კოლეგიის შემადგენლობა:

1. ნიკოლოზ ჩერქეზიშვილი – სხდომის თავმჯდომარე;

2. ლამარა ჩორგოლაშვილი – მომხსენებელი მოსამართლე;

3. ზაურ ჯინჯოლავა – წევრი.

სხდომის მდივანი: ელენე ლაღიძე

საქმის დასახელება: ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაცია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ.

დავის საგანი: საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის სიტყვების „სახელმწიფო დაწესებულებების ...“ კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლებთან მიმართებით.

საქმის განხილვის მონაწილენი: მოსარჩელე – ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის წარმომადგენლები: თამარ კორძაია და ნინო ლომჯარია. მოპასუხე – საქართველოს პარლამენტის წარმომადგენლები: ბათარ ჩანქსელიანი, სალომე მეზვრიშვილი და იოსებ ლომაშვილი.

2006 წლის 10 თებერვალს საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს კონსტიტუციური სარჩელით (რეგისტრაციის №359) მომართა საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციამ და მოითხოვა საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის სიტყვების “სახელმწიფო დაწესებულებების...“ არაკონსტიტუციურად ცნობა საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლებთან მიმართებით.

კონსტიტუციური სარჩელის შემოტანის საფუძველია საქართველოს კონსტიტუციის 45-ე მუხლი, 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტი, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი, „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის პირველი მუხლის მე-2 პუნქტი და მე-16 მუხლი.

მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ საქართველოს პრეზიდენტის 2005 წლის 14 თებერვლის №52 განკარგულების შესაბამისად, საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროსათვის საქართველოს პრეზიდენტის სარეზერვო ფონდიდან გამოყოფილ იქნა 451 210 ლარი, საზღვარგარეთის ფირმებთან დადებული ხელშეკრულებების საფუძველზე შემოტანილი ტვირთის განსაბაჟებლად. საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციამ, 2005 წლის 18 აპრილს, საჯარო ინფორმაციის მოპოვების მიზნით, მიმართა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტს და მოითხოვა სარეზერვო ფონდიდან გამოყოფილი თანხით ტვირთის განბაჟებისას შევსებული საბაჟო დეკლარაციის ასლები, რაზედაც უარი ეთქვათ საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის შესაბამისად.

საბაჟო დეპარტამენტის უარი ინფორმაციის გაცემაზე მოსარჩელის მიერ გასაჩივრებულ იქნა ადმინისტრაციულ საქმეთა განმხილველ საქალაქო სასამართლოში, მაგრამ სასამართლომ 2005 წლის 26 ივლისის გადაწყვეტილებით, არ დააკმაყოფილა სარჩელი იმ საფუძვლით, რომ „ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 272 მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრულია კომერციულ საიდუმლოებას მიკუთვნებული ინფორმაცია“.

მოსარჩელე თვლის, რომ სასამართლოს მიერ წარმოდგენილი არგუმენტაცია არასრულყოფილია და არ შეესაბამება საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლებით აღიარებულ უფლებებს, რადგან არღვევს ინფორმაციის თავისუფლად მოპოვების უფლებას.

მოსარჩელეს მიაჩნია, რომ სასამართლომ არ იმსჯელა ისეთ მნიშვნელოვან საკითხზე, როგორიცაა სახელმწიფო დაწესებულებების მიერ განხორციელებული საქმიანობის კომერციულ საიდუმლოებად ცნობის შესაბამისობა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 272 მუხლის მე-2 ნაწილის მოთხოვნებთან, რომლის თანახმად: „ინფორმაცია ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ არ წარმოადგენს კომერციულ საიდუმლოებას.“

მოსარჩელის აზრით, სადავო აქტით ირღვევა საქართველოს კონსტიტუციით აღიარებული, მოქალაქეებისა და იურიდიული პირების ინფორმაციის თავისუფლად მიღებისა და გავრცელების უფლება.

საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლის პირველი პუნქტის დარღვევა მოითხოვს სათანადო დასაბუთებას, ვინაიდან აღნიშნული მუხლის ძირითადი კომპონენტია ინფორმაციის თავისუფლად მიღების გარანტია საყოველთაოდ ხელმისაწვდომი წყაროებიდან. ყველა წარმონაქმნი, რომელიც ფლობს ინფორმაციას, წარმოადგენს სწორედ ასეთ ხელმისაწვდომ წყაროს, რომელსაც, დაინტერესების შემთხვევაში, უნდა მიმართოს ინფორმაციის მომპოვებელმა და აქტიური მოქმედების შედეგად, მოიპოვოს საჭირო ინფორმაცია.

მოსარჩელეს მიაჩნია, რომ სადავო ნორმით დადგენილი შეზღუდვა, რომლის თანახმად ესა თუ ის ინფორმაცია უპირობოდ კომერციულ საიდუმლოებად არის ცნობილი, ძალზე ავიწროებს საქართველოს კონსტიტუციით გარანტირებული უფლებების საზღვრებს და წარმოადგენს, სახელმწიფოს მხრიდან, კონსტიტუციით აღიარებული უფლებების იგნორირებას.

მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლის მეოთხე პუნქტი განსაზღვრავს ინფორმაციის თავისუფლების შეზღუდვის კონკრეტულ კრიტერიუმებს, ხოლო საქართველოს საბაჟო კოდექსით დადგენილი შეზღუდვა არ შეესაბამება კონსტიტუციით დადგენილი ინფორმაციის თავისუფლების შეზღუდვის არც ერთ კრიტერიუმს. სახელმწიფო დაწესებულება, როგორც საბიუჯეტო ორგანიზაცია, ფინანსდება საქართველოს მოქალაქეების მიერ გადახდილი გადასახადებით, რაც წარმოშობს მოქალაქეთა მიმართ პასუხისმგებლობას. ამდენად, მოსარჩელე თვლის, რომ საზოგადოების სამსახურში მყოფ სახელმწიფო დაწესებულებებს, არავითარ შემთხვევაში, არ შეიძლება მიენიჭოთ უფლება, გაასაიდუმლონ ინფორმაცია, რადგან ეს საფუძველშივე ეწინააღმდეგება დემოკრატიის პრინციპებს.

