი - ევგენი ჟვანია],

# 026 [მოპასუხის (იბა „აბესაძის ჩიხის“ მესაკუთრე წევრების) ნაწილის წარმომადგენელი - ლევან ტატიშვილი].

ქრონომეტრაჟი: 01:16:30 - 01:28:00

მოთხოვნა: ფულადი ვალდებულების შესრულება [იბა „აბესაძის ჩიხის“ [?] მესაკუთრე წევრების მიერ იამზე ჟვანიასა და ხვიჩა ასტამიძის [ინდიკო გოგოხიას] სასარგებლოდ]

იხ. დანართი # 46. აუდიოჩანაწერი

V.15. საქმის ვითარებას ასე გადმოცემა მოგვიანებით, რომ მიხეილ ხუციშვილის მძიმე ფინანსური მდგომარეობა და კრედიტორებისგან მიმალვა ევგენი ჟვანიასთვის თითქოს საერთოდ არ იყო ცნობილი 2009 წლის 20 თებერვლამდე ან ამ გარემოებების „შერბილება“ და მინიმუმ ამ საეჭვო ვითარების ისე გადმოცემა, რომ ევგენი ჟვანიამ ვერაფერი საეჭვო ვერ შენიშნა ხუციშვილის ქმედებებში, ჩვენი ღრმა რწმენით, მიზნად იმას ისახავდა, რომ სასამართლოსა და მოკვლევის ორგანოებს ეჭვი არ შეეტანათ ევგენი ჟვანიას სესხის ხელშეკრულების გაფორმების მომენტში მის კეთილისინდისიერ განზრახვაში და იმაშიც, რომ მან თანხაც ხუციშვილს სრულად გადასცა სწორედ იმისთვის, რომ მას სარგებელი მიეღო გასესხებული 200 000 დოლარიდან და არა გამოევლინათ ის, რომ ხუციშვილის მძიმე მდგომარეობისა და ჟვანიას წინაშე დავალინების გამოყენბით ჟვანიამ აიძულა ხუციშვილი ამხანაგობის სახელით გაეფორმებინა სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულება, რათა ხუციშვილის მის წინაშე დავალიანება ერთი ათად ეზღვევინებინა ჩვენთვის.

V.16. მეტიც, დამაჯერებლობისთვის, ევგენი ჟვანიამ ისიც კი განაცხადა 2010 წლის 22 დეკემბრის სისხლის სამართლის სასამრთლო სხდომაზე, რომ

„ჩვენ არაერთხელ შევხვდით ერთმანეთს, შეადგინა [ხუციშვილმა] კალკულაცია, განსაზღვრა თუ რა დაჯდებოდა მიწის სამუშაოები, ე.წ. „კატლავანის“ ამოთხრა და როცა სარდაფი უკვე ამოშენდებოდა, გამოჩნდებოდნენ პირები რომლებიც იქ შეიძენდნენ ბინებს და ეს თანხა, რომელიც ჩვენს მიერ იქნა ჩადებული ძალიან მალე დაბრუნდებოდა უკან.“ (იხ. დანართი #25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 26).

V.17. ეს ეპიზოდი, ევგენი ჟვანიას ახსნა-განამრტებებში ჩნდება მოგვიანები და ეს ეპიზოდიც ან გამოგონილია და სინამდვილეს არ ასახავს ან მხოლოდ მოსაჩვენებლად ისმენდა, ეკითხებოდა თუ აყოლებდა ხუციშვილს ჟვანია „კატლავანის“ ამოთხრის ლეგენდას, რადგან, გარდა იმისა, რომ არავითარი საპროექტო სამუშაოები არ იყო ჩატარებული, რაც სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის მე-3 მუხლით ხუციშვილს ევალებოდა, „კატლავანის“ ამოსათხრელად აუცილებელი პირველადი სამუშაო - გრუნტის გეოლოგიური კვლევაც კი არ იყო ჩატარებული (იხ. დანართი #16. 2011 წლის 15 თებერვლის განაჩენი, გვ. 2). ამოსათხრელი „კატლავანის“ მოცულობის გარეშე კი შეუძლებელია მის ამოსათხრელად საჭირო სამუშაოების ღირებულების დათვლა. „კატლავანის“ მოცულობის დასათვლელად კი, სულ მცირე, გრუნტის გეოლოგიური კვლევა იყო ჩასატარებელი:

2014 წლის 15 სექტემბრის სასამართლოს სხდომის აუდიოჩანაწერი

საქმის # 2-13690-12

ფაილები:

# 024 [მოსამართლე გვარამია],

# 025 [მოსარჩელეს (იამზე ჟვანია და ხვიჩა ასტამიძე [ინიდკო გოგოხია უფლებამონაცვლე] წარმომადგენელი - ევგენი ჟვანია],

# 026 [მოპასუხის (იბა „აბესაძის ჩიხის“ მესაკუთრე წევრების) ნაწილის წარმომადგენელი - ლევან ტატიშვილი].

ქრონომეტრაჟი: 01:20:30-01:27:00

მოთხოვნა: ფულადი ვალდებულების შესრულება [იბა „აბესაძის ჩიხის“ [?] მესაკუთრე წევრების მიერ იამზე ჟვანიასა და ხვიჩა ასტამიძის [ინდიკო გოგოხიას] სასარგებლოდ]

იხ. დანართი # 46. აუდიოჩანაწერი

V.18. შეიძლება, გვეფიქრა, რომ როგორც ნაგებობებსა და მშენებლობაში გამოუცდელი ევგენი ჟვანია იოლად დაჰყვა მიხეილ ხუციშილის დაპირებას „კატლავანის“ ამოთხრასა და არმატურაზე და ამდენად, ეს შეცდომა უცოდინრობით მოუვიდა. მხედველობაში რომც არ მივიღოთ და დროებით დავივიწყოთ თვით ევგენი ჟვანიასვე მიერ მოყოლილი მიხეილ ხუციშვილის „მკვეთრად დაძაბული მდგომარეობა“ და „სხვადსხვა დარღვევების გამო“ კრედიტორებისგან მიმალვა და იმ 350 000 დოლარზეც კი ხელი ჩავიქნიოთ, მაინც ძნელი წარმოსადგენია, თუ არა შეუძლებელი, რომ ესოდენ გამოცდილი იურისტი, რომელიც მისივე ახსნა-განმარტებით მევახშეობით იყო დაკავებული [გაპროცენტებით და სარგებლით არჩენდა ოჯახს] (იხ. დანართი # 37. ევგენი ჟვანიას 2009 წლის 05 მაისის მოწმის დაკითხვის ოქმი, გვ. 2)], ასე გულუბრყვილოდ დაჰყოლოდა მიხეილ ხუციშვილის „კატლავნის“ ამოთხრით ნაშოვნ ფულს და ძირი თანხის [200 000 აშშ დოლარი] სარგებლითურთ [18 000 აშშ დოლარი] დაბრუნების ლეგენდას.

V.19. მით უფრო დაუჯერებელია ევგენი ჟვანიას ეს მიამიტობა და შეუძლებელია ევგენი ჟვანიას ესოდენს იოლად მოტყუება თუკი მხედველობაში იმასაც მივიღებთ, რომ ევგენი ჟვანია არა მარტო გამოცდელი იურისტია, არამედ, როგორც ირკვევა და, რაც არანკლებ მნიშვნელოვანია, შენობა-ნაგებობის ღირებულებასა და არქიტექტურულ-ტექნიკურ-კონსტრუქციულ მდგომარეობაში რიგიანად გარკვეული და ჩინებული მცოდნეც კი: როგორც ცეკავშრის გამგეობის თავმჯდომარის მოადგილე (იხ. დანართი # 37. ევგენი ჟვანიას 2009 წლის 05 მაისის მოწმის დაკითხვის ოქმი, გვ. 1), იგი აგრეთვე იყო ცეკავშირის საპრივატიზიო კომისიის წევრიც 1991-1995 წლებში და ხუთი წლის განმავლობაში ცეკავშირის შენობა-ნაგებობის [85 ადგილიანი სასტუმროს გუდაურში, სასადილოების, სოფლის მაღაზიების, გურჯაანის ნაყინის ქარხნის, აგარის უნივერმაღის, გუდაურის კაფე-ბარის, ჩხოროწყუს რესტორანი „ახლაგაზრდულის“, ცენტროსოიუზის კოოპერაციული ინსტიტუტის ექვსსართულიანი შენობის ვაჟა-ფშაველას პროსპექტ #40/42-ზე] აუქციონებზე გაყიდვისას და გასხივსებისას შეიძინა უდიდესი გამოცდილება (იხ. დანართი # 38. ოთარ ტურაბელიძე, „ცეკვშირის მილიონები: „დალექვის ადგილი უცნობია. . . ,საქართველოს რესპუბლიკა’, #12 (7139) (2013 წლის 22 იანვარი, სამშაბათი), გვ. 5). უფრო ზუსტად, მას ეს გამოცდილება უკვე ისედაც ჰქონდა - ძნელი წარმოსადგენია იგი ცეკავშირის გამგეობას და თავმჯდომარეს დაენიშნა საპრივატიზაციო კომისიის წევრად და ამდენი ობიექტის გაესხვისებაში მას, როგორც ერთ-ერთ მთავარ პირს მონაწილეობა მიეღო შესაბამისი სოლიდური ცოდნისა და გამოცდილების გარეშე. 1991-1995 წლების მოღვაწეობამ მისი ეს უკვე ისედაც შეძენელი ცოდნაც და გამოცდილებაც მას მხოლოდ გაუმდიდრა.

V.20. „კატალავანის“ ლეგენდა, რასაც ჟვანია სასამართლოს მოუყვა, მართალიც კი რომ იყოს, მას ეს ლეგენდა ვერ დაარწმუნებდა, რომ ხუციშვილი რამის ამშნებელი იყო თუნდაც იმიტომ, რომ „კატლავანის“ ამოთხრისთვის საჭირო მონაცემები, თუნდაც, გეოლოგიური კვლევა, ხუციშვილს არ გააჩნდა ხარჯთაღრიცხვისთვის, რაც ნაგებობების ტექნიკურ-კონსტრუქციული მახასიათებლების ჩინებულ მცოდნე ევგენი ჟვანიას შეცდომაში ვერ შეიყვანდა.

V.21. ამდენად, აშკარაა, რომ 2009 წლის 28 იანვარს ჟვანიებსა და ასტამიძეს ერთი მხრივ და მეორე მხრივ ხუციშვილს შორის სესხისა და იპოთეკის ხელშკერულების გაფორმების მიზეზი იყო ხუციშვილისთვის მიცემული 350 ათასი დოლარის ექვივალენტი ლარებში - რის გამოც ხუციშვილი იძულებული გახდა, იმ ვალების გამო, რასაც ვერ უბრუნებდა ჟვანიებს, მათთვის ამხანაგობის სახელით გაეფორმებინა სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულება, ხოლო ჟვანიებისა და ასტამიძის მიზანი კი იყო ქონების დაულფება [სოლოლაკში 2013 კვმ.], ან, მათთვის უარეს შემთხვევაში, თუკი სამ თვის თავზე რაღაც მიზეზით ვერ მოახერხებდნენ ეს მევახშეები ჩვენი ქონების დაუფლებას, ხუციშვილისგან მითვისებული თანხა მაინც დაებრუნებინათ - 350 000 დოლარი, ან უფრო მეტიც მოეხვეჭათ, რასაც ამჟამად ცდილობენ კიდეც და ჩვენი მართლმსაჯულების წყალობით, უკვე თითქმის მიაღწიეს კიდეც.

