საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს წევრის ლალი ფაფიაშვილის განსხვავებული აზრი საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2017 წლის 10 ნოემბრის N3/6/642 გადაწყვეტილებასთან დაკავშირებით

1. გამოვხატავ რა კოლეგებისადმი - საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პლენუმის წევრებისადმი პატივისცემას, ამავე დროს, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 47-ე მუხლისა და „საკონსტიტუციო სამართალწარმოების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-7 მუხლის შესაბამისად, გამოვთქვამ განსხვავებულ აზრს საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პლენუმის 2017 წლის 10 ნოემბრის N3/6/642 გადაწყვეტილებასთან დაკავშირებით.

2. N642 კონსტიტუციურ სარჩელში მოსარჩელე მხარის ერთ-ერთ სასარჩელო მოთხოვნას წარმოადგენს „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 77-ე მუხლის პირველი პუნქტის კონსტიტუციურობის შემოწმება საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან მიმართებით. სადავო ნორმა ადგენს საქართველოს უზენაესი სასამართლოს იმ ყოფილი მოსამართლეებისთვის, რომლებსაც სამოსამართლეო უფლებამოსილება საკუთარი განცხადების საფუძველზე შეუწყდათ 2005 წლის 1 იანვრიდან 2006 წლის 1 იანვრამდე პერიოდში, დანიშნული სახელმწიფო კომპენსაციის გაგრძელებას.

3. სადავო ნორმას წარმოადგენს „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 77-ე მუხლის პირველი პუნქტი. სწორედ ამ ფარგლებით იქნა საკონსტიტუციო სასამართლოს მიერ სადავო ნორმა მიღებული არსებითად განსახილველად 2015 წლის 19 მაისის N2/4/642 საოქმო ჩანაწერით. როგორც N642 კონსტიტუციურ სარჩელში, ისე თავად საქმის განხილვის განმავლობაში, მოსარჩელე აპელირებდა, რომ დასახელებული სადავო ნორმა ითვალისწინებდა დისკრიმინაციულ მიდგომას არსებითად თანასწორი პირების მიმართ და ეწინააღმდეგებოდა საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით დაცულ კონსტიტუციურ უფლებას.

4. საკონსტიტუციო სასამართლო სადავო ნორმის კონსტიტუციურობაზე მსჯელობისას შეზღუდულია მოსარჩელის მოთხოვნით. ამიტომ, მნიშვნელოვანია თავად მოსარჩელის მოთხოვნის სწორად იდენტიფიცირება. მოსარჩელე ითხოვდა იმ წესის დისკრიმინაციულად ცნობა, რომლის საფუძველზეც, მას და მის მდგომარეობაში მყოფ უზენაესი სასამართლოს ყოფილ მოსამართლეებს არ აქვთ შესაძლებლობა მიიღონ სახელმწიფო კომპენსაცია. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პლენუმის მიერ სარჩელის არსებითად განხილვის სხდომაზე მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ არ ითხოვდა იმ მოსამართლეებისთვის კომპენსაციის გაუქმებას ვისაც სადავო ნორმის საფუძველზე უკვე დანიშნული ჰქონდა კომპენსაცია,