მოსარჩელე თვლის, რომ სადავო ნორმა ასევე ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 41-ე მუხლს, რომლითაც განსაზღვრულია სახელმწიფო დაწესებულებებიდან ინფორმაციის თავისუფლად მოპოვების პირობები: „საქართველოს ყოველ მოქალაქეს უფლება აქვს კანონით დადგენილი წესით გაეცნოს სახელმწიფო დაწესებულებაში მასზე არსებულ ინფორმაციას, აგრეთვე იქ არსებულ ოფიციალურ დოკუმენტებს, თუ ისინი არ შეიცავენ სახელმწიფო, პროფესიულ ან კომერციულ საიდუმლოებას“.

მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ საჯარო დაწესებულების მიერ ინფორმაციის კომერციულ საიდუმლოებად ცნობისათვის, აუცილებელია, ეს ინფორმაცია აკმაყოფილებდეს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 272 მუხლით დადგენილი კომერციული საიდუმლოების ცნებას: „კომერციული საიდუმლოება – ინფორმაცია კომერციული ფასეულობის მქონე გეგმის, ფორმულის პროცესის, საშუალების თაობაზე ან ნებისმიერი სხვა ინფორმაცია, რომელიც გამოიყენება საქონლის საწარმოებლად, მოსამზადებლად, გადასამუშავებლად ან მომსახურების გასაწევად, ან/და რომელიც წარმოადგენს სიახლეს ან ტექნიკური შემოქმედების მნიშვნელოვან შედეგს, აგრეთვე სხვა ინფორმაცია, რომლის გამჟღავნებამ შესაძლოა ზიანი მიაყენოს პირის კონკურენტუნარიანობას.“

სახელმწიფო დაწესებულებების მიერ საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემული ინფორმაცია შეუძლებელია წარმოადგენდეს კომერციულ საიდუმლოებას, რადგან სახელმწიფო დაწესებულება არ ეწევა და არც შეიძლება ეწეოდეს კომერციულ საქმიანობას, რადგან მათი საქმიანობის ძირითად საფუძველს წარმოადგენს არა მოგების მიღება, არამედ სახელმწიფო ამოცანებისა და საჯარო (მმართველობითი) ფუნქციების განხორციელება. ამდენად, მოსარჩელეს მიაჩნია, რომ შეუძლებელია, სახელმწიფოს გააჩნდეს ისეთი ინფორმაცია, რომელიც მისთვის კომერციულ საიდუმლოებას წარმოადგენს.

მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის შესაბამისად, სახელწიფო დაწესებულებების მიერ საბაჟო ორგანოებისათვის კანონმდებლობის საფუძველზე გადაცემული ინფორმაციის კომერციულ საიდუმლოებად ცნობა ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 41-ე მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს.

მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლის მე-2 პუნქტის პირველი წინადადების შესაბამისად, „საქართველოს კანონმდებლობა შეესაბამება საერთაშორისო სამართლის საყოველთაოდ აღიარებულ პრინციპებსა და ნორმებს“, რაც იმას გულისხმობს, რომ საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე, 41-ე მუხლების და ამ მუხლების საფუძველზე მიღებული კანონების ინტერპრეტაციისას უნდა გავითვალისწინოთ შესაბამისი სტანდარტები, რაც სამართალმა ინფორმაციის თავისუფლების განხორციელებისათვის დაუდგინა ხელშემკვრელ სახელმწიფოებს.

მოსარჩელემ მიუთითა სასამართლო პრაქტიკაზე, რომელიც ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის მე-10 მუხლის ინტერპრეტაციისას ევროპის ადამიანის უფლებათა საერთაშორისო სასამართლომ დააწესა, ასევე მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის მე-10 მუხლი, მსგავსად საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლის მე-2 პუნქტისა, ადგენს ინფორმაციის თავისუფლების შეზღუდვის შემთხვევებს.

მოსარჩელემ მიუთითა სასამართლო გადაწყვეტილებაზე (Autronic AG შვეიცარიის წინააღმდეგ, 1990 წლის 22 მაისი, სერია A №178), რომელშიც სასამართლომ დაადგინა, რომ ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის მე-10 მუხლის პირველი პუნქტით გათვალისწინებულ თავისუფლებათა განხორციელებაში ჩარევა (მათ შორის ინფორმაციის მიღებისა და გავრცელების) მკაცრ კონტროლს უნდა ექვემდებარებოდეს.

მოსარჩელის აზრით, სადავო 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით იმ ინფორმაციების კომერციულ საიდუმლოებად უპირობოდ მიჩნევა, რომლებიც თავიანთი შინაარსის გათვალისწინებით, „საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის“ 27² მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, არ წარმოადგენენ კომერციულ საიდუმლოებას, უხეშად ხელყოფს საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლებით გარანტირებულ ადამიანის საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებს.

ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე – საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაცია მოითხოვს, საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის სიტყვები „სახელმწიფო დაწესებულებების...“ ცნობილ იქნეს არაკონსტიტუციურად საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლებთან მიმართებით.