V.22. მართლაც, ამ ვერსიას ზმოთმოყვანილი გარემოებების გარდა, ადასტურებს იამზე ჟვანიას სხვა ახსნა-განამრტებებიც, სადაც იგი ღიად ბრძანებს გასესხების მოტივს:

„როგორც ადრე აღვნიშნე მიხეილ ხუციშილს ჩვენს მიმართ გაჩნდა გაკრვეული დავალიანება აკურის ქუჩაზე მიმდინარე მშნენებლობიდან, რასაც ვერ გვისტუმრებდა და კიდევ ერთხელ მე და ჩემს მეუღლეს გვთხოვა, როგორმე სიტუაციიდან გამოსვლაში დავმხარებოდით, კერძოდ მისივე განამრტებით აბესაძის ჩიხში ქონდა ფართი, სადაც აპირებდა ახალი მშენებლობის დაწყებას და 200 000 აშშ დოლარს თუ ვიშოვიდით, სამი თვის განმავლობაში შეძლებდა ძველი შენობების დანგრევას, საძირკვლის აშენებას და როგორც კი პრიველი სართულის ამოყვანას დაიწყებდა, შემოსული ფულით გაგვისტუმრებდა, ძველ და ახალ ვალს. თანაც ხსენებულ ფართზე არანაირი დავალიანება არ ჰქონდა. ჩვენი მხრიდან ვუთხარით, რომ პირველი სართულის ამოყვანის შემდეგ ჩვენ მეგობარ გერმანელებსაც ვთხოვდი ჩართვას მშენებლობაზე, მითუმეტეს თუ მისთვის ვალი უკვე დაბრუნებული მექნეობდა. აღნიშნულის შესახებ ჩვენს ახლობელს, ხვიჩა ასტამიძეს ვუთხარი, რომ ეს იყო ჩვენი თანხის უკან დაბრუნების შანსი და თუ კი თანხების მოზიდვაში ისიც დაგვეხამრეობდა, აღნიშნული 200 000 აშშ დოლარი შეგროვდებოდა.“ (დანართი # 13. იამზე ჟვანიას 2010 წლის 28 ივლისის დაკითხვის ოქმი, გვ. 2).

V.23. ანალოგიურ ახსნა-განმარტებას იძლევა იამზე ჟვანია 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმშიც „აღნიშნულის შესახებ ჩვენ ახლობელს ხვიჩა ასტამიძეს ვუთხარით, რომ ეს იყო ჩვენი თანხის დაბრუნებ ის შანსი“ (იხ. დანართი #14. იამზე ჟვანიას 2009 წლის 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმი, გვ. 4) და 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამრთლო სხდომაზეც:

„ხვიჩა ასტამიძეს ავუხსენით ჩვენი მდგომარეობა, ვუთხარით, რომ შენ რომ გაგვაცანი მ. ხუციშილი, ის ვერც თანხას გვიბრუნებს, არც ბინას არ გვაძლევს, ითხოვს 200 000 აშშ დოლარს სესხის სახით და ამის შემდეგ თანხასაც დაგვიბრუნებს სარგებლით და საცხოვრებელ ფართსაც მოგვცემს და თუ გაქვს შესაძლებლობა შენც შემოდი წილში.“ (იხ. დანართი #25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 16).

V.24. მსგავს ახსნა-განამრტებას იძლევა ევგენი ჟვანიაც 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმშიც - „ხვიჩა ასტამიძეს ვუთხარით, რომ ეს იყო ჩვენი თანხის უკან დაბრუნების შანსი და თუ კი თანხების მოზიდვაში ისიც დაგვეხმარებოდა, აღნიშნული 200 000 აშშ დოლარის შეგროვებაში“ (იხ. დანართი # 36. ევგენი ჟვანიას 2009 წლის [sic!] 6 თებერვლის დაკითხვის ოქმი, გვ. 4). ხოლო 2010 წლის 10 მაისის ხვიჩა ასტამიძისა და იამზე ჟვანიას შეპსაუხება სარჩელზე სასამართლო პროცესზე და აგრეთვე 2010 წლის 18 ოქტომბრის სასამართლო სხდომაზე ევგენი ჟვანიას მიერ წარმოთქმული სიტყვა ადასტურებს მის განზრახვას:

„ე.ი. თუ არ ექნებოდა საჯარო რეესტრში ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს თავის სახელზე აღრიცხული უძრავი ქონება (მიწის ნაკვეთი), ბუნებრივია, გარიგება არ შედგებოდა“ (იხ. დანართი # 41. ა) ხვიჩა ასტამიძისა და იმაზე ჟვანიას (10.05.2010) შეპასუხება სარჩელზე სასამართლო პროცესზე, გვ. 1 და ბ) ევგენი ჟვანიას (18. 10. 2010) სასამართლო სხდომაზე ხვიჩა ასტამიძისა და იამზე ჟვანიას ინტერესების დასაცავად წარმოთქმული სიტყვა, გვ. 1).

V.25. გასაგები ხდება თუ რატომ ერიდებიან ჟვანიები ხუციშვილის მათ წინაშე 350 000 ათას დოლარის დავალიანების [ან ამ თანხიდან რაც დაურჩა ხუციშვილს ვალად] ხსნებას და თუკი ახსენებენ კიდეც მხოლოდ გამოძიების დასაწყისში. ამასთან, იმაზე ჟვანია გასესხების ერთადერთ მოტივად ასახელებს იმას, რომ თითქოს გასესხებული თანხის პროცენტით აპირებდნენ ხუციშვილზე გასეხებული თანხის, ცხადია, ძირითად, ძირ თანხასთან ერთად დაბრუნებას. აშკარაა, რომ ამ თანხის 350 000 დოლარის [ან მცირედ ნაკლები თანხის] ამოღება შეუძლებელი იყო გასესხებული თანხის პროცენტის სამთვიანი სარგებლით უზადოდ რომც შესრულებულიყო ყოველივე ის, რასაც იამზე ჟვანიასა და ევგენი ჟვანიას ახსნა-განმარტებების თანახმადვე მიხეილ ხუციშილი მათ ჰპირდებოდა. მართლაც, 200 000 ათასი დოლარის 3%-იანი ყოველთვიური დარიცხვით, თვეში გამოვიდოდა 6 000 დოლარი სარგებელი [რთული პროცენტის გარეშე], ხოლო 3 თვის განმავლობაში კი - 18 000 დოლარი. აშკარაა, რომ 350 000 დოლართან შედარებით [თუნდაც, ნაკლებობით 300 000 დოლარიც კი რომ ვიანგარიშოთ] 18 000 დოლარი 5 %-ზე ოდნავ მეტია. ხოლო ფართებს რაც შეეხება, არავითარი წერილობითი შეთანხმება ან ხელშეკრულება არ არსებობს აბესაძის ჩიხის მშენებლობიდან ფართის ან წილის ჟვანიებისთვისა და ასტამიძისთვის გადაცემაზე. ხუციშვილისგან ზეპირ დაპირებებს კი ჟვანიები უკვე აღარ ენდობოდნენ [ჯერ კიდევ 2008 წლის 16 აგვისტოდან]. თუმცა, არათუ ზეპირს, არამედ იპოთეკით დატვირთვის გარეშეც კი არ ენდნენ ხუციშვილს სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულების გაფორმებისას:

„ე.ი. თუ არ ექნებოდა საჯარო რეესტრში ინდივიდუალური ბინათმშენებლობის ამხანაგობა „ აბესაძის ჩიხი“-ს თავის სახელზე აღრიცხული უძრავი ქონება (მიწის ნაკვეთი), ბუნებრივია, გარიგება არ შედგებოდა“ (იხ. დანართი # 41. ევგენი ჟვანიას (18. 10. 2010) სასამართლო სხდომაზე ხვიჩა ასტამიძისა და იამზე ჟვანიას ინტერესების დასაცავად წარმოთქმული სიტყვა, გვ. 1).

V.26. ევგენი და იამზე ჟვანიები რომ არ ენდობოდნენ ხუციშვილს, ეს ჩანს იამზე ჟვანიასა და ევგენი ჟვანიას ჩვენებებიდანაც, კერძოდ, მათ წინასწარ რეესტრშიც კი გადაუმოწმებიათ უძრავი ქონება ამხანაგობის სახელზე ირიცხებოდა თუ არა და, აგრეთვე ხუციშვილის ამხანაგობის სახელით როგორც სესხის აღების უფლებამოსილება, ისე ამხანაგობის სახელზე რიცხული ქონების იპოთეკით დატვირთვის მის, როგორ ამხანაგობის თავმჯდომარის უფლებამოსილება და მხოლოდ ამ გადამოწმების შემდეგ გადაუწყვეტიათ მასთან ხელშეკრულების გაფორმება:

„ჩვენ შევამოწმეთ თუ ვის ეკუთვნოდა ეს ქონება, ამისთვის წინადაწინ მივედით საჯარო რეესტრში შევედით კანცელარიაში და ვიკითხეთ ნამდვილად უფლებამოსილი იყო თუ არა ამხანაგობის თავმჯდომარე ხუციშვილი, რომ დაეტვირთა ამხანაგობის ქონება და იყო თუ არა ის ამ ამხანაგობის ნამდვილი წარმოამდგენელი.“ (იხ. დანართი #25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 16).

აგრეთვე ევგენი ჟვანიას ახსნა-განამრტებიდანაც იგივე ვლინდება:

- „მერე ვიყავით რეესტრში და იქ ვიკითხეთ თუ ვინ იყო უფლებამოსილი პირი, რომ ამ მშნენელბობასთან დაკავშირებით ჩვენთან ხელშეკრულება დაედო. რეესტრში გვიპასუხეს, რომ უფლებამოსილი იყო ამხანაგობის თავმჯდომარე და კომპიუტერის ეკრანზეც გვიჩვენეს სანოტარო აქტი, სადაც აღნიშნული იყო, რომ ამხანაგობის თავმჯდომარე იყო მ. ხუციშვილი.“ (იხ. დანართი #25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 26).

„როდესაც საჯარო რეესტრში ვიყავით, სისაური იყო იურისტი ვინც განმარტებას გვაძლევდა, მან გვითხრა პირდაპირ, რომ ხუციშვილი იყო უფლებამოსილი პირი, რომელსაც შეეძლო ჩვენთან დაედო ხელშეკრულება. . .

- . . . ხუციშვილის საქმიანობაში მე არანაირ საშიშროებას არ ვხედავდი.“ (იხ. იქვე, გვ. 28).

კვლავ:

„მომდევნო დღეებში ჩემი მეუღლე მივიდა საჯარო რეესტრში იმის გადასამოწმებლად, იყო თუ არა მიხეილ ხუციშვილი თავმჯდომარე ამხანაგობის და შეეძლო თუ არა სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულების გაფორმება, რაზეც იქ განუცხადეს, რომ მიხეილ ხუციშვილი უფლებამოსილი იყო. ამის შემდეგ მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწუვიტეთ რომ ხელშკერულება დაგვედო მიეხეილთან მე, ხვიჩას და მიხეილს.“ (იხ. დანართი #38. იამზე ჟვანიას 2009 წლის 05 მაისის მოწმის დაკითხვის ოქმი, გვ. 3).

დაბოლოს:

„მომდევნო დღეებში მე მივედი საჯარო რეესტრში იმის გადასამოწმებლად, იყო თუ არა მიხეილ ხუციშვილი თავმჯდომარე ამხანაგობის და შეეძლო თუ არა სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულების გაფორმება, რაზეც იქ განმიცხადეს, რომ მიხეილ ხუციშვილი უფლებამოსილი იყო. ამის შემდეგ მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწყვიტეთ რომ ხელშეკრულება დაგვედო მიხეილთან ხვიჩას და ჩემ მეუღლეს.“ (იხ. დანართი #37. ევგენი ჟვანიას 2009 წლის 05 მაისის მოწმის დაკითხვის ოქმი, გვ. 3).

