არ არსებობს სარჩელის საკონსტიტუციო სასამართლოში არსებითად განსახილველად არმიღების საფუძველი. კონსტიტუციური სარჩელი ფორმით და შინაარსით შეესაბამება "საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ" საქართველოს კანონის მე-16 მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს, კეერძოდ:

კონსტიტუციური სარჩელი შედგენილია საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებული, შესაბამისი სასარჩელო სააპლიკაციო ფორმის მიხედვით;

კონსტიტუციური სარჩელი ხელმოწერილია მოსარჩელის (მოსარჩელეთა) მიერ და მასში აღნიშნულია ამავე კანონის მე-16 მუხლით გათვალისწინებული მითითებები;

სარჩელი შეტანილია უფლებამოსილი სუბიექტის მიერ, რადგან საქართველოს კონსტიტუცია და "საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონი უფლებამოსილ სუბიექტად განსაზღვრავს პირს, რომელიც სარჩელის საფუძველზე ითხოვს ნორმატიული აქტების კონსტიტუციურობის შეფასებას საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებულ ადამიანის ძირითად უფლებებთან და თავისუფლებებთან მიმართებით. ააიპ "" წარმოადგენს რა იურიდიულ პირს, მას უფლება აქვს "საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის "ა" ქვეპუნქტის თანახმად იყოს უფლებამოსილი სუბიექტი. კერძოდ სარჩელის შეტანის უფლება აქვს "... იურიდიულ პირებს, თუ მათ მიაჩნიათ, რომ დარღვეულია ან შესაძლებელია უშუალოდ დაირღვეს საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით აღიარებული მათი უფლებანი და თავისუფლებანი".  განსახილველ შემთხვევაში ააიპ "" მიაჩნია, რომ სადავო აქტით ირღვევა საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავით (მე-14 მუხლით) აღიარებული თანასწორობის უფლება;

სარჩელით სადავოდ გამხდარი საკითხი არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი, რადგან "საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირვლი პუნქტის "ე" ქვეპუნქტის მიხედვით, "საკონსტიტუციო სასამართლო კონსტიტუციური სარჩელის ... საფუძველზე უფლებამოსილია განიხილოს და გადაწყვიტოს ... საქართველოს კონსტიტუციის მეორე თავის საკითხებთან მიმართებით მიღებული ნორმატიული აქტების კონსტიტუციურობის საკითხი";

ამავდროულად, სარჩელში მითითებული არცერთი სადავო საკითხი ჯერჯერობით არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ ;

კანონმდებლობა კონკრეტულ შემთხვევაში არ ითვალისწინებს ხანდაზმულობის ვადას სრჩელის წარსადგენად.

სადავო აქტი საკანონმდებლო აქტია და  მის კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობა შესაძლებელია ნორმატიული აქტების იერარქიაში მასზე მაღლა მდგომი იმ ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობაზე მსჯელობის გარეშე, რომელიც კონსტიტუციური სარჩელით გასაჩივრებული არ არის.  

მოსარჩელე მხარე ითხოვს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის რიგი ნორმების არაკონსტიტუციურად ცნობას საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან მიმართებით. ჩვენი პოზიციისა და არგუმენტაციის ნათლად წარმოსაჩენადდ, მნიშვნელოვნად მიგვაჩნია თავდაპირველად მიმოვიხილოთ საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლის შინაარსი და მისი მოქმედების ფარგლები.

საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლის თანახმად, "ყველა ადამიანი დაბადებით თავისუფალია და კანონის წინაშე თანასწორია განურჩევლად რასისა კანისა ერისა, ენისა სქესისა, რელიგიისა, პოლიტიკური და სხვა შეხედულებებისა, ეროვნული, ეთნიკური და სოციალური კუთვნილებისა, წარმოშობისა, ქონებრივი და წოდებრივი მდგომარეობისა, საცხოვრებელი ადგილისა."

საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით აღიარებული უფლება, სამართლებრივი სახელმწიფოს არსებობისათვის მეტად მნიშვნელოვან და ფუძემდებლურ პრინციპს, კანონის წინაშე თანასწორობის კონსტიტუციური გარანტიას წარმოადგენს.

საკონსტიტუციო სასამართლოს არაერთ გადაწყვეტილებაში აქვს განხილული კონსტიტუციის მე -14 მუხლით დაცული სფერო და მისი მოქმედების ფარგლები. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ 2011წლის 18 მარტის №2/1/473 გადაწყვეტილებაში განმარტა, რომ საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლი ,,ადგენს კანონის წინაშე თანასწორობის ფუნდამენტურ კონსტიტუციურ პრინციპს, მისი მიზანია არ დაუშვას არსებითად თანასწორის უთანასწოროდ მოპყრობა ან პირიქით. ასევე აღსანიშნია, რომ საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ 2010 წლის 27 დეკემბრის №1/1/493 გადაწყვეტილებაში აღნიშნა, რომ ,,კანონის წინაშე თანასწორობის უფლებისაგან მომდინარეობს ისეთ საკანონმდებლო სივრცის შექმნის ვალდებულება, რომელიც ყოველი კონკრეტული ურთიერთობისათვის არსებითად თანასწორთ შეუქმნის თანასწორ შესაძლებლობებს, ხოლო უთანასწოროებს პირიქით.’’. თანასწორობის იდეა ემსახურება შესაძლებლობების თანასწორობის უზრუნველყოფას, ანუ ამა თუ იმ სფეროში ადამიანების თვითრეალიზაციისათვის ერთნაირი შესაძლებლობების გარანტირებას.

იმისათვის, რომ შეფასდეს აქვს თუ არა ადგილი დისკრიმინაციულ მოპყრობას, აუცილებელია დადგინდეს სუბიექტები, რომელთაც ეხებათ განსხვავებული რეგულაციები, წარმოადგენენთუ არა არსებითად თანასწორ პირებს, ხოლო სადავო აქტით სახელმწიფო ადგენს თუ არა მათ მიმართ უთანასწორო მოპყრობას

საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 1509-ე მუხლის პირველი ნაწილის ვ) და ზ) პუნქტების თანახმად, სამოქალაქო კოდექსით გათვალისიწნებულ საჯარო სამართლის იურიდიულ პირებად ითვლებიან:

1. საქართველოს კონსტიტუციური შეთანხმებით აღიარებული საჯარო სამართლის იურიდიული პირი - საქართველოს სამოციქულო ავტოკეფალური მართმადიდებელი ეკლესია (შემდგომში საქართელოს საპატრიარქო)

2. სამოქალაქო კოდექსის 1509 პრიმა მუხლით გათვალისიწინებული რელიგიური გაერთიანებები.

საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 33-ე მუხლის მიხედვით, რელიგიურ ორგანიზაციად ითვლება ორგანიზაცია, რომელიც შექმნილია რელიგიური საქმიანობის განსახორციელებლად და ასეთად რეგისტრირებულია კანონმდებლობით დადგენილი წესით.

საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 1509 პრიმა მუხლით კი დადგენილია რელიგიური ორგანიზაციების რეგისტრაციის წესი, და შესაძლებლობა დარეგისტრირდნენ ისინი საჯარო სამართლის იურიდულ პირებად, რაც არ ზღუდავს მათი არაკომერციულ იურიდიულ პირებად დარეგისტრირების შესაძლელობას.

შესაბამისად, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის თანახმად რელიგიურ ორგანიზაციებს აქვთ შესაძლელობა გააჩნდეთ იგივე სამართლებრივი სტატუსი, რაც აქვს საქართველოს საპატრიარქოს, ხოლო საგადასახადო კანონმდებლობის მიზნებისათვის რელიგიურ ორგანიზაციას წარმოადგენს როგორც საპატრიარქო, ასევე სსიპ-ად რეგისტრირებული სხვა რელიგიური ორგანიზაციები და ააიპ-ად რეგისტრირებული რელიგიური ორგანიზაციები.

