კოლეგიის შემადგენლობა:

კონსტანტინე ვარძელაშვილი - სხდომის თავმჯდომარე;

ვახტანგ გვარამია -წევრი;

ქეთევან ერემაძე – წევრი, მომხსენებელი მოსამართლე;

ბესარიონ ზოიძე – წევრი.

სხდომის მდივანი: ლილი სხირტლაძე.

საქმის დასახელება: საქართველოს მოქალაქეები – კონსტანტინე ყუბანეიშვილი, მიხეილ გუმბათაშვილი და თეიმურაზ მირაზანაშვილი საქართველოს პარლამენტის, საქართველოს პრეზიდენტის და საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის წინააღმდეგ.

დავის საგანი: 1) საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 172-ე მუხლის მე-3 ნაწილის, 2) “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-9 მუხლის პირველი პუნქტის “ფ” ქვეპუნქტის, 3) “საკუთრებაში არსებული უძრავი ნივთის ხელყოფის ან სხვაგვარად ხელშეშლის აღკვეთის მიზნით განსახორციელებელ ღონისძიებათა განსაზღვრის შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 21 მაისის №317 ბრძანებულების, 4) “საკუთრებაში არსებული უძრავი ნივთის ხელყოფის ან სხვაგვარად ხელშეშლის აღკვეთის წესის დამტკიცების შესახებ” საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2007 წლის 24 მაისის №747 ბრძანების კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლის მე-2 პუნქტთან და 21-ე მუხლის პირველ პუნქტთან მიმართებით.

საქმის განხილვის მონაწილენი: მოსარჩელე – კონსტანტინე ყუბანეიშვილი და მისი წარმომადგენელი – გიორგი ნასყიდაშვილი.

I.

1. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 11 დეკემბერს კონსტიტუციური სარჩელით (რეგისტრაციის №445) მიმართეს საქართველოს მოქალაქეებმა კონსტანტინე ყუბანეიშვილმა, მიხეილ გუმბათაშვილმა და თეიმურაზ მირაზანაშვილმა. 2007 წლის 20 დეკემბერს საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველ კოლეგიას სარჩელი გადაეცა არსებითად განსახილველად მიღების საკითხის გადაწყვეტის მიზნით.

2. საკონსტიტუციო სასამართლოსადმი მიმართვის საფუძვლად კონსტიტუციურ სარჩელში მითითებულია საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის “ვ” ქვეპუნქტი, “საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის “ე” ქვეპუნქტი, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის “ა” ქვეპუნქტი და “საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის პირველი მუხლის მე-2 პუნქტი.

3. სარჩელის მიხედვით, “საქართველოს სამოქალაქო კოდექსში” დამატების შეტანის შესახებ” 2006 წლის 8 დეკემბრის საქართველოს კანონი, “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონში დამატების შეტანის თაობაზე” 2007 წლის 4 ივლისის საქართველოს კანონი, “საკუთრებაში არსებული უძრავი ნივთის ხელყოფის ან სხვაგვარად ხელშეშლის აღკვეთის მიზნით განსახორციელებელ ღონისძიებათა განსაზღვრის შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 21 მაისის №317 ბრძანებულება და “საკუთრებაში არსებული უძრავი ნივთის ხელყოფის ან სხვაგვარად ხელშეშლის აღკვეთის წესის დამტკიცების შესახებ” საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2007 წლის 24 მაისის №747 ბრძანება ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლის მე-2 პუნქტს, რომლის მიხედვითაც: “არავის არა აქვს უფლება შევიდეს საცხოვრებელ ბინაში და სხვა მფლობელობაში მათ მფლობელ პირთა ნების საწინააღმდეგოდ, აგრეთვე ჩაატაროს ჩხრეკა, თუ არ არის სასამართლოს გადაწყვეტილება ან კანონით გათვალისწინებული გადაუდებელი აუცილებლობა”, ასევე 21-ე მუხლის პირველ პუნქტს, რომლის თანახმადაც: “საკუთრება და მემკვიდრეობის უფლება აღიარებული და უზრუნველყოფილია. დაუშვებელია საკუთრების, მისი შეძენის, გასხვისების ან მემკვიდრეობით მიღების საყოველთაო უფლების გაუქმება”.