5. მოსარჩელე მხარის განცხადებები, საკუთარი სასარჩელო მოთხოვნის გასამყარებლად ჩამოყალიბებული მსჯელობა, მოსაზრებები a priori არ უნდა იქნეს აღქმული მოთხოვნის შემცირებად. სასარჩელო მოთხოვნის შემცირება არის მოსარჩელის მიერ მკაფიოდ გამოთქმული პოზიცია, რომ მას აღარ გააჩნია სამართლებრივი დავის ინტერესი სადავო ნორმის კონკრეტული ნორმატიული შინაარსის მიმართ, ან სარჩელში მითითებულ საქართველოს კონსტიტუციის რომელიმე კონკრეტულ მუხლთან მიმართებით. მოსარჩელე სამართალწარმოების ყველა ეტაპზე აღნიშნავდა, რომ სადავო ნორმა არღვევდა კანონის წინაშე თანასწორობის მის კონსტიტუციურ უფლებას; როგორც განმწესრიგებელი სხდომის, ასევე საქმის არსებითად განხილვის ეტაპებზე, მოსარჩელე სადავო ნორმას მიიჩნევდა საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან შეუსაბამოდ და არ შეუცვლია შესადარებელ ჯგუფთა კატეგორია; ყველა ეტაპზე ასაჩივრებდა სადავო ნორმის ერთ კონკრეტულ ნორმატიულ შინაარსს საქართველოს კონსტიტუციის ერთიდაიგივე მუხლთან/ ერთიდაიგივე უფლებასთან მიმართებით. მოსარჩელის სურვილი - სახელმწიფო კომპენსაციით მოსარგებლე მის კოლეგებს შეუნარჩუნდეთ კომპენსაცია წარმოადგენდა კოლეგებისადმი კოლეგიალურობის გამოვლინებას და ის არ უნდა ყოფილიყო აღქმული როგორც სასარჩელო მოთხოვნის შემცირება.

6. სასამართლომ სრულად გამოიკვლია არა მხოლოდ დაზუსტებულ სასარჩელო მოთხოვნასთან მიმართებით, არამედ, კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან სადავო ნორმის სრული მოცულობით შესაბამისობის გამოსარკვევად მნიშვნელოვანი ყველა გარემოება და სწორედ აღნიშნულის საფუძველზე მივიდა დასკვნამდე, რომ სადავო რეგულირებით დადგენილი დიფერენცირება თვითმიზნური ხასიათის მატარებელია. შესაბამისად, სასამართლო არ იყო მოკლებული შესაძლებლობას სასარჩელო მოთხოვნის „დაზუსტების“ მიუხედავად შეეფასებინა სადავო რეგულირების კონსტიტუციურობა. ამიტომ მოსარჩელის მიერ სასარჩელო მოთხოვნის შემცირებაზე აპელირება არ ამართლებს სასამართლოს მიერ თავისივე გადაწყვეტილებით თვითმიზნურად მიჩნეული დიფერენცირების კონსტიტუციურობის შეფასების გარეშე დატოვებას.

7. უდავოა, რომ სახელმწიფო ხელისუფლება ხორციელდება ხელისუფლების დანაწილების პრინციპზე დაყრდნობით, და სასამართლოს არ აქვს პოზიტიური კანონმდებლის საქმიანობაში ჩარევის ანდა შეთავსების უფლება. თუმცა, როგორც არაერთ გადაწყვეტილებაში უკვე აღინიშნა, საკონსტიტუციო სასამართლო ემსახურება „ადამიანის უფლებების დაცვას ხელისუფლების მხრიდან „არათანაზომიერი ჩარევისაგან (უფლების დარღვევისაგან)“ (საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 28 ივნისის გადაწყვეტილება N1/466 საქმეზე „საქართველოს სახალხო დამცველი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ", II-18). „სადავო ნორმების ძალადაკარგულად ცნობა ... კონსტიტუციის უპირობოდ დაცვის უზრუნველყოფას ემსახურება და ზუსტად იმის დემონსტრირებაა, რომ ხელისუფლების არც ერთი შტო არ არის უფლებამოსილი, დაადგინოს კონსტიტუციით გათვალისწინებული წესრიგის საწინააღმდეგო წესები“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2016 წლის 29 დეკემბრის №3/5/768,769,790,792 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს პარლამენტის წევრთა ჯგუფი(დავით ბაქრაძე, სერგო რატიანი, როლანდ ახალაია, ლევან ბეჟაშვილი და სხვები, სულ 38 დეპუტატი), საქართველოს მოქალაქეები - ერასტი ჯაკობია და კარინე შახპარონიანი, საქართველოს მოქალაქეები - ნინო კოტიშაძე, ანი დოლიძე, ელენე სამადბეგიშვილი და სხვები, აგრეთვე, საქართველოს პარლამენტის წევრთა ჯგუფი (ლევან ბეჟაშვილი, გიორგი ღვინიაშვილი, ირმა ნადირაშვილი, პეტრე ცისკარიშვილი და სხვები, სულ 38 დეპუტატი) საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-11).