ეს ამონარიდები ჟვანიების ახსნა-განმარტებებიდან ცხადად მოწმობენ, რომ ჟვანიები ხუციშვილს სიტყვიერად აღარაფერში არ ენდობოდნენ და, შესაბამისად, არც იმაში, რომ იგი მათ ან ფართით უზრუნველყოფდა ან ფულს მისცემდა, არამედ მხოლოდ წერილობით და თანაც ისეთი ქონების უზურნველყოფით, რომლის განკარგვაც ხუციშვილს სამართლებრივად შეეძლო. წერილობითი ხელშეკრულება კი ჟვანიებმა ხუციშვილთან გააფორმეს მხოლოდ სესხსა და იპოთეკაზე, ხოლო აბესაძის ჩიხის მშენებარე კორპუსში ფართით დაკამყოფილებაზე მათ არავითარი ხელშეკრულება არ გაუფორმებიათ ხუციშვილთან, რაც თავის მხრივ იმის დასტურია, რომ ჟვანიების მიზანი სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულების გზით ჩვენი უძრავი ქონების დაუფლება, ან მათთვის უარეს შემთხვევაში ამხანაგობისთვის რაც შეიძლება დიდი თანხის დაკისრება და არა აბესაძის ჩიხში ფართით დაკამყოფილება იყო.

VI. ხუციშვილისთვის 350 000 [სამას ორმოცდაათი ათასი] დოლარის გადაცემის ეპიზოდიდან ნახევარ წლის თავზე და აგრეთვე, იმის შეტყობის მიუხედავად, რომ ხუციშვილი დარღვევების გამო იმალებოდა, ევგენი ჟვანიამ და მისმა მეუღლემ და მათ და ხუციშვილის საერთო ნაცნობმა ხვიჩა ასტამიძემ გააფორმეს მიხეილ ხუციშვილთან, როგორც ამხანაგობის წარმომადგენელთან, სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულება, ამ ურთიერთობაში ხუციშვილი ამხანაგობას, როგორც მხარეს წარმოადგენდა.

VII. სესხის და იპოთეკის ამ ხელშეკრულების თანახმად ამხანაგობას უნდა მიეღო იამზე ჟვანიასგან 85 000 აშშ დოლარი და 10 000 ევრო და ხვიჩა ასტამიძისგან 95 000 აშშ დოლარი 3 თვის ვადით: სამ თვეში ამხანაგობას უნდა დაებრუნებინა ძირი თანხა სარგებლითურთ. წინააღმდეგ შემთვევაში, თუკი ერთ-ერთს [ან სესხის ძირითად თანხას ან სარგებელს] ამხანაგობა არ გადაუხდიდა მევახშეებს, სესხისა და იპოთეკის ხელშძეკრულების მე-8 მუხლის თანახმად რეესტრში ამხანაგობის თავმჯდომარეს და მევახშეებს სამოქალაქო კოდექსის 300-ე მუხლის შესსბამისად უნდა მიემართათ რეესტრისთვის ერთობლივი განცხადებით, რომ იპოთეკით დატვირთული უძრავი ნივთი გადასულიყო იპოთეკარის [კრედიტორის] საკუთრებაში (იხ. დანართი #10. 2009 წლის 28 იანვრის სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულება, მუხლი 8), ან იმავე მუხლის თანახმად, მხარებს უნდა მიემართათ სპეციალისტისთვის - შპს „საიმედო აუქციონი“ იპოთეკის საგნის აუქციონის წესით რეალიზაციისთვის. ეს თანხა - 200 000 აშშ დოლარი, არა თუ არ მიგვიღია [როგორც ზევით მოგახსხენეთ, დარწმუნებულები ვართ, ეს თანხა არც ხუციშვილს არ მიუღია ჟვანიებისგან და ასტამიძისგან, რასაც იგი განუწყვეტლივ აცხადებდა სასამართლოზე (იხ. დანართი #30. მიხეილ ხუციშვილის 2013 წლის 14 თებრვლის განცხადება. მისივე 2010 წლის 15 ივლისის დაკითხვის ოქმი და აგრეთვე დანართი #25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 29, 30, 35 და 38-39), არამედ არც კი გაგვიგია არაფერი ამ გარიგების შესახებ 2009 წლის 4 აპრილამდე, როცა, ჩვენთვის უცნობმა პირმა შეგვატყობინა, რომ მიხეილ ხუციშვილს თავის კრედიტორებთან იპოთეკით დაეტვირთა ჩვენი უძრავი ქონება, რის შემდეგაც მივმართეთ როგორც განცხადებით პროკურატურას სისხლის სამართლის საქმის აღძვრის მოთხოვნით, ისე თბილისის საქალაქო სასამართლოს სარჩელით, რომ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის თანახმად მიხეილ ხუციშვილი არ იყო ამხანაგობის უფლებამოსილი წარმომადგენელი სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულების გაფორმებისას და, ამდენად, ეს ხელშეკრულება ბათილი იყო.

VIII. პარალელურად, იამზე ჟვანიამ და ხვიჩა ასტამიძემ მიმართეს შპს „მუდმივმოქმედ არბიტრაჟ მედაიტორს“, კერძოდ, ზურაბ გვარჯალაძეს, კვლავ ისე, რომ ამხანაობის არცერთ წევრს არაფერი არ გაგვიგია. საარბიტრაჟო მასალების მიხედვით, არბიტრაჟმა საქმის განხილვა დანიშნა 2009 წლის 20 ივლისს, ხოლო 2009 წლის 25 ივლისის არბიტრაჟმა დაუკმაყოფილა იამზე ჟვანიას და ხვიჩა ასტამიძეს საარბიტრაჟო პრეტენზია და ჩვენ, იბა „აბესაძის ჩიხს“ ხვიჩა ასტამიძის სასარგებლოდ, როგორც იბა „აბესაძეს ჩიხს“ დაგვაკისრა დავალიანება 95 000 აშშ დოლარი, სარგებლის 8500 აშშ დოლარი, 285 აშშ დოლარის პირგასამტეხლოს ყოვლეთვიურად გადახდა საარბიტრაჟო გადაწყვეტილების აღსრულებამდე, ხოლო იამზე ჟვანიას სასარგებლოდ, როგორც იბა „აბესაძეს ჩიხს“, დაგვაკისრა დავალიანება 85 000 აშშ დოლარი და 10 000 ევრო, სარგებლის 7650 აშშ დოლარი და 900 ევრო, ასევე 255 აშშ დოლარისა და 39 ევროს პირგასამტეხლოს ყოვლეთვიურად გადახდა საარბიტრაჟო გადაწყვეტილების აღსრულებამდე. აგრეთვე, დავალიანების დაფარვის მიზნით, არბიტრაჟმა სარეალიზაციოდ მიაქცია იპოთეკით დატვირთული იბა „აბესაძის ჩიხი“ საკუთრებაში არსებული უძრავი ქონება [აბესაძის ჩიხის #3,4, 5 – 2013 კვმ სოლოლოკაში].

IX. თბილისის სააპეალციო სასამართლოს 2011 წლის 16 ივნისის განჩინების თანახმად, იმაზე ჟვანიამ და ხვიჩა ასტამიძემ ისე მიმართეს არბიტრაჟს, რომ

„საარბიტრაჟო საქმეში არ მოიპოვება ამხანაგობის თავმჯდომარის მიხეილ ხუციშვილისათვის უწყების და გზავნილის ჩაბარების დოკუმენტი, ასევე 25 ივლისის სხდომის დანიშვნის მტკიცებულება. საარბიტრაჟო მოპასუხეებს არ ჩაბარებიათ საარბიტრაჟო პრეტენზია, მიწვეულნი არ ყოფილან პროცესზე, მათთვის საერთოდ არ იყო ცნობილი საქმის არბიტრაჟში განხილვის შესახებ, ასევე არანირი საარბიტრაჟო შეთანხმება მათ არ გაუფორმებიათ. შესაბამისად, შპს „მუდმივმოქმედმა არბიტრაჟმა მედიატორმა“ უკანონოდ დაადგინა განმცხადებლის კუთვნილი ქონების რეალიზაცია.“ (იხ. დანართი #15. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2011 წლის 16 ივნისის განჩინება საარბიტრაჟო გადაწყვეტილების გაუქმების შესახებ, გვ. 3).

X. სააპელაციო სასამართლომ 2011 წლის 16 ივნისის განჩინებით გააუქმა შპს „მუდმივმოემდი არბიტრაჟი მედიატორის“, საქმე #04/09 2009 წლის 25 ივლისს მიღებული ზემოთხსენებული გადაწყვეტილება (იხ. დანართი #16. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2011 წლის 16 ივნისის განჩინება საარბიტრაჟო გადაწყვეტილების გაუქმების შესახებ). გაუმქების საფუძვლად, აგრეთვე, წინა პუნქტში დასახელებული გარემოებების გარდა, სასამართლომ მიიჩნია

„. . . რომ ამხანაგობის წევრებს თავმჯდომარისთვის არ მიუნიჭებიათ საარბიტრაჟო შეთანხმების დადების უფლებამოსილება. შესაბამისად, ეს უკანასკნელი ვერ წარმოადგენდა ამხანაგობას საარბიტრაჟო შეთანხმების დადებისას, სამისო უფლეამოსილების არქონის გამო. ამრიგად დარღვეულია მთავარი ელემენტი საარბიტრაჟო შეთანხმებისა - არ არსებობს მხარის (იბა „აბესაძის ჩიხის“ თითოეული წევრის) ნება არც წერილობით, არც კონკუდნეტური ქმედებით გამოხატული, საქმის არბიტრაჟის წესით გახილვის თაობაზე.“ (იხ. დანართი #16..თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2011 წლის 16 ივნისის განჩინება საარბიტრაჟო გადაწყვეტილების გაუქმების შესახებ, გვ. 6).

XI. საგულისხმოა, რომ მცირე ხნით ადრე [ანუ, პრეცედენტი უკვე არსებობდა], 2009 წელს ქ. თბილისის პროკურატურის საგამოძიებო ნაწილისა და ქ. თბილისის პოლიციის მთავარი სამმართველოს თანამშრომლებმა ერთობლოვად გატარებული ღონისძიებით, ანალოგიური საფუძვლით, კერძო საარბიტრაჟო შეთანხმების არარასებობა, დააკავა სამი კერძო არბიტრი:

„მუდმივმოქმედი კერძო არბიტრაჟი „მართალის“ არბიტრმა მიხეილ ლაპიაშვილმა უგულვებელყო საქართველოს კანონმდებლობის მოთხოვნა და მხარეთა შორის შესაბამისი შეთანხმების არარსებობის მიუხედავად, უკანონო გადაწყვეტილების გამოტანით 50 000 ლარით და ამ თანხის უზრუნველსაყოფად განკუთვნილ ბინაზე უფლების დაკარგვით აზარალა 3 კრედიტორი, მხოლოდ და მხოლოდ ერთ-ერთი მე-4 კრედიტორისათვის უკანონოდ ბინის მიკუთვნებით.

ეკატერინე ოსაძემ სამსახურებრივ უფლებამოსილების გადამეტებით, მიუხედავად იმისა, რომ მხარეთა შორის კანონით სავალდებულო საარბიტრაჟო შეთანხმება საერთოდ არ არსებობდა, მიიღო გადაწყვეტილება და ფაქტობრივად არარსებული საარბიტრაჟო პრეტენზიის უზრუნველყოფის მიზნით, ყადაღა დაადო გიგა სანაიას კუთვნილ ბინას. აღნიშნულმა ქმედებამ გამოიწვია გიგა სანაიას და ხსენებული ბინის დამქირავებელს შორის 1170 დოლარის ღირებულების ქირავნობის კონტრაქტის გაწყვეტა და მისი უშემოსავლოდ დატოვება. . .

