ა(ა)იპ „ლურჯი ფარის საქართველოს ეროვნული კომიტეტი“ და საქართველოს მოქალაქეები - მარინე მიზანდარი, გიორგი ჩიტიძე და ანა ჯიქურიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ
| დოკუმენტის ტიპი | კონსტიტუციური სარჩელი |
| ნომერი | N1216 |
| ავტორ(ებ)ი | მარინე მიზანდარი, ა(ა)იპ "ლურჯი ფარის საქართველოს ეროვნული კომიტეტი", გიორგი ჩიტიძე, ანა ჯიქურიძე |
| თარიღი | 3 მაისი 2017 |
თქვენ არ ეცნობით სარჩელის სრულ ვერსიას. სრული ვერსიის სანახავად, გთხოვთ, ვერტიკალური მენიუდან ჩამოტვირთოთ სარჩელის დოკუმენტი
განმარტებები სადავო ნორმის არსებითად განსახილველად მიღებასთან დაკავშირებით
|
მოსარჩელე მარინე მიზანდარი არის კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის, მდებარე ქ.თბილისი, გიზო ნიშნიანიძის (ყოფილი კოჯრის) ქუჩის 15-ში ნაწილის კანონიერი მესაკუთრე (მოსარგებლე), შესაბამისად, მასზე ვრცელდება სადავო ნორმა და იგი წარმოადგენს მოცემული კონსტიტუციური სარჩელის სუბიექტს, როგორც კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან, ასევე - 34-ე მუხლთან და 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტთან მიმართებით. ააიპ „ლურჯი ფარის საქართველოს ეროვნული კომიტეტი“ წარმოადგენს არასამთავრობო ორგანიზაციას, რომელიც მიზნად ისახავს:
ვინაიდან, აღნიშნული ორგანიზაცია არის საქართველოში რეგისტრირებული იურიდიული პირი, საქართველოს კონსტიტუციის 45-ე მუხლის საფუძველზე, მასზე ვრცელდება კონსტიტუციის 34-ე და 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტით გათვალისწინებული უფლებები და იგი, მოცემული საქმისთვის, წარმოადგენს სამართალწარმოების სუბიექტს სასარჩელო მოთხოვნის იმ ნაწილში, რომელიც შეეხება სადავო ნორმების კონსტიტუციურობას აღნიშნულ უფლებებთან მიმართებით. საქართველოს მოქალაქეები გიორგი ჩიტიძე და ანა ჯიქურიძე, ასევე წარმოადგენენ სუბიექტებს, ვინაიდან მათზე ვრცელდება კონსტიტუციის 34-ე და 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტით გათვალისწინებული უფლებები და მოცემული საქმისთვის, ისინი წარმოადგენენ სამართალწარმოების სუბიექტს სასარჩელ მოთხოვნის იმ ნაწილში, რომელიც შეეხება სადავო ნორმების კონსტიტუციურობას აღნიშნულ უფლებებთან მიმართებით.
გარდა ამისა: ა) კონსტიტუციური სარჩელი ფორმით და შინაარსით შეესაბამება „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-16 მუხლით დადგენილ მოთხოვნებს ბ) სარჩელით სადავოდ გამხდარი საკითხი „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის ე) ქვეპუნქტის მიხედვით არის საკონსტიტუციო სასამართლოს განსჯადი; გ) სარჩელში მითითებული არცერთი სადავო საკითხი ჯერჯერობით არ არის გადაწყვეტილი საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ; დ) სადავო საკითხი შეეხება საქართველოს კონსტიტუციის მე-2 თავით გათვალისწინებულ საკითხებს, კერძოდ კონსტიტუციის მე-14, 34-ე, 37-ე და 39-ე მუხლებით გათვალისწინებულ საკითხებს. ე) კანონმდებლობა კონკრეტულ შემთხვევაში არ ითვალისწინებს ხანდაზმულობის ვადას სარჩელის წარსადგენად; ვ) სადავო აქტი საკანონმდებლო აქტია და მის კონსტიტუციურობაზე სრულფასოვანი მსჯელობა შესაძლებელია ნორმატიული აქტების იერარქიაში მასზე მაღლა მდგომი იმ ნორმატიული აქტის კონსტიტუციურობაზე მსჯელობის გარეშე, რომელიც კონსტიტუციური სარჩელით გასაჩივრებული არ არის |
მოთხოვნის არსი და დასაბუთება
საქართველოს კონსტიტუციის 34-ე მუხლის თანახმად, „სახელმწიფო ხელს უწყობს კულტურის განვითარებას, კულტურულ ცხოვრებაში მოქალაქეთა შეუზღუდავ მონაწილეობას, კულტურული თვითმყოფობის გამოვლინებასა და გამდიდრებას, ეროვნულ და ზოგადსაკაცობრიო ღირებულებათა აღიარებას და საერთაშორისო კულტურულ ურთიერთობათა გაღრმავებას, ხოლო საქართველოს ყოველი მოქალაქე ვალდებულია ზრუნავდეს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვა - შენარჩუნებაზე. კულტურულ მემკვიდრეობას სახელმწიფო იცავს კანონით.იმავდროულად, კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტის მიხედვით, „ყველას აქვს უფლება ცხოვრობდეს ჯანმრთელობისათვის უვნებელ გარემოში, სარგებლობდეს ბუნებრივი და კულტურული გარემოთი. ყველა ვალდებულია გაუფრთხილდეს ბუნებრივ და კულტურულ გარემოს“. აღსანიშნავია, რომ ამ დრომდე, საკონსტიტუციო სასამართლოს არ უმსჯელია უშუალოდ კულტურული გარემოს სარგებლობის უფლების შესახებ, თუმცა განხილული აქვს რიგი ნორმების კონსტიტუციურობის საკითხი კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 და მე-4 პუნქტებთან მიმართებით, ბუნებრივი გარემოთი სარგებლობის უფლების კონტექსტში. სასამართლომ, ამ კუთხით, განმარტა ხსენებული უფლების დაცული სფერო, შინაარსი და ფარგლები. კერძოდ, სასამართლოს განმარტებით, „კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 და მე-4 პუნქტების რეგულირების მიზანია, ყველამ იზრუნოს არსებულ ბუნებრივ გარემოზე და სახელმწიფოსგან მოითხოვოს მისი დაცვა...