8. ვიზიარებ კოლეგების პოზიციას, რომ „საკონსტიტუციო სასამართლო უფლებამოსილია, მხოლოდ გააუქმოს სადავო ნორმა მთლიანად ან/და მისი რომელიმე ნაწილი/ნორმატიული შინაარსი“( II-22) და „.. საკონსტიტუციო სასამართლოს მანდატს სცდება უფლებამოსილება, ძალადაკარგული სამართლებრივი ნორმების ნაცვლად კანონმდებლობაში დაადგინოს განსხვავებული, თუნდაც კონსტიტუციური წესები“ (II-20). უდაოა, რომ სასამართლოს არ გააჩნია პოზიტიური კანონმდებლის უფლებამოსილების შეთავსების უფლება, თუმცა აღნიშნული არ ათავისუფლებს სასამართლოს სადავო ნორმის კონკრეტული ნორმატიული შინაარსის თუ სადავო ნორმის ნაწილის არაკონსტიტუციურად ცნობის ვალდებულებისგან. ვერ გავიზიარებ ასევე გადაწყვეტილებაში გატარებულ ხაზს, რომ საკონსტიტუციო სასამართლო უპირობოდ მოკლებულია შინაარსობრივად ახალი სამართლებრივი წესრიგის დადგენის უფლებას (იხ. II-21, 22). სასამართლოს მიერ სადავო რეგულირების არაკონსტიტუციურად ცნობა, როგორც წესი, იწვევს ახალი სამართლებრივი წესრიგის დადგენას (მაგალითად, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2015 წლის 16 სექტემბრის №3/2/646 გადაწყვეტილება „საქართველოს მოქალაქე გიორგი უგულავა საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2014 წლის 8 ოქტომბრის № 2/4/532,533 გადაწყვეტილება „ საქართველოს მოქალაქეები -ირაკლი ქემოკლიძე და დავით ხარაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“; საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2017 წლის 15 თებერვლის №3/1/659 გადაწყვეტილება „საქართველოს მოქალაქე ომარ ჯორბენაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“ ).

9. მოსარჩელის „...მოთხოვნა შინაარსობრივად კანონმდებლობაში პოზიტიური ჩანაწერის გაკეთების იდენტურია, რაც კანონშემოქმედებითი პროცესის ნაწილია და არა ნეგატიური კანონმდებლის კომპეტენციის ფარგლებში გადასაწყვეტი საკითხი” (II-24). ვფიქრობ ერთობ სადავოა სასამართლოს მანდატის მსგავსი ინტერპრეტაცია იმ შემთხვევაში, როდესაც თავად სასამართლო იმავე გადაწყვეტილებით ადგენს სადავო ნორმით არსებითად თანასწორ პირთა გაუმართლებელ და თვითმიზნურ დიფერენცირებას, რასაც მოპასუხის წარმომადგენელიც ეთანხმება და ვერ უთითებს დიფერენცირების რამდენადმე გონივრულ საფუძველსაც კი, ვერ ასახელებს იმ ლეგიტიმურ საჯარო მიზანს, რომელიც გაამართლებდა სადავო ნორმით დადგენილ დიფერენცირებულ მოპყრობას; საქმის არსებითად განხილვის სხდომაზე აღნიშნავს, რომ ნორმის ლოგიკური განმარტების პირობებში გაურკვეველია მის საფუძვლად არსებული საჯარო ლეგიტიმური მიზანი, რომელიც არსებითად თანასწორ პირთა შორის ამგვარ დიფერენცირებას გაამართლებდა; ცნობს სასარჩელო მოთხოვნას „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 77-ე მუხლის პირველი პუნქტის საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან შესაბამისობის ნაწილში. ლეგიტიმური მიზნის არ არსებობისას უფლების ნებისმიერი შეზღუდვა კი, სასამართლოს დამკვირებული პრაქტიკის თანახმად, არის თვითმიზნური და შესაბამისად, არაკონსტიტუციური.