. . . არბიტრმა ხათუნა დარჩიაშვილმა უგულვებელყო საქართველოს კანონმდებლობის მოთხოვნა, კერძოდ, მხარეთა შორის შესაბამისი შეთანხმების არარსებობის მიუხედავად, უკანონო გადაწყვეტილების გამოტანით აზარალა გოჩა ხმელიძე და გააუქმა ამ უკანასკნელსა და ლეილა ავალიანს შორის დადებული 60 200 დოლარად შეფასებული ბინის გამოსყიდვის ხელშეკრულება, მაშინ როდესაც მხარეებს შორის გაფორმებული კონტრაქტის შესაბამისად, გამოსყიდვის ვადის გასვლის გამო, გოჩა ხმელიძეს უფლება 􀋈ქონდა ქ. თბილისში მდებარე ბინის შენარჩუნებაზე.“ (იხ. დანართი # 32. საქართველოს იუსტიციის სამინისტრო: სამსახურებრივი უფლებამოსილების გადამეტების ბრალდებით კერძო არბიტრაჟების არბიტრები დააკავეს, https://archive.justice.gov.ge/News/Detail?newsId=3016).

თუმცა, ჩვენ შემთხვევაში, კერძო არბიტრი ზურაბ გარჯალაძე ანალოგიური და უფრო მეტი დარღვევებისთვისაც დარჩა მართლმსაჯულების მხრიდან შეუვალი და ხელშეუსებელი.

XII. თითქმის დროში პარალელურად, 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილებით თბილისის საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ ამხანაგობის თავმჯოდმარე უფლებამოსილი იყო ამხანაგობის სახელით დაედო სესხის ხელშეკრულება. სასამართლომ ეს გადაწყვეტილება, კერძოდ, რომ ამახნაგობის თავმჯდომარე უფლებამოსილი იყო ამხანაგობის სახელით სესხი აეღო, გამოიტანა მხოლოდ 2007 წლის 27 ნოემბრის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის საფუძველზე (იხ. დანართი #2. 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების მე-6 მუხლი). სხვა საფუძველი სასამართლოს თავის გადაწყვეტილებაში არ მოუხმია.

XIII.თითქმის იმავდროულად თბილისის სისხლის სამართლის სასამართლომ რატომღაც მხოლოდ მიხეილ ხუციშვილი მიიჩნია თაღლითობაში დამნაშავედ სისხლის სამართლის კოდექსის 180-ე მუხლის მე-3 ნაწილის „ბ“ პუნქტის თანახმად და შეუფარდა თავისუფლების აღკვეთა 7 (შვიდი) წლის ვადით (იხ. დანართი # 16. 2011 წლის 15 თებერვლის განაჩენი, გვ. 5). მიხეილ ხუციშცილის ძველი კრედიტორი - იამზე ჟვანია და ევგენი ჟვანია და ძველი ნაცნობი ხვიჩა ასტამიძე, ნოტარიუსი ნუნუ გინტური და კერძო არბიტრი ზურაბ გავრჯალაძე პროკურატურის ყურადღების მიღმა დარჩნენ, მიუხედავად პროკურატურისთვის ჩვენი არაერთგზის განცხადებებით მიმართვის.

XIV. თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება ჩვენ, მესაკუთრე-წევრებმა, გავასაჩივრეთ თბილისის სააპელაციო სასამართლოში, რაც 2012 წლის 31 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით არ დაგვიკმაყოფილა და 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილება ძალაში დატოვა კვლავ იმავე საფუძვლით (იხ. დანართი #12. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2012 წლის 31 ოქტომბრის გადაწყვეტილება, მე-4 მუხლის მე-5 ნაწილი და მე-5 მუხლი).

XV. ეს გადაწყვეტილება ჩვენ კვლავ გავასაჩივრეთ საქართველოს უზენაეს სასამართლოში, რომელმაც 2013 წლის 3 ივნისის განჩინებით ჩვენი საკასაციო საჩივარი დატოვა განუხილველად. ეს განჩინება იყო საბოლოო და აღარ საჩივრდებოდა.

XVI. წევრ-მეასკუთრეების ნაწილმა მხოლოდ 2012 წლის ოქტომბერში შემთხვევით შევიტყვეთ, რომ 2007 წლის 27 ნოემბრის სანოტარო აქტი ისე დაუდასტურებია ნოტიარუსს ნ. გინტურს, რომ მშენებლობის 4 დამფინანსებლიდან ერთ-ერთს, გიორგი არდაზიშვილს ხელი არ ქონდა მოწერილი. სანამ ამ გარემოებას გავიგებდით, აბესაძის ჩიხის #5 მობინადრეებს უკვე შეატნილი გვქონდა სარჩელი იბა „აბესაძის ჩიხის“ ბათილობის მოთხოვნით იმ საფუძვლით, რომ თავად ტექსტში უამრავი დარღვევა იყო, კერძოდ, არ იყო განსაზღვრული მშნებლობის ვადები, ამხანაგობიდან გამოსვლის წესი, ამახნაგობის წევრების ზუსტი რაოდნეობა და სხვ. ცხადია, სადამფუძნებლო აქტისთვის ერთ-ერთი მონაწილის ხელმოუწერლობა არ გვქონდა შეტანილი მოთხოვნის საფუძვლად, რადგან არ ვიცოდით. ამ საქმის ერთ-ერთ სასამართლო სხდომაზე ესწრებოდა გიორგი არდაზაშვილიც, სადაც მან განაცხადა, რომ იგი ამხანაგობის წევრი არ იყო, რადგან იმ სადამფუძნებელ სანოტარო აქტზე, რომლის ბათილობასაც ვითხოვდით, ხელიც კი არ ჰქონდა მოწერილი. ჩვენ ცხადია, არ დავუჯერეთ მის ზეპირ განცხადებას და გადავამომწეთ რეესტრში. რეესტრიდან 2013 წლის 11 თებერვალს მივიღეთ პასუხი, რომ სადამფუზნებლო სანოტარო აქტზე გიორგი არდაზიშვილის ხელმოწერა არ ფიქსირდებოდა (იხ. დანართი # 33. 2013 წლის 11 თებერვლის საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს პასუხი ინგა მუშეგიანცს). ამ გარემოების შეტყობის შემდეგ, ამხანაგობის წევრების ნაწილს, ვისაც გვქონდა შეტანილი სარჩელი ბათილობის მოთხოვნით, თუმცა სხვა საფუძვლით [არ იყო განსაზღვრული მშნებლობის ვადები, ამხანაგობიდან გამოსვლის წესი, ამახნაგობის წევრების ზუსტი რაოდნეობა და სხვ.] ცხადია, უკვე ამ საფუძვლითაც - მხარეს ხელი რომ არ ჰქონდა მოწერილი, როგორც ახლად აღმოჩენილი გარმეოებით, განგვაგრძეთ დავა. ცალკე დანარჩენმა წევრებმაც შევიტინეთ ტექსტის თანახმად ერთ-ერთი წევრის, გიორგი არდაზიშვილის ხელოწერლობის საფუძვლით სარჩელები.

XVII. ერთ-ერთ წევრს, ალექსანდრე აგაიანს, რომელმაც აგრეთვე მიმართა სასამართლოს იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნით, სასმართლომ ყველაზე ადრე დაუკმაყოფილა იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნა 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებით.

XVIII. სასამართლოს ამ გადაწყვეტილების შემდეგ, არშემდგარი ამხანაგობის ვითომ-წევრებმა მივმართეთ თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიას 2016 წლის 11 ოქტომბერს ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა საფუძვლით, საქართველოს საპროცესო კოდექსის 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ“, „ე“ და „ვ“ პუნქტებისა და მე-3 ნაწილისა და 431-ე მუხლის თანახმად, 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის წარმოების განახლების განცხადებით, რომ როგორმე გამოგვესწორებინა სახლემწიფოს მოკვლევის ორგანოებისა და სასამარლო სისტემის მიერ ადრე დაშვებული შეცდომები, დაუდევრობა ან განზრახ ჩადენილი დანაშაული, რისი მიზეზითაც ესოდენ დავზარალდით [ამავე შინაარსის განცხადებით პირველად მივმართეთ სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატას 2016 წლის 12 აპრილს, სადაც მიგვეთითა, რომ უნდა მიგვემართა საქალაქო სასამართლოსთვის]. განცხაებაში სასამართლოს ვუნმარტავდით, რომ სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებით ერთადერთი სამართლებრივი საფუძველი გამოეცალა თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილებას (საქმე #2/4160-09). სწორედ 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილება გვქონდა დასახელებული უმთავრეს საფუძვლად [sic]. თუმცა, სასამართლოს იმაზეც ვუთითებდით, რომ 2015 წლის 24 დეკემბრის სასამართლო სხდომაზე მოსარჩელეებმა თავადვე აღიარეს, რომ მათთვის ჩვენგან განსხვავებით ცნობილი იყო სესხისა და იპოთეკის ხელშეკრულების გაფორმების მონეტში, 2009 წლის იანვარშივე, რომ მშენებლობის ერთ-ერთ დამფინანსებელს და ორგანიზატორს, გიორგი არდაზიშვილს, ხელი არ ჰქონდა მოწერილი სადამფუძნებლო სანოტარო აქტზე.

XIX. 2016 წლის 11 ოქტომბრის ჩვენ ამ განცხადებაზე მოსამართლე შორენა ჯანხოთელმა 2017 წლის 17 ნოემბრის განჩინებით დაგვიდგინა ხარვეზი.

XX. ხარვეზის შევსების შემდეგ, საბოლოოდ, პირველი ინსტანციის სასამართლომ 2017 წლის 22 დეკემბრის განჩინებით მიიჩნია, რომ ჩვენს მიერ მითითებული გარემოება - იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებელო სანოტარო აქტის ბათილად ცნობა 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებით არ არის ახლად აღმოჩენილი გარემოება, რადგან ამ მოსამართლის აზრით, 2016 წელს სასამართლო გადაწყვეტილებით ცნობილი სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილობა არ იყო ცნობილი 2010 წლის 17 დეკემბრის გადაწყვეტილების გამონატანისას. ამ განჩინების სააპელაციო სასამართლოში გასაჩივრების შემდეგ, სააპელაციომ იგივე საფუძვლით გვითხრა უარი, რაც უკვე ზევით ვრცლად მოგახსენეთ და რაზეც აღარ შევჩერდებით.

XXI.მხოლოდ გაკვრით შეგახსენებთ, რომ როგორც ზევით უკვე განგიმარტეთ, ორივე განჩინებაში აშკარად იკითხება ის, რომ 423-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ პუნქტის თანახმად ტერმინი „ბათილობა“ თურმე ნიშანვს არა იურიდიული ძალის არქონას ხელშკერულების გაფორმების მომენტიდან, არამედ მხოლოდ სასამრთლოს მიერ ბათილად ცნობის მომენტიდან იურიდიული ძალის დაკარგვას.

XXII.ამის პარალელურად, სააპელაციო სასამართლომ მოწინააღმდეგე მხარის განცხადების საფუძველზე, 2017 წლის 21 ნოემბრისა და 2017 წლის 27 ნოემბრის განჩინებებით საპროცესო კოდექსის 198-ე მუხლის მე-2 ნაწილის „ა“ პუნქტით ყადაღა დაადო ბათილად ცნობილი ამხანაგობის რამდენიმე წევრის უძრავ საკუთრებას [ბინებს]. ჩვენ კერძო საჩივარში მოხმობილი მოსაზრებების მიუხედავად, რომ ამხანაგობა არარსებულია და მისი სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი არარაა, უზენაესმა სასამართლომ უცვლელად დატოვა ორივე განჩინება იმის გამოკლებით, რომ, იმავე მუხლის მე-2 ნაწილის „ბ“ პუნქტით ყადაღა შეცვალა, მისივე შეფასებით ბალანსის დაცვის მიზნით, უფრო ლმობიერი უზრუნველყოფის ზომით - ქონების გასხვისების ან იპოთეკით დატვირთვის აკრძალვით, რაც აგრეთვე ზევით ზედმიწევნით მოგახსენეთ და რაზეც აღარ გავვრცელდებით.