საქართველოს კონსტიტუციის ტექსტი მიუთითებს, რომ „ყველას აქვს უფლება ცხოვრობდეს ჯანმრთელობისთვის უვნებელ გარემოში” და გამორიცხავს იმის შესაძლებლობას, რომ კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 და მე-4 პუნქტები მხოლოდ გარემოს დაცვისაკენ მიმართულ კონსტიტუციურ ნორმა-პრინციპად იქნეს განხილული.“ ამასთანავე, „საქართველოს კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 და მე-4 პუნქტების შინაარსის, დანიშნულებისა და სულისკვეთების გათვალისწინებით უდავოა, რომ კონსტიტუცია ესწრაფვის ჯანსაღ გარემოზე უფლების მაღალი სტანდარტის ჩამოყალიბებას და მას ადამიანის ძირითად უფლებად განიხილავს“. მნიშვნელოვანია, სასამართლოს მიერ დადგენილი სტანდარტი სახელმწიფოს პოზიტიურ ვალდებულებებთან მიმართებითაც, ბუნებრივი გარემოთი სარგებლობის ძირითადი უფლების კონტექსტში. კერძოდ, სასამართლომ ერთმნიშვნელოვნად მიუთითა, რომ „სახელმწიფო ვალდებულია, არ მისცეს მესამე პირებს გარემოზე განუზომელი ზემოქმედების მოხდენის შესაძლებლობა. ეს უნდა გამოიხატოს გარემოს დაცვის სფეროში ადამიანთა გარკვეული ქმედებების აკრძალვაში და ამ ქმედებების ჩადენისათვის შესაბამისი პასუხისმგებლობის დაწესებაში. კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 და მე-4 პუნქტებიდან გამომდინარე, სახელმწიფო ვალდებულია, შექმნას ისეთი სამართლებრივი სისტემა, რომელიც უზრუნველყოფს ადამიანის გონივრული მოლოდინის არსებობას, რომ გარემოს დაზიანების შემთხვევაში, ნებისმიერი პირის მიმართ გამოყენებული იქნება სამართლებრივი ზემოქმედების ადეკვატური საშუალებები. სახელმწიფო ვალდებულია, შექნას ისეთი სამართლებრივი მექანიზმები, რომლებიც გარემოს დაზიანებისკენ მიმართულ ქმედებებთან დაკავშირებით პრევენციულ ფუნქციას შეასრულებენ.“ მოსარჩელე მხარე მიიჩნევს, რომ ზემოხსენებული სტანდარტების გათვალისწინებით, საკონსტიტუციო სასამართლოს უნდა ჰქონდეს იდენტური, ანალოგიური მიდგომა კულტურული გარემოთი სარგებლობის უფლების მიმართაც, მითუფრო, რომ კულტურული გარემოთი სარგებლობის უფლება მოქცეულია იმავე მუხლში და აღიარებულია ადამიანის ძირითად კონსტიტუციურ უფლებად. გარდა ამისა, საქართველოს კონსტიტუციის 34-ე მუხლის მე-2 პუნქტის საფუძველზე, სახელმწიფო ვალდებულია, კულტურული მემკვიდრეობა დაიცვას კანონით. კანონით დაცვის ვალდებულება კი, მოსარჩელე მხარის აზრით, გულისხმობს იმგვარი რეგულირებების შემუშავებას, რაც მატერიალური შინაარსით შესაბამისობაში იქნება საქართველოს კონსტიტუციით გარანტირებული კულტურული გარემოთი სარგებლობის უფლებასთან. მოსარჩელის აზრით, კულტურული გარემოს უფლების კონსტიტუციურ-სამართლებრივ სივრცეში მოქცევა, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია სახელმწიფოს ანგარიშვალდებულებისა და კულტურული გარემოსდაცვითი მექანიზმების გამართული, ეფექტური მუშაობისათვის, ისევე როგორც, კონსტიტუციის მეორე თავში არსებული ნებისმიერი უფლების შემთხვევაში. მოსარჩელე მხარის აზრით, აღნიშნული კონსტიტუციური დანაწესის რეგულირების მიზანია: ა) ყველამ იზრუნოს არსებულ კულტურულ გარემოზე; ბ) სახელმწიფოსგან მოითხოვოს მისი დაცვა. როგორც უკვე აღინიშნა, საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებით, კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტის საფუძველზე, სახელმწიფოს აქვს პოზიტიური ვალდებულება, რომელიც გულისხმობს, კერძო პირების მიერ გარემოს დაზიანების პრევენციას. შესაბამისად, საჭიროა, როგორც ბუნებრივი, ასევე კულტურული გარემოს, განსაკუთრებით კი, კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის სფეროში მოქმედი ეროვნული კანონმდებლობის შეფასება და იმის დადგენა, თუ რამდენად უზრუნველყოფს სახელმწიფო თავისი პოზიტიური ვალდებულების შესრულებას და კულტურული გარემოს დაცვას. ვინაიდან, საკონსტიტუციო სასამართლოს არ ჰქონია შესაძლებლობა, უშუალოდ ემსჯელა კულტურული გარემოთი დაცვის უფლებაზე, მნიშვნელოვანია, ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრაქტიკის გაანალიზება კულტურული გარემოს/მემკვიდრეობის დაცვის თვალსაზრისით. ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო, კულტურული მემკვიდრეობის დაცვას, ადამიანის უფლებებში ჩარევის გამამართლებელ საჯარო ლეგიტიმურ მიზნად მიიჩნევს, თუმცა ასევე მიუთითებს რომ, აუცილებელია, საჯარო ინტერესსა და კერძო პირის ინტერესს შორის ბალანსის დაცვა. მაგალითად, საქმეზე Kozacıoğlu v. Turkey, ევროპულმა სასამართლომ განმარტა კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის მნიშვნელობა. აღნიშნული განმარტების მიხედვით, „კულტურული მემკვიდრეობის შენარჩუნებასა და დაცვას და მის მდგრად გამოყენებას აქვს ლეგიტიმური მიზანი, რომელიც გულისხმობს რეგიონისა და მისი მაცხოვრებლების ისტორიული და კულტურული ფესვების შენარჩუნებას. კულტურული მემკვიდრეობის დაცვა და განვითარება ამიტომ წარმოადგენს მნიშვნელოვან ღირებულებას და ამის ვალდებულება, პირველ რიგში, აქვს სახელმწიფოს“.