შესაბამისად, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ მართმადიდებელ ეკლესია და სხვა რეგისტრირებული რელიგიური ორგანიზაციები, მათ შორის მოსარჩელეები წარმოადგენენ არსებითად თანასწორ პირებს.

შემდეგ ეტაპზე აუცილებელია განვსაზღვროთ შეფასების რომელი ტესტი უნდა გამოიყენოს საკონსტიტუციო სასამართლომ საკითხის გადასაწყვეტად.

საკონსტიტუციო სასამართლო თავის №1/1/493 გადაწყვეტილებაში ჩამოაყალიბა პრაქტიკა, რომლის თანახმად კლასიკური, მძიმე სპეციფიური ნიშნებით დიფერენციაციისას სასამართლო იყენებს მკაცრი შეფასების ტესტს და ნორმას აფასებს თანაზომიერების პრინციპის მიხედვით. ამასთან, ,,მკაცრი ტესტის’’ ფარგლებში ლეგიტიმური მიზნის დასაბუთებისას საჭიროა იმის მტკიცება, რომ სახელმწიფოს მხრიდან ჩარევა არის აბსოლუტურად აუცილებელი, არსებობს ,,სახელმწიფოს დაუძლეველი ინტერესი’’.

ბუნებრივია, მოცემული დავის განხილვისა და გადაწყვეტისას გამოყენებული უნდა იქნას მკაცრი შეფასების ტესტი, ვინაიდან სახეზე გვაქვს სპეციფიკური, კერძოდ კი რელიგიური ნიშნით, დიფერენცირება.

გამომდინარე ზემოთქმულიდან, აუცილებელია განვსაზღვროთ არის თუ არა დაწესებული საკანონმდებლო დონეზე მაღალი სახის დიფერენციაცია, გამართლებულია თუ არა აღნიშნული მაღალი ლეგიტიმური მიზნით, რაც გამორიცხავდა თანაზომიერების პრინციპის დარღვევასა და საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით გამტკიცებულ უფლებაში უხეშ ჩარევას.

მოსარჩელე მხარეს მიგვაჩნია, რომ სადავო აქტებით სახეზეა განსხვავებული მოპყრობა საქართველოს საპატრიარქოსა და ჩვენს, მსგავსი ტიპის ორგანიზაციას შორის.

საგადასახადო კოდექსით მართალია რელიგიური საქმიანობა არ ითვლება ეკონომიკურ საქმიანობად და თავისუფლდება მთელი რიგი გადასახადებისაგან, თუმცა კოდექსი ითვალისწინებს გამონაკლისებს და აწესებს შეღავათებს მხოლოდ მართმადიდებელ ეკლეასიასთან მიმართებით ან მის სასარგებლოდ.

მიგვაჩნია, რომ სადავოდ გამხდარი თითოეული ნორმის განხილვისას ინდივიდუალურად შევაფასოთ რამდენად კონსტიტუციურ ფარგლებში მოქმედებდა კანონმდებელი და მისი ეს ქმედება რამდენად გამორიცხავდა საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან დასახლებული ნორმების შეუსაბამობას.

დამატებული ღირებულების გადასახადი

ა) როგორც უკვე აღინიშნა, სარჩელით სადავოდ ვხდით საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 168-ე მუხლის პირველი ნაწილის "ვ" ქვეპუნქტის სიტყვებს „საქართველოს საპატრიარქოს მიერ“.

საგადასახადო კოდექსის სადავო ნორმა, დამატებული ღირებულების გადასახადის გადახდისაგან ჩათვლის უფლების გარეშე ათავისუფლებს ჯვრის, სანთლის, ხატის, წიგნის, კალენდრისა და სხვა საღვთისმსახურო საგნების მიწოდებისას, თუ ისინი გამოიყენება მხოლოდ რელიგიური მიზნით. ამავდროულად მსგავს შემთხვევებში გადასახადისაგან არ არიან გათავისუფლებულნი სხვა რელიგიური ორგანიზაციები. შესაბამისად მიგვაჩნია, რომ სახეზეა დისკრიმინაციული მოპყრობა თანასწორ სუბიეტებს შორის. სიტყვების „საქართველოს საპატრიარქოს მიერ“ არაკონსტიტუციურად ცნობა და ძალადაკარგულად გამოცხადება, გააფართოებს იმ სუბიექტთა წრეს, რომელიც ისარგებლებს ამ მუხლით გათვალისწინებული საგადასახადო შეღავათით და ის მოიცავს სხვა რელიგიურ ორგანიზაციებსაც.

ბ) საგადასახადო კოდექსის 168-ვე მუხლის მეორე ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის მიხედვით, „ჩათვლის უფლების გარეშე დღგ-ს გადასახადისგან გათავისუფლებულია შემდეგი სახის მომსახურების გაწევა: „საქართველოს საპატრიარქოს დაკვეთით ტაძრების და ეკლესიების მშენებლობა, რესტავრაცია და მოხატვა.”

აღნიშნული ნორმის თანახმად თუ დამკვეთს (მომსახურების მიმღებს) წარმოადგენს საპატრიარქო, შემსრულებელი სუბიექტის მიერ შესრულებული სამუშაო 18%-მდე ნაკლები დაჯდება, ვიდრე სხვა რელიგიური ორგანიზაციის დაკვეთით განხორციელებული იგივე სამუშაო.

შესაბამისად, სადავო ნორმა უპირატეს მდგომარეობაშ აყენებს საქართველოს საპატრიარქოს სხვა რელიგიურ ორგანიზაციებთან შედარებით , რითაც ილახება სხვა რელიგიური ორგანიზაციების კონსტისტუციის 14-ე მუხლით გათვალისწინებული თანასწორობის უფლება.

შესაბამისად სარჩელის დაკმაყოფილების შემთხვევაში და შესაბამისად სიტყვების „საქართველოს საპატრიარქოს დაკვეთით“ არაკონსტიტუციურად ცნობა და ძალადაკარგულად გამოცხადება, დამატებული ღირებულების გადასახადისაგან გაათავისუფლებს ყველა რელიგიურ ორგანიზაციას, რომელიც უკვეთავს ტაძრების და ეკლესიების მშენებლობას, მათ რესტავრაციას და მოხატვას.

მოგების გადასახადი

საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 99-ე მუხლის თანახმად, „საქართველოს საპატრიარქოს მიერ რელიგიური დანიშნულებით გამოყენებული ჯვრების, სანთლების, ხატების, წიგნებისა და კალენდრების რეალიზაციით მიღებული მოგება გათავისფულებულია მოგების გადასახადისაგან.“

აღნიშნული ნორმა ორმაგი ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა, კერძოდ ბუნდოვანია, ნორმა გადასახადისაგან ათავისუფლებს ა) საპატრიარქოს მიერ მიღებულ მოგებას; თუ ბ) საპატრიარქოს მიერ რელიგიური დანიშნულებით გამოყენებული ნივთების რეალიზაციით მიღებულ სხვა პირთა მოგებას.

იმისათვის რომ გავარკვიოთ არის თუ არა ნორმა დისკრიმინაციული, მიმოვიხილოთ ორივე შემთხვევა.

ა) ნორმა გადასახადისაგან ათავისუფლებს საპატრიარქოს მიერ მიღებულ მოგებას

ნორმის დისპოზიციაში მოცემული საქმიანობა, რისთვისაც საპატრიარქო თავისუფლდება მოგების გადასახადისაგან, მოიცავს ჯვრების, სანთლების, ხატების, წიგნებისა და კალენდრების რეალიზაციას.

აღსანიშნავია, რომ საგადასახადო კოდექსის მიზნებისათვის (საგადასახადო კოდექსის 96-ე მუხლი), მოგების გადასახადის გადამხდელი სუბიექტია რეზიდენტი საწარმო, არარეზიდენტი საწარმო, რომელიც საქართველოში საქმიანობას ახორციელებს მუდმივი დაწესებულების მეშვეობით ან/და შემოსავალს იღებს საქართველოში არსებული წყაროდან. საგადასახადო კოდექსის 21-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, საწარმოდ ითვლება წარმონაქმნები, რომლებიც ახორციელებენ ეკონომიკურ საქმიანობას ან შექმნილნი არიან ეკონომიკური საქმიანობის განსახორციელებლად. შესაბამისად ბუნებრივია რელიგიური ორგანიზაცია ვერ იქნება შექმნილი მოგების მიღების მიზნით, რადგან ეს წინააღმდეგობაში მოვიდოდა მათ იურიდიულ სტატუსთან. ამავდროულად, საგადასახადო კოდექსის თანახმად, რელიგიური საქმიანობა არ წარმოადგენს ეკონომიკურ საქმიანობს, ხოლო საგადასახადო კოდექსის მიერ რელიგიური საქმიანობის დეფინიცია ფაქტობრივად მოიცავს ყველა იმ აქტივობას, რაც მოცემულია სადავო ნორმაში.

შესაბამისად, შეიძლება გაკეთდეს დასკვნა, რომ მოგების გადასახადს არ იხდის არცერთი რელიგიური ორგანიზაცია, მათ შორის არც საპატრიარქო. აღნშნული გვაფიქრებინებს, რომ სადავო ნორმის ნამდვილი შინაარსი უნდა ვეძებოთ მისი ინტერპრეტაციის მეორე მოდელში.

ბ) საპატრიარქოს მიერ რელიგიური დანიშნულებით გამოყენებული ნივთების რეალიზაციით სხვა პირთა მიერ მიღებული მოგება

ნორმის მეორე ინტერპრეტაცია იძლევა საშუალებას მოგების გადასახადისაგან გათავისუფლდნენ ის საწარმოები, რომლებიც საქართველოს საპატრიარქოს მიერ რელიგიური დანიშნულებით გამოყენებულ ზემოხსენებულ ნივთებს აწარმოებენ და მათ რეალიზებას ახდენენ.

ამ ტიპის საწარმოებად შეიძლება მივიჩნიოთ როგორც საპატრიარქოს მიერ დაფუძნებული საწარმოები, ასევე ნებისმიერი სხვა საწარმო, რომელიც ხსენებულ რელიგიური დანიშნულების ნივთებს აწარმოებს საქართველოს საპატრიარქოსთვის.

შესაბამისად ყველა ეს პირი თავისუფლდება რა მოგების გადასახადისაგან, რაც 15 % შეადგენს, ამით გარკვეულ სარგებელს შესაძლოა იღებდეს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია, რომლიც ან მისი მრევლი და მღვდელთმსახურნი, ხსენებულ რელიგიური დანიშნულების ნივთებს შესაძლოა 15%-ით იაფად შეიძენდნენ განსხვავებით სხვა რელიგიური ორგანიზაციებისაგან. აღნშნული შესაძლოა სახელმწიფოს მხრიდან კონკრეტული რელიგიური ორგანიზაციის და ზოგადად რელიგიის წახალისებად განვიხილოთ, რაც ასევე წინააღმდეგობაშ მოდის ლიბერალური სეკულარიზმის პრინციპთან.

შესაბამისად, სარჩელის დაკმაყოფილება, სიტყვების „საქართველოს საპატრიარქოს მიერ“ არაკონსტიტუციურად ცნობა და ძალადაკარგულად გამოცხადება ყველა რელიგიურ ორგანიზაციას ჩააყენებს თანასწორ მდგომარეობაში.

ქონების გადასახადი

საქართველოს სახელმწიფოსა და საქართველოს სამოციქულო ავტოკეფალურ მართლმადიდებელ ეკლესიას შორის (შემდეგში კონსტიტუციური შეთანხმების) კონსტიტუციური შეთანხმების - მე-6 მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად “ეკლესიის მიერ წარმოებული საღვთისმსახურო პროდუქცია - მისი დამზადება, შემოტანა, მიწოდება და შემოწირულობა, ასევე არაეკონომიკური მიზნით არსებული ქონება და მიწა გათავისუფლებულია გადასახადებისაგან.”

აღნიშნული ნორმა პრივილეგირებულ მდგომარეობაში აყენებს მართლმადიდებელ ეკლესიას, რადგან ათავისუფლებს მას მიწის გადასახადისგან, მაშინ , როდესაც საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 206-ე მუხლის პირველი ნაწილის “ე” ქვეპუნქტის მიხედვით მიწის გადასახადისგან არ თავისუფლდება რელიგიური ორგანიზაციები. 206-ე მუხლის პირველი ნაწილის “ე” ქვეპუნქტის მიხედვით შესაბამისი დაბეგვრის ობიექტის მიხედვით ქონების გადასახადისაგან გათავისუფლებულია ორგანიზაციის ქონება, აგრეთვე ორგანიზაციაზე ლიზინგით გაცემული ქონება, გარდა მიწისა და ორგანიზაციის მიერ ეკონომიკური საქმიანობისათვის გამოყენებული ქონებისა.

კონსტიტუციური შეთანხმება ნორმათა იერარქიით დგას საგადასახადო კოდექსზე მაღლა, შესაბამისად კონსტიტუციური შეთანხმების მე-6 მუხლის მე-5 პუნქტის შესაბამისად საქართველოს საპატრიარქო თავისუფლდება მიწის გადასახადისგან, როდესაც სხვა რელიგიური ორგანიზაციები, რომლებსაც გააჩნიათ საპატრიარქოს მსგავსი სამართლებრივი სტატუსი და არიან არსებითად თანასწორნი, საგადასახადო კოდექსის 206-ე მუხლის პირველი ნაწილი “ე” ქვეპუნქტის შესაბამისად არ თავისუფლდებ მიწის გადასახადისგან. აქედან გამომდინარე სახეზეა არსებითად თანასწორ პირთა მიმართ არათანასწორი მოპყრობა, რაც წარმოადგენს დისკრიმინაციას და რელიგიური ორგანიზაციების საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით მინიჭებული უფლების დარღვევას. იმისათვის, რომ მოხდეს ამ უფლების აღდგენა და არსებითად თანასწორთა მიმართ თანასწორი მოპყრობა, მოსარჩელე მხარე ითხოვს 206-ე მუხლის პირველი ნაწილის “ე” ქვეპუნქტში სიტყვების “გარდა მიწისა” იმ ნორმატიული შინაარსის არაკონსტიტუციურად ცნობას და ძალადაკარგულად გამოცხადებას, რომელიც შეეხებათ რელიგიურ ორგანიზაციებს. აღნიშნული გამოიწვევს საპატრიარქოს მსგავასად მათ გათავისუფლდებას მიწის გადასახადისგან, რითაც აღმოიფხვრება დისკრიმინაციული მოპყრობა.

სარჩელში მიმოხილული ყველა სადავოდ გამხდარი ნორმა იწვევს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით დაცულ სფეროში ჩარევას. იმისათვის, რომ ჩარევა იყოს გამართლებული, მკაცრი შეფასების ტესტის მიხედვით, აუცილებელია არსებობდეს ლეგიტიმური მიზანი. მიგვაჩნია რომ მოცემულ შემთხვევაში უფლებაში მაღალი ინტესივობით ჩარევის (რომელსაც ადგილი აქვს) სახლემწიფოს გამოკვეთილი ინტერესი, სახეზე არ გვაქვს. შესაბამისად აშკარაა, რომ სახეზე გვაქვს უფლებაში გაუმართლებელი ჩარევა, რაც წარმოადგენს სადავო ნორმათა არაკონსტიტუციურად ცნობის საფუძველს.

ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მიგვაჩნია რომ სარჩელი სრულად უნდა დაკმაყოფილდეს და არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი სადავოდ გამხდარი ნორმები.