XXIII. ალბათ ღირს აგრეთვე მოკლედ 2016 წლის 29 მარტის შემდგომ ფაქტორბივ გარემოებებზეც ყურადღების გამახვილება, კერძოდ, მას მერე რაც სასამართლომ იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი“ ბათილად ცნო, თუ რუგორ მოიქცნენ, რა გააკეთეს და რის მიღწევას ცდილობდნენ იამზე ჟვანია და ხვიჩა ასტამიძე, ვის სასარგებლოდაც სასამართლომ სესხის გადახდა დაგვაკისრა და, აგრეთვე, მათი წარმომადგენელი და ევგენი ჟვანიას მეგობარი - გია წუწუნავა და, რაც არანაკლებ მნიშვნელოვანია - ნოტარიუსი ნუნუ გინტურიც, რომლემაც რთული სანოტარო [წერილობითი] ფორმით დაადასტურა იბა „აბესაძის ჩიხის“ სანოტარო აქტი, მათ კავშირებსა და ამ ჯგუფის საერთო ინტერესზე - ხელიდან როგორმე არ გაეშავათ ჩვენზე აწ დაკისრებული ფულადი დავალიანება და დაუფლებოდნენ ჩვენ უძრავ ქონებას ან, მათთვის უარეს შემთხვევაში, ჩვენგან მიეღოთ დიდ თანხა მაინც.

XXIV. ამასთან, ყურადღების გამახვილება ამ ფაქტობრივ გარემოებაზე მნიშვენლოვნად მიგვაჩნია არა მარტო იმის გამოსავლენად, თუ რაოდენ არაკითელისინდისიერია მოდავე მხარე, მათი წარმომადეგენელი - გია წუწუნავა და აგრეთვე ნოტარიუსი ნუნუ გინტური, არამედ იმის დასტურადაც, თუ რაოდენ „კეთილისინდისიერად“ და „გულისხმიერად“ [ცხადია, ირონიით] იმუშავეს უკვე, ამჯერად სიხლის სამართლის ორგანოებმა და განსაკუთრებით თბილისის საქალაქო პროკურატურამ.

XXV. იბა „აბესაძის ჩიხის“ 2007 წლის 27 ნოემბრის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებით ბათილად ცნობის შემდეგ, 2016 წლის 18 აპრილიდან ინდიკო გოგოხია [ხვიჩა ასტამიძის უფლებამონაცვლე] და მისი წარმომადგენლები, ევგენი ჟვანია და გია წუწუნავა არაერთხელ შეეცადნენ, რომ მიეღწიათ სასამართლოს მიერ დიანა ბერეკაშვილის 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობას საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 421, 422 და 423 მუხლების თანახმად (იხ. დანართი # 17. ინდიკო გოგოხიასა და იამზე ჟვანიას განცხადებები, დანართი # 27. ინიდიკო გოგიხას თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოსამართლის, დიანა ბერეკაშვილისადმი 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნის 2017 წლის 8 თებერვლის განცხადება, და დანართი # 28. თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოასამრთლეს დიანა ბერეკაშვილს ინდიკო გოგოხიას 2016 წლის 20 აპრილის განცხადება), თუმცა, არაფერი გამოუვიდათ და საბოლოოდ არც თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო კოლეგიის მოსამრთლემ, გიორგი გოგიჩაშვილმა, 2017 წლის 24 იანვრის განჩინებით (იხ. დანართი # 18. თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო კოლეგიის მოსამრთლის გიორგი გოგიჩაშვილის 2017 წლის 24 იანვრის განჩინება საქმე #2/8777-14) და არც თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო პალატამ 2017 წლის 10 აპრილის განჩინებით (იხ. დანართი # 19. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2017 წლის 10 აპრილის განჩინება საქმე #2ბ/995-17) არ დაუკმაყოფილა მათ მოთხოვნა და 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილება უცვლელად დატოვა. მეტიც, სააპელაციო სასამართლომ ერთ-ერთ საფუძვლად სწორედ ის გარემოება მოიხმო, რომ ინდიკო გოგოხიამ 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების გამოტანამდე იცოდა აღძრული სარჩელის შესახებ და მას შეეძლო საქმის განხილვაში ჩასაბმელად დაესახელებინა 422-ე მუხლით სავალდებულო საფუძვლები 2016 წლის 29 მარტამდე რაც მას არა თუ არ გაუკეთებია, არამედ ამტკიცებდა საპირსიპიროს, რომ სესხისა და იპოთეკის დასტურად არსებობდა სხვა უამრავი მტკიცებულება და სადამფუძნებლო სანოტარი აქტის ბათილობას მათთვის არავითარი მნიშნველობა არ ექნებოდა:

„განსახილველ შემთხვევაში განმცხადებელი ინდიკო გოგოხია თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობას მოითხოვდა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე, რომლის თანახმად, კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება დაინტერესებული პირის განცხადებით შეიძლება ბათილად იქნეს ცნობილი, თუ პირი, რომლის უფლებებსა და კანონით გათვალისწინებულ ინტერესებს უშაულოდ ეხება მიღებული გადაწყვეტილება, არ იყო მოწვეული საქმის განხილვაზე. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, აღნიშნული საფუძვლით გდაწყვეტილების ბათილად ცნობა არ შ ეიძლება, თუ მხარეს შეეძლო ამ საფუძვლების წამოყენება საქმის განხილვისას, შესაბამისად პირველი ინსტანციის სააპელაციო ან საკასაციო ინსტანციის სასამართლოში.

სამოქალაქო საპორცესო კოდექსის მითითებული ნორმით გათვალისწინებული წინაპირობების შემოწმების მიზნით, სააპელაციო სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს შემდეგ გარემოებებზე:

პალატა სრულად იზიარებს გასაჩივრებული განჩინების დასკვნას იმის შესახებ, რომ განმცხადებელ (კერძო საჩივრის ავტორი) ინდიკო გოგოხიას ზემოაღნიშნული საფუძვლების წამოყენება შეეძლო იმ საქმის განხილვისას, რომელზეც თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის მიერ 2016 წლის 29 მარტს გამოტანილი გადაწვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნით განცხადება აქვს წარმოდგენელი. ეს გარემოება კი, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის მეორე ნაწილის თანახმად, გამორიცხავს ამ გადაწყვეტიელბის ბათილად ცნობას.

კერძოდ, დადგენილია, რომ სანოტარო აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნით აღძრული სარჩელის თაობაზე ინდიკო გოგოხიასთვის ცნობილი იყო 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების გამოტანამდე, რასაც ადასტურებს საქმეში არსებული აუდიო ჩანაწერი, სადაც განმცხადებელი თავად აღიარებს, რომ არ ეთანხმება საქმის განხილვის შეჩერებას ამხანაგობის დაფუძნების შესახებ სანოტარო აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნით აღძრული დავის განხილვამდე და აცხადებს, რომ ამ სადამფუძნებლო აქტის გარდა სხვა მრავალი მტკიცებულებაა საქმეში, რომლითაც დასტურდება სესხის ხელშეკრულების ნამდვილობის ფაქტი და არ ეთანხმება საქმის წარმოების შეჩერების შესახებ შუამდგომლობას“ (იხ. დანართი # 19. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2017 წლის 10 აპრილის განჩინება საქმე #2ბ/995-17, გვ. 7).

XXVI. მართლაც, 2014 წლის მარტი-ოქტომბრის იმ სასამრთლო განხილვებზე, სადაც ინდიკო გოგოხია და იამზე ჟვანია გვედავებოდნენ დაკისრებული თანხის ოდენობას, ჩვენ არაერთხელ მოვითხოვეთ სასამართლოს საქმის წარმოების შეჩერება საპროცესო კოდექსის 279-ე მუხლის „დ“ ნაწილის თანახმად, სანამ არ გადაწყდებოდა სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილობა-ნამდვილობა, რაც კატეგორიულად არ გიაზიარეს ინდიკო გოგოხიას და იამზე ჟვანიას წარმომადგენლებმა - გია წუწუნავამ და ევგენი ჟვანიამ და კატეგორიულად უარყვეს რამენაირი კავშირი მათ ინტერესებსა და ამხანაგობის სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილობას შორის, რადგნა, მათი დაჟინებით, როგორც წერია 2017 წლის 10 აპრილის სააპელაციო განჩინებაში, არსებობდა სადამფუძნებლო აქტის გარდა კიდევ სხვა მრავალი მტკიცებულება საქმეში, რომლითაც დასტურდებოდა სესხის ხელშეკრულების ნამდვილობა. ამას ჟვანია და წუწუნავა იჟინებდნენ როგორც წერილობით (იხ. დანართი # 20. 2014 წლის 15 ოქტომბრის ინდიკო გოგოხიასა და იამზე ჟვანიას შუამდგომლობა, გვ. 2-3; დანართი # 21. ხვიჩა ასტამიძისა და იამზე ჟვანიას 2014 წლის 24 მარტის კერძო საჩივარი, გვ. 3; დანართი # 22. ინდიკო გოგოხიასა და იამზე ჟვანიას 2014 წლის 02 ოქტომბრის კერძო საჩივარი, გვ. 2-3), ისე ზეპირადაც:

2014 წლის 15 სექტემბრის სასამართლოს სხდომის აუდიოჩანაწერი

საქმის # 2-13690-12

ფაილები:

# 019 [მოპასუხის (იბა „აბესაძის ჩიხის“ მესაკუთრე წევრების) ნაწილის წარმომადგენელი - თეა გიორგრაძე],

# 017 [მოსარჩელეს (იამზე ჟვანია და ხვიჩა ასტამიძე [ინიდკო გოგოხია უფლებამონაცვლე]) წარმომადგენელი - გია წუწუნავა]

# 016 [მოსამართლე ლევან გვარამია]

მოთხოვნა: ფულადი ვალდებულების შესრულება [იბა „აბესაძის ჩიხის“ [?] მესაკუთრე წევრების მიერ იამზე ჟვანიასა და ხვიჩა ასტამიძის [ინდიკო გოგოხიას] სასარგებლოდ]

იხ. დანართი #46. აუდიოჩანაწერი

XXVII. მათ იმდენიც კი მოახერხეს, რომ საქმის წარმოება სასამართლომ არ შეაჩერა [ნათია გუჯაბიძის განჩინების წყალობით] და ეს საქმე [ვალის ოდენობის განსაზღვრა] ამჟამად თბილისის სააპელაციო სასამართლოშია.

XXVIII. საგულისხმოა, რომ სწორედ იმის შემდეგ, რაც ინდიკო გოგოხიამ [ხვიჩა ასტამიძის უფლებამონაცვლემ] ვერ მიაღწია 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილობას და საქალაქო სასამართლომაც და სააპელაციო სასამართლომაც, ორივემ მოთხოვნა არ დაუკმაყოფილა, ეს ჯგუფი იძულებული გახდა ასპარეზზე გამოეყვანა ყოფილი ნოტარიუსი ნუნუ გინტური, როგორც ირკვევა, მათი მოკავშირეც ჩვენზე ფულადი ვალდებულების დაკისრების საქმეში.