პირველ რიგში, გვსურს, სასამართლოს ყურადღება გავამახვილოთ იმ გარემოებაზე, რომ კონსტიტუციის 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტში მოხსენიებული ტერმინი „კულტურული გარემოთი სარგებლობის უფლება“ სხვა ასპექტებთან ერთად, მოიცავს მატერიალური და არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლებით სარგებლობის უფლებასაც.ამასთანავე, როგორც უკვე აღინიშნა, კონსტიტუციის 34-ე მუხლის საფუძველზე, სახელმწიფოს აქვს ვალდებულება, კულტურული მემკვიდრეობა დაიცვას კანონით. აღნიშნული კონსტიტუციური დებულებების განმარტება სისტემურად, ერთმანეთთან კავშირში, ჩვენი აზრით, გულისხმობს იმას, რომ ყველას აქვს კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლებით სარგებლობის უფლება, რომელიც დაცულია კანონით, ხოლო მეორე მხრივ, სახელმწიფო ვალდებულია, შექნას ისეთი სამართლებრივი მექანიზმები, რომლებიც კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების დაზიანებისკენ მიმართულ ქმედებებთან დაკავშირებით, პრევენციულ ფუნქციას შეასრულებენ. სწორედ ამ ვალდებულის შესასრულებლად, მიღებულ იქნა „კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ“ საქართველოს კანონი, რომელიც წარმოადგენს ე.წ. ჩარჩო კანონს და მისი მიზანია, საქართველოს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვა და ამ სფეროში წარმოშობილი სამართლებრივი ურთიერთობების მოწესრიგება. აღნიშნული საკანონმდებლო აქტით, განისაზღვრება კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის სისტემა, არქეოლოგიური სამუშაოების სახეები და პირობები, კულტურული მემკვიდრეობის აღრიცხვა, კლასიფიკაცია, მისთვის სტატუსის მინიჭება და მოხსნა, ძეგლის დაცვა, კულტურული მემკვიდრეობის ობიექტებზე საკუთრების უფლების საკითხები, კულტურული მემკვიდრეობის დამცავი ზონები და მათი რეჟიმები და სხვ. დასახელებული კანონი, ასევე არეგულირებს კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის მესაკუთრის პასუხისმგებლობის საკითხებსაც. კერძოდ, „კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ“ საქართველოს კანონის 30-ე მუხლის მიხედვით, კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტრო, უფლებამოსილია, გააფრთხილოს ან/და დააჯარიმოს ძეგლის კანონიერი მესაკუთრე ან მოსარგებლე, თუ ეს უკანასკნელი დაარღვევს ძეგლის მოვლა-პატრონობასთან დაკავშირებულ წესებს. თუმცა, იმავე მუხლის მე-8 პუნქტის მიხედვით (სადავო ნორმა), ეს მუხლი და ამ კანონის 32-ე მუხლი არ ვრცელდება „საქართველოს სახელმწიფოსა და საქართველოს ავტოკეფალურ მართლმადიდებელ ეკლესიას შორის კონსტიტუციური შეთანხმების“ მე-7 მუხლის პირველი პუნქტით განსაზღვრულ და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში (სარგებლობაში) არსებულ ობიექტებზე“. სადავო ნორმა გულისხმობს, რომ იმ შემთხვევაში, თუ კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის მესაკუთრე ან/და კანონიერი მოსარგებლეა საქართველოს ავტოკეფალური მართლმადიდებელი ეკლესია ან სხვა ნებისმიერი რელიგიური კონფესია, მისი, როგორც მესაკუთრის (მოსარგებლის) მიმართ სახელმწიფო ვერ ახორციელებს მისთვის კანონით მინიჭებულ უფლებამოსილებებს, კერძოდ:
შესაბამისად, სახელმწიფო არ/ვერ ახორციელებს პირდაპირ კონტროლს მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში ან/და სარგებლობაში არსებული კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლებზე, რაც გულისხმობს მუდმივი კოორდინაციის არქონას კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის განმახორციელებელ სახელმწიფო სტრუქტურებთან, მათგან მომდინარე მითითებების არგათვალისწინებას და ამ მითითებების არშესრულების შემთხვევაში, კანონით დაწესებული ჯარიმის არდაკისრებას. ასევე, სადავო ნორმით გათვალისწინებული რეგულირება, იძლევა კონკრეტულ პირთა მიერ კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლებზე ფართო ზემოქმედების შესაძლებლობას, რადგან ასეთ შემთხვევაში, სადავო ნორმის საფუძველზე, პირები თავისუფლები არიან სამართლებრივი პასუხისმგებლობისგან. აღნიშნული ზრდის რისკებს, რომ რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში არსებული კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლები დაზიანდეს, განადგურდეს და ვერ განხორციელდეს მასზე სათანადო სახელმწიფო კონტროლი, რაც საბოლოო ჯამში, ლახავს ადამიანის კონსტიტუციით გარანტირებულ უფლებას კულტურული გარემოთი სარგებლობაზე. მოსარჩელე მხარ მიიჩნევს, რომ სადავო ნორმით კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლთა მესაკუთრეთა პასუხისმგებლობის სამართლებრივი რეჟიმიდან რელიგიური კონფესიების ამორიცხვას არ აქვს საჯარო ლეგიტიმური მიზანი, ვინაიდან იგი ბლანკეტურად, ყოველგვარი კრიტერიმების და პირობების გარეშე, სახელმწიფოს ართმევს ბერკეტს დაიცვას კულტურული გარემო/მემკვიდრეობა შესაბამისი სამართლებრივი მექანიზმების გამოყენებით, რაც პირველ რიგში, მისი ვალდებულებაა. თუმცა, ლეგიტიმური საჯარო მიზნის არსებობის შემთხვევაშიც, გაუგებარია, რატომ არის საჭირო კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების მესაკუთრეთა ნაწილზე, ძეგლის მოვლა-პატრონობის სამართლებრივი რეჟიმის არგავრცელება. შესაბამისად, სადავო ნორმა წარმოადგენს უფლების შეზღუდვის არაპროპორციულ საშუალებას. ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე მხარე მიიჩნევს, რომ კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ საქართველოს კანონის 30-ე მუხლის მე-8 პუნქტი ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 34-ე მუხლს და 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტს, ვინაიდან მისი მოქმედი რედაქციით არსებობის პირობებში, სახელმწიფო არ ასრულებს პოზიტიურ ვალდებულებას კულტურული გარემოთი სარგებლობის უფლების დაცვის კუთხით.