გასაჩივრებული აქტებით გათვალისწინებულია მესაკუთრეთა შესაძლებლობა, უძრავ ნივთზე საკუთრების ხელყოფის ან სხვაგვარი ხელშეშლისას, მოითხოვონ ასეთი მოქმედების აღკვეთა სასამართლო გადაწყვეტილების გარეშე შესაბამისი სამართალდამცავი ორგანოსაგან, კანონით დადგენილი საკუთრების დამადასტურებელი დოკუმენტის წარდგენის გზით. ეს წესი არ მოქმედებს, თუ სავარაუდო ხელმყოფი წარადგენს უძრავ ნივთზე საკუთრების, მართლზომიერი მფლობელობის ან/და სარგებლობის დამადასტურებელ წერილობით დოკუმენტს.

4. მოსარჩელეთა განმარტებით, ისინი წარმოადგენენ ერთობლივი საქმიანობის ამხანაგობა “ავტოფარეხი 2007”-ის წევრებს. მათ საერთო მფლობელობაში გააჩნდათ ქ. თბილისში, ბ. ხმელნიცკის ქ. №181-ში მდებარე 2200 კვ. მეტრ მიწის ფართობზე განლაგებული 60-მდე იზოლირებული ინდივიდუალური ავტოფარეხი, რომლებსაც ისინი წლების განმავლობაში ფლობდნენ მართლზომიერად. მოსარჩელეთა მტკიცებით, აღნიშნული შენობა-ნაგებობების რეალიზაცია საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს მიერ განხორციელდა ისე, რომ არ გააჩნდა არავითარი მტკიცებულება, რომელიც დაადასტურებდა მოსარჩელეთა არამართლზომიერ მფლობელობას მოცემულ ფართზე. საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს ეს გადაწყვეტილება მოსარჩელეებმა გაასაჩივრეს და საქმე ამჟამად განსახილველად იმყოფება თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში. მიუხედავად ამისა, სწორედ სადავო აქტების გამოყენებით და ამავე აქტების უხეში დარღვევებით 2007 წლის 10 აგვისტოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს თბილისის მთავარი სამმართველოს ისანი-სამგორის №5 ქვეგანყოფილების თანამშრომლებმა 2007 წლის 1 აგვისტოს გაფრთხილებების საფუძველზე განახორციელეს ამხანაგობა “ავტოფარეხი 2007”-ის წევრთა ნაწილის, მათ შორის კონსტიტუციური სარჩელის ავტორთა იძულებითი წესით გამოსახლება მათ საერთო მფლობელობაში არსებული ფართიდან.

5. მოსარჩელეთა აზრით, სადავო აქტები სამართალდამცავ ორგანოებს ანიჭებენ უკანონო უფლებამოსილებას, სასამართლო გადაწყვეტილების, ანუ საქმის არსებითი გარემოებების განხილვის და მართლმსაჯულების გზით გადაწყვეტის გარეშე, თავიანთი შეხედულებისამებრ, თვითნებურად გადაჭრან მოქალაქეთა შორის დავები. ამ ვითარებას კი კარგად იყენებენ სამართალდამცავი ორგანოების მიერ “მესაკუთრეებად” მიჩნეული პირები, დავის შემთხვევაში ისინი უძრავი ქონების მფლობელებთან და მოსარგეებლებთან მიმართებაში სარგებლობენ სამართლებრივი უპირატესობით. შესაბამისად, ირღვევა როგორც საკუთრების უფლება, ისე საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლის მე-2 პუნქტი, რადგან საცხოვრებლისა და სხვა მფლობელობის ხელშეუხებლობის უფლებაში ჩარევა მხოლოდ კანონით განსაზღვრულ კონკრეტულ შემთხვევებშია შესაძლებელი, რასაც საფუძვლად უნდა ედოს სასამართლოს გადაწყვეტილება ან კანონით გათვალისწინებული გადაუდებელი აუცილებლობა. ასეთი საკანონმდებლო აქტი, მოსარჩელეთა აზრით, არის საქართველოს კანონი “ოპერატიულ-სამძებრო საქმიანობის შესახებ”. სადავო აქტების მიღებით კი სახელმწიფომ დამატებით მოიპოვა ამ დაცულ სფეროში ჩარევის უფლება, სასამართლო და სხვა კომპეტენტური ხელისუფლების ორგანოების მონაწილეობის გარეშე.