საქმეზე მოპასუხედ მოწვეულ საქართველოს პარლამენტის წარმომადგენლებს: ბათარ ჩანქსელიანს, სალომე მეზვრიშვილსა და იოსებ ლომაშვილს მიაჩნიათ, რომ სადავო ნორმა წინააღმდეგობაში არ მოდის საქართველოს კონსტიტუციასთან შემდეგ გარემოებათა გამო:

მოპასუხე მიიჩნევს, რომ მოსარჩელეები არასწორად განმარტავენ კანონს კერძოდ, ინფორმაციის თავისუფლება ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი უფლებათაგანია, რომელიც ადამიანს გააჩნია. მაგრამ ეს უფლება არ არის აბსოლუტური, რაც საშუალებას იძლევა, სახელმწიფომ, გარკვეულ შემთხვევაში, კანონის საფუძველზე მოახდინოს მისი შეზღუდვა. სწორედ ამ შეზღუდვის გამოვლინებაა გარკვეული ინფორმაციის მიჩნევა სახელმწიფო, კომერციულ ან პირად საიდუმლოებად.

მოპასუხე განმარტავს, რომ, მართალია, საქართველოს კანონმდებლობა უფლებას ანიჭებს როგორც ფიზიკურ, ასევე იურიდიულ პირებს, მოიპოვონ და მიიღონ ყველა სახის ინფორმაცია, რომელიც არ არის საიდუმლოდ მიჩნეული, მაგრამ, ამასთანავე, კანონი აუცილებლად მიიჩნევს, დაცულ იქნეს მეორე არანაკლებ მნიშვნელოვანი წესი – ინფორმაციის მისაღებად უნდა მიმართო იმ ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელიც უფლებამოსილია გასცეს იგი. მოსარჩელეებმა, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში ინფორმაციის მოსაპოვებლად მიმართეს არა უშუალოდ პრეზიდენტის სარეზერვო ფონდს, საიდანაც მოხდა თანხის გამოყოფა, ანდა შინაგან საქმეთა სამინისტროს, რომლისთვისაც გამოიყო თანხა, არამედ საბაჟო დეპარტამენტს, რომელმაც განაბაჟა აღნიშნული საქონელი. ამ შემთხვევაში, საბაჟო ორგანომ, სრულიად სამართლიანად, უარი განუცხადა ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციას ინფორმაციის მიწოდებაზე, რადგან იგი არ იყო უფლებამოსილი, გაეცა ასეთი ინფორმაცია.

მოპასუხეს მიაჩნია, რომ ინფორმაციის კომერციულ საიდუმლოებად მიჩნევა ერთი საჯარო ორგანოს მიერ, არ ნიშნავს, რომ იგი მეორე ორგანოს მიერაც საიდუმლოდ იქნება მიჩნეული.

მოპასუხის აზრით, მოსარჩელეთა შეფასება საქართველოს საბაჟო კოდექსით, სახელწიფო დაწესებულებების მიერ საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემული ინფორმაციის უპირობოდ კომერციულ საიდუმლოებად ცნობა, „,ყოველგვარ გონივრულობას არის მოკლებული დემოკრატიულ საზოგადოებაში“, რადიკალურია. საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლის მე-4 პუნქტში პირდაპირ არის მითითებული, რომ ინფორმაციის გაცემა შეიძლება შეიზღუდოს კონფიდენციალურად აღიარებული ინფორმაციის თავიდან ასაცილებლად. საქართველოს საბაჟო კოდექსმა კი, საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემული ინფორმაცია კომერციულ საიდუმლოებად მიიჩნია, ანუ მას კონფიდენციალურობის ნიშანი მიანიჭა. ამდენად, სადავო ნორმა შეესაბამება საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლის მე-4 პუნქტის ჩამონათვალს.

მოპასუხის წარმომადგენელი განმარტავს, რომ საქართველოს საბაჟო კოდექსით, საქართველოს საბაჟო ორგანოები თავიანთ საქმიანობას ახორციელებენ როგორც სამართალდამცავი ორგანოს სტატუსის მქონე დაწესებულებები, ანუ საბაჟო ორგანოებს მინიჭებული აქვთ სამართალდამცავი ორგანოების სტატუსი, სადაც თავს იყრის მრავალი სახის ინფორმაცია, რომლის დაცვაზეც საბაჟო ორგანოა პასუხისმგებელი, ამასთანავე, ეს ინფორმაცია შეეხება არა უშუალოდ საბაჟო ორგანოებს, არამედ წარმოადგენს მესამე პირთა კუთვნილ ინფორმაციას. ამდენად, სადავო აქტი სრულ შესაბამისობაშია საქართველოს კონსტიტუციასთან.

მოპასუხის წარმომადგენელი მიიჩნევს, რომ, მართალია, სახელმწიფოს ფუნქციას არ წარმოადგენს სამეწარმეო საქმიანობა და მოგების მიღება, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ გარკვეულ სიტუაციაში სახელმწიფო არ შეიძლება გახდეს კომერციული ურთიერთობის მონაწილე. ამ შემთხვევაში ინფორმაცია შეიძლება შეიცავდეს ისეთ კომერციულ ცნობებს, რომელთა გამჟღავნებამაც, შესაძლოა გამოუსწორებელი ზიანი მიაყენოს სახელმწიფოს არა მარტო ეკონომიკას, არამედ უსაფრთხოებასაც. ამასთანავე, შესაძლებელია, საბაჟო ორგანოს მიერ კომერციულად საიდუმლოებად აღიარებული ინფორმაცია სხვა სახელმწიფო უწყებაში არ წარმოადგენდეს საიდუმლოს.