საქართველოს კონსტიტუციის 39-ე მუხლის მიხედვით, „საქართველოს კონსტიტუცია არ უარყოფს ადამიანისა და მოქალაქის სხვა საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებს, თავისუფლებებსა და გარანტიებს, რომლებიც აქ არ არის მოხსენიებული, მაგრამ თავისთავად გამომდინარეობენ კონსტიტუციის პრინციპებიდან“.საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ „ამ კონსტიტუციურ დებულებაში მოიაზრება ზუსტად ის უფლებები, რომლებიც არაპირდაპირ, მაგრამ მაინც გამომდინარეობენ კონსტიტუციის პრინციპებიდან, რაც მათ კონსტიტუციურ გადაწყვეტად, ერთგვარ მოწესრიგებად უნდა მივიჩნიოთ.“ კონსტიტუციის 39-ე მუხლიდან გამომდინარე, შესაძლებელია სასამართლომ იმსჯელოს მხოლოდ იმ უფლებათა და თავისუფლებათა დარღვევაზე, რაც საქართველოს კონსტიტუციით უშუალოდ არ არის გათვალისწინებული, მაგრამ გამომდინარეობს მისი პრინციპებიდან და ზოგადი სულისკვეთებიდან. „საქართველოს კონსტიტუციის 39-ე მუხლის ძალით დაცული უფლებები უნდა გამომდინარეობდნენ კონსტიტუციის პრინციპებიდან. ეს პრინციპებია: დემოკრატიული საზოგადოებრივი წესწყობილება; ეკონომიკური თავისუფლება; სოციალური სახელმწიფო; სამართლებრივი სახელმწიფო; ადამიანის საყოველთაოდ აღიარებული უფლებებისა და თავისუფლების უზრუნველყოფა.“ საქართველოს კონსტიტუციის 39-ე მუხლს, საქართველოს კონსტიტუციის ფარგლებში, მათ შორის, შემოჰყავს ის საერთაშორისო ხელშეკრულებები და შეთანხმებები, რომელიც ადამიანის უფლებებს ეხება და რომლის მონაწილეც არის საქართველოს სახელმწიფო. ამის საილუსტრაციოდ, შესაძლებელია, დასახელდეს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2005 წლის 16 თებერვლის გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქეები - უტა ლიპარტია, გიორგი ხმელიძე, ელისო ჯანაშია და გოჩა ღადუა საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, რომელშიც სასამართლომ „სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებების საერთაშორისო პაქტი და „ადგილობრივი თვითმმართველობის შესახებ“ ევროპული ქარტია მოიხმო. შესაბამისად, კონსტიტუციის 39-ე მუხლზე მოსარჩელეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეუძლია აპელირება, როდესაც საქმე ეხება კონსტიტუციით პირდაპირ გაუთვალისწინებელ უფლებას, მაგრამ აღნიშნული უფლება გამომდინარეობს კონსტიტუციური პრინციპებიდან, რის დამატებით მტკიცებულებადაც შესაძლებელია საერთაშორისო ხელშეკრულებების მოშველიება.
აღნიშნულის გათვალისწინებით, მოცემული დავის ფარგლებში, საკონსტიტუციო სასამართლომ სადავო ნორმის კონსტიტუციის 39-ე მუხლთან შესაბამისობაზე უნდა იმსჯელოს იმ შემთხვევაში, თუ იგი არ გაიზიარებს მოსარჩელე მხარის არგუმენტაციას კონსტიტუციის 34-ე მუხლთან და 37-ე მუხლის მე-3 პუნქტთან მიმართებით.