6. მოსარჩელეები მიიჩნევენ, რომ სადავო ნორმატიული აქტები არღვევენ ასევე “ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის” ევროპის კონვენციის მე-6 მუხლს, მე-14 მუხლს, “ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციის” მე-12 და მე-17 მუხლებს და “სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებების” შესახებ საერთაშორისო პაქტის მე-17 მუხლს.

გარდა ამისა, სარჩელში მითითებულია, რომ გასაჩივრებული კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტები არ შეესაბამება მოქმედი კანონმდებლობით (კერძოდ, “ნორმატიული აქტების შესახებ” საქართველოს კანონით) ნორმატიული აქტის მიღება-გამოცემისთვის დადგენილ წესს.

7. სადავო აქტების არაკონსტიტუციურად ცნობასთან ერთად, მოსარჩელეები ითხოვენ საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ მოცემულ კონსტიტუციურ სარჩელზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე, საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2007 წლის 24 მაისის №747 ბრძანების მოქმედების შეჩერებას, რადგან, მათი აზრით, სადავო აქტის მოქმედებამ შესაძლოა გამოიწვიოს მოსარჩელეებისთვის გამოუსწორებელი შედეგის დადგომა.

8. საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველი კოლეგიის განმწესრიგებელი სხდომა ზეპირ მოსმენით გაიმართა 2008 წლის 13 მარტს. სხდომაზე მოსარჩელის წარმომადგენელმა დააზუსტა სასარჩელო მოთხოვნა. კერძოდ, “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონში დამატების შეტანის თაობაზე” 2007 წლის 4 ივლისის საქართველოს კანონის ნაცვლად სადავო ნორმად მიუთითა “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-9 მუხლის პირველი პუნქტის “ფ” ქვეპუნქტი, ხოლო “საქართველოს სამოქალაქო კოდექსში” დამატების შეტანის შესახებ” 2006 წლის 8 დეკემბრის საქართველოს კანონის ნაცვლად საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 172-ე მუხლის მე-3 ნაწილი.

II

1. სასარჩელო მოთხოვნა საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის პირველ პუნქტთან მიმართებით დაუსაბუთებელია. როგორც სარჩელში, ისე განმწესრიგებელ სხდომაზე მოსარჩელე მხარე ნორმის არაკონსტიტუციურობას ამტკიცებდა შემდეგი გარემოებით: საკუთრების უფლების დაცვა ხდება სასამართლო განხილვის გარეშე, სამართალდამცავი ორგანოების მიერ. თუმცა, არ დასახელდა არცერთი არგუმენტი, რომელიც მიუთითებდა, რომ საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლის პირველი პუნქტი ადგენს საკუთრების მხოლოდ სასამართლოს გზით დაცვის ვალდებულებას. საკონსტიტუციო სასამართლომ 2007 წლის 2 ივლისის №1/2/384 გადაწყვეტილებაში საქმეზე «საქართველოს მოქალაქეები – დავით ჯიმშელეიშვილი, ტარიელ გვეტაძე და ნელი დალალიშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ» კონსტიტუციის 21-ე მუხლის პირველი პუნქტი შემდეგნაირად განმარტა: «ეს ნორმა ერთდროულად არის კერძო საკუთრების ინსტიტუტის და ადამიანის ძირითადი უფლების გარანტია. უზრუნველყოფს რა კერძო საკუთრების ინსტიტუტის ხელშეუხებლობას, ის მიმართულია კანონმდებლისადმი და ავალდებულებს მას, შექმნას ნორმათა ისეთი სისტემა, რომელიც ეჭვქვეშ არ დააყენებს ამ ინსტიტუტის არსებობას». რაც შეეხება სახელმწიფოს მხრიდან საკუთრების უფლებაში ჩარევის ფორმას და ფარგლებს, ამას 21-ე მუხლის მე-2 და მე-3 პუნქტები ადგენს.