მოპასუხის წარმომადგენელი განმარტავს, რომ საბაჟო დეკლარაცია შეიცავს დაწვრილებით ინფორმაციას არა მარტო საქონლის, ანდა მომსახურების შეძენის შესახებ, არამედ შემძენისა და, რაც მთავარია, მიმწოდებლის დასახელებას, მისამართს, ხელშეკრულებით დათქმულ თანხას და სხვა მრავალს, რაც, რეალურად, წარმოადგენს კიდეც კომერციულ საიდუმლოს საქონლის, ან მომსახურების მიმწოდებელი ორგანიზაციისათვის. შესაბამისად, მოსარჩელეთა მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის სიტყვები „სახელმწიფო დაწესებულებების...“ არღვევს ინფორმაციის მიღების თავისუფლების უფლებას, საფუძველს მოკლებულია.

ამასთანავე, მოპასუხის წარმომადგენელი არასწორად თვლის, მოსარჩელეთა განმარტებას იმის თაობაზე, რომ სახელმწიფო არ შეიძლება, ეწეოდეს კომერციულ საქმიანობას და იღებდეს მოგებას ამგვარი საქმიანობიდან. მოპასუხე არ ეთანხმება ამგვარ მოსაზრებას და პოზიციის გასამყარებლად მოუხმობს დიდი ბრიტანეთის 2000 წლის „ინფორმაციის თავისუფლების აქტს“ და მასთან დაკავშირებით დიდი ბრიტანეთის ინფორმაციის კომისრის მიერ შემუშავებულ №5 ახსნა-განმარტებით სახელმძღავნელოს, რომლის საფუძველზეც, მოპასუხის წარმომადგენლებს მიაჩნიათ, რომ სავსებით შესაძლებელია, სახელმწიფო ჩართული იქნეს კომერციულ ურთიერთობებში (მოგების არმიღების ინტერესის სახით), შესაბამისად, გააჩნდეს კომერციული ინტერესები და ამ ინტერესებთან დაკავშირებული კომერციული საიდუმლოება.

მოპასუხის წარმომადგენლები განიხილავენ მიზეზებს, რის გამოც სახელმწიფო ორგანოებს უფლება აქვთ, ფლობდნენ კომერციულ ინფორმაციას, კერძოდ, შესყიდვები, რეგულირება, სახელმწიფო ორგანოების საკუთარი კომერციული საქმიანობა, სახელმწიფო პოლიტიკის განვითარება, სახელმწიფო პოლიტიკის დანერგვა და კერძო საფინანსო ინიციატივა/საჯარო კერძო პარტნიორობა.

მოპასუხის წარმომადგენლები არ ეთანხმებიან მოსარჩელეთა მოსაზრებას, იმის თაობაზე, რომ საბაჟო ორგანოსათვის გადაცემული ინფორმაცია წარმოადგენს ამ ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ ინფორმაციას, რადგან იგი დაკავშირებულია ამ ორგანოს საქმიანობასთან და უშუალოდ მას არ შეეხება. ამდენად, ამ კატეგორიის ინფორმაციაზე საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 27² მუხლის მეორე ნაწილის შინარსის გავრცელება, რომლის თანახმად, „ინფორმაცია ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ არ წარმოადგენს კომერციულ საიდუმლოებას“, არ არის მართებული.

სადავო საკითხთან დაკავშირებით, პარლამენტის წარმომადგენლებს ნიმუშად მოჰყავთ რუსეთის კანონმდებლობა, სადაც დაახლოებით ანალოგიურად არის მოწესრიგებული საბაჟო ორგანოების მიერ ინფორმაციის გაცემის ვალდებულება. რუსეთის ფედერაციის საბაჟო კოდექსის მე-16 მუხლის თანახმად, ინფორმაცია, რომელსაც საბაჟო ორგანოებს აწვდიან სახელმწიფო ორგანოები, საწარმოები, დაწესებულებები, ორგანიზაციები და მოქალაქეები, შეიძლება გამოყენებულ იქნეს მხოლოდ საბაჟო საქმიანობისათვის. უფრო მეტიც, ინფორმაცია, რომელიც წარმოადგენს სახელმწიფო, კომერციულ, საბანკო ან სხვა სახის კანონით დაცულ საიდუმლოს, ასევე კონფიდენციალური ინფორმაცია (ინფორმაცია, რომელიც არ არის საჯაროდ ხელმისაწვდომი და რომლის გამჟღავნებამაც შესაძლოა მნიშვნელოვანი ზიანი მიაყენოს ამ ინფორმაციის წარმომდგენ პირს) არ შეიძლება გამჟღავნდეს, გამოყენებულ იქნეს საბაჟო ორგანოების მუშაკების მიერ არასამსახურებრივი მიზნით, გადაეცეს მესამე პირებს, ასევე სახელმწიფო ორგანოებს. გამონაკლისს წარმოადგენს ის შემთხვევები, რომლებიც კანონში არის მოცემული.

ამდენად, მოპასუხის წარმომადგენლების აზრით, რუსეთის კანონმდებლობა ასევე უკრძალავს საბაჟო ორგანოებს საიდუმლო ინფორმაციის გაცემის უფლებას, რომელიც მათ მიეწოდებათ როგორც კერძო, ასევე სახელმწიფო ორგანოებისაგან. კანონი კი საბაჟო ორგანოსათვის მიწოდებულ ინფორმაციას მკაცრად ასაიდუმლოებს.

ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, პარლამენტის წარმომადგენლებს მიაჩნიათ, რომ საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის 359-ე ნომრით რეგისტრირებული კონსტიტუციური სარჩელი, რომლის დავის საგანს წარმოადგენს საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის სიტყვების „სახელმწიფო დაწესებულებების...“ არაკონსტიტუციურად ცნობა საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლებთან მიმართებით, ყოველგვარ საფუძველს მოკლებულია და არ უნდა დაკმაყოფილდეს.