მოსარჩელე მხარეს მიაჩნია, რომ სადავო ნორმა არღვევს სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპს და, შესაბამისად, ეწინააღმდეგება კონსტიტუციის 39-ე მუხლს.სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპი, თავის თავში მოიაზრებს კანონის უზენაესობის პრინციპს, რომელიც, პირველ რიგში, გულისხმობს სახელმწიფოს თვითნებური ქმედებებისგან ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლების დაცვას. სახელმწიფოს მხრიდან თვითნებური ქმედება მაშინ გვაქვს სახეზე, როდესაც კანონით შეზღუდულ ადამიანის უფლებას არ აქვს ლეგიტიმური მიზანი და აღნიშნული შეზღუდვა წარმოადგენს მხოლოდ სახელმწიფოს თვითმიზანს. როგორც უკვე აღინიშნა, სადავო ნორმის საფუძველზე, სახელმწიფო კონტროლის არარსებობა მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში არსებულ ობიექტებზე, წარმოადგენს გაუმართლებელ და სახელმწიფოს თვითმიზნურ რეგულირებას, რადგან აღნიშნულ შეზღუდვას არ გააჩნია ლეგიტიმური მიზანი. ადამიანის უფლებების დარღვევას ადგილი აქვს მაშინაც, როდესაც სახელმწიფო არ ახორციელებს თავის პოზიტიურ ვალდებულებას ამ უფლებების დასაცავად. აქედან გამომდინარე, ადგილი აქვს სამართლებრივი სახელმწიფოს პრინციპის დარღვევას, რადგან სადავო ნორმის შედეგად არ არის გარანტირებული კულტურული გარემოთი სარგებლობის უფლება სახელმწიფოს პოზიტიური ვალდებულების არშესრულების გამო. ამასთანავე, 39-ე მუხლი, რელევანტურია იმ კუთხითაც, რომ საქართველოს სახელმწიფოს, კულტურული მემკვიდრეობის დაცვისათვის ეფექტური სამართლებრივი მექანიზმების შექმნის ვალდებულება აღებული აქვს არაერთი საერთაშორისო ხელშეკრულებით. კერძოდ, საქართველო არის 1985 წლის ევროპის არქიტექტურული მემკვიდრეობის დაცვის კონვენციის ხელმომწერი ქვეყანა და რატიფიცირებული აქვს დასახელებული საერთაშორისო ხელშეკრულება. აღნიშნული კონვენციის მე-3 მუხლის მიხედვით, „თითოეული მხარე ვალდებულია ჩამოაყალიბოს არქიტექტურული მემკვიდრეობის დაცვის იურიდიული სისტემა და უზრუნველყოს ამ სისტემის მეშვეობით და თითოეული ქვეყნისა თუ რეგიონისთვის დამახასიათებელი საშუალებებით ძეგლების, არქიტექტურული ანსამბლებისა და ნაკვეთების დაცვა“. იმავე კონვენციის მე-4 მუხლის თანახმად კი, „თითოეული მხარე ვალდებულია ხსენებული მემკვიდრეობის დაცვის მიზნით აამოქმედოს კონტროლისა და შესაბამისი ნებართვების პროცედურები. არ დაუშვას დაცული ქონების დამახინჯება, გაფუჭება ან დანგრევა.“ ასევე, „მსოფლიოს კულტურული და ბუნებრივი მემკვიდრეობის დაცვის შესახებ“ 1972 წლის კონვენციის მე-4 მუხლის მიხედვით, „ამ კონვენციის თითოეული მხარე ცნობს და აღიარებს იმას, რომ კულტურული და ბუნებრივი მემკვიდრეობის დაცვის და მომავალი თაობებისთვის გადაცემის ვალდებულება პირველ რიგში ეკუთვნის იმ სახელმწიფოს, რომლის ტერიტორიაზეც არის განთავსებული.“ იმავე კონვენციის მე-5 მუხლის „დ“ ქვეპუნქტის თანახმად, „თითოეული მხარე ვალდებულია მიიღოს შესაბამისი სამართლებრივი, მეცნიერული, ტექნიკური, ადმინისტრაციული და ფინანსური ზომები კულტურული და ბუნებრივი მემკვიდრეობის იდენტიფიკაციისთვის, დასაცავად და სარეაბილიტაციოდ.“ უდავოა, რომ საქართველოს სახელმწიფოს, შესაბამისი საერთაშორისო ხელშეკრულებებით აღებული აქვს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვისათვის შესაბამისი სამართლებრივი მექანიზმების შექმნის ვალდებულება. სადავო ნორმით კი, სახელმწიფოს მიერ შემუშავებული, კულტურული მემკვიდრეობის მოვლა-პატრონობასთან და მესაკუთრეთა (მოსარგებლეთა) მიმართ პასუხისმგებლობის დაკისრების სამართლებრივი მექანიზმები არ ვრცელდება რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში არსებულ კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლებზე, თანაც ყოველგვარი ლეგიტიმური მიზნის არსებობის გარეშე. შესაბამისად, სადავო ნორმის მოქმედების პირობებში, აღნიშნულ კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების არსებობას და შენარჩუნებას საფრთხე ემუქრება. ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე მხარე მიიჩნევს, რომ სადავო ნორმა ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის 39-ე მუხლს.