2. მოსარჩელე მხარემ ვერ დაასაბუთა სადავო ნორმების მიმართება საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლის მე-2 პუნქტთანაც: მან ერთმანეთისგან ვერ გამიჯნა საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლის მე-2 პუნქტით და 21-ე მუხლის პირველი პუნქტით დაცული სიკეთეები, სასამართლოს ვერ აუხსნა საცხოვრებელი სახლისა და სხვა მფლობელობის ხელშეუხებლობის უფლების შინაარსი და ფარგლები, არ უცდია განემარტა, რას ნიშნავს «სხვა მფლობელობა», ამ ტერმინის ფარგლებში მოიაზრება მხოლოდ მართლზომიერი თუ არამართლზომიერი მფლობელობაც, შესაბამისად, გაურკვეველი დარჩა, მოსარჩელეთა მდგომარეობა შეესაბამება თუ არა ამ ტერმინის მოთხოვნებს. არ დასახელდა არგუმენტი იმასთან დაკავშირებით, რატომ არის სადავო ნორმებით მოწესრიგებული ურთიერთოებები საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლის მე-2 პუნქტით გათვალისწინებული და რატომ ნიშნავს მესაკუთრის შესაძლებლობა, სასამართლოს გადაწყვეტილების გარეშე მოითხოვოს უძრავ ნივთზე მისი საკუთრების ხელყოფის ან სხვაგვარი ხელშეშლის აღკვეთა, პირადი ცხოვრების ხელშეუხებლობაში ჩარევას კონსტიტუციის მოთხოვნათა დარღვევით.

3. განმწესრიგებელ სხდომაზე მოსარჩელეთა წარმომადგენელმა გამოთქვა ურთიერთსაწინააღმდეგო მოსაზრებები მოსარჩელეთა უფლებების დარღვევის მიზეზთან დაკავშირებით. ერთის მხრივ, მან არაერთხელ მიუთითა, რომ მოსარჩელეთა უფლებების დარღვევა გამოიწვია სამართალდამცავი ორგანოების მხრიდან სადავო აქტების არასწორად გამოყენებამ, მათმა უკანონო ქმედებებმა, რაც ახსნა სამართალდამცავი ორგანოების არაკომპეტენტურობით. მან ხაზგასმით აღნიშნა, რომ მოსარჩელეთა ხელთ არსებული დოკუმენტები აბსოლუტურად საკმარისი იყო იმისათვის, რომ სადავო აქტების სწორად გამოყენების პირობებში, დავა გადანაცვლებულიყო სასამართლოში, ცალსახად დაადასტურა ისიც, რომ ასეთ პირობებში მოსარჩელეთა უფლებები არ დაირღვეოდა. მაშასადამე, მისი მტკიცებით, სადავო აქტები იძლევა იმის შესაძლებლობას, რომ მოსარჩელეთა კონკრეტული შემთხვევა გადაწყვეტილიყო სასამართლოში და არა სამართალდამცავი ორგანოების მიერ.