10. ვეთანხმები მოპასუხე მხარეს, რომ სახელმწიფოს დისკრეციას განეკუთვნება მოსამართლეებისათვის სახელმწიფო კომპენსაციის დაწესება და, შესაბამისად, პირადი განცხადების საფუძველზე გათავისუფლების შემთხვევაში მოსამართლეთა ამორიცხვა კომპენსაციების მიმღებ პირთა კატეგორიიდან. სახელმწიფოს აქვს ფართო მიხედულება, რომელიც ეკონომიკური პოლიტიკის გატარებისას უკავშირდება საფრთხის ქვეშ მყოფი უფლებების დაბალანსებას, როდესაც სახელმწიფომ უნდა გაითვალისწინოს საზოგადოების ყველა ფენის ინტერესები. სახელმწიფოს გააჩნია დისკრეცია და არა ვალდებულება კონკრეტული სახის კომპენსაციის მინიჭებასთან დაკავშირებით .

11. მიუხედავად იმისა რომ სოციალური უზრუნველყოფისა და სოციალური დახმარება-შემწეობების, კომპენსაციების დანიშვნა-არ დანიშვნის, მათი მიღების წინაპირობების და მოცულობის განსაზღვრის საკითხში საკანონმდებლო ორგანოს გააჩნია ფართო დისკრეცია მათ შორის ქვეყანაში არსებული სოციალურ-ეკონომიკური მდგომარეობის, სახელმწიფო ბიუჯეტის ამოწურვადობის და რიგი სხვა გარემოებების გათვალისწინებით, აღნიშნული არ ანიჭებს სახელმწიფო ორგანოებს დისკრიმინაციული მიდგომის უფლებას.

12. კანონმდებლის დისკრეციაა გასაცემლის და კომპენსაციის შემოღება-არ შემოღება, მათ შორის პირადი განცხადების საფუძველზე გათავისუფლებული მოსამართლეებისთვის კომპენსაციის მინიჭება ან არ მინიჭება, კომპენსაციის მინიჭების წინაპირობების, მოცულობის, ხანგრძლივობის, კომპენსაციაზე უარის თქმის საფუძვლების განსაზღვრა და ა.შ., მაგრამ მხოლოდ სათანადო ლეგიტიმური მიზნის საფუძველზე და არა თვითმიზნურად. სრულად ვიზიარებ მოპასუხე მხარის წარმომადგენლის პოზიციას, რომ მოცემული დავის ფარგლებში ვალდებულება, რომელიც კონსტიტუციიდან მომდინარეობს, არის კანონმდებლობით გათვალისწინებული კომპენსაციის არადისკრიმინაციული ხასიათი. სწორედ ამიტომ, კომპენსაციებსა და გასაცემლებთან დაკავშირებით ფართო დისკრეციასთან ერთად სახელმწიფოს ეკრძალება თანაბარ მდგომარეობაში მყოფი პირების მიმართ დისკრიმინაციული რეგულირების დაწესება.

13. შესაბამისად, როდესაც საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილებით დგინდება, რომ სადავო ნორმები იწვევს არსებითად თანასწორ პირთა შორის დიფერენცირებას, სასამართლო ვალდებულია შეაფასოს დიფერენცირებული მიდგომის სამართლებრივი ბუნება და სადავო რეგულირების კონსტიტუციურობა.