XXIX. ამ ეტაპამდე იქმნებოდა ისეთი შთაბეჭდილება და ჩვენც რა საფუძვლით უნდა შეგვეტანა ეჭვი, რომ ყოფილი ნოტარიუსი ნუნუ გინტური არავითარ კავშირში არ იყო არც ჟვანიებთან და ასტამიძესთან და მათ სასარგებლოდ ჩვენზე ფინანსური ვალდებულების დაკისრების საქმისგანაც განზე იდგა, ცხადია, იმ არაკეთილსინდისერების და უკანონობის გამოკლებით, რომ მან რთული სანოტარო [წერილობითი] ფორმით იბა „აბესაძის ჩიხის“ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი ისე დაადასტურა, რომ ტექსტში შეტანილ მშნებლობის ერთ-ერთ დამფინანსებელს და ორგანიზატორს, გიორგი არდაზიშვილს, ხელი არ ჰქონდა მოწერილი. მაგრამ ერთია ფინანსური ინტერესი და მეორე რეგისტრაციის ნორმატიული წესების დარღვევა.

XXX. ცხადია, ეს ჯგუფიც ცდილობდა ისე მოეჩვენებინა საქმის ვითარება, რომ ნუნუ გინტური ვითომ განზე იდგა, არავითარი კავშირი არ ჰქონდა იამზე ჟვანიასა და ინდიკო გოგოხიასთან და მათ წარმომადგენლებთან - გია წუწუანვასა და ევგენი ჟვანიასთან, არაც არაფერი არ იცოდა ჩვენსა და ჟვანია-ასტამიძეს შორის მიმდინარე დავაზე და მხოლოდ მოგვიანებით, 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებიდან 10 თვის შემდეგ, 2017 წლის 30 იანვარს დილით შეიტყო ხვიჩა ასტამიძისგან სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილად ცნობის 2016 წლის 29 მარტის სასამართლო გადაწყვეტილება (იხ. დანართი #34. ნუნუ გინტურისა და ხვიჩა ასტამიძის ახსნა-განმარტებები). მისი განმარტებით იგი მხოლოდ ამ მისთვის მოულოდნელი ამბის შემდეგ ჩაერთო ამ საქმეში (იხ. დანართი # 23. ნუნუ გინტური წარმომადგენლის, გია წუწუნავას, 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადება, გვ. 3-4), და ისიც მხოლოდ როგორც სადამფუძნებელო სანოტარო აქტის დამდასტურებელი ნოტარიუსი და ისიც მხოლოდ თავისი პროფესიული ინტერესის დასაცავად. ამისთვის კი, კვლავ ნუნუ გინტურისვე ახსნა-განამრტების თანახმად, იგი დაუკავშირდა მის ნაცნობ ადვოკატს გია წუწუნავას და გაასაჩივრა დიანა ბერეკაშვილის 2016 წლის 29 მარტის გადაწვეტილება იმ საფუძვლით, რომ იგი [ნოტარიუსი] მოსამართლემ არ მიიწვია სასამართლო განხილვაზე მაშინ, როცა იგი იყო იმ სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის შემდეგნელი და დამდასტურებელი ნოტარიუსი, რომელიც სასამართლომ სცნო ბათილად. ხოლო, წუწუნავამ კი, როგორც გინტურის უფლებამოსილმა წარმომადგენელმა სასამართლოს მიმართა 2017 წლის 13 თებერვალს დიანა ბერეკაშვილის 2016 წლის 29 მარტს მიღებული გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნით. ამასთან, ნუნუ გინტური, უფრო ზუსტად მისი წარმომადგენელი ამ, 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადებაში თავისი მარწმუნებლის ინტერესს იმით ხსნის, რომ 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებით ინდიკო გოგოხიასა [ხვიჩა ასთამიძის უფლებამონაცვლე] და იამზე ჟვანიას მიადგებათ გამოუსწორებელი ზიანი, რაზეც ნუნუ გინტური იქნება პასუხისმგებელი (იხ. დანართი # 23. ნინო გინტური წარმოამდგენლის, გია წუწუნავს, 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადება, გვ. 4 და 5 passim).

XXXI. ნუნუ გინტურის მიმართ მოსალოდნელი დავა იამზე ჟვანიასა და ინდიკო გოგოხიას მხრიდან დასახელება, როგორც ნუნუ გინტურის ინტერესი, რაც თითქოს შეიძლება მოჰყვეს 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობას, არა მარტო ობიექტური აბსურდია, არამედ ჟვანიებისა წუწუნავას მხრიდან ცალსახად გაცნობიერებული სიცრუეაცაა. მათაც არ სჯერათ იმის, რასაც ამტკიცებენ. ეს რომ მართლაც ეჯეროთ ჟვანიებს, გინტურს ან წუწუნავას, ყველას, ან თუნდაც ერთ-ერთს მაინც, მაშინ არც ნუნუ გინტური არ მისცემდა მისი, მისივე მტკიცებით, პოტენციური მოდავეების, იამზე ჟვანიასა და ინდიკო გოგოხიას ადვოკატს, გია წუწუნავას რწმუნებას, და გია წუწუნავაც, როგორც გამოცდილი ადვოკატი და საბურთალოს რაიონის ყოფილი მოსამართლე (იხ. დანართი #35. გია წუწუნავას 1999 წლის დეკლარაცია), აშკარა ინტერესეთა კონფლიქტის გამო არას დიდებით არ დაუდგებოდა ნუნუ გინტურს ადვოკატად ეცოდინებოდა რა, რომ ნუნუ გინტურის ერთადერთი ინტერესი ამ საქმეში წუწუნავას ძველი მარწმუნებლებისგან დავის აცილება იყო და რაც შესაძლოა, ვერ მოეხერხებინა და დავა წარმოშობილიყო მის ძველ მარწმუნებლებს, იამზე ჟვანიასა და ინდიკო გოგოხიას, და ახალ მარწმუნებელს, ნუნუ გინტურს შორის. სწორედ ეს, მათი წარმოდგენით, მოსალნდნელი დავა იყო დასახელებული გინტურის მთავარ და ერთადერთ ინტერესად.

XXXII. ნუნუ გინტურის ახალი წარმომადგენელი, გია წუწუნავა, რომელიც 2017 წელს, თებერვლიდან ნუნუ გინტურის წარმომამდგენელია, 2009 წლიდან წარმოადგენდა და დღესაც წარმოადგენს იამზე ჟვანიასაც და ხვიჩა ასტამიძეს/ინდიკო გოგოხიასაც ჩვენ წინააღმდეგ უკლებლივ ყველა [არაერთ] დავაში (იხ. დანართი # 24. გია წუწუნავასა და ევგენი ჟვანია 2009-2014 წლების რწმუნებულებები/მინდობილობები). ამასთან, იგი, იამზე ჟვანიას ჩვენებითვე, მისი მეუღლის, ევგენი ჟვანიას მეგობარია:

„ხუციშვილმა საცხოვრებელი ფართით რომ ვერ დამაკმაყოფილა, სანაცვლოდ თანხა და საგურამოს მიწის ნაკვეთი მომცა, რომელიც შემდგომში გავყიდე. 10 000 ლარად გავყიდე მიწის ნაკვეთი. მფლობელი არის ჩემი მეუღლის მეგობარი გია წუწუნავა.“ (იხ. დანართი # 25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლო სხდომის ოქმი, გვ. 17-18).

XXXIII. და, როგორც ირკვევა, ჩვენი არშემდგარი ამხანაგობის ყოფილი თავმჯდომარის ხუციშვილისა და ჟვანიების ურთიერთობის ერთ-ერთი ფიგურანტია: მას მერე, რაც 2009 წლის 16 თებერვალს მიხეილ ხუციშვილმა ჩვენი სახელით სესხის მეორე ხელშკერულება გააფორმა და მეორედ დატვირთა იპოთეკით ჩვენი ქონება თავისი მეორე ძველი მევალის, თინა ზაქაიძის სასარგებლოდ (იხ. დანართი # 31. 2009 წლის 16 თებერვლის იპოთეკის ხელშეკრულება) და რაც, ევგენი ჟვანიასვე აღირებით, უმალ გახდა ევგენი ჟვანიასთვის ცნობილი, 2009 წლის 24 თებერვლის მინდობილობის საფუძველზე ევგენი ჟვანიამ მიხეილ ხუციშვილის უძრავი ქონება, როგორ ხუციშვილის მინდობილმა პირმა მიყიდა 2009 წლის ექვს აპრილს თავის მეუღლეს, იამზე ჟვანიას, რომელმაც, თავის მხრივ, იგივე ქონება მიყიდა 2009 წლის 12 ივნისს გია წუწუნავას (იხ. დანართი # 26. ა) 2009 წლის 24 თებერვლის ხუციშვილის მიერ ეგენი ჟვანიაზე გადაცემული მთელი ქონების მართვისა და განკარგვის მიდნობილობა, ბ) 2009 წლის 6 აპრილის ნასყიდობის ხელშეკრულებები, გ) 2009 წლის 12 ივნისის ნასყიდობის ხელშეკრულება).

XXXIV. ამდენად, თუკი ნუნუ გინტურს იამზე ჟვანიასთან და ინდიკო გოგოხიასთან მომავლის მოსალოდნელი დავა აშინებს, როგორღა მისცა მან რწმუნება იმ ადვოკატს, რომელიც იამზე ჟვანიასა და ინდიკო გოგოხიას/ხვიჩა ასტამიძის ინტერესებს 2009 წლიდან დღემდე სწორედ იმ საქმეზე იცავს, რის გამოც, იამზე ჟვანიამ და გელა გოგოხიამ [ხვიჩა ასტამიძისა და ინდიკო გოგოხიას უფლებამონაცლვე] მომავალში შეიძლება დავა წამოიწყონ მასთან? თუ ნუნუ გინტურმა არ იცოდა გია წუწუნავა რომ იცავდა მისი პოტენციური მოდავეების ინტერესებს? თუ გია წუწუნავამ დაუმალა ეს გარემოება? არ გვგონია, რომ ყოფილ ნოტარიუსს, ნუნუ გინტურს არ ახსოვდეს, დავიწყებოდა, რომ გია წუწუნავა გინტურის მოსალოდნელ ვითომ მოდავეებს, იამზე ჟვანიასა და ხვიჩა ასტამიძის ინტერესებს იცავდა 2009 წლიდან, როგორც სამოქალაქო, ისე სისხლის სასამართლოზეც, რომელზეც ნუნუ გინტურიც იყო დაბარებული და ვისაც თავად, პირადად გია წუწუნავა უსვამდა შეკითვებს და რომელსაც ნუნუ გინტური პასუხობდა (იხ. დანართი # 25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სასამართლო სხდომის ოქმი, ნინო გინტურის ჩვენება, გვ. 22).

XXXV. ნუნუ გინტურის, როგორც ნოტარიუსის პროფესიულ ინტერესებთან კავშირი რომ არა აქვს 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებას, ეს დასტურდება თბილისის სააპელაციო 2017 წლის 22 ნოემბრის განჩინებითაც. ნუნუ გინტურმა მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნით, რაც საქალაქო სასამართლომ მას არ დაუკმაყოფილა 2017 წლის 03 ივლისის განჩინებით, რის შემდეგაც ნუნუ გინტურმა კერძო საჩივრით გაასაჩივრა ეს განჩინებაც თბილისის სააპელაციო სასამრთლოში. თბილისის სააპეალციო სასამართლომაც არ დაუკმაყოფილა ნუნუ გინტურს კერძო საჩივარი და უცვლელად დატოვა თბილისის საქალაქო სასამართლოს განჩინება. სააპელაციო სასამართლომ განჩინებაში სასამართლებრივ დაასაბუთებაში დაწერა, რომ „გაუგებარია და არ იკვეთება თუ ნოტარიუსის რა უფლება დაირღვა საქმის განხილვაში მიუწვდომლობით“ (იხ. დანართი #42. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2017 წლის 22 ნოემბრის განჩინება, გვ.6).