მოსარჩელე მხარეს მიაჩნია, რომ სადავო ნორმა უთანასწოროდ ეპყრობა არსებითად თანასწორ პირებს და ამიტომ იგი წინააღმდეგობაში მოდის კონსტიტუციის მე-14 მუხლით დაცულ კანონის წინაშე თანასწორობის გარანტიასთან.საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს განმარტებით „კანონის წინაშე თანასწორობის უზრუნველყოფის ხარისხი ობიექტური კრიტერიუმია ქვეყანაში დემოკრატიისა და ადამიანის უფლებების უპირატესობით შეზღუდული სამართლის უზენაესობის ხარისხის შეფასებისათვის. ამგვარად, ეს პრინციპი წარმოადგენს დემოკრატიული და სამართლებრივი სახელმწიფოს როგორც საფუძველს, ისე - მიზანს“. ასევე, სასამართლო მიუთითებს, რომ „თანასწორობის იდეა ემსახურება შესაძლებლობების თანასწორობის უზრუნველყოფას, ანუ ამა თუ იმ სფეროში ადამიანების თვითრეალიზაციისთვის ერთნაირი შესაძლებლობების გარანტირებას.“ საკონსტიტუციო სასამართლომ მიუთითა, რომ კონსტიტუციის მე-14 მუხლში დაცული ძირითადი უფლება არსებითად თანასწორი პირების მიმართ თანასწორი მოპყრობის გარანტიაა.“ სახელმწიფოს დისკრიმინაციის კუთხით კი აქვს როგორც პოზიტიური, ისე ნეგატიური ვალდებულება. ნეგატიური ვალდებულების თანახმად, ყველა იმ პირს, რომელიც თანასწორია, უნდა მოეპყრან თანაბრად. ხოლო პოზიტიური ვალდებულების თანახმად არსებითად არათანასწორებს უნდა მოეპყრან არათანასწორად. შესაბამისად, დისკრიმინაციული მოპყრობა სახეზეა, როდესაც არსებითად თანასწორ პირებს უთანასწოროდ ეპყრობიან. სადავო ნორმის მიხედვით, საქართველოს სახელმწიფოსა და საქართველოს ავტოკეფალურ მართლმადიდებელ ეკლესიას შორის კონსტიტუციური შეთანხმების“ მე-7 მუხლის პირველი პუნქტით განსაზღვრულ და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში (სარგებლობაში) არსებულ ობიექტებზე არ ვრცელდება კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ საქართველოს კანონის 30-ე და 32-ე მუხლი, რომლებიც უზრუნველყოფენ სახელმწიფოს კონტროლს კულტურულ ძეგლებზე. კონსტიტუციური შეთანხმების მე-7 მუხლის პირველი პუნქტით კი, ეკლესიის საკუთრებად ითვლება საქართველოს მთელ ტერიტორიაზე არსებული მართლმადიდებლური ტაძრები, მონასტრები, მათი ნანგრევები, აგრეთვე მიწის ნაკვეთები, რომლებზეც ისინია განლაგებული. როგორც უკვე აღინიშნა, „კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ“ საქართველოს კანონი პირდაპირ გამორიცხავს სახელმწიფოს კონტროლს მართლმადიდებელ ეკლესიასა და სხვა რელგიური კონფესიების საკუთრებაში (სარგებლობაში) არსებულ ობიექტებზე. შესაბამისად, სადავო ნორმა აწესებს დიფერენცირებულ მოპყრობას კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის მესაკუთრის სტატუსის მიხედვით. ამასთანავე, აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ საქართველოს ტერიტორიაზე არსებული კულტურული მემკვიდრეობა წარმოადგენს საქართველოს სახელმწიფოს ისტორიულ ნაწილს და ამ ქვეყნის იდენტობის გამომხატველია. კულტურული მემკვიდრეობის ნებისმიერ ძეგლის არსებობა ემსახურება ერთი და იმავე მიზანს და აქვს ერთი და იმავე დანიშნულება. „კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-3 მუხლის ლ.ა) ქვეპუნქტის მიხედვით, კულტურული მემკვიდრეობა არის „ადამიანის მიერ ან ადამიანის ბუნებაზე ზემოქმედების შედეგად შექმნილი ნებისმიერი სახის მხატვრული, ესთეტიკური, ისტორიული, მემორიალური ღირებულების მქონე არქიტექტურული, ხელოვნების, ქალაქთმშენებლობითი, სასოფლო, არქეოლოგიური, ანთროპოლოგიური, ეთნოგრაფიული, მონუმენტური, ტექნიკის განვითარებასთან დაკავშირებული უძრავი ან მოძრავი ობიექტები, დოკუმენტური მასალები, ასევე ბაღები, პარკები, ლანდშაფტური არქიტექტურის ობიექტები, ისტორიული დასახლებები, ისტორიულად ჩამოყალიბებული გარემო, დაკავშირებული ქვეყნის ისტორიასთან, განვითარებასთან, ფოლკლორთან, რწმენასა და ტრადიციებთან, ადრე ან ამჟამად არსებულ ცივილიზაციასთან;“. აქედან გამომდინარე, რადგან კულტურული მემკვიდრეობა ზოგადად ემსახურება საჯარო ინტერესს ეს თავისთავად ნიშნავს იმას, რომ მნიშვნელობა არ აქვს ამ კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების მესაკუთრეების ვინაობას და, პირველ რიგში, სახელმწიფოს ევალება ამ საჯარო ინტერესის უზრუნველყოფა, ამ შემთხვევაში, კულტურული მემკვიდრეობის დაცვით. კულტურული მემკვიდრეობის დაცვა კი კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ საქართველოს კანონის მე-3 მუხლის მ) ქვეპუნქტით ნიშნავს „სამართლებრივ, სამეცნიერო-კვლევით, სარეაბილიტაციო, საინფორმაციო და საგანმანათლებლო ღონისძიებათა ერთობლიობას, რომლის მიზანია კულტურული მემკვიდრეობის სრული მრავალფეროვნებით შენარჩუნება და მისი მდგრადი განვითარების უზრუნველყოფა“. ზემოაღნიშნული მსჯელობიდან გამომდინარე, მოსარჩელე მხარეს მიაჩნია, რომ მიუხედავად იმისა, თუ ვინ არის კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის მესაკუთრე (მოსარგებლე), მასზე უნდა ვრცელდებოდეს ერთგვაროვანი სამართლებრივი რეჟიმი, მათ შორის, სამართლებრივი პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმები. აღნიშნულს განაპირობებს ის გარემოება, რომ კულტურული მემკვიდრეობის ნებისმიერ ძეგლს სჭირდება მისი მრავალფეროვნებით შენარჩუნება და მდგრადი განვითარების უზრუნველყოფა. შესაბამისად, აღნიშნული საჯარო ინტერესი მიიღწევა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ სახელმწიფოს მხრიდან ერთნაირი კონტროლის მექანიზმები იარსებებს ყველა კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის შესანარჩუნებლად, მიუხედავად იმისა, თუ ვინ არის მისი მესაკუთრე. აქედან გამოდმინარე, ცალსახაა, რომ სადავო ნორმის საფუძველზე, სახელმწიფო არსებითად თანასწორ პირებს უთანასწოროდ ეპყრობა და დიფერენცირებული მოპყრობის ერთადერთი საფუძველი არის კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების მესაკუთრეების განსხვავებული სამართლებრივი სტატუსი.