საქმეზე მოწმედ მოწვეული საქართველოს საბაჟო დეპარტამენტის იურიდიული სამსახურის უფროსის ვაჟა ხიდაშელის განმარტებით, საქართველოს კონსტიტუციის 41-ე მუხლი არ განსაზღვრავს, თუ რა კრიტერიუმებით შეიძლება იყოს მიკუთვნებული ესა თუ ის ინფორმაცია კომერციულ საიდუმლოებას. ეს ამ ნორმის რეგულირების მიღმა რჩება. შესაბამისად, ამ მუხლზე დაყრდნობა, ფორმალური თვალსაზრისით, არ იქნებოდა სწორი. 41-ე მუხლის მეორე პუნქტი კი ადგენს იმის გარანტიას, რომ ყველა სხვა ინფორმაცია, რომელიც არ არის დაკავშირებული გარკვეულ საკითხებთან, შეიძლება გაცემულ იქნეს მხოლოდ შესაბამისი პირის თანხმობით. ამ მუხლის განმარტებისათვის მოწმე მიუთითებს ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპულ კონვენციაზე, რომელშიც საუბარია, რომ ყველას აქვს უფლება, მოიპოვოს ინფორმაცია. რაც შეეხება ინფორმაციის მოპოვებას მთავრობისაგან, მოწმის ჩვენებით, ეს უკვე განმარტების საკითხია. ევროპის სასამართლო ამ შემთხვევაში ხაზს უსვამს იმას, რომ ინფორმაციის მიღების თავისუფლება გულისხმობს, პირველ რიგში, სახელმწიფოს ჩაურევლობას ინფორმაციის მიღება-არმიღების საკითხში და არ გულისხმობს, ადმინისტრაციულ ორგანოში ინფორმაციისადმი დაშვებულ პრეზუმფციას.

ამასთანავე მოწმემ აღნიშნა, რომ საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემული ინფორმაცია, რომელიც წარმოადგენს კომერციულ საიდუმლოებას, უნდა განიმარტოს ვიწრო თვალსაზრისით. კერძოდ, ეს არის ის ინფორმაცია, რომელიც საბაჟო გაფორმების დროს, მესამე პირების მიერ, დეკლარაციების სახით, გადაცემულია საბაჟო ორგანოებისათვის და არა სხვა სახის ინფორმაცია, რომელიც საბაჟო ორგანოს საქმიანობის სხვა სფეროს ეხება და რომელთა გაცემის შემთხვევაში, ისინი ხელმძღვანელობენ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით გათვალისწინებული სხვა დებულებებით.

საქართველოს საბაჟო დეპარტამენტის წარმომადგენელის განმარტებით, სახელმწიფო ორგანოები, როგორც წესი, კომერციულ საქმინობას არ ეწევიან, მაგრამ იმ შემთხვევაში, თუ კომერციული საქმიანობის არსი გულისხმობს ყიდვა-გაყიდვის ოპერაციებს, ასეთ შემთხვევაში სახელმწიფო გამოდის ეკონომიკური საქმიანობის მონაწილე მხარე.

საქმეზე სპეციალისტად მოწვეული ივ. ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ადმინისტრაციული სამართლისა და პროცესის მიმართულების ასოცირებული პროფესორის ირმა ხარშილაძის განმარტებით:

1. საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 27² მუხლის მე-2 ნაწილში აღნიშნულია მოთხოვნა იმის შესახებ, რომ „ინფორმაცია ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ არ წარმოადგენს კომერციულ საიდუმლოებას“. იგი ეხება ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობას. ადმინისტრაციული ორგანოები საჯარო უფლებამოსილებებს ახორციელებენ. ისინი შეიძლება ეწეოდნენ ეკონომიკურ საქმიანობას, მაგრამ არა კომერციულს, რომლის მიზანს მოგება წარმოადგენს.

2. რაც შეეხება ტერმინებს „ადმინისტრაციული ორგანო“, „სახელმწიფო ორგანო“, სპეციალისტი განმარტავს, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს ცნება უფრო ფართოა, ვიდრე სახელმწიფო ორგანოსი. ადმინისტრაციული ორგანო მოიცავს როგორც სახელმწიფო ორგანოებს, ასევე ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოს ან დაწესებულებას, საჯარო სამართლის იურიდიულ პირს, აგრეთვე ნებისმიერ სხვა პირს, რომელიც კანონმდებლობის საფუძველზე ასრულებს საჯარო სამართლებრივ უფლებამოსილებას.

3. დღეს მოქმედი კანონმდებლობის მიხედვით, კერძოდ, საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილი, სპეციალისტის აზრით, საჭიროებს დახვეწას, ვინაიდან სახელმწიფო დაწესებულებების, ფიზიკური და იურიდიული პირების მიერ საბაჟო ორგანოებისათვის წარდგენილი ყველა ინფორმაცია არ შეიძლება წარმოადგენდეს კომერციულ საიდუმლოებას. განსაკუთრებით, როდესაც ეს სახელმწიფო ორგანოებს ეხება.

რაც შეეხება ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის მოთხოვნას საბაჟო დეპარტამენტისადმი ინფორმაციის გაცემის შესახებ, მოქმედი კანონმდებლობიდან გამომდინარე, საბაჟო დეპარტამენტი ვერ დააკმაყოფილებდა (იხ. საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის 1 ნაწილი), მაგრამ ვალდებული იყო, აღნიშნულის შესახებ დაუყოვნებლივ წერილობითი ფორმით ეცნობებინა დაინტერესებული მხარისათვის, ასევე, 3 დღის ვადაში წერილობითი ფორმით უნდა განემარტა ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციისათვის მისი უფლებები და გასაჩივრების პროცედურა. სპეციალისტის აზრით, ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციას ინფორმაციის გაცემის მოთხოვნით უნდა მიემართა შინაგან საქმეთა სამინისტროსათვის, რომელიც გასცემდა ყველა ინფორმაციას, რაც დაკავშირებული იყო პრეზიდენტის ფონდიდან გამოყოფილ 451 210 ლარის განკარგვასთან დაკავშირებით.

საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე კოლეგიამ კონსტიტუციური სარჩელის მასალების, საქმის არსებითად განხილვის დროს მოწმის ჩვენების, სპეციალისტის წერილობითი დასკვნის საფუძველზე დაადგინა გადაწყვეტილების მისაღებად საჭირო გარემოებანი.

საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაცია მოითხოვს, არაკონსტიტუციურად იქნეს ცნობილი საქართველოს საბაჟო კოდექსის პირველი ნაწილის ის სიტყვები, რომელიც სახელმწიფო დაწესებულებების მიერ საბაჟო ორგანოებისათვის ამ კოდექსისა და საქართველოს კანონმდებლობის შესაბამისად გადაცემულ ინფორმაციას კომერციულ საიდუმლოებად მიიჩნევს იმ მოსაზრებით, რომ იგი გათვალისწინებული არ არის საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლის მეოთხე პუნქტის ჩამონათვალში, რომელიც ადგენს ინფორმაციის შესაძლო შეზღუდვის შემთხვევებს და ეწინააღმდეგება კონსტიტუციის 41-ე მუხლს, რომლითაც განსაზღვრულია სახელმწიფო დაწესებულებებიდან ინფორმაციის თავისუფლად მოპოვების უფლება. მოსარჩელე მიუთიუთებს სადავო ნორმის შეუსაბამობაზე საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 272 მუხლის პირველ ნაწილთან, რომლითაც განმარტებულია კომერციული საიდუმლოების ცნება და მეორე ნაწილზე, რომლის თანახმად, „ინფორმაცია ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ არ წარმოადგენს კომერციულ საიდუმლოებას.“ მისი აზრით, სახელმწიფო დაწესებულება არ შეიძლება ეწეოდეს კომერციულ საქმიანობას და მას არ შეიძლება გააჩნდეს კომერციული საიდუმლოების შემცველი ინფორმაცია. შეზღუდვა აუცილებელი უნდა იყოს დემოკრატიულ საზოგადოებაში, რაც მოპასუხის მიერ დადასტურებული არ არის.

საკონსტიტუციო სასამართლო აღნიშნავს:

1. აზრის გამოხატვის თავისუფლება, საჯარო ხელისუფლების ჩაურევლად, ინფორმაციის მიღების და გავრცელების შესახებ აღიარებულია “ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის” მეათე მუხლით. გამოხატვის თავისუფლება წარმოადგენს დემოკრატიული საზოგადოების ერთ_ერთ ძირითად ფუნდამენტს და მისი პროგრესისა და თითოეული ინდივიდის თვითრეალიზაციის ძირითად პირობას. აღნიშნული უფლება შეესაბამება საჯარო ხელისუფლების ვალდებულებას, ხელმისაწვდომი გახადოს საზოგადოებრივი ინტერესის მქონე ინფორმაცია გონივრული შეზღუდვების ფარგლებში. ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის აღნიშნული მუხლის მეორე პუნქტი მოიცავს პირველი პუნქტით გათვალისწინებული თავისუფლების შესაძლო შეზღუდვების ჩამონათვალს. ნებისმიერი ხელშემკვრელი მხარის ხელისუფლება უფლებამოსილია, ჩაერიოს გამოხატვის თავისუფლების განხორციელებაში, თუ დაცულია შემდეგი სამი პირობა ერთად: ა. ჩარევა გათვალისწინებულია კანონით, ბ. ჩარევა მიზნად ისახავს მუხლში ჩამოთვლილ ერთ ან რამდენიმე ინტერესს და გ. ჩარევა აუცილებელია დემოკრატიულ საზოგადოებაში.

აღნიშნულმა დებულებებმა გამოხატულება პოვა საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლშიც. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლო თვლის, რომ ინფორმაციის მიღების უფლება არ წარმოადგენს აბსოლუტურ უფლებას და შეიძლება შეიზღუდოს საჯარო ინტერესებიდან გამომდინარე. რამდენად გამართლებულია აზრის გამოხატვის თავისუფლებაში ხელისუფლების მხრიდან ჩარევა ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში, გადასაწყვეტი საკითხია.

ინფორმაციის მიღების უფლება რა მოცულობით აკისრებს სახელმწიფოს ვალდებულებას, გაავრცელოს ესა თუ ის ინფორმაცია, პრაქტიკულად სასამართლოს შეფასებაზეა დამოკიდებული. ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ ლიანდერის საქმეზე აღნიშნა რომ „ინფორმაციის მიღების უფლება ძირითადად უკრძალავს ხელისუფლებას, შეზღუდოს პირი იმ ინფორმაციის მიღებაში, რომელიც სხვებისათვის სასურველია ან შესაძლებელია სურდეთ მისთვის გადაცემა“. მაგრამ იქვე მიუთითებს, რომ მოცემული საქმის გარემოებებიდან გამომდინარე, ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის მე-10 მუხლი განმცხადებელს არ აძლევს უფლებას, მოიპოვოს პოლიციის საიდუმლო რეესტრის ჩანაწერებში არსებული ინფორმაცია და არც სახელმწიფოს ეკისრება ვალდებულება, ხელმისაწვდომი გახადოს ასეთი ინფორმაცია პირებისათვის.

მოსარჩელემ ვერ დაასაბუთა, რა აუცილებელ სოციალურ მოთხოვნას არ შეესაბამება მოცემულ შემთხვევაში სახელმწიფოს ჩარევა, რომელსაც გადაწონიდა ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპულ კონვენციაში და საქართველოს კონსტიტუციაში ჩადებული აზრის გამოხატვის თავისუფლების განხორციელებით საზოგადოების დაინტერესება.

2. საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის დეფინიცია არ ითვალისწინებს საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემული ინფორმაციის გაცემის იმპერატიულ აკრძალვას, რადგან აღნიშნული ნორმა მის გამოყენებას დასაშვებად მიიჩნევს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 122-ე მუხლით დადგენილი წესით. სასამართლოს აზრით, სადავო მუხლით ინფორმაციის ხელმისაწვდომობის ორი გზა მოიაზრება. ჯერ ერთი, იგი გადაეცემა მხოლოდ საგადასახადო კოდექსის ზემოაღნიშნული მუხლის მე-2 ნაწილით ჩამოთვლილ პირებს, მათ შორის სასამართლოს, გარდა ამისა, სადავო ნორმა მიუთითებს სახელმწიფო დაწესებულებების მიერ საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემული ინფორმაციის კომერციულ საიდუმლოებად მიჩნევაზე და, მაშასადამე, იგულისხმება არა საბაჟო ორგანოების, არამედ სახელმწიფო დაწესებულებების კუთვნილი ინფორმაცია, რომელთა გადასაწყვეტია ამ ინფორმაციის საიდუმლოების საკითხი და მისი გაცემის უფლებამოსილებაც მხოლოდ ამ უკანასკნელს შეიძლება გააჩნდეს. სახელმწიფო დაწესებულების ინფორმაციის კომერციულ საიდუმლოებად მიჩნევის საკითხი კი საჩივრდება სასამართლოში საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 27² მუხლის მე-4 ნაწილით დადგენილი წესით.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ვინაიდან საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლები არ შეიცავენ ამკრძალავ ნორმას და დასაშვებად არის მიჩნეული აზრის გამოხატვის თავისუფლებაში სახელმწიფოს ჩარევა, ასევე სადავო მუხლი ითვალისწინებს ინფორმაციის ხელმისაწვდომობის სხვა ალტერნატიულ გზებს, სასამართლო მიიჩნევს, რომ საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის სიტყვები „სახელმწიფო დაწესებულებების...“, კონსტიტუციის ზემოაღნიშულ მუხლებთან მიმართებით არ შეიცავს რაიმე შეუსაბამო დებულებას.

სასამართლო არ იზიარებს მოსარჩელის და მოწვეული სპეციალისტის მოსაზრებას, რომ საბაჟო დეპარტამენტი ყველა შემთხვევაში ვალდებული იყო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-80 მუხლის თანახმად, მასალები გადაეგზავნა უფლებამოსილი ადმინისტრაციული ორგანოსათვის, რაც მან არ შეასრულა. სასამართლოს აზრით, სამართლის ნორმის გამოყენების საკითხი არ არის საკონსტიტუციო სასამართლოს გადასაწყვეტი.

ინფორმაციის მისაღებად სახელმწიფო დაწესებულებისათვის მიმართვის აუცილებლობას, რომლის საკუთრებასაც წარმოადგენს ეს ინფორმაცია, მოწვეული სპეციალისტიც ადასტურებს თავის დასკვნაში.

3. კონსტიტუციური სარჩელი ძირითადად საქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის დათქმას ემყარება, რომ სახელმწიფო დაწესებულებების ინფორმაცია უკავშირდება კომერციულ საქმიანობას, მაშინ როდესაც სახელმწიფო დაწესებულებები საჯარო ფუნქციების განმახორციელებელი ორგანოები არიან და არ გააჩნიათ კომერციული საქმიანობისა და მოგების მიღების უფლებამოსილება.

საკონსტიტუციო სასამართლო ვერ დაეთანხმება აღნიშნულ მოსაზრებას. საქართველოს კონსტიტუციის 41-ე მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, ყოველ მოქალაქეს აქვს უფლება, მიიღოს სახელმწიფო დაწესებულებაში მასზე არსებული ინფორმაცია, თუ ისინი არ შეიცავენ სახელმწიფო, პროფესიულ ან კომერციულ საიდუმლოებას. მაშასადამე, კონსტიტუციას დასაშვებად მიაჩნია სახელმწიფო დაწესებულებაში კომერციული საიდუმლოების მქონე ინფორმაციის არსებობა.

საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-8 მუხლით, ასევე დასაშვებად არის მიჩნეული სახელმწიფო ორგანოებისა და საჯარო სამართლის იურიდიული პირების კერძო სამართლებრივი ურთიერთობები სხვა პირებთან, რაც სამოქალაქო კანონმდებლობით წესრიგდება, თუკი ეს ურთიერთობები სახელმწიფოებრივი ან საზოგადოებრივი ინტერესებიდან გამომდინარე, არ უნდა მოწესრიგდეს საჯარო სამართლით.

სახელმწიფოს კომერციული საქმიანობის შესახებ მრავალი ქვეყნის კანონმდებლობაშია აღნიშნული. ინგლისში მიჩნეულია, რომ სახელმწიფო უფლებამოსილია, მონაწილეობა მიიღოს ყიდვა-გაყიდვით ურთიერთობაში და, შესაბამისად, ჩართული იქნეს კომერციულ საქმიანობაში, ისე როგორც საქართველოს სამოქალაქო კოდექსი (როგორც ზემოთ ითქვა), უშვებს სახელმწიფოს კერძო სამართლებრივ ურთიერთობაში მონაწილეობას. ამასთან, მოგება არ წარმოადგენს კომერციული საქმიანობის აუცილებელ ელემენტს, ანუ საქონლისა და მომსახურების სანაცვლოდ დაწესებული საფასური შესაძლებელია გამიზნული არ იყოს მხოლოდ მოგების მისაღებად.