XXXVI. ნოტარიუსს ნუნუ გინტურსა და წუწუნავა-ჟვანიები-ასტამიძე/გოგოხიას შორის მჭიდრო კავშირს ადასტურებს ისიც, რომ ნუნუ გინტურის წარმომადგენლის, გია წუწუნავას 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადების (იხ. დანართი # 23. ნუნუ გინტურის წარომადგენლის, გია წუწუნავას 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადება) მე-3 გვერდზე მე-3 პარაგრაფი სიტყვა-სიტყვით, კოპი-პეისტითაა გადატანილი და მთლიანად და უცვლელადაა გამეორებული ინდიკო გოგოხიას მეორე წარმომადგენლის, ევგენი ჟვანიას მიერ შედგენილი და ხუთიოდე დღით ადრე შეტანილი 2017 წლის 8 თებერვლის განცხადების მე-6 გვერდზე მე-4 პარაგრაფი (იხ. დანართი #27. ინიდიკო გოგიხას თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოსამართლის, დიანა ბერეკაშვილისადმი 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნის 2017 წლის 8 თებერვლის განცხადება, გვ. 6). ორივე განცხადებაში სიტყვა-სიტყვით წერია:

„სასამართლოში სარჩელი შეტანილ იქნა მხოლოდ ალექსანდრე აგაიანის მიერ. მოქმედი კანონმდებლობიდან გამომდინარე, რომც დავუშვათ ალექსნადრე აგაიანის სარჩელი იყო საფუძვლიანი, სასამართლო უფლებამოსილი იყო ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს დაფუძნების შესახებ 2007 წლის 27 ნოემბრის სანოტარო აქტი ბათილად ეცნო მხოლოდ ა. აგაიანის ნაწილში და არა მთლიანად“ (cf. დანართი #23. ნუნუ გინტურის წარომადგენლის, გია წუწუნავას 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადება, გვ. 3, §3 და დანართი #27. ინიდიკო გოგიხას თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოსამართლის, დიანა ბერეკაშვილისადმი 2016 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის მოთხოვნის 2017 წლის 8 თებერვლის განცხადება, გვ. 6, §4).

XXXVII. გარდა იმისა, რომ ნუნუ გინტურიც და ინდიკო გოგოხიაც ერთი საზიარო ადვოკატი მომსახურებითა და ერთი და იმავე ტექსტით სარგებლობენ, რაც კიდევ ერთხელ ადასტურებს იმას, რომ ორივეს, ყოფილ ნოტარიუსსაც და ინდიკო გოგოხიასაც ერთი ინტერესი ამოძრავებთ, ნუნუ გინტურის ამ პრეტენზიასთან დაკავშირებით გვებადება, ჩვენი აზრით, კიდევ ერთი სრულიად საფუძვლიანი შეკითხვა: ყოფილ ნოტარიუსს, როგორც ნოტარიუსს, მისივე სუბიექტური შეფასებით ნაკლებად რატომ უნდა ადარდებდეს და აღელვებდეს მის მიერ დადასტურებული სადამფუძნებლო სანოტარო აქტის ბათილად ცნობა გარიგების მხოლოდ ერთი მონაწილეს მიმართ, ვიდრე გარიგების უკლებლივ ყველა მონაწილის მიმართ? თუკი, როგორც წუწუნავას საჩივარი იჟინებს, ნოტარიუსის ბრალის გამო სცნო სასამართლომ ბათილად სადამფუძნებლო სანოტარო აქტი, ნოტარიუსის ბრალი ბრალად რჩება, გარიგების, გნებავთ, ერთი და გნებავთ ერთზე მეტი მონაწილის მიმართ ეცნო სასამართლოს ნოტარიუსის მიერ კანონმდებლობის დარღვევით დადასტურებული სანოტარო აქტი. ამდენად, საქმე ნოტარიუსის ნუნუ გინტურის როგორც ნოტარიუსის პროფესიული ინტერესი კი არ ყოფილა, არამედ ნუნუ გინტურის, როგორც მევახშის, ინდიკო გოგოხიასთან და იამზე ჟვანიასთან ერთად, ერთობლივი ფინანსური ინტერესი ყოფილა - ჩვენგან რაც შეიძლება ბევრს [მხოლოდ აგაიანის გამოკლებით] დაგვეკისროს ინდიკო გოგოხიასა და იამზე ჟვანიას სასარგებლოდ ფულადი ვალდებულება, რასაც ვერ გადავიხდით, რის გამოც შესაძლებელი გახდება ჩვენი უძრავი ქონების დაუფლება.

XXXVIII. ეს არ გახლავთ ერთადერთი ამონარიდი, რომელიც ინდიკო გოგოხიას განცხადებებიდან ნუნუ გინტურის 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადებაში სიტყვა-სიტყვითაა გადატანილი. აი, მეორე ამონარიდიც, რომელიც ნუნუ გინტურის კვლავ იმავე 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადების (იხ. დანართი # 23. ნინო გინტური წარმომადგენლის, გია წუწუნავს, 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადება) მე-4-5 გვერდეების მე-5 პარაფრაფში, გადმოწერილია [მხოლოდ გრამატიკული პირია შეცვლილი] ინდიკო გოგოხიას მეორე წარმომადგნელის, ევგენი ჟვანიას მიერ შედგენილი უკვე 2016 წლის 20 აპრილის განცხადების პირველ-მე-2 გვერდებიდან (იხ. დანართი # 28. თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოასამრთლეს დიანა ბერეკაშვილს ინდიკო გოგოხიას 2016 წლის 20 აპრილის განცხადება, გვ. 1-2):

„ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს ერთ-ერთმა წევრმა (ზემოაღნიშნულ საქმეში მოპასუხედ ჩართულმა) ელგუჯა მახათაძემ საჯარო რეესტრს მიმართა განცხადებით და მოითხოვა კოლეგიის 29.03.2016 წ. გადაწყვეტილების საფუძველზე უძრავი ნივთის-თბილისი, გ. აბესაძის #1/11. #3, #4, #5, (ნაკვეთი #39/41) საკუთრების უფლებით მის სახელზე აღრიცხვა. მითითებული უძრავი ქონება საკუთრების უფლებით აღრიცხულია ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს სახელზე, რომელსაც ჩემსა და იამზე ჟვანიას მიმართ ჩემს განცხადებაში მითითებული სასამართლოს გადაწყვეტილებების საფუძველზე გააჩნია ფულადი ვალდებულება შესაბამისად-ინდიკო გოგოხიას მიმართ 113.550 აშშ დოლარის, ხოლო იამზე ჟვანიას მიმართ 102.650 აშშ დოლარისა და 10.900 ევროს ოდენობით.

ამრიგად, ნათელია, რომ ერთ-ერთი მოპასუხე ელგუჯა მახათაძე კოლეგიის 29.03.2016 წ. გადაწყვეტილების საფუძველზე ცდილობს დღეის მდგომარეობით ამხანაგობა „აბესაძის ჩიხი“-ს სახელზე აღრიცხული ქონებიდან ნაწილი საკუთრების უფლებით დაირეგისტრიროს თავის სახელზე და შემდეგში გაასხვისოს, რითაც ის თავს დააღწევს მასზე დაკისრებული ფულადი ვალდებულების ჩვენს სასარგებლოდ შესრულებას და ჩვენ მოგვესპობა შესაძლებლობა აღვასრულებინოთ განცხადებაში მითითებული გადაწყვეტილებები. აშკარაა, ელგუჯა მახათაძის ანალოგიურად მოიქცევიან კოლეგიის 29.03.2016 წ. გადაწყვეტილებაში მითითებული მოსარჩელე ალექსანდრე აგაიანი და მოპასუხეები, რის შედეგადაც ინდიკო გოგოხიასა და იამზე ჟვანიას მიადგებათ გამოუსწორებელი ზიანი“ (cf. დანართი # 23. ნინო გინტური წარმომადგენლის, გია წუწუნავს, 2017 წლის 13 თებერვლის განცხადება) გვ. 4-5, §5 და დანართი # 28. თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოასამრთლეს დიანა ბერეკაშვილს ინდიკო გოგოხიას 2016 წლის 20 აპრილის განცხადება, გვ. 1-2).

XXXIX. ეს ამონარიდი კიდევ უფრო თვალნათლივ ადასტურებს თუ რა აწუხებს ნუნუ გინტურს: გადაიფორმებენ თუ ვერ გადაიფორმებენ ელგუჯა მახათაძე, ალექსანდრე აგაინი და აბესაძის ჩიხის მობინადრეები თავ-თავიანთ უძრავ ქონებას! თუმცა, უძრავი ქონება იურიდიულად რა კავშირში აქვს სესხის ვალდებულებასთან, როცა იპოთეკის ხელშეკრულება გაუქმებულია, ან, მეტიც, რატომ ხელყოფს ყოფილი ნოტარიუსის წარსულ პროფესიულ ინტერესებს, ნამდვილად ვერ ვხვდებით.

XL. ამ ახალი გრემოებების, კერძოდ, ყოფილი ნოტაირუსის, ნუნუ გინტურისა და ამ მევახშეების და მათი წარმოამდგენელბის კავშირის გამოსარკვევად და გამოსაძიებლად 2017 წლის ნოემბერში მივმართეთ მთაწმინდის პოლიციას [გამომძიებელი - ქეთევან რობაქიძეს], რომელმაც საქმის მასალები გადააგზავნა თბილისის პროკურატურაში ნუგზარ ჩიტაშვილთან. შემდეგ ეს საქმე გადააბარეს ვინმე მეტრეველს, პერიოდულად ვამოწმებდით თანაშემწესთან და ველოდებოდით პასუხს. ბოლოს, როცა არავითარი წერილობითი პასუხი არ მივიღეთ და 2023 წელს კვლავ შევეცადეთ მოგვეკითხა თუ როგორ მიმდინარეობდა გამოძიება, საერთოდ ვერაფერი ვეღარ იპოვნეს თბილისის პროკურატურის რეესტრში. საქმე „დაიკარგა“.

XLI. პორკურატურას მივმართეთ რამდენჯერმე, უფრო ზუსტად, ძალიან ბევრჯერ [გვიჭირს პროკურატურისადმი მიმართვის რაოდენობის მიახლოვებით გადათვლაც კი, იმდენჯერ მივმართეთ პროკურატურის სხვადსხვა ინსტანციებს], მას მერეც, როცა გავიგეთ არდაზიშვილის ხელის მოწერა რომ არ ფიქსირდებოდა სადამფუძნებლო სანოტარო აქტზე და მას მერეც, როცა გაირკვა ნოტარიუსიც რომ დაინტერესებული პირი აღმოჩნდა. ადრე, პროკურატურას ვუთითებდით კერძო არბიტრთან მევახშეების კავშირზე, რაც პორკურატურას საერთოდ არ ჰქონდა გამოკვლეული, რადგან სისიხლის სამართლის საქმეში არავითარი მოქმედება არ იძებნებოდა რომელიც დაადუსტურებდა, რომ პროკურატურას ეს კვაშირი გამოძიებული ჰქონდა. დაბოლოს ვუთითებდით ამ მევახშეების ზემოთმოყვანილი არაკეთილსინდისიერების დამადასტურებული ფაქტების გარდა, კიდევ სხვა გარემოებებზეც, მაგ., თავად იამზე ჟვანიას და ევგენი ჟვანიას, ორივეს ურთიერთგამომრიცხავ ახსნა-განამრტებაზეც ხუციშვილის ფულის გადაცემის ეპიზოდთან დაკავშირებით, რაც ჩვენ განცხადებაში მითითების მიუხედავად, პროკურატურამ კვლავ ყურად არ იღო. იამზე ჟვანია გვარწმუნებს, რომ ფულის გადაცემის მომენტში მეხუთე სართულზე მიხეილ ხუციშვილს ორი კაცი ახლდა:

„ორი კაცი ახლდა [მიხეილ ხუციშვილს] საჯარო რეესტრში მეხუთე სართულზე.“ (იხ. დანართი # 25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სისხლის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 18).