საკონსტიტუციო სასამართლო, დიფერენცირებული მოპყრობის კონსტიტუციურობის დასადგენად, იყენებს ორგვარ ტესტს: ა) მკაცრი შეფასების ტესტი; ბ) რაციონალური შეფასების ტესტი. მკაცრი შეფასების ტესტი გამოიყენება კლასიკური, კონსტიტუციის მე-14 მუხლში სახელდებით მოხსენიებული სპეციფიკური ნიშნებით დიფერენციაციისას და ამ შემთხვევაში, „სასამართლო...ნორმას აფასებს თანაზომიერების პრინციპის მიხედვით, ამასთან, „მკაცრი ტესტის“ ფარგლებში ლეგიტიმური მიზნის დასაბუთებისას საჭიროა იმის მტკიცება, რომ სახელმწიფოს მხრიდან ჩარევა არის აბსოლუტურად აუცილებელი, არსებობს „სახელმწიფოს დაუძლეველი ინტერესი“. მესაკუთრეობის სტატუსი დიფერენციაციის კლასიკურ ნიშნად არ განიხილება, რადგან კონსტიტუციის მე-14 მუხლში პირდაპირ არ არის მოხსენიებული. აქედან გამომდინარე, მესაკუთრის სტატუსის ნიშნით დიფერენცირების ნაწილში, მე-14 მუხლში ჩარევა მკაცრი შეფასების ტესტით შეფასდება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ აღნიშნული ჩარევა მაღალი ინტენსივობისაა. საკონსტიტუციო სასამართლომ დაადგინა, რომ „ნებისმიერ შემთხვევაში, გადამწყვეტი იქნება, არსებითად თანასწორი პირები რამდენად მნიშვნელოვნად განსხვავებულ პირობებში მოექცევიან, ანუ დიფერენციაცია რამდენად მკვეთრად დააცილებს თანასწორ პირებს კონრეტულ საზოგადოებრივ ურთიერთობაში მონაწილეობის თანაბარი შესაძლებლობებისაგან“. ინტენსივობის შეფასებისას, მხედველობაში უნდა იქნეს მიღებული განსხვავებული მოპყრობის მოქმედების პერიოდი და ასევე დიფერენცირებული მოპყრობის შედეგად მიღებული ორი სხვადასხვა გარემოების ერთმანეთთან შედარება. საკონსტიტუციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ „რაც უფრო ნაკლებია დიფერენცირებული რეჟიმის მოქმედების პერიოდი, მით უფრო ნაკლებად ინტენსიურია ჩარევა თანასწორობის უფლებაში.“ განსახილველ შემთხვევაში, სადავო ნორმის საფუძველზე, სახელმწიფო საერთოდ, უვადოდ, არ ახორციელებს კონტროლს მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში არსებული კულტურული მემკვიდრეობის ობიექტებზე. გარდა ამისა, აღნიშნული დიფერენცირებული მოპყრობის შედეგად, გარკვეულ კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლებზე არსებობს სახელმწიფო კონტროლი და სახელმწიფოს მიერ გაწერილი მოთხოვნების დარღვევის შემთხვევაში, იმავე კანონით გათვალისწინებულია სამართლებრივი პასუხისმგებლობა გაფრთხილების და ჯარიმის სახით. ხოლო ის კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლები კი, რომლებიც მართლმადიდებელ ეკლესიას ან სხვა რელიგიურ კონფესიებს ეკუთვნის, საერთოდ არ ექცევა სახელმწიფოს ზედამხედველობის ქვეშ და, შესაბამისად, სახელმწიფოს მხრიდან არ ხორციელდება კანონით გაწერილი მათი დაცვისთვის საჭირო ღონისძიებების გამოყენება. აქედან გამომდინარე, უდავოა, რომ ჩარევის ინტენსივობა არის მაღალი და, საჭიროა, მკაცრი შეფასების ტესტის გამოყენება. კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან მიმართებით, უფლების შეზღუდვის შეფასების მკაცრი ტესტი გულისხმობს თანაზომიერების პრინციპის გამოყენებას. ამასთანავე, ამ ტესტის ფარგლებში „ლეგიტიმური მიზნის“ დასაბუთებისას საჭიროა იმის მტკიცება, რომ სახელმწიფოს მხრიდან ჩარევა არის აბსოლუტურად აუცილებელი, გარდაუვალი და არსებობს „სახელმწიფოს დაუძლეველი ინტერესი“.