14. მოპასუხე მხარის განმარტებით, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეებისათვის კომპენსაციაზე უფლების მინიჭების მიზანია მათი დამსახურების საჯარო აღიარება მოსამართლის მიერ ქვეყნისთვის გაწეული სამსახურის გამო, ასევე დამოუკიდებლობის, მიუკერძოებლობისა და, ზოგადად, სასამართლო სისტემისთვის გარანტიების უზრუნველყოფა, რომელიც კონსტიტუციითაა გარანტირებული (I-17). თუმცა აღნიშნული ერთობ სადაოა, ვინაიდან დამატებითი რეგულირების არ არსებობის პირობებში სადავო ნორმა ქმნის იმ მოსამართლისთვისაც კომპენსაციის დანიშნვის შესაძლებლობას, ვისაც აქვს საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლედ მუშაობის მხოლოდ რამოდენიმე თვიანი გამოცდილება და მონაწილეობა არ აქვს მიღებული არც ერთი საქმის განხილვაში (საქართველოს უზენაეს სასამართლოში საქმეთა განხილვისათვის კანონმდებლობით დადგენილი ვადების ხანგრძლივობის გათვალისწინებით). და პირიქით, იმ მოსამართლეებს, რომლებსაც გააჩნია საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლედ მუშაობის მრავალწლიანი გამოცდილება კომპენსაციაზე უფლება არ გააჩნიათ მხოლოდ იმის გამო, რომ მათ განცხადება გათავისუფლებაზე დაწერეს 2006 წლის 1 იანვრის შემდეგ.

15. გაუგებარია რატომ მიიჩნია საკანონმდებლო ორგანომ საჭიროდ სადავო ნორმით გათვალისწინებულ მოსამართლეთა „დამსახურების“ საჯაროდ აღიარება, მათი დამოუკიდებლობისა და მიუკერძოებლობის უზრუნველყოფა თუნდაც მათ არ ჰქონდეთ გამოტანილი არც ერთი სასამართლოს გადაწყვეტილება/განაჩენი/განჩინება და რატომ არ არსებობს იმ მოსამართლეთა დამოუკიდებლობის/მიუკერძოებლობის უზრუნველყოფის საჭიროება, ვინც მრავალწლიანი თავდაუზოგავი საქმიანობის შემდეგ საკუთარი განცხადების საფუძველზე გათავისუფლდა დაკავებული თანამდებობიდან 2006 წლის 1 იანვრის შემდეგ.

16. არსებითად თანასწორ პირთა შორის დიფერენცირების მიზნებისათვის დროითი ზღვარის შემოღება a priori არ გულისხმობს საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით გათვალისწინებული უფლების ხელყოფას. ცალკეულ შემთხვევებში ის შესაძლებელია გამართლებული და საჭიროც იყო, როდესაც ემსახურება ლეგიტიმურ საჯარო მიზანს, არის თანაზომიერი და აკმაყოფილებს საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლით დადგენილ წინაპირობებს. მაგრამ იმ პირობებში, როდესაც სადავო ნორმა კომპენსაციაზე უფლებას ბლაკეტურად უკავშირებს მოსამართლის მიერ გათავისუფლების შესახებ განცხადების დაწერის თარიღს, არ არსებობს სადავო ნორმით განსაზღვრული დროის მონაკვეთის გონივრულობის დასაბუთება და ვერ დგინდება სადავო ნორმის ლეგიტიმური მიზანი, სადავო ნორმით გათვალისწინებული დროითი ზღვარი არაკონსტიტუციურია გაუმართლებელი და თვითმიზნური დიფერენცირების გამო.