დიდი ბრიტანეთის „ინფორმაციის თავისუფლების აქტში“ მითითებულია, რომ კომერციული ინფორმაცია სახელმწიფოსაც შეიძლება ეკუთვნოდეს. ამ აქტის 43-ე მუხლის თანახმად, „ინფორმაცია წარმოადგენს დაცულ ინფორმაციას, თუ მისი გამჟღავნება, სავარაუდოდ, ზიანს მიაყენებს რომელიმე პირის (სახელმწიფო ორგანოს ჩათვლით) კომერციულ ინტერესებს“.

რუსეთის ფედერაციის საბაჟო კოდექსის მე-16 მუხლის შესაბამისად, ინფორმაცია, რომელსაც საბაჟო ორგანოებს აწვდიან სახელმწიფო დაწესებულებები, შეიძლება გამოყენებულ იქნეს მხოლოდ საბაჟო საქმიანობისათვის.

4. საკონსტიტუციო სასამართლო იმასაც ითვალისწინებს, რომ ქვეყნის საბაჟო პოლიტიკის განხორციელება განეკუთვნება საქართველოს უმაღლეს სახელმწიფო ორგანოთა განსაკუთრებულ გამგებლობას (საქართველოს კონსტიტუციის მე-3 მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტი, საქართველოს საბაჟო კოდექსის პირველი მუხლის მე-4 ნაწილი) და მიმართულია საერთაშორისო ეკონომიკური ინტეგრაციის განვითარებისა და განმტკიცებისაკენ. ამიტომ სასამართლოს გასაგებად მიაჩნია სახელმწიფოს მიერ სწორედ საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემული ინფორმაციის გასაიდუმლოება და სახელმწიფო დაწესებულებების დანარჩენი ინფორმაციის შეუზღუდავად გადაცემაში ჩაურევლობა. საქართველოს საბაჟო კოდექსის ნორმები ხელშეკრულებაში მონაწილე პირთა ინტერესებსაც ითვალისწინებს და სახელმწიფოს ვალდებულებასაც, დაიცვას მიმწოდებელთა ინტერესები. საბაჟო ორგანოებისათვის გადაცემულ ინფორმაციაში, უპირველეს ყოვლისა, საბაჟო დეკლარაცია მოიაზრება, რომელიც შეიცავს დაწვრილებით ინფორმაციას არა მარტო საქონლის შეძენის ან მომსახურების შესახებ, არამედ მიმწოდებლის შესახებ ისეთ დაწვრილებით ინფორმაციასაც, რომლის გამჟღავნებასაც, მიწოდების სპეციფიკურობიდან გამომდინარე, შეიძლება მესამე პირთა ინტერესების შელახვა მოჰყვეს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მივიღებდით საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე მუხლის მე-4 პუნქტით გათვალისწინებული „სხვათა უფლებებისა და ღირსების“ დაცვის ნაცვლად, მათ დარღვევას.

5. კონსტიტუციური სარჩელი ემყარება და დასაბუთებულია საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 27² მუხლის მეორე ნაწილით, რომლის თანახმად, „ინფორმაცია ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ არ წარმოადგენს კომერციულ საიდუმლოებას“ და მიიჩნევს, რომ სადავო ნორმა წინააღმდეგობაში მოდის აღნიშნულ მუხლთან. საკანონმდებლო აქტებს შორის შეუსაბამობა არ წარმოადგენს საკონსტიტუციო სასამართლოს განსახილველ საკითხს; გარდა ამისა, მოსარჩელე „ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ ინფორმაციას“ გაფართოებულად იყენებს. სასამართლოს აზრით, ამ ცნებაში თვით ადმინისტრაციული ორგანოს შესახებ მონაცემები მოიაზრება და მუხლის რედაქცია მისი საქმიანობის ყველა სფეროს შესახებ მითითებას არ შეიცავს, ამდენად სასამართლო ვერ გაიზიარებს საქმეზე მოწვეული სპეციალისტის მოსაზრებას ამ ნაწილში.

ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, იხელმძღვანელა რა საქართველოს კონსტიტუციის 89-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ვ“ ქვეპუნქტით, «საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ» ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით, 21-ე მუხლის მე-2 პუნქტით, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტითა და მე-2 პუნქტით, 43-ე მუხლის მე-2, მე-4, მე-7 და მე-8 პუნქტებით, აგრეთვე «საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ» საქართველოს კანონის 32-ე და 33-ე მუხლებით,

საკონსტიტუციო სასამართლოს კოლეგია
ა დ გ ე ნ ს:

1. არ დაკმაყოფილდეს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის კონსტიტუციური სარჩელი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგსაქართველოს საბაჟო კოდექსის 165-ე მუხლის პირველი ნაწილის სიტყვების „სახელმწიფო დაწესებულებების...“ კონსტიტუციურობის თაობაზე საქართველოს კონსტიტუციის 24-ე და 41-ე მუხლებთან მიმართებით;

2. ეს გადაწყვეტილება ძალაშია საკონსტიტუციო სასამართლოს სხდომაზე მისი საჯაროდ გამოცხადების მომენტიდან;

3. გადაწყვეტილება საბოლოოა და გასაჩივრებას ან გადასინჯვას არ ექვემდებარება;

4. გადაწყვეტილება გაეგზავნოს მხრეებს: საქართველოს პრეზიდენტს, საქართველოს მთავრობას, საქართველოს პარლამენტსა და საქართველოს უზენაეს სასამართლოს;

5. გადაწყვეტილება გამოქვეყნდეს „საქართველოს საკანონმდებლო მაცნეში“ 7 დღის ვადაში.

კოლეგიის წევრები:

1. ნიკოლოზ ჩერქეზიშვილი

2. ლამარა ჩორგოლაშვილი

3. ზაურ ჯინჯოლავა