ხოლო ევგენი ჟვანია კი იჟინებს, რომ ეს ორი კაცი არა თუ რეესტრის მე-5 სართულზე, არამედ რეესტრის შენობაში საერთოდ არ შემოსულა:

„ახლდა [მიხეილ ხუციშვილს], მაგრამ ისინი საჯარო რეესტრში შიგნით არ შემოსულან.“ (იხ. დანართი # 25. 2010 წლის 22 დეკემბრის სისხლის სასამართლოს სხდომის ოქმი, გვ. 28).

XLII. ზედაპირული მსჯელობითაც კი არ არის ძნელი მისახვედრი, რომ ერთდროულად ორივე შეუძლებელია - თან რომ ხლებოდა მიხეილ ხუციშვილს რეესტრის მეხუთე სართულზე ორი კაცი და თანაც რეესტრში საერთოდ არ შემოსულიყო ეს ორი კაცი. ან ერთი ახნსა-განამრტება ტყუის ან მეორე, ან ორივე. თუმცა უფრო ყურადღებით თუ დავაკვირდებით ამ ჩნვენებებს, აღმოვაჩენთ, რომ მხედველობას ის თავისუბურება ახასიათებს, რომ თვალი ხედავს იმდენს და არც მეტს და არც ნაკლებს, რამდენიც მხედველობას დაენახვება. შესაბამისად, რეესტრის მე-5 სართულზე ჟვანიების მხრიდან ფულის გადაცემის ეპიზოდი რომ მართლა შემდგარიყო, იამზე ჟვანიასიც და ევგენი ჟვანიასიც მხედველობა დაიანხავდა ერთს და იგივეს. შეუძლებელია, რომ თუკი ერთის მხედველობას დაენახა ის, რაც მოხდა, მეორის მხედველობას დაენახა განსხვავებული, მით უფრო არათავსებადი რამ. შესაბიმისად, ეს ორი არათავსებადი ახსნა-განამრტება იმის დასტურია, რომ ჟვანიებს და ასტამიძეს ფული რეესტრის მე-5 სართულზე ხუციშვილისთვის არ გადაუციათ და ხუციშვილისთვის რეესტრში ფულის გადაცემის ლეგენდა გამოგონილია. ამდენად, თუკი ფულის გადაცემის ეპიზოდის ჟვანიების ვერსია გამოგონილია, ხუცუშვილისთვის საერთოდ ფულის გადაცემა, სულ მცირე, უკიდურესად საეჭვოა, რაც უნდა გამოეძია პროკურატურას და რაც პროკურატურას არ გაუკეთებია. სხვაგვარად რომ ითქვას უფრო ზუსტად, არ არსებობს მთავარი - ფულის ხუციშვილისთვის გადაცემის ვერსია გარდა ამ ყალბი ლეგენდისა. ხოლო თუკი მხედველობაში მივიღებთ რეესტრში ფულის გადაცემის ამ ყალბ ლეგენდას ერთობლიობაში იმასთან, რომ მიხეილ ხუციშვილს ჟვანიების დაახლოებით [სულ მცირე] 300 000 დოლარი მართებდა რასაც ვერ უბრუნებდა, ორჯერ მოატყუა მანამდე ისინი [აკურისა და ბაქრაძის ამხანაგობებში] და დაპირბეული ფართიდან არაფერი არ მისცა, ნოტარიუს გოგატიშვილსგან ჟვანიებისთვის ცნობილი გახდა, რომ მას კრედიტორები ეძებნდნენ და იგი მათ ემალებოდა, ხელშეკრულება გააფორმეს მხოლოდ 3 თვის ვადით და თუკი სამ თვეში ძირ თანხას ან სარგებელს არ მიიღებდნენ ჟვანიები ან ასტამიძე ამხანაგობიდან, გაფორმებული ხელშკერულების მე-8 მუხლის თანახმად, ხუციშვილს ამ მევახშეებთან ერთად რეესტრში უნდა დაეწერათ განცხადება და გადაეფორმებინათ კრედიტორებზე და, ამ ყველაფერეთან ერთად, ევგენი ჟვანიას ცეკვაშირის საპრივატიზაციო კომისიაში ძველ გამოცდილების ფონზე არათუ არადამაჯერებელი, არამედ შეუძლებელიც კია, რომ ამ ყველფრის შემდეგ კიდევ 200 000 აშშ დოლარის ექვივალენტი გადაეცათ ჟვანიებს 18 000 აშშ დოლარი სარგებლის, ძირი თანხის [200 000 აშშ დოლარი] და ძველი ვალის [300-დან 350 000 დოლარამდე] დაბრუნების მოლოდინით.

XLIII. მართლაც, რატომ უნდა გადაეცათ ჟვანიებსა და ასტამიძეს ხუციშვილისთვის 200 000 დოლარი 3 თვის ვადით იანვრის ბოლოს , როდესაც მზიდ კოსტრუქციულ ნაწილს არავინ არ აშენებს? რისი მოლოდინით? ვერ ხვდებოდნენ, რომ გარდაუვლად ამ თანხასაც დაკარგავდნენ? გამოცდილება აკლდათ? თუ მათი მიზანი და მოლოდინი იყო, როგორც ამკტკიცებენ, პროცენტიანი სარგებლით - 18 000 დოლარით, ხუციშვილის მათ მიმართ 300 000 დოლარიანი დავალიანების ანაზღაურება მას მერე რაც „ კატლავანს“ ამოთხრიდა და მშენელობას დაწიყებდა? ეს აშკარა ტყუილია არით მეტიკულად კი, რადგან 18 000 3000 000-ის 5%-ზე ოდნავ მეტია ძირი თანხა, 200 000 დოლარი მხედველობა შიც კი რომ არ მივიღოთ, რომელსაც აგრეთვე „დააბრუნებდა“ ხუციშვილი. იქნებ ხუციშვილის სანდოობის ან ხუციშვილის ჩვენთან წამოწყებული მშენებლობის წარამტების [იანვრის ბოლოს] მოსინჯვის მიზნით არ მოერიდნენ უკვე მესამედ 200 000 დოლარის დაკარგვას? მაგრამ ხუციშვილის წარამტების გადამოწმებისთვის და შემდეგ წარმატებული საქმიდან სარგებლობის მისაღებად სულაც არ იყო აუცილებელი ამხელა რისკზე წასვლა: ხუციშვილის მძიმე მდგომაროებისა და მათ წინაშე დავალინების მიზეზით, ფულის გადაცემის გარეშეც არ წარმოადგენდა დიდ სირთულეს ხუციშვილის მათთან კაბალური სესხისა და იპოთეკის ფიქტიური ხელშეკრულების გაფორმების იძულება. ხუციშვილისგან უკვე ორჯერ მოტყუებული ევგენი ჟვანიასთვის ძნელი გასათველელი სულაც არ იყო ის, რომ ერთი მხრივ, ხუციშვილის მძიმე მდგომარეობა და ჟვანიების მიმართ პირადი დავალიანება მანიპულირების შეუზღუდავ რესურსს იძლეოდა, ხოლო მეორე მხრივ 3 თვეში, თებერვალ-აპრილში, კრედიტორების დევნის ქვეშ დარჩენილი ხუციშვილი ვერაფერს ვერ ააშენებდა არათუ გადაეხადა სოლიდური თანხა რაც ჟვანიებსა და ასტამიძეს იმ თანხის რამდენიმე ჯერადი ღირებულების უძრავი ქონების დაუფლების იურიდიულ საფუძველს მისცემდა, რა თანხაც ხუციშვილმა მათგან მიითვისა. ევგენი ჟვანიას ყოველგვარი რისკის და 200 000 დოლარის გარდაუვალი დაკარგვის გარეშეც კი შეეძლო მიზნის მიღწევა - ყოველგვარი ახალი თანხის გადაცემის გარეშე და მხოლოდ უკვე, ადრე გადაცემული თანხის და დავალიანების მიზეზით ხუციშვილის ტერორიზება და იძულება, რომ მას ხელი მოეწერა როგორც ამხნანაგობის უფლებამოსილ წარამომდგენელს სესხისა და იპოთეკის ისეთ ხელშეკრულებაზე, რომელსაც ვერც თავად ხუციშვილი და ვერც ამხანაგობა [დროულადაც რომც გაგვეგო] ვერას დიდებით ვერ შეასრულებდა, რაც ნიშნავდა ამ მევახშეებისთვის ჩვენი უძრავი ქონების დაუფლების იურიდიულ საფუძველს.

ცხადია, რაოდენ საფუძვლიანი ეჭვებიც არ უნდა გვქონდეს თვით ფულის არგადაცემასთან დაკავშრიებით, ამ მევახშეების, ნოტარიუსის და კერძო არბიტრის კანონსაწინააღმდეგო ქმედებებსა და მათივე არაკეთილსინდისიერ და ბოროტ განზრახვებსა და მოქმედებებზე და, inter alia, ერთ-ერთი მაღალი თანამდებობის პირის ევგენი ჟვანიასთან ერთად ამ სქემაში მონაწილეობაზე (იხ. დანართი #46 ქრონომეტრაჟი: 01:17:22-01:18:03), კვალიფიციური და კეთილსინდისიერი გამოძიების გარეშე დამაჯერებელი ვარაუდებისა და სადუძვლიანი ეჭვების მიღმა ვერ წავალთ. სწორედ ეს, სულ მცირე, საეჭვო გარემოებები მოკვლევის ორგანოებს უნდა გამოეკვლიათ, გამოეძიათ, რაც მათ არ გაუკეთებიათ, ხოლო რიგ შემთხვევებში კი მათ ეს გარემოებები დამალეს და სავარაუდო დამნაშავეებს ხელიც კი დააფარეს, მაგალითად, სადამფუძნებლო სანოტარო აქტზე ხელმოუწერლობის გარემოება, ან კერძო არბიტრი გავარჯალიძის ქმედებების, როცა გაცილებით ნაკლები ზიანის მიყენებისთვის გამოძიებამ დააკავა ორი კერძო არბიტრი, ან ნოტარიუს ნუნუ გინტურის მევახშეებთან „თანამშრომლობა“ჩვენთვის ვალის დაკისრების მიზნით, ან ის ვინმე თანამდებობის პირი, რომელიც ესოდენ მოწადინებით ამოწმებდა ჩვენ უძრავ ქონებას იყო თუ არ იყო ჟვანიას გარდა სხვის სასარგებლოდ დატვირთული იპოთეკით და ვინც უმალ გაიგო ჩვენი უძრავი ქონების მეორე რიგის იპოთეკარის სასარგებლოდ იპოთეკით დატვირთვა. სწორედ ამ ფაქტებთან დაკავშირებით, რაც ჩვენთვის თანდათან ცხადდებოდა ჩვენივე ძალისმხევით, არაერთხელ მივამრთეთ პროკურატურას.

თუმცა, ყველა ეს ჩვენი მცდელობა მთავრდებოდა უშედეგოდ, პროკურატურიდან მოწერილი სტანდარტული პასუხით, რის დასტურადაც დანართად ვურთავთ რამდენიმე ასეთ პასუხს ჩვენ განცხადებებთენ ერთად (იხ. დანართი # 43. ზოგიერთი ჩვენი განცხადება და პასუხები პროკურატურიდან).

6. კონსტიტუციური სარჩელით/წარდგინებით დაყენებული შუამდგომლობები

შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: არა

შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა

შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა

შუამდგომლობა/მოთხოვნა საქმის ზეპირი მოსმენის გარეშე განხილვის თაობაზე: არა

კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა