კოლეგიის შემადგენლობა:

ბესიკ ლოლაძე - სხდომის თავმჯდომარე, მომხსენებელი მოსამართლე

ოთარ სიჭინავა - წევრი

ჯონი ხეცურიანი - წევრი

სხდომის მდივანი: დარეჯან ჩალიგავა

საქმის დასახელება: საქართველოს სახალხო დამცველი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ

დავის საგანი: საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტის კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის მე-18 მუხლის პირველ და მე-3 პუნქტებთან მიმართებით

საქმის განხილვის მონაწილენი: მოსარჩელე, საქართველოს სახალხო დამცველი სოზარ სუბარი და მოსარჩელის წარმომადგენელი გიორგი მშვენიერაძე; მოპასუხის, საქართველოს პარლამენტის წარმომადგენელი იოსებ ლომაშვილი

I

1. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 7 თებერვალს კონსტიტუციური სარჩელით (რეგისტრაციის №415) მომართა საქართველოს სახალხო დამცველმა. კონსტიტუციური სარჩელის შემოტანის საფუძვლად მოსარჩელე მიუთითებს საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის „ვ“ ქვეპუნქტს, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტს, „სახალხო დამცველის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 21-ე მუხლის „ი“ ქვეპუნქტს, საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის პირველი მუხლის მე-2 პუნქტს.

2. სადავო ნორმაა საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტი, რომლის შესაბამისადაც, დანაშაულის ჩადენაში ეჭვმიტანილი პირის დაკავება შეიძლება, თუ პირი შესაძლოა მიიმალოს. მოსარჩელე მოითხოვს ამ ნორმის ცნობას არაკონსტიტუციურად საქართველოს კონსტიტუციის მე-18 მუხლის პირველ და მესამე პუნქტებთან მიმართებით. კონსტიტუციის მიხედვით, ადამიანის თავისუფლება ხელშეუვალია და ადამიანის დაკავება დასაშვებია კანონით განსაზღვრულ შემთხვევებში, საგანგებოდ უფლებამოსილი პირის მიერ. მოსარჩელეს კონსტიტუციურ სარჩელში მოჰყავს მტკიცებულებანი, რომლებიც, მისი აზრით, ადასტურებენ სასარჩელო მოთხოვნის საფუძვლიანობას. იგი მიიჩნევს, რომ სადავო ნორმის არსებობა შესაძლებლობას აძლევს სამართალდამცავ ორგანოებს, „საფუძვლიანი ეჭვის“ არსებობის გარეშე, თვითნებურად ხელყონ პირის კონსტიტუციით გარანტირებული თავისუფლებისა და ხელშეუხებლობის უფლება.

3. მოსარჩელე თვლის, რომ სადავო ნორმა შინაარსით იმეორებს საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ 2003 წლის 29 იანვრის №2/3/182,185,191 გადაწყვეტილებით არაკონსტიტუციურად ცნობილი საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შინაარსს, რომლის შესაბამისადაც, „თუ არსებობს სხვა მონაცემები, რომლებიც საფუძველს იძლევა, დანაშაულის ჩადენაში ეჭვი იქნეს მიტანილი პირზე, ეს პირი შეიძლება დააკავონ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როცა იგი გაქცევას ცდილობდა, ან მას არა აქვს მუდმივი საცხოვრებელი ადგილი, ან არ არის დადგენილი მისი ვინაობა.“ იმ შემთხვევაში, თუ განმწესრიგებელ სხდომაზე სასამართლო გაიზიარებს ამ მოსაზრებას, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 25-ე მუხლის 4¹ პუნქტის შესაბამისად, სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტი განჩინებით უნდა გამოცხადდეს ძალადაკარგულად.

4. მოსარჩელის აზრით, სადავო ნორმის მოქმედებამ შესაძლებელია გამოიწვიოს გამოუსწორებელი შედეგები მის საფუძველზე დაკავებულ პირთათვის. იგი მოითხოვს, რომ, კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მიღების შემთხვევაში, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 25-ე მუხლის მე-5 პუნქტის საფუძველზე, საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე, შეჩერდეს სადავო ნორმის მოქმედება.

5. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს თავმჯდომარემ 2007 წლის 14 თებერვალს №415 კონსტიტუციური სარჩელი არსებითად განსახილველად მიღების საკითხის განხილვა-გადაწყვეტისათვის გადასცა საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე კოლეგიას. კოლეგიის განმწესრიგებელი სხდომა გაიმართა 2007 წლის 19 აპრილს.

6. საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე კოლეგიის განმწესრიგებელ სხდომაზე მოსარჩელის წარმომადგენელმა გააკეთა განმარტება „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-18 მუხლით გათვალისწინებულ საკითხებთან, ასევე „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 25-ე მუხლის 41 პუნქტის შესაბამისად, სადავო ნორმის ძალადაკარგულად ცნობისა და ამავე კანონის 25-ე მუხლის მე-5 პუნქტის საფუძველზე, მისი მოქმედების შეჩერებასთან დაკავშირებით.

7. მოსარჩელის წარმომადგენელს მიაჩნია, რომ კონსტიტუციური სარჩელი აკმაყოფილებს კანონმდებლობით გათვალისწინებულ როგორც ფორმალურ, ასევე შინაარსობრივ მოთხოვნებს და არ არსებობს მისი არსებითად განსახილველად მიღებაზე უარის თქმის არც ერთი საფუძველი. მან დააზუსტა სასარჩელო მოთხოვნა და მიუთითა, რომ სადავო ნორმა ეწინააღმდეგება მე-18 მუხლის პირველ პუნქტს და მე-3 პუნქტის პირველ წინადადებას. მოსარჩელემ ასევე განაცხადა, რომ საკონსტიტუციო სასამართლოსადმი მიმართვის საფუძვლებში ტექნიკური ხარვეზია დაშვებული და უნდა იყოს მითითება საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტზე.

8. მოსარჩელის წარმომადგენლის აზრით, სადავო ნორმა ზუსტად იმავე შინაარსისაა, რა შინაარსიც ჰქონდა საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ არაკონსტიტუციურად გამოცხადებულ საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილს. „პირი გაქცევას ცდილობდა“ და „პირი შესაძლოა მიიმალოს“ შინაარსობრივად ერთი და იმავე დატვირთვის მატარებელია. „პირი შესაძლოა მიიმალოს“ უფრო ზოგადია და მოიცავს „პირი გაქცევას ცდილობდა“-ს. მართალია, პარლამენტმა არ აღადგინა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, მაგრამ იგივე შინაარსის ნორმა, ოდნავ სახეცვლილი ფორმით, გადაიტანა ამავე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტში. აქ ყურადღება უნდა გამახვილდეს როგორც სამართლებრივ, ასევე ფაქტობრივ მომენტზე, რადგანაც ერთია ნორმის სიტყვასიტყვითი მნიშვნელობა და მეორე კი - მისი გამოყენება პრაქტიკაში. სადავო ნორმა, ისევე, როგორც არაკონსტიტუციურად გამოცხადებული ნორმა, სამართალდამცავ ორგანოებს აძლევს თვითნებობის საშუალებას.

9. მოსარჩელის წარმომადგენელმა განაცხადა, რომ მართალია საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კანონმდებლობა ითვალისწინებს კომპენსაციას უკანონოდ ან დაუსაბუთებლად დაკავების შემთხვევაში, მაგრამ საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ სადავო ნორმის არაკონსტიტუციურად ცნობის შემთხვევაში, პირი, რომელიც უკანონოდ იყო დაკავებული ვერ მიიღებს კომპენსაციას. ეს იქნება გამოუსწორებელი ხასიათის მქონე სამართლებრივი შედეგი.

10. განმწესრიგებელ სხდომაზე განმარტება წარმოადგინა მოპასუხის წარმომადგენელმაც. მისი აზრით, მოსარჩელის მოსაზრება, რომ სადავო ნორმა შინაარსით არაკონსტიტუციურად ცნობილი ნორმის ანალოგიურია, მცდარია. არაკონსტიტუციურად ცნობილი ნორმის მიხედვით, პირი ჯერ არ იყო ეჭვმიტანილი და მის წინააღმდეგ არც სისხლისსამართლებრივი დევნა ხორციელდებოდა. დაკავება შეიძლებოდა სამართალდამცავი ორგანოს ნებისმიერი რიგითი თანამშრომლის ვარაუდის გაჩენისას, რომ პირი შესაძლოა მომავალში იქნეს ცნობილი ეჭვმიტანილად. ამ საფუძვლით შესაძლებელი იყო ნებისმიერი პირის დაკავება. ამისგან განსხვავებით, სადავო ნორმის მიხედვით, დანაშაული უკვე მომხდარია და ხდება ამ დანაშაულის ჩადენაში ეჭვმიტანილი პირის დაკავება. რაც შეეხება, სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერებას, ეს არ უნდა მოხდეს. მოპასუხე თვლის, რომ მოსარჩელის ლოგიკიდან გამომდინარე, ვერც ერთ პირს ვერ დააკავებ, რადგანაც შემდეგ შეიძლება აღმოჩნდეს, რომ ის დამნაშავე არ არის. ეს საფუძველს მოკლებულია, არარეალურია და ყურადღების მიღმაა დატოვებული ის მომენტი, რომ სადავო ნორმაში საუბარია დანაშაულის ჩადენაში ეჭვმიტანილ პირზე.

II

1. „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს“ შესახებ ორგანული კანონის 25-ე მუხლის 4¹ პუნქტის მიზანია გამარტივებული წესით ისეთი ნორმების ძალადაკარგულად ცნობა, რომლებიც შინაარსით საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ არაკონსტიტუციურად ცნობილი ნორმების ანალოგიურია. ე.ი. ახალი ნორმით არ უნდა მოხდეს საკონსტიტუციო სასამართლოს არსებული პრაქტიკის გადაფარვა, საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების დაძლევა, წინააღმდეგ შემთხვევაში ეს ნორმა ძალადაკარგულად ჩაითვლება საკონსტიტუციო სასამართლოს განჩინებით. ამ შემთხვევაში, არაკონსტიტუციურად ცნობილი ნორმისა და სადავო ნორმის შინაარსობრივი მსგავსება უნდა იყოს აშკარა. ეს არ ნიშნავს სადავო ნორმის მიერ არაკონსტიტუციურად ცნობილი ნორმის სრულ კოპირებას, მაგრამ მისი შინაარსი შესაძლებლობას უნდა იძლეოდეს, რომ საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ უკვე მიღებული გადაწყვეტილება და ამ გადაწყვეტილებაში ჩამოყალიბებული მიდგომა, ყოველგვარი ეჭვისა და დამატებითი საკითხების გარკვევის გარეშე, ახალ ნორმაზეც პირდაპირ გავრცელდეს. საკონსტიტუციო სასამართლო მხოლოდ ამ შემთხვევაში იქნება უფლებამოსილი არსებითი განხილვის გარეშე, განმწესრიგებელი სხდომის ფარგლებში, მოახდინოს სადავო ნორმის ძალადაკარგულად ცნობა.

2. სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილი არაკონსტიტუციურად იქნა ცნობილი საკონსტიტუციო სასამართლოს 2003 წლის 29 იანვრის №2/3/182,185,191 გადაწყვეტილებით. როგორც გადაწყვეტილების შინაარსიდან ირკვევა, მოსარჩელემ, საქართველოს სახალხო დამცველმა ყურადღება გაამახვილა იმაზე, რომ სადავო ნორმა იძლეოდა პირის დაკავების შესაძლებლობას 142-ე მუხლის პირველი ნაწილისაგან განსხვავებული სხვა მონაცემების საფუძველზე. ეს მიმართული იყო იმისკენ, რომ მომხდარიყო ე.წ. „საქმის პროვოცირება“ და „სხვა (გადაუმოწმებელი) მონაცემების“ საფუძველზე, განხორციელებულიყო პირის დაკავება მხოლოდ იმ ფორმალური მოტივით, რომ მისი პიროვნება არ არის დადგენილი ან მას არ აქვს მუდმივი საცხოვრებელი ადგილი. იურიდიული ტექნიკის თვალსაზრისით ამ ნორმის გაუმართაობასა და მისი სამართლიანობის საკითხის თაობაზე მსჯელობის შესაძლებლობას მოპასუხის წარმომადგენელმაც გაუსვა ხაზი. გადაწყვეტილების ტექსტის მიხედვით, არც მოსარჩელეს და არც მოპასუხეს ყურადღება არ გაუმახვილებიათ სადავო ნორმის იმ ნაწილზე, რომელიც იძლეოდა პირის დაკავების შესაძლებლობას იმ შემთხვევაში, თუ იგი გაქცევას ცდილობდა.

3. საკონსტიტუციო სასამართლომ სადავო ნორმის არაკონსტიტუციურად ცნობას რამდენიმე არგუმენტი დაუდო საფუძვლად. პირველ რიგში, სადავო ნორმაში მითითებული „სხვა მონაცემები, რომლებიც საფუძველს იძლევა დანაშაულის ჩადენაში ეჭვი იქნეს მიტანილი პირზე“ არ შეესაბამება კონსტიტუციის მე-18 მუხლის მე-3 პუნქტს, რადგანაც ის არ არის კანონით განსაზღვრული შემთხვევა, რომლის არსებობისას პირის დაკავება შეიძლება. საკონსტიტუციო სასამართლომ მიუთითა: „..საქართველოს კონსტიტუცია არ იცნობს პირის დაკავების შესაძლებლობას „სხვა მონაცემების“ საფუძველზე, ეს მონაცემები შეიძლება საფუძვლად დაედოს ეჭვს და არა პიროვნების თავისუფლების შეზღუდვას“. ამგვარი ან მსგავსი ფორმულირება სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტში პირდაპირ მოცემული არ არის, ხოლო რამდენად შეესაბამება სადავო ნორმით გათვალისწინებული შემთხვევა კონსტიტუციის მე-18 მუხლის მე-3 პუნქტის პირველ წინადადებას, არსებითი განხილვისას გადასაწყვეტი საკითხია და მასზე მსჯელობა ორი ნორმის შინაარსობრივი იდენტურობის კონტექსტში, განმწესრიგებელი სხდომის ეტაპზე შეუძლებელია.

4. საკონსტიტუციო სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა ასევე 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილის, კერძოდ, ფრაზის „...დანაშაულის ჩადენაში ეჭვი იქნეს მიტანილი პირზე...“, ორაზროვნებაზე. სასამართლომ აღნიშნა, რომ სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის სხვა ნორმებში, 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილისაგან განსხვავებით, მითითებული იყო დანაშაულის ჩადენის მომენტზე ან უკვე ჩადენილ დანაშაულზე. აღსანიშნავია, რომ ამის ერთერთ მაგალითად სასამართლომ მოიყვანა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული ფრაზა - „დანაშაულის ჩადენაში ეჭვმიტანილი პირის დაკავება“, რომლის შინაარსიც დღეისათვის არ შეცვლილა და რომლის გარეშეც შეუძლებელია 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტის სრულყოფილი განმარტება. საკონსტიტუციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შემთხვევაში, „გაუგებარია, რას გულისხმობდა კანონმდებელი ფრაზაში - „დანაშაულის ჩადენის ეჭვი იქნეს მიტანილი პირზე“ - უკვე ჩადენილ დანაშაულს თუ დანაშაულის ჩადენის შესაძლებლობასაც.“ ამრიგად, საკონსტიტუციო სასამართლო აშკარად მიუთითებს ამ ორი ფორმულირების შინაარსობრივი განსხვავების თაობაზე.

5. საკონსტიტუციო სასამართლომ ასევე ხაზი გაუსვა იმას, რომ სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ფორმულირება პირის დაკავების თაობაზე იმ შემთხვევაში, თუ მას „...არა აქვს მუდმივი საცხოვრებელი ადგილი, ან არ არის დადგენილი მისი ვინაობა“, ითვალისწინებს დაკავების იმ მიზნებისაგან, რომლებიც ამავე კოდექსის 141-ე მუხლითაა დადგენილი, განსხვავებულ მიზნებს. პირის დაკავების იმ შემთხვევაზე, „როცა იგი გაქცევას ცდილობდა“ სასამართლოს არ გაუმახვილებია ყურადღება. მაშასადამე, არ არსებობს საკონსტიტუციო სასამართლოს მკვეთრად ჩამოყალიბებული მიდგომა, რომელიც მოგვცემდა ამ კუთხით სადავო ნორმის შინაარსის შეფასების საშუალებას.

6. ნორმის შინაარსის ანალიზისას დიდი მნიშვნელობა ენიჭება იმ სამართლებრივ გარემოს, რომელშიც ეს ნორმა მოქმედებს. საკონსტიტუციო სასამართლომ სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილის კონსტიტუციურობის შემოწმებისას მიუთითა, რომ მხედველობაშია მისაღები არა მხოლოდ ნორმის სიტყვასიტყვითი მნიშვნელობა, არამედ მისი ნამდვილი აზრი და გამოყენების პრაქტიკა. სწორედ ამის გასარკვევად საკონსტიტუციო სასამართლომ მიზანშეწონილად ჩათვალა 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილის განხილვა „იმ მუხლებთან ერთობლივად, რომლებიც ძირითადად შეეხება პირის დაკავების 12 საათიან ვადას, ამ დროის განმავლობაში დაკავებული პირის სტატუსსა და მის უფლებრივ მდგომარეობას.“ როგორც ცნობილია, საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საფუძველზე და საქართველოს პარლამენტის მიერ სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსში შეტანილი შესაბამისი ცვლილებებით, დღევანდელი მდგომარეობა არსებითად განსხვავდება იმისაგან, რაც იყო სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის მე-2 ნაწილის არაკონსტიტუციურად ცნობისას. რაც შეეხება სადავო ნორმის გამოყენების პრაქტიკას, სასამართლოსათვის შესაბამისი მტკიცებულებები არ იქნა წარმოდგენილი, მაგრამ ეს ხელს არ შეუშლის არსებითი განხილვისას მათ წარმოდგენასა და შეფასებას.

7. საქართველოს კონსტიტუციის მე-18 მუხლის მე-7 პუნქტი, ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციის მე-5 მუხლის მე-5 პუნქტი, სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის შესაბამისი ნორმები და საკონსტიტუციო სასამართლოს 2006 წლის 15 დეკემბრის №1/3/393,397 გადაწყვეტილებაში ჩამოყალიბებული ტერმინის - „სასამართლოს გადაწყვეტილება“ - განმარტება, არ იძლევა იმ დასკვნის გაკეთების საშუალებას, რომ სადავო ნორმის მოქმედებამ შეიძლება გამოუსწორებელი შედეგები გამოიწვიოს.

8. რაც შეეხება კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მიღებაზე უარის თქმის საფუძვლებს, საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე კოლეგია თვლის, რომ №415 კონსტიტუციური სარჩელის ფორმალური და შინაარსობრივი მხარე აკმაყოფილებს „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ კანონის მოთხოვნებს და ასეთი საფუძვლები არ არსებობს.

III

იხელმძღვანელა რა საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტით; „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით, 21-ე მუხლის მე-2 პუნქტით, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტით, 43-ე მუხლის მე-5 და მე-8 პუნქტებით; „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით და 22-ე მუხლით

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო ადგენს:

1. მიღებულ იქნეს არსებითად განსახილველად კონსტიტუციური სარჩელი №415 (საქართველოს სახალხო დამცველი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ) საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტის კონსტიტუციურობის თაობაზე საქართველოს კონსტიტუციის მე-18 მუხლის პირველ პუნქტთან და მე-3 პუნქტის პირველ წინადადებასთან მიმართებით.

2. არ დაკმაყოფილდეს მოსარჩელის მოთხოვნა, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 25-ე მუხლის 41 პუნქტის შესაბამისად, საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტის ძალადაკარგულად ცნობის თაობაზე.

3. არ დაკმაყოფილდეს მოსარჩელის მოთხოვნა, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 25-ე მუხლის მე-5 პუნქტის შესაბამისად, საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 142-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტის მოქმედების შეჩერების თაობაზე.

4. საქმეს არსებითად განიხილავს საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე კოლეგია.

5. საქმის არსებითად განხილვა დაიწყება „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 22-ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად.

6. საოქმო ჩანაწერი საბოლოოა და გასაჩივრებას ან გადასინჯვას არ ექვემდებარება.

კოლეგიის წევრები:

ბესიკ ლოლაძე

ოთარ სიჭინავა

ჯონი ხეცურიანი