ზემოაღნიშნულის მიუხედავად, მოსარჩელეთა წარმომადგენელი იმავდროულად თვლის, რომ კონსტიტუციური უფლებების დარღვევას თავად სადავო ნორმებიც იწვევს. ამის მტკიცებისთვის ერთადერთ არგუმენტად მოყავს შემდეგი გარემოება: რომ არა ზუსტად სადავო აქტებით სამართალდამცავი ორგანოებისთვის აღნიშნული დავების გადაწყვეტის უფლების მინიჭება, მათი არაკვალიფიციური ქმედებები უბრალოდ ვერ გახდებოდა უფლების დარღვევის მიზეზი.

რა გავლენა შეიძლება მოახდინოს სამართალგამოყენების პრაქტიკამ ნორმის კონსტიტუციურობის შეფასებაზე, ამ საკითხთან დაკავშირებით საკონსტიტუციო სასამართლომ 2007 წლის 26 დეკემბრის №1/3/407 გადაწყვეტილებაში საქმეზე « საქართველოს ახალგაზდა იურისტთა ასოციაცია და საქართველოს მოქალაქე – ეკატერინე ლომთათიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ» აღნიშნა: «რამდენად სწორია ნორმის გამოყენების პრაქტიკა, თავისთავად ამ საკითხზე მსჯელობა სცილდება საკონსტიტუციო სასამართლოს უფლებამოსილების ფარგლებს, თუმცა როგორი პრაქტიკის შესაძლებლობას იძლევა ნორმა მისი სწორად წაკითხვისას, ბუნებრივია, ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს ნორმის კონსტიტუციურობის შეფასებისთვის... გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს შემდეგ გარემოებას: ნორმა, მისი შინაარსის, მისივე ტექსტის ადეკვატურად, სწორად წაკითხვისას და შესაბამისად გამოყენებისას, იწვევს თუ არა კონსტიტუციური უფლების დარღვევის საფრთხეს». ნიშანდობლივია, რომ მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელეს არ მიაჩნია, რომ ნორმა იძლევა შესაძლებლობას მისი არასწორი გამოყენებისა, ის უბრალოდ თვლის, რომ სადავო აქტების არარსებობის პირობებში, სამართალდამცავი ორგანოები მათ ვერც დაარღვევდნენ. ასეთ ფონზე, სადავო ნორმების გამოყენების არასწორი პრაქტიკა არ შეიძლება ჩაითვალოს ნორმის არაკონსტიტუციურობის მტკიცების არგუმენტად.

4. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ ვერ დაასაბუთა სადავო ნორმების მიმართება საქართველოს კონსტიტუციის დასახელებულ დებულებებთან. “საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის “დ” ქვეპუნქტის თანახმად: “კონსტიტუციურ სარჩელში მითითებული უნდა იყოს საქართველოს კონსტიტუციის დებულებანი, რომლებსაც, მოსარჩელის აზრით, არ შეესაბამება ან არღვევს სადავო აქტი....”. ეს ნიშნავს, რომ კონსტიტუციურ სარჩელში აშკარა და ცხადი უნდა იყოს სადავო აქტის საგნობრივი მიმართება კონსტიტუციის შესაბამის დებულებებთან. მოსარჩელემ და მისმა წარმომადგენელმა ვერც კონსტიტუციურ სარჩელში და ვერც განმწესრიგებელ სხდომაზე ვერ დაასაბუთეს სადავო ნორმების ამგვარი კავშირი საქართველოს კონსტიტუციის დასახელებულ მუხლებთან.

“საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის “ე” ქვეპუნქტის თანახმად, კონსტიტუციურ სარჩელში მითითებული უნდა იყოს ,,მტკიცებულებანი, რომლებიც, მოსარჩელის აზრით, ადასტურებს კონსტიტუციური სარჩელის საფუძვლიანობას". ანალოგიურ მოთხოვნას შეიცავს ,,საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 31-ე მუხლის მე-2 პუნქტიც, რომლის თანახმად, ,,კონსტიტუციური სარჩელი ... დასაბუთებული უნდა იყოს. კონსტიტუციურ სარჩელში ... აუცილებლად უნდა იყოს მოყვანილი ის მტკიცებულებები, რომლებიც მოსარჩელის .... აზრით, ადასტურებენ სარჩელის ... საფუძვლიანობას".

კონსტიტუციური სარჩელი არ პასუხობს კანონმდებლობის აღნიშნულ მოთხოვნებს. “საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის “ა” ქვეპუნქტის თანახმად კი “კონსტიტუციური სარჩელი --- განსახილველად არ მიიღება, თუ ფორმით ან შინაარსით არ შეესაბამება ამ კანონის მე-16 მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს”.

5. საკონსტიტუციო სასამართლო ასევე ვერ იმსჯელებს მოსარჩელეთა მოთხოვნაზე “საკუთრებაში არსებული უძრავი ნივთის ხელყოფის ან სხვაგვარად ხელშეშლის აღკვეთის წესის დამტკიცების შესახებ” საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2007 წლის 24 მაისის №747 ბრძანების კანონის დარღვევით მიღების საკითხთან დაკავშირებით, ვინაიდან კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტების კანონიერების შეფასება სცილდება საკონსტიტუციო სასამართლოს უფლებამოსილების ფარგლებს.

III

ხელმძღვანელობს რა საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის ,,ვ" ქვეპუნქტით, ,,საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის ,,ე" ქვეპუნქტით, 21-ე მუხლის მე-2 პუნქტით, 27¹-ე მუხლის პირველი პუნქტით, 31-ე მუხლის მე-2 პუნქტით, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის ,,ა" ქვეპუნქტით, 43-ე მუხლის მე-5, მე-7 და მე-8 პუნქტებით, ,,საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ" საქართველოს კანონის მე-17 მუხლის მე-5 პუნქტით, მე-18 მუხლის „ა“ ქვეპუნქტითა და 21-ე მუხლის მე-2 პუნქტით, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს რეგლამენტის 27-ე მუხლის მე-2 და მე-3 პუნქტებით, 30-ე, 31-ე მუხლებითა და 33-ე მუხლის პირველი პუნქტით,

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო
ა დ გ ე ნ ს:

1. არ იქნეს მიღებული საკონსტიტუციო სასამართლოში არსებითად განსახილველად საქართველოს მოქალაქეების კონსტანტინე ყუბანეიშვილის, მიხეილ გუმბათაშვილის და თეიმურაზ მირაზანაშვილის 445-ე ნომრით რეგისტრირებული კონსტიტუციური სარჩელი საქართველოს პარლამენტის, საქართველოს პრეზიდენტის და საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის წინააღმდეგ 1)საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 172-ე მუხლის მე-3 ნაწილის, 2) “პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-9 მუხლის პირველი პუნქტის “ფ” ქვეპუნქტის, 3)”საკუთრებაში არსებული უძრავი ნივთის ხელყოფის ან სხვაგვარად ხელშეშლის აღკვეთის მიზნით განსახორციელებელ ღონისძიებათა განსაზღვრის შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 21 მაისის №317 ბრძანებულების, 4)”საკუთრებაში არსებული უძრავი ნივთის ხელყოფის ან სხვაგვარად ხელშეშლის აღკვეთის წესის დამტკიცების შესახებ” საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2007 წლის 24 მაისის №747 ბრძანების კონსტიტუციურობის თაობაზე საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლის მე-2 პუნქტთან და 21-ე მუხლის პირველ პუნქტთან მიმართებით.

2. განჩინება საბოლოოა და გასაჩივრებას ან გადასინჯვას არ ექვემდებარება.

კოლეგიის წევრები:

კონსტანტინე ვარძელაშვილი

ვახტანგ გვარამია

ქეთევან ერემაძე

ბესარიონ ზოიძე