მკაცრი ტესტის გამოყენების შემთხვევაში, სადავო ნორმით დაშვებული შეზღუდვა უნდა ემსახურებოდეს ლეგიტიმურ მიზანს და ამ მიზნის მიღწევის თანაზომიერ საშუალებას უნდა წარმოადგენდეს. თანაზომიერების პრინციპის მოთხოვნაა, რომ „უფლების მზღუდავი საკანონმდებლო რეგულირება უნდა წარმოადგენდეს ღირებული საჯარო (ლეგიტიმური) მიზნის მიღწევის გამოსადეგ და აუცილებელ საშუალებას. ამავე დროს, უფლების შეზღუდვის ინტენსივობა მისაღწევი საჯარო მიზნის პროპორციული, მისი თანაზომიერი უნდა იყოს. დაუშვებელია ლეგიტიმური მიზნის მიღწევა განხორციელდეს ადამიანის უფლების მომეტებული შეზღუდვის ხარჯზე”. მოსარჩელე მხარეს მიაჩნია, რომ სადავო ნორმით დაწესებულ შეზღუდვას არ გააჩნია ლეგიტიმური მიზანი. კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ საქართველოს კანონის პირველი მუხლის მიხედვით, აღნიშნული კანონის მიზანია საქართველოს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვა და ამ სფეროში წარმოშობილი სამართლებრივი ურთიერთობების მოწესრიგება. ამ კანონის მე-3 მუხლის ლ.ა) ქვეპუნქტში მოცემული კულტურული მემკვიდრეობის დეფინიციის თანახმად კი, მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში არსებული ობიექტებიც ითვლება კულტურულ მემკვიდრეობად. შესაბამისად, სახელმწიფოს ერთნაირად ევალება კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების დაცვა შესაბამისი სამართლებრივი ბერკეტების გამოყენებით მიუხედავად მათი მესაკუთრის სტატუსისა. სადავო ნორმის მოქმედების შედეგად კი, მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში არსებულ ობიექტებზე სახელმწიფოს კონტროლის არარსებობით მხოლოდ საფრთხე ემუქრება მათი სრული მრავალფეროვნებით შენარჩუნებას და მდგრადი განვითარების უზრუნველყოფას, რადგან არ არსებობს სამართლებრივი ბერკეტი, რომელიც მოახდენს კანონით დადგენილი წესით კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლების გასხვივებისა და განადგურების პრევენციას. აღნიშნულიდან გამომდინარე, გაუგებარია თუ რა ლეგიტიმური მიზანი შეიძლება ჰქონდეს სახელმწიფოს სადავო ნორმით დაწესებული შეზღუდვისთვის. საკონსტიტუციო სასამართლო მიუთითებს, რომ „ლეგიტიმური მიზნის არარსებობის პირობებში, ადამიანის უფლებაში ნებისმიერი ჩარევა თვითნებურ ხასიათს ატარებს და უფლების შეზღუდვა საფუძველშივე გაუმართლებელი, არაკონსტიტუციურია”. ამ კონკრეტულ შემთხვევაში მოსარჩელე მხარეს მიაჩნია, რომ სადავო ნორმით დაწესებული მაღალი ინტენსივობის ჩარევა კონსტიტუციის მე-14 მუხლში მოკლებულია რაიმე ლეგიტიმური მიზნის არსებობას და შესაბამისად ის არაკონსტიტუციურია კონსტიტუციის მე-14 მუხლის მიმართ.
როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, სადავო ნორმით დაწესებულ შეზღუდვას ლეგიტიმური მიზანი არ გააჩნია და მოსარჩელე მხარე აღნიშნულ შეზღუდვას საფუძველშივე არაკონსტიტუციურად მიიჩნევს. გარდა ამისა, სახელმწიფოს არც დაწესებული შეზღუდვის გამამართლებელი დაუძლეველი ინტერესი გააჩნია. კონსტიტუციის მე-14 მუხლის კონტექსტში, სახელმწიფოს ნეგატიური ვალდებულებაა არსებითად თანასწორ პირებს მოეპყროს თანასწორად. სახელმწიფოს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ვალდებულება აქვს აღებული როგორც ეროვნული კანონმდებლობით, ასევე საერთაშორისო ხელშეკრულებებით. იმ შემთხვევაში, თუ „კულტურული მემკვიდრეობის შესახებ“ საქართველოს კანონის 30-ე და 32-ე მუხლებს გაავრცელებს მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სხვა რელიგიური კონფესიების საკუთრებაში არსებულ ობიექტებზეც, ამით უზრუნველყოფილი იქნება მათი დაცვა და მდგრადი განვითარება. აღნიშნულ შემთხვევაში, მართლმადიდებელი ეკლესია და სხვა რელიგიური კონფესიები, სამართლებრივად ვალდებულები იქნებიან მიყვნენ კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის განმახორციელებელი ორგანოების კვალიფიციურ მითითებებს მათ საკუთრებაში არსებულ ობიექტებზე მოვლა-პატრონობის დროს. სახელმწიფოს მიერ ერთადერთ დაუძლეველ ინტერესად, შესაძლოა, დასახელდეს არასაკმარისი სახელმწიფო რესურსების არსებობა. თუმცა საკონსტიტუციო სასამართლომ განაცხადა, რომ „ამოწურვადი სახელმწიფო რესურსი, როგორიც სახელმწიფო ბიუჯეტია, პირველ რიგში, ადამიანის ძირითადი უფლებების ეფექტურ რეალიზაციას უნდა მოხმარდეს“.
სადავო ნორმით გათვალისწინებული შეზღუდვის ლეგიტიმური მიზნის არარსებობის შემთხვევაში, შეუძლებელია თანაზომიერების პრინციპით შეფასდეს კანონმდებლის ლეგიტიმური მიზნის მიღწევის საშუალებათა კონსტიტუციურობა. მოსარჩელე მხარე თვლის, რომ სადავო ნორმით დაწესებული შეზღუდვა წარმოადგენს მხოლოდ თვითმიზანს და არ გააჩნია კონკრეტული ლეგიტიმური მიზანი. თუმცა, თეორიულად, ჰიპოთეტურად, ამგვარი მიზნის არსებობის შემთხვევაშიც კი, სადავო ნორმა ბლანკეტურად, ყოველგვარი დამატებითი კრიტერიუმებისა და პირობების გათვალისწინების გარეშე, კულტურული მემკიდრეობის ძეგლის მოვლა-პატრონობასთან დაკავშირებული სამართლებრივი რეგულირებიდან სრულად ამორიცხავს მესაკუთრეთა კონკრეტულ წრეს, რაც ვერ ჩაითვლება დიფერენცირებული მოპყრობის გამართლების პროპორციულ საშუალებად. ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სადავო ნორმა ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლს. |
სარჩელით დაყენებული შუამდგომლობები
შუამდგომლობა სადავო ნორმის მოქმედების შეჩერების თაობაზე: არა
შუამდგომლობა პერსონალური მონაცემების დაფარვაზე: არა
შუამდგომლობა მოწმის/ექსპერტის/სპეციალისტის მოწვევაზე: არა
კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა სახის შუამდგომლობა: არა