17. საკონსტიტუციო სასამართლო სადავო ნორმით დადგენილი არსებითად თანასწორ პირთა მიმართ დიფერენცირებული მოპყრობის საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან მიმართებით შეფასებისას იყენებს ორი სახის ტესტს, კერძოდ მკაცრი შეფასებისა და რაციონალური დიფერენციაციის თუმცა, მიუხედავად იმისა, თუ რომელი ტესტის გამოყენებით მოხდება დიფერენცირებული მიდგომის შეფასება,აუცილებელია საჯარო ლეგიტიმური მიზნის არსებობა, რომელიც ამგვარ მოპყრობას და კანონის წინაშე თანასწორობის საყოველთაო უფლებაში ჩარევას გაამართლებდა. „დისკრიმინაციას ექნება ადგილი, თუ დიფერენციაციის მიზეზები აუხსნელია, მოკლებულია გონივრულ საფუძველს. მაშასადამე, დისკრიმინაცია არის მხოლოდ თვითმიზნური, გაუმართლებელი დიფერენციაცია, სამართლის დაუსაბუთებელი გამოყენება კონკრეტულ პირთა წრისადმი განსხვავებული მიდგომით. შესაბამისად, თანასწორობის უფლება კრძალავს არა დიფერენცირებულ მოპყრობას ზოგადად, არამედ მხოლოდ თვითმიზნურ და გაუმართლებელ განსხვავებას“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2010 წლის 27 დეკემბრის გადაწყვეტილება №1/1/493 საქმეზე „მოქალაქეთა პოლიტიკური გაერთიანებები: „ახალი მემარჯვენეები“ და „საქართველოს კონსერვატიული პარტია“ საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-3; საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 11 აპრილის გადაწყვეტილება №1/1/539 საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე ბესიკ ადამია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-6; საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 6 აგვისტოს გადაწტვეტილება №1/4/535 საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე ავთანდილ კახნიაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-5).

18. N642 კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განხილვის ეტაპზე, მოპასუხე მხარემ ვერ დაასახელა ლეგიტიმური მიზანი, რომლის მიღწევასაც შესაძლოა ემსახურებოდეს სადავო ნორმა. მეტიც, საქართველოს პარლამენტის წარმომადგენელმა საქმის არსებითად განხილვის სხდომაზე „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 77-ე მუხლის პირველი პუნქტის არაკონსტიტუციურად ცნობის ნაწილში ცნო კონსტიტუციური სარჩელი. გადაწყვეტილების ძირითად ტექსტში სასამართლომ აღნიშნა, რომ საკონსტიტუციო სასამართლოს „ფუნქცია არსებული საკანონმდებლო სივრცის კონსტიტუციურობის უზრუნველყოფაში პოვებს ასახვას“ (გადაწყვეტილების მე-20 პარაგრაფი). ვფიქრობ, როდესაც საკონსტიტუციო სასამართლო, მხარის მიერ წარმოდგენილი არგუმენტაციიდან გამომდინარე ცხადად ხედავს სადავო ნორმის დისკრიმინაციულ ხასიათს, რასაც კიდევ უფრო ამყარებს თავად მოპასუხე მხარის - საქართველოს პარლამენტის ერთგვარი აღიარება ნორმის არაკონსტიტუციურ შინაარსთან დაკავშირებით, კანონმდებელი ვერ ასახელებს ლეგიტიმურ მიზანს, რომელიც შეიძლებოდა ჰქონოდა არსებითად თანასწორი პირების დიფერენცირებას, საკონსტიტუციო სასამართლო არ თავისუფლდება ვალდებულებისაგან, შეაფასოს ნორმა და დაადგინოს მისი დისკრიმინაციული ხასიათი სწორედ იქედან გამომდინარე, რომ მის ფუნქციას არაკონსტიტუციური რეგულაციების გაუქმება წარმოადგენს.

19. ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, მივიჩნევ, რომ ღირებული ლეგიტიმური მიზანი, რომელიც არსებითად თანასწორ პირთა შორის „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 77-ე მუხლის პირველი პუნქტით დადგენილ დიფერენცირებას გაამართლებდა, ამ უკანასკნელს არ გააჩნია. ლეგიტიმური მიზნის არარსებობის პირობებში კი ნებისმიერი შეზღუდვა ატარებს თვითმიზნურ და დაუსაბუთებელ ხასიათს. შესაბამისად, მივიჩნევ, რომ საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს, განსახილველ საქმეში, „საერთო სასამართლოების შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 77-ე მუხლის პირველი პუნქტის სიტყვები „ 2005 წლის 1 იანვრიდან 2006 წლის 1 იანვრამდე“ უნდა ეცნო არაკონსტიტუციურად საქართველოს კონსტიტუციის მე-14 მუხლთან მიმართებით.

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს წევრი

ლალი ფაფიაშვილი